ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၅)

ၾကယ္သီးမ်ား

သစ္ပင္ေတြရဲ႕ ေၾကကြဲမႈ
သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္က ေစြေစာင္းေစာင္း
ျခံစည္းရိုးကိုသာ ေတြေတြၾကီးေငးစိုက္
အကုန္လံုး မိုက္မဲခဲ့ၾကေလတယ္.... တဲ့။

အခုေတာ့
အသီးအပြင့္ေတြ ဆြံ႕အ
ေကာင္းကင္မွာပဲ ၾကယ္ေတြ တြဲတိတြဲေလာင္းက်
ပိုပိုျပီး လင္းထိန္ခဲ့ရျပီ
ရွက္တတ္သူေတြခမ်ာက
အဲဒါေတြ ခူးျပီး ဆြဲဆြဲေစ့ေနရေတာ့ရဲ့။

(စန္းဦး)

+++++

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ လူငယ္ေတြကို တင္းမျပည့္က်ပ္မျပည့္ ပညာေရးေပးေနတဲ့အထဲ ကိုယ္လည္း တရားခံတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကို က်မ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွျပီလို႔ တကယ္ ထင္တာ။ ကေလးေတြကို စာျပန္သင္ေပးႏိုင္ဖို႔ က်မ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားတယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုတာေလ။ တတန္း ၆လတာ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္အတြက္ ျပဌာန္းစာနည္းနည္းေလးကို ၀မ္းစာခပ္မ်ားမ်ားသြပ္ျပီး ကေလးေတြဆီ က်မ အေရာက္ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔လည္း ယံုခဲ့ပါတယ္။ က်မကေလးေတြဟာ အဲဒီ စာသင္ကာလ ေလးထဲ သူတို႔ ရပိုင္ခြင့္ရွိသေလာက္ က်မဆီက ရခဲ့တယ္လို႔လည္း ယံုတယ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ က်မ တသက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခုပဲ.. က်မက သူတို႔ေလးေတြကို ကန္႔သတ္ ထားတဲ့ ေဘာင္ေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုေတာ့ အားမရပါ။

ဗဟုသုတ၀မ္းစာနည္းပါးတဲ့ ကေလးေတြကို စာမဖတ္လို႔ စိတ္ေတြတို.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ ရွာေပး.. ေဆြးေႏြးခိုင္း.. ဒါေပမဲ့ ကေလးတိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ မေပးႏိုင္ခဲ့။ ကိုယ့္ကို အမီလိုက္တဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ အထူးတလည္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ မြမ္းမံေနမိခဲ့တာကလည္း မ်က္ႏွာလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ..။ က်မကိုယ္တိုင္ အဲေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တာ။ ကေလးအမ်ားစုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သတ္မွတ္ထား သေလာက္ စာသင္မယ္.. အခ်ိန္တန္ စာက်က္ စာေမးပြဲေအာင္ ဘြဲ႔ရေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို အားမရလွေပမဲ့ က်မ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို "ေမာင္ထူးျမတ္ဖတ္ဖို႔ ေရးတဲ့စာ" ဆိုျပီး ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ (ဒီမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္)။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ခိုးခ်တာ ေတြ ဆရာ ဆရာမအေပၚ မေလးမခန္႔ လုပ္တာမ်ိဳးေတြ မရွိတာကေတာ့ တကၠသိုလ္နဲ႔ တူေနေသးတဲ့ ျပယုဂ္ ေတြပါ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္.. တကယ္တမ္းမွာ ဘားအံက ကေလးေတြရဲ႕ သနားစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြ.. ေျပာျပခ်င္ ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အပိုင္းပါ။ ဘားအံေကာလိပ္မွာ ေမဂ်ာဘာသာ ၈ခု (ျမန္မာစာ၊ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ သခ်ၤာ၊ ရူပ၊ ဓာတု၊ သတၱေဗဒ၊ ရုကၡေဗဒ)ေတြအတြက္ ဆရာဆရာမအားလံုးေပါင္းက ၅၀ မျပည့္ပါဘူး။ အဲဒီထဲမွာ နယ္ခံက ၁၀ေယာက္ မျပည့္ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက ရန္ကုန္ကပါ။ ရန္ကုန္မွာ မိသားစုေတြ ထားခဲ့ရျပီး တာ၀န္လာ ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ေတြေပါ့။ ဘားအံနဲ႔ ရန္ကုန္က ၅နာရီစာေလာက္ပဲ လွမ္းေလေတာ့ ဆရာဆရာမအမ်ားစုက အပတ္တိုင္း ရန္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔လယ္ေလာက္ဆို ျပန္ၾကျပီး တနလၤာေန႔ ၁၁နာရီေလာက္ အမီ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စေန တနဂၤေႏြမွာ မိသားစုဆီျပန္ရင္း က်ဴရွင္သင္တဲ့ အလုပ္တို႔ တျခား တြဲလုပ္ထားရတဲ့ အျပင္အလုပ္ကေလးေတြ (က်မ စာအုပ္ကိစၥ စာေရးတဲ့ ကိစၥ လုပ္သလို) လုပ္ဖို႔ ျပန္ၾကတာပါပဲ။ လစာနဲ႔မွ မေလာက္ေတာ့လည္း အဲလိုပဲ လုပ္ၾကရတာပါပဲ။

အဲဒီေနရာမွာ ျပႆနာက တခ်ိဳ႕ ဆရာဆရာမေတြကေတာ့ ဘားအံမွာ ႏွစ္ပတ္ဆက္တိုက္ ေန.. ကေလးေတြကို စေနတနဂၤေႏြေတြမွာပါ အခ်ိန္ပိုေခၚ သင္ျပီးေတာ့ ေနာက္ ၂ပတ္လံုး ရန္ကုန္ျပန္ေနၾကတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္ေလာက္ လြန္သလဲဆို တလ ႏွစ္လထိ ဘားအံကို ျပန္မလာေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္မွာ ေနလိုက္ၾက တာပါပဲ။ ကေလးေတြခမ်ာ ၃လစာသင္ရိုးကို ၂ပတ္ေလာက္နဲ႔ မႏိုင္ရင္ကာ သင္ၾကရ။ နားမလည္လို႔ စာေမးမယ္ လုပ္ေတာ့ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမက မရွိ။ ကေလးေတြခမ်ာ ေခတ္စနစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ၾကရတာ.. ဓားစာခံေတြလို။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ အဲဒီလို ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေဒၚေမျငိမ္းက ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ က်မက အဲဒီ ဆရာဆရာမေတြကို သြားေတြ႔ျပီး ကေလးေတြရဲ႕ အေျခေနကို ေျပာျပေတာ့ က်မကို ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ လုပ္တယ္တဲ့။ (က်မကေတာ့ အဲဒါဟာ က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမတိုင္းရဲ႕ အလုပ္လို႔ ထင္တာပါပဲ)။ "က်မက ျပန္စရာအိမ္မရွိတိုင္း.. အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မရွိတိုင္း..." ဆိုတာလည္း ပါပါေသးတယ္။ က်မမွာ လူကလည္း ငယ္ေသး.. မာနကလည္း တံခြန္ထူတတ္တဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေတြတို.. ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေပါ့။ ဘားအံေကာလိပ္ရဲ႕ ငပြၾကီးေပါ့။

တခ်ိဳ႕မ်ား ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲဆို က်မကိုက်ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းဘဲနဲ႔ က်မကပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္လို႔ ေယာက်္ားကို ရဲလက္အပ္ခဲ့တာဆိုတာမ်ိဳး မဆိုင္တာေတြ ေနာက္ကြယ္မွာ ေလွ်ာက္ေျပာေသး။ က်မ ဒါေတြေျပာျပေနတာဟာ သူမ်ားကို အျပစ္တင္ အပုပ္ခ်ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကံဳရတတ္တဲ့ အျဖစ္ေတြမို႔ပါ.. ျပီးေတာ့ အဲလို ရင္ဆိုင္ရတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေအာင္ပါ..။ ဒါေတြဟာ က်မ တေယာက္တည္းၾကံဳရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဇယ်ာလင္းေျပာသလိုဆို.... အလားတူ သူမမ်ားရဲ့ ခ်ဳပ္ရိုးထဲမွာ။ က်မတို႔ရဲ႕ အဲလို ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ နဂို စိတ္အခံမခိုင္မာလို႔ စိတ္က် ေလလြင့္သြားရတဲ့ လူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ (ပတ္၀န္းက်င္ဂယက္တခုတည္းသက္သက္ေၾကာင့္လို႔ မဆိုလိုပါ)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ တာ၀န္မေက်သူေတြသာ ရွက္စရာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ကို္ယ္လုပ္ႏိုင္တာ အားလံုးလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ႕

ခုေတာ့
မဂၤလာတရားနဲ႔အညီေလ
ငါးအပုပ္စားရေပမဲ့
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားလို႔
ဘယ္သူေတြမ်ား ငါးအပုပ္စားရလို႔
ျဗဟၼစိုရ္တရားလက္ကိုင္ထားႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ..

ဆိုတာေလးပဲ ေတြးေတြးျပီး မာန္တက္ရ..။ ဒါမွပဲ ဘ၀ထဲ ေနေပ်ာ္ ေတာ့တာ။

+++++

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၅ ဒီဇင္ဘာထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုပြဲလုပ္မယ္တဲ့။ အဲဒီစိန္ရတုပြဲဟာ နည္းနည္း အျငင္းအခုန္မ်ားရတဲ့ ပြဲေပါ့။ စစ္အစိုးရလုပ္ေပးတဲ့ စိန္ရတုကို အသိအမွတ္ ျပဳမလား.. မျပဳဘူးလား ဆိုတာေတြေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကလည္း ဂုဏ္ေတြလုပ္ျပီး စိန္ရတုပြဲၾကီး လုပ္ေပးမယ္.. စိန္ရတုခန္းမၾကီး ဖြင့္ေပးမယ္ရယ္လို႔ ဟန္တျပင္ျပင္ေပါ့။ စိန္ရတု အေဆာက္အအံုၾကီးအတြက္ လိုင္းေပါက္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာေတြကို ဖ်က္ထားတဲ့ အခ်ိန္။ ရန္ကုန္တိုင္းထဲက တခ်ိဳ႕ျမိဳ႕နယ္ေတြ (ေျမာက္ဥကၠလာတို႔ ေျမာက္ဒဂုံ ေတာင္ဒဂုံတို႔) က ကေလးေတြကို လယ္ကြင္းထဲမွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ဆိုတာၾကီး စဖြင့္ျပီး တက္ခိုင္းထားျပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြေတာင္ လိပ္ခံုးမွာ မတက္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္။ RIT ေတာင္ ဟိုေျပာင္းမယ္ ဒီေျပာင္းမယ္ဆိုတာေတြ သတင္းၾကားလာရတဲ့အခ်ိန္..။ အေၾကာင္းျပခ်က္ မည္မည္ရရ မေပးဘဲ RIT ကို YIT လို႔ နာမည္ ေျပာင္းျပီးစအခ်ိန္။ ေက်ာင္းသားေတြ ခပ္ေ၀းေ၀း.. ကြဲကြဲျပားျပား စျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္...။ စိန္ရတုပြဲကို ဘယ္သူေတြက တကယ္ ေပ်ာ္ၾကမွာလဲ..။

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိန္ရတုပြဲၾကီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ကို သေဘာမက်ေပမဲ့ က်မခ်စ္တဲ့ ျမကၽြန္းသာရဲ႕ ေမြးေန႔မို႔.. ျပီးေတာ့ ဘားအံက ကေလးတခ်ိဳ႕က အဲဒီပြဲကုိ ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုလို႔... က်မကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြကို လိုက္ေျပာေပး.. တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို က်မပဲ ပိုက္ဆံစိုက္ျပီး ေခၚခဲ့ေသးတာ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၁၈ေယာက္ ေယာက်္ားေလး ၁၁ေယာက္ မိန္းကေလး ၇ေယာက္။ က်မရဲ႕ RIT ထဲက ေယာကၡမအိမ္မွာပဲ ျဖစ္သလို တည္းၾကတာ။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။

(တကယ္ေတာ့ စာဖတ္သူအမ်ား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေစာင့္ေနေလာက္တဲ့ ကိုရာေက်ာ္က အဲဒီအခ်ိန္ထိကို က်မရဲ႕ ဇာတ္လမ္းထဲ မပါေသးပါဘူး..:) ..။ သူက ဓာတုေဗဒက ျဖစ္ျပီးေတာ့ သူက အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းတက္ရင္း သူ႔အိမ္က လယ္ေတြကို လုပ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ ရြာက လယ္ေတြဆီ ေျပးျပန္တာမို႔ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ သိပ္မရွိပါဘူး။ ျပီးေတာ့လည္း ဆရာဆရာမေတြအနား သိပ္မကပ္လွဘဲ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားပါ..။ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ေက်ာင္းသားထဲလည္း မပါပါဘူး။ ဒါကို ထည့္ေျပာျပရ တာကေတာ့ က်မနဲ႔ သူနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾက ေ၀ဖန္ၾကတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ေနတာကိုး ျဖစ္မွာေပါ့.. လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်သူေတြက မ်ားတာမို႔ အဲဒီေကာက္ခ်က္ကလည္း မမွန္လွေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ လို႔ပါ)။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီကာလေလး ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာၾကပါတယ္။ က်မတို႔ မိန္းထဲက ကဗ်ာအဖြဲ႔ေတာင္ "အိပ္မက္ေတြကို ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


အဲဒီမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာက ၈၈ မွာ ေတာခိုသြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိဆူးပြင့္ (ABSDF) ရဲ႕ ကဗ်ာေဟာင္း ေလး ကို ထည့္သံုးလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဘာျပႆနာမွ မေပၚခဲ့။ က်မတို႔ျဖင့္ အရသာရွိ လိုက္တာ.. အဲဒီတုန္းက။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ စိန္ရတုေမြးေန႔က ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး က်မ လုပ္ခ်င္တာ.. လုပ္စရာရွိတာ... လုပ္သင့္တယ္ ထင္တာေတြကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၾကံဳလာရသမွ် ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ ခံတိုက္ ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

+++++

စိန္ရတုကအျပန္မွာေတာ့ ေမာင္ထူးျမတ္ရဲ႕ မူၾကိဳက ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ သားကိုပါ ဘားအံ ေခၚျပန္ ခဲ့ပါတယ္။ သားက ခရီးရွည္ မထြက္ဖူးေသးေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ က်မလည္း သားနဲ႔အတူ ေပ်ာ္လို႔.. အဲဒီကစလို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ခရီးေတြအတူတူ ထြက္က်င့္.. ဘယ္ေနရာကိုမဆို အတူတူ သြားက်င့္ ရွိခဲ့တာပါ။ ဘားအံရဲ႕ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္းကို သားက သေဘာက်ေနတယ္။ သားက သူ႔ဘာသာသူ ကစားရင္း "ၾကယ္ေတြ စံုျပီလား.. ဗင္းဆင့္သီခ်င္းကို ဆိုၾကတယ္" လို႔ သီခ်င္းညည္းရင္ က်မရဲ႕ တပည့္ေလးေတြက အံ့ၾသေနတတ္တယ္။ ကေလးက အဲလို သီခ်င္းမ်ိဳးဆိုသလား..တဲ့။ ေနာက္ ဇြဲကပင္ေတာင္ကို ခေလာက္ႏို႕ ဘက္ျခမ္းက တက္ေတာ့လည္း ခပ္ေ၀းေ၀းကေတာင္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ျပီး အဲဒီေလးႏွစ္သားက "ေမေမေရ.. ဟိုးမွာ ၾကည့္စမ္း ေတာင္ေတြက တိမ္ဟန္ေဆာင္ေနၾကတယ္"လို႕ ေျပာလို႔ က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာ (အေသးေလး)က 'အမေလး... ေမာင္ထူးျမတ္ရာ.. ေလးစားပါတယ္' လို႔ salute ရိုက္လို႔ က်မတို႔ ရယ္လိုက္ရတာ။ သားနဲ႕ သာမညေတာင္ သြားလိုက္.. ေတာင္ကေလး သြားလိုက္.. ၾကာအင္းေတာင္ တက္လိုက္..။

အဲဒီမွာပဲ တရက္သား ေရတံခြန္ဘက္ ေလွ်ာက္လည္ျပီးအျပန္ ညဘက္ၾကီး ေမာင္ထူးျမတ္တေယာက္ အျပင္းဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ညလယ္ေလာက္က်ေတာ့ ရုတ္တရက္ ညည္းသံလိုလို ၾကားလို႔ ထၾကည့္ေတာ့ သားက ကို္ယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလို႔္။ က်မ ေရဖတ္တိုက္ဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ သားက ရုတ္တရက္ ေပ်ာ့ေခြက်သြားျပီး သတိလစ္သြားပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ငယ္ေလးထဲက တခါမွ အဲလို မျဖစ္ဖူးေတာ့ က်မျဖင့္ ပ်ာသြားျပီး ငိုခ်လိုက္မိပါတယ္။ မိန္းကေလးေဆာင္ဘက္က သမီးေတြကို ေအာ္ေခၚေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အကုန္နီးပါး က်မအိမ္ေလးေပၚ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။..။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ပဲ အေဆာင္၀င္းေစာင့္ ဒရ၀မ္ အဖိုးၾကီးကို ႏိႈးျပီး ေက်ာင္းထဲက ေယာက်္ားေလးေတြကို ေဆးရံုသြားဖို႔အတြက္ သြားေခၚခိုင္းၾကပါတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးငါးေယာက္ အိပ္ယာက ထလာတဲ့ပံုနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သားတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဖိုးတူးက သူ႔ဦးေလး ဆရာ၀န္ဆီ သြားမယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ကေလးကို ေကာက္ခ်ီပါတယ္။ အေဆာင္၀မွာ ေက်ာင္းသား၂ေယာက္က ဆိုက္ကား၂စီးကို ကိုယ္တိုင္ေတြ နင္းလို႔ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ 'ဆရာမ လာလာ ဒီဆိုက္ကားေပၚတက္' လို႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္က လွမ္းေခၚ ပါတယ္။ အဲဒါက ရာေက်ာ္ပါ။ ေနာက္က ဆိုက္ကားကိုေတာ့ ေဇာ္မိုး (ေကာ့ကရိတ္က) က နင္းျပီး မိန္းကေလး ၃ေယာက္က အေဖာ္လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မကေတာ့ တလမ္းလံုး ငိုလာမိတာပဲ။

ဆရာ၀န္ဆီ ေရာက္တဲ့အထိ ေမာင္ထူးျမတ္က သတိ မရတခ်က္ ရတခ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က စကားေမး သိပ္မရခ်င္တဲ့ (ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့) က်မကိုပါ ေဆးထိုးေပးရပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကေလးေတြပဲ က်မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနေကာင္းတဲ့အထိ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကရတာ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်မွပဲ ရာေက်ာ္နဲ႔ က်မက ေျပာေျပာဆိုဆုိ ရွိလာတာ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာမွ သူက က်မတို႔ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္လည္တာေတြမွာ ပါပါလာတတ္တာ။ ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာမွ လယ္အလုပ္ေတြလည္း ျပီးခ်ိန္မို႔ပါ.. တဲ့။ သူက ေက်ာင္းဆရာမ အေမနဲ႔ စာဖတ္တဲ့ အေဖနဲ႔ ၾကီးရတာမို႔ စာေတာ့ ဖတ္တဲ့သူပါ။ ျပီးေတာ့ စကားနည္းတယ္။ က်မက လယ္လုပ္ငန္းအေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ေမးရင္လည္း ေမးတခြန္း ေျဖတခြန္းပါ။ ဗမာလိုကလည္း လည္လည္ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္။ တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြဆို ဗမာလို မေျပာတတ္လို႔ မြန္လိုပဲ ေျပာေတာ့တာ။ ရာေက်ာ္က ဘာသိဘာသာေနတတ္လို႔ က်မက သူနဲ႔ သိပ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူက က်မသူငယ္ခ်င္း(အေသးေလး)ရဲ႕ တပည့္ေလ။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သားနဲ႔ က်မရဲ႕ ဗာဟီရကိစၥေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကူညီညာ လုပ္ေပးရင္း သူက ျဗဳန္းစားၾကီး က်မနဲ႔ အေနနီးလာ။ ဒါေၾကာင့္ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ရဲ႕ ပတ္သက္သြားရမႈက ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကီးကို တည့္တည့္တိုးရတဲ့ ကံၾကမၼာတခုလို႔သာ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအပိုင္းဟာလည္း က်မ ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ မေရးခ်င္တဲ့ အပိုင္းတပိုင္းပါ။ ဒါကို ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ေတာ့ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

+++++

ရာေက်ာ္ဆိုတဲ့ က႑တခု မပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၁၉၉၆ ဟာ က်မအေနနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀ထဲမွာ ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ က်မလက္ထက္မွာ ေမဂ်ာတန္းက တပည့္ ၃ေယာက္ ဂုဏ္ထူးတန္း ၀င္တယ္။ အဲဒီ ကာလ အပိုင္းအျခားထဲ အေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားၾကီးကို က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမြးထုတ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မက ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမဘ၀မွာ 'ငါးအပုပ္စားရေပမဲ့... ျဗဟၼစိုရ္တရား လက္ကိုင္ထားလို႔' ရွိ္ေနႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၆ ရဲ႕ ဇြန္မွာေတာ့ သားေလးက သူငယ္တန္း တက္ရေတာ့မွာမို႔ က်မနဲ႔ ဘားအံမွာ လိုက္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မတို႔သံုးေယာက္ အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့အတြက္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ အဆညကို စာတင္ျပီး လွမ္းေတာင္းလိုက္လို႔ က်မတို႔ထက္ ရာထူးမၾကီးေပမဲ့ အတန္းၾကီးတဲ့ ဆရာမတေယာက္ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ဌာနမွဴး လႊဲေပးလိုက္တာမို႔ က်မတို႔ သံုးေယာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဌာနမွာ ေနာက္ထပ္ နည္းျပဆရာ ၂ေယာက္ပါ ထပ္ေရာက္ လာတာမို႔ လူအင္အားေတာင့္ျပီး က်မတို႔ အေဟာင္း ၃ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရျပန္တဲ့အထိေပါ့။

၁၉၉၆ရဲ႕ ေမလက ျပန္စတဲ့ စာသင္ႏွစ္ထဲမွာေတာ့ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြရယ္.. တပည့္ေတြရယ္နဲ႔ အတူ အနီး၀န္းက်င္ကို ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ခရီးေတြ ထြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုး.. ေမာ္လျမိဳင္.. က်ိဳကၡမီ စက္စဲ.. အပါအ၀င္ ဘားအံအနီးအပါးက ျမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ.. (က်ံဳဒိုး.. ေကာ့ကရိတ္.. ျမ၀တီ... မဲေဆာက္ထိ၊ ဇာသျပင္.. ေကာ့ဘိန္း ေကာ့ေပါက္ထိ) ေနာက္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ဂူဘုရားေတြ (ေကာ့ဂြန္း.. ေကာ့ကေသာင္.. ဆဒၵန္ဂူ..) အစံု ေလွ်ာက္သြား..။ ကေလးေတြ သိသင့္တာေတြကို မွ်ေ၀လို႔။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဘ၀ ပီပီသသ အေပ်ာ္ေတြ ဗဟုသုတေတြ ရေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

(ကေလးေတြနဲ႔ ခရီးသြား)

(က်ိဳကၡမီမွာ)

(ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ေရွ႕မွာ)

+++++

((ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအခ်ိန္ဆီကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲက အမွန္အတိုင္း ရွိတာကို ေျပာပါဆိုရင္.. ဆရာမတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထက္ ဆယ္စုႏွစ္တခုစာနီးနီး ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ ေရြးလိုက္တာမ်ိဳးကို သေဘာမက်ပါဘူး (ဒါက ဆရာဆရာမကို ခ်စ္တဲ့ တပည့္ေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာတို႔.. အရိုအေသတန္တာတို႔ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ)။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားေလးကို တခုလပ္လို႔ လူေတြ ကဲ့ရဲ႕ သမုတ္ေလ့ရွိတဲ့ အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ မျဖစ္ေစခ်င္တာကိုလည္း သေဘာတူ လက္ခံပါတယ္ (ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထံုးစံ သေဘာထားအရ)။ အဲဒီအျပင္ ပိုစိတ္ရႈပ္စရာ ေကာင္းတာက အဲဒီ တခုလပ္ဆိုတဲ့ မိန္းမက သားတစ္ေယာက္လည္း ရွိေနေသးတာေလ (အဲဒါကလည္း ျပႆနာၾကီးတတ္တဲ့ သဘာ၀အရ)။ ဟိုဘက္က ေယာက်္ားေလးရွင္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ထိခိုက္လိုက္မလဲ..။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္နယ္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က်ဥ္းက်ဥ္း ျမင္ကြင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ထဲမွာေလ။ ဘားအံမွာ ေနခဲ့သမွ်တေလွ်ာက္လံုး က်မ တေယာက္တည္း အားငယ္မွာစိုးလို႔ က်မနဲ႔အတူ အိမ္ကေလးမွာ လိုက္ေနေပးတဲ့ က်မ သိပ္ခ်စ္တဲ့ သမီးေလးတေယာက္ ေျပာသလိုဆို္ "အေမက ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ဘာအျပစ္မွ မရွိတာ.. ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူမ်ားအေျပာခံရမယ့္ ကဲ့ရဲ႕မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္တာ.."တဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်မက ေခါင္းမာမာနဲ႔ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးျပခဲ့တာ..။ (ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ တေယာက္ေယာက္က က်မကို အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကို ေနာက္၂ႏွစ္အၾကာမွာ လက္ထပ္ယူရလိမ့္မယ္လုိ႔ နိမိတ္ဖတ္လာခဲ့ရင္ က်မ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းျဖစ္ေနဦးမွာပါ... အဲဒီအခ်ိန္ထိ.. က်မက သူနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဲေလာက္ထိ ပတ္သက္သြားႏိုင္စရာ မရွိဘူးလို႔ ယံုဆဲ) ))။

တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအေပါင္းတို႔ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားဆံုရာထဲမွာ အလြယ္တကူ သမုတ္တတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း ပါတယ္။ မိသားစုဆိုတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ တေယာက္တည္း စိတ္ပင္ပန္း ေလလြင့္နာက်င္ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာညံ့မႈနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားခ်က္ ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္တတ္တဲ့ ဥာဥ္ ပါတယ္။ မာနေတြ အလြန္ၾကီးျပီး အရြဲ႕တိုက္တတ္တဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးစိတ္လည္း ပါတယ္။ ျပင္းပ်တဲ့ ခံယူခ်က္ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိတာလည္း ပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦး.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မကြပ္ကဲႏိုင္ပံုမ်ား။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္းၾကည့္လို႔ က်မ ဒရြတ္တိုက္ေမ်ာလိုက္ခဲ့တာ...။ ကိုယ္တိုင္ မႏွစ္ျခိဳက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတခု ထဲမွာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မ မတရားတာ တခုက ဟိုတဘက္က လူငယ္ေလးရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ သေဘာထားဆိုတာေတြကို နည္းနည္းမွ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့... မငဲ့ညွာခဲ့တာပါပဲ။ 'ဆြဲေစ့စရာ ၾကယ္သီး' ကိုမွ မစဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲ ညံ့ဖ်င္းခဲ့သလဲလို႔။ တကယ္ဆို ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာက ေျပာလာျပီဆိုရင္ က်မက ကိုယ့္မာနထက္ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာကို.. ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေနဆိုတာကို ထည့္ကို စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို ရြဲ႕လို႔ေတာ့ ေလာကၾကီးက ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ကိုယ္သာ နာက်င္ပြန္းပဲ့ေလတယ္... ဆိုတာကိုလည္း သိသိနဲ႔...။ တကယ့္ကို ဆင္ျခင္စရာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်မဘ၀ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္အပ်က္ရဆံုး အခ်ိန္တခုကို ေျပာပါဆိုရင္... အဲဒီ ကာလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ဒီလို ၀တၳဳေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြကို လႊဲလႊဲခ်။

ခံုးထ ကမၻာေျမၾကီး
အခိုး အေငြ႔ သစ္ကိုင္းနဲ႔
အဲသည္ သစ္ကိုင္းေပၚက ေရာင္ကိုင္းျပီတည္နာ
ျမစ္နဲ႔ ကမၻာဦးကို တူးဆြလာတဲ့လက္
အမွန္တရားကေတာ့ လူေတြလိုပါပဲ
ေအာင္စ နည္းနည္းရယ္ပါ
သာမန္လူနဲ႔ မတူတဲ့အရာဆိုလို႔
ဒါေတြပဲ သူ႔မွာရွိရဲ႕။

........
.......
........

တကယ္ေတာ့
ဒါ သူ႔မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းပါ
သူ႔ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈပါ
သူ႔ ယဥ္ေက်းတဲ့ ေသြးေၾကာပါ
နတ္ဆိုးတို႔ ပါးစပ္မွာ
ပလပ္ခံရတဲ့
သူ႔ကိုယ္ပိုင္အတြင္းသားပါ။ ။
(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ - လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ေကာင္)

+++++