ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ေနရတဲ့အခိုက္ က်မရဲ႕ ျပႆနာတခုကေတာ့ နားလည္မႈကိစၥပါပဲ..။ က်မက ျပည္တြင္းကေန ဆရာမဘ၀နဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးထြက္လာခ်ိန္လည္းျဖစ္.. က်မက ေမာင္ႏွမ ေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုး.. ေဆြမ်ိဳးထဲက ၀မ္းကြဲေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုးမို႔ က်မဆီမွာ အၾကီးစိတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်မက လူၾကီး လူငယ္အားလံုးကို သူတို႔ဆီမွာ ရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္ အင္မတန္ ေလးစားတတ္တယ္..။ အဲဒီအခါ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို မခန္႔ေလးစားဆက္ဆံတတ္တဲ့သူမ်ိဳးဆို က်မက မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ကလည္း အဲဒီကိစၥ က်မကို ေ၀ဖန္ဖူးတယ္..။ လူတိုင္းရဲ႕ အေလးစား ခံခ်င္လို႔ေတာ့ မရဘူးတဲ့..။ က်မက ျပန္ေျပာတယ္.. က်မေျပာေနတဲ့ Respect ဆိုတာက အျပန္အလွန္ေလးစားမႈကိစၥလို႔..။ တကယ္ပါ.. လူတိုင္းမွာ က်မတို႔ မသိႏို္င္တဲ့ အရည္အခ်င္း အနည္းဆံုး တခုေတာ့ ရွိတယ္..။ အဲဒါကို က်မ ေလးစားတယ္..။
ျပီးေတာ့ က်မက အထင္ေသးစရာ ရွိတဲ့ လူဆိုရင္လည္း လံုးလံုးပဲ.. ခါးခါး သီးသီး..။ က်မရဲ႕ အကိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. က်မက ခ်စ္လံုးလံုး မုန္းလ်ားလ်ား တဲ့..။ အဲဒါ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မကိုက္ဘူး တဲ့။ ဟုတ္မွာ..။
ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ သိပ္ရွင္းပါတယ္..။ ေလာကၾကီးမွာ သူတပါးအေပၚ ကလိမ္ကညစ္က်.. ဒုကၡေပးတဲ့ သူေတြ.. အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကို က်မက ခါးသီးတာပါ..။ အဲဒီအခါ က်မက မထင္ရင္မထင္သလိုေတြ ေျပာ..။ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္.. ဘယ္ညာျဖစ္သင့္တယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့ က်မက အဲလို လူေတြကိုဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဧည့္ေထာက္ခံ စကားမေျပာေတာ့..။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ေလ…။ ဆိုေတာ့ တရက္လည္းက်ေရာ.. Group mail တခုကေန က်မက စစ္အစိုးရက လႊတ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်မကို သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စာျဖန္႔ပါေလေရာ..။ ေရးထားတာလည္း ေစာ္ေစာ္ကားကား မိုက္မိုက္ ရိုင္းရိုင္းေတြ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၆ ဇြန္လထဲမွာ..။ က်မျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာတဲ့သူ ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို အဲလို အေစာ္ကားခံရတာကို မခံစားႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ဆိုး တာထက္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ျပီး ၀မ္းနည္းသြားမိတာ..။ (အဲဒီတုန္းက Blog လည္း မလုပ္ရ ေသးေတာ့ Cbox ကေန ပက္ပက္စက္စက္၀င္ဆဲတာမ်ိဳးကိုလည္း မၾကံဳဖူးေသးေတာ့ အေရမထူေသးဘူးေလ.. )
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဒီဘက္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ က်မရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲက အထင္ၾကီး ေလးစားထားတဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းကိုး။ ျပီးေတာ့ စာထဲက အသြားအလာအရ.. နအဖရဲ႕ ဆင္ကြက္လည္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာ ေနျပန္တယ္။ ေျပာရရင္ ကိုယ့္နားေလးကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြထဲက တေယာက္က Trace လိုက္ေပးလို႔ ဘယ္ေနရာက ပို႔တယ္..။ IP နံပါတ္နဲ႔ အဲဒီ email ဖြင့္တဲ့ ရက္စြဲကအစ ရလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ မွန္းၾကည့္ရတာေပါ့ေလ..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲလို လုပ္တာဟာ ပုဂိၢဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္ တာျဖစ္ျပီး ဘယ္သူဆိုတာလည္း လုပ္တဲ့သူရဲ႕ partner က ေဖာ္လို႔ပဲ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ေအာ္.. ဒီလိုလားနဲ႔ ျပီးလိုက္တာပါပဲ..။ တကယ္လည္း ကာယကံရွင္က ၀န္မခံရင္ ဘာမွ ထူးတာ မဟုတ္ဘူးေလ..။
ဇင္းမယ္က ဘ၀မွာေတာ့ က်မမွာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာသာ ခပ္မ်ားမ်ားပါ..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မ Radio Free Asia မွာ အပတ္စဥ္ ပညာေရးက႑ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္..။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုတာမွန္သမွ် ကိုယ့္ကို အကူအညီေတာင္းသမွ် စိတ္လက္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ကူႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ေနရတာ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ အနည္းအက်ဥ္းျဖစ္ရတာကေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..။ အဲဒါေလး လည္း ၾကံဳတုန္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္မာစာဆရာမ.. ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေလေတာ့ ‘စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ’ဆိုတာကို တကယ္ယံုပါတယ္..။ က်မကိုယ္တိုင္ စာအုပ္စာေပ ေတြထဲကေပးတဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြ ရွိတာမို႔လည္း စာဖတ္တဲ့ အက်ိဳးကို တကယ္ ယံုတာပါ။ အဲဒီအခါ က်မေနတဲ့ ၀န္းက်င္ေလးမွာ စာဖတ္အားနည္းၾကတာ သိလို႔ အျမဲလိုလို က်မစကားေျပာရတဲ့ ပြဲေတြမွာ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းမိပါတယ္။ အဲဒါကို ဗမာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းအဖြဲ႕တခ်ိဳ႕က ေဒၚေမျငိမ္းက ဗမာမဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသား ေတြၾကားမွာလာျပီး ဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ေနတယ္.. Burmanize လုပ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲလိုေျပာတဲ့အထဲမွာ NGO ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ိဳ႕လည္း ပါပါတယ္။ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ အထင္ကရ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကေတာ့ အဲလို သေဘာမထားၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ဒါဟာ သေဘာထားမၾကီးႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ တု႔ံျပန္မႈပဲလို႔ ေတြးတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဗမာဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သူတို႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပမာဏကို စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ေမ့ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဗမာအစိုးရလို႔ သူတို႔ စြဲေနတဲ့ စစ္အစိုးရက က်မတို႔ ဗမာလူမ်ိဳး ဆိုတာေတြကိုေရာ ခ်မ္းသာေပးလို႔လား…)
အဲဒီလို ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ ကာလထိ မေရာက္ခင္ကေတာ့ က်မမွာ မၾကာခဏ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်မ ေျပာခ်င္တာက က်မ ဗမာျဖစ္တာထက္.. ျမန္မာစာဆရာမ ျဖစ္လို႔ ဆိုတာထက္ ေလာေလာဆယ္မွာ တကယ္ ေရွာင္လႊဲ မရတဲ့ အမွန္တရားက ျမန္မာစာဟာ တရား၀င္ ရံုးစာ.. တရား၀င္တြင္က်ယ္ ဘာသာစကား ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေရး.. ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္တဲ့ ကိုင္တဲ့အခါ ျမန္မာစာ တတ္မွပဲ .. ျမန္မာလို တတ္မွပဲ လုပ္ရ ကိုင္ရတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါမယ္..။ က်မက ေျပာပါတယ္.. အနည္းဆံုး စစ္အစိုးရကို ရန္ျဖစ္ေတာင္ ျမန္မာလိုေျပာျပီး ျဖစ္ရမွာပါ.. လို႔။ (တကယ္ဆို ျမန္မာေတြ ၾကားထဲမွာ NGO လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္ ဗမာစကား သင္ေနၾကတာပါ)။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ပါတယ္။ က်မေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ခုေန ကရင္ျပည္နယ္က ကရင္လူမ်ိဳး နဲ႔ ဟိုးေျမာက္ဖ်ားက ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔ ေတြ႔တဲ့အခါ သံုးစြဲရမယ့္ ဘာသာစကားဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာစကားပဲ ရွိေနတာပါ..လို႔။ အဲဒါကို အဖြဲ႔အစည္းထဲက တခ်ိဳ႕က သေဘာမတူ ပါဘူး။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာမွာေပါ့တဲ့..။ က်မက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္..။ ဒါဆို က်မတို႔ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ျပည္တြင္းက လူေတြကို အဂၤလိပ္စာကို အဆင့္အတန္းမီ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ယူ လုပ္ဖို႔လည္း လိုတယ္လို႔..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားအားလံုး စည္းလံုးနိုင္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာ အရင္သင္မွပဲ.. လို႔။ တျခားတိုင္းရင္းသား လူငယ္တခ်ိဳ႕ကဆို ဗမာေတြကို မုန္းတယ္လို႔ က်မေရွ႕မွာ တမင္ ေျပာတာေတာင္ ၾကံဳခဲ့ရဖူးေသးတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြ ကိုယ္စီ အဆိပ္သင့္ ေနၾကရ သူေတြပါပဲ...။ တကယ့္ တရားခံကိုပဲ က်မတို႔ တိုက္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား..။ ခုေတာ့ မရွိအပ္တဲ့ အမုန္းေတြနဲ႔.. မလိုအပ္တဲ့ မသင့္ျမတ္မႈေတြနဲ႔..။
+++++
ေနာက္တခု က်မေျပာဖို႔ ေက်ာ္သြားတာက အေမရိက သြားမယ္လို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မက ဘာလို႔ ထိုင္းမွာ ေနျဖစ္ သြားတာလဲ ဆိုတာေလးပါ..။။
တကယ္ေတာ့ က်မက အျပင္ထြက္လာတဲ့အထိ ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ တခုခု လုပ္ေပးလို႔ ရေနတယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ထိုင္းကေန အေမရိကကို ဘယ္လို သြားေနတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္တမ္း ထိုင္းကို ေရာက္မွ.. မဲေဆာက္မွာ တလေလာက္ေနမွ.. ထိုင္းမွာေနျပီး ျမန္မာ့အေရး မွန္သမွ်ကို အသီးသီး လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ.. ေတြ႔တာ။ ျပီးေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာရာက.. ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ community အတြက္ တခုခု လုပ္ေနခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာ..။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒုကၡသည္….. ကိစၥေပါ့။ (Refugees ကို ဘယ္သူက ဒုကၡသည္လို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္ မသိပါ)
က်မ မဲေဆာက္မွာ ရွိေနတုန္းမွာပဲ ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုပါတဲ့ Refugees ေတြ Camp ၀င္ျပီးမွ Third Country ထြက္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္တာပါ..။ ေနာက္တခု က်မတို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ ဒုကၡသည္ခံျပီး ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ သြားေနခ်င္တဲ့ ျပည္တြင္းကလူေတြ အမ်ားၾကီး မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဲေဆာက္မွာ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားႏွစ္မ်ိဳး ကြဲသြားပါ တယ္။ တမ်ိဳးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ဒုကၡမေရာက္ရဘဲ လာၾကတဲ့သူေတြကို အခြင့္အေရးသမားလို႔ သတ္မွတ္ သလို ႏိုင္ငံေရးသမားက တတိယႏိုင္ငံသြားတာကိုလည္း ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္လို႔ ျမင္ၾကပါ တယ္။ ေနာက္ တအုပ္စုကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္သမွ် ဒုကၡသည္ပဲ.. တေယာက္ လြတ္သြားရင္ တေယာက္ ေအးသြားတာေပါ့.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးကို ျဖတ္သန္းမလာရလို႔လား မသိပါဘူး . အဲလို သေဘာထား တခုမွ စိတ္ထဲ မရွိပါဘူး။ တခုပဲ.. ဒုကၡသည္ျဖစ္ဖို႔က ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ ရွိေလာက္တဲ့ သူေတာ့ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါမွပဲ UNHCR က ေမးတဲ့အခါ အံ၀င္တဲ့ အေျဖျဖစ္ပါမယ္။
အဲဒါကပဲ က်မရဲ႕ ျပႆနာပါ..။ က်မက ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ ထြက္လာတာ မဟုတ္…။ အဲဒါကို အႏၱရာယ္ဘယ္လို ရွိေၾကာင္း က်မ မေျဖႏိုင္ပါ..။ လိမ္ေျဖရင္ရတာပဲ.. သိပ္လြယ္တာပဲလို႔ သိေန ၾကားေနေပမဲ့ က်မ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ က်မက ကိုယ္တိုင္ေရာ.. ကိုယ့္ မိဘ ေမာင္ဖြား ထဲမွာေရာ အႏၱရာယ္ရွိေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူ မရွိေတာ့ပါ။ တကယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလး (သံုးေရာင္ျခယ္)တို႔ေတာင္ မရွိေတာ့တာ ၾကာျပီပဲေလ။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္း အႏၱရာယ္ရွိသူေတြကေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံလုပ္ေနတာကို က်မက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အႏၱရာယ္ ရွိတယ္လို႔ မေျပာခ်င္ခဲ့ပါ။
က်မက ထြက္ လာလာခ်င္း DVB (Democratic Voice of Burma) ေရဒီယိုက အင္တာဗ်ဴး မွာေတာင္.. ဘာလို႔ ထြက္လာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို မေနခ်င္လို႔ ထြက္လာတာပါ.. လို႔ ရိုးရိုးပဲ ေျဖခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္လႊာေတာ့ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ တရားမ၀င္ ေနေနတဲ့အခ်ိန္.. အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရရင္ ေျဖရွင္းရ လြယ္မလားလို႔ပါ..။ ေနာက္ တကယ္ အေနၾကာသြားေတာ့လည္း ထိုင္းမွာ တရား၀င္ေနလို႔ရတဲ့ အေျခအေနတခု ရလာတာပါပဲ။ သားနဲ႔ သမီးကလည္း ထိုင္းေက်ာင္းေတြမွာ..။ သားၾကီးလည္း အလြတ္ ပညာေရး ဆက္ေနျပီ။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔..။ ေအးလို႔..။ တကယ္ပဲ ထိုင္းမွာ ဇင္းမယ္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလို႔ က်မဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ… ၂၀၀၇ ထိေပါ့။
+++++
၂၀၀၇ထဲမွာ… က်မရဲ႕ အကိုအရင္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနရာကေန အေမရိကန္ DV (Diversity Visa Lottery) ေပါက္ျပီး တမိသားစုလံုး US ကို ထြက္သြားပါေလေရာ…။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုလည္း က်မရဲ႕ အကိုလို မိတ္ေဆြတေယာက္ကပဲ on line ကေန အေပ်ာ္ဆိုျပီး လုပ္ေပး လိုက္ရာကေန ထေပါက္သြားတာ။ ဒါနဲ႔ က်မက ဒီႏွစ္ က်မတို႔အလွည့္ဆိုျပီး အေပ်ာ္လုပ္ၾကည့္ၾကပါေရာ..။ က်မေရာ.. ရာေက်ာ္ေရာ..။ အဲဒီအကိုက ေမးေသးတယ္.. ေပါက္ရင္ တကယ္သြားမွာလား.. တဲ့။ က်မက “ေပါက္ပါေစဦး.. က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ထီမေပါက္ဘူး“ လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသး..။ အဲဒီ အကိုအိမ္မွာ မုန္႔လုပ္ စားၾကရင္း ဓာတ္ပံုလည္း အိမ္မွာပဲ အျဖစ္ရိုက္ျပီး အဲဒီအကိုက တင္ေပးပါေလေရာ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ေဖာင္ပိတ္ဖို႔ ၂ရက္ အလို…။ ၂၀၀၇ ရဲ႕ ႏို၀င္ဘာ ၂၈ရက္ ညၾကီး..။
တကယ္လည္း က်မက ဘယ္အရာမွ အလြယ္တကူမရသူဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…။ အဲဒီ Lottery လည္း ရာေက်ာ္ ေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာပဲ Lottery မွာ အေရြးခံံ ရေၾကာင္း စာနဲ႔ ျဖည့္ရမယ့္ Form ထုပ္ၾကီး ရာေက်ာ့္နာမည္နဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္..။ တကယ္ထူးဆန္းတဲ့ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းတခုပါပဲ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္.. က်မ တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မက ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ဆီ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္…။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ.. က်မက ဘာလုပ္ၾက မလဲဆိုေတာ့ သိဘူးေလ.. ညည္းသေဘာတဲ့..။ ထံုးစံ အတိုင္း..။ က်မကေတာ့ သံခင္းတမန္ခင္း နားလည္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ရတာေပါ့။ အားလံုးကေတာ့ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ စမ္းေပါ့.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ သိပ္မလြယ္.. တဲ့။ က်မတို႔မွာ ထိုင္းမွာ ယာယီေနလို႔ရေနတဲ့ အေထာက္အထား ကဒ္ျပား ေတြက လြဲလို႔ ဘာမွမရွိ။
ျပီးေတာ့ Green Card Lottery နဲ႔ အေမရိကသြားဖို႔ဆိုတာ လူတေယာက္ကို အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ ကုန္တာေလ..။ က်မတို႔က ၅ေယာက္ၾကီး..။ လက္ထဲမွာ ရွိႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံက တေယာက္တည္း သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္..။ ျပီးေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲေရး မစဥ္းစား…။ ဒီမိသားစု တျပံဳလံုးတြဲေရးပဲ စဥ္းစားတာေလ..။ ပိုခက္ေတာ့မွာေပါ့…။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ DVနဲ႔ မိသားတစုလံုး ထြက္သြား ႏွင့္တယ္ဆိုတဲ့ အကိုက ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား.. တဲ့။ လိုတာ ကူၾကမယ္တဲ့။ အဲလိုပဲ က်မတို႔ကို အဲဒီ ထီထိုးေပးတဲ့ အကိုကလည္း ကူမယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကူမယ္ဆိုတဲ့သူေတြ ေလးငါးေယာက္ ျဖစ္လာ..။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ မိသားစု ၅ေယာက္ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ကုန္မယ့္ကိစၥ.. က်ေနာ္သာဆို မလုပ္ဘူး.. Burden ျဖစ္တယ္.. တဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ..။ ေနာက္ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကက်ေတာ့လည္း အေမရိကန္ ေျမကို နင္းတာနဲ႔ Green Card ရတာမို႔ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ေၾကြးတင္ျပီး မိသားတစုလံုး အတူ ေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ ေနထိုင္ခြင့္နဲ႔ သားသမီးေတြ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း.. ေနာက္ သြားဖို႔လာဖို႔ Document တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မလို ေက်ာင္းတခုခု တက္ခ်င္ေသးတဲ့သူအတြက္ ၾကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္… တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မ အဓိကထားစဥ္းစားတာ သားၾကီး ပညာေရး ကိုပါ..။ သားၾကီးခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်မသြားေလရာ တတန္းတန္းလိုက္ရင္း ဒုကၡေရာက္ရတာ မ်ားေပါ့။ အငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္းပညာေရး ေကာင္းေကာင္း ရေနလို႔မို႔ ပူစရာမလိုလွ..။ သမီးနဲ႔သားက ထိုင္းဘုရင္ၾကီးရဲ႕ ပညာသင္ဆုလည္းရထားတာမို႔ အေျခခံပညာအထက္တန္း(၁၂တန္း)အထိ Free Education ရျပီးသား။ သားၾကီးသာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္… လမ္းခြတ္လတ္မွာ။
တကယ္တမ္းက စဥ္းစားစရာကို မလိုဘဲ ေနာက္ဆုတ္သင့္တဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေပမဲ့ မဟာဇနကဇာတ္ကို သမိန္ေပါသြပ္ ဟာသလုပ္သလို လုပ္ရရင္… ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုင္းကို ထြက္လာမိတယ္။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနခဲ့ရတယ္။ တခါ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီထိုးမိ။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ထီက ထေပါက္..။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က တပိုင္းပဲ ေသခ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲလို ပါးစပ္ဆိုးဆိုး က်မကို ကူမယ့္ သူေတြက ေပၚလာ..။ အေမရိကန္ သံရံုးကေတာင္ မေနႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ အရာရာက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့..။ ဗီဇာ ထုတ္ရေတာ့မယ့္ အဆင့္မွာကို ၅လ ေစာင့္.. သံရံုး ၈ေခါက္ ၀င္ရ..။ ေဆးစစ္တာကပဲ ၃ခါ..။ အမယ္မင္းးး ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဇင္းမယ္… တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္.. စိတ္ပမ္း လူပမ္း ေငြပမ္း ..။ ပိုက္ဆံ စုထားသမွ်ေလးေတြ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲ..။
က်မတို႔ US ကို အေရာက္၀င္ရမွာက ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ ၃၀ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထား အေရာက္..။ စက္တင္ဘာလဆန္းအထိ က်မတို႔ လက္ထဲ ဗီဇာ မေရာက္ေသး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၅ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ လက္ထဲကို ဗီဇာေတြနဲ႔ Travel Document ေတြ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္.. အိပ္မက္လိုပါပဲ..။ အင္မတန္ ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စစ္ေဆးတာေတြ အထပ္ထပ္လုပ္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သံရံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံက ပါလာတဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြ.. က်မရဲ႕ ၀န္ထမ္းကဒ္ျပားေတြ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ေရးေပးတဲ့ အေထာက္အထားေတြကိုသာ အရင္းခံျပီး ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာေတြေရာ.. ခရီးသြားခြင့္လက္မွတ္ ေတြပါ ထုတ္ေပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ဗီဇာအတြက္ သံရံုး ၀င္ေတာ့လည္း ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ဟိုေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ က်မက ေက်ာင္းတခုခု ဆက္တက္ မယ္ေပါ့..။ က်မသားလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ေပါ့..။ ဒါပဲ…။
ဒီလိုနဲ႔ လက္ထဲ ဗီဇာေတြလည္း ေရာက္.. ဇင္းမယ္ ျပန္..။ ထြက္ဖို႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္…။ စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္… ည ၉နာရီ.. Thai Airway နဲ႔။ က်မ သတိထား မိေသးတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး တႏွစ္ျပည့္ မွတ္မွတ္ရရပဲလို႔။
+++++
စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ မိသားစု စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတယ္..။ က်မတို႔ ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ အသစ္တခု။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေတြေရာ လူေတြပါ ပင္ပန္းလွျပီ။ အထူးသျဖင့္ ရာေက်ာ္ရယ္.. က်မရယ္.. သားၾကီးရယ္.. ေမလ ကတည္းကေန ခု စက္တင္ဘာထိ.. ဒီကိစၥထဲ ပင္ပန္းေနခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မျပီးျပတ္ေသးဘူး။ က်မတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္ ၀င္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လို႔ ေနာက္တႏိုင္ငံကို တရား၀င္ ထြက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဥပေဒအတိုင္း Detention Center ၀င္ျပီးမွသာ ထြက္ရမွာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေထာင္အေသးစားေလးျဖစ္တဲ့ DC ထဲ က်မ ကေလး လူမမည္ေလးေတြ ၀င္ရမွာကို က်မ စိတ္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ သြားဖို႔အေရး ခုလို ျဖစ္ရေလတယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔က သူတပါး ႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္ ၀င္လာခဲ့တာကိုး.. ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနရမွာပါ..။ ညေန ၄နာရီမွ DC ကေန ထြက္ရမွာ ျဖစ္ျပီး ည ၉နာရီမွာ ေလယာဥ္ ထြက္မွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက ေပးတဲ့ Travel Document ကို မယံုပါဘူး..တဲ့။ အေမရိကန္သံရံုးကို ဖုန္းဆက္ေမးလို႔ ေကာင္စစ္၀န္က အတည္ျပဳေပးတာလည္း မရပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္စစ္၀န္ရံုးက အမႈထမ္းတေယာက္ကိုယ္တိုင္ လာျပီး အာမခံတာေတာင္ မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္နည္းနည္းပူလာပါတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းက လူေတြရဲ႕ အမူအယာကလည္း နည္းနည္း တင္းမာလာပါတယ္။ သူတို႔က ဘာမို႔လို႔ အေမရိကန္သံရံုးရဲ႕ ဗီဇာေတြ ခရီးသြားလက္မွတ္ေတြ ရရတာလဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ Green card Visa တဲ့.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..တဲ့။ အဲလိုေတြ ေျပာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထား အားလံုးက အမွန္ပဲမို႔လို႔ စိတ္ညစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပမွာပဲလို႔သာ ေတြးထားတာပါတယ္။ က်မ ျပႆနာကို လိုက္ရွင္းေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အားေပးပါတယ္။ ျပီးသြားမွာပါ.. မပူနဲ႔.. တဲ့။
ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ မိသားစု သံမံတလင္းအခင္းသာ ရွိတဲ့ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနၾကရပါတယ္။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးကေတာ့ က်မတို႔ ေပါင္ေတြေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာပါဘူး။ က်မမွာလည္း မိသားစု သိပ္ စိတ္ အားမငယ္ ေအာင္ မာန္တင္းျပီး ေနေနရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔ဆို႔ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက DC အခ်ဳပ္တခုလံုး ျမန္မာႏို္င္ငံသားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အလုပ္သမား ေတြပါ..။ လက္မွတ္မရွိလို႔ ဖမ္းခံၾကရတာတဲ့..။ သူတို႔ကို ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ သြားပစ္မွာ.. တဲ့။ ေကာင္မေလး တခ်ိဳ႕က ငိုလို႔..။ အားလံုးက က်မတို႔ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ တေနကုန္ ေနရမယ့္အတူတူ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာေနလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ျပႆနာကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ရွင္းေနၾကတုန္းေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီ ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်ဳပ္ကားတစီး လာရပ္ျပီး အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး ဖြင့္ပါတယ္။ အင္း… အခန္းထဲက အလုပ္သမားေတြကို ေခၚသြားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ ေတြ ေခၚျပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚတင္ေတာ့ က်မတို႔က ထြက္ရမယ့္သူေတြဆိုျပီး ခပ္ေအးေအး လုပ္ေနတာ…။ ေနာက္ေတာ့ ေခၚတဲ့ နာမည္ေတြထဲ က်မတို႔ မိသားစု ပါပါေလေရာ..။ ထိုင္းလို ေျပာတာေတြ က်မတို႔က နားမလည္။ က်မတို႔ တင္ထားတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း ေျပာမရ..။ က်မ ကိုယ့္လူေတြဆီ ဖုန္းေတြေေခၚေနတုန္းမွာပဲ က်မတို႔ မိသားစု အခ်ဳပ္ကားေပၚ တက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကေလးေတြက သိပ္ကို တုန္လႈပ္ေနျပီ။ က်မကေတာ့ လိုတဲ့ဖုန္းေတြ အရအမိ ဆက္ေနရပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ခုလိုျဖစ္ရတာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ တလမ္းလံုး က်မကိစၥကို ဆက္ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားေနရင္းကပဲ က်မတို႔ကို ခ်ဳပ္မယ့္ ရဲဌာန အခ်ဳပ္စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအထိလည္း က်မက ေတာ္ၾကာေနရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚျပီး ထြက္ရမွာလို႔ ထင္ေနဆဲပါ…။ က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ရဲ႕ က်ံဳးနေဘးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ မိသားတစုလံုး အမႈတြဲအျဖစ္ ၁၁ရက္ၾကာေအာင္ ေနလိုက္ရလိမ့္မယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ထင္မထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒါထက္ပိုျပီး ေျခာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွတဲ့.. စိတ္ႏွလံုး နာက်င္စရာေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ၾကံဳရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ေတြးမထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
+++++
ျပီးေတာ့ က်မက အထင္ေသးစရာ ရွိတဲ့ လူဆိုရင္လည္း လံုးလံုးပဲ.. ခါးခါး သီးသီး..။ က်မရဲ႕ အကိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. က်မက ခ်စ္လံုးလံုး မုန္းလ်ားလ်ား တဲ့..။ အဲဒါ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မကိုက္ဘူး တဲ့။ ဟုတ္မွာ..။
ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ သိပ္ရွင္းပါတယ္..။ ေလာကၾကီးမွာ သူတပါးအေပၚ ကလိမ္ကညစ္က်.. ဒုကၡေပးတဲ့ သူေတြ.. အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကို က်မက ခါးသီးတာပါ..။ အဲဒီအခါ က်မက မထင္ရင္မထင္သလိုေတြ ေျပာ..။ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္.. ဘယ္ညာျဖစ္သင့္တယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့ က်မက အဲလို လူေတြကိုဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဧည့္ေထာက္ခံ စကားမေျပာေတာ့..။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ေလ…။ ဆိုေတာ့ တရက္လည္းက်ေရာ.. Group mail တခုကေန က်မက စစ္အစိုးရက လႊတ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်မကို သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စာျဖန္႔ပါေလေရာ..။ ေရးထားတာလည္း ေစာ္ေစာ္ကားကား မိုက္မိုက္ ရိုင္းရိုင္းေတြ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၆ ဇြန္လထဲမွာ..။ က်မျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာတဲ့သူ ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို အဲလို အေစာ္ကားခံရတာကို မခံစားႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ဆိုး တာထက္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ျပီး ၀မ္းနည္းသြားမိတာ..။ (အဲဒီတုန္းက Blog လည္း မလုပ္ရ ေသးေတာ့ Cbox ကေန ပက္ပက္စက္စက္၀င္ဆဲတာမ်ိဳးကိုလည္း မၾကံဳဖူးေသးေတာ့ အေရမထူေသးဘူးေလ.. )
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဒီဘက္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ က်မရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲက အထင္ၾကီး ေလးစားထားတဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းကိုး။ ျပီးေတာ့ စာထဲက အသြားအလာအရ.. နအဖရဲ႕ ဆင္ကြက္လည္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာ ေနျပန္တယ္။ ေျပာရရင္ ကိုယ့္နားေလးကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြထဲက တေယာက္က Trace လိုက္ေပးလို႔ ဘယ္ေနရာက ပို႔တယ္..။ IP နံပါတ္နဲ႔ အဲဒီ email ဖြင့္တဲ့ ရက္စြဲကအစ ရလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ မွန္းၾကည့္ရတာေပါ့ေလ..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲလို လုပ္တာဟာ ပုဂိၢဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္ တာျဖစ္ျပီး ဘယ္သူဆိုတာလည္း လုပ္တဲ့သူရဲ႕ partner က ေဖာ္လို႔ပဲ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ေအာ္.. ဒီလိုလားနဲ႔ ျပီးလိုက္တာပါပဲ..။ တကယ္လည္း ကာယကံရွင္က ၀န္မခံရင္ ဘာမွ ထူးတာ မဟုတ္ဘူးေလ..။
ဇင္းမယ္က ဘ၀မွာေတာ့ က်မမွာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာသာ ခပ္မ်ားမ်ားပါ..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မ Radio Free Asia မွာ အပတ္စဥ္ ပညာေရးက႑ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္..။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုတာမွန္သမွ် ကိုယ့္ကို အကူအညီေတာင္းသမွ် စိတ္လက္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ကူႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ေနရတာ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ အနည္းအက်ဥ္းျဖစ္ရတာကေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..။ အဲဒါေလး လည္း ၾကံဳတုန္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္မာစာဆရာမ.. ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေလေတာ့ ‘စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ’ဆိုတာကို တကယ္ယံုပါတယ္..။ က်မကိုယ္တိုင္ စာအုပ္စာေပ ေတြထဲကေပးတဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြ ရွိတာမို႔လည္း စာဖတ္တဲ့ အက်ိဳးကို တကယ္ ယံုတာပါ။ အဲဒီအခါ က်မေနတဲ့ ၀န္းက်င္ေလးမွာ စာဖတ္အားနည္းၾကတာ သိလို႔ အျမဲလိုလို က်မစကားေျပာရတဲ့ ပြဲေတြမွာ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းမိပါတယ္။ အဲဒါကို ဗမာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းအဖြဲ႕တခ်ိဳ႕က ေဒၚေမျငိမ္းက ဗမာမဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသား ေတြၾကားမွာလာျပီး ဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ေနတယ္.. Burmanize လုပ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲလိုေျပာတဲ့အထဲမွာ NGO ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ိဳ႕လည္း ပါပါတယ္။ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ အထင္ကရ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကေတာ့ အဲလို သေဘာမထားၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ဒါဟာ သေဘာထားမၾကီးႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ တု႔ံျပန္မႈပဲလို႔ ေတြးတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဗမာဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သူတို႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပမာဏကို စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ေမ့ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဗမာအစိုးရလို႔ သူတို႔ စြဲေနတဲ့ စစ္အစိုးရက က်မတို႔ ဗမာလူမ်ိဳး ဆိုတာေတြကိုေရာ ခ်မ္းသာေပးလို႔လား…)
အဲဒီလို ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ ကာလထိ မေရာက္ခင္ကေတာ့ က်မမွာ မၾကာခဏ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်မ ေျပာခ်င္တာက က်မ ဗမာျဖစ္တာထက္.. ျမန္မာစာဆရာမ ျဖစ္လို႔ ဆိုတာထက္ ေလာေလာဆယ္မွာ တကယ္ ေရွာင္လႊဲ မရတဲ့ အမွန္တရားက ျမန္မာစာဟာ တရား၀င္ ရံုးစာ.. တရား၀င္တြင္က်ယ္ ဘာသာစကား ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေရး.. ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္တဲ့ ကိုင္တဲ့အခါ ျမန္မာစာ တတ္မွပဲ .. ျမန္မာလို တတ္မွပဲ လုပ္ရ ကိုင္ရတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါမယ္..။ က်မက ေျပာပါတယ္.. အနည္းဆံုး စစ္အစိုးရကို ရန္ျဖစ္ေတာင္ ျမန္မာလိုေျပာျပီး ျဖစ္ရမွာပါ.. လို႔။ (တကယ္ဆို ျမန္မာေတြ ၾကားထဲမွာ NGO လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္ ဗမာစကား သင္ေနၾကတာပါ)။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ပါတယ္။ က်မေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ခုေန ကရင္ျပည္နယ္က ကရင္လူမ်ိဳး နဲ႔ ဟိုးေျမာက္ဖ်ားက ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔ ေတြ႔တဲ့အခါ သံုးစြဲရမယ့္ ဘာသာစကားဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာစကားပဲ ရွိေနတာပါ..လို႔။ အဲဒါကို အဖြဲ႔အစည္းထဲက တခ်ိဳ႕က သေဘာမတူ ပါဘူး။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာမွာေပါ့တဲ့..။ က်မက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္..။ ဒါဆို က်မတို႔ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ျပည္တြင္းက လူေတြကို အဂၤလိပ္စာကို အဆင့္အတန္းမီ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ယူ လုပ္ဖို႔လည္း လိုတယ္လို႔..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားအားလံုး စည္းလံုးနိုင္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာ အရင္သင္မွပဲ.. လို႔။ တျခားတိုင္းရင္းသား လူငယ္တခ်ိဳ႕ကဆို ဗမာေတြကို မုန္းတယ္လို႔ က်မေရွ႕မွာ တမင္ ေျပာတာေတာင္ ၾကံဳခဲ့ရဖူးေသးတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြ ကိုယ္စီ အဆိပ္သင့္ ေနၾကရ သူေတြပါပဲ...။ တကယ့္ တရားခံကိုပဲ က်မတို႔ တိုက္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား..။ ခုေတာ့ မရွိအပ္တဲ့ အမုန္းေတြနဲ႔.. မလိုအပ္တဲ့ မသင့္ျမတ္မႈေတြနဲ႔..။
+++++
ေနာက္တခု က်မေျပာဖို႔ ေက်ာ္သြားတာက အေမရိက သြားမယ္လို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မက ဘာလို႔ ထိုင္းမွာ ေနျဖစ္ သြားတာလဲ ဆိုတာေလးပါ..။။
တကယ္ေတာ့ က်မက အျပင္ထြက္လာတဲ့အထိ ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ တခုခု လုပ္ေပးလို႔ ရေနတယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ထိုင္းကေန အေမရိကကို ဘယ္လို သြားေနတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္တမ္း ထိုင္းကို ေရာက္မွ.. မဲေဆာက္မွာ တလေလာက္ေနမွ.. ထိုင္းမွာေနျပီး ျမန္မာ့အေရး မွန္သမွ်ကို အသီးသီး လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ.. ေတြ႔တာ။ ျပီးေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာရာက.. ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ community အတြက္ တခုခု လုပ္ေနခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာ..။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒုကၡသည္….. ကိစၥေပါ့။ (Refugees ကို ဘယ္သူက ဒုကၡသည္လို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္ မသိပါ)
က်မ မဲေဆာက္မွာ ရွိေနတုန္းမွာပဲ ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုပါတဲ့ Refugees ေတြ Camp ၀င္ျပီးမွ Third Country ထြက္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္တာပါ..။ ေနာက္တခု က်မတို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ ဒုကၡသည္ခံျပီး ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ သြားေနခ်င္တဲ့ ျပည္တြင္းကလူေတြ အမ်ားၾကီး မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဲေဆာက္မွာ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားႏွစ္မ်ိဳး ကြဲသြားပါ တယ္။ တမ်ိဳးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ဒုကၡမေရာက္ရဘဲ လာၾကတဲ့သူေတြကို အခြင့္အေရးသမားလို႔ သတ္မွတ္ သလို ႏိုင္ငံေရးသမားက တတိယႏိုင္ငံသြားတာကိုလည္း ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္လို႔ ျမင္ၾကပါ တယ္။ ေနာက္ တအုပ္စုကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္သမွ် ဒုကၡသည္ပဲ.. တေယာက္ လြတ္သြားရင္ တေယာက္ ေအးသြားတာေပါ့.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးကို ျဖတ္သန္းမလာရလို႔လား မသိပါဘူး . အဲလို သေဘာထား တခုမွ စိတ္ထဲ မရွိပါဘူး။ တခုပဲ.. ဒုကၡသည္ျဖစ္ဖို႔က ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ ရွိေလာက္တဲ့ သူေတာ့ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါမွပဲ UNHCR က ေမးတဲ့အခါ အံ၀င္တဲ့ အေျဖျဖစ္ပါမယ္။
အဲဒါကပဲ က်မရဲ႕ ျပႆနာပါ..။ က်မက ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ ထြက္လာတာ မဟုတ္…။ အဲဒါကို အႏၱရာယ္ဘယ္လို ရွိေၾကာင္း က်မ မေျဖႏိုင္ပါ..။ လိမ္ေျဖရင္ရတာပဲ.. သိပ္လြယ္တာပဲလို႔ သိေန ၾကားေနေပမဲ့ က်မ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ က်မက ကိုယ္တိုင္ေရာ.. ကိုယ့္ မိဘ ေမာင္ဖြား ထဲမွာေရာ အႏၱရာယ္ရွိေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူ မရွိေတာ့ပါ။ တကယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလး (သံုးေရာင္ျခယ္)တို႔ေတာင္ မရွိေတာ့တာ ၾကာျပီပဲေလ။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္း အႏၱရာယ္ရွိသူေတြကေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံလုပ္ေနတာကို က်မက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အႏၱရာယ္ ရွိတယ္လို႔ မေျပာခ်င္ခဲ့ပါ။
က်မက ထြက္ လာလာခ်င္း DVB (Democratic Voice of Burma) ေရဒီယိုက အင္တာဗ်ဴး မွာေတာင္.. ဘာလို႔ ထြက္လာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို မေနခ်င္လို႔ ထြက္လာတာပါ.. လို႔ ရိုးရိုးပဲ ေျဖခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္လႊာေတာ့ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ တရားမ၀င္ ေနေနတဲ့အခ်ိန္.. အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရရင္ ေျဖရွင္းရ လြယ္မလားလို႔ပါ..။ ေနာက္ တကယ္ အေနၾကာသြားေတာ့လည္း ထိုင္းမွာ တရား၀င္ေနလို႔ရတဲ့ အေျခအေနတခု ရလာတာပါပဲ။ သားနဲ႔ သမီးကလည္း ထိုင္းေက်ာင္းေတြမွာ..။ သားၾကီးလည္း အလြတ္ ပညာေရး ဆက္ေနျပီ။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔..။ ေအးလို႔..။ တကယ္ပဲ ထိုင္းမွာ ဇင္းမယ္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလို႔ က်မဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ… ၂၀၀၇ ထိေပါ့။
+++++
၂၀၀၇ထဲမွာ… က်မရဲ႕ အကိုအရင္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနရာကေန အေမရိကန္ DV (Diversity Visa Lottery) ေပါက္ျပီး တမိသားစုလံုး US ကို ထြက္သြားပါေလေရာ…။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုလည္း က်မရဲ႕ အကိုလို မိတ္ေဆြတေယာက္ကပဲ on line ကေန အေပ်ာ္ဆိုျပီး လုပ္ေပး လိုက္ရာကေန ထေပါက္သြားတာ။ ဒါနဲ႔ က်မက ဒီႏွစ္ က်မတို႔အလွည့္ဆိုျပီး အေပ်ာ္လုပ္ၾကည့္ၾကပါေရာ..။ က်မေရာ.. ရာေက်ာ္ေရာ..။ အဲဒီအကိုက ေမးေသးတယ္.. ေပါက္ရင္ တကယ္သြားမွာလား.. တဲ့။ က်မက “ေပါက္ပါေစဦး.. က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ထီမေပါက္ဘူး“ လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသး..။ အဲဒီ အကိုအိမ္မွာ မုန္႔လုပ္ စားၾကရင္း ဓာတ္ပံုလည္း အိမ္မွာပဲ အျဖစ္ရိုက္ျပီး အဲဒီအကိုက တင္ေပးပါေလေရာ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ေဖာင္ပိတ္ဖို႔ ၂ရက္ အလို…။ ၂၀၀၇ ရဲ႕ ႏို၀င္ဘာ ၂၈ရက္ ညၾကီး..။
တကယ္လည္း က်မက ဘယ္အရာမွ အလြယ္တကူမရသူဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…။ အဲဒီ Lottery လည္း ရာေက်ာ္ ေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာပဲ Lottery မွာ အေရြးခံံ ရေၾကာင္း စာနဲ႔ ျဖည့္ရမယ့္ Form ထုပ္ၾကီး ရာေက်ာ့္နာမည္နဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္..။ တကယ္ထူးဆန္းတဲ့ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းတခုပါပဲ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္.. က်မ တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မက ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ဆီ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္…။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ.. က်မက ဘာလုပ္ၾက မလဲဆိုေတာ့ သိဘူးေလ.. ညည္းသေဘာတဲ့..။ ထံုးစံ အတိုင္း..။ က်မကေတာ့ သံခင္းတမန္ခင္း နားလည္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ရတာေပါ့။ အားလံုးကေတာ့ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ စမ္းေပါ့.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ သိပ္မလြယ္.. တဲ့။ က်မတို႔မွာ ထိုင္းမွာ ယာယီေနလို႔ရေနတဲ့ အေထာက္အထား ကဒ္ျပား ေတြက လြဲလို႔ ဘာမွမရွိ။
ျပီးေတာ့ Green Card Lottery နဲ႔ အေမရိကသြားဖို႔ဆိုတာ လူတေယာက္ကို အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ ကုန္တာေလ..။ က်မတို႔က ၅ေယာက္ၾကီး..။ လက္ထဲမွာ ရွိႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံက တေယာက္တည္း သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္..။ ျပီးေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲေရး မစဥ္းစား…။ ဒီမိသားစု တျပံဳလံုးတြဲေရးပဲ စဥ္းစားတာေလ..။ ပိုခက္ေတာ့မွာေပါ့…။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ DVနဲ႔ မိသားတစုလံုး ထြက္သြား ႏွင့္တယ္ဆိုတဲ့ အကိုက ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား.. တဲ့။ လိုတာ ကူၾကမယ္တဲ့။ အဲလိုပဲ က်မတို႔ကို အဲဒီ ထီထိုးေပးတဲ့ အကိုကလည္း ကူမယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကူမယ္ဆိုတဲ့သူေတြ ေလးငါးေယာက္ ျဖစ္လာ..။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ မိသားစု ၅ေယာက္ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ကုန္မယ့္ကိစၥ.. က်ေနာ္သာဆို မလုပ္ဘူး.. Burden ျဖစ္တယ္.. တဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ..။ ေနာက္ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကက်ေတာ့လည္း အေမရိကန္ ေျမကို နင္းတာနဲ႔ Green Card ရတာမို႔ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ေၾကြးတင္ျပီး မိသားတစုလံုး အတူ ေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ ေနထိုင္ခြင့္နဲ႔ သားသမီးေတြ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း.. ေနာက္ သြားဖို႔လာဖို႔ Document တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မလို ေက်ာင္းတခုခု တက္ခ်င္ေသးတဲ့သူအတြက္ ၾကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္… တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မ အဓိကထားစဥ္းစားတာ သားၾကီး ပညာေရး ကိုပါ..။ သားၾကီးခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်မသြားေလရာ တတန္းတန္းလိုက္ရင္း ဒုကၡေရာက္ရတာ မ်ားေပါ့။ အငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္းပညာေရး ေကာင္းေကာင္း ရေနလို႔မို႔ ပူစရာမလိုလွ..။ သမီးနဲ႔သားက ထိုင္းဘုရင္ၾကီးရဲ႕ ပညာသင္ဆုလည္းရထားတာမို႔ အေျခခံပညာအထက္တန္း(၁၂တန္း)အထိ Free Education ရျပီးသား။ သားၾကီးသာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္… လမ္းခြတ္လတ္မွာ။
တကယ္တမ္းက စဥ္းစားစရာကို မလိုဘဲ ေနာက္ဆုတ္သင့္တဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေပမဲ့ မဟာဇနကဇာတ္ကို သမိန္ေပါသြပ္ ဟာသလုပ္သလို လုပ္ရရင္… ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုင္းကို ထြက္လာမိတယ္။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနခဲ့ရတယ္။ တခါ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီထိုးမိ။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ထီက ထေပါက္..။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က တပိုင္းပဲ ေသခ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲလို ပါးစပ္ဆိုးဆိုး က်မကို ကူမယ့္ သူေတြက ေပၚလာ..။ အေမရိကန္ သံရံုးကေတာင္ မေနႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ အရာရာက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့..။ ဗီဇာ ထုတ္ရေတာ့မယ့္ အဆင့္မွာကို ၅လ ေစာင့္.. သံရံုး ၈ေခါက္ ၀င္ရ..။ ေဆးစစ္တာကပဲ ၃ခါ..။ အမယ္မင္းးး ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဇင္းမယ္… တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္.. စိတ္ပမ္း လူပမ္း ေငြပမ္း ..။ ပိုက္ဆံ စုထားသမွ်ေလးေတြ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲ..။
က်မတို႔ US ကို အေရာက္၀င္ရမွာက ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ ၃၀ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထား အေရာက္..။ စက္တင္ဘာလဆန္းအထိ က်မတို႔ လက္ထဲ ဗီဇာ မေရာက္ေသး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၅ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ လက္ထဲကို ဗီဇာေတြနဲ႔ Travel Document ေတြ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္.. အိပ္မက္လိုပါပဲ..။ အင္မတန္ ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စစ္ေဆးတာေတြ အထပ္ထပ္လုပ္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သံရံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံက ပါလာတဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြ.. က်မရဲ႕ ၀န္ထမ္းကဒ္ျပားေတြ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ေရးေပးတဲ့ အေထာက္အထားေတြကိုသာ အရင္းခံျပီး ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာေတြေရာ.. ခရီးသြားခြင့္လက္မွတ္ ေတြပါ ထုတ္ေပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ဗီဇာအတြက္ သံရံုး ၀င္ေတာ့လည္း ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ဟိုေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ က်မက ေက်ာင္းတခုခု ဆက္တက္ မယ္ေပါ့..။ က်မသားလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ေပါ့..။ ဒါပဲ…။
ဒီလိုနဲ႔ လက္ထဲ ဗီဇာေတြလည္း ေရာက္.. ဇင္းမယ္ ျပန္..။ ထြက္ဖို႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္…။ စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္… ည ၉နာရီ.. Thai Airway နဲ႔။ က်မ သတိထား မိေသးတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး တႏွစ္ျပည့္ မွတ္မွတ္ရရပဲလို႔။
+++++
စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ မိသားစု စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတယ္..။ က်မတို႔ ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ အသစ္တခု။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေတြေရာ လူေတြပါ ပင္ပန္းလွျပီ။ အထူးသျဖင့္ ရာေက်ာ္ရယ္.. က်မရယ္.. သားၾကီးရယ္.. ေမလ ကတည္းကေန ခု စက္တင္ဘာထိ.. ဒီကိစၥထဲ ပင္ပန္းေနခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မျပီးျပတ္ေသးဘူး။ က်မတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္ ၀င္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လို႔ ေနာက္တႏိုင္ငံကို တရား၀င္ ထြက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဥပေဒအတိုင္း Detention Center ၀င္ျပီးမွသာ ထြက္ရမွာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေထာင္အေသးစားေလးျဖစ္တဲ့ DC ထဲ က်မ ကေလး လူမမည္ေလးေတြ ၀င္ရမွာကို က်မ စိတ္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ သြားဖို႔အေရး ခုလို ျဖစ္ရေလတယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔က သူတပါး ႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္ ၀င္လာခဲ့တာကိုး.. ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနရမွာပါ..။ ညေန ၄နာရီမွ DC ကေန ထြက္ရမွာ ျဖစ္ျပီး ည ၉နာရီမွာ ေလယာဥ္ ထြက္မွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက ေပးတဲ့ Travel Document ကို မယံုပါဘူး..တဲ့။ အေမရိကန္သံရံုးကို ဖုန္းဆက္ေမးလို႔ ေကာင္စစ္၀န္က အတည္ျပဳေပးတာလည္း မရပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္စစ္၀န္ရံုးက အမႈထမ္းတေယာက္ကိုယ္တိုင္ လာျပီး အာမခံတာေတာင္ မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္နည္းနည္းပူလာပါတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းက လူေတြရဲ႕ အမူအယာကလည္း နည္းနည္း တင္းမာလာပါတယ္။ သူတို႔က ဘာမို႔လို႔ အေမရိကန္သံရံုးရဲ႕ ဗီဇာေတြ ခရီးသြားလက္မွတ္ေတြ ရရတာလဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ Green card Visa တဲ့.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..တဲ့။ အဲလိုေတြ ေျပာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထား အားလံုးက အမွန္ပဲမို႔လို႔ စိတ္ညစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပမွာပဲလို႔သာ ေတြးထားတာပါတယ္။ က်မ ျပႆနာကို လိုက္ရွင္းေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အားေပးပါတယ္။ ျပီးသြားမွာပါ.. မပူနဲ႔.. တဲ့။
ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ မိသားစု သံမံတလင္းအခင္းသာ ရွိတဲ့ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနၾကရပါတယ္။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးကေတာ့ က်မတို႔ ေပါင္ေတြေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာပါဘူး။ က်မမွာလည္း မိသားစု သိပ္ စိတ္ အားမငယ္ ေအာင္ မာန္တင္းျပီး ေနေနရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔ဆို႔ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက DC အခ်ဳပ္တခုလံုး ျမန္မာႏို္င္ငံသားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အလုပ္သမား ေတြပါ..။ လက္မွတ္မရွိလို႔ ဖမ္းခံၾကရတာတဲ့..။ သူတို႔ကို ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ သြားပစ္မွာ.. တဲ့။ ေကာင္မေလး တခ်ိဳ႕က ငိုလို႔..။ အားလံုးက က်မတို႔ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ တေနကုန္ ေနရမယ့္အတူတူ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာေနလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ျပႆနာကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ရွင္းေနၾကတုန္းေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီ ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်ဳပ္ကားတစီး လာရပ္ျပီး အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး ဖြင့္ပါတယ္။ အင္း… အခန္းထဲက အလုပ္သမားေတြကို ေခၚသြားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ ေတြ ေခၚျပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚတင္ေတာ့ က်မတို႔က ထြက္ရမယ့္သူေတြဆိုျပီး ခပ္ေအးေအး လုပ္ေနတာ…။ ေနာက္ေတာ့ ေခၚတဲ့ နာမည္ေတြထဲ က်မတို႔ မိသားစု ပါပါေလေရာ..။ ထိုင္းလို ေျပာတာေတြ က်မတို႔က နားမလည္။ က်မတို႔ တင္ထားတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း ေျပာမရ..။ က်မ ကိုယ့္လူေတြဆီ ဖုန္းေတြေေခၚေနတုန္းမွာပဲ က်မတို႔ မိသားစု အခ်ဳပ္ကားေပၚ တက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကေလးေတြက သိပ္ကို တုန္လႈပ္ေနျပီ။ က်မကေတာ့ လိုတဲ့ဖုန္းေတြ အရအမိ ဆက္ေနရပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ခုလိုျဖစ္ရတာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ တလမ္းလံုး က်မကိစၥကို ဆက္ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားေနရင္းကပဲ က်မတို႔ကို ခ်ဳပ္မယ့္ ရဲဌာန အခ်ဳပ္စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအထိလည္း က်မက ေတာ္ၾကာေနရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚျပီး ထြက္ရမွာလို႔ ထင္ေနဆဲပါ…။ က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ရဲ႕ က်ံဳးနေဘးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ မိသားတစုလံုး အမႈတြဲအျဖစ္ ၁၁ရက္ၾကာေအာင္ ေနလိုက္ရလိမ့္မယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ထင္မထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒါထက္ပိုျပီး ေျခာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွတဲ့.. စိတ္ႏွလံုး နာက်င္စရာေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ၾကံဳရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ေတြးမထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
+++++
