လြတ္လမ္း (ဇာတ္သိမ္း)

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူႏွင့္ႏုက ေ၀းေ၀း လုိက္လာသည္။ သူ႔အႏုပညာခန္းေလးထဲကို ႏုက ေယာင္လုိ႔မွ ၀င္မလာ သလုိ ႏု၏ အခန္းတို႔ကလည္း သူ႔အတြက္ တံခါးေတြ ပိတ္ၿပီ။

သူကေတာ့ ႏုအားလပ္သည့္ အခ်ိန္ကေလးေတြမွာ အရင္ကလို ႏုအပါးမွာ တေယာထိုးရင္း၊ ပန္းခ်ီကားေရးရင္း၊ သားကုိ ေခ်ာ့ျမဴရင္း၊ ၿမိဳ့မၿငိမ္းနဲ႔ ဇနီးေဒၚသန္းသန္းရဲ့ အေၾကာင္း၊ ဆာ့တ္နဲ႔ ဒီဗူးဗြားတို႔အေၾကာင္း၊ ဂၽြန္လင္ႏြန္နဲ႔ ယိုကိုအိုႏိုတို႔ အေၾကာင္းေတြေျပာျပရင္း အႏုပညာ သမားစစ္စစ္တို႔ရဲ့ ဇနီးမယားေတြကို ေတာ္ေလး၀၀င္အျဖစ္ သတ္မွတ္သင့္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပ ခ်င္ေနဆဲပင္။

သို႔ေပမဲ့ ႏုကေတာ့ ျငင္းဆန္ခဲ့ၿပီ။ ျငင္းဆန္သည္ထက္ ပိုလုိ႔ပင္ ဆန္႔က်င္ျပတ္ေတာက္ကာ ႏုက သူ႔ကို စိမ္းခဲ့ၿပီ။ ႏုက သားကုိပင္ သူႏွင့္ ကင္းေအာင္ ထားတတ္ခဲ့ၿပီ။ သားအေပၚ သူက စိတ္ မ၀င္စားဟု ႏုက စြပ္စြဲခဲ့၏။ ေအးခ်မ္းေသာ လြတ္လပ္ေစလုိေသာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထိန္းသိမ္းျခင္းကို မုန္းေသာ သူ၏ ေမတၱာထားပုံကုိ ႏုက ေအးစက္သတဲ့။ ရွင္က အ႐ူးပဲတဲ့။ စင္စစ္ ေစာ္ကားေသာ စကားျဖစ္ေသာ္လည္း သူ ႏုကို စိတ္မဆိုးပါ။ ဒါ အမွန္ပဲ မဟုတ္လား။

သူက အႏုပညာ၌ ႐ူးသြပ္သူေလ။ ႐ူးသြပ္ျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ စစ္မွန္ျခင္းရဲ့ ျပယုဂ္ပဲ။ ဟန္ေဆာင္ အလိမ္အညာတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းေသာ ေလာကမွာ မွန္လြန္းေသာ လူကို အ႐ူးလို႔ သတ္မွတ္ၾကစၿမဲပဲ မဟုတ္လား။ သူေနထိုင္ခြင့္ရေသာ နယ္ပယ္က တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ဥ္းက်ဥ္းလုိက္လာသည္။ ႏု မ်က္ႏွာမွာလည္း အေရးအေၾကာင္းေတြ အလ်င္အျမန္ ေရာက္လာသည္။

`အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ က်ပ္တည္းေနသလဲ၊ ရွင္သိရ့ဲလား´

ႏုအသံက ငိုေႂကြးသံေတြ လႈိင္းထေန၏။ သို႔ေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏု မငို။

`က်မ တေယာက္တည္း ႐ုန္းရတာ ခုပုံအတိုင္းသာ ေနာက္ တႏွစ္ေလာက္ ဆက္သြားရရင္ က်မ ႐ူးရင္႐ူး၊ မ႐ူးရင္ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္ေသမိေတာ့မယ္´

ႏုအသံက တိုးတိမ္သြားေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ေတာ့ အက်ယ္ေလာင္ဆုံး ေပါက္ကြဲမႈေပပဲ။

ထိုအခါက်မွ ထိန္႔လန္႔ရေကာင္းမွန္း သိခဲ့ၿပီ။ ႏုသည္ အသက္ႏွင့္ မမွ်ေအာင္ အိုစာေနခဲ့ၿပီပဲ။

'ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲဟင္ ႏု၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး ထင္တယ္´

သည္ေတာ့မွ ႏုက ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလုိက္ေတာ့၏။

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူသည္ ကိုယ္ႏွင့္ အဆင္မေျပေသာ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ အံမ၀င္ ခြင္မက်စြာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ က်င္လည္ရေတာ့သည္။

ၿပီးေတာ့ မယုံခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ကံဆိုးစြာ ဘယ္ေနရာမွာမွလည္း အဆင္မေျပခဲ့ျပန္၊ ရက္ေတြ၊ လေတြ အမ်ားႀကီးကို သူ အပန္းတႀကီး ျဖတ္၏။ ထိုရက္ေတြထဲမွာ ႏု၏ ငို႐ႈိက္သံေတြက အက်ယ္ေလာင္ဆုံး။

အိမ္ကဆိုင္မွာ ပစၥည္းမ်ား ထပ္မတင္ႏုိင္ေတာ့၊ သား၏ စရိတ္က ျမင့္တက္လာသည္။ သားက ပူဆာ ေတာင့္တတတ္ေသာ အ႐ြယ္။ ႏုကေတာ့ သားသမီး အလိုကို အျပည့္အ၀ ျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ မိခင္စိတ္အျပည့္ ရွိေသာ အေမ။

သည္ေတာ့ ႏုမွာ ေသာကေတြ မ်ားလွေတာ့၏။ သူကေတာ့ ည့ံဖ်င္းေသာ ေယာက္်ားသာပဲ။

`ရွင္ဟာ အေတာ္ အသုံးမက်တာပဲ´

ႏု၏စကားက သူ႔အတြက္ ေသမိန္႔ဆန္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူည့ံသမွ်အတြက္ ထိုက္တန္ေသာ ျပစ္ဒဏ္။ ထိုျပစ္ဒဏ္ကို ခံရမွာပဲ။ သူ ေရာင့္ရဲႏိုင္ေတာ့သည္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငိုစရာရွိ ငိုခြင့္ရေသာ စိတ္ဆင္းရဲသမွ် သူ႔ကို ရန္ျဖစ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ကုသခြင့္ရေသာ ႏုက ဘ၀ထဲမွာ ရွင္သန္ႏိုင္ေနဆဲ။

သူကသာ စိတ္က် ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းတို႔ နင္းသတ္ျခင္း၏ ေအာက္မွာ အခါခါ လဲက်ေသဆုံးလို႔။

ညညေတြမွာ ပင္ပန္းတႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ နုကို မၾကာခဏ သြားသြားခုိးၾကည့္ရင္း ေယာက္်ားမို႔ တရား၀င္ ငိုေႂကြးခြင့္ မရေသာ သူ၏ က်ိတ္ငိုသံေတြကပင္ ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲ လာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔ကို နားလည္ သနားမည့္သူ မရွိ။

လြတ္လမ္းက ဘယ္မွာလဲ။ ရွာၾကည့္သမွ် ဘယ္ေနရာမွာမွ မေတြ႔။ မူးယစ္ျခင္း၊ ေသြးသားေဖ်ာ္ေျဖျခင္း ဘယ္အထဲမွာမွ မရွိ။ တကယ္လြတ္လမ္းက ေငြေၾကးပဲဟု ေတြးမိလွ်င္ေတာ့ တကယ္ ႐ူးသြပ္သြားဖို႔သာ ရွိ၏။

ခုတေလာ တေယာက္တည္း စကားတေျပာေျပာျဖင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာေနေသာ၊ တေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနေသာ၊ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမႈစြာ ေအာ္ဆဲေနႏိုင္ေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ အားလ်ားေမွာက္ကာ ငိုေႂကြးေနေသာ စိတ္ေရာဂါသည္ ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔လာ၏။

သူက ထိုလူမ်ားကုိပင္ အားက်ေနမိေသးသည္။ ဒါဟာ လြတ္ျခင္း တမ်ဳိးပဲ မဟုတ္လား။

ထိုညမွာေတာ့ ႏုက မ်က္ရည္မရွိေတာ့ေသာ မ်က္၀န္းေအးစက္တို႔ျဖင့္ သူ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္လ်က္ ေျပာ၏။

`က်မဟာ ကို႔အတြက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္တေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်မ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အသိမ္ငယ္ခံၿပီး အငတ္မြတ္ခံၿပီး လုံးလုံးမေနႏိုင္ဘူး။ ခု က်မ....က်မေဘးက ရွင့္ရဲ့ အခန္းက႑ကို ျဖဳတ္ျဖဳတ္ၾကည့္ေနတယ္၊ ရွင္မပါဘဲ ေလာကထဲမွာ ေနလို႔ ျဖစ္ေအာင္ ေနၾကည့္တာေပါ့ေလ၊ အဲဒါ ေအာင္ျမင္တဲ့ တေန႔က်ရင္ေတာ့ ရွင္ က်မကို ကြာရွင္းေပးပါ´

သူ၏ ဦးေခါင္းထိပ္ ဆံပင္ဖ်ားမွ ပူကနဲ ၾကက္သီးေတြ ျဖာကာ ထို ေသြးပူရွိန္းတို႔က တကိုယ္လုံးကို ျဖတ္လ်က္ ျမန္ဆန္စြာ စီးဆင္းသြားၾက၏။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွံသြားတဆုံး စိုက္နစ္ေနလ်က္ ဒူးေထာက္လဲက် ေသဆုံးသြားတာ ျမင္ေယာင္လာသည္။ နားထဲမွပင္ အာဖရိကဓေလ့ ယဇ္ပူေဇာ္ေသာ ဗုံသံေတြ ၾကားလာသည္ ထင္၏။

ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ့ ခြန္အားကို အစြမ္းကုန္ ဖ်က္ဆီးႏႈတ္ယူလုိက္တဲ့ စကား ႏု ေျပာလုိက္ တာပဲ။

`တကယ္ေတာ့ ရွင္ ယူသင့္တာ ရွင့္ အႏုပညာကို ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ အထင္ႀကီးဖို႔ပဲ သိတဲ့ ခပ္အအ မိန္းမ တေယာက္ပဲ´

ဟု ႏုက ထပ္ေျပာလုိက္သည့္ အခါမွာေတာ့ သူ ႏုေရွ႔မွ ကေလးေလး တေယာက္လုိ ထြက္ေျပးမိေတာ့သည္။ ဒါထက္ပိုလို႔ေတာ့ျဖင့္ မိန္းမတေယာက္ေရွ႔မွာ အထူးျဖင့္ ကိုယ့္ဇနီးမယားေရွ႔မွာ အသိမ္ငယ္ခံဖို႔ မသင့္ေတာ့ၿပီ။ ႏုက သူ႔မာန၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔အႏုပညာကို အစြမ္းကုန္ ေစာ္ကား ထိခုိက္ခဲ့ၿပီ။ ဒါကုိေတာ့ သူ လက္မခံလုိပါ။ သူ၏ ထားခဲ့ဖူးသမွ် ငဲ့ညႇာ သည္းခံမႈတို႔သည္ ႏုအေပၚ ထားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တခုတည္းေၾကာင့္ ဆိုတာကို ႏု မသိေလျခင္း။

ခုေတာ့ လမ္းဆုံးၿပီ။

.......................................

ေတာင္တန္း၏ ေအးရိပ္က အခါမ်ားစြာကလို သူ႔ကို ႀကိဳဆိုဆဲ။ ဟိုးတခ်ိန္က သူ႔စိတ္ေတြ မ်ားစြာ ေအးရိပ္ရခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရသည္။ ေတာင္တန္း၏ ေအးရိပ္ထုထည္ႏွင့္ သူေတာ္စင္ တို႔၏ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ထုထည္ထဲမွာ သူ ၾကည္ေမြ႔လာၿပီ။

ၿပီးေတာ့ ထိုေအးရိပ္က အႏုပညာဆန္၏။ ႏုနယ္သိမ္ေမြ႔ေသာ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ သဘာ၀ အလွတို႔ကို ေပးႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းက ဘာ၀နာကို အားေပးသည္။ ရက္ေတြ၊ နာရီေတြ သူ သိစရာ မလုိေတာ့။ မသိေတာ့။ အေနအစားဆင္းရဲျခင္းကလည္း သူ႔ကို မတိုက္ခုိက္ႏိုင္။ ေငြေၾကးတန္ဖိုးဆိုတာ လည္း မရွိေတာ့။ အေႏွာင္အဖြဲ႔အတြက္ ေလာင္ၿမိဳက္ ခဲ့ရျခင္းတို႔လည္း ကင္းပ ၾကၿပီ။ ခ်စ္ေသာ အေရာင္ေတြထဲ ကိုယ္တုိင္စီး၀င္ ပူးေပါင္းလုိ႔။ သူခ်စ္ေသာ ဂီတ၏ အတြင္းထဲ ေမ်ာနစ္လုိ႔။ အလင္းေတြထဲမွာ လြင့္၀ဲပ်ံသန္းလုိ႔။ အႏုပညာ၏ အနွစ္ထဲ စိမ့္၀င္ရတာပဲ။ ဒါမွ တကယ့္ကို ႏူးည့ံႏုနယ္ကာ ဆန္းၾကယ္ သို၀ွက္ေသာ အႏုပညာနယ္။ တရားရွာ ကိုယ္မွာေတြ႔.....တဲ့။ အႏုပညာရွာ တရားမွာေတြ႔ဟု သူေတြးမိလာေသာ တေန႔မွာေတာ့ ခံစားခဲ့ ရဖူးသည့္ အထြတ္အထိ္ပ္ ပီတိတို႔ထက္ မ်ားစြာ ျမင့္မားလြန္ေျမာက္ေသာ ေအးခ်မ္းျခင္းကို သူ ေတြ႔ၿပီဟု သိလုိက္ေတာ့သည္။

ထိုအခါ ႏုကို ေႏွာင္ႀကိဳးမွ တရား၀င္ ေျဖလႊတ္ေပးဖို႔ သူတို႔ထံ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။

..................................

(၃)

တကုိယ္လုံး ေပါ့ပါးလန္းဆန္းကာ အရာရာတုိင္းက ၾကည္စင္လ်က္ အေႏွာင္အဖြဲ႔တို႔ ကင္းလွသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ဗုဒၶ၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ျမင္ေယာင္ကာ အတၱဘ၀အမွန္ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရတခုကို ၾကားေယာင္ က႐ုဏာသက္ေနလုိက္ေသး၏။

`အျမင့္ဆုံး အႏုပညာတရားကုိ ကိုယ္ေတြ႔ၿပီ´

ႏုက အနညး္ငယ္ မဲ့ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳး၏။

`ရွင္ေတြ႔တာ တရားလား၊ မတရားလား ဆိုတာေကာ ရွင္တကယ္ သိရဲ့လား´

ႏုအသံက အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေသာ္လည္း တင္းမာဆဲ။ သူကေတာ့ မိန္းမတေယာက္၏ အတၱကုိပင္ စႏၵရားသံျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းခ်င္လာေသး၏။

ထိုအခိုက္မွာ ၿပိဳးျပက္ပီသေသာ စႏၵရားသံကို သူ ခံစားလာရသည္။ ၿပီးေျမာက္ေသာ အသံပဲ။ ၿပီးေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာေတြလုိ ကိုယ့္ရဲ့ စိတ္ေအးၿငိမ္းရာ ပီတိ။

ခုပဲ ေတာတန္းစပ္ဆီ ေျပးခ်င္လာပါၿပီ။ သစ္႐ြက္တို႔၏ စည္းခ်က္၊ ေလျပည္တို႔၏ ဂီတ၊ သဘာ၀ရဲ့ ပုံတူ၊ အႏုပညာတို႔ရဲ့ နိဗၺာန္ဟာ တရား၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ရျခင္း။
ဒါ အမွန္ပဲ။ သူ ေက်နပ္သထက္ ေက်နပ္လာ၏။

.................................

`ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ၿပီ ႏု´

ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ့ လြတ္လမ္းပဲ...
ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ့ လြတ္လမ္းပဲ...
ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ့ လြတ္လမ္းပဲ...

သူ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ႏုကို ႏႈတ္ဆက္ေရ႐ြတ္သည္။ ထိုေနာက္မွာေတာ့ သူက ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ တင့္တယ္စြာျဖင့္ ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာလ်က္ စိတ္၏ ေစရာအတုိင္း တကယ္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ။

+++++

(ျပီးပါျပီ)

လြတ္လမ္း(အပိုင္း-၂)

အိပ္မက္ အပ်က္မွာ..... သူ႔ဘ၀ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲကို သူစိမ္းမိန္းမတေယာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အစမွာေတာ့ သူက ရွက္႐ြံ႔ေသြးပ်က္လ်က္။ တၿပိဳင္တည္းမွာ ထို႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေသးျပန္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါဟာ ေယာက္်ားပဲဟုပင္ မနည္း အားတင္းေတြး ေတြးေနရသည္။ အဲဒီ မိန္းမက သူ႔ဇနီးတဲ့။ နာမည္က `ႏု´တဲ့။ ႏုသည္ လွပသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာလည္း သူႏွစ္သက္ႏိုင္ေသာ မိန္းမတေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေန ခဲ့ပါသည္။

သူက မိန္းမဆိုလွ်င္ ထက္ျမက္သည္ႏွင့္အမွ် ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ရမည္။ ထူးခၽြန္သည္ႏွင့္အမွ် ယဥ္ေက်းလိမၼာရမည္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းသည္ႏွင့္အမွ် ထိန္းသိမ္းမွန္ကန္တတ္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ဖူးရာ ခု ႏုက အဲလို မိန္းမမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ႏု၏ ပညာတတ္ျဖစ္ျခင္း၊ သူ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေသာ သူ႔မိဘ၏ စီးပြားေရးကို ကူညီႏိုင္ျခင္း၊ သူ႔ အေပၚ နားလည္ဟန္ မ်က္လုံးမ်ား ရွိျခင္း၊ လႈိက္လွဲ ခ်ဳိသာေသာ ၿပံဳးႏႈတ္ခမ္းမ်ားရွိျခင္းတို႔ႏွင့္ပင္ သူက ဇနီးအေပၚ ေက်နပ္ခဲ့ၿပီ။

ထိုအခါ သူက လုံး၀ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္း မရေသးသည္ကိုပင္ ခါတိုင္းလုိ မခ်င့္မရဲ မျဖစ္ဘဲ ရွိေနျပန္၏။

ထိုအခါ.... သူ၏ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀က ပထမပိုင္းမွာေတာ့ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ေကာင္းသားပင္။ တကယ္ေတာ့ သူက မိန္းမဆိုတာကို အရင္က ႐ုပ္၀တၳဳတခုေလာက္သာ သေဘာထားခဲ့တာ။ တကယ့္လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မိန္းမ ဆိုတာ သူ႔အတြက္ဆန္းက်ယ္လွကာ ၫႊတ္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းေသာ အႏုပညာသစ္တရပ္လုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

သနပ္ခါးနံ႔ သင္းထုံေသာ၊ ရွည္ေပ်ာ့နက္ေမွာင္၍ ေမႊးပ်ံ႔ေသာ ဆံခက္တို႔ျဖင့္ သာယာဖြယ္ျဖစ္ေသာ၊ ႏူးညံ့ ေခ်ာေမြ႔သည့္ အာ႐ုံကို ေပးေသာ၊ အရွက္တို႔ ပါ၀င္ေသာ္လည္း ခ်ဳိျမေႏြးေထြးသည့္အေတြ႔ကို ေပးေသာ ဇနီးသည္က သူ႔အတြက္ ဘ၀ထဲက ရွင္ကြက္တကြက္လုိ ျဖစ္လာျပန္သည္။

သူသည္ တကယ့္ကမၻာသစ္ တခုထဲ ေရာက္သြားရသူလုိ ႏု၏ ဆံပင္ေတြကို မ၀ံ့မရဲ ကိုင္တြယ္ ၾကည့္၊ ႏုပါးျပင္ကို မထိတထိ နမ္းေမႊး။ ႏု၏ ေတာက္ပ ဆြဲငင္ေသာ မ်က္လုံးေတြထဲ တိုး၀င္ ၾကည့္၊ ႏုက သူ၏ အိပ္မက္၊ ဂီတ၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီလုိ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ မိန္းမငယ္တေယာက္၏ အယူအဆဆိုတာ သူႏွင့္ အင္အတန္အလွမ္းေ၀း ခဲ့တာပဲ။ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္လေလာက္မွာပဲ သူက အိမ္ေထာင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာခဲ့ၿပီ။ ပန္းခ်ီေတြ၊ ဂီတေတြႏွင့္ ပိုလို႔ အသားက်လာခဲ့သည္။

ဒါဟာ ႏုရဲ့ ေက်းဇူးပဲ၊ အခ်စ္ရဲ့ ေက်းဇူးပဲ၊ အိမ္ေထာင္ဘ၀ရဲ့ ေက်းဇူးပဲ၊ ကိေလသာရဲ့ ေက်းဇူးပဲ ဟုပင္ သူ တဖြဖြ ေတြးထင္ေနမိျပန္၏။

သူ ပန္းခ်ီေရးေနသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ႏုက ေနေရာင္ျဖာေသာ ျပတင္း၀၌ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထုိင္ရင္း အျပင္ကို ေငးေနတတ္သည္။ အဲဒီ ႏုကို သူက ပုံတူေရး။ သူ အိပ္ရာမွာ လွဲလို႔ စာဖတ္သည့္အခါ ႏုက သူ႔နံေဘးမွာ ၀င္လွဲလို႔၊ အိပ္ေပ်ာ္သည္လည္း မဟုတ္ဘဲ မ်က္လုံးတို႔ကို စုံမွိတ္လုိ႔ ၿငိမ္ေနတတ္၏။ သူကေတာ့ ပန္းခ်ီေရး ျဖစ္ ျပန္တာပါပဲ။

ႏုက မ်က္ခြံသား သိပ္လွသည္။ မ်က္လုံးမွိတ္ထားသည့္အခါ ႏု မ်က္ခြံေလး မို႔ေနပုံက အင္မတန္ေျပျပစ္ၿပီး ထိုမ်က္ခြံသားေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္ ေသြးေၾကာေလးေတြ ျမင္ေနရ၏။ အဲဒီ မ်က္ခြံေလးေတြကို ပုံတူေရးေတာ့ ခက္လွသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ဖိုင္း(fine) ေရး ရတာကိုပင္ သူက ေပ်ာ္မိေနတတ္ခဲ့သည္။
အဲဒီလုိ ပုံတူေရးေသာ အခ်ိန္ေတြမွာဆိုလွ်င္ သူက ႏုကို သူကိုယ္တုိင္ေမြးထုတ္ထားရေသာ သမီးကေလး လိုလည္း ၾကင္နာေနမိတတ္သည္။ အင္မတန္ ဆန္းၾကယ္သား၊ နားလည္ရခက္ ေသာအခ်စ္ေပပဲ။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သိပ္မဆိုင္လွပါဘဲ သူက သူခ်စ္ဖို႔ ႏုႏွင့္သူတို႔၏ ရင္ေသြးေတြကိုလည္း ေမွ်ာ္မွန္းတတ္လာ ေတာ့သည္။ ကိုယ္တုိင္ တဦးတည္းေသာသားမို႔ အေဖာ္အေပါင္း အသိုင္းအ၀ိုင္း ငတ္ခဲ့သမွ် သူ ဖခင္ျဖစ္လွ်င္ ေတာ့ သားသမီး မ်ားမ်ား လိုခ်င္သည္။ ႏုကိုေျပာေတာ့ ႏုကလည္း သေဘာတူသတဲ့။

ထိုအခါ သူက ထိုေန႔မွာ သားသမီးတကယ္ မရွိေသးပါဘဲ ႏုကို `အေမႀကီး´ ဟုေခၚၿပီး ရင္ေတြပင္ ခုန္လာခဲ့ေသး သည္။ ထိုကာလေတြက တကယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာပဲ ျဖစ္၏။ သူ ပန္းခ်ီေရးလွ်င္ ႏုက သူ႔အႀကိဳက္ ေကာ္ဖီခါး ပင္ ေဖ်ာ္ေပးေသး။ ပန္းခ်ီ၌ အာ႐ုံေညာင္းလာစဥ္ စႏၵရားတီးလွ်င္လည္း ႏုက နားေထာင္ေနတတ္ေသး၏။ တခါတရံ ႏုကပင္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ တေယာထိုးျပဖို႔ ေတာင္းဆိုတတ္ေသး၏။ သူႏွင့္ ႏုတို႔ အၾကား၌ ခ်စ္ျခင္းအတိ ျပည့္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားျဖစ္သည္။

အဲဒီကာလေတြကို ေျပာင္းလဲသြားေစသူကေတာ့ ႏုပဲ ျဖစ္သည္ဟု သူက ထင္သည္။ ဘာလို႔ဆို အျဖစ္အပ်က္ ေတြ၊ စ႐ိုက္ေတြ၊ အယူအဆေတြ ေျပာင္းသြားတာက ႏုပဲ မဟုတ္လား။ သူကေတာ့ အရင္တုန္းကအတိုင္း ဘာတခုမွ မေျပာင္းလဲခဲ့။ ႏုကေတာ့ `႐ွင္တို႔ က်မကို မတရားသျဖင့္ ညာယူခဲ့ၾကတယ္´ဟု စြပ္စြဲရက္ခဲ့သည္။

...............................

အေျပာင္းအလဲ၏ အစမွာ သူႏွင့္ ႏုတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ္လအရမွာ နဂိုကတည္းက တေရွာင္ေရွာင္ ေနမေကာင္းခဲ့ေသာ အေဖဆုံးသြားျခင္းမွ စသည္။ အေဖ မဆုံးခင္ကတည္းက ယိုင္နဲ႔ခဲ့ေသာ အေဖ့အလုပ္ မိသားစုစီးပြားေရး ပန္းထိမ္လုပ္ငန္းက အေဖဆုံးေသာအခါ တပါတည္း လုိက္ပါ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။

အၿမဲလို သူတို႔ မိသားစုကို ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ အေဖ ဆုံးေတာ့ တသက္လုံး အပူပင္မဲ့ေနခဲ့ေသာ အေမက အေဖ့ထံမွာ စည္းစိမ္ဘယ္ေလာက္ က်န္ခဲ့တယ္ မသိ။ စီးပြားေရးကို ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ရမယ္ မသိ။ အေမ့ထံ၌ ပူေဆြးေသာက သက္သက္သာ အေဖ့အေမြအျဖစ္ က်န္ခဲ့ သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူကေတာ့လား အေမႏွင့္ ထပ္တူ (သို႔မဟုတ္) အေမ့ထက္ပင္ ပုိ၍ အပူအပင္ ကင္းတတ္ခဲ့ သူမို႔ အေဖႏွင့္ ပတ္သက္ေတာ့ သူစိမ္းတေယာက္လို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

အဲဒီမွာ အလြန္ျမန္ဆန္လွစြာ ႏုက အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေနရာကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ မိသားစုထံမွာ အဖတ္တင္က်န္ရစ္သမွ် ေ႐ႊစတို႔ႏွင့္ ရွိသမွ်ေငြတို႔ကုိ စုေဆာင္းလို႔ ႏုက ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္ ကေလး ဖြင့္မတဲ့။ မနက္လင္းလွ်င္ အေမက တခၽြတ္ခၽြတ္ျဖင့္ မီးဖိုထဲ ခ်က္ျပဳတ္။ ႏုက ေရမိုးခ်ဳိး၊ သနပ္ခါးလိမ္း ျပင္ဆင္လုိ႔ ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးထဲက ဆိုင္ကိုသြား၊ ႏု နံေဘးမွာ သူက အိပ္ေရးမ၀ဟန္ မ်က္ႏွာတခုျဖင့္ လိုက္ပါ..... ဆိုင္ဖြင့္...... အထည္ေတြ ခင္းက်င္းေပး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္၊ အိပ္ေမာက်၊ တညလုံး အလုပ္လုပ္ခဲ့သမွ် ေန႔ေတြထဲမွာေတာ့ သူက တြင္းေအာင္းၿမဲ။ ခုေတာ့ အိမ္ေထာင့္၀န္ေၾကာင့္ ႏုက သူႏွင့္ အႏုပညာအနားမွာ သိပ္မရွိေတာ့။

ဘ၀ဆိုတာ စက္ဆုပ္စရာ ပုံမွန္ယႏၱရားႀကီးပဲဟု ျမင္လာဆဲ။ သူ႔စိတ္က်ညေတြ ျမင္ရာမွ ႐ုတ္တရက္ ႏု ကိုယ္၀န္ရွိလာသည္။ ေဟာ... ဘ၀ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရိွလာျပန္ၿပီ။ သူပါ၀င္ဖန္တီးေသာ လူကေလးတေယာက္ ရွိလာေတာ့မည္။ ထိုလူငယ္ကေလး လြယ္ထားေသာ ႏုကုိ သူ ပိုလုိ႔ တန္ဖိုးထားေနမိေသးသည္။

ဒါေပမဲ့ ႏုကေတာ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ေျပာင္းလဲစ ျပဳလာခဲ့ၿပီ။ ခ်ဳိေသာအၿပံဳးတို႔ ကြယ္ပကာ ခပ္ေထ့ေထ့ ႏိုင္ေသာ အၿပံဳးျဖင့္.... `ရွင္ကေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့၊ ကိုယ္တိုင္ ေမြးရ၊ ထိန္းရ၊ ပိုက္ဆံရွာရတာမွ မဟုတ္တာ´ဟု ေျပာခဲ့ၿပီ။

သူဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲ တုန္လႈပ္ခဲ့ရသလဲ....။ ထိုေန႔ရဲ့ ညမွာ ႏု ကိုယ္၀န္ႀကီးႏွင့္ အိပ္မာက်ေနစဥ္ သူ ပုံတူေရးထားဖူးသည့္ ပန္းခ်ီကားေတြကို တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ရင္း တိတ္တဆိတ္ ေၾကမြ အက္ကြဲေနခဲ့ရသည္။ `ပိုက္ဆံရွာ´ဆိုတဲ့ စကားလုံးႀကီးက သူ႔ကို ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ေျခာက္လွန္႔ခ့ဲၿပီ။

သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အဲဒီ ေမးခြန္းကလည္း တေစၧသရဲပဲ။ သားကေလး ေမြးေတာ့ အေမက ဆိုင္ထြက္သည္။ ကေလး တဘက္။ ဗာဟီရ တဘက္ႏွင့္ ပင္ပန္းေသာ ႏု။ ဆိုင္တဘက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္တဘက္ႏွင့္ ပင္ပန္းေသာ အေမ....။ သူကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ ရွာမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သားပုံတူေတြ... ကယ္ရီေကးခ်ား ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ေရးျဖစ္သားပင္။ သားကို ႏို႔တိုက္ေနေသာ ႏုကိုပင္ Cubism ျဖင့္ ပုံ ေရးျဖစ္ေသး။

တရက္ေတာ့ ဘ၀မွာ မိုးေမွာင္ႀကီးက်၏။ သား ဆယ္လသားမွာ ျဖစ္၏။ အေမ ႐ုတ္တရက္ လဲက်လုိ႔။ အေမ ဆုံးၿပီတဲ့။ သူ ေၾကာင္ အ တုန္လႈပ္။ ေသျခင္းဟာ အဲသေလာက္ လြယ္ကူျမန္ဆန္သတဲ့လား။ ဘယ္ေလာက္ ပစ္စလက္ခတ္ႏိုင္တဲ့ လူ႔ဘ၀လဲလို႔။ ႏုကေတာ့ အားပါးတရ ႐ႈိက္ငို၏။ `အေမ ႏုကို တေယာက္ထဲ ထားခဲ့ၿပီ´ဟုလည္း ဟစ္ေျပာေသး၏။ သူကေတာ့ ႏု၏စကားထဲမွာ ပိုလို႔ တုန္လႈပ္သြားရသည္။ ႏုဘ၀ထဲမွာ သူ မရွိေတာ့ၿပီလား။

ေစ်းထဲက ဆိုင္ကေလးကို ပိတ္လုိက္ရသည္။ အိမ္မွာ ကုန္စုံဆိုင္ကေလး ေရာက္လာသည္။ ႏု မ်က္ႏွာက ပို၍ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ဆန္လာသည္။ သားေလး ေမြးၿပီးကတည္းက ႏု၏ ေသြးသားကို သူ မေတြ႔ရေတာ့တာကို တခါတခါေတာ့ သူ သတိရတတ္၏။ ဒါေပမဲ့ ထို သတိရျခင္းထဲမွာ ႏု၏ ေအးစက္၍ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာက ပါပါလာတတ္သည္။

တညမွာ ႏုငို၏။

`က်မ သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ ရွင္ ဒါကို မသိဘူး မဟုတ္လား။ ရွင့္မိဘက ေငြတျပားမွ မထားခဲ့တာ၊ သူတို႔အတြက္ အစုတ္ထုတ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ရွင့္ကို က်မလက္ထဲ ထားၿပီး သူတို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားတာေတြကလည္း က်မကို သိပ္ႏွိပ္စက္တာပဲ။ က်မကို ရွင္တို႔ မတရားသျဖင့္ ညာယူ ခဲ့တာပဲ´

အဲဒီညမွာေတာ့ ႏုႏွင့္ သားတို႔ရွိရာ မိသားစု အိပ္ခန္းထဲသို႔ပင္ ၀င္မအိပ္ရဲေတာ့ဘဲ ပန္းခ်ီခန္းထဲမွာသာ ေနခဲ့ရေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ တညလုံး ငုတ္တုတ္၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် ထိုင္ေနမိကာ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲဟု ထပ္ကာ ထပ္ကာ စဥ္းစားေနခဲ့ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္ မႏွစ္သက္ေသာ ေတာင္တန္း၊ ထန္းေတာ၊ ထုံးေစတီႏွင့္ တိမ္ေရာင္စုံ တို႔ ပါေသာ ပန္းခ်ီကားေတြကုိပဲ အေရာင္မ်ဳိးစုံတို႔ျဖင့္ ေရးျခယ္၍ ျပခန္းတင္ေရာင္းဖို႔ စဥ္းစားေတာ့၏။ သို႔ေပမဲ့ ဒါဟာ သူ ညာတာပဲ ျဖစ္မည္။ အႏုပညာဆိုတာ တကယ့္ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္သာ ျဖစ္ေပၚသင့္တာဟု ယုံၾကည္သူ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ သူ႔လက္တို႔ပင္ နာက်င္ကိုက္ခဲလာ သည္ထင္၏။

သူ႔ရဲ့ မေရာင္းရေသးေသာ ပန္းခ်ီကားေတြက မီးလိုပဲ ေလာင္ကၽြမ္းၾကသည္။ လူေတြက သူတို႔နားမလည္ေသာ၊ ၿပီးေတာ့ အနိ႒ာ႐ုံဘက္ ႏြယ္ေသာ၊ လွပ႐ႈခ်င့္ဖြယ္ မိန္းမ႐ုပ္ သို႔မဟုတ္ ႐ႈခင္းမဟုတ္ေသာ ပန္းခ်ီကားတို႔ကို ေငြေပး၍ မ၀ယ္ၾကဘူးတဲ့။ သူ ေအာ္ရယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ မေျပေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ ဒဏ္ရာတို႔ျဖင့္ နာက်င္ကာ စႏၵရားပဲ ဖိတီးျဖစ္ေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗ်ဳိင္းေတာင္ဆန္ဆန္သာ တီးရတာ အရသာေတြ႔၏။ ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္ေတြ ေရးမိလုိ႔။ ေရးျဖစ္ေသာ သီခ်င္းေတြက သံစဥ္ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဖြဲ႔တည္ေသာ သီခ်င္းမ်ား၊ သီခ်င္းကို စာသားျဖင့္ အဆုံးသတ္ မရဘဲ သံစဥ္ျဖင့္သာ ဆုံး၍ ရမည့္သီခ်င္းေတြ။

ႏုက `ေနပါဦး... ရွင္ အဲေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာေတြက ဘာ့အတြက္လဲ။ ရွင့္ပန္းခ်ီကားေတြ သီခ်င္းေတြဆီက ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ က်မ ေရတခြက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္ေသာက္ရဖူးခ်င္ပါရဲ့´တဲ့။ ႏု၏ အဲဒီ စကားအဆုံးမွာေတာ့ သူက သီခ်င္းေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေတြကို မ်က္ႏွာ ငယ္ငယ္ျဖင့္ လည္ေရာင္းေနေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ေယာင္ကာ မူးယစ္ခ်င္လာခဲ့ေသးသည္။

ထိုအခါ ေဆာ့ခရတၱိစ္၊ ေဂၚဂင္၊ ဗီသိုဗင္၊ ဗင္ဂိုး၊ မြန္႐ုိးတို႔ကို ေအာ္ေခၚ မိေတာ့သည္။ ဂၽြန္လင္ႏြန္၊ ၿမိဳ႔မၿငိမ္း၊ ေပၚဦးသက္၊ ၾကည္ေအးတို႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတကာ ဘ၀ထဲမွာ သူ ႀကိဳးစားရမွာ... အႏုပညာေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔လား။ ေက်ာ္ၾကားဖို႔လား ဟူေသာ အေမးတို႔ျဖင့္ ငိုေႂကြးျပန္သည္။

ဘယ္မွာလဲ ....လြတ္လမ္း။

++++++

(ဆက္ရန္ရွိေသး..)

လြတ္လမ္း

ဘ၀က စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္လို႔ တၾကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ ထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၉၄။ ေလာကၾကီးက ဘာမွ မေပးႏိုင္။ ကိုယ္လုပ္တိုင္းလည္း မျဖစ္။ လူေတြကိုလည္း စိတ္ပ်က္.... အမွန္တရား ဘက္မွာ လူသိပ္နည္း တာပဲ လို႔ ထင္..။ အႏုပညာသာ အားကိုးရာလို႔ ထင္။ အဲဒီကာလမွာ က်မ လြတ္လမ္း၀တၳဳကို ေရးမိခဲ့တာပါ။ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း (၁၉၉၅)နဲ႔ စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း (၂၀၀၅ ဇန္န၀ါရီ)ေတြ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ မရင့္မာႏိုင္ေသးဘူးပဲဆိုဆို ခုထိလည္း တခါတေလ အဲလိုပဲ ခံစားရတတ္ေနတုန္း ပါပဲ....

လြတ္လမ္း

(၁)

`ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ လြတ္လမ္းပဲ´

ထိုစကားကုိ သူ ခပ္တိုးတိုး ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုသုိ႔ ႐ြတ္ရျခင္း၌ အရသာေတြ႔ကာ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ႐ြတ္ေနမိသည္။ သုံးေလးခါ ႐ြတ္ၿပီးကာမွ သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနေသာ ဇနီးသည္ ကို သတိရ၏။

အို... နည္းနည္းေတာ့ သူ စိတ္ထိခုိက္သလုိ ခံစားလိုက္ရ၏။
ၾကည့္ေလ.... ဇနီးက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းဖိကိုက္လ်က္မွပင္ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္လည္း ၀ိုင္းလည္ေနျပန္ ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတာ။ အဲသည္မိန္းမ ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ။ သူ မသိတာၾကာၿပီပဲ။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီမိန္းမရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ၊ အၿပံဳးအရယ္ေတြ၊ ေသြးေႏြးရင္ခုန္မႈေတြ သူ မျမင္ရတာ ၾကာလွၿပီ။

ခုေတာ့ အဲဒီမိန္းမက မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္....။ ၿပီးေတာ့ နာက်င္ေၾကကြဲဟန္ျဖင့္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္း ကိုက္လို႔။ ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ျပယုဂ္လား၊ မုန္းျခင္းရဲ့ ျပယုဂ္လား၊ ဒါလည္း သူ မသိေတာ့။ သိလည္း မသိလုိေတာ့။

ၿပီးေတာ့ ....ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ မုန္းျခင္းတို႔ ၿပိဳင္တူျဖစ္ေပၚေနျခင္း၏ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပဲ။
လူေတြဟာ သူ႐ူးေတြပဲ မဟုတ္လား။
သူတို႔ထံ၌ ဘာမဆို ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္သည္္ မဟုတ္လား။

...........................

`ဒါဟာ ကုိယ့္ရဲ့ လမ္းပဲ´

သူ႔အသံက ေအာင္ျမင္သူ တေယာက္၏ေလသံျဖင့္ ၀ံ့ႂကြားေနသည္ကို ကိုယ္တုိင္ပင္ သိ၏။ အဲဒီစကားေတြကို ခုလုိ ထုတ္ေျပာႏိုင္ဖို႔ သူဘယ္ေလာက္ ရင္းခဲ့ရသလဲ။ အခ်ိန္ေတြ၊ ရွာေဖြမႈေတြ၊ တင္းက်ပ္မႈေတြ၊ မြတ္သိပ္မႈေတြ၊ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရျခင္းေတြ၊ မက္တာေမာ္ဖိုးဆစ္ (metamorphosis) ေတြ၊ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ရျခင္း ေတြလည္း ပါၾက၏။ ထို အရင္းအႏွီးေတြထဲမွာ သူ ႐ုန္းကန္ေဖာက္ထြက္ မၾကာခဏ ထြက္ထြက္ေျပး။ တခါတခါ လမ္းေတြလည္း မွားခဲ့ဖူးသည္။

(၂)

အေျခခံက `လူဘ၀ဆိုတာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရမႈ တခု´ဟု သူ ယုံၾကည္မိထားျခင္းမွ စခဲ့သည္။ အဲဒီ အယူအဆကို အေသအခ်ာ ေတြ႔ရွိခံစားလုိက္ရခ်ိန္မွ စကာ ခုခ်ိန္တိုင္ သူက ဒါဟာ အမွန္ပဲဟု ယုံၾကည္ခဲ့၏။ (အယူအဆဆိုတာ သူမ်ားဆီ ခ်မျပခင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ယုံၾကည္ထားဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု သူက ယူဆျပန္သည္။)

သူက မိဘတို႔၏ တရားလြန္ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ ပိုးအိမ္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းအ႐ြယ္ရလာရသူ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ သူက ကို္ယ့္ကိုယ္ကို အရြယ္ရလာေသာ္လည္း အ႐ြယ္မေရာက္ဟု ျမင္ကာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ခံရေသာ ဘ၀ထဲမွာ မေပ်ာ္ခဲ့။

သို႔ႏွင့္.... အသက္ဆယ္ႏွစ္သားမွ်ႏွင့္ပင္ သူက ဘ၀ထဲမွ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရသည္ဟု ခံစားတတ္လာခဲ့ကာ ထြက္ေပါက္ကို လိုက္ရွာတတ္ခဲ့၏။ ထိုအခိုက္မွာ သူရွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ထြက္ေပါက္က အေဖ့စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စာအုပ္မ်ားစြာထဲ သူေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးကာ အသက္ႏွင့္မမွ်ေသာ စာအုပ္ေတြကိုပင္ နားလည္ႏိုင္ စြမ္း ရွိလာခဲ့၏။ သမိုင္းေရးရာ၊ စိတ္ပညာဆုိင္ရာ၊ ျမန္မာအႏုစာေပဆိုင္ရာ။ ႏုိင္ငံေရးဆိုင္ရာ၊ ကမာၻ႔သမိုင္းဆိုင္ရာ တကယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ သူထြက္ေပါက္ ရခဲ့၏။

ေနာက္ေတာ့ သူ၏ စာဖတ္ႏႈန္းက အဆမတန္ ျမင့္လာကာ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္သားမွာပင္ ဓမၼပဒ၊ ဗုဒၶ၀ါဒျပႆနာမ်ား၊ ဇိနတၳပကာသနီ၊ စြယ္စုံက်မ္းမ်ားမွသည္ ဆစ္ဂမန္ဖ႐ြဳိက္ဒ္၏ စိတ္ပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၊ နႏၵာသိန္းဇံ၏ အေတြးအျမင္မ်ားအထိ။ ေနာက္ေတာ့ က်ဴဘစ္ဇင္လုိ...၊ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္လို....၊ ေနာက္ဆုံး ေဂါသစ္လုိ.... ပန္းခ်ီပညာရပ္ေတြ အထိ...။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ေတြက ပရမ္းပတာ ႏိုင္ခဲ့သလို မတန္တဆလည္း ျဖစ္ခဲ့တာ ပဲ။ ထိုအခါ သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အယုံအၾကည္လြန္ကာ အထင္ႀကီးလြန္းေသာ စိတ္တို႔ပါ ပြားမ်ားတတ္လာခဲ့သည္။

ေနာက္ေတာ့ သူက အသက္ပင္ ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ခင္မွာ ဗီသိုဗင္ႏွင့္ မိုးဇက္၏ စႏၵရားသံေတြကို ခံစားတတ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဗင္ဂိုးကို ႀကိဳက္၊ မြန္႐ုိးကို ႀကိဳက္၊ ၿမိဳ့မၿငိမ္းကုိ ႀကိဳက္၊ ပရက္စေလရဲ့ အသံ၀ါႀကီးကိုလည္း ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ျပန္။

ထိုအခါေတြမွာ သူသည္ အႏုပညာႏွင့္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ဘ၀ထဲမွာ အရသာေတြ႔ကာ အခ်ိန္မ်ားကို ၿမိန္ယွက္လာခဲ့ေသးသည္။

အဲဒီ ၿမိန္ယွက္ျခင္းထဲမွာ နစ္ျမဳပ္သထက္ နစ္ျမဳပ္၊ လူ႔ဘ၀မွာ အႏုပညာသာ အလုိအပ္ဆုံး၊ ဘ၀ရဲ့ အျပည့္စုံဆုံး ျပည့္စုံမႈဟာ အႏုပညာထဲမွာသာရွိတယ္။ ဘာမွ မလုိ၊ သိပၸံပညာမလို၊ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ မလို၊ ဂီတသံစဥ္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ၊ ရသစာေပေတြထဲမွာ အားလုံးကို ရွာ ေတြ႔ပိုင္ဆိုင္၏။

သူသည္ အႀကိမ္မ်ားစြာ သာယာလြင့္ေမ်ာလို႔ အာဟာရသိဒၶိပင္ ေျမာက္ေနေသးေတာ့၏။ ပတၱလားေခါက္၊ စႏၵရားတီး၊ ဂစ္တာကို Plucking တီး။ ထူးျခားေသာ အသံေတြလည္း ေတြ႔၏။

တခါတခါက်ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လြတ္ေျမာက္ေပါက္ထြက္ကာ Mode ေတြထဲမွာ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ရ၏။ ဒါဟာ လူ႔ဘ၀ရဲ့ အထြတ္ထိပ္ေသာ ပီတိစည္းစိမ္ေပပဲ။

ညညေတြမွာ မီးေမွာင္ခ်လို႔ ေ႐ႊျပည္ေအးရဲ့ စႏၵရားလက္သံေတြ၊ မိုးဇက္နဲ႔ ဗီသိုဗင္ရဲ့ စႏၵရားသံ ေတြ၊ ဓါတ္ျပားဖြင့္ နားေထာင္။ တခါတခါေတာ့ ကက္ဆက္ထဲမွာ သူ႔ဘာသာသြင္းထားေသာ မိုးေဒ၀ါ စႏၵရားလက္သံေတြ၊ ဘုံပ်ံေနနန္းေတြ၊ ဘုန္းမိုးသြန္းေလာင္းေတြလည္း နားေထာင္မိေသး၏။

တေယာက္တည္း ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လုိ႔။ စႏၵရားသံေတြ အေျပးမွာ စိတ္က လုိက္စီးလုိ႔။ တေလာကလုံးမွာ သူတေယာက္တည္းသာ ရွိေနေတာ့၏။ သက္ရွိသက္မဲ့... ပတ္၀န္းက်င္မဲ့... ဒါကိုပဲ ၀ိပႆနာဟု သူက ဆိုခ်င္ျပန္သည္။

တညမွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သူဖန္တီးထားျဖစ္တဲ့ တေယာသံေတြကို ကက္ဆက္နဲ႔ နားေထာင္ရင္း အခန္းေမွာင္ထဲမွာ ပိုလို႔ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ နက္႐ႈိင္းသည့္ ထုထည္ႀကီးထဲ သူ စုန္းစုန္း ျမဳပ္၀င္သြားခဲ့၏။

ေနာက္ေတာ့......
အဲဒီ အတိတ္ဆိတ္တကာ့ အတိတ္ဆိတ္ဆုံးထဲမွာ..... ႐ုတ္တရက္ သာယာေသာ ေတးသံခ်ဳိျမက ညင္သာရာမွ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လြင္ကာ ပန္းငုံေတြ တလႊာခ်င္း ပြင့္အာလာၾကသလို၊ ျမက္ပင္ေတြ ေျမထဲမွ တပင္ခ်င္း ထိုးေပါက္လာၾကသလို သူ႔အာ႐ုံထဲကို စီး၀င္လာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုသံေညာင္းက မႀကံဳစဖူး ထူးစြေသာ အသံတပါးလည္း ျဖစ္ျပန္၏။

ေနာက္ေတာ့ အေမွာင္မုိက္ထဲမွာပင္ ေအးျမလွေသာ ေငြေရာင္အလင္းတန္းက သူ႔ကို လႊမ္းၿခံဳပစ္လုိက္သည္။ ထူးဆန္းလွစြာပင္ ထိုအလင္းတန္းၾကားမွာ ေအးျမျခင္းႏွင့္အတူ လုံၿခံဳေႏြးေထြး ျခင္းကိုလည္း ရ၏။

ပီတိအဟုန္ကလည္း ျမင့္မားလိုက္လာသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွ သူကပင္ လြင့္ပ်ံထြက္သြားၿပီ ထင္၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ ခံစားရေသာ ၿငိမ္းေအးျခင္းက ရမၼက္ ကိေလသာကိုပင္ သတ္ႏိုင္ေန၏။

ၾကားခဲ့ဖူးသမွ်မွာ အထူးဆန္းဆုံးေတးသံ၊ အသာယာဆုံးေတးသံ၊ အဆြတ္ပ်ံ႕ ဆုံးေတးသံ ၾကည္ႏူးပီတိကို တစိမ့္စိမ့္ ခံစားရေစေသာ ေတးသံ။ ထိုေတးသံက ညင္းညင္းည့ံည့ံ လြင့္ပ်ံ႔။

အဲဒီ တညလုံး အေမွာင္နက္နက္ထဲမွာပဲ သူ ေမ်ာလို႔။ အိပ္ေပ်ာ္မသြားခဲ့တာ ေသခ်ာလ်က္မွပင္ အခ်ိန္တို႔ကို မသိေတာ့။ လူတို႔ကိုထိန္းခ်ဳပ္ေသာ`အခ်ိန္` ဆိုတာထဲမွာလည္း သူ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ျပန္ၿပီ။

ဒါေပမဲ့ မနက္ခင္းမွာေတာ့ အလင္းေရာင္ရဲရဲႏွင့္ အျပင္ေလာကရဲ့ ဆူညံမႈက သူ႔ကို လႈပ္ႏႈိးလုိ႔ သူ အိပ္ေရး၀သလို လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျပန္ႏုိးေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေတာ့မွ သူ ေသဆံုးသြားခဲ့ရတာလို႔ သူကေတာ့ ခံစားလုိက္ရ၏။ ျဖတ္ခဲ့ရေသာ ည၏ ပီတိကို လူေတြေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ သူ႔လုိ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသူတို႔ ရဲ့ ပုံမွန္လည္ပတ္မႈေတြေၾကာင့္ သူ ျပန္လက္လႊတ္လိုက္ရတာကို သူ ခံစားသည္။

ထိုအခါ သူ ေလာဘႀကီးလာ၏။
ခံစားဖူးလုိက္ေသာ ပီတိ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ပီတိ သို႔မဟုတ္ ၿပီးျပည့္စုံရမႈ၊ ဒါကို သူ အမက္ေမာ ႀကီး မက္ေမာရၿပီ၊ ထိုအခါ ေန႔တို႔က သူ႔ကို စိတ္ပ်က္ေစခဲ့ၿပီ။ ေန႔တို႔က ပူေလာင္၊ ဆူညံ၊ မလိုအပ္တာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလို႔။ လူေတြရဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳ တပ္မက္မႈကေရာ...။ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာ သင္ယူရျခင္း(ေက်ာင္းပညာေရး အပါအ၀င္) ေတြေရာ၊ ဒါေတြ အားလုံးဟာ အေရးမပါတာေတြပဲ။

သူ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွ လြင့္ထြက္သြားၿပီထင္၏။ ၿပီးေတာ့ သူ ပိုေပ်ာ္လာသည္။ ညထဲမွာ သူ႔ဘ၀ ရွင္းသန္ျခင္း ရွိသည္။ ညညေတြမွာ သူ႔အိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးကို တံခါးေတြ အလုံပိတ္၊ ခန္းဆီးေတြပိတ္၊ မီးေမွာင္ေအာင္ ပိတ္လို႔။ သူက ၿမိဳ့မၿငိမ္း၏ သစၥာသီခ်င္းကိုပဲ အထပ္ထပ္ နားေထာင္မိျပန္၏။

ေနာက္ေတာ့ အဲလို ေန႔နဲ႔ည လြဲမွားစြာ ေန႔အိပ္ၿပီး ညမွာ လြင့္ေမ်ာေသာ ရက္မ်ားစြာတို႔အလြန္၊ တည ဒါမွမဟုတ္ အ႐ုဏ္ခ်ိန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘုံပ်ံေနနန္း ေစာင္းသံကုိ နားေထာင္ဆဲ သူ႔ဆံဖ်ားေတြ ရွိန္းျမကာသူ႔အာ႐ုံက ဖ်တ္ကနဲေမွာင္မိုက္သြားၿပီး သူ႔နားထဲမွာ စကားသံ တခြန္း ၾကားလိုက္ရသလုိ ထင္၏။

ဘာတဲ့.... သူအာ႐ုံ စိုက္လုိက္ေတာ့.... `အဲဒါဟာ ေမွာ္ပဲ´တဲ့။ တိုးတိုးသံကေလး၊ ဘယ္သူ ႐ြတ္လုိက္တာလဲ။

ထိုခဏမွာ သူ ၀ုန္းကနဲ ခုန္ထ၊ သူ႔အာ႐ုံမွာ လင္းျပက္၀င္းထိန္လို႔၊ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔လုိ႔....။

ခန္းဆီးေတြ ဖယ္..... ျပတင္းေတြ တြန္းဖြင့္.... မလင္းတလင္းတလင္း အာ႐ုဏ္ေရာင္ကို ျမင္၏။ အာ႐ုဏ္ဆည္းဆာ၏ ပ်ဳိ႕တက္လာေသာ အေသြးအေရာင္ေတြကို ဘယ္ပန္းခ်ီသမားက ဖြဲ႔စည္းႏိုင္မလဲ။ အဲဒီ အလင္းမပီ့တပီေအာက္မွာပဲ သူ ေထာက္ခုံႏွင့္ ကင္းဗတ္ကားကို ျပင္ကာ ေဆးခြက္ေတြ ျပင္ကာ ကိုယ္တိုင္မသိဘဲလ်က္ စီစဥ္တက်ႏိုင္စြာ ပန္းခ်ီေရးေနေတာ့သည္။

သူ႔ကို ဗင္ဂိုးက စီးနင္း၊ ေရႏြားက စီးနင္း၊ ေဂၚဂင္က စီးနင္း၊ ဒါလီက စီးနင္း၊ ေပၚဦးသက္က စီးနင္း၊ ၿမိဳ့မၿငိမ္းက စီးနင္း၊ တဂိုးက စီးနင္း၊ ဂၽြန္လင္ႏြန္က စီးနင္း....။ ဒါမွမဟုတ္ ပူး၀င္ၾကတာပဲ ျဖစ္မည္။

ေသခ်ာသည္က သူဟာ သူမဟုတ္ေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူရယ္လုိ႔လဲ အတိအက်မသိ။ သူ႔အသိမွာ ဘာမွ်မရွိ။ ေပါ့ပါးလြင့္ပ်ံ႔။ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို မစီးနင္းႏိုင္ၾကျပန္။

သူကေတာ့ အာကာသထဲထိေအာင္ပင္ လြင့္သြားေတာ့ၿပီ ထင္၏။ အဲဒီမွာ သူစုံမက္ခ်စ္ခင္ေသာ Space (ဟင္းလင္းျပင္) အရသာကုိပင္ သူ ခံစားရေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း သူကိုယ္တုိင္ပင္ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ အမ်ဳိးစုံလွသည္။ တခ်ဳိ႔က အေရာင္ေတြခ်ည္းပါ၏။

သို႔ေပမဲ့ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ ဆညး္ဆာခ်ိန္ေတြျဖစ္ေနသည္။ ညေန ဆည္းဆာ၊ သန္းေခါင္ ယံ ဆည္းဆာ၊ အာ႐ုဏ္ဆည္းဆာ၊ မြန္းတည့္ဆည္းဆာ၊ ပူေလာင္ျခင္း၊ သာယာျခင္း၊ ေအးစက္သိပ္သည္းျခင္း၊ ဆန္းၾကယ္ခမ္းနားျခင္းေတြ ၿခံဳလႊမ္းၾကေသာ ဆည္းဆာေတြေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ပ်က္ပုံေတြ။ သို႔ေပမဲ့ ခပ္၀ါး၀ါး၊ ေမွာင္ရီရီ၊ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနေသာ ေက်ာက္႐ုပ္ထုေတြလည္း ပါေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေအးခဲျခင္းကိုျပေနေသာ သမုဒၵရာေရျပင္ေပၚမွ ည၏အေရာင္ေတြ၊ အေမွာင္ေတြ၊ ေရာေထြး ျခင္းေတြ။ တိမ္ေတြကိုက်ေတာ့ က်ဴဘစ္ဇင္ (Cubism) နည္းျဖင့္ ေရးထား၏။

ဆာရီယယ္လဇင္မ္(Surrealism) ကားကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္စုေတြၾကားမွာ လူတေယာက္ ပ်ံသြားတာ ကိုပဲ ေရးျခစ္ထားသည္။ ပ်ံသြားတဲ့ သူကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲေပါ့။ ေတာင္ပံတစုံက ေငြေရာင္ လက္ပလုိ႔။ ဟင္းလင္းျပင္အေမွာင္ထုထည္နဲ႔ ၾကယ္ေပ်ာက္ေတြ ၾကားမွာ သူ႔ရဲ့ေငြေရာင္ကိုယ္ထည္၏ အလင္းက ရင္ကို လႈပ္ခါ တုန္လႈပ္ေနေစသည္။

ၾကည့္စမ္း...
သူေရးသမွ် ပန္းခ်ီကားမ်ားစြာ။ ေန႔မ်ားစြာ.... ညမ်ားစြာ(သူ႔အတြက္ သီးသန္႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေန႔ညဟူသည္ သတ္မွတ္ခ်က္တို႔ မလုိေတာ့ၿပီ။)

အေမပုိ႔ေပးသမွ် အစားအေသာက္တို႔ကိုလည္း အရသာ မသိဘဲ စားခဲ့လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ဘာကိုမွ် မသိ။ ခံစားရျခင္းတို႔လည္း မရွိ။ ဒါဟာ ၿပီးျပည့္စုံရျခင္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္လည္း ဆန္ေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုအိပ္မက္ကေတာ့ ထာ၀ရ တည္တံ့ႏိုင္စြမ္း ရွိ၏။

သို႔ေပမဲ့ ထုိအိပ္မက္ကို အေမက ဖ်က္ခဲ့၏။ အေမ့မ်က္လုံးတို႔ စိုစြတ္ေ၀ရီကာ အေရာင္တမ်ဳိး စြန္းေပလ်က္...... `သား ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး´ဟု သူ႔ကို စီရင္ခ်က္ခ်သလို ေျပာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔အိပ္မက္တို႔ ပ်က္ရကာ `တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရျခင္း တခုပဲ′ဟု သူ စြဲလမ္းယုံၾကည္ လုိက္ရေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

...............................

(ဆက္ရန္..)

ေျမနဲ႔အတူ(ဇာတ္သိမ္း)

ေနာက္ပိုင္းရက္မွာေတာ့ ဘ၀ထဲ အက်ဥ္းက်ရသူက က်မတေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေမာင္ပါ ပါလာခဲ့ၿပီ။ ေမာင္က က်မနံေဘးမွာ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္လို။ က်မကိုလည္း သိပ္မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဘဲ ေန၏။ က်မက အထီးက်န္ျခင္းႏွင့္အတူ သင္းကြဲျခင္းကိုပါ ခံစားလာရသည့္အခါမွာေတာ့ ဒီအေျခအေနထဲ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဟု ထင္လာသည္။ ေန႔ရက္တို႔က တေန႔ထက္တေန႔ ေခ်ာက္ခ်ား တိတ္ဆိတ္ လာဆဲ.........။ တေန႔မွာေတာ့ ေန႔လယ္ခင္း ေမာင္ထမင္းျပန္မစားသည့္အေၾကာင္းအရာက က်မကို ေဒါသျဖစ္ ေစခဲ့ေလသည္။

ေန႔ခင္းေနပူပူထဲ က်မလယ္ထဲလိုက္လာမည္ကိုေတာ့ ေမာင္က စိတ္ပူေလသည္။ အိမ္ႏွင့္ တမိုင္ ခရီးေလာက္ ေ၀းေသာ လယ္ကြင္းဆီေရာက္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရသည့္အတြက္ သည္တႀကိမ္မွာေတာ့ က်မက စိတ္ေဇာႏွင့္ မေမာမိေပ။ လယ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွင့္အလုပ္သမားေတြ လယ္ထြန္စက္နားမွာ အလုပ္႐ႈပ္ ေနၾက၏။ တဲမွာေတာ့ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ထမင္းအိုး။ နံေဘးမွာ ငါးပိေထာင္းလက္စ င႐ုတ္ဆုံတလုံး။ သခြားသီးေတြ၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းေတာင့္ေတြႏွင့္။ ခဏၾကာမွ ေမာင့္အလုပ္သမားတေယာက္က ထမင္းအိုး လာၾကည့္ရင္း က်မကို ေတြ႕သြားသည္။ သူက လွမ္းေခၚမွ ေမာင္က က်မဆီေရာက္လာသည္။ က်မကေတာ့ ေမာင့္ကို တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ဖ်င္အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ခေမာက္ႏွင့္ ေမာင္က ေခၽြးတို႔ ႐ႊဲနစ္လို႔။ အဲဒါ က်မ ေယာက္်ားေပါ့ေလ၊ အဲလိုဘ၀ထဲမွာ သူက ႐ိုးျမက် ေနသြားေတာ့မွာလား၊ က်မရဲ့အခ်စ္က သူ႕ကို မျဖားေယာင္း ႏိုင္ဘူးတဲ့လား။ ေမာင္က က်မကို ႏူးႏူးည့ံည့ံ ၿပဳံးျပ၏။ ဟိုးအရင္က မင္းသားတပါးလုိ ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့သူ၊ ခုေတာ့ သူ႕ရဲ့ေ႐ြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိေတာ့သလို။

`ေမာင္ထမင္းျပန္မစားလို႔´

ေမာင္က က်မေဘးမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ် လိုက္သည္။

`ဟုတ္တယ္... ထြန္စက္ပ်က္လုိ႔´

`ခု ျပန္စားမလား ေမာင္..... အိမ္မွာ အဆင္သင့္ပဲ´

ေမာင္က က်မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး.....

`ခုပဲ စားလိုက္တယ္၊ ဗိုက္လည္း ဆာလာၿပီ၊ စက္ကလည္း မရေသးေတာ့ ဒီမွာပဲ စားလုိက္တယ္၊ ေမာင္ ဒီမွာ စားလိုက္တာနဲ႔ ထမင္းေတာင္ ထပ္ ခ်က္ရတာ´

ေသခ်ာတာကေတာ့..... အဲသည္အခ်ိန္မွာ က်မေမာင့္ကို စကားတစုံတရာ မေျပာခ်င္ေတာ့ျခင္းပင္။

`ေမက ဘာလို႔လိုက္လာရသလဲကြာ၊ ေနပူႀကီးထဲမွာ´

က်မ ဘာကိုမွ မတုံ႔ျပန္ခ်င္ေတာ့၊ ဒါဟာ ေမာင့္ရဲ့ၾကင္နာျခင္းဟုလည္း က်မ မေတြးခ်င္ေတာ့ၿပီ။

`ကဲ.... ကိုယ္ျပန္မယ္´

`လွည္းနဲ႔ ျပန္ပါလားေမ.... ေမာင္ တေယာက္ေယာက္ကို ပို႔ခုိင္းမယ္ေလ´

က်မ ေမာင့္ကို ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါပင္ မတု႔ံျပန္ခ်င္ေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္လာမိသည္။ က်မစိတ္ထဲ ေမာင့္ကို ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရသလိုပင္။ ေမာင့္ဘ၀မွာ က်မဟာ ဘာအတြက္မွ မလုိအပ္ေတာ့။ ကန္သင္း႐ိုးေတြကို အျဖတ္မွာ ေမာင္ က်န္ခဲ့ရာဆီ လွည့္ၾကည့္စဥ္ ေမာင္က က်မေမွ်ာ္လင့္သလို က်မဆီ ၾကည့္မေနဘဲ စပါးပင္တပင္ကို ငုံ႔ၾကည့္စစ္ေဆးေနသည္ကို ေတြ႕လုိက္သည့္အခါမွာေတာ့ က်မ၏မ်က္ရည္တို႔က က်လာ ခဲ့ေတာ့သည္။ ေမာင္က က်မကိုပင္ ေနာက္ဆံ မတင္းတတ္ေတာ့ၿပီ။

တကယ္ေတာ့ က်မ ေမာင့္ဘ၀ထဲမွာ မေပ်ာ္ေတာ့တာ`အခ်စ္´ ေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္ ေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ဆီမွာ က်မအေပၚ အရိပ္ၾကည့္အခ်စ္မွ မရွိေတာ့ဘဲ။ ဒါျဖင့္ က်မတို႔ ဘာအတြက္ ဆက္ အသက္ရွင္ ေနၾကတာလဲဟင္။ က်မက ေမာင့္အတြက္...... ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္က က်မအတြက္..... ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ.....။

အဲဒီညမွာပဲ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေျခာက္အိပ္မက္ စသည္။

..............

အဲသည္ညေနမွာေတာ့ ေမာင္က ေန႔လယ္ခင္းက အရွိန္ေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အိမ္ျပန္ေစာခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ က်မနံေဘးကိုလာကာ စကားမရွိ စကားရွာ ေျပာေနခဲ့သည္။

`ေမာင္ အလုပ္နည္းနည္းပါးတဲ့အခါ ေမာင္တို႔ဟန္းနီးမြန္းတုန္းကလို စက္စဲဘက္မွာ ရက္ၾကာၾကာ သြားနားရေအာင္ေနာ္..... ေမ´

ဒါဟာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေရာဂါအတြက္ ထိေရာက္တဲ့ကုသနည္းလို႔ ေမာင္က ထင္ေနသလား။

ေမာင္က က်မပခုံးစြန္းမွာ ေမးတင္လုိက္၏။ က်မ ရင္ေတာင္ ခုန္ခ်င္လာသလုိ။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကလို ေပ်ာ္ရမွာတဲ့လား။ က်မစိတ္တို႔ ပုံမွန္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္ သည္။

`ကိုယ္တို႔ ေဆြးေႏြးရမွာ အဲေလာက္ ေပါ့ပါးတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေမာင္´

က်မပခုံးဆီမွာ ေမာင့္ေမးဖ်ားကြာသြားသည္။ ေမာင္က ၾကမ္းျပင္ဆီ ေငးစိုက္ရင္း အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ ေနေသးသည္။

`မဟာရံတံတိုင္းထဲက `အယ္လီနာ´ကို ေမာင္သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ... ေမ့ကိုလည္း `အယ္လီနာ့´လုိ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္´

ဒါဟာ ဟိုးရည္းစားဘ၀ကတည္းက ေမာင္ မၾကာခဏ ေျပာေနက်စကား။

`ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္.... ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဆီက လယ္သမား၊ ယာသမားေတြရဲ့ ဘ၀ဟာ ၿမိဳ႕ျပလူေတြနဲ႔ အဆင့္အတန္းမကြာဘူး။ မ်က္ေျခမျပတ္ဘူးေလ´

`ဒါပဲေပါ့ေမ.... ေမာင္တို႔ရည္းစားဘ၀မွာ ေမာင္ အေၾကာက္အကန္ ေျပာခဲ့တဲ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲက ကြာဟမႈဆိုတာ´

ေမာင္ႏွင့္က်မတို႔၏ စကား၀ိုင္းက ႐ုတ္ခ်ည္းပဲ ပုံစံေျပာင္းကာ တင္းမာလာသည္။

`အဲဒီကြာဟမႈကို ဆက္စပ္ေပးဖို႔ ဘယ္သူက ႀကိဳးစားခဲ့သလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက ပိုမွန္သလဲ ေမာင္´

ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။

`ေမက ပိုမွန္တယ္ဆိုရင္ ေမာင့္ရဲ့အမွားအတြက္ ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္´ ေမာင့္အသံက ေျခာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ၿပီးေတာ့ အေျဖတခုကလည္း တြဲပါေနသလိုပင္။

`ဒါျဖင့္ ေတာင္းပန္တာထက္ပိုလုိ႔ ေမာင့္ဘက္က....´

က်မ စကားမဆက္ႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆို႔နစ္ဆဲ.... ေမာင္က က်မ ဦးေခါင္းကို သူ႕ရင္မွာ အပ္ေစလ်က္ ဖက္ေပြ႕လုိက္သည္။ ၿပီးမွ...

`ေမ့အတြက္က ၿမိဳ႕ျပက တကယ္လုိအပ္ပါတယ္။ ေမာင့္အတြက္က်ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပကို မလုိအပ္သလို ေမာင့္ကိုလည္း အဲသည္ၿမိဳ႕ျပက မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမ၊ ေမာင့္လယ္ေျမ အတြက္က်ေတာ့ ေမာင္မရွိလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ ဒါဟာ ေမာင့္ေျမပဲ၊ ေမာင္ပိုင္တယ္လုိ႔ ခံစားရတဲ့ေျမပဲ။ ေမာင့္ကို အားမာန္ေတြ၊ ယုံၾကည္မႈေတြ ေပးတဲ့ေျမပဲ။ ၿမိဳ႕ျပက မေပးႏိုင္တဲ့ လူ႔တန္ဖိုးကို ေမာင္ ဒီေျမမွာ ခံစားရတယ္။ လာမယ့္ အနာဂတ္တခ်ိန္မွာ ေမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ တိုးတက္တဲ့ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမ်ဳိး ရေအာင္ ေမာင္ ဒီေျမေပၚမွာပဲ ႀကိဳးစားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမလည္း ေမာင့္လုိပဲ ယုံၾကည္ရမယ္လုိ႔ မခ်ဳပ္ေႏွာင္ပါဘူး။ ေမာင္ေျပာျပခဲ့ဖူးသလုိပါပဲ။ ေမာင့္ဆီမွာ မေပ်ာ္ေတာ့တဲ့အခါ ေမာင့္ကို အခ်ိန္မေ႐ြး ထားသြားခဲ့ပါလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေျပာတာ ေတြကိုေတာ့ စဥ္းစားပါ ေမရယ္။ လူတေယာက္ဟာ သူ႕ဘ၀ကို သူယုံၾကည္ ရဲတဲ့ေနရာမွာသာ ေနခ်င္တယ္္ဆိုတာ..... အထူးသျဖင့္ ေယာက္်ားတေယာက္ အေနနဲ႔ေပါ့။ ဒီေျမကို ေမာင္ေမြးကတည္းက သိလာရတာ၊ ဒီေျမဟာ ေမာင့္အေပၚ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး၊ ေမာင့္ဘ၀မွာ ေမာင္စိတ္ထက္ေတာင္ ဒီေျမအေၾကာင္းကို ပိုသိခဲ့ရတာ.... ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတာ.... ပိုင္ႏိုင္ခဲ့ရတာ.... ဒါဟာ ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ့ ရေတာင့္ရခဲ ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမ ပါ။ ဒါကို ေမာင္ဖက္တြယ္တဲ့ အတြက္ ေမာင့္ကို ေမႀကိဳက္သလုိ အျပစ္ေပးပါ´

ေမာင့္စကားသံက တိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေမာင့္ရင္ခြင္က မ်က္ႏွာကို ခြာယူၿပီး ေမာင့္ကို က်မေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေမာင့္ပါးမွာ မ်က္ရည္ေတြ။ သို႔ေပမဲ့ က်မ မတုန္လႈပ္ခ်င္ေတာ့။ ေမာင္ေပးေသာဘ၀က က်မကို ခါးသက္ေအးစက္တတ္ေစခဲ့ၿပီ။ က်မ မ်က္လုံးထဲမွာ လယ္ေျမေတြကို တစြဲတလမ္း ေငးေမာေနတတ္ သည့္ က်မ မၾကာခဏ ျမင္ေတြ႕ေနက် ေမာင့္ပုံရိပ္ေတြကိုပဲ ျမင္ေယာင္ကာ ရင္ထဲမွာ တစတစ ေအးခဲလာသည္ ထင္၏။

`တကယ္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မင္းဟာ အင္မတန္ လြဲေခ်ာ္ေနတာပါပဲ။ တကယ္လို႔ မနက္ လယ္ထဲ မဆင္းခင္ ကိုယ့္ပါးကိုနမ္းလို႔ ေန႔လယ္ခင္း ကိုယ္နဲ႔အတူ ထမင္းလက္ဆုံ ျပန္စားလို႔.... ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ကိုယ့္သနပ္ခါးနံ႔ကို နမ္းေမႊးလို႔ ေနခဲ့ရင္ေတာင္ ကိုယ္ ဒီေလာက္ ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူးေမာင္။ တကယ္ေတာ့ `အခ်စ္´မွာကိုက မင္းနဲ႔ကိုယ္က လြဲေနခဲ့တာ။ ခုေတာ့လည္း ေမာင္က ကိုယ္တုိင္ရဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ´

အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က ထိုညမွာ က်မ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္္သည္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ အျပစ္ရွိသူက က်မဆိုရင္၊ က်မရဲ့အျပစ္က ေမာင္ ေပးတဲ့ဘ၀ထဲမွာ တသက္လုံး ေပ်ာ္ဖို႔ မႀကိဳးစာခဲ့တဲ့ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တဲ့ အျပစ္ပဲ။ ....ဆိုရင္.... ေမာင္က်ေတာ့......။

က်မကိုယ္တိုင္က ေမာင့္ဘ၀ထဲ ဆင္းေနေပးခဲ့ဖူးလ်က္နဲ႔ ေမာင္က်ေတာ့ က်မဘ၀ထဲကို လိုက္ၾကည့္ ဖို႔ေတာင္ မစဥ္းစားခဲ့တာ။ က်မထက္ပိုလို႔ ေမာင့္ေျမ ကို ခင္တြယ္သာယာတာေတြက အျပစ္ပဲ။

ဘယ္သူက ပိုမွားသလဲကြယ္... ဒါမွမဟုတ္... ဘယ္သူက ပိုမွန္သလဲ။

တခုပဲ က်မ မယုံႏိုင္တာ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ေရွာင္ေျပးဖ်က္ဆီးလို႔ေတာင္ မရခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြ.....။ ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္ေရာက္သြားၾကသလဲ ဆိုတာကိုေပါ့။

ေမာင္က `မင္းကို အေမ့အိမ္အေရာက္ ေမာင္ပို႔ေပးပါရေစ´တဲ့။

လိုေသးလုိ႔လားကြယ္...။ အရာအားလုံးဟာ မႈန္၀ါး ေသဆုံးခဲ့ၿပီပဲ။ ေမာင့္ကိုေတာင္ ခြဲထား ခ်န္ရစ္ခဲ့ရမွေတာ့..... က်မဘ၀မွာ.. အျပန္ခရီးကို ေမာင္လုိက္ပို႔ျခင္း မပို႔ျခင္းကလည္း အေရးမပါေတာ့ပါဘူးကြယ္....

ေနခဲ့ပါ ေမာင္ရယ္.........။

.....................

ကမ္းဦးထိပ္မွာ သူက ခုိင္ခိုင္မာမာရပ္လုိ႔ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ခပ္၀ါး၀ါးသာ ျမင္ေနရေသာ္လည္း ေတာက္ပ ေနေသာ သူ႕မ်က္လုံးေတြထဲက နာက်င္ေၾကကြဲမႈကိုေတာ့ က်မ ခံစားရပါသည္။

ေမာင္ ဘာေတြ ေတြးေနမလဲဟင္။ `ေမ့ကိုလြမ္းေနေတာ့မွာ´လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ပါလားကြယ္......

သေဘၤာဥၾသမႈတ္ေတာ့ က်မရင္ခုန္သံေတြက ပိုလို႔ ျပင္းထန္လာသည္။ ခုေန အရင္ကလို ေမာင္ တခ်က္ေလာက္ ႏူးႏူးည့ံည့ံ ၿပံဳးျပလုိက္ရင္ေတာင္ က်မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေလွ်ာ့မိမယ္ထင္ပါရဲ့ ေမာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ကေလး တခ်က္ ျပကြယ္။ က်မ ေမာင့္ဆီ ျပန္ေျပးလာခဲ့မယ္ေလ။

အေတြးေတြထဲ ေပါက္ကြာ ဘေလာင္ဆူဆဲ..... သေဘၤာက ေဗာတံတားမွ ခြာသည္။ ေမာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းပိုက္ဆဲ..... တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕... ေ၀း....။ က်မ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးရာ ကိုင္းခင္းေတြ ေသာင္ျပင္ေတြ ကလည္း မႈန္၀ါး.....။

အဲဒီေနရာေလးမွာ... ေမာင့္စက္ဘီးေနာက္ ကယ္ရီယာခုံေပၚကေန ေမာင့္ ေက်ာျပင္ကို ခိုးနမ္းခဲ့တာ၊ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ဖူးသလဲ....။

အဲဒီေနရာေလးမွာ... က်မက ေမာင့္ခါးကိုဖက္လုိ႔.... ေမာင္က က်မပခုံးကို ဖက္လို႔ ညေမွာင္ေမွာင္ မီးမရွိတဲ့ရြာလမ္းမမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ လုံၿခဳံေစခဲ့ဖူးတာ။

အဲဒီေနရာေလးမွာ..... ေမာင္နဲ႔ က်မ စက္မႈလက္မႈလယ္ယာေခတ္နဲ႔ ေခတ္မီတဲ့လယ္သမားတို႔ရဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးဆိုတာကို အိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးၾကတာ။

အဲဒီေနရာေလးမွာ.....
အဲဒီေနရာေလးမွာ.....

ၾကည့္ပါဦး....။ တခါမွ ရန္မျဖစ္ခဲ့၊ စိတ္ေတာင္ မေကာက္ခဲ့ဖူးခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က လမ္းခြဲၾကရ သတဲ့။

က်မ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္မိစဥ္မွာ တင္းထားခဲ့သမွ် မ်က္ရည္တို႔က ပါးေပၚလိမ့္ ဆင္းလာၾက၏။

တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ခဲ့ေသာ ေမာင့္ထံမွာ က်မ၏အခ်စ္တို႔လည္း ကုန္ဆုံး က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီထင္၏။

သေဘၤာ အေ၀းႀကီး ေရာက္သည္အထိ ....။

အစက္အေျပာက္မွ်သာ ေတြ႕ရေတာ့ေသာ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္က အဲဒီ ကမ္းဦးထိပ္မွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ရပ္ဆဲ...... အဲဒီေျမနဲ႔ သူ ခြဲမရေတာ့သလုိ...........။

ေနခဲ့ေတာ့ အခ်စ္ေရ....

ရွင့္ရဲ့ ေျမႀကီးေတြနဲ႔ အတူ.........။

+++++

(ျပီးပါျပီ)

ေျမနဲ႔အတူ(အပိုင္း-၃)

.................

ေမာင့္အေမကေတာ့ သူမ၏ လွပေသာ မ်က္ခုံးတို႔ကုိ အတြန္႔ခ်ဳိး၍......

`ေသခ်ာစဥ္းစားပါ သမီးရယ္..... ဘ၀ပုံစံခ်င္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ခ်င္း ကြာလြန္းလို႔ တခ်ိန္မွာ စိတ္ညစ္ၾကရမွာ စိုးတယ္...´ဟု ေျပာသည္။ က်မကေတာ့ အေတြးေတြထဲမွာ.....။ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေမာင့္ရြာကေလးမွာ က်မ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီးေရးဖို႔၊ ေမာင္အားလပ္တဲ့အခါ ရန္ကုန္မွာ တလွည့္သြားေနၾက မွာေပါ့။

ပတ္၀န္းက်င္က်ယ္က်ယ္မွာမွ ကိုယ့္အတြက္ စာေရးစရာေတြ မ်ားမ်ားရမွာ ေမာင္ရဲ့ ... လို႔ ေမာင့္ကို ေျပာျပရမွာေပါ့။ ကုန္ၾကမ္းေတြကို ေပြ႕ပိုက္ၿပီး ရြာကေလးရဲ့ ရင္ခြင္ကို ျပန္လာ စာေရးမွာေပါ့။

ေမာင္က `မင္းမေပ်ာ္ေတာ့တဲ့အခါ ေမာင့္ကို အခ်ိန္မေရြးထားခဲ့ပါ´တဲ့။ ေမာင္ ထိုသို႔အေျပာမွာ က်မ ေမာင့္နဖူးဆံစပ္မွ ႏုလြေသာ ဆံစေလးေတြကို လွမ္းနမ္းရင္း `ေမာင့္ကို ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သလဲ´ဟုပင္ ေမာင့္ကို ျပန္ေမးလိုက္ေသးသည္။ `ေမာင့္ဘ၀ကိုလည္း ျပန္ခ်စ္ႏုိင္ပါေစ´ဟု ေမာင္ ျပန္ေျပာသည္အထိ က်မ ေမာင့္ထံမွာ ယုံၾကည္ဆဲ.... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္ဆဲ။

`ေမာင့္ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္´ဟု က်မ ျပန္ေျပာေတာ့ ေမာင္က `စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္ဆိုတာ တသက္လုံး စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲကြယ္´တဲ့။ က်မကေတာ့ က်မကို စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္တယ္ ေျပာေသာ ေမာင့္ကို စိတ္တိုကာ `အခ်စ္ဆိုတာကိုက Romanticism ပဲ ေမာင္ရဲ့၊ စိတ္ကူးယဥ္ မွာေပါ့၊ စိတ္ကူးယဥ္ မဆန္ခ်င္ရင္ေတာ့ နဂိုထဲက အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ မပတ္သက္ေအာင္ ေနၾကဖို႔ပဲ´ဟု ရန္ေတြ႔သံျဖင့္ ေျပာမိခဲ့ေသးသည္။

သိုေပမဲ့ တကယ္တန္းမွာေတာ့ က်မရင္ဆိုင္ရသည့္ လက္ေတြ႕ဘ၀က က်မ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ရာ Romanticism ႏွင့္ အလွမ္းကြာေနခဲ့ေလသည္။

.................

က်မႏွင့္ ေမာင္၏ေ၀းကြာရမႈကို ေမာင္ကေတာ့ ဟိုးအရင္ကတည္းက သူ ယူဆခဲ့သည့္ အလႊာမတူမႈ၊ လူေနမႈစရိုက္ကြာဟမႈတို႔ေၾကာင့္ဟု ဆုံးျဖတ္သည္။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေပးေသာ အခ်စ္ႏွင့္ က်မရလုိေသာ အခ်စ္ ဒါမွမဟုတ္ က်မ ေပးေသာ အခ်စ္ႏွင့္ ေမာင္ရလာေသာ အခ်စ္တို႔ ပုံသ႑ာန္ခ်င္း ကြဲျပားမႈေၾကာင့္သာ ေမာင္ႏွင့္ က်မတို႔ ကြဲကြာရသည္ဟု ယူဆသည္။ ဘယ္သူက မွန္ သလဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း မွန္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ က်မကေတာ့ က်မ ပိုမွန္သည္ဟုသာ ယုံၾကည္သည္။ ဘာလို႔ဆို ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ဘ၀မွာ အခ်စ္ကသာ အေျခခံအက်ဆုံးမဟုတ္လားေလ။

..................

ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ကားတ၀ီ၀ီႏွင့္ လူဆူညံ ေစ်းစည္ကားေတြထဲ သြားလာက်င္လည္ေနက် က်မက ေမာင္တို႔ရြာကေလးထံမွာ စိတ္ညစ္မွာပဲဟု ေမာင္က ထင္ခ့ဲသည္။ က်မကေတာ့ အဲသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးရွိရာဆီကို မၾကာခဏ သြားႏိုင္တာပဲ။ မလြမ္းေလာက္ပါဘူးဟုပင္ ေမာင့္ကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ေသးသည္။ `ေမာင္ရယ္... ကိုယ္ က အႏုပညာသမားပဲ၊ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ သဘာ၀နဲ႔ နီးနီးေနရတာကို သေဘာက်မွာပါ´ဟုလည္း ေျပာခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း အဲဒီ့ သဘာ၀ေလးထဲမွာ က်မ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့သားပင္။ တကယ္ဆို က်မ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာက ေမာင္ထင္သလို ေက်းလက္ဘ၀မွာမဟုတ္ဘဲ ေမာင္ႏွင့္ က်မ၏ လက္ေတြ႕ဘ၀ အနာဂတ္ထဲမွာ ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ေစခ်င္ပါသည္။

မနက္မိုးလင္းလွ်င္ က်မက ေမာင္စားဖို႔ နံနက္စာကို ဂရုတစိုက္ ျပင္ဆင္ေပးမည္။ မုန္႔တီျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပဲျပဳတ္နံျပား ျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါင္မုန္႔ေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာင္ႀကိဳက္ေသာ အစားအစာမ်ားသာ ျဖစ္ေစရမည္ေပါ့။ က်မ၏ ဂရုစိုက္ေသာ ခ်စ္ျခင္းကို ေမာင္ အသိအမွတ္ျပဳရမည္။ အဲသည္ မဂၤလာနံနက္က က်မႏွင့္ေမာင့္ကို ဖမ္းစားရမည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေမာင္က လယ္ထဲသြားေပါ့။ က်မက ေန႔လယ္စာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း က်န္ခဲ့။ ေန႔လယ္ကိုေတာ့ ေမာင္က ထမင္းျပန္လာစားေပါ့။ တခါတရံ က်မက လယ္ထဲ လိုက္ခဲ့မွာေပါ့။ အားလပ္တဲ့ ေန႔လယ္ခ်ိန္ေတြမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္.... တေရးအိပ္... စာေရးျဖင့္ က်မ၏ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ကိုလည္း ရႏိုင္မည္။ ညေန ေမာင္ျပန္လာလွ်င္ ထမင္းစားၿပီး ရြာရိုးတေလွ်ာက္ ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ကမ္းပါးဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမည္။ ထိုေန႔ တေန႔တာက က်မေတြးၾကည့္မိခဲ့ဖူးေသာ ေမာင္ႏွင့္ က်မ၏ အိမ္ေထာင္ဘ၀ ျဖစ္သည္။

တကယ့္လက္ေတြ႕မွာက်ေတာ့ျဖင့္ ေမာင္က မိုးပင္မလင္းခင္ လယ္ထဲ ဆင္းခ်င္ေနၿပီ။ နံနက္စာ ဆိုတာကိုလည္း ေမာင္က မမက္။ အလုပ္လုပ္ရင္း သိပ္ ဆာလာမွ ငပိေထာင္းႏွင့္ တို႔စရာႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ျဖစ္သလို စားရတာ ပိုၿမိန္ သတဲ့။ ထုိသို႔ ေမာင့္အေျပာမွာ က်မ၏ လင္သားအေပၚ ဂရုတစိုက္ ေကၽြးေမြးခ်င္ သမွ် ဆႏၵေတြပင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ရသည္ဟု က်မ စြပ္စြဲခ်င္လွသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း မွန္မွန္ ထမင္းစား မျပန္တာလည္း က်မ၏ႏွလုံးကုိ ထိခိုက္လွသည္။

`လယ္အလုပ္ဆိ္ုတာ အခ်ိန္သတ္မွတ္လို႔မွ မရဘဲ ေမရယ္၊ လယ္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ လည္ခံေနတာ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္ မရဘူး´

ဟိုးကတည္းက ေမာင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးတာ ခုသတိရေတာ့ ေနာင္တပင္ ရခ်င္သည္။

လယ္ထဲကို က်မလုိက္သြားလွ်င္လည္း ေမာင္တို႔လယ္တဲကေလးမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း ပ်င္းေနရုံမွအပ ဘာမွ မထူးျခားေပ။ ေမာင္က လယ္အလုပ္ကုိ က်မႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ေစရပါ။ တခါတခါေတာ့ လယ္တဲကေလးမွာ ပ်င္း ပ်င္းႏွင့္ လဲေလ်ာင္းရင္း က်မပ်င္းေနသည္ကို သိသားပင္။ ထိုအခါ ပုဇြန္လုံးေတြ ႏႈိက္လာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ မီးေမႊးကာ ကင္ေကၽြးျခင္းျဖင့္ ဟိုတုန္းက ခ်စ္သူဘ၀ကုိ ျပန္လည္တသေစျပန္သည္။ တခါတေလက်ေတာ့ ေမာင့္လက္ထဲမွာ မေသမရွင္ျဖင့္ တြန္႔လိမ္လ်က္ပါလာေသာ လင္းေႁမြေတြ ေတြ႕႔သည္။ ေႁမြကို ဂုတ္ဆက္ေနရာမွ သန္မာစြာဖ်စ္ရင္း ေမာင္လမ္းေလွ်ာက္လာလွ်င္ေတာ့ က်မက အဲဒီ သဘာ၀ အရုိင္းဆန္ေသာ လူတေယာက္ကုိ ခ်စ္ရတာ ရင္ခုန္စရာပဲဟုေတာ့ ခံစားရေသးသည္။

`ေမပ်င္းရင္ ဒီေႁမြကို ဟင္းခ်က္ေပးေလကြာ... ေနာ္´ဟု ေျပာရင္း ေမာင္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေႁမြကို ဖ်က္ေပးလွ်င္ေတာ့လည္း က်မမွာ အသည္းတယားယားၾကားကပင္ ေမာင့္ကို တအံ့တၾသ သေဘာက် ရသားပင္။ အဲဒီ လူငယ္ေလးဟာ ခုလို အၾကမ္းပတမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု အရင္က က်မ နည္းနည္းမွ မထင္ခဲ့ေပ။ ေမာင္က က်မကုိ အၿမဲ အ့ံၾသဆန္းက်ယ္မႈကို ေပးေလသည္။ က်မကလည္း အံ့ၾသဆန္းက်ယ္မႈေတြထဲ ရင္ခုန္ ခ်င္သူေပ။

သို႔ေသာ္ ထိုရင္ခုန္မႈေတြထဲမွာ က်မ ၾကာၾကာ နစ္ေမ်ာမေနႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေမာင္က က်မထက္ ပို၍ သူ၏လယ္ေျမေတြႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ ေနလြန္းလာသည္အခါမွာေတာ့ က်မႏွင့္ ေမာင္၏ တိုက္ပြဲေတြက စလာခဲ့ေတာ့သည္။ က်မက လယ္ေျမအတြက္ အဲေလာက္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ေမာင့္ကို ေပးထားရလိမ့္မည္ဟု နည္းနည္းမွ ထင္မထားဖူးခဲ့ေခ်။ ခုေတာ့.......

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေမာင့္အသားအရည္တို႔က ညိဳေမာငး္ကာ ေမာင့္မ်က္ႏွာရိပ္ေတြက ေအးစက္လာၿပီး ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ မ်ားျပားလာသည္ဟု ထင္ ထင္လာဆဲ တကယ္လည္း ေမာင္က လယ္ေျမေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခဲ့ၿပီ။

ေမာင္က ေနရာတကာ ကိုယ္တုိင္လုပ္ရမွ စိတ္တိုင္းက်ေလသည္။ အေဖ့ကိုပင္ စိတ္မခ်ဘဲ အစစအရာရာ ကိုယ္တုိင္ပါ၏။ က်မမွာေတာ့ မ်ဳိးက်ဲ (ပ်ဳိးက်ဲ)၊ ေကာက္စုိက္ခ်ိန္ေက်ာ္လြန္လို႔ ေကာက္ပင္ေတြ ေခါင္းေထာင္လွ်င္ျဖင့္ ေမာင္ နားေလမလား၊ အပင္ေတြ ဒူးဆစ္ေလာက္ေရာက္လွ်င္မ်ား ေမာင္ နားေလမလား ႏွင့္ တေစာင့္ေစာင့္။

ေမာင္ကေတာ့ျဖင့္ ေန႔ေန႔ ညည လယ္အတြက္သာ စိတ္၀င္စားေနခဲ့ေလသည္။ လယ္ေျမ `တာ´ တြက္တာက အစ၊ စပါးပင္ေတြ ျပင္တာ တမန္းႏႈိးတာအဆုံး သူပါသည္။ ညညတုိင္ ေမာင္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည့္အခါ ေမာင့္ ပါးရုိးေတြက်ေနတာ မ်က္တြင္းေတြ ေခ်ာင္ေနတာ ေမာင္ ကိုယ္ရည္ေတြ စစ္စစ္ သြားတာေတြကို ၾကည့္ကာ က်မ ၀မ္းနည္းဆဲဲ၊ ေမာင္ကေတာ့ျဖင့္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စြာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ အနားမွာ က်မ ရွိေနတာကိုလည္း ေမာင္ မသိေတာ့ၿပီ။ ခုဆို ညညဦးေတြ ေမာင့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ရင္း က်မေၾကကြဲ ေနရတာကို ေမာင္မသိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ အလုပ္ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေမာင္ ထန္းရည္နံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ အိမ္ျပန္လာတဲ့ေမာင့္ကို အျပစ္မတင္ရက္ဘဲ က်ိတ္ငိုရတာလည္း ေမာင္ မသိေတာ့ ၿပီ။ အလုပ္ထဲ စိတ္ပါ၀င္စားလ်က္ ဇနီးမယားအေပၚ ေသြးဆိုးတာမ်ဳိးလည္း မရွိေသာ ေယာက္်ားအေပၚ က်မက ဘယ္လုိ အျပစ္မ်ဳိး တင္ရမလဲ။

`နားပါဦးလားေမာင္ရယ္၊ ေနပူမိုးရြာထဲ ခုေလာက္ အသက္ငယ္ငယ္ထဲက အဲေလာက္ ေပခံရင္ ႀကီးလာေတာ့ ထိမွာ..... ေတာ္ရုံ မလိုအပ္တာဆို အပင္ပန္း မခံပါနဲ႔ကြယ္..... အလုပ္သမားေတြ ခုိင္းေပါ့´

ေမာင္က က်မဆံပင္ကို ဖြဖြပြတ္သပ္ကာ....

`ေမာင္က က်န္းမာေရး ေကာင္းပါတယ္။ သိပ္လည္းမပင္ပန္းပါဘူး ေမရဲ့`

ဟုေတာ့ ႏူးႏူးည့ံည့ံ ျပန္ေျပာသားပင္။ သို႔ေပမဲ့ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ ေမာင့္ကုိ က်မ သိပ္မပိုင္ရတာကိုပဲ ခံစားလာရသည္။ ေမာင္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အၿပံဳးအရယ္နည္းလာသည္ႏွင့္အမွ် စကားပါ နည္းလာ ခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာ က်မကေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာ စကားမ်ားလာခဲ့သည္။

`ေမာင္တို႔ လယ္အလုပ္က ပင္ပန္းရသေလာက္ အက်ဳိးအျမတ္က်ေတာ့ သိပ္မခံစားရ သလိုပဲ´

ဟု က်မေျပာေသာေန႔မွာ ေမာင္က က်မစကားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ေလသည္။

`အလုပ္တခုဟာ ဒီေလာက္ပဲ အက်ဳိးအျမတ္ရေတာ့မွာေပါ့ ေမရဲ့... ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ခု တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လယ္ဧကေတြ တိုးလာတာ၊ စက္ေတြ တိုးလာတာ။ စက္ေတြ တိုးလာတာ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြ တိုးတက္လာေတြဟာ အက်ဳိးအျမတ္ေပါ့´

`ဒါေပမဲ့ ရုပ္ပိုင္းအရ ဆုတ္ယုတ္တာက်ေတာ့ေရာ´

`ဒါကလည္း ေမ ထင္လုိ႔ပါကြာ.... ေမာင္တို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လယ္လုပ္လာတာ ထူးၿပီး အသက္တိုသြားတာ မရွိပါဘူးကြာ´

`ဒါျဖင့္ ေမာင္တို႔က ထမင္းစားဖို႔၊ လယ္ဧကေတြ တိုးဖို႔အတြက္ သက္သက္ပဲ လယ္လုပ္ေန ၾကတာေပါ့..... ဟုတ္လားေမာင္´

ေမာင္က က်မစကားကို နားမလည္သလို ၾကည့္သည္။

`ကိုယ္ကေတာ့ အလုပ္တခုကို လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပုိက္ဆံရသလို... လူေနမႈစနစ္ေတြ၊ စီးပြားေရးစနစ္ ေတြ ျမင္ဖို႔၊ အျမင္ေတြက်ယ္ဖို႔အထိ လုိတယ္ ထင္တာပဲ´

ထုိညေနမွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေမာင္ ေစာေစာျပန္လာခဲ့သည္မို႔ က်မ ေမာင့္ကို စကားေတြ ေျပာခြင့္ရတာ။ ေမာင္က ေဆးလိပ္တိုကို ဖိ၍ ရႈိက္ဖြာရင္း က်မစကားကို မတုံ႔ျပန္ပဲ ေန၏။ က်မကေတာ့ က်မ တမက္တေမာ နမ္းရႈိက္ခဲ့ဖူးသည့္ ေမာင့္လက္ဖမိုးေတြကိုပဲ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ၾကည့္ကာ ငိုခ်င္လာမိသည္။ တခ်ိန္ကေတာ့ ေမာင္ႏွင့္က်မ တကယ့္ကို ၾကည္ႏူးစြာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရဖူးပါသည္။

`ေမာင္က ကိုယ့္လယ္ကိုလုပ္ၿပီး ရိုးရိုးပဲ လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးျဖစ္... ကေလးေတြေမြး... အဲဒီ ကေလးေတြကလည္း ေမာင့္လိုပဲ ရိုးရိုးဘြဲ႕တခုရ။ ၿပီးရင္ လယ္ထဲဆင္း၊ အဲဒီလုိပဲ မီးမရွိ၊ တယ္လီဖုန္းမရွိ ရြာကေလးမွာ ႀကီးျပင္းၾက၊ ေသၾက၊ ဒါပဲလားေမာင္..... ဘ၀ေတြဟာ ဒါေလာက္နဲ႔ ၿပီးေရာလား....´

ေမာင္က မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၏။

`ဒါျဖင့္ လယ္သမားဘ၀ဟာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လားေမ.... ၿပီးေတာ့ ပညာတတ္ လယ္သမားတေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာကိုေရာ ဘယ္သူကမွ အသိအမွတ္မျပဳဘူးတဲ့လား.... ဟုတ္လား´

ေမာင့္အသံက မေက်နပ္သံ အျပည့္ပါေန၏။

`ကိုယ္ဆိုလိုတာက ပညာတတ္ဟာ လုပ္အားစိုက္ထုတ္စရာမလိုဘဲ ဦးေႏွာက္ပဲ သုံးရမယ္၊ ပညာတတ္တေယာက္အတြက္ ဘ၀မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ဒါကိုေျပာတာ´

`ေမာင့္အေဖေရာ အေမေရာ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္၊ ေမာင့္ကိုလည္း ပညာ တတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ေမာင္တို႔ဟာ ပညာအရေရာ ကိုယ္က်င့္တရားအရေရာ ျမင့္မားတယ္။ ေတာ္ၿပီေပါ့ ေမ... က်န္တာ မလိုဘူး။ ဘ၀ဆိုတာကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လုိအပ္လို႔လဲ....´

`လိုတယ္ ေမာင္.. `ဘ၀´ရယ္လို႔ျဖစ္လာမွေတာ့ အေပ်ာ္ လိုတယ္၊ အခ်စ္ လုိတယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လိုတယ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ လုိတယ္´

`ခုလည္း ေမာင္ေပ်ာ္ေနတာပဲ၊ ကိုယ့္ဘ၀ထဲမွာ ေအာင္ျမင္ေနတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္စရာမွ မရွိဘဲေမ´

`ဒါပဲလား ေမာင္။ ကုိယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ဆုိတာ..။ ေမာင္ေပးတဲ့ အဲဒီ ဘ၀မွာ က်မ ေပ်ာ္တယ္ မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာကေရာ အေရးမပါေတာ့ဘူးတဲ့လား....´

ေမာင့္မ်က္လုံးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္လာသည္။

`ေမာင့္ဘ၀ထဲမွာ မင္းမေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေမာင္ေျပာခဲ့သားပဲ ေမ´

ေမာင့္အသံကေတာ့ျဖင့္ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာ ေပ်ာ့ေျပာင္း တိုးညႇင္းေနခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ ထို ေလသံေအးေအးက က်မကိုေတာ့ ခါးသက္ေစေလသည္။

'ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ မိန္းမကို အိမ္မွာ ေခ်ာင္ထိုးထားၿပီး အျပင္မွာ အခ်ိန္ကုန္တဲ့၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္သလိုေနတဲ့ သာမန္လယ္သမားတေယာက္ရဲ့ ဇနီးမယားဘ၀ မဟုတ္ဘူးေမာင္။ ၿပီးေတာ့ ပညာတတ္ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ့ မိန္းမဘ၀ဟာ အဲသေလာက္ထိ က်ဥ္းေျမာင္း လိမ့္မယ္လို႔လည္း ထင္မထားခဲ့ဘူး´

ေမာင္က နံရံကို ေခါင္းမွီကာ မ်က္လုံးတို႔ကို စုံမွိတ္လ်က္ ၿငိမ္ေတြသြား၏။ ဟိုယခင္ကေတာ့ ေမာင္ အဲသလို ၿငိမ္သြားၿပီဆိုလွ်င္ ေမာင့္ေမးဖ်ားကို က်မ လွမ္းျပီး နမ္းေမႊးေနက်။ ခုေတာ့ျဖင့္ စိမ္းခဲ့ၿပီ။ ခဏၾကာမွ ေမာင္က က်မကို မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လာ၏။ ေမာင့္မ်က္လုံးတို႔က နီက်င္လုိ႔။ က်မရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ ၀မ္းနည္း သြားမိသည္။ က်မနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေမာင္ ထိခိုက္ခံစားေသးတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဟိုး အရင္ခ်စ္သူဘ၀မွာတုန္းေတာ့ က်မႏွင့္ ေမာင္က`တို႔ႏွစ္ေယာက္က ခြဲၾကရမွာပါ´ဟုေျပာျဖစ္တိုင္း ေမာင့္ထံမွာ အဲဒီ မ်က္လုံးနီနီေတြကို ေတြ႕ေနရက်။ အဲလုိ ေမာင္ခံစားတိုင္း က်မကပါ လႈိက္လွဲ၀မ္းနည္းကာ လမ္းခြဲစကားေတြကို ရုတ္သိမ္းလို႔ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။

ေမာင္က က်မကို ေငးၾကည့္ေနေသာ္လည္း ေမာင္မ်က္လုံးတို႔က ျမင္ဟန္မတူ။ ခဏၾကာမွ...`ဒါျဖင့္ ေမာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ´ဟု ေမာင္က ညည္းတြားသလို ေရရြတ္သည္။ က်မကို ေမးသလိုလို.... ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူပဲ ေမးေနသလုိလုိ။

ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္... အဲဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကို က်မကိုယ္တိုင္လည္း သိခ်င္ေနတာပဲေလ။

`ကိုယ္ကေတာ့ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔က ေမြးလာမယ့္ သားသမီးေတြကို လူေနမႈအဆင့္ ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ ထားခ်င္တယ္။ ဟိုး ႏိုင္ငံတကာအထိ အျမင္က်ယ္ေစ ခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါဟာ ဂုဏ္ပကာသနအတြက္ မဟုတ္ဘူးေမာင္၊ တေယက္ခ်င္းျမင့္မားမွ လူမ်ဳိး ျမင့္မွာ၊ တိုင္းျပည္ ျမင့္မွာ။ ေမာင္ ၾကည့္စမ္း.... ေမာင္တို႔ရြာမွာ လူေတြခ်မ္းသာၾကၿပီး အိမ္မွာ တီဗြီႀကီးေတြ၊ ဗြီဒီယိုေတြသာ ရွိတာ၊ အိမ္သာက်ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေဆာက္သင့္ တယ္လုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ သိလို႔လဲ၊ သိတဲ့ေမာင္တို႔ကေကာ ဘယ္ေလာက္ စည္းရုံးႏုိင္လဲ၊ တကယ္လုိ႔ ေမာင္တို႔ရြာမွာ လူအမ်ားႀကီးသာ တိုးတက္တဲ့အျမင္ရွိရင္ ခုေလာက္ ခ်မ္းသာ ပုံမ်ဳိးနဲ႔ဆို ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕အဆင့္ ေရာက္ေလာက္ၿပီ။ အနည္းဆုံး ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ အဆင့္ေပါ့ေမာင္၊ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း လယ္သမားရွိပါတယ္ ေမာင္ရဲ့။ ဒါေပမဲ့ လူေနမႈအဆင့္က်ေတာ့ ကြာတယ္။ အဲဒါဟာ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ အျမင္ပဲ အဓိကေပါ့ ေမာင္ရဲ့။ ဒါေတြ ေမာင္လည္း သိသားပဲကြယ္´

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက ေမာင့္ကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေလသံ ေအးေအးႏွင့္သာ ေျပာျပေနမိသည္။ ေမာင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ဆီကိုသာ ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ေငးေနဆဲ။

`ေမာင့္ရဲ့ လယ္ေတြ ယာေတြကို ပစ္သြားဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ကိစၥ ဆိုတာ မင္းလည္း သိၿပီးသားပဲ၊ ေမာင့္ဘ၀မွာက ေရြးခ်ယ္စရာကို မရွိဘူး။ ေမာင္လုပ္ရမွာက ဒါပဲ။ ေမာင္ ဒါကိုပဲ ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ဒီအလုပ္ကပဲ ေမာင့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာ ေစတယ္။ ဒါဟာ ကုသိုလ္ရ ၀မ္း၀အလုပ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ၿမိဳျပဟာ ေမာင့္အတြက္ မလိုအပ္ဘူး။ ဒါေတြကို မင္းကိုယ္တုိင္ လည္း သိခဲ့လ်က္နဲ႔။ ခုက်မွ စိတ္ဆင္းရဲတယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ ေျဖရွင္းမေပးတတ္ဘူး။ အဲဒီအတြက္လည္း ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ မင္းေမွ်ာ္လင့္သလုိ ေမာင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာပါ.....။ ေမာင့္ကို မင္းခ်စ္တဲ့အတြက္ ေမာင့္ဘ၀ကိုလည္း ခ်စ္ႏိုင္မလားလုိ႔´

ေမာင့္အသံတို႔က ေၾကေၾကမြမြ။ က်မကေတာ့ ရင္ထဲမွာပါ ေၾကမြလုိက္လာသည္။

`ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ေတာ္ရုံမ်က္ႏွာလႊဲလို႔ရတာကို အလုပ္သမားေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ေမာင့္ဘ၀ကို ဒါထက္ပို ေမြးျမဴဖို႔ပါကြယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္က လယ္ရာသီ.. ၿပီးျပန္ေတာ့ `ကိုင္း´။ ကိုင္းအလုပ္ၿပီးေတာ့ `လယ္´နဲ႔ ကိုယ္ အေမ့အိမ္ျပန္ မေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲေကာ ေမာင္ သိေသးရဲ့လား´

`ေမ ရန္ကုန္ကို သြားဖို႔ ေမာင္ေျပာေနသားပဲ´

`ေမာင္နဲ႔ မခြဲခ်င္လုိ႔ေတာင္ ေမာင့္ဘ၀ထဲ ဆင္းလာခဲ့တာပဲ.. ေမာင္မို႔ ေျပာထြက္ တယ္ကြယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က ဟိုးအရင္ကလို ညစာစားပြဲေတြ၊ ကပြဲေတြ၊ စတိုးဆိုင္ေတြ၊ အေပ်ာ္အပါးေတြကို ငတ္မြတ္လို႔ မဟုတ္ဘူးေမာင္၊ ေခတ္နဲ႔ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္လုိ႔ သြားခ်င္တာ.... ေမာင္နဲ႔အတူ´

`မင္းတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေမာင္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး၊ မလုိက္ရဲဘူးဆိုတာ ေမ အသိဆုံး ပဲ´

ေမာင့္အသံက ညည္းညဴသံ ဆန္လာျပန္သည္။

`ေမာင္ဟာ အဲေလာက္ ည့ံဖ်င္းတဲ့ေယာက္်ားမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ္က ကိုယ္တို႔ရဲ့မိသားစု အဆင့္အတန္း ျမင့္ဖို႔အတြက္ ေျပာေနတာကို ေမာင္က ည့ံဖ်င္းျပၿပီး မေခ်ဖ်က္ပါနဲ႔ကြယ္'

`မင္း ေမာင့္ကို နားမလည္ဘူး´

က်မ မ်က္လုံးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ကလည္း ျပန္ၾကည့္သည္။

`မွားေနၿပီေမာင္၊ မင္းကသာ ကိုယ့္ကို နားမလည္တာ၊ ကိုယ့္ေစတနာကို နားမလည္တာ၊ မင္းက ကိုယ္႔ကို မင္းရဲ့ရြာမွာ မေပ်ာ္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ။ တကယ္က ကိုယ္က မင္းဖန္တီးေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ့ ဘ၀ထဲမွာကို မေပ်ာ္တာ´

`ခုဆိုေမာင့္မ်က္လုံးေတြထဲကို ကိုယ္မျမင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ´

ေမာင္က နားမလည္ႏိုင္သည့္ အံ့ၾသရိပ္ျဖင့္ က်မကို ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္သည္။။ က်မရင္ထဲ ရွက္ရြံ႕လာျပန္သည္၊ မိန္းမ တေယာက္က ခ်စ္သူတေယာက္၏အခ်စ္ကို အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ထိ ေတာင့္တ ေနတာဟာ အံ့ၾသစရာလားေမာင္ရယ္..။

`ကိုယ္ ေမ့ကို ခ်စ္တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ေမ အတူတူ ေနေနၾကရၿပီပဲ´

ေမာင့္စကားအဆုံးမွာ က်မမ်က္ႏွာက ျဖန္းကနဲ ပူေႏြးသြားသည္။

`အတူတူေနျခင္းဟာ အခ်စ္ရဲ့ပန္းတုိင္ေပါ့ ဟုတ္လား...ေမာင္´။

က်မရဲ့ အသံက သနားစရာ သိပ္ေကာင္းေနမည္ ထင္သည္။

`ဒါျဖင့္ မနက္ခင္းအေစာႀကီး ထၿပီး ေမာင့္အတြက္ မနက္စာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ေပးတာလည္း မလုိဘူးေပါ့။ ေမာင့္ျပန္အလာကို သနပ္ခါးေမႊးေအာင္ လိမ္းၿပီးႀကိဳတာလည္း အဓိပၸါယ္မရွိဘူးေပါ့။ ေမာင္မ်က္လုံးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္ၿပီး `ခ်စ္တယ္´ လို႔ေျပာတာလည္း အတူတူ ေနခ်င္မွေပါ့ ဟုတ္လား´

က်မအသံက ေသြး႐ူးေသြးတန္း ဆန္လာသည္။ ေမာင္လည္း က်မကို အ့ံၾသတႀကီးဟန္ျဖင့္သာ ေငးဆဲ။ က်မရင္တို႔က အရွက္ခြဲခံရသူ၏ ႏွလုံးမ်ဳိးျဖင့္ နာက်င္ေနခဲ့ၿပီ။ ေမာင္က ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ထား၏။

`ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ မင္းကို ေမာင္ နားမလည္ဘူး´

ဟု ေမာင္က ခံ၀န္ခ်က္ ေပးေနသလို ေျပာသည့္အခါမွာေတာ့ က်မက.....

`ေမာင္ရယ္... အဲဒါ အခ်စ္ပါပဲ´

ဟု တီးတိုးေရရြတ္မိကာ.... ခုမွပဲ က်မက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆို႔နစ္လာသည္။ ေမာင္က ၿငိမ္ေတြဆဲ...... က်မက ေမာင့္ကို က်မလိုခ်င္သည့္ဘ၀ဆိုတာကို ေမာင္ျမင္ေအာင္ ျပခ်င္ေနဆဲရွိသည္။

`ေမာင္....က်မတို႔ ခုထိ ဘာလို႔ကေလးမရွိေသးတာလဲ ဆိုတာေကာ... ေမာင္ သတိထားမိ ရဲ့လားဟင္´

ေမာင္က က်မကို တအံ့တၾသ လွည့္ၾကည့္သည္။ က်မ အံ တခ်က္ ႀကိတ္မိေသး၏။

`က်မ တားထားလို႔ေပါ့ေမာင္၊ ရြာကေလးတ႐ြာက သာမန္ လယ္ပိုင္ရွင္ တေယာက္ရဲ့ သားသမီးေတြျဖစ္ဖို႔ေလာက္နဲ႔ေတာ့၊ ကိုယ္ ကေလးေမြးလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူးေလ´

႐ုတ္တရက္ ေမာင္က ၀ုန္းကနဲ ထရပ္၏။ ၿပီးေတာ့ က်မကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ ကာ....

`မင္း အဲေလာက္ေတာင္ ကိုယ့္အေပၚ နာေနခဲ့တယ္လို႔ ကိုယ္မသိခဲ့ဘူး´

ဟု အတန္ငယ္မာေက်ာစြာေျပာၿပီး လွည့္ထြက္၏။ က်မရင္ထဲမွာလည္း နာလိုခံခက္ျခင္းေတြ။ က်မ ေမာင့္ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ထလိုက္သြားမိ၏။

`ေနဦးေမာင္´

ေမာင္က ေနရာမွာ တုံ႔ကနဲ ရပ္၏။ ထိုစဥ္မွာ က်မက ေမာင့္နံေဘးမွ ယုဇနပန္း႐ုံက ပန္းရနံ႔ေတြ ေမႊးပ်ံ႕မႈက က်မႏွင့္ေမာင္တို႔ကို မျဖားေယာင္းႏိုင္ေတာ့တာ သတိထားမိလုိက္ေသးသည္။

`အဲဒါ နာ ေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေစတနာ ေမာင္ရဲ့၊ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ .. မိခင္ တေယာက္ရဲ့ ေစတနာ´

ေမာင္က ေတြေနဆဲ..။ က်မကေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ၀ုန္းကနဲ လဲၿပဳိေသဆုံးကာ မ်က္ရည္ေတြ က်လာမိ သည္။ သည္ေတာ့လည္း ေမာင္က က်မ၏ပခုံးတို႔ကို ေပြ႕ဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္သားပင္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းဖြဖြ လည္း ႐ႈိက္ေသး၏။

`ေမ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲ ေမာင္လိုက္တဲ့အခါ မင္းေပ်ာ္မယ္ ဟုတ္လား ေမ´

`ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ထဲကို မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္။ တိုးတက္ေခတ္မီတဲ့ ဘ၀တခုထဲကိုပါ`

`ေမာင္ကေတာ့ မထင္ပါဘူးကြယ္၊ ေမာင္ ထြက္ေျပးလာရလိမ့္မယ္။ မင္းရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေမာင့္ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္ေလာက္ တျခားစီျဖစ္တယ္ဆိုတာ မင္း တကယ္ပဲ မသိလို႔လား´

ေမာင္က တေယာက္ထဲ ေရ႐ြတ္သလို ေျပာေနျပန္သည္။ က်မက ေမာင့္ ကို တင္းတင္းဖက္ထားၿပီး ခုပင္ ခြဲၾကရေတာ့မလို ထင္လာမိေသးသည္။

`ေယာက္်ားဆိုတာ ကိုယ္ အရွင္သခင္ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာပဲ ေနခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ တကိုယ္ေကာင္း ဆန္တာ၊ အတၱဆန္တာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္မင္းကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ တခုခုကို စြန္႔လႊတ္ရမွာေပါ့´

ထုိအခ်ိန္မွာ က်မကေတာ့ စပါးပင္ေတြကိုၾကည့္ရင္း သမီးေလးေမြးရင္ `မေနာ္ဟရီ´လို႔ နာမည္ေပး မယ္... သားေလးေမြးရင္ `ရာေက်ာ္ေသြး´လို႔ နာမည္ေပးမယ္... ဟု ေရ႐ြတ္ႀကံဳး၀ါးေနခဲ့ဖူးေသာ ေမာင့္ကိုပင္ ထိုအခ်ိန္မွာ သတိရသြားခဲ့ေသးသည္။

ထုိည... က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။

................................

အိပ္မေပ်ာ္ေသာည၏ အေတြးေတြထဲမွာ က်မက က်မႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးခါစ ေမာင္ႏွင့္က်မ ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့ဖူးၾကေသာ ကာလတခ်ဳိ႔ကို ျပန္ သတိရေနမိသည္။ တကယ္ပဲ ထိုစဥ္က ေမာင္မေပ်ာ္ခဲ့ေခ်။ ၿမိဳ႕ျပမွာ မ်က္ေစ့ေနာက္ကာ လူေတြ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ေနေနရတာ၊ အေမာတေကာ လႈပ္ရွားေနၾကရတာ၊ လူတန္းစား မညီမွ်မႈေတြ ေတြ႕ေနရတာ၊ သူစိမ္းဆန္ျခင္းကို ခံစားရတာ။ ၿပီးေတာ့ လူသိမ်ားေသာက်မရဲ့ နံေဘးမွာ ေမာင္က ဘာမွမဟုတ္သလို ရွိေနခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကို ေမာင္စိတ္ညစ္ေနခဲ့သည္။ ေမာင္က ႐ိုးသားပြင့္လင္းသူမို႔ သူ ခံစားရတာေတြအကုန္ က်မကိုေျပာျပေတာ့ က်မပင္ ေမာင့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ခုတေခါက္မွာေတာ့ ဒီလို ဘယ္ျဖစ္ေစရပါ့မလဲကြယ္။ ေမာင္က ေတာ္တဲ့ ေယာက္်ားပဲ။ အလုပ္တခုခု အဆင္ေျပဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမွာေပါ့။ က်မတို႔က ေျခမဲ့လက္မဲ့မွ မဟုတ္ဘဲကြယ္ဟု ေမာင့္ကို အားေပးရမည္။ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ အားရွိလာကာ က်မက တဘက္လွည့္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေမာင့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကိုပင္ နမ္းေမႊးလိုက္မိေသး၏။ ေမာင္က က်မဘက္ကို လွည့္လာၿပီး က်မနဖူးကို ျပန္လည္ ငုံ႔နမ္းသည့္အခါမွာေတာ့ ေမာင္ႏွင့္က်မ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ၾကရမွာပါ... ဟု က်မက ယုံၾကည္လုိက္မိျပန္ေသးသည္။

++++++

(ဆက္ရန္ရွိပါေသး၏)

ေျမနဲ႔အတူ(အပိုင္း-၂)

(သံလြင္)

ေမာင္တို႔႐ြာကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ သံလြင္ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ကို သေဘၤာႏွင့္ စုန္ဆင္းရသည္။ က်မစိတ္ထဲမေတာ့ အဲသည္ သံလြင္ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္က သာယာလွပလြန္းသည္။ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ပတ္လည္ရံလ်က္ မနီးမေ၀းမွာ `ဇြဲကပင္ေတာင္´က ေပၚလာလုိက္ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ျမစ္ေရေပၚမွာ ျမဴထုတန္းေနတာကပင္ က်မအတြက္ေတာ့ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္လို႔။ ေမာင္ကေတာ့ ကေလးတေယာက္ကုိ ၾကည့္ေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ က်မကို တၾကည့္ၾကည့္ ရွိ၏။ ေမာင္က `ေရာက္ေတာ့မယ္´ဟုေျပာေတာ့ က်မက ပိုလို႔ ရင္ခုန္လာေသးသည္။

....................

သေဘၤာေပၚကအဆင္း ဆိပ္ခံေဗာတံတားေပၚအတက္မွာ ေမာင့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္အားျပဳေတာ့ ေမာင့္ရဲ့ ၾကမ္းတမ္းေသာ လက္ဖ၀ါးေတြက က်မကို တင္းတင္း ဆုပ္ဖ်စ္၏။ ေမာင္ေရာ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာလား...၊ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ပိုလို႔ လင္းလက္ေတာက္ပေနသလိုပါပဲ။

`မင္းေပ်ာ္ပါ့မလား´ဟု ေမာင္က တေယာက္တည္း ေရရြတ္သလို ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ က်မသည္ လူေတြႏွင့္ က်ိတ္တိုးေနရသည္၌ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ေမာင့္လက္ျပင္ေက်ာစပ္ကို တခ်က္ခိုးနမ္းမွ ေမာင္က အၿပံဳးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။

ေမာင္တို႔ရြာက တကယ္ေတာ့ ရြာႀကီးတရြာပင္။ အိမ္ေျခ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိၿပီး လူေနမႈအဆင့္ကလည္း မနိမ့္လွေပ။ ၿပီးေတာ့ ရြာကေလးက သန္႔ရွင္းက်ယ္၀န္းေလသည္။ က်မပင္ အနည္းငယ္ အ့ံၾသသြားမိေသး၏။ က်မအတြက္ ပို အ့ံၾသစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ေမာင္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေမာင္က သူ႔ေျမေပၚအေရာက္မွာ ပိုလို႔ တက္ႂကြ ဖ်တ္လတ္သြား၏။ က်မကေတာ့ ပီဘိ ကေလးသူငယ္ေလးလုိ အားေပ်ာ့သြားကာ ေမာင့္ဘ၀ေလးကုိပဲ ေငးေမာေနမိသည္။

ေမာင္တို႔ေတာရြာကေလးမွာေတာ့ ေမာင့္အိမ္ကေလးက ေခတ္မီ ႀကီးက်ယ္ေလသည္။ ျပတင္း အျမင့္ႀကီးမ်ားႏွင့္ နံရံေဖာက္ဗီရိုမ်ားႏွင့္ ဘယ္လုိ ပရိေဘာဂမ်ဳိး၏ အေႏွာင့္အယွက္တို႔မွ ရွိမေနေသာ ဧည့္ခန္းဖြဲ႕စည္းပုံက က်မ စိတ္ကိုေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းကို ခံစားရေစသည္။ အိမ္ပတ္လည္၀ရံတာတေလွ်ာက္ ရွိ ႏြယ္ပင္မ်ဳိးစုံကေတာ့ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးေစေလသည္။

ေမာင္က က်မကို အိမ္ေရွ႕၀ရံတာမွ ထန္းပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ေစၿပီး ကေလးတေယာက္ကို မုန္႔ေကၽြးသလို စိမ္းစားဥေတြ၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတြ၊ ေျမပဲျပဳတ္ေတြကို က်မအနားမွာ ပုံတိုက္ ေအာတိုက္ လာထားေပး၏။ ေမာင့္ အိမ္က ျမစ္ျပင္ဘက္ မ်က္ႏွာျပဳထားေသာေၾကာင့္ ျမစ္ေရနံ႔ပါေသာေလကို က်မ ရႈရႈိက္ရသည္။ ျမစ္ေရန႔ံက ညႇီအဲ့အဲ့ေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဒါ သဘာ၀ရနံ႔ပဲဟု စာဆန္ဆန္ ေတြးမိေသးသည္။ ၀ရန္တာကေန မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေတာ့ ေနေရာင္ျဖင့္ ဖိတ္ဖိ္တ္လက္ေနေသာ သံလြင္ျမစ္ျပင္ရယ္၊ ပ်ံ႕ပ်ဴး သာယာေသာ ေသာင္ကမ္းရယ္၊ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ စင္ေယာ္ငွက္ေတြ အုပ္ဖြဲ႕ပ်ံေနတာရယ္ကို ျမင္ရ သည္။

လြတ္လပ္ပြင့္လင္းျခင္းႏွင့္အတူ
သဘာ၀ရဲ့ ရနံ႔ကိုရွဴ
ခ်စ္သူေရ.....
ဘ၀မွာ လုိအပ္သမွ်...
အဲသည္ျမစ္ေရက ရမယ္.......
ေသာင္ကမ္းက ရမယ္........
စင္ေယာ္ေတြဆီက ရမယ္.......
အဲဒါ.... မင္းဆီက ရသမွ်
အခ်စ္ဘ၀လည္း ျဖစ္တယ္။

က်မရင္ထဲ ည့ံသက္လာကာ အေတြးမွာ ကဗ်ာတပိုင္းကို ေရးေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ရွိကာ ေမာင့္ကိုရွာေတာ့ ၿခံ၀င္းထဲမွာ ေရႊနီေရာင္ ႏြားႀကီးႏွစ္ေကာင္နားမွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ေမာင့္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၀ၿဖိဳးလွပေသာ ႏြားႀကီးေတြက ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္စဖြယ္ ခမ္းနားလွသည္။

`ေမာင္ေရ ႏြားလွည္းစီးခ်င္တယ္`ဟု ပူဆာေတာ့ ေမာင္က ၿပံဳးသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လွည္းေပၚမွာ ေကာက္ရိုးခင္း.... ႏြားလွည္းျပင္ႏွင့္ ေမာင္ တေယာက္ အလုပ္ပို႐ႈပ္သြားေတာ့သည္။ က်မကေတာ့ လွည္းေပၚ ရင္တခုန္ခုန္ႏွင့္ တက္ရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ ႏြားတပ္ၿပီး လွည္းဦးေမာ့သြားေတာ့ ခ်ားရဟတ္စီးရသလို ရင္ထဲ သိမ့္ကနဲ ဖိုသြားတာကိုလည္း ေပ်ာ္ေနျပန္သည္။

`ေပ်ာ္လုိက္တာေမာင္´ဟု က်မက ကေလးတေယာက္လို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိသည္။ ေမာင္က `တခါမွ မႀကံဳဖူးေသးလို႔ပါ၊ ၾကာေတာ့လည္း ရိုးသြားမွာ´ဟု လွည့္ေျပာေတာ့ က်မေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္ခ်င္ သြားမိသည္။ ထိုအခါ....`အဲဒါပဲ၊ ေမာင္တေယာက္ဟာ..၊ ၾကာရင္ ႐ိုး႐ိုး မ႐ိုး႐ိုး ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ ေပ်ာ္တယ္ေလ...... ေမာင္၀မ္းမသာဘူးလား´ ဟု စိတ္ေကာက္သံျဖင့္ ေျပာကာ ေမာင့္ လက္ကိုျပင္ကုိ ဖြဖြ ရိုက္မိေတာ့သည္။ သည္ေတာ့လည္း ေမာင္က.... `ေအးပါကြာ ၀မ္းသာပါတယ္.. ၀မ္းသာပါတယ္´ ဟု ေနာက္ေျပာင္ရိပ္စြန္းေသာ အသံျဖင့္ ေျပာ၏။

ေမာင္က `ကိုင္း´ထဲ လိုက္ပို႔မယ္တဲ့။ က်မသိထားတဲ့ `ကိုင္း´ဆိုတာက ေျမကို တြယ္ၿပီးရွင္သန္ေသာ ႏြယ္ပင္ေတြ။ `ကၽြန္းကိုင္းမွီ ကိုင္းကၽြန္းမွီ´ ဆိုတဲ့အထဲက `ကိုင္း´။ `ကိုင္းထဲမွာဆို မင္းေပ်ာ္မွာ´ ဟု ေမာင္ေျပာေတာ့ က်မက`ကိုင္း´ ဆိုတာ စိုက္ခင္းတမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မည္ဟုေတာ့ ထင္သားပင္။

ရြာလမ္းတေလွ်ာက္ ႏြားလွည္းျဖင့္ ျဖတ္ေတာ့ ရြာလမ္းခႏိုးခေနာင့္ေတြေၾကာင့္ လွည္းက တအိအိ ေဆာင့္၏။ ေမာင္က `ကုိယ္လက္နာတတ္တယ္´ ဟု ေျပာေသာ္လည္း က်မကေတာ့ လွည္းေဆာင့္သည္ကုိပင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လွည္းအေဆာင့္ႏွင့္ အလုိက္သင့္ ကိုယ္ကိုေဆာင့္ခ်ၿပီး ေမာင့္ကုိစကာ `အမေလးေတာ္´ဟု တ.တ ျပၿပီး ရယ္ေမာေနမိေသးသည္။ ရြာလမ္းေတြကို အလြန္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္ႏိုင္လွစြာ မ်က္ေစ့တဆုံးတုိင္ က်ယ္ေျပာေနေသာ ကြင္းျပင္ႀကီးေတြက က်မကို ဘြားကနဲ ေပြ႕ဖက္လုိက္သည္။ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး ထဲမွာ အပင္ျမင့္ဆိုလို႔ ဇီးပင္(ဆီးပင္)အနည္းအက်ဥ္းမွလြဲ၍ ဘာမွရွိမေနဘဲ ဟိုးအေ၀း မ်က္ေစ့တဆုံးမွာက်မွ ေတာင္နံရံေတြက အနားသတ္ထားေပးသလုိ ရွိေလသည္။

`လွလိုက္တာ´ဟု က်မ အသံထြက္ေရရြတ္မိေလာက္ေအာင္ ဟင္းလင္းျပင္ႏွင့္ အနားသတ္မ်ဥ္းေတြက လိုက္ဖက္ညီလွသည္။ တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေနေရာင္ပူေတာက္ေတာက္ေအာက္က ကြင္းျပင္က်ယ္ေတြ၊ ေတာင္နံရံေတြက ဘယ္ေလာက္မွ မဆန္းက်ယ္ေသာ္လည္း က်မက ကြင္းျပင္၏ က်ယ္ေျပာ လြတ္လပ္ျခင္း ရယ္။ ေတာင္တန္း၏ ေအးျမရိပ္ရွိေသာ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕အနားသတ္ရယ္ႏွင့္ တိက်ခုိင္မာမႈ၊ လုံၿခံဳမႈတို႔ကို ခံစားရေစေသာ ေကာင္းကင္ၾကည္ၾကည္၏ အုပ္မိုးထားမႈရယ္တို႔ကို အင္မတန္ Composition မွန္ေသာ ပန္းခ်ီကားလို ခံစားမိသည္ေလ။

ကြင္းျပင္ထဲမွာေတာ့ လူေတြ တလႈပ္လႈပ္ ရွိသည္။ ထိုလူေတြကို က်မ ေငးဆဲ..... ေမာင္က.... `သူတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ သိလား´ ဟု လွမ္းေမးသည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က ေျမပဲႏႈတ္ေနတာ၊ သြက္လက္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ႏြယ္ပင္တခ်ဳိ႕ကို ဖယ္ရွားၿပီး အျမစ္ေနရာမွ ေျမပဲေလးေတြကို ေခၽြယူၾကတာ သိပ္ျမန္တာပဲ။ အဲဒီ ေျမပဲပင္ေတြေပၚမွာေတာ့ ပဲၾကားေတြ သီးေနေသာ အပင္ေလးေတြ။

`အဲဒီ ေျမပဲနဲ႔ ပဲၾကားက အတူတူေပါက္တာလား ေမာင္´

`အတူတူစိုက္တာပါ ေမရဲ့။ ေျမကို ေျမာင္းေဖာ္ၿပီး ေျမပဲမ်ဳိးေစ့ကို အကြာအေ၀း မွန္းၿပီး စိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပဲၾကားမ်ဳိးေစ့ကို က်ဲၿပီးေတာ့၊ ၀ဲ(ဓါတ္ေျမၾသဇာ)က်ဲ ၿပီး စိုက္တာ´

`ဒါျဖင့္ ခု ေျမပဲႏႈတ္ေတာ့ အဲဒီ ပဲၾကားကို မထိခိုက္ဘူးလား´

'သိပ္ အထိခုိက္ႀကီးေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ ေပါင္းလုိက္ေပးသလိုေတာင္ ျဖစ္တာေပါ့၊ မေတြ႕ဘူးလား။ အဲဒီမွာ ႏြယ္ေတြ၊ ျမက္ေတြ ဖယ္ပစ္တာ၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္မ်ဳိးက မေရွးမေႏွာင္း ဆြတ္ရ တာေလ´`

က်မကေတာ့ ေမာင့္ကို အံ့ၾသေငးေမာေနမိသည္။ ၾကည့္စမ္း က်မ အင္မတန္ ရင္ခုန္ရသည့္ အဲသည္ လူငယ္ေလးက ခုေတာ့လည္း တကယ့္ လယ္သမားႀကီးလို ကၽြမ္းက်င္မႈေတြနဲ႔ ေတာက္ပလို႔။ က်မကေတာ့ျဖင့္ ေမာင္ ႏြားလွည္းေမာင္းတာကိုပင္ တအ့ံတၾသ သေဘာက် မဆုံးၿပီ။ ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕စက ေမာင့္လို လူငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလးက ေျခသည္းေတြ ပဲ့ေနတာ၊ လက္ဖ၀ါးေတြ ၾကမ္းေထာ္ေနတာ၊ ဆံပင္ေတြ နီက်င္က်င္ ျဖစ္ေနတာ၊ အသားေတြေနေလာင္ေနတာေတြကို အံ့ၾသမိဖူးတာကိုလည္း သတိရေနမိေသးသည္။ တကယ္ဆို က်မက လူေတြရဲ့ အသားအရည္၊ ေျခလက္စင္ၾကယ္မႈကို စိတ္၀င္တစား ရွိတတ္ေသာ မိန္းမသာ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွင့္က်ကာမွ`ေျခေတြ လက္ေတြ ၾကမ္းေတာ့ အားရွိတာေပါ့´ ဟု ေျပာင္းလဲခဲ့တာ။ `အဲဒါဟာ အခ်စ္ရဲ့ ဆန္းၾကယ္တဲ့ လွည့္စားမႈပဲ´ဟုပင္ ေမာင့္ကို ေျပာမိခဲ့ဖူးသည္။

ခုလည္း ေမာင္က သူ႔လက္ေမာင္းႂကြက္သားေတြကို ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျမင္ေနရေစေသာ တီရွပ္ လက္ျပတ္ႏွင့္ ပုဆိုးကို တိုတို၀တ္လို႔၊ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မပါဘဲ ႏြားလွည္းေမာင္းေနတာ။ က်မသည္ လူငယ္တေယာက္၏ သန္စြမ္း မႈႏွင့္ သဘာ၀ဆန္မႈထဲမွာ ရင္ခုန္ရျပန္သည္။ အခါမ်ားစြာမွာ က်မေတြ႕ေနရတာ က ၿမိဳ႕ျပထဲက ေခတ္မီေသာ လူငယ္ေလးတေယာက္ကိုသာျဖစ္သည္။ ေမာင္မ်ား တီရွပ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္ဘီကို တြဲ၀တ္လိုက္လွ်င္ ဘာတခုမွ ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ဖို႔ မလိုေလာက္ေအာင္ ေမာင္က ခမ္းနား ေပၚလြင္သြားေလသည္။ ေမာင့္ ဆံပင္ႏြယ္ႏြယ္ေတြႏွင့္ အထူးတလည္ ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးနက္နက္တို႔ ကေတာ့ ေမာင့္ရဲ့ပင္ကိုတန္ဖိုးကို ပိုထင္ရွားေစသည့္ အမွတ္အသားေတြပဲ ျဖစ္မည္။ အဲသည္ လူငယ္ကေလးက ခုေတာ့လည္း တကယ့္ကို အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ဒါမွမဟုတ္ ေျမသား ဆန္ဆန္။ က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင့္ကို သူ႔ေျမႏွင့္ တသားတညး္က်ကာ ေျမဆီေျမႏွစ္လုိ၊ ေျမၾသဇာလို ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တုိင္သည္ပင္ ေျမကို ဖက္တြယ္ေသာ ကိုင္းပင္တပင္လို ျမင္လာမိသည္။

ထုိအခါ..... `ေမာင့္ကို အေဖက ရာေက်ာ္စပါး စစိုက္တဲ့ေန႔မွာ ေမြးလုိ႔ `ရာေက်ာ္´လို႔ နာမည္ေပးတာ။ အဲဒီ နာမည္နဲ႔ ဘယ္လုိ ပတ္သက္လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေမာင္တို႔ရြယ္တူေတြထဲမွာေတာ့ ေမာင္က လယ္ေတြ၊ ကိုင္းေတြ လုပ္ရတာကို ထူးထူးျခားျခားကို ေပ်ာ္တယ္။ စပါးစိုက္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ေက်နပ္တယ္။ ရြာမွာ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြက လယ္အလုပ္ကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး´ဟု ေျပာျပခဲ့ဖူးတာကို သတိရသည္။ တကယ္လည္း ေမာင္က စပါးပင္ေတြကို သူကိုယ္တုိင္ စိုက္ ရတာ၊ သူ႔မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ စပါးပင္ေတြ တက္လာတာ သူကိုယ္တုိင္ ေျမၾသဇာ ေကၽြး၊ ပိုးေတြရန္က ကာကြယ္ရင္း စပါးပင္ေတြ ျဖစ္ထြန္းလာတာကို ခံစားရတာ သိပ္ေပ်ာ္သူ။

လယ္ကိစၥမ်ား အေရးေပၚလွ်င္ က်မကိုပင္ မွန္မွန္ လာမေတြ႕ဘဲ ေနႏိုင္ခဲ့တာ။ သတိရလွ်င္ေတာ့ က်မက အဲသည့္လယ္ေျမေေတြကုိ မနာလိုျဖစ္ကာ ငိုခ်င္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ တခါကမ်ားဆိုလွ်င္ က်မကို စက္မႈလယ္ယာပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ထဲ ေခၚသြားကာ `ဒါက ရိပ္သိမ္းေခၽြေလွ႔စက္။ ဒါက လယ္ထြန္စက္၊ ဒါက ေထာ္လာဂ်ီ၊ ဒါက ေပါင္းလုိက္ သမန္းႏႈိးစက္´ဆိုၿပီး တခုခ်င္းျပကာ ဘယ္ေနရာမွာ သုံးတယ္ဆိုတာကိုလည္း ေသခ်ာ ေျပာျပေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ `လယ္သမားကို ရည္းစားထားရင္ ဒါေတြေတာ့ သိထားရမယ္ကြ၊ ေနာ္´ဟုလည္း က်မကို စည္းရုံးေသးသည္။ က်မမွာ သူ႔ကိုခ်စ္သည္ႏွင့္ပင္ အဲဒီပစၥည္းေတြကို စိတ္၀င္စား ခဲ့ရေသး၏။ ၿပီးေတာ့ စာေမးပြဲစစ္သလို အင္တာဗ်ဴးလုပ္သလိုလည္း `ျပန္ေျပာစမ္းေမ၊ ေပါင္းလိုက္ သမန္းႏႈိး စက္ က ဘာလုပ္ရတာလဲ´ဟု ေမးတတ္ ျပန္သည္။

အေတြးထဲ နစ္ေမ်ာဆဲ ေမာင္က `ဟိုမွာၾကည့္စမ္းေမ´ဟု ဆိုေတာ့ သူ ၫႊန္ျပရာကုိ လွမ္းၾကည့္မွ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိေတာ့သည္။ ေစာေစာက မျမင္မိခဲ့ေသာ ျမင္ကြင္း။ ကြင္းျပင္က်ယ္၏ အလယ္ေလာက္မွာ ရွိေနေသာ ေတာင္နံရံ..... ႀကံဳႀကိဳက္တိုင္း က်မ အၿမဲ သေဘာတက် ေငးေမာေနက် ကရင္ အမ်ဳိးသား အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီး မတ္တပ္ရပ္ေနဟန္ အထင္အရွား ပုံေပၚေနသည့္ ေတာင္ကမာၻးရံကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၾကည့္စမ္း... ဒါျဖင့္ က်မ ခု ျမင္ေနရတာက ဇြဲကပင္ေတာင္ေပါ့။ ဇြဲကပင္ေတာင္ က`မာယာေတာင္´ဟု အမည္ေပးရသည့္အတိုင္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းသည္႔ ေတာင္ေပပဲ။

`ၾကည့္စမ္း ကိုင္းထဲက လွမ္းၾကည့္ရင္ ဒီေနရာကို လွမ္းျမင္ရတယ္လို႔ ေမာင္က တခါမွလည္း ေျပာမျပဖူးဘူး´

ဟု က်မက စူပြပြလုပ္ၿပီး ေျပာမိေတာ့သည္။

`ႀကိဳေျပာထားရင္ ခုေလာက္ခံစားလို႔ ေကာင္းပါ့မလားကြာ´

ဟု ေမာင္ေျပာေတာ့လည္း မွန္ေနတာမို႔ က်မ စိတ္ေျပလုိက္ရသည္။

`ကိုယ္သာ ေမာင့္ေနရာမွာဆုိရင္ေတာ့ ဒီကေန ားအံဘက္ကို မွန္းၾကည့္ ၿပီး ရည္းစားကို လြမ္းမွာပဲ။ ေမာင္ကေတာ့ လြမ္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ လယ္ထဲမွာဆို ကိုယ့္ကုိ ေမ့ေနတာ´

ဟု က်မက ႀကံဳႀကိဳက္တုန္း စြပ္စြဲသလို အပိုင္ေျပာလိုက္သည္။ သည္ေတာ့လည္း ေမာင္က အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာကာ......

`ဟ ဘယ့္ႏွယ္ရန္ေထာင္ေနရတာလဲ ေကာင္မေလးရ အဲဒီလယ္က တျခား ေကာင္မေလး ေတြမွ မဟုတ္တာကြာ´

ဟု ျပန္ေျပာ၏။

`ဟာ မရပါဘူး၊ ေမာင့္ဘ၀မွာ ကိုယ္ပဲ အခ်ိန္ျပည့္ အေရးပါ ရမွ´

ေမာင္က က်မေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ပုတ္ရင္း ၿပံဳးေနခဲ့သည္။

ေနာက္ေတာ့လည္း ေငးေမာေပ်ာ္ရႊင္ကာ စိတ္တိုဖို႔ ေမ့ရျပန္သည္။ ေျမပဲခင္းေတြကို လြန္ေတာ့ စိမ္းလန္းေသာ အပင္ျမင့္ျမင့္ေတြကို တသီတတန္း ေတြ႕သည္။ အနားနီးေတာ့မွ အပင္ေတြမွာ ေျပာင္းဖူးေတြ တြဲရြဲခိုေနတာ ျမင္သည္။ တုတ္ခုိင္သန္မာေသာ ေျပာင္းဖူးႀကီးေတြ အပင္မွာ ဖူးေနတာကို က်မ ပထမဦးဆုံး ေတြ႕ဖူးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။

`ေျပာင္းစိုက္မယ့္ေျမက ႏုံးနည္းနည္း ပါရတယ္။ ေျမပဲက်ေတာ့ သဲနည္းနည္း ပါရတယ္။ ခု ဒီဘက္ပိုင္းက ျမစ္နဲ႔ ပိုနီးၿပီး ႏုံးတင္ေျမလည္း ျဖစ္လို႔ `ေျပာင္း´စိုက္တာ.....´

ေမာင္ကေတာ့ က်မကို စာသင္ေနသလို စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပေလသည္။ က်မကလည္း ေမာင့္ရည္းစား ေပပဲ၊ ကိုယ္အားသန္ရာကိုသာ ၀င္စားေလသည္။

`ဒီေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ဗန္ဂိုးကို သတိရလုိက္တာကြယ္´

တကယ္ပဲ က်မရင္ထဲ ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖစ္လာကာ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးကို လြမ္းသြားခဲ့တာ။ အဲသည္တုန္းမွာပဲ

`ေျပာင္းပင္တိုင္းကေတာ့ လူတရပ္စာ မျမင့္ဘူး ေမရဲ့။ ေအာင္တဲ့အခင္းက်မွ သန္တာ၊ သိပ္မေကာင္းရင္ ခါးေလာက္ပဲ ရွိတာ၊ အဲဒါဆို အဖူးကလည္း ေသးတယ္´

ဟု ေမာင္က ေျပာေတာ့တာ။ ၾကည္ပါဦး က်မႏွင့္ ေမာင္ကြာျခားပုံမ်ား က်မ၏ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မႈႏွင့္ သူ၏လက္ေတြ႕က်မႈ။ ခုလည္း ေျပာရင္းဆိုရင္း လွည္းေပၚမွ လႊားခနဲ ခုန္ဆင္းကာ ေျပာင္းဖူးေတြ ခ်ဳိးေနျပန္ သည္။ က်စ္လ်စ္ သန္မာလွေသာ လူငယ္ေလးကို က်မ ေငးမိေနဆဲ လူငယ္ေလးက သြက္လက္စြာ လွည္းေပၚ ျပန္ခုန္တက္ၿပီး ခရီးဆက္ျပန္သည္။ ေျပာင္းခင္းေတြ လြန္ေတာ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲ ေရာက္သြားျပန္သည္။

`ေနသိပ္ပူေနၿပီလားေမ´ဟု ေမာင္လွမ္းေမးလိုက္ဆဲမွာပင္ ကြင္းျပင္က်ယ္တို႔အလယ္မွာ ရွိေနေသာ ေတာအုပ္ကေလးတခုကို က်မ လွမ္းျမင္လိုက္တာ။

`ဟယ္ေမာင္ေရ.... အဲဒါ ဘာပင္ေတြလဲဟင္၊ အမရပူရက မယ္ဇယ္ပင္တန္းနဲ႔ တူလိုက္တာ´

အုံ႔ဆိုင္းမႈိင္းေ၀လ်က္ရွိေသာ အရြယ္တူအပင္ေတြ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီလိမ့္မည္။ ေမာင္က `သရက္ၿခံ´ဟု ျပန္ေျဖစဥ္မွာပင္ စိမ္းျမေသာ သရက္န႔ံက ေလႏွင့္ အတူ က်မထံ လြင့္လာသည္။

ေမာင္က လွည္းကို ထိုေတာအုပ္ေလးဆီ ဦးတည္၏။ သရက္ရြက္က်ဳိးက်ဲတို႔ကို ထိုးေဖာက္ကာ ေနေရာင္က ေျမေပၚမ်ာ ၿပိဳးၿပိဳးေျပာက္ေျပာက္ က်ေန၏။ ဒါကိုက အလွတပါးပဲ။ ေျမေပၚမွာ သရက္သီးကင္းေတြ ေဖြးေနေအာင္ ေႂကြက်ေနတာျမင္ေတာ့ က်မက ရန္ကုန္မွာ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္စားရတာကို သတိတရျဖင့္ ႏွေျမာေနမိေသးသည္။ သရက္ပင္တို႔၏အေျခမွာ ေျမျပင္ကလည္း ညီညာျပန႔္ပ်ဴး၏။

`ဒီမွာပဲ နားစို႔ေမာင္ရယ္´

`ဒီေနရာမွာက ေရမရွိဘူး ေမရဲ့၊ ေရွ႕မွာ နားဖို႔တဲ ရွိတယ္။ အရိပ္လည္း ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီ သြားမယ္ေနာ္´

ေမာင္ေရြးခ်ယ္ေသာေနရာက ေသာင္ျပင္ႏွင့္နီးနီး သရက္ပင္ႀကီးတပင္ေအာက္က ဖက္မိုးတဲေလး ျဖစ္သည္။ အနားမွာေတာ့ ကိုင္းခရမ္းခ်ဥ္ေတြ၊ င႐ုတ္ ေတြ၊ ဖရဲေတြ၊ သခြားေတြ သီးေနေသာ အခ်င္းရွိသည္။

တဲကေလး၏ ၀ါးၾကမ္းခင္းမွာထိုင္ရင္း သရက္ပြင့္နံ႔ကို ႐ႈ႐ႈိက္ကာ သဲအိုးထဲမွ ေရေအးေအးကို ေသာက္ရင္း က်မ နားေနတုန္း ေမာင္ကေတာ့ ႏြားေတြကိုျဖဳတ္ကာ သရက္ေတာအုပ္ထဲမွာ လွန္ထား ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ တဲကေလးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေျမျပန္႔ျပန္႔မွာ ရွိေနေသာ မီးေသြးဖိုေလးႏွင့္ မီးေမႊးေနသည္။

`ေမာင္ေရ.. ဘာလုပ္မလို႔လဲ.... လာကြယ္ ... ကိုယ့္နားမွာ လာထိုင္နားပါဦးကြယ္၊ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔´

ေမာင္က လက္ကာျပၿပီး ဆက္ အလုပ္႐ႈပ္ေန၏။ ခဏအၾကာေတာ့ မီးဖိုမွ မီးေတာက္ေလးေတြ လြင့္တက္လာသည္။

`ၾကည့္စမ္း..... ကိုယ့္ေမာင္က သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ မီးေမႊးတာမ်ား ခဏေလးရယ္.... ကိုယ္ဆို လုံး၀ မေမႊးတတ္ဘူး´

`ေအာင္မာကြာ...... မတတ္ရင္ တတ္ေအာင္ သင္ရမွာေပါ့´ ဟု ၿပံဳးစစျဖင့္ ႀကိမ္းရင္း ေမာင္က သူခ်ဳိးလာေသာ ေျပာင္းဖူးေတြကို အခြံမခြာဘဲ မီးဖိုထဲ ထည့္ေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ မီးဖိုက ေလ၀င္ေပါက္ ေတြကို ပိတ္ၿပီး မီးၫြန္႔မတက္ေအာင္ လုပ္ျပန္သည္။ က်မအတြက္ေတာ့ ေမာင္က ထုိေန႔မွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေတြျဖင့္သာ က်မကို ဖမ္းစားေနသလိုပါပဲ။ ၿပီးမွ ေမာင္က က်မဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။

`အဲလို အခြံပါထည့္ မီးဖုတ္ၿပီး စားဖူးလား´

`ဟင့္အင္း.... ျမင္တာေတာင္ ခုမွ ျမင္ဖူးတာ´
ဟု က်မေျဖေတာ့ ေမာင္က သေဘာတက် ၿပံဳး၏။

`အဲလို မီးဖုတ္ရင္ သူ႔အရည္ဓါတ္နဲ႔ သူႏူးၿပီး သိပ္ခ်ဳိတာ´

တဲ့။ တကယ္လည္း စားဖူးသမွ် အႏူးည့ံဆုံးႏွင့္ အေမႊးပ်ံ႕ဆုံး ေျပာင္းဖူးကို က်မစားခဲ့ရေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ သခြားေမႊးခင္းေတြကို ျဖတ္ၿပီး ေသာင္ျပင္ဆီ ေနပူပူထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနျပန္သည္။ ေမာင္က ဖရဲသီးတလုံးကို ေျမမွာ ေပါက္ခြဲေပးၿပီး ဒီအတိုင္း ဖဲ့ ဖဲ့ ယူစားရတာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္အျပင္ ဖရဲသီးကလည္း ရန္ကုန္သူက်မအတြက္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ဳိေလသည္။

ေသာင္အစပ္မွာ ေလွကေလးတစင္း ရွိ၏။ ၿပီးေတာ့ ထိုေနရာေလးမွာ သံလြင္ျမစ္က က်ဥ္းသည္။ `ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ´ထဲက လင္းႏွင့္ ျမနႏၵာ အင္းလ်ားကန္ထဲ ေလွေလွာ္ၾကတာကိုပင္ သတိတရ လြမ္းဆြတ္သြားမိေသး၏။ တဖက္မွာ ပ်ံ႔ပ်ဴး လြင္ျပင္။ က်မ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္က `အဲဒါ ဖရဲခင္း´ဟု ေျပာျပသည္။ က်မကေတာ့ ထိုေန႔ကေလးမွာ သဘာ၀၏ ဖမ္းစားမႈထဲ အ႐ူးအမူး ျဖစ္လို႔။ ေမာင့္ မ်က္လုံးၿပံဳးၿပံဳးေတြကလည္း က်မ၏ ႐ူးသြပ္မႈကို အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္ေသး၏။ ေနာက္ေတာ့ အျပန္လမ္းမွာ က်မက အဲဒါပဲ တကယ့္ဘ၀ဟု ထင္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

.................

(ဆက္ရန္ ရွိပါေသးသည္)