ဒီလိုနဲ႔ ၉၆ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာက က်မအတြက္ေတာ့ ေအးစက္ေျခာက္ကပ္တဲ့ၾကားကပဲ ပူေလာင္ ျပင္းပ်ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွိမေနေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းၾကီးက အဓိပၸာယ္မဲ့တဲ့အျပင္ က်မစိတ္ေတြကိုလည္း ေျခာက္ခ်ားေစပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြထဲ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ကိုေတာင္ စိတ္ထဲ ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ ခံစားရပါတယ္။ ရန္ကုန္အျပန္ ျမိဳင္ကေလး ဘက္ကမ္းကို အကူး သံလြင္ျမစ္ေပၚကေန ဘားအံဘက္ဆီ လွမ္းၾကည့္မိရင္ေတာင္ ငိုခ်င္ေနမိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့..။ ဒီျမိဳ႕ေလးအတြက္ က်မမွာလည္း တာ၀န္ရွိသလို ခံစားေနမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ စိတ္သက္သာရာ ရရာရေၾကာင္း က်မ ၀တၳဳတပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေရးေနခ်ိန္တေလွ်ာက္ တကယ့္ကို ေၾကေၾကကြဲကြဲ.. ေရးေနခဲ့တာပါ။ ေရးလိုက္ မ်က္ရည္က်လိုက္ ပစ္ထားလိုက္နဲ႔.. မ်ားေသာအားျဖင့္ ခုလို ၀တၳဳရွည္စဆံုးမ်ိဳးကို တထိုင္တည္းေရးေလ့ရွိတဲ့ က်မ ခု၀တၳဳေလးကို ထံု႔ပိုင္းထံု႔ပိုင္းနဲ႔ ေရးယူရပါတယ္။ ၁၉၉၈ ေမလမွာေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမအားလံုး ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းရမယ္လို႔ ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔ ထြက္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ စိတ္ထဲ တကယ္ကို ထိခိုက္ျပီး ဒီ၀တၳဳကို အျပီးသတ္ႏိုင္ပါတယ္။့ "ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံ၀န္"... လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳကို မေဟသီပို႔ေတာ့ စိစစ္ေရးက ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္.. တျခား မဂၢဇင္းကေန ေခါင္းစဥ္တမ်ိဳး ေျပာင္းျပီး တင္ၾကည့္ေတာ့လည္း မလႊတ္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေခါက္သိမ္းထားလိုက္တာ ၂၀၀၅ က်မွပဲ စိစစ္ေရးက က်ပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္က 'ခံ၀န္'ဆိုတာကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ (အဲဒီ ၉၆နဲ႔ ၂၀၀၅ ၾကားထဲ စိစစ္ေရးကို စိတ္နာနာနဲ႔ ဒီ၀တၳဳထဲက တခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းေတြကို တျခား၀တၳဳေတြထဲ ထည့္ထည့္ေရးေနတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ အခ်က္အလက္ေတြဆို ထပ္ေတာင္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ၀တၳဳေလး ကို စြဲလန္းတာနဲ႔ပဲ ရသ၀တၳဳစဥ္စာအုပ္တစ္အုပ္အတြက္္ ပင္နီစာအုပ္တိုက္ကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပင္နီစာအုပ္တိုက္က စာအုပ္အျပင္အဆင္ကို ေသခ်ာလုပ္တဲ့အတြက္ ဒီ၀တၳဳေလးရဲ႕ အခင္းအက်င္း အတင္အျပက က်မ စိတ္ၾကိဳက္ ရခဲ့တာလည္း တကယ့္ သေဘာက်စရာပါ....။
အဲဒီ၀တၳဳေလးကို ၉၆ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၉၇ နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔လည္း ေရးစရာေတြ ရွိေနေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္.. ေၾကေၾကကြဲကြဲကို ေပးဖတ္ခ်င္ တာနဲ႔.................
ေၾကေၾကကြဲကြဲ
(တစ္)
ေတာင္ထိပ္မွာ တိုက္ခတ္ၿမဲေလက အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ေအးျမၿမဲ... လန္းဆတ္ၿမဲ။
အဲဒီေတာင္ထိပ္မွာ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ရင္ေမာေနက် မိန္းမတေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ခုခ်ိန္မွာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးလုိ႔။
ဒီေနရာကေန မတ္မတ္ရပ္လုိ႔ ေအာက္ဘက္ ခတ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆီးျမင္ရေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ႏိုင္ၿပီ။ ၿမိဳ႕ကေလးကို အေပၚစီးမွ အျပည့္အဝ ျမင္ႏိုင္ေသာ ဒီေတာင္ထိပ္ အစြန္းကေလးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရပ္ရင္း ေလအဟုန္ျဖင့္ အဝတ္တို႔ တျဖတ္ျဖတ္ လြင့္လွ်င္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ေပ့ါပါးစြာ ရယ္ေမာေနက်။ အဲဒီအခါ... စိတ္ထဲမွာ ေလဟုန္စီးေနရသည္ဟုပင္ ထင္ေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို သူမက ေလဟုန္စီး ငွက္ကေလး တေကာင္ ျဖစ္သြားကာ အလြတ္ရေနေသာ ၿမိဳ့ကေလး၏ ေနရာအႏွံ႔ကို ပ်ံဝဲၾကည့္ ႏိုင္ခဲ့တာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္သည့္ သတိတရေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဟာ... ဟိုးမွာ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္း။ (သူမႏွင့္ေမာင္ အပါအဝင္ ခ်စ္သူမ်ားကို ဖမ္းစားေနက် ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္းမ်ားႏွင့္......)
ဟိုေနရာကေလးက စိုက္ပ်ဳိးေရးေက်ာင္းပိုင္ လယ္ကြင္းေတြေပါ့။ မညီမညာေျမသားေတြေၾကာင့္ စက္ဘီး ျဖတ္နင္းသြားတဲ့အခါ ဒုတ္ဒုတ္ခုန္လို႔။ စက္ဘီးမစီးတတ္ေသာ သူမက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ေမာင့္ပုခုံးကို အားကုန္ဆုပ္ဆုပ္ထားရတဲ့ ရင္ခုန္သံကိုပင္ ျပန္ၾကား ရေသးသည္။
ၾကည့္စမ္း..... ဟိုမွာ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပည္ေထာင္စု ရပ္ကြက္ကေန သြယ္လာတဲ့ လမ္းကေလး.... ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း ကုန္းတက္ေတြဆို လူကို စက္ဘီးကစီး၊ ကုန္းဆင္းဆို စက္ဘီးရဲ့ အရွိန္နဲ႔ ေျပးဆင္းလုိ႔ တေမာေမာႏွင့္ပင္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရဖူးသည္။
ကန္သာယာႏွင့္ ေဆးရုံတဝိုက္မွာရွိေသာ လမ္းဆြယ္ေလးေတြကေတာ့ သူမကို အဖမ္းစားခဲ့ဆုံးပင္။ သူမကို မိန္းေမာရူးသြပ္သြားေစခဲ့ေသာ တရားခံေတြထဲမွာ ထိုေနရာေလးေတြကလည္း က်ိန္းေသ ပါ၏။
ေတြ႔လား.... ေျမနီလမ္းကေလးေတြ။ ေရကန္က်ယ္က်ယ္ေတြကို ဘယ္ညာၿခံရံလို႔... ၾကာေတြလည္း ပြင့္ၾကသည္။ ဒါ့ထက္ပို၍ သက္ဝင္ျပည့္စုံမည့္ ရႈခင္းပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ဘယ္မွာမွ မရႏိုင္ေတာ့။
ထန္းပင္ေတြ၊ အုန္းပင္ေတြ၊ ကုကၠဳိပင္အုပ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ စိမ္းရိပ္ေနေသာ ေဟာသည္ ကမ္းနားကေလး ကလည္း ေဆာက္တည္ရာမရခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းမတေယာက္၏စိတ္တို႔ကို ၿငိမ္ဝပ္ သြားေစခဲ့ဖူးသည္။ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလညႇီညႇီစိမ္းစိမ္းကို ရွဴရွိဳက္ရင္း ေအးရိပ္ခိုခဲ့ဖူးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုေသာ စိတ္ေဝဒနာျဖင့္ ကမ္းနဖူးမွာ ရပ္ရင္း ျမစ္ေရညဳိညဳိထဲ ငုံ႔ၾကည့္မိစဥ္မွာ ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းသန္သန္ထဲ ထင္းတုံးေတြ ခက္ခဲတႀကီး လုိက္ဆယ္ေနသည့္ ကေလးတစုကို အျမင္မွာ.... “အသက္တာ” ရဲ့ တန္ဖိုးကို သတိဝင္သြားခဲ့ရဖူးသည္။
အဲဒီေန႔ရက္ေတြတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို ေရာက္စ... ဒဏ္ရာအနာတရ ပလပြႏွင့္ မိန္းမ သည္ သူမရဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲကေန တေမ့တေလ်ာ့.... ျဖတ္ခဲ့... လြယ္လြယ္ငိုခဲ့.... ၿပီးေတာ့ လြယ္လြယ္ ေပ်ာ္ခဲ့တာ... ရက္မ်ားစြာ......။
တကယ္ေတာ့ သူမကိုက.... ၿမိဳ့ကေလးကို .... အသုံးခ်ခဲ့တာေလ။
တခါတေလမ်ား သူ႔ရင္ခြင္ဆီကေန သူႏွင့္ အလြန္နီးသည့္ နယ္ျခားေဒသၿမိဳ႕ကေလးမ်ားဆီအထိပင္ ေျခဆန္႔လုိ႔ သူမက ပ်ံဝဲခဲ့ေသးတာ....။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ရဲ့ေျဖရာတဲ့ေလ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ လိုသလုိ ပ်ံဝဲခြင့္ရခဲ့တာ.... သုံးႏွစ္..... တဲ့။ သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ နာရီပိုင္းေလာက္သာ ၾကာခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။
ခုေတာ့ျဖင့္ သူ႔ကို ထားခဲ့ရေတာ့မည္။
သူနဲ႔ ေဝးရာ.... ဇာတိေျမဆီကို သူမ ျပန္ရေတာ့မည္။
“ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္” တဲ့။
အဲဒီ အမိန္႔စာေလးက သူမကို မီးလွ်ံလုိပဲ ပူေလာင္ေစလွသည္။
+++++
ခုခ်ိန္က်မွေတာ့ သူ႔ေျခရင္းမွာ ဒူးေထာက္ငိုေႂကြးရုံကလြဲ၍ သူမအတြက္ အခြင့္အေရး တစုံတရာ မရွိေတာ့ပါ။ “က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ” ဆိုရုံမွ်ႏွင့္ေတာ့ မလုံေလာက္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ သူမ ေတာင္းပန္ခ်င္လွပါသည္။
+++++
ထိုမိန္းမက ေတာင္ထိပ္ရဲ့ အဖ်ားေလးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ ၿမိဳ့ကေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မႈန္းဝါးလုိ႔ေန၏။ ေလတိုးသံမွအပ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဝန္းက်င္မွာ သူမ ရႈိက္ငင္သံကသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရွိေနသည္ထင္၏။ သူမက ကိုယ္ကို ေလ်ာ့ခ်ပ်ပ္ဝပ္ကာ ေျမျပင္ကို နဖူးႏွင့္ ထိကပ္လုိက္သည္။ ၿပီးမွ သူရူးတေယာက္ လုိ ထိပ္လန္႔တၾကားႏိုင္စြာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ေမွ်ာ္ တုိင္တည္သလုိ.......
“က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်မရဲ့ အသည္းႏွလုံးေတြ ဒီအရပ္မွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို က်မ သစၥာ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီ မွန္တဲ့သစၥာေၾကာင့္ ၿမိဳ့ကေလးက က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစ”ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ ေရရြတ္လုိက္ေလသည္။
+++++
အတၱႀကီးသည့္ ထိုမိန္းမက ဘဝထဲမွာပင္ မခံစားခ်င္ေသာ ကာလေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆိုလွ်င္ မည္မွ်ပင္ အေရးႀကီးပါေစ တမင္ေမ့ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တတ္သူပဲ ျဖစ္သည္။ ခုလည္း ၿမိဳ႕ကေလးကို ခြဲခ်န္ထားခဲ့ရေတာ့မည့္ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ ညေနေလးမွာ ထိုမိန္းမက မိမိ ႏွလုံးသည္းပြတ္ တည္ေနရာကေလးကိုပင္ ေက်ာခိုင္း ေမ့ေလ်ာ့ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ သူမ၏ ဒယိမ္းဒယိိုင္ေျခလွမ္းတို႔က အိမ္အျပန္ အေဆာင္ဝင္းဆီ ဦးတည္.........။
သို႔ေပမဲ့ ေတာင္ထိပ္ဆီမွာ က်န္ခဲ့ၿပီဟု သူမ မွတ္ထင္ခဲ့မိသည့္ .....
‘က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ.... က်မရဲ့ အသည္းႏွလုံးေတြ ဒီအရပ္မွာပဲ က်န္ခဲ့ၿပီဆိုတာကို က်မ သစၥာ ဆိုပါတယ္...... အဲဒီ မွန္တဲ့ သစၥာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကေလးက က်မကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစ..’ဟူေသာ သူမ၏ ငိုေႂကြးတိုင္တည္သံက ညေနေလေျပႏွင့္အတူ ေမ်ာလြင့္ကာ ေတာင္ နံရံေေတြကို ရိုက္ခတ္၊ တဖန္ ပဲ့တင္ျပန္ကာ သူမထံကို လိပ္ျပာေတြအျဖစ္ အုပ္ဖြဲ႔ပ်ံလာၾက၏။ ၿပီးေတာ့ သူမ မ်က္ႏွာဆီ.... အဓမၼ တိုးဝင္.... ေရွာင္တိမ္း ဖယ္ရွားမရ....။
အို.... လိပ္ျပာမဲမဲေတြ.... အျဖဴလြလြေလးတေကာင္တေလမ်ား ပါလုိပါျငားျဖင့္ သူမ ရိႈက္ငင္ ေမာပန္းရွာဆဲ.... ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္လိပ္ျပာေလးတေကာင္က လွစ္ကနဲ ပ်ံေျပးေလသည္။ တကယ္မွာ လိပ္ျပာေလးက သူမကို ဖမ္းေခၚသြားခဲ့တာ။ လိပ္ျပာေလး ပ်ံသန္းရာ ေနာက္ကိုပင္ ပယ္ျငင္းမရဘဲ သူမ လုိက္ပါသြားခဲ့ရတာ.... လိပ္ျပာကေလးက သူမကို ေမ့ထား မရႏိုင္သည့္ ဘဝကေလးတခုထဲကို တြန္းပို႔ခဲ့ေလသည္။
ေဟာ... ဟိုေရွ႕မွာ စကၠဴပန္းရုံ ေရာင္စုံခင္းေတြ၊ တရုတ္စကားပင္ပ်ဳိေတြ၊ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝေနတဲ့ ၿခံဝိုင္း ကေလးေလ.....။ (ထိုဝင္းကေလးသည္ သူမ ေမ့ေလ်ာ့အထားခ်င္ဆုံး ေနရာ၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူမ အစြဲလန္းဆုံး ေနရာ။ သူမ ထြက္အေျပးခ်င္ဆုံးဘ၀၊ တခ်ိန္ တည္းမွာ ဘယ္လုိမွ ခ်န္ထား ေမ့ေလ်ာ့ထြက္ေျပးမရေသာ ဘဝ။ ထိုေနရာကေလးသည္ သူမ၏ အျဖစ္အားလုံးတို႔ သိုေလွာင္ရာ ႏွလုံးသည္းပြတ္ျဖစ္သလုိ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အသည္းႏွလုံးကဲ့သို႔လည္း အေရးပါေလသည္။) တရုတ္စကားပြင့္ေတြက တဖြဲဖြဲေႂကြလုိ႔။ ကံ့ေကာ္ေတြကလည္း သူမေရာက္ခါစကလုိ ပင္ညြန္႔ေတြနီလို႔။ စကၠဴပန္းေတြကလည္း သိပ္သိပ္ေဝလုိ႔။ ခုေတာ့ တံခါးပိတ္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းေတြ.....။
ဟင့္အင္း....။
သူမ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ ျငင္းဆန္ေတာ့ သူမ ပါးျပင္မွာ လိပ္ျပာကေလး လာနား၏။ ၿပီးေတာ့ “ဒီလုိ ထြက္ေျပးလို႔ မလြတ္ပါဘူး” ဟု တိုးတိုးဆိုသည္။
ဟင့္အင္း..... ဟင့္အင္း......။
ႏွလုံးတို႔ နာက်င္လာကာ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေျဖလႊတ္လိုက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က သူမရဲ့ ရုံးခန္းေလးေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ပုံက်သြားခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ထပ္မံ ဒူးေထာက္ရျပန္တာပါပဲ။ ဒီေနရာေလးမွာ ဆိုရင္ေတာ့ သူမသည္ အသနားခံစာ တင္သြင္း၍ပင္ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အျပစ္ႀကီးေလးသည့္ တရားခံ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။
ေလေျပေလးတေဝွ႔မွာ ကံ့ေကာ္ရြက္ႏုရနံ႔ စိမ္းစိမ္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးကို ရႈရႈိက္လုိက္ရသည္။ ဟင့္အင္း.... အဲဒါကိုလည္း ေမ့ပါရေစ။ ႏွလုံးသားတို႔ ခုန္ထြက္မတတ္ ဆတ္ဆတ္ခါသည္ ထင္၏။ မ်က္ေစ့တို႔ကို မဖြင့္ရဲစြာ တင္းတင္းပိတ္ထားဆဲ.... ကံ့ေကာ္ပန္းရနံ႕၊ သရက္ရြက္ႏုနံ႕၊ တရုတ္စကားရနံ႕ အဲဒါေတြကိုေတာ့ စုံမွိတ္ ျငင္းဆန္မရဘဲ ရွိေလသည္။
ေဟာ.....
ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြ.... မုန္႔ေတြ လုစားၾက....
စကၠဴျမားေတြနဲ႔ ..... စကားသံဝဲဝဲေလးေတြ....
ေဟာ.....
စက္ဘီးအစီးေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ဘဲလ္သံခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ.....
တစီးနဲ႔ တစီး တြန္းတိုက္ၾကေတာ့မလို.... စီရီလုိ႔....
ေဟာ....
ေယာက္်ားေလး အေဆာင္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ဆီက
ေဘာပြဲ အားေပးသံေတြ...
ေဟာ.....
ခန္းမ “ႏွစ္” ဆီက ဂစ္တာ ႀကိဳးညႇိသံေတြ.... မိုက္ခရိုဖုန္းစမ္းသံေတြ.....
ေဟာ.....
မိန္းကေလးေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့....
မင္းပန္ဖုိ႔ရည္စူး ပန္းခူးခဲ့ၿပီ တဲ့။
ရွက္ၿပဳံးေလးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕ရဲ့ ေခါင္းမွာ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝလုိ႔။
‘လဂြန္းအိမ္’ ဆိုတဲဲ့ ေခါင္းစဥ္ကိုသာ သင္ရေပမဲ့ “မင္းတို႔ လဂြန္းအိမ္နဲ႔အတူ ရာဇာဓိရာဇ္ကို သိရမယ္.... ဘုရင္မင္းေခါင္ကို သိရမယ္... သူရဲေကာင္းဆိုတာကို သိရမယ္.... စစ္ရဲ့ အက်ဳိးအျပစ္ေတြကို သိရမယ္” တဲ့။ ဒါက ခန္းမ ‘တစ္’ဆီက... သူမရဲ့ (တခ်ိန္က) စာသင္သံ။
ခုေတာ့ျဖင့္... အားလုံးကို ခ်န္ထားခဲ့ရၿပီ။ ဘာတခုမွ ေပးေခ်ခြင့္ မရွိေတာ့ၿပီ။ လိပ္ျပာ ကေလးက လူးလူးလွိမ့္လွိမ့္။ က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။
+++++
(ႏွစ္)
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္မွာ.....
အသည္းကြဲေန႔ရက္ေတြထဲ လူးလွမ့္ေနရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ သူမရဲ့ ထြက္ေပါက္ (ဒါမွမဟုတ္) ေခတၱ ိုနားခိုရာအျဖစ္ (ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေက်ာခုိင္းဖို႔) ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို ေရြးခ်ယ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ... ေဟာဒီ ၿမိဳ႕ကေလးေပါ့။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘဲနဲ႔ အဲဒီမိန္းမက ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေက်ေက်နပ္နပ္ နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။
သူမဘဝကို ေဆးကုရင္း အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ ရွင္သန္ဖြ႔ံၿဖိဳးေအာင္ စိုက္ပ်ဳိးမယ္တဲ့ေလ။
အဲဒီတုန္းက အညိဳေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၿမိဳ႕ကေလးကို သူမက ေျမၾသဇာေကၽြးခ်င္ခဲ့... ေပါင္းတင္ ေပးခ်င္ခဲ့.... ေရေလာင္း၊ ပိုးသတ္၊ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္ခဲ့.....။ သူမရဲ့ ပန္း မ်ားစြာကို ပြင့္ဖူးေစ ခဲ့တဲ့ လက္ေတြအားကိုး နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလး စိမ္းလန္းေဝဆာဖို႔၊ ေနသာဖို႔၊ မိုးေကာင္းဖို႔၊ ေလေျပေလညႇင္းေတြ ေမႊးပ်ံ႕ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ကိုယ့္ႏွလုံးသားကိုပါ ခ်ေကၽြးခ်င္ခဲ့တဲ့ မိန္းမေပါ့။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကသာ သူမကို ေထြးေပြ႕ႏွစ္သိမ့္ ခဲ့ရေလသည္။+++++
နံနက္ခင္းဆိုတာနဲ႔ ထင္းကနဲ လင္းျပက္ဆူညံသြားတတ္တဲ့ အဲဒီၿမိဳ႕ပူပူကေလးမွာ သူမရဲ့ ေအးခဲခဲ့ေသြးေတြက ျပန္ေႏြးခဲ့သည္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း ... ၿမိဳ႕ျပယႏၱရား၊ လူမႈယႏၱရား၊ စနစ္ယႏၱရားဆိုတာေတြကို ပို႔ခ်ရင္း ၿမိဳ႕ေလးရဲ့ တိမ္းမူးဖြယ္ ညႇင္းည့ံေသာ ေလေျပေသြးထဲမွာ သူမ လူးလိမ့္ေမ်ာပါေနခဲ့သည္။ “ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ရဲ့ တာဝန္ဟာ စာသင္ရုံမဟုတ္၊ ဘဝေတြကုိပါ သင္ေပးရမယ္” ဟု ေႂကြးေၾကာ္ ရင္းႏွင့္ပင္ သင္ေပးလုိ႔မရေသာ ဘ၀ေတြကို ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရတာ။ သူမ ျငင္းဆန္ဖို႔.... တိုက္တြန္းဖို႔ မတတ္သာခဲ့။ စပါးစိုက္ရင္း ေက်ာင္းတက္၊ အေဝးေျပးကားေမာင္းရင္း ေက်ာင္းတက္၊ အထည္ဆိုင္ထြက္ရင္း ေက်ာင္းတက္။ အဲဒီနယ္စပ္ မက်တက် ၿမိဳ႕ကေလး က သူမထက္ပင္ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲဟု သူမရဲ့ ကေလးေတြက ျပန္သင္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ....။ သူမကိုယ္တိုင္ ဒါကိုပဲ လက္ခံေနရၿပီ။
+++++
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ မနက္ခင္း အလင္းေရာင္လာသည္ႏွင့္ အလုပ္ခြင္စဝင္ၾက၊ အလုပ္ကလည္း ပုံသ႑ာန္မ်ဳိးစုံ၊ အမ်ဳိးအစားေပါင္းစုံ။ ညေနခင္းးက်ေတာ့ အပန္းေျဖၾက၊ ညက်ေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္.... ဒါမွမဟုတ္ ဗြီဒီယိုရုံပြဲေတြၾကည့္။ ေဟာ.... အလုပ္နားရက္ က်ေတာ့ အသက္ႀကီးသူ တခ်ဳိ႕က ဘုရားပုထိုး၊ ေက်ာင္းသခၤန္းသြား..... လူငယ္တခ်ဳိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ အလည္အပတ္ထြက္ၾက၊ တခ်ဳိ႕ေသာ လူႀကီးလူငယ္ေတြက တစုံတရာကုိ သုံးလုိ႔ မူးယစ္ရီေဝၾက။ ရင္နာစရာေကာင္းတာတခုက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ညေနခင္းတိုင္းဟာ ထန္းရည္နံ႔၊ အရက္ျဖဴနံ႔ေတြ စိုရႊဲေနတတ္တာပဲျဖစ္သည္။
စာသင္ခန္းထဲမွာ သူမက ‘တေယာက္ကအစ တရာ’ ဆိုသည့္ အင္အားသေဘာကို ယုံၾကည္စြာ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေျပာ၊ ရာဇာဓိရာဇ္ အေၾကာင္းေျပာ၊ အေနာ္ရထာနဲ႔ က်န္စစ္သား အေၾကာင္းေျပာ၊ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ အေၾကာင္းေျပာ၊ ျပင္သစ္ သူရဲေကာင္းမေလး ဂ်ဳံးအေၾကာင္းေျပာ၊ ဘိုးရာဇာအေၾကာင္းေျပာ၊ မဟတၱမဂႏၶီ အေၾကာင္း ေျပာ.....ေျပာ....ေျပာ....။
သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ဳိးခင္းေတြကို ေပါင္းလုိက္၊ ေျမၾသဇာေကၽြး ေပးေနရသလို ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးလုိ႔။
သို႔ေပမဲ့ သူမရဲ့ ေျမၾသဇာေတြကပဲ အဆမတန္ျဖစ္ေလသလား၊ အခ်ိန္ပဲ မတန္ေလသလား၊ သူမရဲ့ ပ်ဳိးပင္ေလး ေတြက ေခါင္းေတာင္ လန္းစြင့္မလာၾကပါ။ ထိုစဥ္က စိတ္ဓါတ္က်ခဲ့တာ ခုထိ သတိရေနမိေသးသည္။ ထိုအခါ စိတ္က်က်ထဲမွာ ဗိုက္ဆာတာကပင္ ပိုဆိုးလာသည္ ထင္၏။ ကိုယ္တိုင္လက္ပန္းက်၊ စားဝတ္ေနေရးထဲ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ။ သည္လုိႏွင့္ ကိုယ္တုိင္ပင္ ေငြသာပဓါနဟု ထင္ေယာင္လာသည္။ ရင္ထဲမွာ အဆမတန္ ေမာဟိုက္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္......။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့။ အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္ေသာ သူမက ခုိလႈံခ်င္စဖြယ္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ကို အသုံးခ်ခဲ့တာ။
သူ႔ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ.......
ညေနေတြမွာ ကမ္းနားစပ္ ကုကၠဳိပင္ေတြ ေအာက္မွာ ဟိုးေဝးေဝးဆီက ေတာင္ညဳိတန္း ေတြဆီ ေငးေမာရင္း အလြမ္းေတြကို ေဆးေၾကာ.......။
ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ဘဝကို ျမစ္ေရေအးေအးေလးနဲ႔ စိမ္ေဆး။
ၿမိဳ႕ကေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ေတာင္ေတြရဲ့ အရိပ္မွာ နာက်င္ေၾကမြတဲ့ ႏွလုံးသားကုိ ျမႇဳပ္ႏွံ....။
တကယ္ကို အနာေတြ သက္သာရာရသည္ ထင္၏။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕ကေလးက တကယ့္ကိုပဲ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္နဲ႔ သူမကို ေထြးပိုက္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွပါသည္။
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေမွာ္ေအာင္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးဟုလည္း သူမက ယုံသည္။ ၾကည့္ေလ.... ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း လမ္းကေလးေတြကို ေျခဖဝါးနဲ႔ နင္းရင္း အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေသြးသား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ သူမ ေသြးနီးခဲ့တာ..... တသားတည္းက်လုိ႔။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ထပ္တူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။
ဘဝဆိုတာဆိုေသာ ကဗ်ာေလးပါသည့္ ပို႔စ္ကဒ္တခု သူမထံမွာ ငယ္ငယ္က ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာကို ေကာင္းေကာင္း ေထာက္ခံေသာ လူေတြရွိရာ ၿမိဳ႕ကေလးကို သူမ လက္ေတြ႔ ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီ။ သူမက အင္မတန္ ထိလြယ္ရွလြယ္ ငိုလြယ္ ရယ္လြယ္သူ......။
တိုတိုေလးမုိ႔
ငွက္ကေလးေတြလုိ
ေပ်ာ္ၾကစို႔
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ျဖင့္ နာခဲ၊ ငိုခဲလွသည္။ ၿမိဳ႕ျပမွာ ၾကားရေလ့ရွိေသာ ညည္းညဴသံ၊ ညည္းတြားသံေတြကို ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ ၾကားရခဲမည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒဏ္ရာရ ၾကပုံခ်င္း အတူတူ။
“ဘာမွ မထူးဘူး ဆရာမ... နာလွခ်ည္ရဲ့လို႔ ေအာ္ေနေတာ့လည္း ဆြဲထူမယ့္လူမွ မရွိဘဲ။ ဒီေတာ့ ေအာ္ေနမယ့္အစား ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုန္းထရမွာပဲ။ ထ မရေတာ့လည္း လွဲအိပ္ေနလုိက္ရုံေပါ့”ဟူေသာ ကေလးတေယာက္ရဲ့ တုံ႔ျပန္စကားအၾကားမွာ သူမ မ်က္ရည္က်ခ်င္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါျဖင့္ သူမက ဆြဲထူမည့္ သူလား၊ လဲက်ေနသူေတြက အမ်ားႀကီး။ ၿပီးေတာ့.... ဆြဲကူ ထူမည့္ သူမကိုယ္တုိင္က အင္အားခ်ိနဲ႔ေနသူ။ ယိုင္လဲက်လုမွ် တဲတဲေလး....။
“စာဖတ္ၾကစမ္းပါကြယ္... မင္းတို႔အရြယ္ေလာက္မွာ ဘယ္ေလာက္မွ မဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ဗဟုသုတ ရမယ့္စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္ၾကပါ.....”ထိုမွ် အားေပးရုံေလာက္ေတာ့ သူမ တတ္ႏိုင္ပါသည္။ ကေလးေတြရဲ့ မ်က္လုံးတို႔ ေတာက္ေျပာင္လာ၏။
“လြမ္းေမာဖြယ္ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား”၊ “ဓါးေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္”၊ “ေယာနသံစင္ေရာ္” တို႔.....။ သူမပင္ စကားမဆုံးေသး ကေလးေတြ ဆူညံဆူညံျဖစ္လာသည္။
“ဘယ္ဆိုင္မွာ ရွာရမလဲ ဆရာမ”ဟုတ္ပါရဲ့။ ထိုၿမဳိ႕ေလးမွာ စာအုပ္ဆိုင္ ေကာင္းေကာင္း မရွိေပ။ ဒါျဖင့္ သူမက ရွာေပးရင္ေကာ....။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေထာင္ေက်ာ္အတြက္ သူမက စာအုပ္ ဘယ္ႏွအုပ္ ေပးႏိုင္မွာလဲ။
“မင္းတို႕အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကၿပီ။ တကၠသိုလ္ ပညာသင္ေနၾကတာ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရး စနစ္ဟာ ဆရာဆရာမ သင္ေပးသမွ်ကိုပဲ လက္ခံယူဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ပိုက်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ရွာေဖြေလ့လာ ၾကရတာ”ကေလးေတြက မ်က္လံုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြႏွင့္။ သူတို႔က မွတ္စုေပးလ်င္ေတာ့ တက္တက္ ႂကြႂကြ ကူးခ်င္ၾက၏။ Lecture (လက္ခ်ာ) သေဘာကိုမွ နားမလည္ႏိုင္ၾက။ ၿပီးေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ သင္တိုင္း တက္ညီလက္ညီျဖင့္.... “ဒီအပုဒ္က စာေမးပြဲအတြက္ အေရးႀကီးလားဆရာမ” ဟု ေမးတတ္ၾကသည္။ ဒါပဲေလ... သူတို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈ။
အဲဒီလိႈင္းေတြကို သူမ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးခတ္ေက်ာ္ျဖတ္ရ၏။ ကူေဖာ္ အားေပးေေဖာ္္ မရိွ။ ၾကာေတာ့လည္း လက္ပန္းက်ခ်င္ၿပီ။
ညေန ညေနေတြမွာေတာ့ သူမရဲ႕ တင္းအားေတြ ေလ်ာ့ေျပႏိုင္၏။ ေကာင္ေလးေတြက ဂစ္တာကိုယ္စီႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းစပ္ ကံ့ေကာ္ပင္ရိပ္မွာ....။ ေကာင္မေလးေတြက မလွမ္းမကမ္းေတြမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္လို႔.... အေဆာင္မပိတ္ခင္ ေျခာက္နာရီထိ.... ေနအ၀င္ကို ေစာင့္ႀကဳိေနၾကသလို...။
“ပန္းခရမ္းျပာ ေဗဒါေလး ကမ္းစပ္နားမွာ ၿငိတြယ္ေကာင္ေလးေတြ ၿပဳိင္တူေအာ္ဆိို.... ေကာင္းမေလးေတြက တီးတိုးလိုက္ညည္း။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီ တံတားျဖဴ အင္းလ်ားကမ္းပါးစပ္ကို သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕တေလသာ ေရာက္ဖူးၾကမည္ထင္၏။ တကၠသိုလ္ ပရိ၀ုဏ္ဆိုတာက ဒီၿမဳိ႕ကေလးဆီမွာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလးငါးေဆာင္ႏွင့္ သံုးဧကခန္႔သာ က်ယ္၀န္းေသာ ‘၀င္း’ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေကာလိပ္ကေလးကို ေရာက္စက သူမ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသးသည္။
လမ္းတံတားျဖဴ ေနရာေလး ေတးသံလႊမ္းေစကြယ္
ၿငိမ္းေအးရာ ေဖြရွာရင္း မိန္းေမာေငးကာၾကည့္ေန
ပိန္းပိတ္ေအာင္ မေမွာင္ခင္ေလး ဆည္းဆာအလွျဖာေ၀”
ဒါထက္ ပိုက်ယ္၀န္းဖို႔ပဲလိုမည္။ အေဆာက္အဦး ေကာင္းေကာင္းေတြ မရိွလွ်င္ေနပါေစ.... သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ဆို.... ထိုေက်ာင္းကေလးက သူမ ၾကားဖူးသည့္ တဂိုးရဲ႕ ရွႏၱိနိေကတန္လို ျဖစ္လာႏိုင္တယ္.....သူမရဲ႕ တပည့္ေလးေတြကေတာ့ သူတုိ႔ေနရာေလးမွာ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဘာကိုမွလည္း ပိုမမက္ေမာၾက။ အေဆာင္ထမင္းဟင္း မေကာင္းလည္း ရယ္စရာလုပ္ပစ္္ၾကသူေလးေတြပါ။ ေန႔လယ္ဗိုက္ဆာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ စိမ္ၾက၏။
“ဗိုက္ဆာတဲ့အခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္ အေတာ္ပဲဆရာမရဲ႕ ရင္ခံၿပီး ဗိုက္ျပည့္သြားေရာ”သူတို႔နည္းႏွင့္သူတို႔ ေလာကဓံကိုလည္း ရင္ဆိုင္တက္ၾကေလသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ရေသာ အရည္အခ်င္း မ်ားလဲ....။ သိုႏွင့္ပင္ သူမပါ ကေလးေတြႏွင့္ တသားတည္း က်စျပဳလာကာ အရာရာကို ေရာင့္ရဲ ရင္ဆိုင္ တတ္လာတာ။
ဒါဟာ.... အညံ့ပဲ.... အ႐ႈံးတစ္မ်ဳိးပဲဟု ေတြးမိသည့္ၾကားကပင္ သူမက အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲ ေမႇ်ာလိုက္ခ်င္ လာခဲ့တာ။
+++++
စာသင္ခန္းထဲမွာ မွတ္စုကိုသာ လုိခ်င္ေသာ ကေလးေတြမ်ားေသာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾက လွ်င္ေတာ့ျဖင့္ သူမရဲ့ ကေလးေတြက သူမေျပာသမွ် ၿမိဳ႕ျပအနာဂတ္ေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ၊ ဖြ႔ံၿဖိဳးျခင္းႏွင့္ တိုးတက္ျခင္းဆိုတာေတြကို စိတ္ဝင္စားၾကသားပင္။ ဒါေပမဲ့.... အဲဒါကလည္း လူနည္းစုကေလးေလ။
ေနာက္ေတာ့ ဝမ္းေရးဆိုတာလည္း ေဆြးေႏြးဖူးသည္။ လြမ္းေရးလည္း ပါ၏။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေလးေတြဆီက “အိမ္မိုးဖက္” ေလွာင္တာ၊ မီးေသြးေလွာင္တာ၊ ေျမပဲေလွာင္တာ ေတြပင္ သူက ျပန္လည္ သင္ယူျဖစ္ေသး။ စာသင္ရင္း ဆာလာေသာ ဝမ္းကိုျဖည့္ဖုိ႔ သူမလည္း ‘ဖက္’ ေတြ၊ ‘ေျမပဲ’ ေတြ ေလွာင္တတ္လာၿပီ။ ေငြစကၠဴေတြ တြက္ခ်က္ရင္း စာဖတ္ခ်ိန္နည္းနည္း ေလ်ာ့လာသည္။ ေဟာ.... ေငြစကၠဴေတြ ေတြ႔ေတြ႔လာေတာ့လည္း အရင္က ေငြစကၠဴေၾကာင့္ပဲ ေက်ာခိုင္းခ်င္ခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ျပဆီကို ျပန္ျပန္ေျပးခ်င္ လာျပန္သည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမကိုယ္တုိင္ပင္ အဆိပ္သင့္လာၿပီ။ သည္လုိႏွင့္ပင္... သူမက ၿမိဳ႕ေလး ကို သိသိသာသာ အသုံးခ်ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမဳိ႕ကလးကို စိုက္ပ်ဳိးမည့္မိန္းမက ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ ရသေလာက္ကို ရိတ္သိမ္းလ်က္ ေျမၾသဇာေတြကိုပင္ ခ်က္ခ်င္းအသုံးမခ်ဘဲ သိုေလွာင္လို႔သာ ထားေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီ ေျမၾသဇာေတြ တခ်ိန္ေတာ့ အသုံးခ်မွာေပါ့....... တဲ့။
ခုေတာ့ျဖင့္......
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီေတြေရး၊ ကဗ်ာ.... ဝတၳဳေတြေရး၊ သီခ်င္းေတြဆို၊ ေတာင္တန္းမ်ားဆီ ပ်ံသန္းရင္း ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို စုပ္ၿမိဳ.... ၿမိဳ႕ကေလးကို အသုံးခ်ခဲ့တာ။
ဘ၀တစ္ခုထဲမွာ အဆိပ္သင့္ခဲ့ဖူးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ၿမဳိ႕ကေလးက အဆိပ္ေျပေစခဲ့ဖူးတာ ျငင္းဆန္မရ။
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဖ်က္ခနဲ လန္႔ႏိုးလွ်င္ေတာ့ သူမက ႐ုပ္ပုိင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ဖြံ႕ၿဖဳိးလာေသာ ၿမဳိ႕ကေလးကို စိတ္ပိုင္းအရပါ တိုးတက္လာေအာင္ ျပဳစုဖို႔ဆိုတာကို သတိရေနဆဲ...။
ခုေတာ့ျဖင့္....။
+++++
(သံုး)
သူ႔ရဲ႕ ေပြ႕ပိုက္လက္ေတြၾကားမွာအဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးအတြက္ သူမ ကဗ်ာေရးျဖစ္ေတာ့လည္း ထိုကဗ်ာက ကိုယ္တိုင္ ေရးတာ မဟုတ္.... ‘ေမွာ္’ တမ်ဳိးက ေရးလုိက္သလို.... သူမရဲ့ လက္ဖ်ားေတြဆီမွ စာေၾကာင္းေတြ အလြယ္တကူ ေမ်ာက်သြားခဲ့ၾက၏။
အခ်စ္ေတးသြား က်ဳိးအပဲ့ေတြကေတာင္
ၿမဳိင္ဆိုင္သာယာၾကရဲ႕....
သူဘယ္လို ဖမ္းစားသလဲဟင္ !
ဒုကၡေတြကိုေတာင္ ခ်ဳိၿမိန္ေစတဲ့အားနဲ႔
သူ႔ရဲ့ပါးျပင္ လမ္းသြယ္ေတြထဲ
တိုးဝင္ရဲေစခဲ့တာ.....
တကယ္ပါ..... စိတ္ၿငိမ္းေအးတရား တို႔ႏွင့္ ဝင္းပေနေသာ ထိုၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒုကၡတို႔ကပင္ ခ်ဳိၿမိန္ၾက၏။ သိပ္စနစ္မက်လွသည့္ ဘာသာေရးနည္းလမ္းေတြကပင္ ထိုၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာင့္ရဲေအးခ်မ္းေအာင္ ထိန္းကြပ္ေပးႏုိင္တာဟာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ဘာမွ မ်ားမ်ား မေတြးခ်င္ပါဘူး ဆရာမရယ္... ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဘြဲ႕တခုရဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းလာတက္ တာ၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္... လယ္ပဲ လုပ္မွာ.....၊ ကုန္ကားပဲ ေမာင္းမွာ....၊ ဆိုင္ပဲ ဆက္ထြက္ရမွာ....။”အရင္းအႏွီးမရွိသူေတြ၊ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း မရွိၾကသူေတြကေတာ့ “ေတာင္ေပၚပဲ သြားရမွာပဲ” တဲ့။(သူတို႔က နယ္ျခားေဒသကို ေတာင္ေပၚဟု ေခၚၾကသည္)
ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွာ တခါတခါေတာ့ ထိုသို႔ သူမ အသက္ရႈရ က်ပ္တတ္သည္။ အဲဒီအခါ မွာေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္း စီးဆင္းတတ္သည့္ သံလြင္ျမစ္ေရေတြကို သြားေငးေနလုိက္ ရတာပါပဲ။ သူမကိုယ္စား စီးဆင္းေသာ ျမစ္ေရေတြ အလ်ဥ္မျပတ္ အင္တိုက္ အားတုိက္။ အဲဒီ ျမစ္ေရတေလွ်ာက္မွာ ရင္ထဲက ဆဲေရးသံေတြ ပါပါသြားရတာ မၾကာခဏ။
ေနာက္ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ စကား နည္းနည္းလာသည္ (ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြလုိပဲ)။ သံလြင္ျမစ္၏ ေရစီးသံ ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို က်ယ္ေလာင္လာသလိုပင္။
.........................
ျမကၽြန္းညိဳညိဳ ကြန္းခိုရာ တကၠသိုလ္မွာဆိုေဟာ..... စာရွင္းျပလွ်င္ အိပ္ငိုက္တတ္ေသာ ကေလးေတြက ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ၊ အားကစားပြဲေတြမွာေတာ့ လႈပ္ရွားတက္ႂကြၾကေလသည္။ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္သည့္ ၾကားမွပင္ ဒါဟာလည္း စည္းရုံးေရး လက္နက္တမ်ဳိးပဲဟု ေတြးကာ..... သူမက ကေလးေတြထဲ ကၽြမ္းကၽြမ္းဝင္ဝင္ တိုးဝင္သြားရေတာ့သည္။ ကေလးေတြႏွင့္ အတူ လုိက္ပါရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္။ သံေယာဇဥ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးျဖစ္၊ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ေတြကို ရင္းလို႔ သူတို႔ကေလးေတြကို သင္ၾကားမည္ေပါ့။ ထိုရက္ေတြမွာ ငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးေသာ “ဖက္ဖူးေရာင္” ရုပ္ရွင္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္ ေဇာ္လင္းရဲ့ ေနရာကို ခဏ ခဏ သတိရသည္။ ကေလးေတြႏွင့္အတူ အရာရာလုိက္ပါ ခံစား....။ ထမင္းငတ္တာ၊ အခ်စ္ငတ္ တာ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္း ငတ္တာ၊ ဘဝငတ္တာ...။ ကိုယ္တုိင္ ငတ္ခဲ့ဖူးသမွ်ကိုပင္ ကေလးေတြ အားကိုးႏွင့္ ကုစားမိေသး၏။
စာေပဂီတနဲ႔သာ အႏုပညာ အစစမွာလည္းစုံ.......
အဲဒီမွာ “ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို အိပ္မက္ဆဲ။ ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ တစ တစ နစ္ဝင္....။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ ဘဝထဲကေန အသာခိုးၾကည့္မိတုန္း ေတြ႕လုိက္ရေသာ “အခ်စ္” ဆိုတာကို ၿမိဳ႕ကေလး ရင္ခြင္ထဲမွာ.... လက္ခံလိုက္မိတာ... ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်မွာ သူမရဲ့ အႀကီးဆုံးေသာ အျပစ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီရဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူမက ၿမိဳ႕ကေလးကို ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ဖို႔ ေမ့၊ ေျမၾသဇာေကၽြးဖို႔ ေမ့၊ တပည့္ကေလးေတြနဲ႔ အၿပဳိင္ပင္ မိုက္မဲေနခဲ့ၿပီ။
တပည့္မေလးေတြက....
“မိုးရြာမယ္ဆိုရင္ေလ သည္းလုိက္စမ္းေပါ့ကြယ္ဟု ဆိုညည္းေတာ့ သူမသည္ ကေလးတို႔ႏွင့္ အတူ ရြာမယ့္မိုးကို ေမွ်ာ္ခဲ့တာ....။
ၿခိမ္းၿပီးေတာ့မွ မရြာရင္
မ်ဳိးပင္ပ်ဳိငယ္ေတြကို ပ်ဳိးမယ့္ ရာသီမို႔
ေမွ်ာ္ေနစဥ္ သြန္းၿဖဳိးလုိက္ဦး"
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြက......
“ပန္းခ်စ္သူ တို႔လက္နဲ႔ကြယ္.... ခူးဆြတ္ဖို႔ စိုးရြံ႕လို႔ေနတယ္”လုိ႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ သူကေလးတို႔အၾကားမွာ မိုးရြာေစခ်င္.... ပန္းေႂကြေစခ်င္ခဲ့တာ။ သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ မရင့္က်က္ႏုိင္ခဲ့တာလား။ တကယ္ဆို ဘဝက အသက္ႏွင့္ မမွ်.. နာခဲ့ဖူးသူျဖစ္လ်က္ႏွင့္။
ည ည... ေက်ာင္းေရွ႕လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ တပည့္ေတြႏွင့္အတူ ခင္ဝမ္းေတြ၊ ခင္ေမာင္တိုးေတြ၊ ခ်စ္ေကာင္းေတြ၊ မာရဇၨေတြ၊ ထူးအိမ္သင္ေတြ၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္တို႔ႏွင့္ စီးေမ်ာ.....။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရိွရာ အေဝးေျပးလမ္းမရဲ့ ၾကယ္စုံည ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လြမ္းဆြတ္ရင္း ဗုဒၶဒိုင္ယာရီေတြ၊ ဓမၼပဒေတြ၊ The Lord Comes ေတြလည္း ေျပာခဲ့ ျငင္းခဲ့ၾက.....။ ဒါေတြ ၿမိဳ႕ေလး သိလိမ့္မည္။ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ ေသာေသာညံ ခဲ့ေသာ စကားဝိုင္းေတြေလ။ တရက္ရက္မွာေတာ့ သူမရဲ့ စာသင္ခန္းထဲက ကေလးမ်ားစြာကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ တေန႔ေန႔ေတာ့ အခြင့္ႀကဳံရမည္ဟု သူမ ေမွ်ာ္ေစာင့္ခဲ့တာ....။ ေရာင္စုံအိပ္မက္ေတြလည္း မက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။
+++++
(ေလး)
ခုလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူတို႔ေလးေတြႏွင့္ အခ်ိန္မတိုင္မီ ခြဲရလိမ့္မည္ဟု သိလွ်င္ သူမ အခ်ိန္ဆြဲျဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ခုေတာ့....
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အလွထဲ နစ္ေမ်ာခဲ့ဖူးသမွ်....
ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ကေလးကို အသုံးခ် ရႊင္ပ်ခဲ့သမွ်.....
ေငြစကၠဴေတြ ေရတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ဖူးသမွ်......
ကေလးေတြအတြက္ နိဒါန္းပ်ဳိးေနခဲ့သမွ်.....
အခ်ိန္ေတြ.... အခ်ိန္ေတြ.....
ခုေတာ့.....
ျပန္ယူလို႔ မရေတာ့ၿပီ။
ခုေတာ့.... တကယ့္ကို ျဗဳန္းခနဲ သူတို႔ကို ခြဲလုိက္ရၿပီ။
တြဲလက္ေတြ.... ေျပေလ်ာ့
မီးေတြ မွိတ္......
တံခါးရြက္ေတြ ပိတ္....
ေတးသံေတြ တိတ္.....
ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တိတ္.....
.......ျပန္းႏႈိးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား......။
“ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္”ဆိုတာကို ရုပ္သိမ္းဖို႔ဆိုတာလည္း စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လွဘိသည္။ ခုေတာ့... သူမ၏ လက္အစုံတို႔က တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္... အားေပ်ာ့။
တခါကေတာ့ ဒီလက္ေတြနဲ႔ ပန္းေတြ ပြင့္ေစခဲ့ဖူးပါတယ္။
တံခါးရြက္ေတြ ဖြင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ခုေတာ့..... အားလုံး ၿငိမ္ေသ။
“အခ်ိန္နဲ႔ ဒီေရသည္ လူကို မေစာင့္”.. တဲ့။ သိပ္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆိုရိုးကို ခုက်ေတာ့သူမက တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိၿပီ။
ခုေတာ့ .... သူမကို ဘယ္လုိ အရာကမွ မေစာင့္ေတာ့ၿပီ။
ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ ေလာဘတႀကီး ရိတ္သိမ္းခဲ့သမွ် သူမ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ျပန္လည္ စိုက္ပ်ဳိး မေပးလုိက္ရ ေသးခင္ ဘာတခုမွ အသစ္ေမြးဖြား၊ တည္ေထာင္ မေပးရေသးခင္..... ၿမိဳ႕ကေလးကိုပါ.... သူမ ထားခဲ့ရေတာ့ မည္။
ၿမိဳ႕ကေလးကို ကုပ္တြယ္ဖက္ေႏွာင္ခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို တကယ္ေတာ့ ကံၾကမၼာ ဆိုတဲ့ အရာက ဆြဲဖယ္ ေျဖေလွ်ာ့ပစ္ခဲ့တာပါ။
ၾကည့္ပါဦး.....
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို က်မ တကယ္ခ်စ္ခဲ့... ေစတနာထားခဲ့ပါတယ္... ဟု ေရရြတ္ရင္း သက္ေသျပခြင့္မွ မရေသး ခင္.....ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အသည္းႏွလုံးဆီမွာ ပ်ဳိးပင္ေပါက္ေလးေတြကို အခ်ိန္မတန္ခင္မွာပဲ ပစ္ထားခဲ့ရၿပီ။ ထိုအတြက္ သူမ စိတ္မလုံပါ။
သူမ ေျမၾသဇာေကၽြး ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့တာ.......
ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ေနာက္က်ခဲ့တာ....
ၿပီးေတာ့....
ၿမိဳ႕ကေလးကို အသုံးခ်လုိ႔.... ခ်စ္သူႏွင့္ သာယာခဲ့၊ ေၾကမြဘဝထဲကေန လြင့္ေမ်ာလြတ္လပ္ခဲ့.......
အဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြက ခုခ်ိန္မွာ သူမရဲ့ ညညေတြကို ေျခာက္လွန္႔ၾက၏။ သူမ ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ေတြထဲက ဗီယက္နမ္ စစ္ျပန္ေတြရဲ့ ေျခာက္အိပ္မက္ ေတြလိုပဲ.....။
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကေလးေတြ.....
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ သူမ....
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ား.....
အဆိပ္ေတြ မဟုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အားေဆးေတြလည္း မဟုတ္ခဲ့။
ေသခ်ာသည္က သူမ ခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့သည္၊ အားေပ်ာ့ခဲ့သည္၊ ည့ံခဲ့သည္၊ အျပစ္ရွိခဲ့သည္။
ထိုအခါ သူမ၏ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြရဲ့ ေနာက္ခံသီခ်င္းမွာ “ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာ” ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ဆိုလုိ႔။
ေဝးခဲ့ၿပီ ပန္းခရမ္းျပာေရ.... တခါတရံမွာ အိပ္မက္လုိ
တိမ္ညိဳညိဳရိပ္ေတြ ျမျမက္စိမ္းစိမ္းေတြ.....
ဘယ္ဆီမွာလဲ မသိေတာ့ပါ....
ေဝးခဲ့ၿပီ...... ေဝးခဲ့ၿပီ.... ေဝးခဲ့ၿပီ.... ေဝးခဲ့ၿပီ.....ေဝး.......
သီခ်င္းသံက သူမ ထံပါးမွာ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ဘဲဲ ပဲ့တင္ျပန္လ်က္။
+++++
ေၾကေၾကကြဲကြဲ
ေနာက္ဆုံးေတာ့.....
အဲဒီ မိန္းမသည္ မ်က္ရည္ပင္ မက်ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းဆို႔နင့္စြာ ေက်ာင္းေရွ႕ေျမျပင္မွာ သူရူးတေယာက္လုိ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ သဲေျမမြမြကေလးက ႏူးည့ံလို႔။ ပူေႏြးလုိ႔။ ေျမေတြကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ဖြဖြက်ဳံးယူေတာ့ အဲဒီ ေျမမႈန္႔ေတြႏွင့္အတူ တခ်ိန္တုန္းက တပည့္ေလးေတြရဲ့ ေျခလွမ္းေတြပါ ပါလာသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ဒီေျမမႈန္႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကေလးကို ကိုယ္စားျပဳၾကတဲ့သူေလးေတြရဲ့ ေျခဖဝါးေအာက္က ေျမေတြပါ....။
သူမသည္ ေျမေတြကို တယုတယေထြးေပြ႕လုိက္၏။
“တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာဝန္ေက်ခဲ့ေပမဲ့ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ မျဖဴစင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ”(မ်က္လုံးတို႕ကို စုံမွိတ္လုိက္ေတာ့ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္တို႕အၾကားမွာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အတိတ္ထဲက မူးမူးရီရီ ငိုေႂကြးေနသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႕ရသည္)။
ထိုအခိုက္မွာပင္ လိပ္ျပာေလးတေကာင္ သူမ ပခုံးကို တြန္းတုိက္လ်က္ ပ်ံထြက္သြား၏။ ထိုလိပ္ျပာေလးကေတာ့ျဖင့္ ျဖဴလြလြကေလး ျဖစ္ေလသည္။+++++
ေမၿငိမ္း
(၁၉၉၇-ေမ ၊ ၂၀၀၀- ဇႏၷဝါရီ)
16 comments:
ခံစားသြားတယ္
ေၾကေၾကကြဲကြဲ.....
ဆရာမ ခရစ္စမတ္ေန ့မွာ
တကယ္ဘဲ
ေႀကေႀကကြဲကြဲေလး
ခံစားလိုက္ရတယ္။
ေၾကေၾကကြဲကြဲ ျပန္သြားပါတယ္။
မေန ့ကလဲ မမိုးခ်ိဳရဲ ့ေမာင္ေလးအေၾကာင္း
ဖတ္ျပီး ေၾကကြဲ
ဒီေန ့လဲ ေၾကေၾကကြဲကြဲနဲ ့ေၾကကြဲ
အစတည္းကေၾကကြဲေနတဲ့လင္း
ဖတ္ျပီး စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးၾကီးပဲဗ်ာ..။ း(
မီးေတြ မွိတ္......
တံခါးရြက္ေတြ ပိတ္....
ေတးသံေတြ တိတ္.....
ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တိတ္.....
.......ျပန္ႏႈိးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား......။
ဟုတ္တယ္၊ တကယ္ပဲ အားလုံး ျပန္ႏုိးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးလား..
ေၾကေၾကကြဲကြဲ...
ငိုခ်င္တာသာ သိေတာ့တယ္...
့ျမသီလာ၂၈ ဖတ္သြားပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။
အမ...
တကယ့္ကိုေၾကကြဲစရာေကာင္းပါတယ္။
ဒိထက္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာက ...
ေက်ာင္းလာတက္ၿပီးရင္လမ္းေပ်ာက္သြားၾက
တဲ့ဘ၀ေတြပါပဲ...
“ဘာမွ မ်ားမ်ား မေတြးခ်င္ပါဘူး ဆရာမရယ္... ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဘြဲ႕တခုရဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းလာတက္ တာ၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္... လယ္ပဲ လုပ္မွာ.....၊ ကုန္ကားပဲ ေမာင္းမွာ....၊ ဆိုင္ပဲ ဆက္ထြက္ရမွာ....။”
အရင္းအႏွီးမရွိသူေတြ၊ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း မရွိၾကသူေတြကေတာ့ “ေတာင္ေပၚပဲ သြားရမွာပဲ” (သူတို႔က နယ္ျခားေဒသကို ေတာင္ေပၚဟု ေခၚၾကသည္)
တကယ္ပါပဲ အမရယ္ သူတုိ႔ကမွ ေတာ္ေသးတယ္ တကၠသုိလ္တက္ဖူးေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာဆုိ ေက်ာင္းသားဘဝဆုိရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝပဲ ပုိင္ဆုိင္ဖူးတယ္။ တကၠသိုလ္ဆုိတာ အ႐ုပ္ေရးယူရတယ္။
ျပီးေတာ့ အမေရ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ အခုေတာ့ ေစ်းေရာင္းေနရတာပဲေလ ဘာထူးလဲ :(
ဆရာမေရ...
ႏွစ္သစ္အတြက္ လာႏႈတ္ဆက္ပါတယ္...
စိတ္ႏွလံုး ေအးခ်မ္းၿပီး မဂၤလာရွိေသာ ၂၀၀၉ ျဖစ္ပါေစ...
အသစ္ေတြ တမင္ မဖတ္ဘဲ အေၾကြးထားျပီး ၂၃ ကေန ၂၈ အထိ တဝၾကီးဖတ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေျခအတင္ေတြ ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲမွာ လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ။
ပို႔စ္ေတြမွာ ေရးတဲ့ ေကာ္မန္႔ေတြပါ မက်န္ဖတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြေတာ့ ဝင္မျငင္းေတာ့ဘူး။ ဘဝဟာ ျပဌာန္းျပီးသား စာအုပ္ဆိုတာ အစ္မ ေျပာခဲ့တာဆိုတာ ခုမွ သိတယ္။ ဒီအဆိုဟာ က်ေနာ့္ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး အလုပ္ေပးဖူးတယ္။ အစ္မေျပာသလို ခုထိ လိုင္း မျပတ္ေသးဘူး။
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
သင္ကာ
So touching! I feel like very something after reading this novel.
ဆရာမ
(၁)ကေန(၂၈)အထိ တစ္ထိုင္တည္းဖတ္ၿပီး ခံစားလိုက္ရတာ.. က်ေနာ့္မွာေတာ့ ၂၀၀၀ ကေန ၂၀၀၃ အထိ ေက်ာင္း (၃) ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ရၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက သင္ခဲ့ရတဲ့ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ ဆရာ/မ ေတြကို က်ေနာ္ မသိခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္သိခဲ့တဲ့ဲ့ ဆရာ/မ ေတြက ဂ်ဴး၊ ေနဝင္းျမင့္၊ ညီပုေလး၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ကိုၿငိမ္း၊ ပိုင္စိုးေဝ၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ။ က်ေနာ္တို႔တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းနာမည္က မႏၱေလးနည္း(နဲ)ပညာတကၠသိုလ္ တဲ့။ ဆရာမလို ျပန္တမ္းတခ်င္ေပမယ့္...ဘာကိုလြမ္းရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။
မ/ဆရာမ "ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁)" ေနဖတ္ေနလိုက္တာ ၂၆ ထိ မရပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ RIT စြယ္ေတာ္ရိပ္ မွာ ၃လ ေလာက္ပဲ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ၿကံုခဲ့ရေပမယ့္ ေမတၱာေပါင္းကူးလည္း လြမ္းဆဲ၊ ေမတၱာေပါင္းကူးရဲ့ ထမင္းသုတ္နဲ ့ ဗူးသီဟင္းခါး ပူပူေလးလည္း ေအးလြန္းတဲ့ေန ့ေတြဆိုေယာင္ရမ္း တမ္းတဆဲ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ freshman ၿဖစ္ခဲ့ရလို ့ေႏြးေအး ကိုေတာ့ မုန္းသလိုလို။ ဒီဇင္ဘာ ၂ရက္မွာ lab အၿပီး RC-2 ထိုင္သပိတ္ သြားအၾကည့္ သမိုင္းလမ္းဆုံမွာက ကားလမ္းေတြပိတ္သြားၿပီ။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ RC-2 ထဲေရာက္ေနၿပီ။ အေဖကစိတ္ပူၿပီး RIT ၀င္းထဲလိုက္လာတာရွာမေတြ ့ေတာ့ ငိုေတာင္ငိုတယ္။ hledan က ေန 8-mile ကိုလမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ၿပီး အိမ္ၿပန္ေရာက္ ေတာ့ အေဖစိတ္ပူတာေတြ ့ၿပီး စိတ္မေကာင္းလြန္းလို ့ထိုင္သပိတ္သြားၾကည့္တယ္လို ့ေၿပာမထြက္ေတာ့ဘူး။ အေဖဆံုးတဲ့အထိသိမသြားရွာဘူး။ ၁၉၉၇ ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ပတ္နဲ ့သင္၊ႏွစ္ပတ္နဲ ့ေၿဖစာေမးပဲြနဲ ့တိုးတာဘဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဂုဏ္ယူတန္ဖိုးထားတဲ့ RIT နဲ ့ အတူတၿပည္လံုးရဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြလည္း အလဲလဲအကဲြကဲြေခ်မႈန္းခံလိုက္ရတာဘဲ။ မတရားမႈဟာ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေတာင္ ဆက္လက္တည္ၿမဲေနရတာလည္း ။ မိတေ၀း၊ဖတကဲြ ဘ၀ေတြလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနၾကၿပီလဲ။ Dambledoreေလာက္ စုန္းတက္ရင္ အစိုးရဆိုတဲ့ငနာေတြကို ငါသတ္မိမွာ အေသအခ်ာဘဲ။ ဖန္းဆင္းရွင္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့လည္းေမတၱာေပါင္းကူးမွာ ထမင္းသုတ္ေလးစားၿပီး မိုးအတိတ္ေစာင့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ေလပြားေနမွာ ပဲ။ တို ့ဘ၀ တို ့ကမာၻ ထဲက(John SteinBack ရဲ့ Tortilla Flat) သူတင္ၿပတဲ့ friendship အေၾကာင္းကို တက္ေယာင္ကားအာက်ယ္ေနၾကမွာဘဲ။ အခုေတာ့ငါကလည္း Dambledore မဟုတ္ ၊ ဖန္ဆင္းရွင္လည္း မဟုတ္ေလေတာ့ .... ဒို ့ေတြအားလံုး တေယာက္တေနရာ အတၱေတြ တနင့္တပိုးနဲ ့ ထမင္းစားဖို ့ ရွင္သန္ေနၾကတယ္။ အဲဒါဟာ ဘ၀ပဲလို ့အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရင္ ဒီဘ၀ကို ငါမုန္းပါတယ္ ။ ဆရာမလြမ္းတဲ့ ၿမသီလာကဘ၀ကို ငါၿပန္တမ္းတမိတယ္......
Post a Comment