Mar 27, 2009

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၇)

၂၀၀၅ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီ…။
ကိုယ္ ပတ္သက္ေနရတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ အက်င့္ပ်က္ ျခစားတာေတြ… ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္တာေတြ… ပညာေရးစနစ္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းေနတာ.. ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက စစ္အစိုးရက ၀န္ထမ္းေလာက အပါအ၀င္ အႏုပညာေလာက စာေပေလာကေတြထဲကို ေဖာက္၀င္ျပီး သပ္လွ်ိဳ ေသြးခြဲေနတာေတြအေပၚ က်မ တစစ ေသြးပ်က္လာရတာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးခါးေရ ေသာက္ႏိုင္မလား… ဆိုတာက က်မအတြက္ သိပ္ၾကီးတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ျဖစ္လာပါျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ထြက္စာတင္ဖို႔ဘက္ကို အားသာသာလာတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်မရဲ႕ အေမရိကန္က မိတ္ေဆြ ေျပာတာကို စိတ္က ေရာက္ေနတာပါ။ ဘန္ေကာက္သာ ေရာက္ေအာင္ လာလိုက္ ခဗ်ားဆိုရင္ ဗီဇာ လြယ္လြယ္ေလးတဲ့။ (ဟဲဟဲ.. ကိုယ္ကလည္း ယံုတာ.. ကို္ယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွျပီထင္ေသး.. တကၠသိုလ္က မေတာက္တေခါက္ ကထိက.. မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာေရးဆရာမ မ်ား.. ေတာ္ေတာ္ ၾကီးက်ယ္တယ္ ထင္တာ။ ျပီးေတာ့ ခုေလာက္ ျမသီလာကို ဖတ္လာမွေတာ့.. က်မ ညံ့ခ်က္ေတြ သိေလာက္ေရာေပါ့..။ က်မကို ကိုယ့္ကို ေျပာရင္ တကယ္အမွန္ပဲ ထင္တာ.. ယံုတယ္။ ညီမေလးတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. အမက မထင္ရဘူး..တဲ့။ ၾကည့္ေတာ့ လည္မလိုလိုနဲ႔ .. ဘသူေျပာေျပာ ယံုေနတာပဲ.. တဲ့။ အဲဒါ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူေျပာေျပာ သိပ္မယံုနဲ႔လို႔ ေတြးထားလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ လာေျပာ.. ယံုတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ "ေမျငိမ္းကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ.." ဆိုတာေလးသာ သူ႔စကားမွာ ပါလိုက္ ယံုျပီးသား… ခုထိ။

တကယ္ေတာ့ က်မက သူမ်ားကို (ဘယ္ေတာ့) ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာ။ အထူးသျဖင့္ လူတဘက္သား ဘ၀နဲ႔ ခ်ီတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ မညာေသး...။ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုပဲ မွတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ က်မ ခပ္ေရးေရး သိပါျပီ။ ေလာကၾကီးက က်မ ထင္သေလာက္ မရိုးစင္း..။ အဲသလိုပဲ လူေတြကလည္း က်မလိုခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္။ တခ်ို႕ဆို အလကားေနရင္းကို လိမ္ေျပာ ညာေျပာ လိုက္ရမွ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိတာမ်ိဳးေလ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လိမ္တာဟာ အျပစ္လို႔ေတာင္ မသိေတာ့။ လူတဘက္သား အတြက္ ဒုကၡဆိုတာလည္း မေတြးၾကေတာ့။ က်မတို႔ရဲ႕ အာဏာပိုင္မင္းမ်ားနဲ႔ သိပ္မကြာ..။

ဒီလိုနဲ႔ က်မ အလုပ္ထြက္ခ်င္ေၾကာင္း ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းေျပာေတာ့ သူ႔ခမ်ာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရွာပါတယ္။ သူက က်မ ဆရာမ လုပ္တာကို သေဘာက်တာဆိုေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ကေလးေတြကို ဆရာမ သားသမီး ျဖစ္ေစခ်င္တာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း ဆရာ ဆရာမ သားသမီးေတြ။ ျပီးေတာ့ ဒီဘ၀ကိုပဲ ႏွစ္ျခိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူေတြ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ မေပ်ာ္ေတာ့တာကိုပဲ တြင္တြင္ ေျပာေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာက က်မ ပိုက္ဆံ ေပါေနတာမွာေတာင္ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာေက်ာ့္ကို အလုပ္ထြက္ဖို႔ ေသခ်ာျပီလို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပူၾကတယ္.. ဘာလုပ္မလဲတဲ့..။ က်မက ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းမွာေပါ့.. လို႔ ေျဖတာပဲ..။ က်မ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တာ ဒါပဲ ရွိတာကိုး (ၾကံဳၾကြား:P)။ မိတ္ေဆြကာတြန္းဆရာ ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ကေတာင္ သူ႔ တြတ္ပီကာတြန္းတအုပ္ထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဇာတ္ကြက္ တကြက္ ပါတာကို ေမျငိမ္း ပုသိမ္ မုန္႔ဟင္းခါးလို႔ ေရးျပီး ေနာက္ခဲ့ေသးတာ။ တကယ္ပါ. က်မေလ.. ေမျငိမ္း (မဟာ၀ိဇၨာ) အျငိမ္းစားကထိက.. ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး လို႔ကို ဆိုင္းဘုတ္တပ္ျပီး လမ္းဆံုေလးခြမွာ ေရာင္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ .. ရြတ္ရြတ္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတေလာ စိတ္ကလည္း အခ်ဥ္ေပါက္လိုက္သမွ..။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မေလးရွားကေန ရာေက်ာ္က ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔တဲ့အခါ အျမင့္တက္ေနတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ ႏွလံုးက ေအာင့္ ေအာင့္ခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကေတာ့ Agent က ရာေက်ာ္က အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ျပီး ဘြဲ႔ရလည္း ျဖစ္လို႔ Supervisor ခဏနဲ႔ ျဖစ္မွာတဲ့။ တကယ္ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း supervisor လို႔ေတာ့ ေျပာပါရဲ႕။ လုပ္ရတာေတြက တယ္ မေခ်ာင္ဘူး။ ရေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္.. အိမ္ကို တလ ၂သိန္းမွ အႏိုင္ႏိုင္…။ ဒါနဲ႔ပဲ ရာေက်ာ့္ကို ျပန္ခဲ့ေတာ့…။ အိမ္မွာပဲ အေမ့ကားတစီးကို ယူေမာင္းတာေတာင္ အဲေလာက္ပဲ ရျပီး မိသားစုနဲ႔ လည္း ရက္ရွည္လမ်ား ခြဲေနစရာမလိုဘူးေပါ့။ ျပီးေတာ့ သားၾကီးက ၁၃ႏွစ္ေပမဲ့ ထြားေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ၾကီး ျဖစ္လာျပီ။ အရပ္ကပဲ ၅ေပ ၈လက္မ ရွိပီ။ သားေယာက်္ားေလးက အေဖရွိမွ ထင္တယ္ေပါ့..။ ဆိုေတာ့ သြားတာမွ ၂ႏွစ္မျပည့္.. ကိုရာေက်ာ္တေယာက္ ျပန္ခ်လာရ ပါေလေရာ..။ သူျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မ အလုပ္ ထြက္စာတင္တဲ့ ကိစၥက တန္းလန္း..။ က်မကို ရစ္ေနတာေလ.. အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဟိုဟာေတာင္း ဒီဟာေတာင္း.. ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတာနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုနဲ႔.. အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မိသားစု အုပ္စုၾကီးေတြနဲ႔… ပုသိမ္ဘက္ သြား ေခ်ာင္းသာ သြား.. သြားပစ္လိုက္တာ..။ အဲဒီမွာ ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြ ရွိတဲ့ဘက္ေတြ ေျခဦးမွ မလွည့္ျဖစ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းမၾကီး ေဒၚခင္မင္းေဇာ္အိမ္မွာ တည္း..။ ေလွ်ာက္လည္ေပါ့။ တေပ်ာ္ၾကီး ေနတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာ..။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္…။ သားၾကီးက ၈တန္းစာေမးပြဲ တန္းလန္း..။ က်မရဲ႕ အလုပ္ထြက္စာ အထက္က လက္မခံ..။ ဘာလုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဖိသိပ္ေနတဲ့ ေအာက္မွာ…။

တေန႔ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က ခြဲေနရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ေမာင္ေတာ္ ေနာက္လိုက္ခ်င္တယ္တဲ့..။ ျမ၀တီလမ္းအတိုင္း သူ႔ေမာင္ေတာ္ဆီအေရာက္ ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ ဘားအံသား ရာေက်ာ့္ကို တိုင္ပင္တာ…။ က်မစိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိ..။ ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိေရာ..။ သူက ဟဲ့ တကယ္လား.. ငါ့ကို လိုက္ပို႔မယ္ေပါ့.. ဟုတ္လား..တဲ့။ က်မက စိတ္ထဲ တကယ့္ကိုပဲ ရုတ္တရက္.. လိုက္မယ္ဟာ.. ငါတို႔ပါ.. အဲဒီထိ လိုက္မယ္။ ခုတိုင္းဆို ငါ့ အလုပ္ထြက္စာကိစၥေရာ.. Passport ကိစၥေရာ.. လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားပံုရပါတယ္။ မ်က္ႏွာ မေကာင္း ဘူး။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါဦးဟာ .. တဲ့။

+++++

အဲဒီရက္ေတြထဲ.. က်မျမင္ေယာင္ေနတာ က်မ ၀န္းက်င္က သနားစရာ မ်က္ႏွာပိန္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတြ…။ မုန္းစရာ ရက္စက္မ်က္ႏွာေတြ..။ ရြံစရာ ပေရာ္ပရီမ်က္ႏွာေတြ…။ မေထမဲ့ျမင္ ရယ္သံ ေတြ..။ ႏွလံုးေအာ့စရာ ေဖာ္လံဖားေတြ..။ သာေတာင့္သာယာရွိစရာ… ဘာမွ မေတြ႔မိ..။ က်မ စိတ္ထဲ.. အေ၀းၾကီးကို ထြက္ေျပး သြားခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ယံုတယ္.. က်မတို႔ သူရွိေနသေရြ႕ ဒုကၡမေရာက္ရဘူးတဲ့..။ ၾကည့္ပါဦး.. မိသားစု ၅ေယာက္.. သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို တရားမ၀င္ သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားတာ.. ေၾကာက္စရာ တကယ္ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မက တသက္လံုး ေက်ာင္းဆရာမ စာေရးဆရာမ.. ဆရာခ်ည္း လုပ္လာ တာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ အင္မတန္ ခ်စ္မက္ စြဲလန္း ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေျမမွာ က်မ တရံတဆစ္မွ်ပင္ မေနခ်င္ေတာ့ျပီ။ က်မ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလားဆိုတာလည္း မစဥ္းစားမိပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ တခုပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္..။ သူမ်ားေျမမွာ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေရာက္ ခံေတာ့မယ္.. ဒီေလာက ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး.. ဆိုတာ။ (တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပမႊားလို႔ မထင္တဲ့ က်မက အျပင္မွာေတာ့ ငါလိုေကာင္ ဒုကၡေရာက္စရာလား..လို႔လည္း ထင္တလံုးနဲ႔ ရွိေနခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္.. ေနာက္တခုက သတင္းအခ်က္လက္မွား ေတြေပါ့။)။

+++++

တကယ္ေတာ့ က်မ စဥ္းစားခဲ့တာေပါ့… အမ်ားၾကီးမွ တကယ့္ အမ်ားၾကီး..။

က်မ သားၾကီးကို ေငြတမ်က္ႏွာတည္း ၾကည့္ျပီး လူ႔တန္ဖိုးကို ေငြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ မက်င္လည္ ေစခ်င္ဘူး။ အဲလို ၀န္းက်င္ထဲ မလုိအပ္ဘဲ သား စိတ္က်ခံစားရတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ (ေသခ်ာတာက က်မသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြဆင္းရဲမယ္.. ဂုဏ္သိကၡာ ခ်မ္းသာေပမဲ့ တန္ဖိုး မရွိ.. အဲဒီအခါ သား စိတ္ထိခိုက္မယ္.. သားလိုအပ္မယ့္ ရဳပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ က်မ ျဖည့္မေပးႏိုင္တဲ့အခါ ၀န္းက်င္အလယ္မွာ သား သိမ္ငယ္မယ္ .. ျဖည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ က်မ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္.. ဂုဏ္သိကၡာ ဆင္းရဲမယ္.. ျပီးေတာ့ က်မ မလုပ္မိဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ အဲဒီ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အစစအရာရာ ဆင္းရဲေတာ့မယ္)

အဲသလိုပဲ သမီးေလး ၾကီးလာတဲ့အခါ ပညာတတ္ေပမဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘက ေမြးတာမို႔ က်မငယ္ငယ္ကလို စိတ္မထားႏိုင္ရင္ သမီးမိန္းကေလးမို႔ ပ်က္စီးလြယ္ေလမလား..။ က်မစိတ္ထဲမွာ ေရွ႔ ေလွ်ာက္ လူငယ္ေတြ ပို ပို ပ်က္စီးမွာလို႔ ျမင္ေနတာေလ..။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါ့.. Nude Show က်ိတ္၀ိုင္းေတြ ရွိေနျပီလို႔ က်မ သိေနရတာ..။ က်မေရွ႕မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ လူငယ္ေလးေတြ..။ ကိုယ္က စီးပြားက်ံဳး ရွာေနရတာနဲ႔.. သူတို႔ကို မၾကည့္ႏိုင္တာနဲ႔.. ကိုယ့္ကေလးေတြမွ ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ရင္.. အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ ေရစီးေၾကာင္း ထဲမွာ…………………. က်မ ေၾကာက္တယ္…။ တကယ္ေတာ့ က်မ တကယ္ ေၾကာက္ခဲ့တာက အဲဒီ ၀န္းက်င္ၾကီး တခုလံုးကိုပါ..။ ဖ်က္ဆီးသူေတြနဲ႔ .. အဖ်က္ဆီး ခံရသူေတြနဲ႔.. ပ်က္စီးေနသူေတြနဲ႔.. ခုခံေနရသူ ေတြနဲ႔.. ၾကိဳးစားျပီး မတ္မတ္ ရပ္ေနရသူေတြ နဲ႔…. ဒါပဲ ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္.. ေမာလိုက္တာ..။ အဲဒီ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို က်မ ေၾကာက္တယ္..။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ က်မ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ပဲေလ..။ က်မရဲ႕ ခ်ိနဲ႔တဲ့ အားအင္ေလးနဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားၾကီး မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆိုရင္ က်မ ေမြးထားလို႔ လူျဖစ္လာရတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ က်မ ကယ္တင္ရေတာ့မွာပါပဲ..။

ေနာက္တခု ေတြးစရာက အေမ…
က်မဘ၀မွာ အေမတေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ..။ အေမက သားသမီးေတြရဲ႕အပူအားလံုးကို ေခါင္းေပၚရြက္ထားတဲ့ အေမၾကီး..။ အေဖက အေမကို ေသသည္အထိ မပူမပင္ ေနရေလာက္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ ထားသြားတာမို႔ ေတာ္ရံုနဲ႔ေတာ့ အေမက မယိုင္နဲ႔ႏိုင္။ ျပီးေတာ့ အေမက တရားစခန္း အလီလီ၀င္ေနတာမို႔.. စိတ္ေျပရာ ရွာေတြ႔မယ့္သူ..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နက္ျဖန္ မတ္လ ၂၈ဆို အေမ အသက္ ၆၉ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ျပီ။ က်မ မရွိရင္ အေမ့နားမွာ သမီး ၃ေယာက္ က်န္ဦးမွာပါ။ (တကယ္ေတာ့ က်မက အေဖနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနတတ္ျပီး အေမနဲ႔ဆို စကား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာတတ္တာမို႔ အေမနဲ႔ က်မက သမီးဦးနဲ႔ အေမနဲ႔ ဆိုေပမဲ့ က်န္တဲ့ သမီးအငယ္ေတြေလာက္ မနီးကပ္သလို ရွိေနခဲ့တာပါ.. အငယ္ေတြကေတာ့ အေမနဲ႔ ဘာသာစကားတူ.. လံုးေထြး။ ဒါေပမဲ့ အေမက က်မနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒုကၡ အခံရဆံုး ထင္ပါရဲ႕)

(အေမ... ဘာလိုလိုနဲ႔ အသက္ ၇၀ထဲ ၀င္ျပီ.. အေ၀းဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ သမီးၾကီးနဲ႔ မိသားစုကို ဘုရားစင္ေရွ႔မွာထိုင္ျပီး ေန႔တိုင္းေမတၱာပို႔ေနမွာ အေသအခ်ာေပါ့)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက ရာေက်ာ္…
သူ႔ကိုေတာ့ က်မ မပူမိ။ သူက က်မနဲ႔ ထပ္တူ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့သူ.. ျပီးေတာ့ ဘာကိုမဆို ရင္ဆိုင္ျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစား လုပ္မယ့္သူ.. သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတို႔ အလိုေလာဘ တို႔ ဆိုတာကေတာင္ က်မနဲ႔ မိသားစုအေပၚပဲ မူတည္တဲ့သူ…။ ျပီးေတာ့ က်မက သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဖို႔ နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားသူမို႔.. သူ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ အက်ဥ္းက်စရာ မရွိ (က်မထင္တာေပါ့ေလ.. တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ သူပဲ သိမွာပဲ :P )

(အဲဒါ ထိုင္းကို ေရာက္စက ရာေက်ာ္ ေပါ့.. သနားစရာေလးေနာ္.. :P)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက က်မအတြက္..
တကယ္လို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသာ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ထိုင္းမွာ က်မ ေနရေတာ့မယ္။ အဲဒီ ထိုင္းမွာ က်မ ဘာ လုပ္ႏိုင္မလဲ..။ က်မ သိသေလာက္.. က်မလုပ္ႏိုင္တာ.. လိႈ္င္းတို ေရဒီယိုေတြ ရွိမယ္။ အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ရွိမယ္.. ေသခ်ာတာက စာသင္ေက်ာင္း ေတြ ရွိမယ္..။ က်မက ျမန္မာစာဆရာမမို႔ ျပည္ပက တျခား တိုင္းရင္းသားေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျမန္မာစာ သင္ႏိုင္မယ္ေပါ့.. (တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက အဂၤလိပ္စာ ညံ့သူ)။ က်မ စဥ္းစားခဲ့တဲ့အထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး က႑ မပါခဲ့ပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မသိခဲ့တာက ထိုင္းမွာ ဗမာေတြ ေနရတာ သိပ္လြယ္တယ္… ဘယ္ႏိုင္ငံသြားသြား သိပ္လြယ္တယ္… ေအးေဆးပဲ.. ေမျငိမ္းဆို ဆရာမ လည္း ျဖစ္.. စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္.. ဆိုေတာ့.. လြယ္လြယ္ေလး.. ဆိုပဲ။ အဲလို Information ေတြ message ေတြနဲ႔.. ။ ထံုးစံအတိုင္း ေမျငိမ္းက ယံုပါေပ့။

ျမသီလာကို တကယ္ စြန္႔ႏိုင္ျပီလား.. ခြဲခြာႏိုင္ျပီလား… စဥ္းစားေတာ့လည္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတစရာဆိုလို႔ လူမဟုတ္တဲ့ သက္ရွိေတြ.. သက္မဲ့ေတြ.. ဥပမာ .. ဂ်ပ္စင္.. သစ္ပုပ္ပင္.. ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္.. ေတာင္ငူေဆာင္.. RC.. စာၾကည့္တိုက္.. အင္းလ်ားေတြေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ။ အရင္ကလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မလြမ္းေတာ့.. ဆရာဆရာမ ေတြကိုလည္း မလြမ္းခ်င္ေတာ့..။

အေမ့ကိုေရာ……………….. အဲဒီအတြက္ပဲ က်မစိတ္ထဲ ဆို႔နစ္ ေၾကကြဲစရာ ရွိတာပါ…။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ "တဟီတီသြားရေအာင္"ကို ခဏ ခဏ ရြတ္ေနမိတာ..။

ဒီလိုနဲ႔ သားၾကီး ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖအျပီး အေဖ့ရြာကို သြားလည္မယ္ဆိုတဲ့ ခရီးက… ျမ၀တီထိ.. မဲေဆာက္ထိ… ဇင္းမယ္ဆို.. ညိဳတဲ့ျမိဳ႕ေလးဆီအထိ… ေပါက္ခဲ့တာ..။ အဲဒီတေလွ်ာက္မွာလည္း ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ၀တၳဳ ေခါင္းစဥ္တခုကို ယူေျပာရရင္.. “သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔” ေပါ့…။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရာမဆို ေ၀းသြားမွ.. ေ၀းေနမွ ပိုလြမ္းရတယ္ ပိုတမ္းတရတယ္ဆိုတာကို က်မ ပို ပို သိလာရတဲ့ ကာလေတြဆီ.. ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ ခရီးအစေပါ့..။ ျပန္ရႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမွန္း သိေလ… ပို လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲရေလ…။ တခါတခါက်ေတာ့ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ရတာေတြပါ ပါလာရပါေသးတယ္။

+++++

(တကယ္ေတာ့ (၃၈)ဆိုရင္ ျမသီလာၾကီးက က်န္ခဲ့ပါျပီ။ ထိုင္းေရာက္ကာမွ ျမသီလာကို ဘာလို႔ ပိုလြမ္းရလဲ.. ဘယ္လို လြမ္းရလဲဆိုတာေတြကို ဆက္ဖတ္ခ်င္ၾကရင္ေတာ့ ဆက္ေရးမွာပါ...။ ေရးရရင္ေကာင္းမလားဟင္ :) )





35 comments:

မမသီရိ said...

အမေမျငိမ္းေရ.. တကယ္ေတာ့ ျမသီလာ အလြမ္းေျပ က ခုမွ စမွာပါလား... း)
ဖတ္ခ်င္တာေပါ့.. အရမ္းပဲ
ေရးျပပါ.. အမေမျငိမ္း လြမ္းေနတာေတြ
က်န္ခဲ့တာေတြ က.. ရင္နာစရာ အတိတ္ေတြ မ်ားတယ္ေလ.. ေနာ္
အဠါမ္း သန္႕သန္႕ ေလး ေတြ ပါ ေရးျပ ပါ.. း)

မမသီရိ said...

အလြမ္း သန္႕သန္႕ ေလး ေတြ ပါ ေရးျပ ပါ.. း)

ေမ said...

အမေရ
ဆက္ေရးပါဦး ... မအားလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရးေနာ္ ...

Anonymous said...

ေရးျပရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္ဆရာမ။ ပထမႏွစ္တက္တုန္းက သခ်ာၤ ၁ သစ္တဲ့ စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာအလုပ္ထြက္တဲ့ပံုေလးကို ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ ဆရာကလည္း ကရင္ စကားေျပာကလည္း ျပတ္ ငါနင္တုိ႕ကို လြမ္းေနေတာ့မွာဟ ဆုိတာနဲ႕တင္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းဖက္ငိုၾကေသးတာကို သတိရမိတယ္။ အင္း.............

Phyo Evergreen said...

ဆက္ေရးပါဗ်ာ.. အမွတ္(၁)တည္းကေနအားေပးလားတာ..။ ဘ၀မွတ္တမ္းတစ္ခုေရးၿဖစ္တာေပါ့..။

သက္ပိုင္သူ said...

ဆရာမေရ..
ဆက္ေရးပါေနာ္။။။။
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေနပါ့မယ္

Unknown said...

ဆရာမ
အခုမွဖတ္ရေပမဲ့ မထႏို္င္ေအာင္ အစအဆံုးဖတ္မိတယ္. ဆရာမ ေရးေနတာေတြဟာ ရင္ဘတ္နဲ႔ေရးေနတယ္ဆို တာခံစားသိေနရတယ္. စစ္အစိုးရရဲ႔နည္းပရိယာယ္ေတြ ၾကားမွာ ဘာမွ မသိပဲၾကီးျပင္းလာရတဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္. က်မတို႔ေတာင္နည္း နည္းပဲမီလိုက္လို႔ သူတို႔ရဲ႔နည္းဗ်ဴဟာေတြကို သိေနယင္ နဲ႔ ခံေနရတယ္.88အေရးအခင္းတုန္းက က်မက 5တန္းေလ သပိတ္ေမွာက္တဲ့အထဲမွာ ပါေသးတယ္.ေက်ာင္းကေနေပါ့
ေတာင္ေပၚသူ

mg said...

ဆက္ေရးေပးပါခင္ဗ်ာ၊ ဆတ္တငန္႔ငန္႔ ႀကီးျဖစ္ေနေပါ႔။

:P said...

မေမျငိမ္းကိုခ်စ္လို႕ေျပာတာေနာ္... XXXXXXXXX :))

ဆက္ေရးပါ.........................။
ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္။

ၾကည္ said...

ဆက္ေရးပါေနာ္..ဆရာမရဲ႔ ထိုင္းက အေတြ႔အၾကံဳေတြကိုလည္း ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဆရာမအေမနဲ႔ ကိုရာေက်ာ္ပံု ၾကည့္ရလို႔ေက်းဇူးပါ။ ကိုရာေက်ာ္က သနားစရာေလးတဲ့လား..အဲဒီသနားတာေလးက စတာေပါ့ေနာ္။ :P ။

မီယာ said...

ဆက္ေရးပါ ဆရာမ

M.Y. said...

ဆက္ေရးပါ...ခင္ဗ်ား..ျမသီလာအေႀကာင္း ၊ျမသီလာအလြမ္း ေတြ မပါေတာ့ဘူးဆို ရင္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းေရးတာ ပိုေကာင္းမလားလို ့..

"အမ ေမျငိမ္းကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ.." ေနာ္ :D

P.Ti said...

ဆက္ဖတ္ခ်င္ပါတယ္... ဆက္ေရးပါ ဆရာမ... ေခါင္းစဥ္ကိုေျပာင္းခ်င္ေျပာင္လိုက္ေပါ့... ;)

The Wild Rose said...

ျမသီလာအလြမ္းေျပ မ်ားကို စိတ္၀င္စားစြာျဖင္႔ အၿမဲေစာင္႔ေမွ်ာ္ဖတ္ေနပါတယ္ ....
တကယ္႔ဘ၀ပံုရိပ္ေတြကို ခံစားၿပီးကိုယ္တိုင္ေရးတဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳေတြမို႔ ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားမိတာပါ ဆက္ေရးပါ အမ .......

ko watote said...

ဆက္ေရးပါ ဆရာမ။ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္။

ေမျငိမ္း said...

ဟီးး
လွပါတယ္ဆိုမွ.. ဒါေတာင္ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးဆိုသလို ျဖစ္ေနျပီ.. ေနာ္..။ နဂိုကတည္းက ေရးခ်င္လ်က္ လက္တို႔ကိုမ်ား... :P ..
ျပီးေတာ့ ျမသီလာအလြမ္းေတြကေတာ့ ပါေနမွာေလ.. တနည္းနည္းနဲ႔.. ဒါေၾကာင့္ နာမည္ မေျပာင္းေတာ့ ပါဘူး..။ အဓိကက ျမသီလာကို လြမ္းရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါပဲ..။

လြမ္းသုရင္ said...

ဆက္ေရးပါ ဆရာမ။ ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ :)

ေမ့သမီး said...

အစ္မဆက္ေရးပါေနာ္။ ဒီေခတ္စနစ္ဆိုးတစ္ခုထဲမွာ သားေကာင္ျဖစ္ရတဲ့သူေတြ၊ မုဆိုးျဖစ္သြားတဲ့သူေတြ၊ သားေကာင္လည္းမဟုတ္၊ မုဆိုးလည္းမျဖစ္ဘဲ နာက်င္ခံစားေနရတာေတြအားလံုးကို အစ္မရဲ႕စာေတြ ဖတ္ရင္ေတြးဆၾကည္႕လို႕ရပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္အတြက္ေတာ့ မွတ္တမ္းေတြပါပဲ။

Nay Lin said...

RE: ၿပႆနာမီးထြန္းရွာၿခင္း :)

ကိုရာေက်ာ္

ဆက္သာေ၇းခိုင္း..မဟုတ္ရင္ TV ႀကည္႕လိုက္.ေလွ်ာက္သြားလိုက္..နဲ႕
ဟိုလိုလိုဒီလိုလို..ၿဖစ္ေနလိမ္႕မယ္..
ဟီး..ဟီး

NL

Want to say said...

ဆရာမေရ သူမ်ားကို မလိမ္တာ ေကာင္းသလို သူမ်ားလိမ္တာ မခံရတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒါမွ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္မွာ။

Moe Cho Thinn said...

ဆရာမေရ
Autobiography လို ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႔ ဒီဖက္က အေၾကာင္းေတြပါ ပါမွ ျပည္႔စုံေတာ႔မွာေပါ႔။
ဆရာမ သံခေမာက္သာ ေဆာင္းထားေပေတာ႔။
ဆရာမကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတာေနာ္.. အဟိ။

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

တီခ်ယ္ .. ဆက္ေရးပါ.. ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။

phoenix said...

မူရင္းပံုျပင္ဟာ Ralston ရဲ ့ Krilof and His Fabble စာအုပ္ထဲက ပံုျပင္ပါ။
သရက္ျမဳိ ့က ငညွက္ ဆိုသူက နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္ ဆီ ကို ေရးခဲ့တဲ ့စာမွာ ေဖာ္ျပထားတယ္ လို ့ဆိုပါတယ္။
နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္က သူ ့ရဲ ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတဲ ့ စာအုပ္မွာ ထပ္ျပီးတင္ျပထားပါတယ္။

.....................................

စာေရးဆရာ ႏွင့္ သူခိုး

ေရွးတုန္းက ငရဲျပည္က ယမမင္းႀကီး ေရွ ့သို ့ စာေရးဆရာ တစ္ဦးႏွင့္ သူခိုးတစ္ေယာက္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေရာက္လာႀကတယ္။ စာေရးဆရာ ဆိုသူဟာ ငရဲျပည္မေရာက္မီ လူ ့ ျပည္မွာတုန္းက အလြန္နာမည္ႀကီး ထင္ေပၚေက်ာ္ႀကားတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူခိုးဆိုသူကေတာ့ အလစ္သုတ္ ေဖာက္ထြင္းသူခိုး လမ္းဓားျပလုပ္ ဆိုတဲ ့ အဆိုးမွန္သမ်ွ အကုန္လုပ္လာတဲ ့လူပါ။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ယမမင္းႀကီး ထံေမွာက္မွာ အစစ္အေဆးခံျပီးေတာ့ ျပစ္ဒါဏ္အသီးသီး ခ်မွတ္ခံႀကရပါတယ္။ ငရဲသားေတြက ငရဲအုိးႀကီးႏွစ္လံုးထဲမွာ တစ္ေယာက္စီထည့္ျပီး ဒယ္အုိး ေအာက္မွာ ငရဲမီးေတြ ဖိုေပးလုိက္တယ္။ သူခိုးရဲ ့ ဒယ္အုိးေအာက္က ငရဲမီးေတြဟာ ၊ မီးေတာက္မီးလ်ွံေတြ ဟိန္းေနျပီး ငရဲခန္းမႀကီးရဲ ့ ေက်ာက္သားအမုိးႀကီးေတာင္ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ လာတဲ့အထိ ပူျပင္းတယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။ အဲ ... စာေရးဆရာရဲ ့ ဒယ္အုိးေအာက္က်ေတာ့ ငရဲသားေတြက ငရဲမီးေသးေသးကေလး ဖိုေပးထားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ငရဲမီးေသးေသးကေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးႀကီးလာတာ ငရဲခန္းမႀကီး တစ္ခန္းလံုး နီရဲ ထိန္လင္းေနပါသတဲ ့။


ႏွစ္ပရိေစၦဒ အေတာ္ႀကာလာတဲ့ အခါမွာ သူခိုးရဲ ့ ငရဲအုိးေအာက္က မီးေတာက္ႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း မီးရွိန္ေလ်ာ့ျပီး မီးျငိမ္းသြားပါတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာရဲ ့ ငရဲအိုး ေအာက္က မီးေတာက္ႀကီးကေတာ့ ႀကာေလ အရွိန္ေကာင္းလာေလ ျဖစ္ျပီး မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ ပိုျပီး ႀကီးမားလာပါတယ္။ ႀကာေလပိုျပီး ပူေလာင္လာေလ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူခိုးရဲ ့ ငရဲမီး ျငိမ္းေသသြားတာ ျမင္ရျပီး သူ ့ငရဲမီးက အရွိန္ေကာင္းလာတာ ေတြ ့ရတဲ ့ စာေရးဆရာ နာမည္ေက်ာ္က ..... ငါဟာ ပုိက္ဆံမက္ေမာျပီး င့ါကေလာင္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခ်င္ရာရာေတြ ေရးခဲ့တဲ ့ အျပစ္ရွိတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတပါးပစၥည္းကို မတရားလုယက္ ခိုးယူေနတဲ့ သူခုိးနဲ ့ ႏွဳိင္းစာလ်ွင္ ငါ့ အျပစ္က ဘာမွ မႀကီးလွပါဘူး။ ဒီလုိ ငါ့မွာ အျပစ္ႀကီးႀကီး မရွိဘဲႏွင့္ သူခိုးထက္ပုိျပီး အျပစ္ဒါဏ္ခံရတာေတာ့ မမ်ွတပါဘူး၊.... လုိ ့ေတြးမိျပီး ....

ဘုရားသခင္ မတရားဘူး....

လို ့ ေအာ္ဟစ္ပါေတာ့တယ္။
..........................................
အဲဒီအခါ ငရဲသူမတစ္ေယာက္ ျဗဳန္းကနဲ ေပၚလာျပီး နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာကို ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့တာပါပဲ။
ဟဲ ့။။ လူယုတ္မာ ... ။ နင္ ဘုရားသခင္ကို ဘာေႀကာင့္အျပစ္ဆိုေနရတာလဲ ။ နင့္က နင့္ကိုယ္ကို သူခိုးနဲ ့ ႏွဳိင္းေနရသလား ။ သူခိုးရဲ ့အျပစ္ဟာ နင္က်ဴးလြန္တဲ ့အျပစ္နဲ ့ ႏွဳိင္းစာလ်ွင္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ဘူး။ သူခိုးဟာ လူ ့ဘဝတေလ်ာက္လံုး တရားလက္လြတ္ ဥပေဒမဲ ့ ဆိုးေပခိုးတုိက္လာတဲ ့ အျပစ္ကေလးပဲ ရွိတယ္။
နင့္အျပစ္ေတြကုိ ႀကည့္စမ္း။ နင္ေရးသားခဲ့တဲ ့ စာေပအဆိပ္ေတြဟာ လူေတြရဲ ့ စိတ္ဓာတ္ စာရိတၱကို ခ်ိနဲ ့ သတၱိေႀကာင္ေစရံုသာမက ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ လူ ့ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို ႏွစ္ပရိေစၦဒ ႀကာေလေလ၊ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ပ်ံ ့ႏွံ ့ လာေလေလ ျဖစ္ေနတာပဲ။
.................................. ......
ဟုိမွာႀကည့္စမ္း။
နင့္အေရးအသားေႀကာင့္ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ျဖစ္ေနတဲ ့ ဒုစရိုက္ရာဇဝတ္မွဳေတြ ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေနႀကတဲ့သူေတြ၊ မိဘစကားနားမေထာင္ဘဲ မိဘကို အရွက္ကြဲ အက်ဳိးနည္းေအာင္ မိဘ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ဆုိးေပပ်က္ဆီးေနတဲ့ ကေလးေတြ ၊ အဲဒီကေလးေတြရဲ ့ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ ၊ အက်င့္စာရိတၱေတြကို ပ်က္ဆီးေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ ၊ နင္လုပ္ခဲ့တာ နင္ေရးခဲ့တာ ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးစံေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ျပီး လူ ့အသိုက္အျမံဳကေလးေတြကို တစစီ ကြဲျပဲသြားေအာင္ တရားဥပေဒနဲ ့ အိမ္ေထာင္မွဳ စည္းကမ္းေတြ ဗရုတ္သုတ္ခ ျဖစ္သြားေအာင္ ေရးခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ ၊ နင္ ေရးခဲ့တာ။
...................................
ႀကည့္စမ္း။
နင္ေရးတဲ့ စာေတြ ဖတ္ျပီး တစ္တိုင္းျပည္လံုး လမ္းလြဲလိုက္မိတယ္၊ ခိုးမွဳ ဝွက္မွဳ ရာဇဝတ္မွဳေတြ ၊ ေသာင္းက်န္းပုန္ကန္မွဳေတြ ျဖစ္ေနရတာေတြဟာ တိုင္းျပည္ပ်က္လု မတတ္ပဲ ။အဲဒါ နင္လုပ္ခဲ့တာေတြ ၊ အဲဒီလူေတြ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ ရျပီး က်ဆင္းခဲ့ရတဲ့ ေခ်ြးေတြ ေသြးေတြ ၊ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြအတြက္ နင့္ကို အျပစ္တင္ရမွာပဲ။
.................................
လူယုတ္မာ။ နင္ေရးခဲ့တဲ ့စာေတြေႀကာင့္ လူသားေတြ ဘယ္ေလာက္ ပ်က္စီးဒုကၡေရာက္ခဲ့ ၊ ခံစားခဲ့ရတာကို နင္ျမင္ျပီလား၊ နင္ ဘုရားသခင္ကုိ မထီမဲ ့ျမင္ ျပဳဝံ့ေသးသလား ။ ကဲ .. ။ အဲဒီအျပစ္ေတြ ေက်ေအာင္ နင္ဆက္ျပီး ငရဲခံေပအံုးေတာ့ ဆိုျပီး ငရဲသူမကေလးဟာ ငရဲအုိးႀကီးရဲ ့ အဖံုးကို ဂ်ိမ္းကနဲ ပိတ္ခ်လုိက္ပါသတဲ့ ။
..................................
ပံုျပင္ကေတာ ့ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ ့ ဆက္ေျပာခ်င္တာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အခြင့္သာခဲ့ရင္ေပါ ့။
ေအာ္.. တခုေတာ့ မွာပါရေစ။ ဖတ္ျပီးသိျပီးသား ဆိုေစအံုးေတာ့ လက္ဆင့္ေတာ့ ကမ္းေစ့ခ်င္တယ္ ဗ်ာ။
(ထံုစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ နာမည္ေသခ်ာ မဖတ္မိခဲ့တာ ဘေလာ့ဂါေလးရဲ႕ ပို႔စ္ပါပဲ...)

ေမျငိမ္း said...

စိတ္ခ်ပါ.. ေရးမွာေပါ့..
ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာၾကတာပဲေနာ္.. :P
want to say.. က်မကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း ပညာရွိျဖစ္ဖို႔ထက္ အားလံုးကို ရိုးရိုးသားသား ပကတိအတိုင္း ရင္ဆိုင္ခ်င္တာပါပဲ..။ ကိုယ့္ကို လိမ္လို႔မွ လိမ္မွန္း မသိတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕..ေနာ္။
ျပီးေတာ့ Phoenix.. ေရ..
ဘာကိုဆိုလိုတယ္ေတာ့ မသိပါ..။
ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာတိုင္း ငရဲမွာ ၾကာရွည္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ..။ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ..။ ေရးတဲ့စာဟာ အဆိုးကို ဦးတည္သလား အေကာင္းကို ဦးတည္သလားဆိုတာေတာ့ ကြာပါလိမ့္မယ္..။ စိတ္မပူပါနဲ႔.. စာေရးဆရာ အမ်ားစုကေတာ့ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကိုပဲ ဦးတည္ၾကပါတယ္..။ က်မစိတ္ထင္.. ငရဲမင္းက နအဖေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူးထင္တာပဲ..။ အနည္းဆံုးေတာ့ မွန္တဲ့အတိုင္း ဆံုးျဖတ္မွာပါ.. :D

phoenix said...

ဆရာမ
ကြ်န္ေတာ္က ဆရာမ စာေတြကို အျမဲ ေစာင့္ဖတ္ေနတာပါ။ဆရာမရဲ့ အျမင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ ့ ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဘယ္သူဆီကိုမွလဲ ကြန္မန္ ့မေရးဘူးပါ။ဒါက ပထမဆံုးနဲ ့ေနာက္ဆုံး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ိုစာေရးဆရာတိုင္း ငရဲမွာ ၾကာရွည္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္ ၃ တန္းေလာက္ထဲက ပုံျပင္စာအုပ္ေတြ စဖတ္တာက စျပီး အခုထိ စာေတြ ဖတ္ေနတုန္းပါ ဆရာမ။ အဲဒီေလာက္ဆို စာေရးဆရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို သေဘာထားမယ္ ဆိုတာ ဆရာမ ခန္ ံ့မွန္းႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ့ အေရးပါမႈကိုပါ။ လူေတြရဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြဟာ သူတို ့အျမဲေလးစား အားက်တဲ့ စာေရးဆရာေတြ ရဲ့အေရးအသားေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္ေနတယ္ဆိုတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ က်န္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ဘာမွမပါပါဘူး ဆရာမ။ ျမသီလာအလြမ္းေျပ ကို ကြ်န္ေတာ္ စဖတ္ကထဲက ၾကိဳက္လို ့ အျမဲတမ္း ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာရဲ့ ပုဂၢလိက ခံစာခ်က္ေတြကို ေရးျပေနတယ္လို ့ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ျမင္ေနတယ္။ လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ဟာ မွားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ စာေရးဆရာလဲ လူသားေတြထဲက လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ကိုယ့္ မ်က္စိနဲ ့ ေတြ ့တာေတာင္ မွားႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ဥပမာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သူေရးတဲ ့ စာေတြအေပၚမွာ သူတစ္ေယာက္ထဲနဲ ့ ဆိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထည့္မေရးသင့္ဘူးလို ့ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ ယူဆခ်က္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သာမန္စာဖတ္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ဟာ ဆရာမလို ဝါရင့္ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေပၚ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္သြားရင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို ့ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲကေန တကယ္ေတာင္ပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စာဖတ္တာပဲ ဝါသနာပါျပီး စာေရးရတာကို အရမ္းပ်င္းလို ့ ေနာက္ထပ္လဲ ကြန္မန္ ့ ေရးျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ အခုေတာင္ ဆရာမ အေနနဲ ့ တစ္မ်ိဳးထင္မွာစိုးလို ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးလိုက္တာပါ။ဆရာမ ကိုေစာ္ကာလိုတဲ့ စိတ္ ကြ်န္ေတာ္ဆီမွာ လုံးဝမရွိတာကို ရဲရဲၾကီးအာမခံ ပါတယ္။ ျမသီလာ အလြမ္းေျပ(၃၈)ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးေနပါတယ္။

phoenix said...

ဆရာမ
ကြ်န္ေတာ္က ဆရာမ စာေတြကို အျမဲ ေစာင့္ဖတ္ေနတာပါ။ဆရာမရဲ့ အျမင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ ့ ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဘယ္သူဆီကိုမွလဲ ကြန္မန္ ့မေရးဘူးပါ။ဒါက ပထမဆံုးနဲ ့ေနာက္ဆုံး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ိုစာေရးဆရာတိုင္း ငရဲမွာ ၾကာရွည္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္ ၃ တန္းေလာက္ထဲက ပုံျပင္စာအုပ္ေတြ စဖတ္တာက စျပီး အခုထိ စာေတြ ဖတ္ေနတုန္းပါ ဆရာမ။ အဲဒီေလာက္ဆို စာေရးဆရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို သေဘာထားမယ္ ဆိုတာ ဆရာမ ခန္ ံ့မွန္းႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ့ အေရးပါမႈကိုပါ။ လူေတြရဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြဟာ သူတို ့အျမဲေလးစား အားက်တဲ့ စာေရးဆရာေတြ ရဲ့အေရးအသားေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္ေနတယ္ဆိုတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ က်န္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ ဘာမွမပါပါဘူး ဆရာမ။ ျမသီလာအလြမ္းေျပ ကို ကြ်န္ေတာ္ စဖတ္ကထဲက ၾကိဳက္လို ့ အျမဲတမ္း ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာရဲ့ ပုဂၢလိက ခံစာခ်က္ေတြကို ေရးျပေနတယ္လို ့ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ျမင္ေနတယ္။ လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ဟာ မွားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ စာေရးဆရာလဲ လူသားေတြထဲက လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ကိုယ့္ မ်က္စိနဲ ့ ေတြ ့တာေတာင္ မွားႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ဥပမာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သူေရးတဲ ့ စာေတြအေပၚမွာ သူတစ္ေယာက္ထဲနဲ ့ ဆိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထည့္မေရးသင့္ဘူးလို ့ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ ယူဆခ်က္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သာမန္စာဖတ္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ဟာ ဆရာမလို ဝါရင့္ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေပၚ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္သြားရင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို ့ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲကေန တကယ္ေတာင္ပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စာဖတ္တာပဲ ဝါသနာပါျပီး စာေရးရတာကို အရမ္းပ်င္းလို ့ ေနာက္ထပ္လဲ ကြန္မန္ ့ ေရးျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ အခုေတာင္ ဆရာမ အေနနဲ ့ တစ္မ်ိဳးထင္မွာစိုးလို ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးလိုက္တာပါ။ဆရာမ ကိုေစာ္ကာလိုတဲ့ စိတ္ ကြ်န္ေတာ္ဆီမွာ လုံးဝမရွိတာကို ရဲရဲၾကီးအာမခံ ပါတယ္။ ျမသီလာ အလြမ္းေျပ(၃၈)ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပးေနပါတယ္။

ေမျငိမ္း said...

Phoenix...
တကယ္လည္း အဲဒီပံုျပင္က နည္းနည္း တဘက္သတ္ ဆန္တယ္ေလ..။ ေနာက္တခု .. က်မရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ဆိုလည္း ျငင္းစရာ မရွိပါဘူး.. ဘာလို႔လဲဆို ေတာ့ က်မ ျမသီလာအလြမ္းေျပကို စေရးကတည္းက Memoirs ဆန္ဆန္ေရးခ်င္တာလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်မရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးခံစားခ်က္ေတြဟာ ေခတ္ျပိဳင္ ခံစားခ်က္ျဖစ္သလို ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခံစားခ်က္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်မေရးေနတာ.. က်မတို႔ မိသားစုအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေရးေနတာ မဟုတ္ဘူး ထင္တာပဲေလ..။ (ပုဂၢိဳလ္ေရး ေရးတယ္ဆိုလို႔ပါ)။ ျပီးေတာ့ Blog ဆိုတာကိုကလည္း ကိုယ္ ေရးခ်င္ တာေလး ေရးဖို႔ လုပ္ထားတာပါပဲ..။ ထားပါေတာ့။ က်မကလည္း အဲလို ရွင္းျပေလ့ မရွိပါဘူး။ တဘက္က က်မ အထင္လြဲမွာ စိုးတယ္ဆိုလို႔ က်မကလည္း ျပန္ေျပာျပတာပါ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမသီလာကို ေစာင့္ဖတ္တယ္ ဆိုလို႔ လည္း ပါတာေပါ့။ တခု ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ခံစားခ်က္ နဲ႔ ၾကံဳရတာေတြက ဆိုးတယ္..ဆိုရင္ .. က်မတို႔ ျပည္သူလူထုက ဒါ့ထက္ ပိုဆိုးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တကၠသိုလ္က ကထိက တေယာက္ ေတာင္ ဒီေလာက္ ဒုကၡေရာက္ရင္.. စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါ ေတာ့။ အဲဒါပါပဲ..။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မေလးေမ said...

အန္တီေမၿငိမ္းဆက္ေရးပါ ...
အန္တီအိမ္ေၿပာင္းပီးေနာက္ ပိုင္းစာေရးတာေတြေႏွး
သြားေပမယ့္ ေစာင့္ဖတ္ ေနဆဲပါ ..
အန္တီတို ့ၿမန္မာစာငွာနမွာ မေလးေမ ဘၾကီးနဲ ့ၿမန္မာစာ ရိွပါတယ္.. ေနာက္ၿပီးေတာ့ အန္တီေမၿငိမ္းၿမင္ခဲ့ဘူးတဲ့
ကိုဘုန္းေမာ္အေၾကာင္းေနာက္မွ ေမးခ်င္ပါေသးတယ္.. ဟီး .. ၿမန္ၿမန္လဲေရး.. မ်ားမ်ားလဲေရးေနာ့

ကိုဖီးနစ္ေရ .. ဒါကေတာ့ .. ဘယ္သူမဆို ကိုယ္စီကိုယ္ငွေ၀ဒနာကိုယ္စီပါပဲ .. အထက္လူၾကီးေတြကို မစာနာရေကာင္းလား လို ့လည္းမေၿပာပါနဲ ့..
သူတို ့လည္းခံစားခ်က္ရိွေကာင္းရိွပါလိမ့္မယ္ .. ဒါေပမယ့္လည္း
တကယ္ခံရတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားမွာလဲ
ႏွလံုးသားနဲ ့ပါ ..
အန္တီေမၿငိမ္းဘက္ကခ်ည္းဘက္လိုက္တယ္
မေၿပာလိုက္ပါနဲ ့...
မယံုမရိွပါနဲ ့..အန္တီေမၿငိမ္းေရးတဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္
အေၾကာင္း ပုိစ့္တခုမွာ ဖတ္ရင္း ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါတယ္.. ေၾသာ္..ငါတို ့ဘ၀က် အန္တီမသိရွာဘူး၇ယ္လို ့ .. :(
ေပၿဖစ္ရတဲ့ဘ၀မွာ နဲနဲအထုခံရတာနဲ ့မ်ားမ်ားအထုခံ
ရတာပဲကြာတာ ..ၾကားက ႏွစ္ၿပန္ အထုခံလုိက္ရတာ
ေၿပာၿပခ်င္တယ္တကယ္ :( ..
ေနာက္မွ အခြင့္ရရင္ န္တီေမၿငိမ္းကို
ေၿပာၿပခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ ..
ခင္တဲ့
မေလးေမ

nyimuyar said...

ဆက္ေရးပါ ဆရာမ ေမၿငိမ္း ခင္ဗ်ာ။ တကယ္လို ့ ေခါင္းစဥ္ ေျပာင္းေရးမယ္ဆိုလည္း ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ျမသီလာ ဆိုလို ့ ဒီႏွစ္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲကို ခဏခဏ ေရာက္တယ္။ အဓိပတိ လမ္းက ၀င္ရင္ ညာဘက္ ဒုတိယေဆာင္ၾကီး နာဂစ္တုန္းက ပ်က္သြားတာ ခုထိ မျပင္ရေသးဘူး အမိုိးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဟာင္းေဟာင္းနဲ့ေပါ့ဗ်ာ။

PAUK said...

မေမျငိမ္း..
ဆက္ေရးပါေနာ္....
မမန္႔ျဖစ္ေပမဲ့ ပို႔စ္တိုင္းဖတ္ျဖစ္ပါတယ္..

Nge Naing said...

ဆရာမေရ လိပ္စာေပ်ာက္သြားတာေရာ မအားလပ္တာပါ ေပါင္းၿပီး ဆရာမဘေလာ့ဂ္ကို မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ထြက္လို႔မရပဲ စာေတြဆံုးေအာင္ ဖတ္ၿပီးတဲ့အထိ ဆြဲေခၚသြားျခင္း ခံရတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္အဆက္ေတြကိုလည္း ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္းက ဆရာဆရာမေတြရဲ့ အေျခအေနကို သိခြင့္ရတာလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အားေပးလ်က္ ေလးစားလ်က္ပါ
ငယ္ႏိုင္

mm thinker said...

အစ္မေရ
ဆက္ေရးပါဦး။
ထိုင္းမွာ အထူးသျဖင့္ ဇင္းမယ္မွာ ပညာေရး အေဆာက္အဦ၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို ျမန္မာျပည္နဲ႔ ယွဥ္ျပေပးပါလား။

ဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာေတြကို ဘယ္လို ျမင္လဲလို႔။

တန္ခူး said...

မ ေရ… လာဖတ္ျပီးတာၾကာျပီ… ေကာ္မန္ ့တင္မရျဖစ္ေနလို ့…

မရဲ့ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်န္းမာစြာနဲ ့ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစလို ့။ (တိုက္ဆိုင္မွ ုေတြအတြက္ ၾကည္ႏူးရပါတယ္ မ ေရ)

ျမသီလာထဲက ခ်စ္စရာမိသားစုေလးရဲ့ ဘ၀အေမာေတြတခန္းရပ္တဲ့အခါ ၾကည္ႏူးစရာ စာမ်က္နွာေတြကိုလဲ ဖတ္ရင္းၾကည္ႏူးခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါမွပဲ ျမသီလာက ပိုတက္ၾကြစရာေကာင္းမွာပါ မ ရယ္။ အဆိုးေတြလဲ အျမဲမရွိပဲ အေကာင္းေတြတလွည့္ လာတတ္တာကို ျမသီလာက တဆင့္ အင္အားျဖည့္ပါရေစ။ ေ၀းေလလြမ္းေလမို ့ ျမသီလာအလြမ္းက ခုမွ အရွိန္တက္လာတာပါ မ ေရ။ အလြမ္းေတြ ေမွ်ာ္ေနဦးမယ္ေနာ္။

တခုေတာင္းဆိုခ်င္တာက ျမသီလာနဲ ့ေ၀းမေနခ်င္ဘူး မေရ… ဒီေတာ့ ျမသီလာဇာတ္သိမ္းရင္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြနဲ ့ ဇာတ္သိမ္းေပးပါ မ ရယ္။ တခ်ိန္က်ရင္ ျမသီလာကို ခ်စ္တဲ့ ဆရာမျငိမ္းခက္ခက္ကို္ ျမသီလာက စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ျပန္မေတြ ့ရဘူးလို ့ ဘယ္ေျပာနိုင္မလဲေနာ္။ အခြင့္ရရင္ ျမသီလာအရိပ္မွာ ျပန္ခို၀င္ခ်င္ပါေသးတယ္ မ ရယ္။

Doughnut IO said...

တူတူပဲ ခင္ဗ်။ အထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႕ မိသားစုကလြဲလုိ႕ ဘာကုိမွ မလြမ္းဘူး။

makhaing said...

စာဖတ္ရတိုင္း ခံစားမွု တခုခုအစဥ္ရပါတယ္။