ကာလ ေရာဂါ

 

အပူလိႈင္းျဖတ္တဲ့ညလယ္

ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ပါးပ်ဥ္းမတ္မိ

ျဗဳန္းဆို ကိုယ့္အကြက္အစင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ အထပ္ထပ္ စိုက္ေပါက္

ေသြးျဖာျဖာပန္းထြက္မွ ေက်နပ္ေလမယ္..။

ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႕ယက္ထားတဲ့ ၀ါးေၾကာင္လိမ္ေလွကား..

တက္ခဲ့တဲ့ အထစ္ ၅၀မွာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက် ေမာဟိုက္ ..

ဘယ္ေလာက္ .. ထပ္ .. တက္.. ရ ဦး မွာ လဲ .. အေပၚကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့

တိမ္ညြန္႔ေတြက ျပန္ငံု႕ၾကည့္တာ အသက္ရႉက်ပ္ခ်င္စရာ.. ။

ေလွာင္ ရယ္ ၾကည့္ စမ္းပါ ..

ေလွာင္ ရယ္ လိုက္ စမ္း ပါ…

ဟားတိုက္.. ဟားတိုက္…ဟားတိုက္… ဟားတိုက္…

တခ်ိဳ႕ေတြ ဒီလိုနဲ႔ ေမွာင္မိုက္ျခင္းကိုသာ ရလိုက္ၾကသတဲ့ ။ ငါ မေမွာင္ေစရ။

ပန္းေတြေ၀တဲ့ ေနအိမ္ထဲက နံရံမွာ ျပံဳးေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႔တယ္..

ေက်ာက္တံုးၾကီးၾကီးတစ္တံုး.. ဒါမွမဟုတ္.. ရဲရဲေတာက္ ေလာင္ေနတဲ့ မီးတစ္စ နဲ႔ အဲဒီအျပံဳးဆီ ပစ္သြင္းလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိမယ္လို႔ ေတြးၾကည့္တာကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိ။

ေလွကားထစ္ ၅၀ ေရာက္ အခိုက္အတံ့ဟာ အဲလို စိတ္ေမွာက္တတ္သတဲ့လား..။

အဲဒီလမ္းမ်ိဳး ျပန္မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး..

အဲဒီလမ္းမ်ိဳး ထပ္မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး..

အဲဒီလမ္းမ်ိဳး ထပ္ မျဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..

ခုေနမွာ သိပ္မုန္းသေလာက္ အာေတြ႔တဲ့ စကားလံုးက .. စိတ္က်။

ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ၊ ၂၀၁၅။

ေခတ္ရနံ႔ မဂၢဇင္း စာေပအင္တာဗ်ဴ း (ၾကည္ေမြ႔အိမ္ ၊ ေမျငိမ္း)

ေခတ္ရနံ႔ မဂၢဇင္းအတြက္ စာေရးဆရာမ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ က က်မရဲ႕ "ျမသီလာအလြမ္းေျပ" စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမးထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴ း ေလး ဖတ္ေစခ်င္လို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။



၁။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ျမသီလာဟာ ကြၽန္မ ရင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ခါ ယိမ္းထိုးေစ ပါတယ္။ ျမသီလာနဲ႔ အတူ ငိုရတယ္။ ၾကက္သီး ထ ရတယ္။ ေမာရတယ္။ နာရတယ္။ ရယ္ရတဲ့ အခန္း မပါသေလာက္ပါပဲ ဆရာမ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ လူတစ္စု ေၾကာင့္ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္ၿပီး စေတးခံခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း မိသားစု အေနန႔ဲ လက္ရွိ ျမန္မာနိုင္ငံ ရဲ႕ အေနအထားက ေရာင္နီအစစ္မွန္ သမ္းေနၿပီ လို႔မ်ား ေျပာနိုင္ပါၿပီလား။ ဆရာမ အျမင္ကို ကြၽန္မ ေမ်ွာ္လင့္ နားစြင္႔ ၾကည့္ ခ်င္ မိပါတယ္။

- က်မ စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီး က်မလိုပဲ ခံစားရတယ္ဆိုလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ က်မတို႔ မ်ိဳးဆက္က အေမွာင္ေခတ္ထဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကရတာပါ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း မလြတ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုေတာ့ မ်ိဳးဆက္ ၃ဆက္ေလာက္ ရွိျပီလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးနီးပါး အစေတးခံခဲ့ၾကရ တာမွာ က်မကေတာ့ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လမ္းကို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့လို႔ ေရြးခဲ့တာပါပဲ။ ခုေတာ့ က်မလည္း တိုင္းျပည္မျပန္တာ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ဆိုေတာ့ သတင္းၾကားသေလာက္ .. အေ၀းကေန ျမင္သေလာက္ ေတြ႔သေလာက္ေတာ့ က်မ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အဆိုးမ်ိဳး ထက္ ေတာ့ နည္းနည္းသက္သာေလသလားေပါ့..။ ဥပမာ- တကယ္ၾကိဳးစားတဲ့သူေတြ ေနရာနည္းနည္း ရလာ တာမ်ိဳး၊ ဆရာ ဆရာမ ေတြအတြက္ မဆိုစေလာက္ အခြင့္အလမ္း ပြင့္လာတာမ်ိဳး ၊ ေျပာရဲဆိုရဲ ေျပာႏိုင္ ဆိုႏိုင္တဲ့ အေနအထားတခ်ိဳ႕ ရလာ တာမ်ိဳးေလးေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။

- ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ က်မ ထဲထဲ၀င္၀င္ မသိေတာ့တဲ့အတြက္ ဒါေတြက တကယ့္ အတြင္း က်က် ေျပာင္းလဲ သလား..၊ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲနဲ႔အတူ ပိုတုိးလာတဲ့ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာ က်မ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ ေတာ့ ပါဘူး။ ေနာက္ တခု ေျပာခ်င္တာက က်မ ထြက္မလာျဖစ္ခင္ကလည္း က်မ စာအုပ္ထဲေရး ထားတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြကို က်မ ေလာက္ ခံစားတဲ့ ဆရာဆရာမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ .. ၀န္ထမ္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ သလဲ..။ က်မအထင္ေတာ့ ေခတ္ တေခတ္က ဘယ္ေလာက္ ဖိစီးသလဲ ဆိုတာက တေယာက္ ခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔သာ ဆိုင္တယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာမေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့.. ေက်ာင္းသား ေတြ စာခိုးခ်တာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ျပႆနာ ၊ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕ အဂတိ လိုက္စားမႈ နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း က်ဴရွင္ျပမွ ထမင္း၀၀ စား ႏိုင္မယ့္ ဘ၀ေတြ .. ေနာက္ ၀န္ထမ္း ေတြ အလိုလိုေနရင္း ၾက့ံဖြံ႔ ပါတီ၀င္ျဖစ္ တယ္ ဆိုတာ နဲ႔ အထက္ဖား ေအာက္ ဖိ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို က်မကသာ သိပ္ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီး ခံစားခဲ့ရတာကိုး။ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ ဘ၀ေပး အေျခအေနေၾကာင့္ေရာ က်မကလည္း ခံစားခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အကဲပါ တာေၾကာင့္ေရာ က်မ ဒါကို ေက်ာခိုင္းႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ တာပါပဲ။

- ခုလည္း ဒီစနစ္ၾကီး ဘယ္ေလာက္ဆိုးတယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုျမင္ႏိုင္မလဲ.. ဘယ္လိုၾကည့္မလဲ …။ သင္ၾကားေရး စနစ္ေတြ .. ေက်ာင္းသားဆရာ အရည္အခ်င္းစစ္စံနစ္ေတြ.. သင္ေထာက္ကူပစၥည္း လိုအပ္ ခ်က္ေတြ .. စာၾကည့္တိုက္ ေတြ .. ဘယ္ေလာက္ျပည့္စံုျပီလဲ.. ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္တဲ့ အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ပညာေရး ျဖစ္ေနျပီလဲဆိုတာကို ၾကည့္ပါ။ အနည္းဆံုး ပညာေရးဌာနရဲ႕ အၾကီးအကဲ ဆိုတာက ပညာေရးနယ္ပယ္ကို တကယ္ တတ္ကၽြမ္း နားလည္တဲ့ သူ ျဖစ္ေနျပီလား.. ၾကည့္ပါ။ က်မအတြက္ကေတာ့ ပညာေရး ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး ဆႏၵျပၾကတဲ့ ကေလးေတြ နဲ႔ သူတို႔ကို ဘယ္လို အေရးယူတယ္ဆိုတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေရာင္နီအစစ္မွန္ သမ္းေနၿပီလို႔မ်ား ေျပာနိုင္ပါၿပီလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း အတြက္ အေျဖကျဖင့္ ရွင္းေနတာ ပါပဲ။ ခုထိလည္း ျပတ္သားတဲ့ အမွန္တရားေတြ ေတာင္းဆိုမႈေတြ အတြက္ေတာ့ အႏၱရာယ္မကင္းေသးဘူးဆိုတာ အထင္အရွားပါပဲ။

၂။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ၈၈ ဟိုဘက္တုန္းကာလ .. ၈၈ အလြန္ ေလးငါးနွစ္ကာလ .. ၈၈ အလြန္ ဒီဖက္ေခတ္ ကာလ ၂၀၁၂ အထိေပါ့ေလ.. အဖိနိွပ္ အခ်ိဳးဖဲ့ခံ လူ႔ အဖဲြ႕စည္း ရဲ႕ အေ႐ြ႕ ကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ စာေပနဲ႔ အျခားေသာယဥ္ေက်းမုွ ပစၥည္း ေတြ ရဲ႕ တန္ဘိုးသတ္မွတ္မႈ စံနႈန္းေတြ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ်ာ့နည္း ပါးလ်ား လာတဲ့ အေပၚမွာ အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရ အေနန႔ဲ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ အေ႐ြ႕ဆီ တြန္းပို႔ပစ္ခဲ့တဲ့ အေပၚ ေတာင့္ခံ မထားနိုင္တ့ဲ မိသားစုဘဝမ်ားစြာ အထဲမွာ ဆရာမ ရဲ႕ မိသားစု ဘဝ ကလည္း ဆိုးဆိုး ႐ြား႐ြား ပါခဲ့တယ္။ ဥပမာ ၉၀ - ၉၁ အလြန္ ကာလေတြမွာ ေခတ္ ပညာတတ္ၿပီး ေတာ္တဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႕က တိုင္းျပည္သစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ ေထာင္ထဲမွာ အနာဂတ္ေတြကို အပုပ္သိုးခံေနၾကၿပီး ၊ အ့ဲဒီ ေတာ္တ့ဲ လူငယ္တခ်ိဳ႕ ကပဲ မူးယစ္ေဆးရ႕ဲ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ခ့ဲၾကပါ တယ္။ အ့ဲဒီ အေျခေနေတြကို ဆရာမ နည္းနည္း ေဆြးေနြးေပးပါဦး။

- အဓိက ကေတာ့ ေအာင္ျမင္သင့္လ်က္ နဲ႔ မေအာင္ျမင္ရတဲ့ အေျခအေနေတြရယ္.. အေကာင္းလုပ္ေပမဲ့ အေကာင္း လို႔ အသတ္မွတ္ မခံရတာေတြရယ္က အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ အထိနာေစတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ စိတ္ခံစားခ်က္ ေနာက္ လိုက္တဲ့ သူေတြ မွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံမွာ အဘက္ဘက္ က က်ဆင္းယိုယြင္းေနတဲ့အခ်ိန္ .. လူငယ္ေတြအတြက္ အလုပ္မရွိ.. စိတ္၀င္စားစရာ မရွိ.. စိတ္၀င္စားရာ လုပ္ခြင့္ မရွိ.. ဖိႏွိပ္မႈေတြက ေနရာတိုင္းမွာ .. ။ အဲလို အက်ပ္အတည္းထဲမွာ က်မ ျမသီလာ ထဲ ေရးထား သလို မူးယစ္ေဆး၀ါးက အလြယ္တကူ ပ်ံ႕လာတာ..။ ဒါမ်ိဳးက အင္မတန္ လည္း ကူးစက္လြယ္ တယ္ ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက စိတ္ထြက္ေပါက္တခုလိုလည္း အသံုးတည့္ခဲ့ၾကပံုရပါတယ္။

- က်မနဲ႔ နီးစပ္လွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာကို မူးယစ္ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူေတြ ေထာင္က် တန္းက် နဲ႔ အသက္ပါ ပါသြားခဲ့တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မအိမ္ေထာင္ေဟာင္းလည္း မူးယစ္မႈ နဲ႔ ေထာင္က်တန္းက် ျဖစ္ရာက ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့အထိက ပတ္၀န္းက်င္သိအျဖစ္အပ်က္မို႔ လိမ္ညာ ဖံုးကြယ္စရာ မလိုေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ သိပ္အေသးစိပ္ေတာ့ က်မ မေျပာသင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်မ ေျပာႏိုင္ တာကေတာ့ မူးယစ္ ေဆး၀ါး ရဲ႕ ဂယက္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့ ကာလလိႈင္းလံုးတစ္ခုထဲမွာ က်မ လည္း အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေလာက္ ပဲ ေျပာပါ ရေစေတာ့။ ျပီးေတာ့ ခုေရာ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ မွာ အဲဒီကာလမ်ိဳးက လြန္ေျမာက္ သြားျပီလား…။ ပိုေတာင္ ဆိုးလာတယ္ မဟုတ္လား..။ ဒါကပဲ ဒီႏိုင္ငံ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲျပီ လား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ သိပ္ ထင္ရွားတဲ့ သက္ေသအေျဖတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ၁၉၈၈ မတ္လ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ သာမန္ ရန္ပြဲငယ္ေလးတစ္ခု၊ ပါခ်ဳပ္က ေျဖရွင္းရင္ေတာင္မွ ရတဲ့ ဘာမွ မႀကီးက်ယ္ေလာက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုက RIT ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ ရေလာက္ေအာင္ အၿငိဳးႀကီးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရဲ႕ အေၾကာက္တရားက ဘာမ်ားလဲ ဆရာမ။

- က်မ ယံုတာတစ္ခုကေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ပညာမျပည့္ရရွာတဲ့သူေတြအမ်ားစု ၾကီးစိုးတဲ့ စစ္တပ္ဟာ ပညာတတ္ ထက္ျမက္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဉာဏ္ပညာ နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို အစဥ္အဆက္ ေၾကာက္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီ က်မရဲ႕ အေျဖ အတြက္ ဒီကေန႔အထိ သက္ေသ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိေနတုန္းေလ။

၄။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ခြပ္ေဒါင္းအလံကို စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ ေရွ႕မွာ ပထမဆုံး လႊင့္တင္ နိုင္ခ့ဲ တ့ဲ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသား ကိုတင္ေအးနဲ႔ ကိုညိဳထြန္း။ ကြန္ျမဴနစ္ ယူဂ်ီ ဆိုတ႔ဲ စြဲခ်က္နဲ႔ ေထာင္ထဲ မွာ ၁၇ နွစ္နီးပါး အေမွာင္ႀကီးက်ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မ ေျပာခ်င္တာက စစ္ေျမျပင္လည္း မဟုတ္ပဲန႔ဲ က်ည္ဆံျပ နိွပ္ကြပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အစိုး ရရဲ႕ ပုံရိပ္မည္းႀကီးကို ျမသီလာ မွာ ေတြ႕ရတဲ့ အတြက္ ဆရာမ ကို ေျပာမျပ တတ္ေအာင္ ေက်းဇူး တင္ရပါတယ္။ ျမသီလာ ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သမိုင္းမွတ္တမ္း အစစ္ပါ။ ဆရာမ ေျပာပါဦး။

- တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီလက ၾသဂုတ္လ ပဲ ။ ၂၇ ႏွစ္ျပည့္ျပီ။ အင္မတန္ အားေကာင္းလွ ပါတယ္ ဆိုတဲ့ မဆလပါတီကို ၂၆ ႏွစ္အၾကာမွာ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ စစ္အစိုးရက ေနာက္ထပ္ ၂၆ ႏွစ္ တိုင္ သြားျပန္ျပီ။ မဆိုစေလာက္ အေျပာင္းအလဲေကာင္းေလးေတြ နဲ႔ မတန္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးသထက္ အဆိုးေတြ ခုခ်ိန္ထိ မ်ားေနတာလည္း ကမၻာအသိပါ။ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြ အစိုးရလက္ခ်က္နဲ႔ အေသအေပ်ာက္ ရွိေနတုန္း ပဲ.. ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြကို ရာဇ၀တ္သားေတြလို ဆက္ဆံ ႏွိမ္နင္းေန တုန္းပဲ.. အျမင့္ပိုင္းမွာ အဂတိ လိုက္စားမႈ ေတြ ရွိေနတုန္းပဲ။ ဒါေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ရုပ္ဆိုးလွတဲ့ မွတ္တမ္းေတြထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ..။ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ..

၅။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - မိုးစက္ေတြ သစ္႐ြက္ေပၚက်ေတာ့ - သစ္႐ြက္ေတြ ျမဴးတူးစြာကခုန္ - ေလေျပက အ့ဲဒီပုံျပင္ကို ေျပာ - ေန႔ တစ္ေၾကာလုံး မဆုံးေတာ့ေခ် - တစ္စက္က်လာလိုက္ - ကႀကိဳးတစ္ခု ဖန္ဆင္းလိုက္ - ေနာက္ထပ္ တစ္စက္ က်လာလိုက္ - ေနာက္ထပ္ ကႀကိဳးတစ္ခု ဖန္ဆင္းလိုက္ --- ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း ဆိုတဲ့ လူေတာ္ တစ္ေယာက္ မူးယစ္နြံထဲ ကြၽံဆင္း သြားတာ ရင္ကြဲစရာႀကီးပါ။ ဆရာမ အေနန႔ဲ ေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ ျပန္ေျပာၾကည့္ ရေအာင္ ဆရာမ ရယ္။

- တကယ္ေတာ့ တဘက္စြန္းေရာက္ အႏုပညာသမား နဲ႔ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ အႏုပညာသမားႏွစ္ေယာက္ တဘ၀ တည္း ေနမိတာမွာ ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္းကို ကဗ်ာေတြ ၾကိဳက္တယ္.. ပန္းခ်ီေတြၾကိဳက္တယ္..။ ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္တဲ့ကိစၥ နဲ႔ တသက္လံုး အတူတူေနဖို႔က အႏုပညာထက္ .. လူနဲ႔ ေနရမွာ.. အဲဒီအႏုပညာနဲ႔ တြဲေနတဲ့ လူၾကီးကို နားလည္မွ .. လက္ခံႏိုင္မွ ေနႏိုင္မွာေလ။ က်မက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အႏုပညာသမား .. သူကေတာ့ ေလးေလးလံလံ အႏုပညာသမား.. ။ ဟိန္းသစ္ရည္သိမ္း နဲ႔ ေမျငိမ္း ဟာ သပ္သပ္စီပဲ ေကာင္းပါတယ္လို႔ သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သပ္သပ္စီေနတဲ့ လမ္းကို ေရြးခဲ့ၾကရေတာ့တာေပါ့။ သူကလည္း သူ႔ ရွင္သန္မႈ နဲ႔ သူ .. သူ႔လမ္းကို အဆံုးထိ ေရြးတာပဲ။ က်မကလည္း က်မရဲ႕ ရွင္သန္နည္းနဲ႔ က်မရဲ႕ လမ္းကို အဆံုးထိ ေရြး လိုက္တာပဲ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာ့ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း သားတစ္ေယာက္ ကို ထည့္ မစဥ္းစားၾကဘူးလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးလည္း ခဏခဏ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္..။ အဲဒီအခါမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ အေျဖက အတူတူပဲ..။ က်မတို႔ သပ္သပ္စီ ေနၾကဖို႔ ေရြးတာကိုက မေအာင္ျမင္ တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို သားေရွ႔မွာ မၾကီးထြားေစခ်င္လို႔ပဲ။ ခု က်မတို႔သား အသက္ ၂၄ ႏွစ္ရွိျပီ။ သူ႔အေဖ မရွိေတာ့ဘူး။ က်မတို႔သားဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အေဖ နဲ႔ အေမ အတူတူေနရင္ ေကာင္းမွာလို႔ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ ခုထိ သူေျပာတယ္.. သူ႔မိဘ.. က်မတို႔ ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းက မွန္တယ္.. လို႔။

၆။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ေက်ာင္းသင္ ပညာေရးစံနစ္ ပ်က္စီးသြားၿပီး ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ ပညာေရး စံနစ္ေအာက္ မွာ ဆရာေတြ ဟာ က်ဴရွင္ ဆိုတဲ့ အေျခေနဆိုးတစ္ခုထံေမွာက္မွာ အေရာင္းစားခံလိုက္ၾကရတာ လည္း ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အ့ဲဒီ ေရစီးက ဆရာ စိတ္ ကို ဘယ္အတိုင္းအတာ ထိ ေသးသိမ္ေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့ပါသလဲ ဆရာမ။

- ျမသီလာထဲမွာ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေရးထားပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ဘ၀ေပါ့။ က်ဴရွင္ သင္ရတာ ဆရာ ဆရာမ ေတြခမ်ာ သိပ္ပင္ပန္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရတဲ့လခ နဲ႔ မေလာက္လြန္းလို႔ က်ဴရွင္သင္ရေပမဲ့ က်ဴရွင္ကိုပဲ အားစိုက္ျပီး ေစတနာအျပည့္ နဲ႔ သင္တဲ့ဆရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ဒီေစတနာေတြကို နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး.. သူတို႔သိတာက ဆရာေတြ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ က်ဴရွင္သင္တယ္ ေလာက္ ပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဴရွင္ သင္ေနရသလဲဆိုတဲ့ စနစ္ဆိုးကို သူတို႔ မသိဘူး။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာေတြ ရဲ႕ တန္ဖိုးက ေလ်ာ့လာေတာ့တာ။ က်မက အဲဒီ စနစ္ ဆိုတာကို မခံစားႏိုင္တာ.. လက္သင့္မခံခ်င္တာ.. လက္မခံႏိုင္ေတာ့တာ။ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္တို ပညာသင္ ႏွစ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္ ေစတနာ ပါပါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားေတြကို ‘ပညာ’ မသင္ ေပး ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ‘စာ’ မသင္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး.. က်မတို႔က စာရြက္ေတြပဲ ေပးေနခဲ့ၾကရ တာကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ တာ။ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အသံုးခ်တန္ဖိုးေတြ ညွိဳးမွိန္ေသးသိမ္ကုန္တာကို က်မ ဆက္ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။

၇။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - တကၠသိုလ္ ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ အသက္ ဆယ္စုနွစ္တစ္စု ေလာက္ ငယ္တဲ့ တပည့္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကို ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္ဖက္ အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ရတဲ့ အဓိက အခ်က္ က အခ်စ္ေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါ ဘူး။

- က်မ နဲ႔ ကိုရာေက်ာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ က်မအသက္ ၃၄ ႏွစ္.. သူ႔အသက္ ၂၅ ႏွစ္ ..။ အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၅ ႏွစ္ဆိုတာ ငယ္တယ္လည္း ေျပာႏိုင္မယ္.. အရြယ္ေရာက္ၿပီ လည္း ေျပာႏိုင္တယ္။ အေမရိက မွာဆိုရင္ေတာ့ လံုလံု ေလာက္ေလာက္ အရြယ္ေရာက္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္တဲ့အရြယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ မွာေတာ့ လူပ်ဳိလူလြတ္ မိဘ နဲ႔အတူေနတုန္း .. ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ဘက္မိဘရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ထည့္ စဥ္းစားရ ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ရဲ႕ ကိစၥကို ေျပာရင္ေတာ့ ခု ၾကည္ေမြ႔အိမ္ ေျပာတဲ့ ”အဓိက အခ်က္ က အခ်စ္ေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး” ဆိုတာကို ျငင္းရမွာပဲထင္တယ္။

- အခ်စ္ဆိုတာကို ဘယ္လို သတ္မွတ္သလဲ က စရမယ္ထင္တယ္။ က်မ သတ္မွတ္တဲ့ အခ်စ္ ဆိုတာက တဘက္သား ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္စိတ္.. ေပ်ာ္ေစခ်င္စိတ္.. အေဖာ္အဖက္အျဖစ္ အတူတူသြားခ်င္တဲ့ စိတ္ .. ေနာက္ သိပ္အေရးၾကီးတာက အဲဒီ တဘက္သားအေပၚ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ပဲ..။ ၿပီးေတာ့ မွ အိမ္ေထာင္ျပဳ ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ စဥ္းစားၾကသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ နဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အျပန္ အလွန္ အံကိုက္မႈ.. ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္တာပါ။ ခုဆို အိမ္ေထာင္သက္ေတာင္ ၁၇ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့ မယ္။ (ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ .. ဆင္ေျခေပးသလို ေျပာရရင္ .. သူက က်မ တပည့္လို႔ေတာ့ ေျပာမရဘူး ထင္တယ္.. သူ့အတန္းကို က်မ စာမသင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တေက်ာင္းတည္းမွာ သူက ေက်ာင္းသား က်မက ဆရာမဆိုေတာ့ ေျပာရင္လည္း ရတယ္ ဆိုပါစို႔။ ေျပာခ်င္တာက တကယ္သာ သူက က်မ စာသင္ရတဲ့ တပည့္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီလို ဇာတ္လမ္း မ်ိဳး ျဖစ္မလာဘူး ထင္တာပဲ ။ ဘာကြာသလဲဆိုေတာ့ တပည့္ဆိုရင္ က်မက သားသမီးလို သေဘာ ထားေလ့ ရွိတာကိုး .. ဒါေပမဲ့ က်မဘ၀မွာ နည္းနည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာမ က်မ .. အိမ္ေထာင္ ျပဳတဲ့သူက ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတာေတာ့ ပါခဲ့ပါတယ္)

၈။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ဆရာမ ေရးၿပီး ကြၽန္မ လက္လွမ္းမီဖတ္ ျဖစ္ခဲ့သမ်ွေတြထဲမွာ ' ပကတိျမား ' ကို ကြၽန္မ အႀကိဳက္ဆုံးပါ။ အ့ဲဒီ ကာလ တုန္းက ပကတိျမားကို ဖတ္ဖူးသူတိုင္း သိပ္မိုက္ တ့ဲ စာအုပ္လို႔ တညီတၫြတ္ ထဲ အသံျမည္ေစခဲ့တ့ဲ စာအုပ္ပါ။ ဆရာမ အ့ဲဒီ စာအုပ္ေရးတ့ဲ အခ်ိန္န႔ဲ စိတ္အေျခ အေန။

- ပကတိျမားက ဒုတိယအုပ္ ။ တကယ္ေတာ့ က်မအတြက္ ၀တၳဳတစ္အုပ္ေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းက တမင္တကာ စိတ္ကူးယဥ္ စဥ္းစား ဖန္တီးစရာ မလိုပါဘူး..။ က်မတို႔ ၀န္းက်င္မွာ ၀တၳဳေရးခ်င္စရာ တကယ့္ အျဖစ္ အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႔ ဘ၀ေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာထက္ ပို စိတ္၀င္စား စရာ သင္ခန္းစာ ယူစရာ ဆင္ျခင္ စဥ္းစား စရာေတြ ရတတ္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္.. ပကတိျမားက လူၾကိဳက္ မ်ားခဲ့တယ္။ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ အသက္၀င္တယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္။ ေျပာရရင္ မိုးလတ္က ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ အေနနဲ႔ပဲ ဖတ္ေကာင္းေပမဲ့ ျပင္ပမွာဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ စရာ ေကာင္းမွာပါ။ ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္ခံအား စိတ္ခံအား.. အားနည္းၾကတာကို ေထာက္ျပခ်င္တာ..။ က်မ က ၀တၳဳေတြ ဖန္တီးတဲ့အခါ တကယ့္ဘ၀ထဲက ဇာတ္ရုပ္ေတြကို ခ်ျပခ်င္တယ္.. ၿပီးေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကို ေရးခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိုးလတ္ ရဲ႕ ဇာတ္က အသက္၀င္ခဲ့တယ္ထင္တာပဲ။

၉။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ဆရာမက ခုလို အသဲေပါက္မတတ္ ခ်စ္တဲ့ ျမသီလာကေန ထြက္ခြာေျပး သြားတာ ဟာ ျမသီလာ ဟာ အဖတ္ဆယ္မရ ေအာင္ ပ်က္စီးသြားလို႔ သက္သက္ခ်ည္း ဟုတ္မယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ တျခား သိမ္းဖြက္ထားတဲ့ ခါးသီးစရာေလးေတြ အေၾကာင္း လည္း ေမၿငိမ္းခေရဇီေတြအတြက္ နည္းနည္းပါးပါး ျပန္ၿပီး ရွယ္ၾကရေအာင္ ဆရာမရာ။ ဘယ္လိုလဲ။

- ျမသီလာပ်က္စီးလို႔ ထြက္ေျပးတာကလည္း တစ္ေၾကာင္း.. ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက က်မရဲ႕ ပင္ကို သေဘာက ကိုယ္မေအာင္ျမင္တဲ့ နယ္တစ္ခုကေန ထြက္ေျပးတတ္တယ္..။ ဥပမာ - က်မက သခၤ်ာ သိပ္ ညံ့ေတာ့ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာ သခ်ၤာပါတဲ့ ဘာသာတြဲကို ယူရာကေန ၀ိဇၨာတြဲသက္သက္ ကို ယူပစ္လိုက္တာမ်ိဳး .. ရည္းစား တစ္ေယာက္ ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္တဲ့အခါ နာမည္အပ်က္ခံ.. ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထိပါးခံျပီး လံုးလံုး ရပ္စဲပစ္ လိုက္တာမ်ိဳး .. ကိုယ္မေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ကို ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေၾကာက္တဲ့ ၾကားကပဲ ယတိျပတ္ ျပတ္စဲလိုက္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္တယ္။ ခု ျမသီလာကေန အစိမ္းလိုက္ထြက္ပစ္လိုက္တာလည္း ဒါမ်ိဳးပါပဲ။

- ဒီပညာရပ္ထဲမွာ က်မတို႔ ဆက္ဆည္းပူးခြင့္ .. သုေတသနျပဳခြင့္မရွိဘူး။ ကိုယ့္လစာနဲ႔ အိေျႏၵရရ မရပ္ တည္ႏိုင္ ဘူး။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရးေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ပညာ အရည္အေသြးကလည္း ဆုတ္ယုတ္လာတယ္ ။ က်မ အဲဒီကာလမွာ ဘာကိုမွ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ပိုဆိုးတာက ကို္ယ္တိုင္ ေက်ာင္း ဆရာမ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ သားသမီး ေတြ ကို ပညာေရးေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ဘူး..။ က်ဴရွင္ အခ်ိန္ ျပည့္ သင္ျပီး စား၀တ္ေနေရး ပူေနရေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ေကာင္းေကာင္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္လည္း ခ်ိနဲ႕ .. ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္လည္း ခ်ိနဲ႕ လာတာ ကိုယ္သိေန တာပဲ။

- ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀မွာလည္း အႏုပညာက ေဘာင္က်ဥ္းလာတယ္၊ က်မက ေမျငိမ္း ဘဝမွာလည္း မေအာင္ျမင္ျပန္ဘူး..။ ၿပီးေတာ့ က်မခ်စ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြထဲမွာကို က်မအပါအ၀င္ လူေတြက စိတ္ အေျခအေနေတြ ညစ္ေထးလာၾကတယ္.. ။ ေမတၱာတရားေတြ ေလ်ာ့ပါး လာတယ္လို႔ က်မ ခံစားလာ ရ တယ္။ ေလွကား က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ကို လုတက္မွ အျမင့္ကိုေရာက္ရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးထဲမွာ က်မ ေမာတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အသံုးခ်တန္ဖိုးက ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ မွာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားလာရတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေျခေနေလး တစ္ခု က လႈံ႕ေဆာ္တာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ျပီး ျပည္ပ ထြက္ဖို႔ စီစဥ္တယ္။ အလုပ္ ထြက္စာတင္တယ္။ ထြက္စာ မက်ခင္ .. Passport လည္း ေလွ်ာက္ မရ..။ ထြက္စာ က်ဖို႔ ေလးကိုတာင္ မလိုအပ္ဘဲ အဆင့္ဆင့္လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ ေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္ ..ေငြကုန္ .. လူပမ္း .. စိတ္လည္းပမ္း ..။ က်မ လံုး၀ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး.. မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ တမိသားစုလံုး မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ထြက္ခ်လာလိုက္ ေတာ့တာပဲ။

၁၀။ ၾကည္ေမြ႔အိမ္ - ၂၀၀၅ ေနြဦး ၊ မတ္လ ၁ရက္။ ခု ၂၀၁၅ ေလႀကီး မိုးႀကီး ၾသဂတ္စ္။ ခ်စ္အလြမ္းေတြ ေဘးဖယ္ၿပီး ကပ္သီး ကပ္သပ္ တစ္ခုေလာက္ေမးခြင့္ျပဳပါ ဆရာမ။ ခုလို မနီး မေဝး ထိေတြ႕ ပတ္သက္ ၿပီး ျမင္ေနရတဲ့ အမိ ျမန္မာ့ေရေျမ ရဲ႕ လက္ရွိ အေနထားက္ို အားရပါသလား။ စိုးရိမ္ေနဆဲလား။ ေရာင္နီကို ႀကိဳလင့္ဖို႔ ပန္းကေလးေတြ အမွန္တစ္ကယ္ နိုးထ ခ်ိန္ ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဒီ ေမးခြန္းကိုေတာ့ ကြၽန္မက ၿငိမ္းခက္ခက္ကိုေကာ ၊ ေမၿငိမ္း ကိုေကာ တၿပိဳင္ထဲ ေမးခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။
- ဟုတ္ပါရဲ႕.. မနီးမေ၀း..။ တကယ္ေတာ့ အေရွ႕ နဲ႔ အေနာက္ .. ေန႔နဲ႔ည .. ၂၂ နာရီ ေလယာဥ္စီး မွ ေရာက္မယ့္ ခရီး..။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် သတင္းေတြကို အျမဲ နာရီပိုင္း အတြင္း သိေနၾကားေနရ တာေၾကာင့္ေရာ.. မျပတ္မလပ္ အဆက္အသြယ္ေတြေၾကာင့္ေရာ.. တကယ္ မေ၀းသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန ေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း မနီးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုအေျခေနမ်ိဳးမွာ က်မ ျမင္ရ ခံစားရသေလာက္ ကေတာ့ မစို႔မပို႔ လြတ္လပ္မႈေလးတခ်ိဳ႕ နဲ႔ အခြင့္အလမ္းေလး တခ်ိဳ႕ ေနရာေရြးျပီး ျမင္ေနရတာ ကို တိုးတက္မႈလို႔ ေျပာ မယ္ ဆိုရင္ .. ေပၚေပၚထင္ထင္ အသတ္ခံလိုက္ ရတဲ့ သတင္းေထာက္ ကိုပါၾကီး.. ကိုယ့္ေျမအတြက္ အသတ္ ခံ လိုက္ရတဲ့ ေဒၚခင္၀င္း.. လူျမင္ကြင္း ထဲ ေပၚေပၚ ထင္ထင္ အရိုက္အႏွက္ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ နဲ႔ မိဘျပည္သူေတြ.. ျပည္သူ႔ အခြင့္အေရးအတြက္ ေျပာၾကတဲ့ ေနာ္အုန္းလွတို႔ ကိုေနမ်ိဳးဇင္တို႔ ကိုထင္ေက်ာ္တို႔ မစုစုေႏြးတို႔ အေျခအေနေတြ နဲ႔ လူမသိ သူမသိ ထိုးေကၽြးခံလိုက္ရတဲ့ ျပည္သူေတြ ကို က်မတို႔ ဘယ္ သမိုင္းမွာ သြားထားၾကမွာလဲ..။ ခုခ်ိန္ထိ တိုင္းျပည္သံယံဇာတေတြ အာမခံခ်က္ မရွိ.. ျပည္သူေတြ မစားသံုးရ.. ဒုကၡေတြ ခံေနၾကရတုန္းပဲ… ။ မေန႔တေန႔ကအထိ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ ေဆးပညာေက်ာင္းကို ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ကို ၀င္စီးတဲ့သတင္း ဖတ္ေနရတုန္းပဲ။

- ဒီေတာ့ ခုေခတ္ထဲ က်မ ျမင္ေနရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္နီကို ေျပာပါ ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ေတာ္တဲ့ လူငယ္ ေတြ.. အမ်ိဳးသမီးေတြကို ပိုထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာရတာပါပဲ။ ဒါကလြဲလို႔ေတာ့ သိပ္အားရစရာ အေျပာင္း အလဲ ဘာမွ မရွိေသးဘူးလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

စက္တင္ဘာလ - ေခတ္ရနံ႔ မဂၢဇင္း။

ေခတ္က ခြဲလို႔ ကြဲရတဲ့ ေသြးေတြ…

ထြက္ေျပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ..

ေျပးထြက္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္..

တို႔ေတြခ်င္းက ခ်စ္ခဲ့ဖူးၾကသူေတြပါ..။

အဲဒီ ပန္းပြင့္ေတြ..

အဲဒီ ေလေျပ ..

အဲဒီ စီးဆင္းျမစ္ေရေတြ…

အဲဒီ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ..

အဲဒီ ရသာရနံံ႔ေတြ..

တို႔ အတူတူ စားသံုးခဲ့ၾက..

ဘာေၾကာင့္ ခု မုန္းၾကမလဲ..။

ဟုတ္ပါျပီကြာ….

ငါက အေ၀းကေန ပူေလာင္ျပ

မင္းက အနီးမွာ ပူေလာင္ရ…      

အဲေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲကြာ..

ငါတို႔အတူစီးဆင္းခဲ့တဲ့ ေသြးေတြက

အဲလို လားလားမုန္းထားၾကဖို႔လား…။

ငါ့လက္ေတြ  အပင္ေတြ ပ်ိဳးဆဲ…

နင့္လက္ေတြလည္း အပင္ေတြ ပ်ိဳးဆဲ ..

ငါ့နံေဘးမွာ အဆင္းတူ ပန္းနီျပာ၀ါေတြ ေဖြး

နင့္နံေဘးမွာလည္း အခ်င္းတူ ပန္းျဖဴျပာ၀ါေတြ ေမႊး

ရင္ခုန္သံ တူသေရြ႕ အိပ္မက္ေတြတူ..

အခ်စ္ေတြ တူသေရြ႕ အႏွစ္ေတြတူ..

အျပံဳးေတြ တူသေရြ႕ အဆံုးေတြတူ..

ျမစ္ဖ်ားခံရာ တူ..

လွ်ိဳေျမာင္ေတာင္တန္း ျဖတ္သန္းရာလည္းတူ…

လာ.. ဟိုးေရွ႕မွာ ခရီးဆံုး ပင္လယ္..

အတူတကြ ဆက္ စီးဆင္းလိုက္ၾကဖို႔ပဲ လိုမယ္…။

ရန္ပံုေငြ ေစ်းေရာင္းပြဲ

#saveMyanmar #supportMyanmar လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔ .. ၾသဂုတ္လ ၉ရက္ ေန႔လယ္ ၃နာရီကေန ၇နာရီထိ .. Washington DC Metropolitan ဧရိယာေန ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ရန္ပံုေငြ ေစ်းေရာင္းပြဲ ရွိပါတယ္။ ေရာင္းရသမွ် ကို ျမန္မာျပည္က ေရေဘးသင့္ျပည္သူေတြအတြက္ လႉဒါန္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ ၊ ယဥ္ေက်းမႈပစၥည္း ၊ စာအုပ္ ၊ အ၀တ္အထည္ စသျဖင့္ .. ေရာင္းခ်မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ၾကားၾကားသမွ် ဒါနျပဳခ်င္သူေတြ ၾကြခဲ့ၾကဖိ္ု႔ ႏိႈးေဆာ္ ဖိတ္ၾကားပါတယ္ရွင္ ။ ေနရာ -- 13003 Layhill Road, Silver Spring . MD 20906

အေမရိကားမွာ ဘာအတြက္ ပညာသင္ၾကသလဲ…. (ေနာက္ဆက္တြဲ)

မေန႔က က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ အေျခေနနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အေမရိကမွာ ပညာသင္တဲ့ပံုစံ တစိတ္တပိုင္းေလးကို ေရးခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီစာကိုဖတ္ၿပီး ပီတိျဖစ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ က က်မကို လွမ္းေျပာပါတယ္.. က်မ သားသမီးေတြအတြက္ ၀မ္းသာေၾကာင္း နဲ႔ ျမန္မာျပည္က ကံမေကာင္းရွာၾကတဲ့ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြအတြက္ ၀မ္းနည္း စိတ္ထိခို္က္လို႔ ခဏခဏ မ်က္ရည္က်ရေၾကာင္း..။ သူ နဲ႔ က်မက အေတာ္ ခံစားခ်က္တူပါတယ္..။ မတူတာက သူက ျပည္ပႏိုင္ငံၾကီး တစ္ခုမွာ ေနခြင့္ရတာေတာင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာပဲ ေနမွာလို႔ ေရြးခဲ့သူပါ..။ က်မ သူ႔ကို ေျပာဖူးပါတယ္..။ အစ္မကေတာ့ ညီမလို မလုပ္ႏိုင္ဘူးကြယ္.. ညီမေလးကို တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္.. သားေလးပညာေရး အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ေနႏိုင္တာ ေကာင္းပါတယ္… လို႔။

တကယ္လည္း အေျခအေနတိုင္းမွာ အယူအဆေတြ အျမင္ေတြ ခံယူခ်က္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အျမဲတမ္း အမွန္အမွား ႏွစ္မ်ိဳးတည္း ရွိတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အယူအဆတိုင္းဟာလည္း သူ႔ရႈေထာင့္ နဲ႔ သူ မွန္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။

က်မ က အေပါင္းအသင္း အလြန္မ်ားျပီး က်မဘ၀ ပံုစံ နဲ႔ က်မရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံကလည္း သူမ်ားနဲ႔ သိပ္မတူတာေၾကာင့္ (ေျပာရရင္ ျမန္မာအျမင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ သဟဇာတ မျဖစ္တာေၾကာင့္) က်မ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ အေပါင္းအသင္း ေတြက ပူပန္ၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးအေၾကာင္း မၾကာခဏ ေမးေလ့ရွိ ပါတယ္။ က်မ ျပည္ပကို ထြက္လာကတည္းက သားသမီးပညာေရးအတြက္လို႔ ေျပာျပီး ထြက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ လည္း သူတို႔က သိခ်င္ၾကတာ ပါပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မက ပညာေရးနယ္ထဲ အစဥ္တစိုက္ ေနလာျပီး ပညာေရးအေၾကာင္းေတြ ေရးေလ့ ရွိသူမို႔ အေမရီကန္ ပညာေရးအေၾကာင္း ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တေန႔ေတာ့ ေရးပါဦးမယ္ လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိခ်င္တဲ့အထဲမွာ DV (Diversity Visa Lottery) အေၾကာင္းလည္း ပါပါတယ္။ ကိုရာေက်ာ္ DV ေပါက္လို႔ က်မတို႔ အေမရီက ေရာက္တာမို႔ က်မ အဲဒီ Program အေၾကာင္းလည္း ေရးပါဦးမယ္)

ေျပာရရင္ အေမရီကန္ ပညာေရးအေၾကာင္း က်မ ေတာ္ေတာ္ မသိပါဘူး..။ အေမရိကန္မွာက ျပည္နယ္အလိုက္ မူ၀ါဒေတြ ကြဲ.. သင္ရိုးေတြ.. ျပ႒ာန္းစာေတြ ကြဲတာေၾကာင့္ တခုခု ကို သတ္မွတ္ျပီး ေရးျပဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမရီကန္ ေက်ာင္းတိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္သိတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးအေၾကာင္းေျပာရင္း တစိတ္တပိုင္းေလာက္ကိုပဲ ထိ တို႔ ျပႏိုင္တာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မ သား သမီးေတြ ေနတဲ့ ေက်ာင္းကလည္း သိပ္ အေကာင္းစား ေက်ာင္းၾကီး မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ လူလတ္တန္းစား ေတြအတြက္ေတာ့ သူ႔အိုး နဲ႔ သူ႔ဆန္ တန္တဲ့ အေနအထားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပညာေရးစနစ္ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့လြန္းလို႔ ျပည္ပ ထြက္ လာသူမို႔ ဒီေလာက္ကေလးရတာကိုပဲ ရလွျပီလို႔ ေအာက္ေမ့ပါတယ္။

က်မ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက တကၠသိုလ္ ကထိက ဘ၀ မွာ .. အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္တာေတာင္ သားသမီးေတြ နဲ႔ ေနေရး စားေရး ပညာေရး ဘယ္ေလာက္ ပူပန္ ဆင္းရဲခဲ့ရသလဲ..။ အဆင္းရဲခံျပီး ႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ဆရာမ ဘ၀ ရုန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳး အျမတ္ က ဘာလဲ…။ က်မ ခဏခဏ ေရးဖူးပါတယ္..။ ဆရာ ဆရာမေတြက အဆင္းရဲခံ ၿပီး ပညာေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္လို႔ သိပ္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေမြးထုတ္ႏိုင္သလား..၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္သားသမီးေတြ ဆရာ ဆရာမ သားသမီးမို႔လို႔ မပူမပင္နဲ႔ ပညာသင္ႏိုင္သလား….။ က်မတို႔ ဘ၀ေတြ သိပ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္..။  ပစၥပၸန္ ဆိုးတာဟာ အတိတ္ဆိုးတာ.. အနာဂတ္ဆိုးတာပဲမို႔လို႔ အဲဒီတုန္းက ပစၥပၸန္ ကို က်မ မခံစား ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

က်မ ကေလးပညာေရးအတြက္ အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်မ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ ေလးစားတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္..။ “က်ေနာ္ေတာ့ မထြက္ဘူး.. က်ေနာ့္ သားသမီးလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္က တျခား ကေလးေတြ နဲ႔ တူတူ ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ .. က်ေနာ္တို႔က ဒီတိုင္းျပည္ကကိုး.. “တဲ့။ က်မ သူ႔ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္..။ က်မ ကေတာ့ မိဘေတြက ၾကိဳးစားေပးပါလ်က္နဲ႔ .. ကေလးေတြကလည္း ေတာ္ပါလ်က္ နဲ႔ ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္.. မညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရးေတြေၾကာင့္ မနစ္မြန္းသင့္ဘဲ နစ္မြန္းျပီး အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးထဲမွာ က်မ သားသမီးေတြကို မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး .. က်မ မွာ အခ်ိန္ သိပ္ မရွိေတာ့ဘူး လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေျပာ ခဲ့ပါတယ္။” က်မ တကၠသိုလ္ဆရာမ ၁၉ ႏွစ္ လုပ္ခဲ့တာမွာ လူငယ္ေတြ မညံ့တာ .. စနစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးရတာ.. စနစ္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးတယ္ဆိုတာေတြ ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့တာေၾကာင့္လည္း က်မလို ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ က ဒါကို ေျပာင္းေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။ အရာရာ ပိုက္ဆံ ကသာ ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းသြားတဲ့ ေလာကမွာ က်မ ဘာမွ မေျဖရွင္းႏိုင္တာ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ က်မ အဓိက ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပါပဲ။

ခု အေမရိကားမွာ က်မတို႔က အလုပ္လက္မဲ့.. လစာနည္း အေျခခံ လူတန္းစားထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ပိုသာတဲ့ ဘ၀မွာ က်မ သားသမီးေတြဟာ ၾကိဳးစားမႈ တစ္ခုတည္းနဲ႔ အရာေရာက္ႏိုင္တယ္ .. လူ႔ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္ရင္ ရတယ္.. ဆိုတဲ့ အသိ နဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ၾကီးျပင္းရတယ္..။ ကိုယ္ ညံ့ရင္ ခံရမွာပဲ ဆိုတာကို သိခြင့္ရတယ္။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္တာ.. က်မ တတ္ႏိုင္ တာက ဒီေလာက္ပဲ မို႔ ဒါက က်မတို႔အတြက္ လံုေလာက္ျပီ..။ အေမရိကမွာလည္း ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ပညာေရး.. ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာေရး .. ပိုေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတြ တက္ႏိုင္တာေပါ့..။ အဲလို ကြဲျပားမႈ ရွိတာေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ ၾကိဳးစားသူေတြအတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာလည္း ရွိေနပါတယ္။ က်မ ျမန္မာျပည္မွာ ေန တုန္း က က်မက တကၠသိုလ္က ကထိက ဆရာမ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ပိုက္ဆံ မခ်မ္းသာတာေၾကာင့္ က်မသားၾကီးဟာ TTC ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ တခ်ိဳ႕ နဲ႔ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ရဲ႕ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ စနစ္ ျပႆနာပါ…။ အေမရိကားမွာကေတာ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ (Discrimination) လို႔ ေသခ်ာရင္ကို သိသိသာသာ အေရးယူ ခံရ မယ့္ စနစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာ မိဘ အစည္းအေ၀းရွိရင္ေတာင္ မွန္မွန္ မတက္ႏိုင္တဲ့.. အစည္းအေ၀းမွာ ေ၀ဖန္ အၾကံေပးတာေတာင္ ေသခ်ာ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ က်မတို႔လို မိဘမ်ိဳးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ သူတို႔ ၾကိဳးစားမႈ နဲ႔ ရပ္တည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကတာပါ..။ က်မ ကေလး ေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာက အေမရိကေရာက္ ၾကိဳးစားတဲ့ ပညာတတ္ ျမန္မာ မိသားစု ၉၀% မွာ ရွိတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပါ။  ျမန္မာျပည္ ကေန ေစာေစာေရာက္လာၿပီး ပညာေရးကို ဆက္လုပ္လို႔ ဒီမွာ ဘြဲ႔ရျပီး အဆင့္ျမင့္ရာထူးေတြ လစာ ေကာင္းေကာင္းေတြ ရေနၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြလည္း က်မ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္..။ အဲဒီ မိသားစုေတြက ကေလးေတြဆိုရင္ အေျခခံ အထက္တန္းပညာေရး အဆင့္မွာေတာင္ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း ေနခြင့္ရျပီး အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး ေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ၾကလို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ၾက.. ဘယ္ေလာက္ ထူးခၽြန္ၾက.. ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္ၾကတယ္ဆိုတာ .. က်မေတာင္ ေရးမျပတတ္ပါဘူး..။ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးရလဒ္ ေတြက ခက္ခဲနက္နဲျပီး က်မအတြက္ေတာ့ ရႈပ္လည္း ရႈပ္ေထြး လို႔ပါ..။ ခု ဒါေတြကို ေရးျပေနတာကလည္း ပညာေရးစနစ္က ဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ဆိုတာကို ေပၚလြင္ေစခ်င္ လို႔ ပါပဲ။

ေနာက္ အဓိက က်တာ တစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ ပညာေတာ္တာ ဘာအတြက္လဲ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။

အေမရိကေရာက္ ျမန္မာမိသားစု အမ်ားစုဟာ အေမရိကမွာ ေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္အေရးကိုပဲ စိတ္ထဲ ထားၾကပါတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ၾကတာက အေမရိကန္အစိုးရအတြက္ ေတာ္ေတာ္ မတရားဘူးေနာ္.. လို႔ ရယ္စရာ လို ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔က သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေနျပီး.. သူတို႔ ေပးသမွ် အခြင့္အေရးေတြကို တန္းတူ ခံစားျပီး  သားသမီး ေတြ ပညာတတ္တဲ့အခါ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အခြင့္အေရးေပးရင္ (ကိုယ့္တိုင္းျပည္က လက္ခံ ၾကိဳဆို ရင္) ကိုယ့္ တိုင္းျပည္မွာ ျပန္အလုပ္လုပ္ရမယ္.. ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က အေမရီကေရာက္ ပညာတတ္ ျမန္မာမိဘ ၈၀% ေလာက္ မွာ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာရပ္ေရြးရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီဘာသာနဲ႔ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ထည့္စဥ္းစားၾကပါတယ္..။ က်မထင္ပါတယ္.. ျမန္မာျပည္တကယ္လင္းပြင့္တဲ့အခါ… ျမန္မာႏြယ္ဖြား အေမရိကန္ လူငယ္ ေတြ အမ်ားၾကီး ျမန္မာျပည္ ျပန္လည္ ထူေထာင္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ျပန္လာ အလုပ္လုပ္ၾကမွာပါ..။ ျမန္မာျပည္က တကယ္တမ္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လက္ခံၾကိဳဆိုဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ..။

က်မ .. ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က တဘက္ .. ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းဆိုတဲ့ စကားပံုကို ဖ်က္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က တဘက္ နဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိပါတယ္..။ ဖတ္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ…

ေၾကာင္
ကိုယ့္ေခ်ာင္ေထာင့္ေကြးေလးထဲ
မီးအိမ္ေလးထြန္းေပးမလို႔..တဲ့…။
ဒါေပမဲ့ မိုးေလၾကမ္းလြန္း..
မီးဇာကုန္ ဆီခမ္းလြန္း…
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ေလလံုျငိမ္သက္လြန္းသတဲ့..။
ဒါနဲ႔ပဲ.. ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကုပ္ေကြးေနရ..
ဒီေခ်ာင္ကိုလည္း မခြာရက္ႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ.. သူက။

က်မကေတာ့ အေမွာင္ေၾကာက္သူ..။
ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ထုထဲမွာပါပဲ
ေျခသံလံုေအာင္ တိုးဖြဖြလွမ္းေနရ..
လက္သည္းခၽြန္ျမေတြကိုေတာ့
မသိမသာ ကုပ္ေသြးထားမိပါတယ္..
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
မိုးေလၾကမ္းကို ခုခံရဲခဲ့…
ေမွာင္ထဲမွာ မ်က္လံုးေတြ လက္ပသူ က်မက
ေခ်ာင္ထဲက အပူကိုေတာ့ မုန္းတယ္..။

အဲဒီအခါ...
အပူေခ်ာင္ကို စြန္႔ခြာ
ေမွာင္တ၀က္အလင္းမွာ ေပ်ာ္သေယာင္။
(၀၉-၁၄-၁၀)

အေမရိကားမွာ ဘာအတြက္ ပညာသင္ၾကသလဲ….

သားၾကီး အေမရိကား ကိုေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၇ ႏွစ္..။ ဗမာျပည္ကေန အသက္ ၁၄ႏွစ္ မျပည့္ခင္ ၈ တန္းေအာင္ အဆင့္ နဲ႔ ျပည္ပ ထြက္လာရျပီး ဘာေအာင္လက္မွတ္မွ မရွိ..။ ဇင္းမယ္မွာ ေနတုန္းက BC မွာ English တက္ထားတာနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ GED Preparation Course ၂ ႏွစ္ တက္ထားတာပဲ ရွိတဲ့ သားၾကီးက အေမရိကားေရာက္ေတာ့ ဒီက အထက္တန္းေက်ာင္းကို ဝင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ အဲဒီမွာ Counselor က သူ႔ရဲ႕ အသက္ နဲ႔ English နဲ႔ General Knowledge ကို အကဲခတ္ျပီး ေကာလိပ္ဝင္ခြြြင့္ ၾကိဳးစား ၾကည့္ဖို႔ ေျပာရာက သားၾကီး ေကာလိပ္ တန္းတက္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္း က်မ ေရးဖူးပါတယ္။

 အေမရိကားကိုေရာက္စ ေရႊ႕ေျပာင္းမိသားစုအေနနဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားအဆင့္သာ ၀င္တဲ့ အတြက္ေရာ.. ေကာလိပ္၀င္ခြင့္မွာ သားၾကီးရဲ႕ ရမွတ္  ေကာင္းတာေၾကာင့္ေရာ..  ေကာလိပ္ တက္ဖို႔ အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ့ေၾကး လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရခဲ့တာမို႔ သူတကာေတြ တစ္ႏွစ္ကို ေသာင္းခ်ီ ကုန္တဲ့ ေကာလိပ္မွာ သားအတြက္ က်မတို႔ တစ္ေဒၚလာေတာင္ မကုန္လိုက္ရဘဲ သားၾကီး Associate Degree ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေကာလိပ္တက္ ကတည္း က သားၾကီးက အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ဘက္နဲ႔ ရမွတ္ေတြလည္း အဆင့္မက်ေအာင္ ၾကိဳးစားရတာေတာ့ ရွိတာ ေပါ့။ ဒါမွ ေထာက္ပံ့ေၾကး မျပဳတ္မွာေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီး နဲ႔ သားငယ္ က မူလတန္းကေန စေနၾကရျပီး ကံအေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူငယ္တန္း ကေန စတက္ ခြင့္ရတဲ့ သားငယ္ေပါ့။ သမီးေလးက ၃တန္းနဲ႔ စရပါတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က အဂၤလိပ္စာ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔မို႔ က်မရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ပဲ ပို အားကိုးျပီး ၾကိဳးစားၾကရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ သမီး ၅တန္းအျပီး မူလတန္းေအာင္ ေက်ာင္းဆင္းတာ မွာ သမၼတ အိုဘားမား လက္မွတ္ နဲ႔ Presidential Award ရေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ ပီတိ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဆုရတဲ့ ကေလးကို Honor Roll အျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ျမန္မာကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္သမီးေလး.. မိဘေတြ သိပ္ မကူႏိုင္ တဲ့ ၾကားက ရတာမို႔ က်မ ပီတိ ျဖစ္တာပါပဲ) ။

ေနာက္ေတာ့ သားေလး အလွည့္…။ သူ႔အစ္ကိုၾကီးေရာ.. အစ္မေရာ က ထူးခၽြန္ဆုေတြ ရတဲ့ အစဥ္အလာ ရွိထားေတာ့ သူ႔ခမ်ာ မူလတန္းေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါတယ္။ Presidential Award က ၾကိဳသိမထားရဘဲ ေပးတာမို႔ စိတ္တပူပူ ရင္ တခုန္ခုန္ေပါ့..။ ေတာ္ပါေသးတယ္.. သားငယ္ေလးလည္း သူ႔အစ္မ ေျခရာ နင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သားငယ္ အလွည့္ မွာေတာ့ မူလတန္းအဆင့္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး စာစီစာကံုးအျဖစ္ အေရြးခံရလို႔ သူ႔စာစီစာကံုးကို အဲဒီ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ မွာ ဖတ္ျပခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခ်င္တာက အဲဒီလို ကေလးေတြရဲ႕ ထူးခၽြန္မႈေတြဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ အကဲျဖတ္သြားတဲ့ Assessment စနစ္ နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာျဖစ္တဲ့အျပင္ ကေလးရဲ႕ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးအထိ သယ္သြားတဲ့ Record ေတြ Credit ေတြလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ သားၾကီး က ေကာလိပ္ဘြဲ႔ၿပီးလို႔ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔အတြက္ ဆက္တက္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ သားၾကီးက Economics ဘာသာနဲ႔ ဘြဲ႔ထပ္ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲလိုဆံုးျဖတ္ဖို႔ သူ႔အနားက အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြ ၀ိုင္းစဥ္းစားၾက.. အၾကံ ေပးၾက.. ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သားၾကီးက Economics ကို လံုး၀ ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း ရဖို႔နဲ႔ သူ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြ ရွိတဲ့ပညာရပ္လို႔ ထင္တာေၾကာင့္ ေရြးလိုက္တာပါ။ တကယ္လည္း ခုေတာ့ သူ စိတ္၀င္စားေနပံုပါပဲ။ က်မ အျမင္ေတာ့ အေမရိကားရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ တကယ္ ပညာလိုခ်င္သူေတြ ၾကိဳးစားခ်င္သူေတြကို ေတာ္ေတာ္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပညာရပ္ေတြ.. သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြ.. မက္လံုးေတြ နဲ႔ ဖြဲ႕စည္း ထား တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ က်မကိုယ္တိုင္ ေကာလိပ္မွာ American English အတြက္ ၂ ႏွစ္ တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိခဲ့ တာ မို႔ လည္း ခုလို ေျပာျဖစ္တာပါ။

++++++

သမီး အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ အထက္တန္းအဆင့္မွာ သင္ရမယ့္ ဘာသာတြဲေတြကို ကိုယ့္ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးရပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ အေျခခံေရြးတာက အထက္တန္းအၿပီး တကၠသိုလ္မွာ ကိုယ္ ဘာ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဘာသာရပ္ကို လိုခ်င္တာလဲ ဆိုတဲ့အေပၚ အေျခခံ စဥ္းစားရပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း က်မကို သမီးက တိုင္ပင္တဲ့အခါ က်မ ျပန္ေျပာတဲ့စကားက သမီးၾကိဳက္တာသာယူ.. ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘာသာယူရင္ သမီး သြားခ်င္တဲ့ လိုင္းနဲ႔ အံ၀င္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ အဲဒီအခါ က်မ သမီး မွာ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ သူအားကိုးတဲ့ ယံုတဲ့ .. သူ႔ကို အၾကံေပးေနက် အေဒၚတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအေဒၚကို သူ တိုင္ပင္ ပါတယ္။ အဲလို တိုင္ပင္ၿပီး ဘာသာရပ္ေတြ ေရြးလိုက္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ သမီးဟာ သူၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ နဲ႔ အထက္တန္းပညာေရးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး နဲ႔ပဲ Honor Roll မွာ Advanced Courses ေတြကိုပါ ယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ Advanced Course အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ကေလးက စာ လိုက္ႏိုင္တယ္.. စာပိုသင္ယူႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သူ ႏိုင္သေလာက္ စာသင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Honor Roll ရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘာသာရပ္ေတြကို အဆင့္ၿမွင့္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးက ၇တန္း မွာ ကတည္းက ၈တန္းအဆင့္ Math , Science လိုမ်ိဳးေတြ ျမွင့္ယူေနပါျပီ။ ခု ၉တန္းမွာလည္း ၁၁တန္းအဆင့္ ထိေတာင္ ဘာသာရပ္တခ်ိဳ႕ကို ယူေနပါျပီ။ အဲဒီ အက်ိဳး ဆက္ ကေတာ့ အထက္တန္းအဆင့္ ၁၁တန္း ၁၂တန္းေလာက္မွာ ေကာလိပ္ေလာက္အဆင့္ ဘာသာရပ္ေတြ ယူလိုက္ ရတာမို႔ ေကာလိပ္မွာ ဘာသာရပ္နည္းနည္းကို အခ်ိ္န္တိုတို နဲ႔ ျပီးသြားျပီး တကၠသိုလ္ ျမန္ျမန္ေရာက္.. ဘြဲ႔ျမန္ျမန္ရတာမို႔ အခ်ိန္ကုန္.. ပိုက္ဆံကုန္ သက္သာသြားပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာက အဲဒီဘာသာရပ္ေတြကို အလကား သင္ရ တာ မို႔လို႔ပါပဲ။

သမီးက ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ Lawyer တဲ့ .. Lawyer ေတာင္မွ Criminal Lawyer တဲ့။ ၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ ရဲ႕ Criminal Case ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Lawyer ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။ က်မျဖင့္ အံ့ၾသတာပဲ..။ သမီးက အစ္ကို နဲ႔ ေမာင္ၾကား ေနရလို႔လားမသိပါဘူး.. ေယာက်ာ္းဆန္ဆန္ လႈပ္ရွားပံုမ်ိဳး ရွိတယ္..။ သူၾကိဳက္တဲ့ အားကစားေတြကလည္း Softball, Basketball ၿပီးေတာ့ တာေ၀းေျပး.. စက္ဘီးအျပိဳင္စီး..Kick Boxing.. ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ အေဖ နဲ႔ အေမကို ေျပာတယ္.. သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ Criminal Lawyer ျဖစ္ဖို႔ Credit ရေအာင္ County Police Department မွာ Volunteer လုပ္ဖို႔ ေလွ်ာက္ခ်င္ တယ္တဲ့။ က်မ ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲလို လုပ္ခြင့္ရဖို႔ ခက္တယ္တဲ့.. ဒါေပမဲ့ ၾကိဳးစားၾကည့္ေပါ့ တဲ့။ သမီး က သူ႔ ဘာသာ application form ေတြသြားယူလာ.. ျဖည့္.. က်မတို႔ မိဘ လက္မွတ္ထိုး တင္..။ ေနာက္ေတာ့ လူေတြ႔စစ္.. ေက်ာင္းက ရမွတ္ေတြ အကဲျဖတ္အဆင့္ေတြ စစ္.. က်န္းမာေရး စစ္.. သက္လံု စစ္..။ သူ႔အေဖခမ်ာ သူ႔သမီးသြားသမွ် လိုက္ပို႔ရတာ အေမာေပါ့..။

ေနာက္ေတာ့ အေရြးခံရတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းက ညေန ၅နာရီ ျပန္ေရာက္တဲ့ သမီးက ၆ နာရီမွာ ရဲစခန္း သြားရတာ.. သူ႔အေဖ ခမ်ာလည္း ၅နာရီ အိမ္ျပန္ေရာက္.. ညေနစာျပင္ျပီး သမီး ကို လိုက္ပို႔.. ျပန္ၾကိဳ…။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး…။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသလဲ ေျပာမျပတတ္ေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ သမီး Selection အေရြးခံရတယ္.. အထူးသင္တန္း တက္ရမယ္… ေနာက္ဆံုး သူ႔အေဖက က်ဲက်ဲ ရယ္.. သမီး လုပ္ေန တာေတြ အမ်ားၾကီး.. ဘဘ ေမာေနျပီ လို႔ေတာင္ ေျပာယူရေရာ..။ ေနာက္မွ က်မ သိတယ္.. သမီး အဲလို အေရြးခံရဖို႔ Maryland ျပည္နယ္ထဲက .. County ေတြ အမ်ားၾကီးထဲက .. အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အမ်ားၾကီး ထဲက.. Honor Roll ေတြ အမ်ားၾကီးထဲက..  Volunteer လူငယ္အမ်ားၾကီးထဲကေန အၿပိဳင္ အေရြးခံရတာ တဲ့။ အေရြးခံရေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့…. သမီး ေကာလိပ္တက္ရင္ .. သမီးၾကိဳက္တဲ့ Law School တက္ရင္.. Scholarship ရမွာ.. ေမေမတို႔ ဘဘတို႔ ပိုက္ဆံ သိပ္ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့တဲ့။

ခုေတာ့ ၁၅ႏွစ္မ .. ၁၀တန္းေက်ာင္းသူက ေစတနာ့ ၀န္ထမ္း ရဲေမ တဲ့။ သူက ရာဇ၀တ္မႈဆိုင္ရာ ေရွ႕ေန လုပ္ဦးမွာတဲ့။ အဲဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံပညာေရး လိုအပ္ခ်က္ ကို အထက္တန္းေက်ာင္း ကတည္း ကေန စၿပီး ေက်ာင္းကေနေရာ.. ေက်ာင္း ၿပင္ပ ပညာေရးကပါ တည္ေဆာက္သြား ရ တာ တဲ့။ (တကယ္လို႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာလိပ္ မတက္ ျဖစ္ ေတာ့တဲ့ လူငယ္ေတြေတာင္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္အျဖစ္ ရဲ အလုပ္ကို ေရြးဖို႔ ေလွကားတစ္ထစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ ပါေသးတယ္)။

+++++

ဒီေန႔ သင္တန္းဆင္းပြဲအျပီးမွာ သမီးက ေျပာပါတယ္.. ပင္ပန္းလိုက္တာ ေမေမရာ.. တဲ့။ တကယ့္ရဲေတြ.. စစ္သားေတြ လုပ္သလို သမီးတို႔ကို အၾကမ္းကိုင္တာ..။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းျပီး သိပ္အသံုး၀င္ တာပဲ တဲ့။

က်မ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ပညာေရးဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ေတြ နဲ႔ အတူ လက္ေတြ႔ဘ၀အတြက္ တကယ္ အသံုး၀င္တယ္လို႔ သိသာေစတဲ့ ေလ့လာသင္ၾကားမႈေတြသာ ျဖစ္ဖို႔ လိုတာပဲ.. လို႔။

(အေမရိကန္ ပညာေရးအေၾကာင္း ေရးပါဦးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္.. က်မကိုယ္တိုင္လည္း အေမရိကန္ပညာေရးကို သိပ္နားမလည္တာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြ႔ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး သိသလို ခံစားရသလို ေရးလိုက္ပါတယ္)

ေသျခင္း နဲ႔ နီးနီးေလး

လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ နီနီရဲရဲ ေသြးေတြကို ျမင္ခ်ိန္မွာ ပထမဆံုးေတြးမိတာက ခပ္ရိုးရိုးပါပဲ .. ငါ ေသမ်ားသြားမလား ဆိုတာပဲေပါ့..။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ ေၾကာက္သြားသလား .. ေၾကာက္ေနခဲ့သလား..။ အင္း.. နည္းနည္းေတာ့ လန္႔သြားတယ္.. နည္းနည္းလည္း ထူးဆန္းေနတယ္ .. ခႏၶာကိုယ္တြင္း ဘယ္ေနရာကမွ မနာ မက်င္ဘဲ.. ေသြးေတြအမ်ားၾကီး ကိုယ့္ဝမ္းေခါင္းထဲက ထြက္လာတာ ဆိုေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေသျခင္းတရား ဆိုတာ ကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မက ေန႔တိုင္းလိုလို ေသျခင္းတရားကို ေတြးမိေနက်ပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ထဲမွာပဲ က်မတို႔ ညာဘက္ျခမ္းအိမ္က ‘Dorothy’ ဆိုတဲ့ ဖြားဖြား ဆံုးပါတယ္။ သူ႔အသက္က ၈၇ .. အဆုတ္ကင္ဆာ နဲ႔ ေနေနတာပါ ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တုန္းက မွ ေရာဂါေဝဒနာ ရွိေနသူနဲ႔ မတူဘဲ အျမဲ ဖ်တ္ဖ်တ္ လတ္လတ္ လွလွပပ..။ မႏွစ္တုန္းက ေႏြဦးေပါက္ျပီဆိုကတည္း က သူ ျခံထဲဆင္း အပင္ေတြ ပ်ိဳး.. ဒီဘက္ျခံမွာလည္း ရာေက်ာ္ က အားတိုင္း ျခံထဲဆင္းတဲ့သူဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဟိုဘက္ျခံ ဒီဘက္ျခံ စကားတေျပာေျပာ.. အပင္ေတြ အေၾကာင္း.. ကေလးေတြအေၾကာင္း။

က်မနဲ႔ တခါတေလ စကားေျပာရင္ေတာ့ Dorothy က က်မတို႔ႏိုင္ငံအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား ေမးတတ္ တယ္။ သူ႔ အသံက တုန္ေနတာမို႔ တခါတေလ မနည္း နားေထာင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို သေဘာက် တာက အျမဲ လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ ျခံထဲဆင္းတဲ့အခါ ေနကာမ်က္မွန္လွလွေလး နဲ႔  ဦးထုပ္ လွလွေလး ေဆာင္းျပီး၊ အဲဒီအခါဆို က်မက သူ႔ကို သိပ္လွတာပဲ လို႔ ေျပာမိတယ္..။ သူက သူ႔ျခံေလးကို အျမဲ လွေနေအာင္ ထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ Deck က အျမဲ သန္႔ရွင္း လွပေနတတ္တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္မွာပဲ Deck ေပၚမွာ ထားတဲ့ စားပြဲ နဲ႔ ခံုတန္း လွလွေလးေတြ ထီးေတြ အသစ္၀ယ္တယ္။ အျမဲတမ္း ပန္းပင္ အသစ္ေတြ စိုက္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔ကိုသူ ေသလူ လို႔ သေဘာမရွိေၾကာင္း ျပတာပဲလို႔ က်မ ခံစားရတယ္။

 သူနဲ႔စကားေျပာတိုင္း သတိထားမိတာက သူ႔ရဲ႕ အေကာင္းျမင္ကဲတဲ့စိတ္ ကိုပါ။ သူ႔မွာ သား ႏွစ္ေယာက္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ စေနတနဂၤေႏြေတြမွာ သူ႔ဆီ အလွည့္က် လို လာတတ္ၾကတယ္။ သူ႔ သား သမီးေတြကို ၾကည့္ရတာလည္း သူ႔လိုပဲ ေအးခ်မ္းပံုရတယ္။ သူ႔အိမ္က အျမဲ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနတယ္။ က်မတို႔ကို ၾကည့္ုျပီး သူ တခါ ေျပာဖူးတာက သူတို႔မိသားစုဘဝကိုလည္း ဒီလိုပဲ စခဲ့တာ.. တဲ့၊ က်မတို႔ လိုေတာင္ မျပည့္စံုခဲ့ ဖူးတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူကပဲ ျပန္ေျပာေသးတယ္.. က်မတို႔ မိသားစုၾကည့္ရတာ သိပ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္.. ေအးခ်မ္း တယ္တဲ့။ သူစိုက္တဲ့ Morning Glory ႏြယ္ပန္းပင္ေတြ က်မတို႔ ဘက္ျခမ္းဆီ ျခံစည္းရိုးကတဆင့္ ႏြယ္ဆင္းလာေတာ့ သူက ရာေက်ာ့္ ကို ေျပာတယ္.. ေဆာရီးေနာ္.. မင္းမၾကိဳဳက္ရင္ ငါ ခုတ္ပစ္လိုက္ပါ့မယ္.. တဲ့။ ရာေက်ာ္က အိုး.. ၾကိဳက္ပါတယ္.. ဒီေလာက္လွတာ.. မခုတ္ ပါနဲ႔.. ဆိုေတာ့လည္း သူက ေက်းဇူးေနာ္..လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလို သေဘာထားမ်ိ ဳး ရွိတဲ့ ဖြားဖြားပါ။

Dorothy ဟာ ေနာက္ဆံုး အိပ္ရာထဲ ဗံုးဗံုးမလဲခင္အထိ ကားကိုယ္တိုင္ေမာင္းျပီး ေစ်း၀ယ္တယ္..။ က်မက သူျခံရွင္းလို႔ သားငယ္ကို ဖြားဖြားကို သြားကူလို႔ ေျပာတဲ့အခါ သားငယ္ နဲ႔ သူ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေပမဲ့ သူက သိပ္ အကူအခံပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်မကို ေမးတယ္.. သူ႔ကို က်မ ဘယ္လို ရည္ညႊန္းေျပာတာလဲတဲ့။ က်မက အဲဒါ Grandma ကို ဗမာလို ေခၚတာဆိုေတာ့ Oh.. I love it .. တဲ့။ သူ႔ျခံေရွ႕က ႏွင္းေတြကို ရာေက်ာ္နဲ႔ Dorothy ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းအိမ္က ေရာဘတ္တို႔က ၾကံဳသလို ရွင္းေပးၾကပါတယ္။ သူဟာ က်မတို႔ရဲ႕ အဖြား လိုပါပဲ။ က်မတို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ခဲ့တာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူဟာ သတိရစရာ ေကာင္းလွသူပါ။

သူ ဆံုးျပီဆိုေတာ့ က်မ တကယ္ပဲ စိတ္ထိခိုက္ျပီး မ်က္ရည္က်ရျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သမီး တစ္ေယာက္ ေျပာတာေလးက က်မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို တိတ္သြားေစပါတယ္။ ဆံုးကာနီး ရက္ေတြမွာ Dorothy ဟာ ေ၀ဒနာ အေတာ္ ခံစား ရတယ္ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ခု သူဆံုးသြားတာဟာ ေဝဒနာေတြ ျပီးဆံုး သြားတာမို႔ Dorothy ကိုယ္တိုင္ေရာ သူတို႔ အားလံုးေရာ ေက်နပ္တယ္တဲ့။ Dorothy က I am ready to go လို႔ ေျပာျပီး မိသားစု ကို ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္တဲ့။ Dorothy ဆံုးတဲ့ညမွာ က်မ သူ႔ျခံထဲကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ ေနမိတယ္.. Dorothy ရဲ႕ စိတ္၀ိဉာဥ္ ဟာ ဒီ ပန္းပင္ေတြၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားေန မွာလား.. Deck ေပၚက ခံုတန္းေပၚမွာ ထိုင္ေနမွာလား .. လို႔ သတိရ ေနမိတယ္..။ ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ.. ဘဝဆိုတာ ခံယူတတ္ရင္ ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာလို႔ အဲဒီညမွာ ေတြး တယ္။

++++

 ေဆးရံုသြားေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ က်မ ေသျခင္းအေၾကာင္း ေတြးသြားတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲက ယား က်ိက်ိ ပ်ိဳ႕လာတာကို ေမ့ပစ္ရင္း ေသျခင္းအေၾကာင္းကို ေတြးတယ္။ ခုေန ေသရင္ ေတာ္ေတာ္ ျမတ္ တာပဲ။ လံုးဝ အနာအက်င္မရွိ.. ေသြးေတြအန္တာကလည္း ဘာမွ မခံစားရ… သားၾကီးက ေက်ာင္းၿပီး ေတာ့မယ္..။ သမီးက ခုမွ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဆိုေပမဲ့ သူ႔မွာ ေရွ႕ဘ၀ဆက္စရာ ပညာေရးထဲ ရင္းႏွီးျမွ ဳပ္ႏွံ ထား တာေတြက သိပ္မဆိုး။ သားငယ္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလမွာ တခုခု ခ်ိ ဳ႕တဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြက ဘဝကို ပိုရင္ဆိုင္တတ္ျပီး ပိုထူးခၽြန္တတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ရာေက်ာ့္ကို စိတ္ခ်တယ္..။ က်မ မရွိတဲ့ ေနာက္ အိမ္ေထာင္သစ္ ထူရင္ေတာင္မွပဲ ကေလး ေတြကို အေတာင္အလက္ စံုေအာင္ သူ လုပ္ႏိုင္ တယ္။ သားၾကီးကိုလည္း စိတ္ခ်တယ္.. သူ႔အေဖကို သူကူမယ္.. သူ႔ ညီမ နဲ႔ ညီေလး ကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္..။ က်မ နဲ႔ ရာေက်ာ္ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၇ႏွစ္မွာ တခါမွ ခိုက္ရန္ေဒါသ မျဖစ္ခဲ့ဖူး.. မိသားစုဘဝ ျပႆနာတစံုတရာ မရွိခဲ့ဖူး.. က်မ ၾကိဳက္တဲ့ အလုပ္.. က်မ ၾကိဳက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္.. က်မ ၾကိဳက္တဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ က်မ ေနခ်င္သလို ေနလို႔ရတဲ့ စိတ္လက္ ခ်မ္းသာစရာ ဘဝတစ္ခု နဲ႔.. ေနေနရတဲ့အခ်ိန္။ ဘဝတေလွ်ာက္ အကုသိုလ္နည္းနည္း ကုသိုလ္မ်ားမ်ား၊ ခ်စ္သူမ်ားမ်ား မုန္းသူ နည္းနည္းပဲ ရွိခဲ့တာလည္း သိပ္ေသခ်ာတယ္.. ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ မနာမက်င္ဘဲ ရုတ္တရက္ ေသလိုက္ရ မွာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ျမတ္လိုက္သလဲ..။

+++++

ေန႔တိုင္း အိမ္ကေန ၁နာရီခြဲအခ်ိန္ယူျပီး တျခားျပည္နယ္မွာ ရွိတဲ့ အလုပ္ကို သြားေနတဲ့ က်မေရာ.. တေန႔ကို မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကားေမာင္းရင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ရာေက်ာ္ ေရာ.. ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေသျခင္း နဲ႔ နီးနီးေလးလို ေနေနၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။

က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေသျခင္းအေၾကာင္း ေန႔တိုင္း လိုလို ေျပာၾကတယ္။ ေျပာရရင္ ေသျခင္းကို အခ်ိန္မေရြး ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပင္ဆင္ထား ၾကတယ္..။ ဒီေတာ့ တူတူ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္လက္ခ်မ္းသာ နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနၾကဖို႔ပဲ စဥ္းစားျဖစ္ၾကတယ္..။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ရန္မျဖစ္ၾကတဲ့ အဓိကေသာ့ခ်က္က အဲဒါလို႔ ထင္တာပါပဲ။

+++++

ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ကို က်မ မသိႏိုင္ဘူး..။ က်မကေတာ့ ေသၿပီးတဲ့အခါ က်မ စိတ္ဝိဉာဥ္သာအစြမ္း ရွိရင္  ျခံထဲ က အပင္ေတြနား ေလွ်ာက္သြားေနမွာပဲ။ အိမ္ေနာက္က က်မ သိပ္သေဘာက်တဲ့ Deck ကို ပံုမွန္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မွာပဲ။ အိမ္ထဲမွာ ပန္းအိုးေတြ ေနရာခ်.. ဘုရားစင္မွာ ပန္းေတြ ေ၀ေန လွေနေအာင္ထိုး.. ပန္းခ်ီကားေတြ ေစာင္းေနရင္ လိုက္တည့္၊ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာကို သန္႔ရွင္း လွပေနေအာင္ လုပ္ေနဦးမွာပဲ၊ မီးဖိုခန္းထဲ ရာေက်ာ္ ဟင္းခ်က္ ေနတဲ့အခါ အနားမွာ ထိုင္ၿပီး laptop နဲ႔ facebook သံုးရင္း စကားမ်ားလိုက္ .. ဆရာ လုပ္ လိုက္ နဲ႔ ေနဦးမွာပဲ..။ သားသမီးေတြ အခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ ေအာ္ေနေျပာေန ဦး မွာပဲ..။ အဲဒီအခါ ေသျခင္း ဟာ က်မ နဲ႔ မစိမ္းေတာ့ပါဘူး..။ ေသျခင္း ရဲ႕ ေနာက္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသား ပါပဲ။ မဟုတ္ဘူးလား…

မွတ္ခ်က္ - ဆရာဝန္ေတြ အေျပာအရေတာ့ ဒီေရာဂါ နဲ႔ေတာ့ ေသဖို႔ ေဝးပါေသးတယ္ တဲ့။

(၅၊၅၊၂၀၁၅ အမွတ္တရ)

ႏွင္း အိပ္မက္

ႏွင္းကို ခ်စ္တဲ့အခါ.. မုန္တိုင္းျဖစ္ပါေစဦး.. ခ်စ္ခ်င္မဆံုးပါကြယ္..။
ကိုယ့္ရဲ႕အိပ္မက္ရြာဆီမွာျဖင့္ ႏွင္းငတ္လွခ်ည္ရဲ႕..။
ႏွင္းေယာင္ေယာင္ ျမဴေယာင္ေယာင္ ျဖဴသေယာင္ အရိပ္ကေလးမွ်ပင္ မသန္း.. လြမ္းစရာေကာင္းလွခ်ည့္..။
ႏွင္းျဖဴထုေတြၾကားကေန တိတ္တဆိတ္ေငးၾကည့္ေနတာေတာင္ 
အဲဒီမွာ ... အသံေတြက ေထာင္းေထာင္း ထ။
ရိုးျပတ္မွာ ေရႊလ မသာတာ ၾကာၾကာလွျပီ.. တဲ့။ 
ကိုယ့္ဆီက ေငြညကို ေရႊ႕ေပးဖို႔ရာကလည္း လက္လွမ္းက မမီ။ 
သေျပရြက္ေတြၾကားမွာေရာ..  အျပံဳးေတြလား… အမုန္းေတြလားဟင္..။
ပ်ံမလာခ်င္ေသးပါဘူးကြယ္.. ေတာင္ပံေတြ နာေနဆဲရယ္..။
ေရႊခ်ိဳးျဖဴ  ကူသံလား.. ေတးျမံဳငွက္ သီသံလား.. ခုိျဖဴ ခိုျပာငွက္ရဲ႕ ညည္းခ်င္းေလလား..။ တိုးတိုးသဲ့သဲ့အၾကား…
ေဟာ.. ဟိုးမွာ အုပ္ဖြဲ႔ ပ်ံသန္းလာေနတာ .... ကိုယ့္မ်က္၀န္းထဲက ႏွင္းေတြ…။

၂၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၅။

က်မ နဲ႔ ျမန္မာစာ (၅)

က်မ သတ္ပံုအမွားေတြအေၾကာင္းေရးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္း ျမန္မာစာ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္က Comment မွာ ၀င္ေရးပါတယ္..။ စာေရးတဲ့သူေတြ ျမန္မာစာသတ္ပံုက်မ္း ၾကည့္သင့္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း..။ ဒီေနရာမွာ ေျပာရေတာ့မွာကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာစာ သတ္ပံုက်မ္း မၾကည့္ၾကသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပါပဲ။ အမ်ားစုက သတ္ပံုက်မ္းေရာ အဘိဓာန္ေရာကို မၾကည့္ၾကတာဟာ မေထာက္မညွာေျပာရရင္ မၾကည့္တတ္ၾက လို႔ပါပဲ။ ဒါကလည္း ေျပာရရင္ အခ်ိန္ေပး မေလ့လာၾကတဲ့ ကိစၥလုိ႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာစာရဲ႕ စာလံုးဖြဲ႔စည္းပံုက အဂၤလိပ္စာလို Flat Form မဟုတ္ဘဲ Mixed Form လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါ တယ္။ အဂၤလိပ္စာလံုးဖြဲ႔စည္းပံုက Consonant + Vowels ဆိုေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ A to Z .. Consonant ေတြကို A,E,I,O,U ..Vowel ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တာမို႔ အဘိဓာန္မွာ Consonant အစဥ္အတိုင္း ၾကည့္ရံုပါပဲ။ ျမန္မာစာ မွာကေတာ့ စာလံုးေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံုကိုက အေျခခံအဆင့္ ၄ဆင့္ရွိေနတာပါ။ ‘က’ ကေန ‘အ’ အထိ ဗ်ည္းေတြကို အေျခခံသရ (အ၊ အိ၊ အု၊ ေအ၊ အဲ၊ ေအာ၊ အံ၊ အို) နဲ႔ တြဲတာက ပထမအဆင့္။ ေနာက္ ဒုတိယ အဆင့္က အသတ္ ေတြနဲ႔ တြဲ။ အသတ္အစဥ္လိုက္ထဲမွာကို သရစဥ္အတိုင္းလိုက္ျပီး အသတ္ထပ္ခြဲ တာေတြ ရွိျပန္။ အဲဒီ အသတ္ဆင့္ ျပီးျပန္ေတာ့ တခါ ဗ်ည္းတြဲဆင့္ -် ။  ျ-  ။  -ြ ။  -ွ ။ -်ြ ။ ျ-ြ ။ -ွ် ။ ျ-ွ ။ -ႊ  ဆိုတာေတြကလည္း အဆင့္ဆင့္.. အဲဒီ ဗ်ည္းတြဲေတြကိုမွ တခါ ဗ်ည္းတြဲသရ နဲ႔ ဗ်ည္းတြဲ အသတ္ေတြ ထပ္ခြဲေသးတာဆိုေတာ့ အဲဒီ အကၡရာအစဥ္ကိုသာ မေက်ညက္ရင္ အဘိဓာန္ နဲ႔ သတ္ပံုက်မ္း တခါ လွန္ဖို႔အေရးက အေတာ္ကို အခ်ိန္ ယူ ေတာ့တာပါ။ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ပင္ရင္းျမန္မာစာ သင္ရိုးမွာ အကၡရာစဥ္ ပါပါတယ္။

အင္မတန္ ကၽြမ္းပါတယ္ဆိုတဲ့ က်မေတာင္ အဲဒီအစဥ္အတိုင္း စာလံုးရွာဖို႔ အခ်ိန္ယူရေသးရင္ အဲဒီအစဥ္ကို မေက်ညက္ဘဲ ဗ်ည္းစဥ္ပဲ သိျပီး ရွာရတဲ့သူေတြအဖို႔ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေတာ္ရံုဆို မၾကည့္ေတာ့ ဘဲ မွားလည္း မွားမွားပဲလို႔ သေဘာထားလိုက္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲလို သေဘာထားတာကိုက Professional မဆန္တာလို႔ ေျပာရမလားပါပဲ။ (Professional ကို ဗမာလို အေကာင္းဆံုးဘာသာျပန္စကားလံုး ရွိရင္လည္း ေျပာျပၾကပါဦး) က်မ ဆရာမျဖစ္ခါစကဆို အဲဒီအကၡရာစဥ္ကို ေခါင္းရႈပ္လြန္းလို႔ (သိပ္မကၽြမ္း ေသးတာလည္း ပါပါတယ္) သူငယ္ခ်င္းဆရာမက က်မအစား အတန္း ၀င္ယူေပးရတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ပညာရပ္အတြက္ ကိုယ့္အလုပ္အတြက္ Professional ျဖစ္ဖို႔ မရ အရ ၾကိဳးစားရမွာပါပဲ။ အခ်ိန္ေပး၊ အာရံုေပးလိုက္ဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ နာရီပိုင္း .. ရက္ပိုင္းပဲ ၾကာပါတယ္။

+++++

ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေရးထားတာ တကယ္ နားလည္လြယ္ရဲ႕လား ဆိုတာကို ျပန္စစ္ၾကဖို႕႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ ဘာသာျပန္ သတင္းေတြပါ။ က်မ အၾကံေပးခ်င္တာက ေတာ့ စကားလံုးေကာင္းေကာင္းေတြ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေတြ သံုးဖို႔ ၾကိဳးစားတာထက္ အရွင္းဆံုးေတြးျပီး အရွင္းဆံုး ေရးတာကသာ အေကာင္းဆံုး ျမန္မာစာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ေရးတာ က သတင္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ရသစာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ၀ါက်ရွည္ ေတြ သံုးတာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ၾက ေစခ်င္တာပါ။

ေရဒီယိုသတင္းေတြမွာ စာပိုဒ္ တစ္ပိုဒ္လံုး ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းတည္း ေျပာသြားတာမ်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ေန ရ ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ အဆက္ပစၥည္းစကားလံုးေတြ နဲ႔ ပုဒ္ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မသံုးႏိုင္တာပါ။

ဥပမာ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို ျပခ်င္ပါတယ္။

ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးဖုန္ၾကားရွင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသား ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္ တပ္မေတာ္ ကေတာ့ ကိုးကန္႔ဟာ တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးႏြယ္စု ၁၃၅ မ်ိဳးမွာ ပါ၀င္ေနတာ ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား တန္းတူအခြင့္အေရး ေပးၿပီး တိုင္းရင္းသား ရင္ၾကားေစ့ေရးကို ေသာ့ခ်က္ အျဖစ္ အသံုးျပဳ ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တံခါးဖြင့္ပါဆိုၿပီး သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ကို အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၆ ရက္ ေန႔က ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီသတင္းမွာဆိုရင္… အေၾကာင္းအရာက တဆက္တစပ္တည္းမို႔ ၀ါက် မခြဲႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး ၀ါက်ခြဲ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ ခြဲသင့္ပါတယ္။ က်မ ျပန္ေရးထားတာမွာ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးဖုန္ၾကားရွင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသား ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္ တပ္မေတာ္ ကေတာ့ ကိုးကန္႔ဟာ တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးႏြယ္စု ၁၃၅ မ်ိဳးမွာ ပါ၀င္ေနတာ ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား တန္းတူအခြင့္အေရး ေပးသင့္ေၾကာင္း နဲ႔ တိုင္းရင္းသား ရင္ၾကားေစ့ေရးကို ေသာ့ခ်က္ အျဖစ္ အသံုးျပဳကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တံခါးဖြင့္သင့္ေၾကာင္း တို႔ကို သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ထံ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ အျဖစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၆ ရက္ ေန႔က ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။

ကာ- အသံုးကို တခ်ိန္တည္းျပိဳင္တူလုပ္ေနတဲ့အမူအရာ ႏွစ္ခုအတြက္သံုးရပါတယ္။
ေကာ္ဖီေသာက္ကာ တယ္လီဖုန္းေျပာေနတယ္။ (ရင္း- နဲ႔ တူတူပါပဲ)
ကို - ကေတာ့ Object Marker ပါ။ ဦးတည္ တဲ့ သေဘာ (To ) နဲ႔ သံုးမယ္ဆိုရင္ ဆီကို-ထံကို လို႔ သံုးရမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ ‘ကို’ႏွစ္ခါ ထပ္တဲ့ စကားမေျပျပစ္မႈမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အခ်ိန္လုျပီး လုပ္ရတဲ့ ေရဒီယို သတင္းေထာက္ေတြ အတြက္ကေတာ့ အလြယ္ဆံုး စကားေျပ နဲ႔ အတိုဆံုး၀ါက်ေတြ ေရးသင့္တယ္ဆိုတာကို ျမင္ေစခ်င္လို႔ပါပဲ။

+++++

ေနာက္ထပ္ ခဏခဏ ဆင္တူယိုးမွားမို႔ မွားေနၾကတဲ့အျပင္ အဓိပၸါယ္ကိုပါ လံုးလံုးလြဲသြားေစတဲ့ စကားသံုး တခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ (က်မ ခဏခဏ ေျပာဖူးျပီးသားေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္)။

အေျပာင္းအလြဲ - အေျပာင္းအလဲ (အမွန္)
(ေျပာင္းလဲ တာနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ တာဟာ ေတာ္ေတာ္ ကြဲတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ)

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား - ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား
(သမား- ဆိုတာက ကၽြမ္းက်င္သူလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္)

မွတ္ခ်က္ခ် - ေကာက္ခ်က္ခ်
ဥပမာ - IS စစ္ေသြးၾကြေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္လို႔ သမၼတအိုဘားမားက မွတ္ခ်က္ခ် ေျပာဆိုပါတယ္။
-       အေသးစားလုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္လာတဲ့အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ၂၀၁၅ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမရိကန္စီးပြားေရး ျပန္ျပီး ဦးေမာ့လာမယ္လို႔ စီးပြားေရးသုေတသီေတြက ေကာက္ခ်က္ခ် ပါတယ္။
(Remark နဲ႔ Conclude နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကြာပါတယ္ေနာ္)

မွတ္တမ္းတင္ - စံခ်ိန္တင္
အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို မွတ္တမ္းတင္တာနဲ႔ ႏႈန္းထားတစ္ခုခု စံခ်ိန္ခ်ိဳးတာ။
ဥပမာ- ၈ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈၾကီးဟာ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္စရာျဖစ္ပါတယ္။
-       ဒီႏွစ္ ေဆာင္းရာသီမွာ ႏွင္းက်တာ စံခ်ိန္တင္ပါတယ္။

အက်င့္ပ်က္ခ်စား - အက်င့္ပ်က္ျခစား (အမွန္)
ျခေကာင္ေတြစားသလို တတိတိ ေလ်ာ့ပါးသြားတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ သံုးတာပါ။

ဂတိေပး - ကတိေပး (အမွန္)
ကတိက၀တ္က လာတာမို႔ ကတိ က အမွန္ပါ။ ဂတိဆိုတာက ပါဠိက လာတာ ျဖစ္ျပီး လားရာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။
-       ပညာေရးဥပေဒသစ္ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲေရးကိစၥကို အစိုးရဘက္က ႏႈတ္ကတိေပးရံုေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

စားရိတ္စက - စရိတ္စက (အမွန္)
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၀န္ထမ္းေတြ လုပ္ခ နည္းသေလာက္ ကုန္က်စရိတ္ ၊ ေနထိုင္စရိတ္ စတဲ့ စရိတ္စက ေတြက ၾကီးျမင့္လွပါတယ္။

က်စ္က်စ္လစ္လစ္ - က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ (အမွန္)
လစ္ - က အလစ္အငိုက္ ၊ လစ္လပ္ စတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိပါတယ္။

အမ်ားဆံုးမွားၾကတဲ့ ေပ်ာက္ၾကား - ေျပာက္က်ား(အမွန္)
အကြက္ေျပာက္ေျပာက္ပံုစံနဲ႔ က်ားတက္ တက္ ထိုးစစ္ဆင္လို႔ ေျပာက္က်ား လို႔ေပါင္းတာပါ။

ေလွ်ာ့က် ၊ ေလ်ာ့ခ် - ေလွ်ာ့ခ် ၊ ေလ်ာ့က် (အမွန္)

တကယ္ေတာ့ စည္းကမ္းနဲ႔ မွတ္လို႔ မရတဲ့ သဒၵါအထားအသိုေတြလည္း ျမန္မာစာမွာ ရွိေတာ့ ရွိသားပါ။
ဥပမာ - အၾကီးဆံုးသား၊ အငယ္ဆံုးညီမ  လို႔ ေျပာသလို သားအၾကီးဆံုး ၊ ညီမ အငယ္ဆံုး လို႔လည္း ေျပာႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ဆံုးက်ေတာ့ လွည့္ေျပာလို႔ မရျပန္ပါဘူး။ အဲလိုပဲ အလွဆံုးျမိဳ႕ ၊ အေကာင္းဆံုးစာအုပ္.. ဒါေတြကိုလည္း လွည့္လို႔ မရပါဘူး။ Superlative စကားလံုးေတြကို နာမ္/နာမ္စားေတြနဲ႔ အတူတြဲသံုးရတယ္ဆိုတဲ့ Structure ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မေန႔ကေတာ့ ဂီတဆုေပးပြဲတစ္ခုမွာ ဆုျပားေပၚမွာေရးထားတဲ့ အမွားတစ္ခု ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေအာင္ျမင္မႈကို အထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာ လူငယ္ဂီတသမားဆု.. တဲ့။
အထိမ္းသိမ္းႏိုင္ဆံုး.. ဆိုတာနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာ ကို ဘယ္လို လြဲမိသြားတယ္ မသိပါဘူး။ အဲဒီအမွားကေတာ့ ဆုျပားေပၚမွာကို ေရးထိုးထားတာမို႔ မွတ္တမ္း၀င္အမွား ျဖစ္သြားရွာပါျပီ။

(အမွားေတြ ထပ္ေတြ႔တဲ့အခါ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရးသြားပါဦးမယ္ရွင္)

(စာၾကြင္း- သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်မကို ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာသဒၵါကို ရွင္းတာ အေခၚအေ၀ၚေတြ ကို ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲကအတိုင္း သံုးသင့္ပါတယ္.. တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာက သမၺႏၶ တို႔ ကတၱားပုဒ္ ကံပုဒ္ တို႔၊ သုဒၵၾကိယာ ၊ ကာရိုက္ၾကိယာ.. စသျဖင့္။ က်မက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာသဒၵါကို ေတာ္ရံုနဲ႔ ေၾကာက္ကုန္ ၾက တာ.. ပ်င္းကုန္ၾကတာ ထင္တယ္လို႔။ ဒါေၾကာင့္ လူအမ်ားစု အလြယ္တကူ သိျပီးသား အဆက္ပစၥည္းစကားလံုး.. Subject, Object, Active, Passive လို႔ သံုးတာလို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ပါတယ္)