ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၆)

အိမ္ၾကီးက ေမွာင္လိုက္တာ
သက္စြန္႔ဆံဖ်ားစိတ္နဲ႔
အနက္ေရာင္ေတြကို တြန္းတြန္းထုတ္ရင္း
ႏွလံုးသားထဲက မီးျခစ္ဆံေတြ တရွဲရွဲ
(အေရးထဲ ႏွလံုးသားကလည္း အစိုေတြပ်ံလို႔)
ရႈပ္ပြေနတဲ့ အတၱေတြကိုလည္း
မျဖစ္ညစ္က်ယ္ လွဲထုတ္လိုက္ျပန္တယ္

ျပီးေတာ့မွ
ကုလားထိုင္တလံုးေပၚ
ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကိဳးျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္း
မ်က္လံုးတံခါးကို ျပန္ဖြင့္လို႔
ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ ထြက္က်လာတဲ့
နကၠတစ္ေတြထဲ
သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ေနပံုကို
မူးစုပဲစုအလင္းေလးနဲ႔
ေအးေအးေဆးေဆးၾကီး ၾကည့္ေနလိုက္တာမ်ား
တစ္ဘ၀စာပစ္ျပီးသြားတဲ့
ေသနတ္သမားလိုမ်ိဳး။ ။
(စန္းဦး)

+++++

က်မနဲ႔ ျမသီလာရဲ႕ ပတ္သက္ ဆက္စပ္ေနရတဲ့ဘ၀ရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ၁၉၈၈ကာလျပီးရင္ ၁၉၉၆ ဟာ အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးကို ၾကံဳရဆံုရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။ ျပန္ေရးရမွာေတာင္ ေမာပါရဲ႕...။ ဘယ္လို ပိုင္းျပီး ေရးရမယ္ေတာင္ မသိ.. အေၾကာင္းအရာေတြက အေရာင္စံုလြန္းလို႔။ ဒါေပမဲ့ ေရးဖို႔ လိုတာမို႔ အေသးစိတ္ ေရးရပါဦးမယ္..။ မပ်င္းၾကပါနဲ႔ေနာ...။

(ေရးစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ အန္တီစု ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္း ၆ႏွစ္အျပီး ၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ ၁၀ရက္ေန႔မွာ ျပန္လြတ္လြတ္ခ်င္း ပထမဆံုး ခရီးအျဖစ္ ဘားအံကို လာျပီး သာမညဆရာေတာ္ၾကီးကို လာဖူးတာကို က်မ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳခြင့္ရခဲ့တာကိုေတာင္ ေျပာဖို႔ ေမ့ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အန္တီစုရဲ႕ ဘားအံေရာက္ ခရီးစဥ္လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ကားကို အကူအညီေတာင္းျပီးေတာ့ က်မ ေလွ်ာက္လိုက္ ခဲ့တာေလ.. သာမညထိ..။ အဲဒီတုန္းကမ်ား ေပ်ာ္လိုက္တာ .. တကယ္ေတာ့ က်မက ႏိုင္ငံေရး ဘာ ညာ သိတာမဟုတ္.. အန္တီစုကို ၾကည္ညိဳတာရယ္.. န၀တ မတရားလို႔ ဒုကၡေပးလို႔ မုန္းတာရယ္္... အမွန္တရားကို လိုခ်င္တာရယ္.. ဒါပဲ သိတာပါ)။

၁၉၉၆ ကို စစ္အစိုးရက Visit Myanmar Year ... တဲ့။ 'န၀တ'က သူ႔ဘာသာ သတ္မွတ္..။ က်မမွာလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. က်မ တပည့္ေလးေတြ အမည္ေပးသလို အဲဒီႏွစ္ဟာ Visit May Nyane Year ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာပဲ..။ ခရီးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တာ..။ ၁၉၉၆ရဲ႕ဇန္န၀ါရီ ၁ရက္ ႏွစ္သစ္ကူးကို က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ ၾကိဳခဲ့တာက စလို႔ေပါ့..။ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္တ၀ိုက္.. က်မ ေျခဆန္႔ခဲ့တာ..။ နယ္ေျမလံုျခံဳေရး သိပ္မေကာင္းပါဘူးဆိုတဲ့ ေနရာေတြအထိ။ ဘားအံနားက ခရီးလမ္းပမ္း ခက္ခဲတယ္ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေကာ့ဂြန္းဂူတို႔ ရေသ့ပ်ံဂူတို႔ ရွိတဲ့ ရြာကေလးေတြထိ။ (အဲဒီေနရာေလးေတြအေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္)။

(ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြရွိတဲ့ ေကာ့ဂြန္းဂူမွာ)

(ေကာ့ဂြန္းဂူ ေခါင္မိုးက နံရံကပ္ အုတ္ခြက္ ရုပ္ပြားေတာ္ေလးေတြ)

က်မက သတၱိေကာင္းေကာင္းနဲ႔သာ ေလွ်ာက္သြားေနတာ.. တကယ္ေတာ့ လူငယ္အရြယ္ ေတြကို တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ခရီးသြားရတာက အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ဆရာမတေယာက္ အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ျပႆနာမ်ားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အစ္မၾကီးတို႔ မိခ်ိဳတို႔က က်မနဲ႔ တြဲဖက္ညီညီ ရွိေလေတာ့... က်မရဲ႕ သြားခ်င္သမွ် ခရီးေတြက အဆင္ေျပခဲ့တာ..။

အဲဒီတုန္းက ထစ္ကနဲဆို က်မ ေရာက္သြားျပီ။ က်မတို႔ သြားေနက် ဇြဲကပင္ေတာင္ေျခက ေရတံခြန္ေလးမွာ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးက သစ္သီးေတြပဲ မီးလြတ္စားျပီး ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တစုနဲ႔ ဘုရားေတြတည္.. တရားက်င့္ရင္း သာသနာျပဳေနတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့လည္း အေျပးအလႊား သြားေခ်ာင္း ၾကည့္။

(အဲဒီ ေစတီေတြေပါ့.. ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္တို႔ တည္ၾကတာ.. အဲဒီအဖြဲ႕ထဲက ကရင္မေလးေတြပါ။ သူတို႔က ဗမာစကားမတတ္ပါ)

၁၉၉၆ ဇြန္လ မတုိင္ခင္အထိကေတာ့ သားေလးနဲ႔ တတြဲတြဲေပါ့။ ရန္ကုန္နဲ႔ ဘားအံ ဥဒဟို သြားလိုက္ ျပန္လိုက္။ ပင္ပန္းေပမဲ့ သားနဲ႔ အတူတူ ေနရတာမို႔ အင္မတန္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ..။

+++++

က်မရဲ႕ ၁၉၉၆ ဒဏ္ရာေတြထဲမွာ က်မ ခ်စ္တဲ့၊ အေဖ့ရဲ႕ Thorn Bird Tour Company ေလးရဲ႕ အသည္းနာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လည္း ပါပါတယ္။ (အေဖက Free Bird ရဲ႕ Share holder အျဖစ္ကေန ခြဲထြက္ျပီး Thorn Bird ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ခရီးသြားလုပ္ငန္းေလး လုပ္ေနခဲ့တာပါ)။ ျမသီလာနဲ႔ မဆိုင္လွေပမဲ့ ဆိုင္သလိုလိုလည္း ရွိတာမို႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

၁၉၉၆ကို ျမန္မာခရီးသြားႏွစ္လို႔ ေၾကျငာျပီး န၀တက ခရီးသြား ကုမၸဏီအားလံုး ဟိုတယ္ႏွင္ ခရီးသြားလာေရး ၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ ပူးေပါင္းရမယ္။ မပူးေပါင္းရင္ ကုမၸဏီကို ဖ်က္သိမ္းမယ္တဲ့။ က်မအေဖရဲ႕ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေလး က အဂၤလန္ ျပင္သစ္နဲ႔ စပိန္ႏိုင္ငံက ခရီးသြားေတြကို အဓိကထားတဲ့ ကုမၸဏီပါ။ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေနတဲ့ လုပ္ငန္းေလးဆိုပါေတာ့။ အေဖ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ၀န္ထမ္းလုပ္လာတဲ့ ၂၃ႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုး ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္တဲ့ အထိေတာင္မွပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲပဲ ေနခဲ့ရတာ။ ၀န္ထမ္းဘ၀က ျပဳတ္မွပဲ ထမင္း၀.. ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ကား၀ယ္စီးႏိုင္တဲ့ဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တယ္ ဆိုတာလို.. အေျခအေနေလး ေကာင္းေနတာ ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေဖ အင္မတန္ ခါးသီးတဲ့ အဲဒီ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းဖို႔ ဆိုတာ.. အေဖ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အန္တီစုကလည္း ဒီလို လူထုမ်က္ႏွာမငဲ့တဲ့ တရားမ၀င္ အစိုးရကို အားေကာင္းေစမယ့္ စီးပြားေရး ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြ မလုပ္သင့္ပါဘူး လို႔ေျပာေတာ့ အန္တီစုကို အင္မတန္ ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ အေဖနဲ႔အေမက အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းမလုပ္ဘူးလို႔ လံုး၀ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ အေဖ့ကုမၸဏီေလး လိုင္စင္ျပဳတ္သြားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီကာလမွာပဲ တရက္မွာ က်မ ဘားအံကေန ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တုန္း အေဖက မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ပုဂံမွာ ဘုရားေတြ ျပင္ေဆာက္တယ္တဲ့... (ရြာေတြကို ျမိဳ႕သစ္ထိ ေရႊ႕ပစ္ခဲ့တာကေတာ့ ၉၅ကတည္းကပါ)။ က်မတို႔ သားအဖက ေမေမ့ နာမည္ေပးခ်က္အရ ပုဂံခေရဇီေတြေလ။ (က်မတို႔ သားအဖက ပုဂံေရာက္ျပီဆိုရင္ ဓမၼာရံၾကီး တစ္ခုတည္းမွာ တမနက္ကုန္နီးပါး.. စူဠာမဏိမွာ တနာရီေလာက္.. အပါယ္ရတနာမွာ တေန႔ခင္းေလာက္.. စိမ္းညက္ညီအမ တ၀ိုက္မွာ တေနကုန္ေလာက္ေနျပီး အေဖက ပန္းခ်ီဆြဲ.. က်မက ေက်ာက္စာဖတ္တာတို႔ တခါတေလ အေဖပန္းခ်ီဆြဲတဲ့နား ရႈပ္ေပါ့။ အဲလို တေမ့တေမာေနလြန္းလို႔ အိမ္မွာဆိုရင္ က်မတို႔ သားအဖနဲ႔ ဘယ္သူမွ ပုဂံမသြားခ်င္..။ က်မက ပုဂံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ပုဂံေျမေပၚက နတ္သမီးကြမ္းေသြးလို႔ ေခၚတဲ့ ပိုးေကာင္နီနီေလးေတြ က အစ.. ဗူးဘုရားေျခရင္းက မဥၨဴသကပန္းေတြအထိ ခ်စ္တာပါ)။ ဆိုေတာ့ အေဖကေျပာတယ္... ပုဂံသိပ္မပ်က္ခင္ တေခါက္ေလာက္ သြားျပီး ဓာတ္ပံုေတြ ဗြီဒီယိုေတြ ရိုက္ထားၾကစို႔တဲ့။ ဒါနဲ႔ ၉၆ရဲ႕ ေႏြ မတ္လကုန္ပိုင္းမွာ က်မတို႔မိသားစုေတြ ပုဂံကို တေခါက္ ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေနာက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ တပည့္ေတြကို ျပန္ေျပာျပလို႔ေကာင္းတဲ့ ေရွးပုဂံရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ေတြကို ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ပုဂံ စပ်က္ေနပါျပီ။ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြေပၚ ထံုးေတြ သုတ္။ ေစတီေတြ အထြတ္တင္..။ အုတ္ခြက္ဘုရားေတြ အေပ်ာက္ေပ်ာက္ အရွရွ..။ က်မ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ က်မ စူဠာမဏိလိႈဏ္ထဲကို ၀င္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေဘးနံရံကို ထံုးျဖဴေတြ သုတ္ေနတာေတြ႔ျပီး က်မ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ေတာ့ ထံုးသုတ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြက က်မကို အံ့ၾသတၾကီးပံုနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ အေဖကေတာ့ အျပင္ထြက္ျပီး ေဘးစၾကံ ၤက ထေနာင္းပင္ေလးေအာက္မွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ စိတ္ထင္.. က်မတို႔ရဲ႕ အစိုးရ ဆိုသူမ်ားကို အူလိႈက္အသည္းလိႈက္ စိတ္နာမိတာ အဲဒီတခါ အခါးသီးဆံုးပဲလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။

အဲဒီကာလမွာပဲေပါ့ .. ဆရာၾကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းက ျပည္ပ လိႈင္းတို ေရဒီယိုတခုရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးမွာ

"က်ေနာ္တို႔ ပုဂံကို ေသလဥ္ေၾကာင္ တည္သလား.. ပ်ဥ္းျပားမင္း တည္သလား.. ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ပုဂံကို ဘယ္သူဖ်က္သလဲဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာျပီေပါ့ဗ်ာ.. ဒီေခတ္္မွာ ပုဂံယဥ္ေက်းမႈေတြ ပ်က္တယ္ဆိုတာ.. သမိုင္းေပါ့..."

လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ (ဆရာၾကီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားလံုးအတိအက် မဟုတ္ေပမဲ့.. အဓိပါၸယ္က အတိအက်ပါ)။ အဲဒီစကားကို က်မရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ျပန္ေျပာလြန္းလို႔ က်မ တပည့္ေတြဆို သိေနျပီ။ အဲဒီႏွစ္မွာ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတာလည္း သိပ္ေကာင္းတာပါပဲ..။ ဘားအံေကာလိပ္မွာ အင္မတန္ လိမ္မာျပီး စာေပဗဟုသုတ လိုလားတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီႏွစ္မွာပဲေပါ့.. န၀တက အေမရိကန္ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ပြဲနဲ႔ လူထုစည္းေ၀းပြဲ ဆိုတာၾကီးေတြ ျမိဳ႕တိုင္းမွာ အၾကီးအက်ယ္လုပ္ျပီး တကၠသိုလ္ေတြက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို အမိန္႔အာဏာနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚ ဆြဲတင္ခဲ့တာ..။ အဲဒီပြဲေတြမွာပဲ က်မတို႔ ခ်စ္တဲ့ ဆရာၾကီးေတြ စိတ္မပါဘဲ စင္ျမင့္ေပၚတက္ေျပာခဲ့ၾကရရွာတာကို က်မ တစစ္စစ္ ရင္နာခဲ့ရတာ။ အဲဒီကာလမွာပါပဲ... က်မကို ဘားအံေကာလိပ္က စာေရးဆရာမလည္းျဖစ္.. လက္ေထာက္ ကထိကဆရာမ လည္း ျဖစ္တယ္ဆိုျပီး အေမရိကန္ကို ဆန္႔က်င္ရႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာရမယ္လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက တဆင့္ by name နဲ႔ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ က်မက "က်မတို႔ ၀န္ထမ္းေတြ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဘူးဆို..။ ဒါ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ပဲ.. ျပီးေတာ့ က်မက ပစၥည္းဆို အေမရိကန္ ပစၥည္းပဲ ၾကိဳက္တာ.. ခုတပ္ေနတာေတာင္ ေရဘင္မ်က္မွန္ ဆရာၾကီးရဲ႕.. ဒါေၾကာင့္ က်မမေျပာခ်င္ပါဘူး" လို႔ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ပံုစံနဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာၾကီး စိတ္ညစ္သြားတာ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဌာနက ေက်းဇူးရွင္ ဆရာတေယာက္ (ေနာက္မွ ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ.. နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး :P)က သူေျပာခ်င္တယ္.. ေျပာပါရေစလို႔ တာ၀န္ယူ လိုက္လို႔.. ဆရာၾကီးခမ်ာ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ အဲဒီဆရာကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ နာမည္ၾကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာေပါ့။ က်မကေတာ့ အဲဒီပြဲလုပ္တဲ့ ေန႔မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးပဲ ရန္ကုန္ဆင္းလာလိုက္တာေပါ့။ (ထုေခ်လႊာေလာက္ေတာ့ တင္ရမွာပဲ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး)။ ဟိုဆရာကေတာ့ ေၾကးမံုေတြ ျမန္မာ့အလင္းေတြထဲ အျပဴးသားေပါ့..။ ေရဘင္မ်က္မွန္ၾကီးနဲ႔ တိုက္ပံုၾကီးနဲ႔..။ က်မကလည္း ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို.. ဟိုဆရာကို ရိေျပာ ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. "ခဗ်ားကဗ်ာ ေရသဘင္ မ်က္မွန္ၾကီးတပ္ျပီး အေမရိကန္ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ တက္ေျပာေတာ့ ရယ္စရာၾကီး" လို႔..။ က်မက အဲဒီဆရာကို ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အေနနဲ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ သေဘာမက်တာမ်ိဳး ရွိထားလို႔လည္း ပါပါတယ္။ (သူကလည္း က်မကို သေဘာမက်တာ အေသအခ်ာေပါ့ :D )။

ေနာက္မွ သိရတာ သူက တပ္္ခ်ဳပ္ၾကီး အမ်ိဳး ဆိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီး တန္ခိုးထြားလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႕နဲ႔ ပတ္သက္တာတို႔ တယ္လီဖုန္းေလွ်ာက္လႊာတို႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ေလွ်ာက္လႊာတို႔ဆိုရင္ ေအာက္ေျခမွာ မွတ္ခ်က္နဲ႔ သူက ခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕ တူေတာ္ေၾကာင္း ေရးထည့္လို႔ သူေလွ်ာက္သမွ် အကုန္ရတာ ျမန္မာစာဌာန မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ ခုလည္း သူေကာင္းျပဳခံထားရတဲ့ အထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကေပါ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်မ သူ႔ကို အဲလိုေရးလို႔ဆိုျပီး စိတ္တိုမယ့္သူ တေယာက္မွ ျမန္မာစာဌာနမွာ မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ ခုေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ရျပီး ျပည္ပႏိုင္ငံၾကီးရဲ႕ တကၠသိုလ္ၾကီးတခုမွာ ျမန္မာစာဆိုင္ရာ ဧည့္ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ သူက စာေတာ့ တကယ္ေတာ္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ က်မ ခုလိုေရးတာ လူတေယာက္ကို အပုပ္ခ်တာပဲလို႔ ေျပာရင္.. အင္း ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အပုပ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ခ်ဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ က်မ ခံယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူမ်ားကို အပုပ္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္ရည္ေသြးတာပဲလို႔ ေျပာရင္လည္း လက္ခံပါတယ္။ က်မ အဲဒီတုန္းက ျငင္းခဲ့တာေတြအတြက္.. မတရားအစိုးရရဲ႕ မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာကို လက္မခံခဲ့တာအတြက္ တကယ္ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ခဲ့တာ ေၾကာင့္ပါပဲ...။ (ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ ကံမေကာင္းရင္ က်မ အနည္းဆံုး အလုပ္ျပဳတ္ျပီး အမ်ားဆံုးက ေထာင္က် ႏိုင္တာေလ)။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ က်မကလည္း တကယ္ အျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းတာေလ..။ အဲလိုပြဲမ်ိဳး က်ေတာ့ ေရွာင္ျပီး ေက်ာင္းပြဲေတြက်ေတာ့ တပည့္ေတြ ပြဲေတာင္းရင္ သီခ်င္းတက္ဆိုတာ..။ က်မက နာမည္ေက်ာ္ မိုက္ခဲေလ..။ (Micကို ေတြ႔ရင္ ခဲလြန္းလို႔..)။ ၀ါသနာက အဲလိုမေသးတာပါ။ က်မရဲ႕ တပည့္ကေလး ေတြထဲမွာကလည္း တကယ့္ ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြ ပါတယ္.. ဂစ္တာ အတီးေကာင္း အဆိုေကာင္းေလးေတြ။ အဲဒီမွာ က်မနဲ႔ သီခ်င္းတြဲဆိုေနက် တပည့္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီတပည့္ေလးေတာင္ လ၀က အရာရွိ ျဖစ္ေနျပီတဲ့။


+++++

အဲဒီ ၁၉၉၆ ဟာ ႏိုင္ငံေရးအရလည္း စိတ္၀င္စားစရာအေျပာင္းအလဲ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြ ရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ပါ။ န၀တက လက္နက္နဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လဲမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းတခ်ိဳ႕ ျပန္၀င္လာခ်ိန္...။ တကယ္ပဲ န၀တက အေကာင္းဘက္ကို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး လုပ္လာမလားလို႔ အားလံုးက ေစာင့္ၾကည့္လာတဲ့အခ်ိန္။ ဒီေနရာမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေျခေနေလးေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲေပါ့.. က်မသူငယ္ခ်င္း ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က ၁၉၈၈ကတည္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန ေတာခိုသြားခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ကို္မင္းေဇာ္နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တာ။ ၁၉၉၆ ဧျပီ.. ၂၇ရက္ေန႔... ေဗာဓိကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာတဲ့။ အဲဒီတုန္းက အလြန္ တန္ခိုးထြား ေနတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔မ်ားက ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ NLD အခ်င္းခ်င္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ရဘူးလို႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးကို တားျမစ္ထားတဲ့အခ်ိန္။ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက တကယ့္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့တာေလး ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

သိတဲ့အတိုင္း ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္တည္တည္ပဲ.. စစ္မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ အင္မတန္နီးတဲ့ အင္းလ်ားလမ္းတို႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတို႔ ေရႊေတာင္ၾကားတို႔ရဲ႕ ဗဟိုခ်က္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ေဗာဓိကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာကို မဂၤလာေဆာင္ လိုက္ဦးမွာတဲ့..။ အန္တီစုကိုလည္း ဖိတ္ထားလိုက္ေသး။ ကိုမင္းေဇာ္က ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ ေနာက္ခံနဲ႔ ဆိုေတာ့ ျငိမ္းအဖြဲ႔ေတြလည္း လာၾကမွာ။ ျပီးေတာ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြမို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း လာၾကဦးမွာ။ ခင္မင္းေဇာ္ေရာ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ေရာက က်မတို႔ စာေပေလာကေနာက္ခံ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြမို႔ စာေပ၀န္းက်င္ကလည္း လာၾကဦးမွာ..။ ပြဲကေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္း။ အဲဒီအထဲမွာ က်မကသာ ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔နဲ႔ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေန..။ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ အဲဒီ သြားရင္ အဖမ္းမ်ား ခံရမလားလဲ မသိ။ မသြားဘဲလည္း မေနႏိုင္ေပါင္.. က်မတို႔မွာက ရွားရွားပါးပါး ဒီလူေတြပဲ အရင္းအခ်ာရွိတာ။ ဒါနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုျပီး အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္တဲ့ သားလက္ကိုဆြဲျပီး မဂၤလာပြဲ တက္ရေတာ့တာေပါ့။

ကိုယ့္ တဖြဲ႕တည္းသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပြဲဆိုေတာ့ က်မတို႔တြဲေနက်အဖြဲ႕ (မမိုခ်ာ့၊ ခက္မာ၊ ကိုသန္းေဌးေမာင္၊ ေကသီ...) အေစာၾကီး လူစုျပီး အေရာက္လာၾကတာေပါ့။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသလိုပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္က ပကာသနနည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္လူေတြနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္ေတြ တသုတ္ျပီးတသုတ္ ေရာက္လာလိုက္တာ.. ကိုယ့္လူေတြခ်ည္း..။ ပုသိမ္က အႏုပညာသမား နာမည္ေက်ာ္ေတြ :P (ၾကြက္(သိမ္းတင္သား)၊ ကိုျမင့္မိုးေအာင္၊ ကိုေအာင္ပြင့္အပါအ၀င္ ကဗ်ာဆရာေတြ)၊ ေနာက္ ကိုေရႊ(ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္)၊ ကိုေစာေ၀(ခု ဖမ္းခံထားရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ)၊ ဆူဒိုနင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တအုံးအံုးေပါ့။


ေနာက္ အုပ္စုလိုက္ေတြကေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘက္က အဖြဲ႔ေတြ.. NLD လူငယ္ေတြထဲကလည္း ခု အဖမ္းခံထားရတဲ့ ကိုသိန္းေဆြတို႔.. ဟိုမွာက ကိုတိုးလြင္...။ က်မက ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းကို သိပ္မသိေတာ့ ဟိုလူ႔ေမး ဒီလူ႔ေမးေပါ့။ ဟိုဟာက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဦးဗေဆြေလးသားေလ. သားၾကီးတဲ့။ ေဟာဟို ေကာင္မေလးက နီလာသိန္း(ခု အဖမ္းခံထားရတဲ့ နီလာသိန္းေလ)ေပါ့.. အဲဒီ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ေနခဲ့သူေတြ..။ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတာက ဗိုလ္ၾကီး၀င္းထိန္ (တေလာက ေထာင္ကေန ထုတ္ျပီးမွ ခ်က္ခ်င္း ျပန္အဖမ္းခံသြားခဲ့ရသူ)၊ ဟိုမွာ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္း (ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီ)၊ ဟိုမွာက သခင္အုန္းျမင့္ေလ။

ဟိုတဘက္ျခမ္းမွာ ထိုင္ေနၾကတာက ကယန္းျပည္သစ္ပါတီက အဖြဲ႕ေတြတဲ့..။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က လည္း လာတယ္.. ဟိုမွာ.. အဲဒါ ကို၀င္းႏိုင္ဦး..တဲ့ (ခုေတာ့ BBC ေရဒီယိုက ကိုရင္ေမာင္ေပါ့)။ က်မမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ က်မတို႔ သတို႔သမီးကလည္း က်မတို႔ဆီ ေျပးေျပးလာျပီး ဟိုလူ.. ဒီလူ.. ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးေသးတာ..။ က်မတို႔ အၾကာၾကီး ေနၾကလို႔ ေမာင္ထူးျမတ္ၾကီး ေတာင္ တေရးအိပ္ေပ်ာ္သြားေသး။

(စကား၀ိုင္းအလယ္မွာ ေမာင္ထူးျမတ္အိပ္ေပ်ာ္ေန)

အဲဒီတုန္းမွာပဲ အန္တီစု ေရာက္လာတာ။ အန္တီစုက အစည္းအေ၀းေတြ ရွိတဲ့ၾကားက လာရတာဆိုေပမဲ့ အဲဒီေန႔က ၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနသြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေတြ႔.. စကားေတြေျပာ..။ က်မတို႔ကေတာ့ အန္တီ့စကား၀ိုင္းနား နီးနီးထိုင္ျပီး နားတစြင့္စြင့္ ေပါ့။ အန္တီတို႔ တေလွ်ာက္လံုး ေျပာေနတာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္လာဖို႔ ဆိုတာပါပဲ။ ကယန္းျပည္သစ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အန္တီတို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနၾကတာ.. စိတ္၀င္စားစရာ ပါပဲ။

(အန္တီစုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြ)

ျပီးေတာ့ အန္တီက သူ႔အနားရွိသမွ် ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပါတယ္။ က်မကို ေက်ာင္းဆရာမလို႔ ခင္မင္းေဇာ္က မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ အန္တီစုက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အေနအထားေတြကို ေမးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကလည္း သိပ္မဆိုးေသးေတာ့ က်မက ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မတရားမႈေတြကို သိပါတယ္.. ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားမႈ ေတြလည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ပဲ ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ နယ္ေက်ာင္းေလးေတြ ဆင္းရဲတာကိုလည္း ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အက်ပ္အတည္းေတြကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မ တခု ထည့္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အန္တီနဲ႔ က်မ စကားေျပာတဲ့ အဲဒီ ၁၀မိနစ္ေလာက္ကေလးမွာ အန္တီက ဘာမဟုတ္တဲ့ ဆရာမေလးတေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စား နားေထာင္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ က်မဘာလို႔မွန္းမသိဘဲ ၾကက္သီးေတြ ထျပီး မ်က္ရည္လည္ေနမိခဲ့တာ ခုထိ သတိရေနမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အန္တီ့ကို arrogant ျဖစ္တယ္.. stubborn ျဖစ္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေ၀ဖန္တာ ၾကားရင္ အဲဒီတုန္းက ျမင္ကြင္းကို က်မ ျပန္ျပန္ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္)။

ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မအတြက္ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကလည္း ၉၆ရဲ႕ အမွတ္တရထဲ ပါခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရတာပါပဲ။

+++++

အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲေပါ့... သားနဲ႔ က်မနေဘးမွာ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတတ္တဲ့ ကိုရာေက်ာ္နဲ႔ က်မကို ကိုယ္တိုင္ေတြေတာင္ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က နိမိတ္ဖတ္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီ ကာလေလးမွာပဲ က်မကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထဲမွာလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားေတြ ရွိလာတာပါ..။ ဒါဟာ အျပစ္ဆိုရင္လည္း.... ကိုေခ်ာႏြယ္ေျပာသလို

အခ်စ္ေရ... တို႔ေတြ
နာတာရွည္ေရာဂါမွာ
သာယာလိုက္ၾကပါစို႔
ကမၻာၾကီးခဗ်ား...
သင္ေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္း
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ဆိုးခဲ့ပါတယ္။
ရိုးသားခြင့္ မရွိေတာ့ပါ....

လို႔ ညည္းညဴခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆိုပါေတာ့။

အဲဒီတုန္းက "မျပတ္ေသးဘူး.. ေရစီးေၾကာင္းေလးအား ဓားနဲ႔ျဖတ္ ျပတ္ပါ့မလား.. ဒီလို သံေယာဇဥ္ေတြ.." ... "တစံုတရာဟာ ၾကယ္ေတြေၾကြေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးေနတယ္.. တိမ္ေတြ ေရာင္စံုစီစဥ္ ေရးဆြဲခဲ့ေလတယ္.. တန္ခိုးရွိတဲ့ တစံုတရာအလယ္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကတယ္.. ၾကင္နာသူရယ္ ေက်းဇူးတင္တယ္.. တစံုတရာကိုေလ.. လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့မယ္.." ဘာ..ညာ နဲ႔။ အဲလို သီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔ ေကာင္းခဲ့။ ဦးလိႈင္(သုခမိန္လိႈင္)ကေတာ့ "ေခြးေကာင္မေလး.. ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ျပီး ငါ့ကို ဆြဲဆြဲမထည့္နဲ႔" တဲ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေခ်ာကိုပါ ဆြဲထည့္ ရေတာ့မွာ။

ပလပ္စတစ္အၾကည္သားေပၚ
တိမ္ေတြေရးဆြဲခ်လိုက္ပီး
တိမ္အိမ္ကေလးေဆာက္ကာ ၀င္လိုက္မိ
ဘယ္လိုမွ ျပန္ထြက္မရေတာ့ဘူး။ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)

က်မကေတာ့.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ.. သားလက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ရင္း ခိုႏိုင္မယ့္ ေအးရိပ္ကို ေမွ်ာ္သလို... သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္မိခဲ့တယ္.. ထင္ပါရဲ႕။ တကယ္တမ္း အသက္ ၃၀ အရြယ္.. ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မာေက်ာေက်ာ ေပေတေတ မိန္းမတေယာက္အေနနဲ႔ အဲဒီ လူငယ္ေလးဆီမွာ ရွာေတြ႔တာက ေမတၱာတရားတခုတည္းပါ။ တကယ္ပဲ ဆန္းတဲ့ ပုစၦာတပုဒ္ ပါပဲ။ ဘယ္သူ႔မွာ အျပစ္ရွိခဲ့ပါသလဲ..။

ပုစၦာမဟုတ္ဘဲ
အေျဖေဖာ္လို႔ ငါ မရခဲ့
မုဆိုးေမာင္းတ၀က္ ေမာင္းတင္ထားျပီး
သားေကာင္ကို ငါရွာ
ငါေတြ႔
ငါပစ္ခ်လိုက္တယ္
ငါ့တကိုယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြခ်ည္း ႏိုင္းခ်င္း
နာနာက်င္က်င္အလွ ငါေတြ႔
အၾကီးအက်ယ္ ငါ စိုးရိမ္မိ
ငါ့ေသနတ္မွာ က်ည္ဆန္မရွိမွာကိုပဲ။
(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)

+++++