ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရျဖစ္ျပီး Tag ခံရေဖာ္ ‘ေကသြယ္’ ေရးတာကို ဖတ္မွ အၾကံရ။ ကဲ.. ကိုယ္လည္း တကယ္ခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ အေဟာင္းေလးပဲ တင္မွပါဆိုျပီး… အထင္ကရျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးတစ္ခု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ၀တၳဳေလးတုန္းကလည္း မိန္းကေလးက ခ်စ္တာကို အေသးစိပ္ ေရးလို႔ ဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ အေ၀ဖန္ခံခဲ့ရေသးတာပါ)
သမီး အႏွင္းေလးေရ.. ေနာက္မွ တပုဒ္ ထပ္ေရးေပးမယ္ေနာ္.. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒါေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါဦးလို႔..။
(၁)
“သူလာမယ္တဲ့။
ျပင္က်ယ္ဆီ လက္ဆန္႔တန္း
စိတ္မွန္းနဲ႔ရမ္းေရာ္
လာပါေနာ္
လာပါေနာ္ကြယ္..”
လြတ္လပ္ေလေျပမွာ သူ႔ ဆံပင္ေတြက ဖြာဆန္က်ဲလို႔ေပါ့။
ရိပ္ကနဲ႔ ျမင္တာနဲ႔ေတာင္ ေမာင္ဆိုတာ မွတ္မိပါတယ္ကြယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အယုံၾကည္ဆုံးဟန္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ပုံက ရွားတယ္မဟုတ္လား။
တကယ္ကိုပါပဲကြယ္… ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမႈစြာ၊ အထူးသျဖင့္ … အပူအပင္ကင္းစြာေပါ့၊
ေမာင္ လမ္းေလွ်ာက္လာေနရဲ့။
“လာပါေနာ္
လာပါေနာ္ကြယ္…
ေမ့ကိုပါေခၚလွည့္
လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္။
ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ ဟင္..
ခ်စ္သည္းသြားခ်င္တဲ့ သစၥာရင္ျပင္။”
က်မကိုေခၚပါလားဟင္…။
ေမာင္သြားခ်င္တဲ့ ဘ၀နယ္ထဲကို က်မ အေဖၚအျဖစ္နဲ႔ လုိက္ခ်င္တယ္။
ယုံၾကည္ရာ ျမတ္ႏိုးရာ သစၥာရင္ျပင္တဲ့။
ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္စြာ လြတ္လပ္သတဲ့။
ေဖာက္ျပန္မႈေတြလည္း မရွိဘူးတဲ့ ။
ခ်စ္သူတို႔နယ္ေျမတဲ့။
‘က်ေနာ္ စိတ္ကူးယဥ္တာပါေလ’ တဲ့။ ေမာင္ ခဏ ခဏ ေျပာတတ္တယ္ေနာ္။
ေမာင္ဖန္တီးမယ့္ ဘ၀ကို က်မ ႀကိဳတင္ တပ္မက္ထားပါတယ္။
ေမာင့္ေနာက္က ဖ၀ါးထပ္လုိက္လို႔၊ ေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္ပါမယ္။
ယံုၾကည္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ရယ္။
ေမာင္ရယ္...
က်မရယ္...
သစၥာရင္ျပင္ရယ္ .. ရွိေနၿပီလို႔။
လမ္းတစ္စင္းသာ ခင္းလုိက္ပါေတာ့ .. ေမာင္...
ေမာင့္ရဲ့ သစၥာရင္ျပင္ဆီ ဦးတည္လို႔။
ေမာင္ဟာ .. တစ္ဦးတည္း လြင့္ေမ်ာသူ။
ေမာင့္ဘ၀မွာ က်မဟာ သဲတစ္ပြင့္စာေတာင္ ေနရာမရပါ။
တျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ေမာင့္ရဲ့ စကားေျပာဖက္သာ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေနာ္။
ေမာင္ကဆိုတယ္ ။
‘ခ်စ္သူဆိုတာ ရင္ထဲမွာပဲ ရွိသင့္တယ္၊ ျပင္ပကိုေရာက္လာ တည္ရွိျဖစ္သြားရင္
အႏွစ္သာရ ပ်ယ္သြားတယ္’ တဲ့။
ဆိုရင္..
ေမာင့္ ရင္ထဲမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ေပါ့။
က်မမ်ား ျဖစ္ႏုိင္မလား ေမာင္။ (ေမာင္ေခါင္းခါမွာ ေၾကာက္တယ္)
အိပ္မက္မွာေတာ့ျဖင့္ ေမာင္က ၿပဳံးလုိ႔။
ေမာင့္ရဲ့ တ၀က္ၿပဳံးနဲ႔ေပါ့။ (ေမာင္ဟာ အၿပဳံးကအစ တြန္႔တိုတယ္)
ေမာင့္ကို က်မ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
ေမာင္ကေတာ့ ဘာသာလြတ္လပ္ ေပါ့ပါးလို႔။
မနာလို စိတ္နဲ႔ နာက်င္လုိက္တာေမာင္။
က်မကေတာ့ ေမာင့္အရိပ္မွာ ေႏွာင္ၿငိေနရသူ မဟုတ္လား။
ေမာင့္ ကုိ က်မ ခ်စ္ေနတာမ်ား သိရဲ့လားေမာင္။
စာေပ အယူအဆ ဆူညံျငင္းခုံပြဲအလယ္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေမာင့္ကို
က်မ ၿငိတြယ္သြားခဲ့တာ။
“ပင့္သက္တို႔ရဲ့ ပင့္ကူႀကိဳးရွည္ဟာ
ရင္မွာ ရစ္ပတ္
အထပ္ထပ္စြဲ
ဂႏၱ၀င္ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးမ်ားထဲက
အခ်စ္ႀကီးသူ သည္းတဲ့အနာ..”
လႈပ္ရုန္းမရတဲ့ ႏြံတစ္စပါပဲ။
ေမာင့္ လက္သြယ္ ျဖဴႏုေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွာ က်မ ႏွလုံးခုန္တယ္ ။
စုတ္တံတစ္ခ်က္ အယိမ္းမွာ က်မ ပင့္သက္တစ္ခါ ရႈိက္ရဖူးတယ္။
လက္ေရး၀ိုင္းစက္က အစ၊ ဖ၀ါးျပည့္ျပည့္အဆုံး..
ေမာင့္ထံမွာ က်မ အႏုပညာ ရွိရဲ့ေမာင္။
မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်မ ျမတ္ႏိုးခဲ့ပါတယ္။
“ေကာင္းကင္၌ သ႑န္ထင္ေသာ
အရိပ္အေယာင္မွ်လည္းေကာင္း
အကၽြန္ ျမတ္ႏိုးပါ၏။
သခင္တိမ္တစသို႔ငွာလည္းေကာင္း၊
ကမ္းမႏိုင္ လွမ္းမႏိုင္၊
မီေသာ္မွ မလွမ္းသင့္တဲ့ အျမင့္မို႔
မ်ဳိသိပ္သိမ္းဆည္းထားပါ၏ သခင္…”
က်မက မိန္းကေလးမို႔ ေမာင့္ကိုအိပ္မက္မွာသာ ေတြ႔ဆုံၿပဳံးျပပါတယ္။
က်မ အိပ္မက္ေတြထဲကို
ေမာင္ဟာ..
ခ်ဳိးဖဲ့လို႔ ..ဖယ္ဖြလုိ႔ .. တုိး၀င္လာတယ္။
ျဖဴသြယ္ ပိန္လ်တဲ့ ေမာင္ဟာ..
အဲသည္အခါမွာေတာ့ ႀကီးစြာေသာ အင္အားနဲ႔ပါ။
က်မ ဘ၀မွာ အခိုင္အမာ တပ္စြဲခဲ့တယ္။
က်မရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံကုိ ေမာင္ပိုင္စုိးသြားခဲ့တာ
ေမာင္သိေအာင္ က်မ မလုပ္ႏိုင္ပါ (မလုပ္ရဲပါ)။
သိလည္း သိေစခ်င္ပါတယ္ေမာင္။
“ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္
ေလမွာ လႊင့္ထူ
လိမ္းက်ံ ျခယ္သတဲ့ သနပ္ခါးေရာင္
အေရာင္ေတြထဲက ၀င္းပ
ဒါဟာ အလွတရားတစ္ခုလုိ႔
အခ်စ္ေတြ ခ်ိတ္တြယ္မိလို႔
စိတ္ကူးထဲ ဆင္သမိတယ္..”။
တည္ၿငိမ္မႈ ဣေျႏၵနဲ႔၊ ထက္ျမက္မႈ ဗီဇနဲ႔ က်မကုိ …
စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ဖူးလား ေမာင္။
ခ်စ္သူသက္သက္ ဘ၀နဲ႔လည္း က်မ ေပ်ာ္မွာပါပဲ။
ေမာင့္ မ်က္လုံးၫိဳေတြကုိ ခ်စ္တယ္။
ဆံပင္ ၫိဳညိဳေတြဟာ ျမက္ရိုင္းေတြလိုပဲ။
လြတ္လပ္မႈကုိ ေမာင္တစ္ဦးတည္းသာ ပိုင္ဆိုင္ေနရသလုိပဲ က်မ ခံစားရတယ္။
ေဒါသႀကီးတဲ့ ေယာက္်ားေတြကို မုန္းတတ္လို႔ က်မ ေမာင့္ကို သေဘာက်မိတယ္ ထင္တာပဲ။
အၿမဲတမ္း အဲလိုပဲ ေဒါသမရွိဘဲ ေနပါလား ေမာင္..။
ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ခုလုိ ပိပိရိရိ အေျခအေနမွာ အလွဆုံးပါပဲ။
ရင္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္ေနတာေတာ့ ရွိတယ္ ေမာင္။
ဘာလုိ႔ဆို ေမာင္ႏႈတ္ခမ္းေစ့ထားတာကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္သလို
ေမာင့္စကားသံေတြကိုလည္း က်မက မြတ္သိပ္ျပန္တာကိုး။
ေမာင္ဟာေလ တခါတေလ စကားတစ္ခြန္းထြက္ဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲသေလာက္
စကားမ်ားခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း က်မေတာင္ ေငးယူရေရာေနာ္။
စာအုပ္ႀကီးေတြထဲက မဟုတ္တဲ့၊ ေမာင့္ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆေတြကို
က်မ လိုလားေခါင္းညိတ္တဲ့အခါ ျငင္းဖက္ေတြက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတာကိုလည္း
က်မ ရင္ဆိုင္ရေသးတယ္။
ပုဂၢိဳလ္ခင္လို႔ တရားမင္တာမဟုတ္မွန္း သူတို႔ မသိၾကတဲ့အခါ
က်မရဲ့သိကၡာက ေျခနင္းခုံကုိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္ ေမာင္။
မိန္းကေလးမွာလည္း စ ခ်စ္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။
စ ၿပီး ခ်စ္စကားေျပာခြင့္သာ မရွိတာပါ။
“စည္း” ဆိုတာကို က်မ နားလည္၊ လက္ခံေၾကာင္း
အိပ္မက္ထဲမွာ ေမာင္က က်မကို ေျပာတယ္။
‘အနာဂတ္ကုိ ႀကိဳမျမင္ႏုိင္တဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္လုိ႔
ခုရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။
က်မ ၾကည္ႏူးတယ္၊ ၿပဳံးတယ္၊ ေခါင္းညိတ္တယ္၊
ၿပီးေတာ့ ရွက္ေနတယ္။
အိပ္မက္ ေအးေအးေလး ဆုံးသြားတယ္။
ႏိုးလာေတာ့လည္း က်မ ၿပဳံးေနတယ္။
မနက္ခင္းဟာျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း တစ္ခုပဲ တဲ့။
မနက္ခင္းကို မဂၤလာရွိစြာ ႀကိဳသင့္တယ္တဲ့။
မနက္ အိပ္ရာအႏိုးမွာ ၿပဳံးေနတဲ့ က်မဟာ မဂၤလာရွိသြားတာေပါ့ေနာ္ ေမာင္…။
ေမာင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင့္ေက်းဇူးနဲ႔ က်မရဲ့ ေန႔သစ္ဟာ လွတာေနာ္။
ပူပင္ေသာကမ်ားရတဲ့အခါ ေမာင့္ အမူအရာ ေအးေအးဟာ
က်မရဲ့ စိတ္ၿငိမ္းရာ ျဖစ္တယ္။
‘ဘ၀ေဖာ္ကို ေနေရာင္ေအာက္မွာ ရွာရတယ္’တဲ့။
ေမာင္နဲ႔ တစ္ဘ၀ အတူေနခ်င္ေပမဲ့
ေမာင့္ကို ေနေရာင္ထဲ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။
လေရာင္ထဲမွာ လန္းတဲ့ ပန္းပြင့္
ေနေရာင္ထဲ ႏြမ္းသြားမွာ ေၾကာက္တယ္။
ေမာင့္ရဲ့လတ္ဆတ္ရွင္းသန္႔တဲ့ သစၥာတရားလြင့္ပါးမွာ ေၾကာက္တယ္။
ေမာင္နဲ႔က်မ ခ်စ္ရုံသာ ခ်စ္ခ်င္ပါတယ္။
ထာ၀ရ ခ်စ္သူေတြေပါ့ ေမာင္။
စား၀တ္ေနေရး မပါတဲ့…
၀ိဉာဥ္သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေရးသာပါမယ့္…
ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရမႈ မပါတဲ့..
ရိုးသားၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းသာ ပါမယ့္…
ကမၻာေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္
က်မေမာင့္ကို ေအးေဆးစြာသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့တာ။
က်မေမာင့္ကို မ်က္လုံးကေလးေစြၿပီး ၿပဳံးစစနဲ႔ မၾကည့္ဖူးခဲ့တာ။
‘တစ္ေယာက္တည္းေနရတဲ့ ဘ၀ကို
စကားမေခၚခဲ့ဖူးတာ…။
‘က်မကို ဟိုတစ္ေယာက္က စိတ္၀င္စားလို႔တဲ့ရွင္..’လို႔
သြယ္၀ိုက္ႏႈိးေဆာ္ ေျမာင္းမေပးခဲ့ဖူးတာ။
ေမာင္ခင္းေပးမယ့္ လမ္းကိုသာ ေလွ်ာက္ခ်င္တာ
က်မကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လမ္းခင္းမေပးရဲတာ။
ဒါေတြ ေမာင္သိရမယ္ေနာ္။
(တခါက ေက်ာင္းကိုေရာက္စ ေခၽြးေတြစိုေနတဲ့ ေမာင့္ကုိ အျမင္မွာ
ေခၽြးေတြသုတ္လုိက္ပါလားလုိ႔ ေျပာလုိက္မိတာကိုေတာင္
ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရွက္ေနလို႔ ေမ့ထားခဲဲ့ရတာလည္း
ေမာင့္ကုိ သိေစခ်င္တာပဲေလ)။
က်မကိုေရာ ေမာင္က သိေစခ်င္တာ မရွိဘူးလားေမာင္။
ေမာင္ က်မအေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
က်မကေတာ့ သိခ်င္ေနပါတယ္ေမာင္။
“ခ်စ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးကုိ
က်မ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာသိလို႔မ်ား ေမာင္ေျပာတာလား။
‘ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ခ်စ္တယ္က သိပ္အင္အားႀကီးလာရင္ေတာ့လည္း
က်ေနာ္ေျပာရမွာပဲေလ’တဲ့။
ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်မ ရင္နည္းနည္းခုန္သြားခဲ့တယ္။
ေမာင္ က်မကုိ ခ်စ္ေနသလား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
“ထီးနဲ႔ မိုးေပးမယ့္သူ
နာဖ်ားမက်န္းတဲ့အခါ
တမ္းတစရာ အမည္နာမ
သူမဟာ
ဘ၀မွာ အလင္းတစ္ခုပါပဲ..”။
ေမာင့္ကုိ ခ်စ္တတ္လွသူပဲလို႔
ေမာင့္ကဗ်ာေတြဆီကတဆင့္ ယုံၾကည္တယ္။
အဲဒီအခါ…
ေမာင့္ခ်စ္သူ ဘ၀ကုိ ရည္မွန္းတယ္။
သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲေမာင္။
မုိးရြာတဲ့အခါ ေမာင့္ကို ထီးမိုးေပးမယ္ေပါ့။
ဖ်ားတဲ့အခါ ေမာင္က က်မနာမည္ကုိ တမ္းတမယ္ေပါ့။
ၿငိမ္းေရ… ၿငိမ္းေရ… လို႔ ညည္းမွာမို႔လားေမာင္… ။
ေမာင္က မိန္းကေလးေတြ စာေၾကာင္တာမႀကိဳက္ဘူး။
အလွအပ မျပင္တာ မႀကိဳက္ဘူး။
မိုးေရထဲလမ္းေလွ်ာက္၊
အခ်စ္ကို တရားလြန္ ကိုးကြယ္တာဟာလည္း
စာေၾကာင္တာလို႔ ေမာင္က ေျပာခဲ့ဖူးျပန္တယ္။
က်မေမာင့္ကို စြဲလမ္းတာဟာလည္း စာေၾကာင္တာမဟုတ္ဘူးေမာင္။
ေမာင့္လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဖေယာင္းစကၠဴေပၚက
“ၿငိမ္း”ဆိုတဲ့ စာလုံးေတြကုိေတာင္ က်မ တမက္တေမာရွိလွတယ္။
“ၿငိမ္း” ဆိုတဲ့ က်မနာမည္ကိုေတာင္ အဓိပၸါယ္မရွိ ေက်းဇူးတင္သြားမိခဲ့တယ္။
မတတ္ႏိုင္ဘူးေမာင္ရဲ့….။ ဒါေတြဟာ သူ႔ဘာသာ သူျဖစ္လာတာ။
က်မ တမင္ ဖန္တီးယူရတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္တခုရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္အရ ေမာင္နဲ႔ က်မဟာ
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တိတ္တဆိတ္ ၿငိတြယ္ေနသူေတြတဲ့။
ေမာင္က က်မကို တစ္ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးမိတ္ေဆြအျဖစ္
သတ္မွတ္ ဆက္ဆံ တယ္။
က်မကေတာ့ အဲသည္အတုိင္းအတာမွ်ေလာက္ကုိေတာင္ သိပ္ေက်နပ္ေနပါတယ္။
ေမာင္နဲ႔အတူ အင္းလ်ားရဲ့ညေနေတြမွာ စကားေျပာရင္း
ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကုိ ၾကည္ႏူးတယ္။
လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေသာက္တယ္။
ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ားစြာ အတူၾကည့္တယ္။
ေမာင့္နံေဘးမွာ က်မသာ တဦးတည္းေသာ အေဖၚမိန္းကေလးအျဖစ္
ေနရတာကို ေက်နပ္တယ္။
ေမာင့္လက္ဖ၀ါးမို႔ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးၾကည့္လုိ႔
ေျခဖ၀ါးျပည့္ေတြကို ယုံၾကည္ခိုးၾကည့္လုိ႔
ရင္ခုန္သံ (အႏုပညာ)မ်ားစြာ က်မ ဖန္တီးပိုင္ဆိုင္တယ္၊
အခ်ိန္မ်ားဟာ ခ်ဳိျမလို႔။
ကဲ… ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရာ ေနာ္…။
ေမာင္ က်မကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့မွာကုိ
က်မ ယုံၾကည္သိေနတယ္။
ဒီေတာ့ ေမာင္က… “ခ်စ္တယ္” လို႔ ဖြင့္ဆိုဖို႔အခ်ိန္ကို ေစာင့္လို႔။
က်မကလည္း… ေမာင့္ကို ရင္ခုန္ေခါင္းညိတ္ဖို႔ ေစာင့္လို႔ေပါ့ေနာ္။
အေပ်ာ္အိပ္မက္ရဲ့ အရွိန္နဲ႔
မဂၤလာေန႔သစ္ျဖစ္တယ္ ။
“ေနေရာင္ျဖာတဲ့လမ္း
မွန္းၾကည့္ရင္…
ညင္သာေျခလွမး္နဲ႔
လွမ္းလာတဲ့အခ်စ္ကို ျမင္ရမယ္။
မနက္ခင္းရဲ့
ညံ့သက္တဲ့ ေနေရာင္ႏုနဲ႔အတူ
သူေလ…
ကုိယ့္အခ်စ္မ်ားစြာ
ရယူဖို႔လာတယ္”။
(တကယ္ေတာ့)
ေမာင္လာေနက် ေနရာေလးဆီကုိ လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ ျမင္ရၿပီ။
တခ်က္တခ်က္ မ်က္မွန္ကိုင္းကုိ ညာလက္နဲ႔ပင့္တင္လို႔
တခါ တခါ ဆံႏြယ္ၫိဳေတြကို လက္နဲ႔သပ္လုိ႔
ခိုင္မာညင္သာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ လွမ္းလာေနတဲ့ ေမာင့္ကို…
မနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ႏုနဲ႔အတူ လင္းလင္းပပ ျမင္ေနရတယ္။
ေမာင္သိတယ္မဟုတ္လားဟင္…..
မာန္တင္း ဣေႁႏၵနဲ႔ ဟန္မူထားေပမဲ့
ရင္ထဲမွာေတာ့ ႏူးည့ံေသ၀ပ္စြာ…
ေမာင့္ကုိ က်မ ႀကိဳေနတယ္ဆိုတာ။
ဒဂုန္မဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာလ
