ပိုးဟပ္

ခုတေလာ အေတြးေတြထဲမွာ ပူေလာင္မြန္းက်ပ္လွသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ ဖမ္းဆီးသတင္းေတြ စိပ္လွသည္။ ေနရာတိုင္းမွာ မတရားမႈေတြ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ၊ အက်င့္ပ်က္မႈေတြ၊ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမႈေတြ၊ ၾကီးႏိုင္ ငယ္ ညွင္းစိတ္ေတြ၊ လက္တုံ႔ျပန္လိုစိတ္ေတြ... ျပည့္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ အင္မတန္ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ့ သဘာ၀ရွိတဲ့တိုင္းျပည္..။ အလွဴအတန္းနဲ႔၊ ေပးကမ္းရက္ေရာမႈနဲ႔ အင္မတန္ပ်ဴငွာ လိႈက္လွဲတဲ့ သူေတြ ေနတဲ့ ေျမပါ။ ခုေတာ့... ကိုယ္ရဖို႔ အလုအယက္၊ သူမ်ားကို ခ်နင္းရ၊ လက္စားေခ်ရ။ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ၾက။ ပညာတတ္ေတြ အေလွာင္ေျပာင္ခံရ။ ပညာမတတ္သူေဌးေတြ နဲ႔ အရိုင္းအစိုင္းေတြသာ ေနရာရၾက။ တႏိုင္ငံလံုးမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႔ေနရတာ အမုန္းေတြ။ လက္တု႔ံျပန္လိုစိတ္ေတြ..။

အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္.. အမုန္းကို အမုန္းနဲ႔၊ ရန္ကို ရန္နဲ႔ တုံ႔ျပန္တာ က်မ မၾကိဳက္ပါ..။ ဒါေပမဲ့.. ျပည္သူ လူထုေတြ သိပ္နာေနရတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့..၊ လူငယ္ေလးေတြ အညြန္႔က်ိဳးေနရတာေတြ ျမင္ေနရေတာ့..၊ ေမွာင္အတိက်ေနတဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင္ေနရေတာ့..၊ စိတ္က်ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ေနရေတာ့..၊ က်မ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒါရိုက္တာ Steven Spielberg ရဲ႕ Schindler's List ရုပ္ရွင္ထဲမွာ နာဇီဖက္ဆစ္ေတြရဲ႕ အသတ္ကို ခံရဖို႔အေရး တန္းစီသြားေနတဲ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။

အဲဒီရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတုန္းကလည္း လူေတြအမ်ားၾကီးက ႏွိပ္စက္ခံရမယ့္အေရးကို ဘာလို႔ ျငိမ္ျပီး လက္ခံေနတာ ပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားေနမိခဲ့တယ္။ က်မသာဆိုရင္ေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕ႏိွပ္စက္တာကို ေစာင့္ခံေနမယ့္ အစား ရုတ္တရက္ ပစ္သတ္ခံရတာက ပိုေကာင္းတာပဲလို႔ေတြးျပီး.. ခံသတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားမွာပဲ..။ ခုခံ ထြက္ေျပးဖို႔ ၾကိဳးစား မွာပဲ.။ လြတ္ရင္ အျမတ္ပဲ.။ အဲလို ေတြးေနမိခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားက သိပ္စိတ္ဆင္းရဲစရာ၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာပါပဲ။ အရင္းအျမစ္ေတြ အမ်ားၾကီး... အစေတးခံေနရတာ..။ သဘာ၀သယံဇာတရင္းျမစ္ေတြက အစ.. ဘာသာေရးအလယ္..လူ႔အရည္အေသြးေတြ အဆံုးး။ လူၾကီးေတြေရာ လူငယ္ေလးေတြ.. ကေလးေတြပါ ေျခာက္ေျခာက္ ခ်ားခ်ား Trauma ရေနၾကတာ စိတ္ပူစရာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္လဲ..။ အရာရာကို ေၾကာက္လန္႔ေနရတဲ့ အေျခအေနထဲ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈက ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္စရာေကာင္းလဲ ဆိုတာ ေတြက သိပ္စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတာပါပဲ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘာတခုမွ အက်ိဳးမေပးဘဲ ဒုကၡသက္သက္သာေပးေနတဲ့ ဒီစနစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ဒီလူဆိုးေတြကို က်မတို႔ အျမစ္ျဖတ္မွကို ရေတာ့မယ္။ သိသိသာသာ ဆန္႔က်င္ေမာင္းထုတ္ပစ္မွပဲ ရေတာ့မယ္..။ "ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့ အစိုးရကိုပဲ ရတယ္" ဆိုတဲ့ စကားအတြက္ က်မတို႔ ျပည္သူေတြကသာ တာ၀န္ယူ ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္..။

(အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့.. အဲဒီေလာက္ တိုင္းျပည္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ အာဏာရွင္ လူသတ္သမားေတြကို က်မ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတာပါ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနည္း မက်လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး..။) အဲသလို အမုန္းမီးေတာက္မ်ိဳး က်မစိတ္ထဲမွာ ေလာင္ျမိဳက္ေနခဲ့တာ ခုဆို ႏွစ္၂၀ ရွိျပီ။ ဘယ္ေတာ့ ေျပျငိမ္းမယ့္ မီးေတာက္လဲ..။

က်မ ေတြးေနမိပါတယ္.. လာမယ့္ Referendum ကေတာ့ လူထုအတြက္ အေျဖတခု ရေကာင္း ရဲ႕လို႔..။

(ဘယ္ေလာက္မွ မသက္ဆိုင္ေပမဲ့ စိတ္အနာ(Trauma)ရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကို ဒီတေလာ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိရာက ၁၉၉၀တုန္းက က်မေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ တင္ခ်င္ လာပါတယ္။ ၀တၳဳတို ဆိုေပမဲ့ ရွည္ေနလို႔ အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲတင္ပါ့မယ္..သည္းခံ ဖတ္ၾကပါဦးေနာ္။)

ပိုးဟပ္

(ဒီက ပံုပါ)

ဧရာမ ပုိးဟပ္ႀကီး၏ ႏွာေမာင္းတံတစ္စံုက သူမ ပါးျပင္ကို ထိေတြ႔ ပြတ္သပ္လာသည့္ ေနရာမွာပင္ သူမ၏ ညစဥ္အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးခဲ့သည္။ အာေခါင္ထဲမွာ ေျခာက္ေသြ႔ကာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ပင္ အက္ကြဲေနသည္ ထင္၏။ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ထဲ ရွိရွိသမွ် ေရေတြ အရည္ေတြလည္း အားလံုး ေျခာက္ခန္း ကုန္ၾကပံုရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္စဥ္ ရုတ္တရက္ ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ သူမ၏ လွ်ာေရာ သြားရည္ေတြပါ ပူေလာင္လြန္းေန၏။

မဖြင့္ရဲေသာ္လည္း သူမ၏ ဖိပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးတို႔ကို ျခစ္သံတစ္သံက ဖိတ္ေခၚေနသည္။ ခပ္ဖြဖြ ျခစ္သံ ေတြ...၊ ဒါက ေျခသံလည္း ျဖစ္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ရြံ႕ရွာ မုန္းတီးလွေသာ ပိုးဟပ္၏ ေျခသံ။

အဲဒီ အခြ်န္အတက္ေတြႏွင့္ အေမႊးၾကမ္းေတြႏွင့္ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္း၏ တြားသြားသံကို သူမ ဘယ္ေလာက္ အသည္းယားလုိက္သလဲဆိုတာသိလ်က္နဲ႔ အေမတို႔ ဂရုမစိုက္ျပန္။ ခုေလာက္ဆို သူမ၏ ျခင္ေထာင္ တစ္ေနရာမွာ ထိုသတၱ၀ါ(အနည္းဆံုး)တစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၿပီ။ ျခင္ေထာင္ထဲမွာလား။

အမယ္ေလး...။ သူမ၏ ေမြးညင္းေတြ အားလံုး ေထာင္ထ ကုန္ၾကသည္။
သိပ္ စူးယားေသာ အထိအေတြ႔ႏွင့္ ထိုအေကာင္ လာေတာ့မည္လား။
မ်က္လံုး ညိဳကြင္းကြင္းႏွင့္ မုန္းစရာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးရွည္ တစ္စံုႏွင့္။ ရင္ထဲ၌ ေအာ္ဂလီ ဆန္လာသည္။ သူမ၏ Shell-tox ဗူး ဘယ္နားမွာ ထားပါလိမ့္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအေကာင္ကေကာ ဘယ္နားမွာလဲ။ ခုေန ေရေအးေအး တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ရလွ်င္ေတာ့ သူမ အနည္းငယ္ ရဲ၀ံ့လာႏုိင္သည္။

မ်က္လံုးကို ေတာ္ေတာ္ အားယူၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ယူရသည္။ မီးလံုး စိမ္းလဲ့လဲ့ ေအာက္မွာပင္ စိမ္းျမျမ ဇာျခင္ေထာင္ကို သူမ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရသည္။ ျခင္ေထာင္ပတ္လည္ တစ္ခုလံုး ဘယ္ေနရာမွာမွ ျခင္တစ္ေကာင္ပင္ ရွိမေန။ တစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္၏ အလယ္ေကာင္ တည့္တည့္မွာ မေရြ႕လ်ားေအာင္ သတိျဖင့္ အိပ္ေနခဲ့ေသာ သူမသည္ ေမြ႕ရာ ပတ္လည္ကို မ်က္လံုးျဖင့္ လုိက္စစ္ေဆးရသည္။ ျခင္ေထာင္စ အားလံုး ေမႊ႕ရာေအာက္မွာ တင္းတင္းပိလုိ႔ လံုျခံဳသားပဲ။ တျဖည္းျဖည္း အသက္ရႈ မွန္လာ၏။ ခုထိတုိင္ပင္ Shell-tox ေဆးရည္နံ႔ ရဆဲ။ ထိုေဆးရည္ေၾကာင့္ ထို သတၱ၀ါေတြ နည္းသြားသားႏွင့္ သူမက အေၾကာက္ လြန္ေနတာ။

အျပင္နံရံကို မၾကည့္မိဖို႔ အားတင္းဆဲ ေရသိသိသာသာ ငတ္လာျပန္သည္။ ေရတေကာင္း က ခုတင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ စာၾကည့္စားပြဲ ေပၚမွာတင္ပဲ။ သုိ႔ေပမဲ့ ျခင္ေထာင္ကို လွပ္ရမွာ လန္႔သည္။ ရုတ္တရက္ ပ်ံသန္းၿပီး ေရာက္လာလွ်င္ သူက စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္မိဦးမည္။ ထိုအခါ အကိုႀကီးနဲ႔ အကိုေလးက ဆူပူေအာ္ေငါက္ၾကဦးမည္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။

နံရံပတ္လည္ကို အၾကည့္မွာေတာ့ သူမ ကံဆိုးခဲ့၏။ ေျခရင္းဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံေပၚမွာ တစ္ေကာင္၊ သူက ပ်ံတက္မလား၊ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တရြရြႏွင့္ ယားယံလာသည္။ ခုပင္ ခ်က္ခ်င္း ထိုအေကာင္၏ ကိုယ္နံ႔ကို ရႈမိသလိုပါပဲ။ တစ္ခါက သူမ အိပ္ေနစဥ္ ႏွာေခါင္း၀ကို ထိုအေကာင္တစ္ေကာင္ ျဖတ္သြားရာမွ သူမ သတိလစ္မသြား ခင္မွာပင္ ထိုအနံ႔ကို ရႈမိၿပီး မွတ္မိသြားခဲ့တာ။ လည္ေခ်ာင္းမွ ရုတ္တရက္ ေလေတြ ေအးခနဲ ပ်ိဳ႕တက္လာသည္။ အန္ပစ္ ခ်င္လုိက္တာ။

ဘြားေလးကို ေအာ္ေခၚၿပီး ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဘြားေလးကိုသာ အေမတို႔က သူမ အနားမွာ ေပးေနလွ်င္ သူမ ေရေသာက္ခ်င္၊ ဆီးသြားခ်င္သည့္အခါ ဘြားေလးက ထို အေကာင္ေတြကို ေမာင္းေပးေနက် ျဖစ္သည္။

အခုေတာ့ အိပ္ခန္းနဲ႔ တြဲလ်က္ ပါေသာ အိမ္သာၾကမ္းခင္းမွာ ဟိုအေကာင္ေတြ ပ်ားပန္းခပ္ ေနေရာ့မည္။ ထိုေနရာကို သူမ ဘယ္လို ျဖတ္နင္းသြားမလဲ။ သူမ၏ ေျခဖ၀ါးေတြက အမွတ္ တမဲ့ သူတုိ႔ကို နင္းမိလွ်င္ ဖ်စ္ခနဲ ျမည္ကာ ပိျပားသြားေသာ သူတုိ႔၏ ခႏၶာကိုယ္က သူမကို ေအာ့အန္ေစဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ ေစဦးမည္။ သူမက ဘယ္သတၱ၀ါကိုမွ မသတ္လို မေသေစလို။

ခုမွ သူမ တကယ္ ဆီးသြားခ်င္လာၿပီ။ အိပ္ခန္း ၾကမ္းျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ ရွင္းလင္းလုိ႔ပင္။ ဖိနပ္ေကာ ဘယ္မွာလဲ။ ခုတင္ေအာက္ ေျခရင္းဖက္မွာ ဖိနပ္ကို အဆင္သင့္ ေတြ႔သည္။ ဖိနပ္စီးထားလွ်င္ အနည္းဆံုးေတာ့ ထိုအေကာင္မ်ားကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနႏုိင္မည္။

ခုန နံရံေပၚ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ထိုအေကာင္က ၿငိမ္ေနဆဲ ရွိသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထိုအေကာင္ကို ရင္ဆိုင္ၿပီး အိမ္သာခန္းရွိရာ သြားဖုိ႔ သူမ မႀကိဳးစားရဲ။ ခုတင္ေအာက္က ဆီးအိုးကိုပဲ အသံုးျပဳရေတာ့မည္။

ျခင္ေထာင္ကို အသာလွန္ကာ ေရတေကာင္းႏွင့္ ေရခြက္ ယူစဥ္မွာပင္ ရင္တို႔က တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆီးအိုးကို လွမ္းယူ။ ေခြ်းစတုိ႔ စို႔လာသည္။ ေရေအးေအးေၾကာင့္ ရင္ေအး သြားသင့္ပါလ်က္ ေခြ်းေတြ စို႔လာျပန္၏။

အသံုးျပဳၿပီး ဆီးအိုးကို ျပန္အထားမွာ ခုတင္ေအာက္က တစ္ေကာင္ ေျပးထြက္လာသည္။ ရုတ္တရက္ ဆီးအိုးကို လႊတ္ခ်လုိက္မိေတာ့သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ဆီးအိုး မဖိတ္စဥ္ခဲ့။

ရင္ခုန္ျမန္မႈေၾကာင့္ ေခါင္းေတြ မူးလာသည္။ နက္ျဖန္နံနက္ခင္း ေမေမ ပိုးဟပ္ေသေတြ လာလွည္းရင္ေတာ့ျဖင့္ သူမ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေတာ့မည္ ထင္၏။ တကယ္လည္း ယခုည သူမ တစ္ေကာင္မွ မသတ္မိခဲ့ဘူးေလ။

မ်က္ခြံေတြ ျပန္ေလးလာ၏။ ကံေကာင္းလက္စျဖင့္ ဒီညမွာ ကိုကိုေက်ာ္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ဦး တို႔ကို အိပ္မက္ မမက္ပါရေစႏွင့္ေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိစဥ္မွာပင္ သူမ အသက္မွန္မွန္ ရႈရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္။

+++++

ပိုးဟပ္မ်ားကို သူမ ဘယ္အရြယ္ေလာက္မွာ စေၾကာက္တတ္ လာခဲ့သလဲ။ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သူမေၾကာင့္ ဘြားေလးတစ္ေယာက္ ညတိုင္း ပိုးဟပ္တားရန္ ေဆးမ်ိဳးစံုျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့ရသည္။ ေမေမကေတာ့ သမီးျဖစ္သူ သတိၱနည္းျခင္းကို ဆူရံု၊ စိတ္ညစ္ျပရံုမွ အပ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့။ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပိုးဟပ္ေတာထဲ အကာအကြယ္မဲ့ ပစ္ထားလုိက္ရင္ ဒီေကာင္မ သတိၱရွိသြားမွာဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

သည္တုန္းက အစ္ကိုေတြရန္က တဘက္၊ ပိုးဟပ္ရန္က တဘက္၊ သူမ ငိုရတာ အေမာ။ အစ္ကိုေတြက သူမ အနီးအပါးမွာ ပိုးဟပ္ေတြ လာထားမွာ ပူရသည့္အတြက္ အျမဲ ထိတ္တလန္႔လန္႔။ ထိုစဥ္က သူမ အသက္ငယ္ေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ဘြားေလးကို ဖက္တြယ္ရင္း ပိုးဟပ္ေတြရန္ကို ေရွာင္လာႏုိင္ခဲ့သည္။ ဘြားေလးခမ်ာ သူမ ညလယ္ ေရေသာက္ခ်င္၊ ဆီးသြားခ်င္ရွိတုိင္း အိပ္ရာမွ ထကာ ပိုးဟပ္တုိ႔ကို တရႈးရႈးႏွင့္ ေမာင္းႏွင္ ထုတ္ပစ္ေပးရွာသည္။ သို႔ႏွင့္ သူမအိမ္မွ ေပါမ်ားလြန္းလွေသာ ပုိးဟပ္တို႔ကို ေမ့ေပ်ာက္၍ပင္ ထားႏုိင္ခဲ့ေသး၏။

တကယ္ေတာ့ အေမႏွင့္ အကိုတို႔ ေျပာလည္း ေျပာစရာပင္။ သူမက ေႃမြတစ္ေကာင္လံုး ရင္ဆိုင္ေတြ႔စဥ္ကပင္ ေၾကာက္ရံြ႕ခဲ့သူ မဟုတ္။ ေအးေအးေဆးေဆး သတိထားကာ ရင္ဆိုင္ ေရွာင္ရွားႏုိင္ခဲ့ဖူးသူ။

ေနာက္ၿပီး အခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးမ်ား ေၾကာက္ရံြ႕ေလ့ ရွိေသာ ႂကြက္၊ တီေကာင္၊ ဖား တို႔ကိုလည္း မေၾကာက္တတ္။ အဲဒီ ပိုးဟပ္က်မွ။ ေနာက္မွ ပိုးဟပ္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ ညေမွာင္ေမွာင္ကို ေၾကာက္သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။

ပိုးဟပ္ကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရသည္က ညပုိင္းေတြပဲ မဟုတ္လား။ တခါတရံ ညတိုင္း ျပတင္း တံခါးရြက္မ်ား ၾကားမွ ေလတိုး၀င္သည္ကိုပင္ မဆီမဆိုင္ ပိုးဟပ္ အသက္ရႈသံလားဟု ေတြးေၾကာက္တတ္ခဲ့ျခင္းကေတာ့ တကယ္ပဲ တရားလြန္လွ၏။ ထိုစဥ္က ညတိုင္း အေတြးေတြ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အဓိက ဇာတ္လိုက္က ပိုးဟပ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။

မွတ္မွတ္ရရ ပိုးဟပ္ရန္ကို ေၾကာက္ကာ ျခင္ေထာင္ထဲမွာပင္ စာဖတ္ရေသာ သူမအတြက္ ပိုးဟပ္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားရေသာ ညယံမ်ား ေရာက္လာခဲ့ဖူးသည္။

စာဖတ္ဖို႔ေတြ၊ မုန္႔စားဖို႔ေတြ၊ ကက္ဆက္နားေထာင္ဖုိ႔ေတြကို ဆိုမထားႏွင့္။ ညတိုင္း သူမ ထိတ္လန္႔ရျမဲ ျဖစ္ေသာ ပုိးဟပ္မ်ားကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ သူမ၏ ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးခဲ့သူက ကိုကိုေက်ာ္ပဲ ျဖစ္သည္။

ကိုကိုေက်ာ္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် အေတြးတို႔တြင္ ထိုစဥ္က သူမ သိပ္ကို ေပ်ာ္ေမာခဲ့သည္ပဲ။

+++++

(ေနာက္အပိုင္းေတြ ဆက္ပါဦးမယ္)