အေမဆိုတာ....

ဒီရက္ပိုင္း ကရင္ျပည္နယ္ထဲက သမီးေလးတေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရပါတယ္..။ သူ႔ဆီက ဓာတ္ပံုေတြထဲကေန က်မတို႔ ရြာနားက (တကယ္ေတာ့ ရာေက်ာ့္ရြာပါ) ျမင္ကြင္းေတြျမင္ရေတာ့ ရြာကို လြမ္းလိုက္တာ။ တုပ္ေကြးရာသီထဲ ကိုယ္လည္း ေကြးခ်င္ခ်င္နဲ႔ ေခ်ာင္းေတြ မတရားဆိုးလို႔ ရံုးကေန ခြင့္ယူထားရတာမို႔ အိမ္မွာ တေယာက္တည္း ျငိမ္ျငိမ္ေလးေကြးရင္း ရြာကိုလြမ္း.. အေမနဲ႔အဘကို လြမ္းလိုက္တာ…။ အေမနဲ႔အဘ လည္း က်မတို႔ကိုလြမ္းေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဘကက်ေတာ့ သူအားကိုးရတဲ့ တဦးတည္းေသာ သားကို အေေဖာ္အဖက္ အေနနဲ႔ လြမ္းေနမွာ..။ အေမကေတာ့ သူ႔နားကပ္ျပီး ပလီပလာ ေတြေျပာ..ရယ္စရာေတြေျပာတဲ့ ေခၽြးမ က်မကို ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ လြမ္းေနမွာ…။ ဒီလိုပဲ တ၀ိုင္းတည္းေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးေတြကလည္း ေႏြေက်ာင္းပိတ္ျပီဆို ရြာမွာ လာေနျပီး မိုးလင္းတာနဲ႔ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ အိမ္ေရွ႔ ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ ထုိင္ျပီးေတာ့ မုန္႔မ်ိဳးစံု စားရင္း စကား၀ိုင္းဖြဲ႔တဲ့ အေမနဲ႔က်မအနားမွာ က်မတို႔ ေျပာသမွ် ၀ိုင္းနားေထာင္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို လြမ္းေနမွာ…ဆိုတာကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ က်မ သိေနပါတယ္။

+++++

က်မ ရြာကို ပထမဆံုးသြားလည္ေတာ့ ရန္ကုန္သူ.. အိမ္ေထာင္ကြဲ… ကေလးတေယာက္အေမ… အသက္ ၃၀ ..။ တကၠသိုလ္ဆရာမ… က်မက ဆံပင္က ပိုနီေတး.. ထမီက ခပ္တိုတို..။ ရယ္ရင္လည္း တဟားဟားနဲ႔… ဆိုေတာ့ အတူသြားၾကတဲ့ အသက္ၾကီးၾကီး ဆရာမေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္မရစရာ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ရြာ့မ်က္ေစ့ကိုး..။ ျပီးေတာ့ မြန္လူမ်ိဳးေတြမို႔ ခပ္ရိုးရိုး သတ္မွတ္ ထားတဲ့ ပံုစံတခုက ရွိျပီးသားေလ..။ ဆရာမဆိုတာ.. ဆံထံုးနဲ႔၊ ပါတိတ္ ၀မ္းဆက္နဲ႔ စလင္းဘက္ၾကီး ခန္႔ခန္႔ညားညားနဲ႔ေပါ့။ ခု သူတို႔ေတြ႔ေနရတာက တီရွပ္နဲ႔၊ ထမီက တိုခ်င္ခ်င္။ ပခံုးသိုင္းအိတ္ကလည္း ပံုမက် ပန္းမက်..။ ရုပ္ကလည္း စြာတာတာ မာေက်ာေက်ာ။ တပည့္ေတြကသာ ခ်စ္စိတ္နဲ႔ေပမဲ့ လူၾကီးေတြကေတာ့ ဘယ္ အျမင္ ၾကည္ ပါ့မလဲ..။ ဒီၾကားထဲ သူတို႔ရဲ႕ ေရႊမင္းသားေလးနဲ႔ စိတ္ပူေနၾကတာလည္း ရွိေနတာကိုး။ အဲဒီတုန္းက ရာေက်ာ္ကလည္း လူၾကီးဆန္ဆန္ ေနတတ္တယ္ဆိုေပမဲ့ အသက္က ၂၁ ႏွစ္ စြန္းစြန္းသာ ရွိေသးတာ..။

က်မကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကယ့္ က်ားနာမ။ ရန္သူလို႔ထင္သမွ်ကို အနည္းဆံုး မာန္ေတာ့ ဖီလိုက္ခ်င္ေသးတာ..။ ေလာကၾကီး တယ္မတရားဘူးးေပါ့ေလ….။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာကလည္း က်မကို အကဲခတ္.. က်မကလည္း ရြာကို အကဲျဖတ္နဲ႔….။ အဲဒီထဲမွာေတာ့ အေမက အဆိုးဆံုးေပါ့။

အေမကလည္း တဦးတည္းေသာသမီး..။ အေမ့အသားအရည္ကိုေျပာရရင္ မုန္လာဥလို ေဖြးဥ ေနတာ.. သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက ရြာသူတေယာက္လို႔ ေျပာရင္ ဘုရားစူးပဲ..။ သူ႔ ကိုယ္သူလည္း ဂရုစိုက္ေတာ့ ကိုယ္လံုးကိုလည္း အ၀မခံ..။ ခုထိ ဆရာမၾကီးက လွတုန္းပဲ ေျပာရင္း ျပံဳးသြားတာ..။ ဟုတ္တယ္.. အေမက လွတယ္..။ ေက်ာင္းသြားရင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနဲ႔ ပန္းနဲ႔ ..။ ေမႊးၾကိဳင္လို႔ အလွကလည္း မက္ေသး။ က်မမ်ား တရက္ေလာက္ ပစၥလကၡတ္ေနရင္.. သမီး လာ.. ဒီမွာ သနပ္ခါးေလး လာပြတ္ထားစမ္း.. လို႔ သူေသြးထားတဲ့ မန္က်ည္းေခါက္ေတြ လိမ္းခိုင္းေတာ့တာ.. ေနမေလာင္ေအာင္တဲ့။ အေမက သူတို႔ ေခတ္မွာေတာ့ သူၾကီးဆက္.. လယ္ပိုင္ရွင္ဆက္ဆိုပါေတာ့။ စာေတာ္ေတာ့ ေခတ္မီတဲ့ အေမ့မိဘေတြက ေက်ာင္းျပီးေအာင္ ထားလို႔ အေမက ဘီေအ ဘီအီးဒီကို အဂၤလိပ္စာ ဘာသာတြဲနဲ႔ ျပီးျပီး ရြာက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းျပ အဂၤလိပ္စာဆရာမ လုပ္တာ.. လုပ္သက္ ၃၅ႏွစ္ျပည့္ ပင္စင္ယူတဲ့အထိပဲ။ တခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတာေပါ့..။ အဲလိုဆိုေတာ့လည္း အေမက မာန ေခါင္ခိုက္ေပတာေပါ့။

အေမ့ညီမေတြ ဂုဏ္လုပ္ျပီး ေျပာေျပာျပတာကေတာ့ အေမ BED တက္ေနတုန္း ေက်ာင္းနား ရုပ္ရွင္ လာရိုက္တာ သြားၾကည့္ေတာ့ ဒါရိုက္တာ ဗိုလ္ဗကိုက ေတြ႔ျပီး ရုပ္ရွင္မင္းသမီး လုပ္မလား လို႔ ေမးတယ္ ဆိုပဲ။ အေမက မိဘေတြ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ တခါက်ေတာ့ ဗိုလ္ဗကိုက ဘားအံမွာ ရုပ္ရွင္လာရိုက္ရင္း ၾကံဳတာနဲ႔ ရြာအထိ ဆင္း လာျပီးေတာ့ အေမ့မိဘ ေတြကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ခြင့္ ေတာင္းေပး တာတဲ့။ ဗိုလ္ဗကိုတို႔လည္း ျပန္သြားေရာ အဖြားက အေမ့ကို လွိမ့္ရိုက္တာ..။ နင္ဆတ္ေဆာ့တာေပါ့.. ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ေတြ လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးေတြက သူ႔အေၾကာင္း သူ႔ေရွ႔ေျပာေနေပမဲ့ အေမကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း မဟုတ္သလိုဘဲ နားေထာင္ေနတာပဲ..။

ဟား အေမသာ မင္းသမီးျဖစ္ရင္ ခ်ိဳျပံဳးေလာက္ေတာ့ အသာေလးေပါ့လို႔ က်မက ေျပာေတာ့၊ ေတာ္စမ္း.. အပိုေတြ.. အဲေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေဟ့လို႔ က်မကို မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ျပန္ေျပာတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ ထူးျခားတာက ႏႈတ္ခမ္း..။ အေမ့ႏႈတ္ခမ္းက အစြန္းေတြ အေပၚဘက္ကို ေကာ့ေနေတာ့ ျပံဳးေနသလိုပဲ။ မာနၾကီးလို႔ မ်က္လံုးေတြက မာေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျပံဳးေနတာ..။ ဒီေတာ့ အေမ စိတ္ပါလက္ပါ ရယ္ရင္ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတာ…။ အေမက စိတ္မာလြန္းေတာ့ အေမ မ်က္ရည္ က်တာ က်မ တခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး။ ေနာက္တခု အေမ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းေျပာတာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးသလို သူမ်ားက သူ႔ေရွ႕မွာ လာေျပာရင္လည္း ေပးမေျပာပါဘူး..။ အဲလို စည္းကမ္းရွိတဲ့ အေမပါ..။

++++++

က်မ ရြာသြားလည္ျပီဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔မွာ သားၾကီးနဲ႔ သမီးေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေမက က်မတို႔ ေရာက္တာနဲ႔ ေဟး ငါတို႔ရြာ သူပုန္၀င္စီးျပီ လို႔ ေအာ္တတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဘကို စက္ဘီး ျပင္ခိုင္းျပီး ေစ်းသြား၀ယ္ေတာ့တာပဲ။ တခါတေလ က်ဲက်ဲ ကို ေခၚသြားတာေပါ့..။ ျပန္လာရင္ေတာ့ မီးဖိုထဲ၀င္ တန္းခ်က္ေတာ့တာ…။ အေမက ဟင္းခ်က္လည္း သိပ္ ေကာင္း တယ္။ ဧည့္ခန္းလို ေျပာင္လက္ေနတဲ့ မီးဖိုမွာ အေမက သူမ်ား၀င္ရင္ စိတ္တိုင္းက်တာမဟုတ္။ (က်မကလည္း ငပ်င္းဆိုေတာ့ အေတာ္ပဲ)။ အေမ့နား စကားေတြသာ ေျပာေနလိုက္.. ျပီးေရာ။

အဲဒီအခ်ိန္ဆို အဘ နဲ႔ ရာေက်ာ္က အိမ္က စက္ပစၥည္းတိုလီမိုလီေတြ ျပင္ဆင္တာ ျပန္တပ္တာေတြလုပ္.. ဆီစက္ကိစၥ ျဖစ္ျဖစ္.. လယ္ကိစၥ.. ကိုင္းကိစၥျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ ပါပဲ။ အေမတို႔အိမ္က သံလြင္ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာမို႔ ေအးတယ္။ မြန္အိမ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္ထပ္အိမ္ျမင့္ ျပင္က်ယ္ၾကီး..။ သစ္သားသက္သက္အိမ္မို႔ ပိုေနလို႔ေကာင္းတာေပါ့။ ၀ရံတာမွာ အေမ့လက္ရာ ပန္းစိုက္အိုးေပါင္းစံုနဲ႔။ အေမ မလွခ်င္က သူမ်ားလို ေရတြင္းမွာ ေရမခိ်ဳးတာမို႔ အိမ္အေပၚထပ္ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ သူ စိတ္ၾကိဳက္ ေရခ်ိဳးဖို႔ အဘခမ်ာ ေရတင္ရတာကပဲ အလုပ္တခု။ အဲဒီတုန္းက အေမနဲ႔အဘ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္အစိတ္မွာ တခါမွ ရန္မျဖစ္ဖူးဘူးတဲ့။ ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. အဘက ေအးျပီး အေမ့ကို အလိုလိုက္တာကိုး။ (ရာေက်ာ့္ခမ်ာ အေဖနဲ႔ တူရွာတာ..)

အေမေျပာျပတာတခု သတိရေသးတယ္။ အေမနဲ႔အဘ ရည္းစားဘ၀။ အေမက ရန္ကုန္မွာ ဘီအီးဒီတက္ေနတုန္း.. အဘက ေရဆင္းမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး တက္ေနတုန္း..။ အဘက အေမ့ကို လြမ္းလို႔ ေရဆင္းတကၠသိုလ္ကေန ဆင္းလာတာ.. အေမက အဘကို စိတ္ေကာက္ေနတာ တခုရွိလို႔ ဆင္းမေတြ႔ဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အဘခမ်ာ ျပန္သြားျပီး အေမ့ကို စာေရးတယ္တဲ့.. မင္းကို မေတြ႔ခဲ့ရေပမဲ့ အေဆာင္ေပၚမွာ မင္း ထမီေလး လွန္းထားတာကို ျမင္ခဲ့ရလို႔ အေမာေျပပါတယ္.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မကို ရယ္ျပီး ေျပာေသးတယ္.. ရာေက်ာ္ နဲ႔ သူ႔အေဖ ဘယ္သူပိုခ်စ္တတ္သလဲေဟ့..တဲ့။ အနားက အမ်ိဳးေတြက ၀ိုင္းရယ္ေရာ..။

+++++

အေမက သိပ္ဗိုလ္က်တာ..။ တဦးတည္းေသာသမီး.. ပညာေတာ္.. ရုပ္ကေလးလွ.. ျပီးေတာ့ ၀မ္းကြဲေတြထဲ အၾကီးဆံုးလို လည္းျဖစ္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြထဲက အငယ္မွန္သမွ် အေမ ေသဆိုေသ ရွင္ဆိုရွင္..။ (ဒါမဲ့ အဘလည္း သူ႔ထက္ၾကီးေပမဲ့ တူတူ ပါပဲ.. ဟီးး ၾကားရင္ ဆိတ္ခံထိမွာ)။ အဘကေတာ့ နဂိုတည္းက ေအးလည္းေအး ႏူးလည္းႏူးညံ့.. ေနာက္ျပီး စာဖတ္ရင္း ကြမ္း၀ါးရင္း တခုခု လုပ္ရင္း ျငိမ္ေနတတ္ေတာ့ အေမပဲ ဗိုလ္ေပါ့..။ အေမ့ကို မေၾကာက္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တာဆိုလို႔ သူ႔သား ရာေက်ာ္ပဲ ရွိမွာ..။ ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္ကလည္း သိပ္လိမ္မာတာပါ။ အသက္ ၁၃ႏွစ္သားထဲက အေဖနဲ႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ အလုပ္လုပ္ကူတာ..။ ေျမနဲ႔အတူထဲက ဇာတ္လိုက္ပဲဟာ.. 

အေမ့ခမ်ာ.. သူ႔ရဲ႕ တေယာက္တည္းသားေလးက က်မကိုယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္ကြဲရွာမလဲ..။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို က်မ နဂိုကတည္းက ေတြးမိ ပါတယ္။ က်မ ေတြးမိတာေတြ ေတြးခဲ့တာေတြအမ်ားၾကီးေပါ့…။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ တကယ္မ်ား ဆိုးသြမ္းတဲ့ ကံၾကမၼာက က်မကို အဲလို ရက္စက္ မိုက္မဲေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။ က်မကိုယ္၌ကလည္း ခပ္ညံ့ည့ံ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္…။ က်မနဲ႔ရာေက်ာ္ လက္ထပ္ျပီး ၂ႏွစ္မွာ သမီးကိုေမြးပါတယ္။ အဘနဲ႔တကြ အမ်ိဳးေတြက အေမ့ကို ေၾကာက္ေပမဲ့ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ့္ကို ခ်စ္တာမို႔ က်မတို႔ ရြာကိုသြားလည္ပါတယ္။ အေမက ခပ္တည္တည္ပဲ.. က်မတို႔ကို မေခၚပါဘူး။ က်မတို႔ကလည္း ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆို အေမ့တို႔အိမ္၀ိုင္းထဲက အမ်ိဳးအိမ္မွာပဲ အိပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သမီး ၆လ.. ရြာကိုအသြားမွာ က်မ ဖ်ားတဲ့အခါမွာေတာ့ အေမက က်မကို သူ႔အိမ္ေရႊ႔ခိုင္းျပီး သူကိုယ္တိုင္ ျပဳစုပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ့မ်က္လံုးေတြက စိုလက္လို႔။ အဲဒီကတည္းက က်မဟာ အေမ့သမီးျဖစ္သြားသလား မေသခ်ာေပမဲ့ အေမ ကေတာ့ က်မရဲ႕ အေမ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

အေမက က်မ သားၾကီးေမာင္ထူးျမတ္ကိုလည္း ခ်စ္ရရွာပါတယ္။ ရာေက်ာ္က သား မပ်င္းေအာင္ လယ္ထဲေခၚသြားရင္ အေမ စိတ္ပူမဆံုး.. ေမွ်ာ္မဆံုး..။ တခုခုျဖစ္ရင္ ဒုကၡ သမီးရယ္.. ရြာက ကေလးေတြလိုမဟုတ္ဘူး..။ ဘာမွန္းမသိ ဒီရာေက်ာ္တို႔ သားအဖနဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္လို႔ အဘကိုပါ လွမ္းအျပစ္တင္ေသးတာ။ ေမာင္ထူးျမတ္ကို ျမစ္ထဲလည္း ေပးမဆင္းခ်င္.. သစ္ပင္လည္း ေပးမတက္ခ်င္။ တခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ တဲ့။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းလည္းက်ေရာ.. ရာေက်ာ္နဲ႔အဘလည္း ပို တသားတည္း က်ရေတာ့တာေပါ့။ ဘာလို႔ဆို အေမက က်မဘက္ ကေလ..။ ရာေက်ာ္ ညဘက္ လဘက္ရည္ဆိုင္ကျပန္တာ ေနာက္က်ရင္ က်မ ဆူစရာမလိုေတာ့ဘူး.. အေမပဲ..။ က်မကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. သမီးကလည္း လႊတ္ လႊတ္ မထားနဲ႔..တဲ့။ အဲလို အေမ…။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ထဲက က်မ အိမ္ခန္းေလးဆီ လာျပီဆိုရင္လည္း ေရာက္တာနဲ႔ ခဏမဆိုင္းဘဲ အိမ္သိမ္း အိမ္ရွင္း ဟင္းခ်က္လုပ္ေတာ့တာ..။ ျပန္ရင္ေတာင္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး ၾကာၾကာခံေအာင္တမ်ိဳး.. ေရခဲေသတၱာထဲထားစားဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တာတသြယ္.. လုပ္ေပးခဲ့တာ…။ သမီး အေမ့ကို လြမ္းတယ္.. အေမ..။

+++++

ရြာရဲ႕ ညေတြကိုေတာ့ အလြမ္းဆံုးေပါ့။ မိသားစုေတြ အိမ္၀ရံတာမွာ ညနက္တဲ့အထိ ထိုင္.. ဂ်င္းလဘက္သုပ္ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔.. စကားေတြ ေျပာရတာ မကုန္ႏိုင္ မခမ္းႏိုင္..။ အဘက ေရဒီယိုနားေထာင္ထားသမွ် ကမၻာ့သတင္းေတြ ေဖာက္သည္ခ်…။ အေမကေတာ့ သူၾကည့္ထားတဲ့ ကိုရီးယားကား အေၾကာင္းေပါ့။ တခါတေလ က်မ ရြာေရာက္ေနတုန္း ေက်ာင္းကိစၥနဲ႔ အေမ ဘားအံကို ၂ညအိပ္ေလာက္ တက္သြားရင္ေတာင္ က်မ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ရပါတယ္။

က်မ အေမ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လို႔ မရည္ရြယ္ဘဲ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့မိဖူးတယ္.. ။ ေနာက္ပိုင္း အေမ့သားရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္ အေမ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ.. က်မ ေသခ်ာ ျပန္မေပးဆပ္ရေသးပါဘဲနဲ႔.. အေမနဲ႔အဘရဲ႕ တေယာက္တည္းေသာ သားေလးကို အေမတို႔မ်က္ကြယ္ရာ အေ၀းၾကီးကို ခြဲေခၚခဲ့ျပန္ျပီ။ ခုဆို အေမေတာင္ အသက္ ၆၇ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေမနဲ႔က်မက ေမြးလ အတူတူ။

+++++

တကယ္ေတာ့ ဒီတေလာ က်မ ဘာလို႔ အေမ့ကို ပိုလြမ္းေနလဲဆိုတာ က်မသိပါတယ္။ အေမ့ကို ေျပာျပရင္ အေမ ဘယ္လို ျပန္ေျပာမလဲ သိခ်င္လိုက္တာ…။ သားၾကီး အသက္ ၂၀ ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ အေမ…။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္က အေမ့ခံစားခ်က္ ဘယ္လိုရွိခဲ့မယ္ဆိုတာကို ခုခ်ိန္မွာမွ က်မ ပိုသိလာရတာကိုးးးး။ လြမ္းတယ္.. အေမ။

၁၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၁။

မုန္တိုင္းရဲ႕ ေက်ာရိုး ႏွင့္ ၀တၳဳတိုမ်ား

၀တၳဳတိုတခ်ိဳ႕ ျပန္ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာလာတာနဲ႔ က်မကို တေယာက္လုပ္ေပးထားတဲ့ ဒီ Ebook ေလးကို တင္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကို ဘယ္သူလုပ္ေပးတယ္ဆိုတာ က်မ မသိပါ။ က်မဆီကို အီေမလ္နဲ႔ ပို႔ေပးတာပါ။ က်မျဖင့္ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူ အဲလို လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ က်မ စာေတြကို ျပန္မစစ္လိုက္ရလို႔မို႔ Blog မွာ တင္တုန္းက စာရိုက္မွားထားတာေလး တခ်ိဳ႕ေတာ့ မစင္ဘဲ ပါသြားပါတယ္။ နည္းနည္း ရုပ္မလွတဲ့ အမွားေလးတခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ.. ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ၀တၳဳမွာ

ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
နာက်င္ျခင္းေျမြေတြက
ခႏၶာကိုလိမ္ပတ္ ညွစ္သတ္ေတာ့
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့အသက္က
မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ရုန္းထ
သူ႔ဘ၀ကို ပိုရုပ္ၾကြလာေစျပန္တယ္..

ဆိုတဲ့အပိုဒ္မွာ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္လံုးျပဴးနဲ႔လို႔ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးပါ။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕ စာလံုးအက် အမွားေတြကို ဖာသာပဲ ျဖည့္ဖတ္ၾကပါေတာ့ေနာ္..။

ရြက္က်ပင္ေပါက္

အိပ္မက္ကေန ႏိုးလာေတာ့ ေမာေနတုန္း…။
အိပ္မက္လို႔ သိမွ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႔ စိတ္ေအးတယ္။
ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ကို ျပန္ေတြးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက အလိုလို စီးက်လာတယ္..။
ေသရာပါမယ့္ အိပ္မက္ေတြ ထင္ပါရဲ႕…။
အိပ္မက္ထဲမွာ ေက်ာင္းကားေစာင့္ေနတာ…။ ကိုယ္ ကားနားေရာက္ကာနီးမွ ကားက ထြက္သြားေရာ။ လက္ထဲက ဆြဲျခင္းတဘက္နဲ႔ ေျပးလိုက္ေပမဲ့ အရင္ အိပ္မက္ေတြထဲကလိုပါပဲ..။ မီလုမီခင္နဲ႔ မမီ…။ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ရမွာ.. ဒုကၡပါပဲေပါ့..။ နာရီက အသြားျမန္.. ကားက မရ..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လန္႔ႏိုးျပန္တာပါပဲ..။

အဲဒီ ဆရာမဘ၀ကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလား…။
ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့စဥ္ကာလလို႔ ေျပာရေအာင္ကလည္း ဆင္းရဲပင္ပန္းလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ..။
ဒါေပမဲ့ .. က်မ ဘယ္လို ဟန္လုပ္ ဟန္လုပ္.. ဘယ္လိုပဲ ေမ့ေဖ်ာက္ ေမ့ေဖ်ာက္..
က်မရင္ထဲ ဟိုးနက္နက္တေနရာမွာေတာ့ အဲဒီဘ၀ကို စြဲစိတ္က စို႔ရိုက္သြင္းထားသလို နစ္၀င္ေနခဲ့တာ ျဖစ္မွာ…။

++++++

(တစ္)

မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေတြးေတာ့ ဟိုးးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်မၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ ေမးတဲ့အခါ ေက်ာင္းဆရာမလို႔ လြယ္လြယ္ေျဖခဲ့တာပဲ။ တကယ္ ဆရာမ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းပ်တယ္လို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ။ က်မက သူမ်ားလို ဆရာ၀န္မျဖစ္ခ်င္.. အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ခ်င္..။ ဒီေတာ့ လုပ္စရာ ဆရာမပဲ ရွိတယ္လို႔ ထင္တာေလ…။

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သိသိသာသာ လုပ္ျဖစ္တာေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲတာပဲ..။ နည္းနည္း ထူးခၽြန္တာက စာစီစာကံုး ေရးတာ…။ ေနာက္ တကယ္တမ္း တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တာက နည္းနည္း.. တကၠသိုလ္နယ္ေျမထဲ အၾကာၾကီး ေနခ်င္တာက မ်ားမ်ားနဲ႔..။ ဆရာမျဖစ္ခြင့္ရေတာ့ ဘ၀မွာ ဘာမွမလိုေတာ့ဘူး ျပီးျပည့္စံုျပီလို႔ကို ေတြးမိျပီး ေပ်ာ္ေတာ့တာ။ ေျပာရရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရခဲ့တယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။ ခုထိေတာ့ ဘ၀မွာ အေက်နပ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ…။

+++++

ကိုယ့္စာမူေလး မဂၢဇင္းထဲ စပါေတာ့ ေပ်ာ္သလားဆိုတာ ခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ေက်နပ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ကိုယ့္စာမူပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာကိုပဲ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လို႔..။ ေပဖူးလႊာမွာ ကဗ်ာ စပါေတာ့ ခြေဖာင္လို႔ ေခၚတဲ့ မဂၢဇင္းအလယ္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါရတာမို႔ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့တာ..။ တခါ ၀တၳဳတိုက်ေတာ့လည္း သရုပ္ေဖာ္ပံုက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ၀င္းေမာ္ဟန္ လက္ရာ..။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာဆိုေတာ့ ပိုသေဘာက်တာေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ စာေပနယ္ပယ္ေလးကို စြဲစြဲ လန္းလန္းနဲ႔…..စာေပအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေလထန္ကုန္း၊ ေဒၚရိတ္ၾကီး၊ ဘားလမ္း ကိုထြန္းရီဆိုင္၊ ၁၉လမ္း၊ Mr.Guitar ေတြမွာ တ၀ဲလည္လည္ သြားလာခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ အခ်ိန္ကာလထဲ ေပ်ာ္ခဲ့တာပဲ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း.. လြမ္းဆြတ္ဆဲ...။

+++++++

ဆရာမဘ၀ နဲ႔ စာေရးဆရာမ ဘ၀ ဘယ္ဟာကို ပိုၾကိဳက္လဲေမးရင္ေတာ့ အတူတူပဲလို႔ ေျဖရမွာထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘ၀ကို ပိုတန္ဖိုးထားလဲဆိုရင္ေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ စာေရးဆရာမဘ၀ကိုေပါ့..။ တကၠသိုလ္ဆရာမျဖစ္ခြင့္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရႏိုင္ၾကေပမဲ့ စာေရးဆရာမဘ၀ကေတာ့ ရႏိုင္ခဲတယ္လို႔ ထင္တာကိုးးး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာစာဆရာမ ဘ၀မွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာအတြက္ ဂုဏ္လုပ္မိတာကိုလည္း ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သာ အစိမ္းခြဲ ခြဲထားခဲ့ရတဲ့ အဲဒီဘ၀ကို စိတ္က် အိပ္မက္ေတြထဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ မက္ေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား…။

+++++

တကၠသိုလ္ဆရာမဘ၀မွာ လိႈင္တကၠသိုလ္မွာ ၉ႏွစ္… ဘားအံေကာလိပ္မွာ.. ၃ႏွစ္.. ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ ၁ႏွစ္.. ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ၅ႏွစ္.. ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ၂ႏွစ္…။ တာ၀န္က်ရာ ေရာက္ေလရာမွာ က်မ ေပ်ာ္ခဲ့တာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္…။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြထဲမွာ စိတ္တူကိုယ္တူေတြ အျမဲေတြ႔ရျပီး ခ်စ္ခဲ့ခင္ခဲ့ရတာလည္း ေနရာတိုင္းမွာ…။ ေနရာသစ္တခုေရာက္ရင္ အဆင္ေျပပါ့မလားလို႔ က်မ ေတြးေလ့မရွိဘူး…။ အဆင္ေျပမွာပဲလို႔သာ ေတြးတတ္တဲ့အထိ က်မရဲ႕ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ကို ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ခ်တယ္။ အဲဒီအခါ ဘ၀ထဲ ဒုကၡေရာက္ေပမဲ့ ၀န္းက်င္မွာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ တာပါပဲ…။
ဒီလိုနဲ႔… … …

+++++

(ႏွစ္)

တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ၁၉၈၀..။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ….။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဆိုတဲ့ ဘ၀ကို ရင္ခုန္လို႔…။ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဆာင္းသီတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္က အယ္မာ…။ ဆံပင္တိုတို.. အသားညိဳညိဳ ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႔… က်မက ေတာ္ေတာ္ အက်ည္းတန္တာ…။ ဒါေပမဲ့လည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ပူပူေႏြးေႏြး ဆိုေတာ့ လည္း လွခ်င္ ပခ်င္တာေပါ့။ မွတ္မိေသးတယ္..။ အဲဒီတုန္းက က်မက အေဖ ညႊန္ၾကားေရးမႉးေပမဲ့ ဆင္းရဲေတာ့ အေမနဲ႔ က်မ တခ်ိဳ႕ထမီေတြဆို သိပ္မခြဲဘဲ တူတူ ၀တ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေမက ၀၀ၾကီးမို႔ ၄ေတာင္ကြင္း၀တ္ရေတာ့ က်မက ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ ၄ေတာင္ကြင္းကို ရေအာင္ ၀တ္ရတာမို႔ ခါးေနရာၾကီးမွာ ဖုလို႔..။ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေတာင္ အျဖဴအမည္းပဲ ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မထက္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မကုိ ခ်စ္ၾကတာမို႔ အဲဒီတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ဦးမွာလည္း ေပ်ာ္ခဲ့တာပါပဲ..။

+++++

ဆရာမျဖစ္စ….
ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျပႆနာက ဆံထံုးထံုးဖို႔…။ ခါးလယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဆံပင္ေတြက အံုထူေတာ့ သိပ္ထံုးရခက္တာ။ ကလစ္ေတြ.. ဆံညွပ္ေတြလည္း မႏိုင္ခ်င္။ ဒီၾကားထဲ ပန္းကလည္း ပန္ခ်င္ေသးတာ။ ဆံထံုးတခါထံုးရင္ ေခၽြးေတြပ်ံ.. လက္ေတြ ေညာင္းေရာ..။ ဆံထံုးနဲ႔ ပန္းနဲ႔ ဗမာ၀တ္စံုနဲ႔.. ၾကိမ္ဆြဲျခင္းနဲ႔…။ အဲဒီလို ေက်ာင္းသြားရတာကို က်မ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာ..။ ေက်ာင္းသား ၂၀၀ ေက်ာ္ေရွ႕က စင္ျမင့္ေလးေပၚမွာ စာသင္ေပးရမယ့္… အသက္ ၂၂ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ ဆရာမေပါက္စေလး က်မဟာ အတန္း၀င္ရေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အျမဲ တက္ၾကြေနခဲ့တာ။ က်မ ဆရာမဘ၀ ပထမဆံုးေန႔မွာ ၀င္ရတဲ့အတန္းက လိႈင္တကၠသိုလ္ ၁၉၈၆-၈၇ ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္ ရူပေဗဒ တန္းခြဲ (၁)..။ အဲဒီအတန္းမွာ က်မေသခ်ာမွတ္မိေနတဲ့ ထင္ထင္ရွားရွား ေက်ာင္းသူေတြက အဆိုေတာ္ အိအိ.. ေနာက္ပိုင္း ေလယာဥ္မယ္ျဖစ္သြားတဲ့ ၀င့္သရဖီ.. လက္ေရးသိပ္လွျပီး သတ္ပံုမွန္လို႔ သတိထားမိရတဲ့ တိုးတင္ညိဳ..။ (က်န္တဲ့ကေလးေတြ သိပ္မမွတ္မိေတာ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါ)။ က်မအလုပ္ထြက္ကာနီး ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ၀င္ခဲ့တဲ့အတန္းကေတာ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ ပညာသင္ႏွစ္ ျမန္မာစာ မဟာ၀ိဇၨာ ပထမႏွစ္အတန္းရဲ႕ စာေပသေဘာတရား စာေပအတတ္ပညာအတန္း နဲ႔ အဂၤလိပ္စာအဓိက ဂုဏ္ထူးတန္းရဲ႕ ၀တၳဳသေဘာတရား ဘာသာ အတန္း။

+++++

ထိုင္းကိုေရာက္ေတာ့… ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တာက ေတာထဲေတာင္ထဲက စာသင္ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းမွာ စာသင္ဖို႔။ ဒါေပမဲ့ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါးေတြ ေရးရ… ထိုင္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကူရ…။ ဘေလာ့ေလးေရးလိုက္.. ခရီးေတြထြက္လိုက္..။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္ကူခ်င္တာေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းေအးေအး ကူႏိုင္ခဲ့။ အဲဒီဘ၀မွာလည္း ေပ်ာ္ခဲ့တာ.. ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာလို………။

ဒီလိုနဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း က်မ သေဘာက်တဲ့အလုပ္ခြင္ထဲ လုပ္ခြင့္ရတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ က်မ သိပ္ကို ေက်နပ္ ေပ်ာ္ပိုက္တာ .. မဂၤလာပါ ေသာတရွင္မ်ားရွင္………ဆိုတာေလးကိုေတာင္ တကယ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခံစားေျပာေနက်။

+++++++

ေျပာခ်င္တာက က်မဟာ မ်ားမ်ား ေမွ်ာ္လင့္မထားတတ္သူ..။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကိုယ္ေမြ႔ေလ်ာ္တာေတြကိုသာ ခံစားခြင့္ရခဲ့သူဆိုတာပါ။

+++++
(သံုး)

ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ လားလားမွမဆိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမွာ ရွင္သန္ ဖြံ႔ျဖိဳးႏိုင္မွသာ တကယ့္ ရဲရင့္မႈလို႔ က်မ ယံုပါတယ္။ အဲဒီယံုၾကည္မႈနဲ႔ပဲ ဘ၀ကို တေလွ်ာက္လံုး ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ။

+++++
ခုဆို….
ဟိုတယ္ၾကီးတခုရဲ႕ သပ္ယပ္လွပတဲ့ အေရာင္းဆိုင္ခန္းတခန္းမွာ အေရာင္း၀န္ထမ္း လုပ္ဖို႔ က်မ အသင့္ျပင္ေနပါျပီ။ အသက္ ၄၆ႏွစ္နားနီး အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အေနနဲ႔ လာ၀ယ္ ၾကမယ့္သူေတြကို စိတ္လက္သာယာရွိေအာင္ ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ရပါ့..။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး ၀တ္စား..။ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးထား။ ေစ်းေရာင္းတဲ့အခါ.. ကိုယ့္ဆီက ပစၥည္း ၀ယ္သူဆီ မ်ားမ်ားပါသြားေအာင္ လုပ္ပါ.. စကားမ်ားမ်ားေျပာပါ.. တဲ့။ ခက္ကျပီ.. ကိုယ္ကလည္း စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းကလြဲရင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေျပာတတ္တာမဟုတ္…။ ဒီအလုပ္မွာ ညံ့ရင္ ဒုကၡ။ တခါတခါမွာ ညံ့တာေတြကပဲ အလုပ္ျဖစ္ေနတာ အပံု.. ဆိုတာကို ေမ့ပစ္။ က်မ……… ေတာ္မွ ျဖစ္မယ္…။ က်မ လုပ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္…။ ဒါမွ လွပတဲ့ အလုပ္တခု ျဖစ္မွာ…။ က်မ အလုပ္လုပ္ေနတာဟာ.. အဲဒီ အလုပ္ လွလွပပ ျပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္..။ ဒါမွပဲ အဲဒီကရတဲ့ လုပ္အားခနဲ႔ စားရတဲ့ ထမင္းက က်မအတြက္ အရသာ ျပည့္မွာပါ။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္.. ေတြးရရင္ေတာ့ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးေနက် Julius Caesar ရဲ႕ Veni, Vidi, Vici"
ငါ လာတယ္..
ငါ ျမင္တယ္..
ငါ ေအာင္ပြဲခံတယ္… ဆိုတာကိုပဲ ျပန္ျပန္ သတိရ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ေနာက္ထပ္ စိန္ေခၚပြဲတခုကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတာပဲ မဟုတ္ပါလား…။

++++++

က်မ ေပ်ာ္မွာပါ….
ေရာက္ေလရာမွာ စိမ္းရြက္ေတြတေ၀ေ၀နဲ႔ လန္းဆန္းရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ ရြက္က်ပင္ေပါက္ေတြကို က်မ ခ်စ္တယ္ေလ။