အေမက က်မကို သန္လ်င္(တညင္)က ျမိဳ႕ေဟာင္းလမ္းမွာ ေနတုန္း ကိုယ္၀န္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အေဖ နဲ႔ အေမ ငွားေနတဲ့ အိမ္ကေလးေဘးမွာ ျမရာပင္ေတြ ၀ိုင္း လို႔တဲ့..။ အေဖက သိပ္သေဘာက်တာတဲ့။ လမ္းထိပ္နား ထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ေမြ႔ႏြန္းကုန္းတဲ့။ ဒ႑ာရီထဲမွာ ရွင္ေမြ႔ႏြန္းက မင္းနႏၵာရွိတဲ့ ဒဂုန္ျမိဳ႕ၾကီးဘက္ ထြက္ ထြက္ ေမွ်ာ္တဲ့ ကုန္းဆိုပဲ။ သန္လ်င္ကို အေဖက တဖြဖြ ေျပာ လြန္းလို႔ က်မ လူၾကီးျဖစ္မွ အဲဒီ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေထာင္ဦးတုန္းကေနခဲ့တဲ့ က်မကို ဇာတိတည္ေစခဲ့ တဲ့ အိမ္ေနရာေလးနဲ႔ ေမြ႔ႏြန္းကုန္းကို သြားၾကည့္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေဟာင္းေလးက ယိုင္ေတာင္ ေနျပီ။ တကယ္ပဲ ျမရာပင္ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းလို႔။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဘ၀ထဲ စိတ္အက်ဥ္းအက်ပ္ က် လြန္းျပီး တေနရာမွာ ပုန္းေနလိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္တဲ့ အခါေတြဆို.. ဘာလို႔မွန္းမသိ.. အဲဒီ အိမ္ေလးကို အျမဲ သတိရတတ္တယ္.. လြမ္းေနမိတတ္တယ္။
စေနတနဂၤေႏြနဲ႔ ရံုးပိတ္ရက္ ဆက္တာ ၾကံဳျပီဆို အေဖက သီေပါတို႔ လားရႈိးတို႔ ေနာင္ခ်ိဳတို႔ တေနရာစီ လိုက္ပို႔တတ္တယ္။ အဲဒီ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ က်မ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ အေဖငွားေနတဲ့ အိမ္မွာ က်မတို႔က 'ၾကီးအိမ္'လို႔ ေခၚတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဳး အဖြားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ မိုးလင္း တာနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သနပ္ခါးေတြေဖြး ေမႊးေန ျပီး ျပံဳးေနတတ္တဲ့ ၾကီးအိမ္ကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာ။ မနက္လင္းျပီဆို.. ေခါပုတ္ေၾကာ္.. ေရေႏြးၾကမ္း.. တို႔ဟူး ေၾကာ္..။ တခါတေလ.. တို႔ဟူးေႏြး.. ဆန္ေခါက္ဆြဲ...။ က်မအၾကိဳက္ခ်ည္းပဲေပါ့..။
အဲဒီမွာ အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ က်မက ဘယ္ေျပာင္း ရမလဲ ေရြးမရျဖစ္ေနခဲ့တာ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကိုညီထြဋ္(ေဇာ္၀င္းထြဋ္)က ဘားအံ မွာ Stage Show ဆိုျပီးျပန္လာခါစ။ က်မကို 'ဘားအံကို ေလွ်ာက္ပါလား..'လို႔ အၾကံေပးပါတယ္။ "ဘားအံက ရန္ကုန္နဲ႔လည္း နီးတယ္.. ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မ်က္လံုး ေတြကလည္း တကယ့္အျဖဴထည္.. ရိုးသားတာ သစၥာ ရွိတာကို ေဖာက္ျမင္ေနရတယ္.. မိုက္တယ္.. အဲဒီကို သြားပါလား.. " တဲ့။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘားအံေကာလိပ္ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တာ။ (အဲဒီမွာ ကေလးတို႔အေဖနဲ႔ ေတြ႔ျပီး ဖူးစာဆံုေတာ့ေတာင္ ကိုညီထြဋ္ေၾကာင့္ေပါ့လို႔ လႊဲခ်လိုက္ေသးတယ္.. :P)။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ တကယ္ပဲ စြဲလန္းသြားရတဲ့.. ဘားအံ ေကာလိပ္ ေက်ာင္း၀င္းေလးရယ္.. က်မ ေနရတဲ့ အိမ္၀င္းေလးရယ္.. တကယ္ပဲ ျဖဴစင္ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္း လွတဲ့ တပည့္ေလးေတြရယ္.. ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြနဲ႔ လွပသာယာတဲ့ ဘားအံျမိဳ႕ေလးရယ္.. ေမွာ္ဆန္တဲ့ ပံုသ႑န္ရွိတဲ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးရယ္.. စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္တဲ့ သံလြင္ျမစ္ၾကီးရယ္.. ျပီးေတာ့ ဆရာခမ္းလိတ္နဲ႔ ဘိုထီးတို႔ရဲ႕ "သံလြင္ေခ်ာင္းျခား အမွာစကား" သီခ်င္း တစ္စ..ရယ္။ ။
ေနာက္ေတာ့ သံလြင္ျမစ္ၾကီးကိုပဲ ျဖတ္ျပီးသြားရျပန္တဲ့ဲ့ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းေတြရဲ႕ နေဘး၊ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ ေတာအုပ္ၾကီးထဲက အိမ္ခန္းကေလး..။ တကၠသိုလ္ဆိုတာကို တကယ္ ဘုရားစူးက်ိန္ေျပာျပရမယ့္ ေနရာေလး။ သစ္ပင္အုပ္ေတြနဲ႔ လွ်ိဳေျမာင္ စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔၊ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ခင္းပိစိကေလးနဲ႔။ မိသားတစု လံုးေထြး ပူးကပ္ျပီး အေနဆင္းဆင္းရဲရဲထဲ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အဲဒါ လည္း ဇာတိေျမမဟုတ္ဘဲ လြမ္းရတဲ့အိမ္..။
အဲဒီအခါ အိမ္အလြမ္းထဲမွာ ပုဂံ သဗၺညဳေစတီေပၚက ၾကည့္ရတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္လည္း ပါတယ္။ ေတာင္ခၽြန္းေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကို ဆီးၾကည့္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းလည္း ပါ တယ္၊ မန္းေလး စိန္ပန္းရပ္ထဲက ျမီးရွည္ဆိုင္လည္း ပါတယ္။ ေမျမိဳ႕က စေထာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္လည္း ပါတယ္။ မိထၳီလာက ႏို႔ခဲေၾကာ္လည္း ပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားက ခရမ္း ခ်ဥ္သီးယိုလည္း ပါတယ္။ ပဲခူးက မနီငါးဖယ္ခ်ဥ္လည္း ပါတာပဲ။ ျပည္က ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲလည္း ပါေသး။ ႏွစ္တိုင္းနီးပါး က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ဆီကို လူသြားလမ္း ကေန ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ေမာလည္းေမာနဲ႔ တက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း အျမဲတမ္းအတြက္ အမွတ္တရအလြမ္းေတြပဲေပါ့။
၂၁မတ္လ၀၈။
(ေမာ္လျမိဳင္ကမ္းနားပံုေလးက ငစေန႔လက္ရာပါ)
9 comments:
ဆရာမေရ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေနခဲ့ဖူးတဲ့ဆရာမကို သမီးအားက်မိပါရဲ႕ .. ။ သမီးဆို တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး ။ ဆရာမေရးတာေလးဖတ္ျပီး ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုးကို ပုိလြမ္းမိသြားပါတယ္။ အိမ္အေၾကာင္းျပီးျပီဆိုေတာ့ သမီးတို႕ေရးခ်င္တဲ့ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အတြက္ ေျခလွမ္းစလို႕ရျပီေပါ့ေနာ္ :P ။
ကဲ... ဒီေလာက္ေတာင္ ေရးခ်င္ေနတျ႔ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ကို ျမန္ျမန္ေရးၾကပါ... အားရပါးရကို ဖတ္ပစ္လိုက္ဦးမယ္... :))
အိမ္ဆိုတာ ေႏြးေထြးမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈလို႕ နားလည္ခဲ့ရ။
အခုေတာ့...
အိမ္ဆိုတာ လြမ္းစရာ တမ္းတစရာ ။
ေရွ႕ခရီးအတြက္ အားအင္ရိွဖို႕ သက္ျပင္းေတြနဲ႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ႀကိဳးမွ်င္တဲတဲကေလးအျဖစ္ ဆက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ တခုတည္းေသာအရာ..။
ေရးရမွာေပါ့ လင္းေရ.. စိုး၀ွက္ေလးလည္းေစာင့္ေနပီတဲ့။
အရီးပန္ေရ.. အမစာထဲမွာ လိုေနတာကို ျဖည့္ေပးတဲ့ comment ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္..လြမ္းေနရံုနဲ႔ မျပီးဘဲ.. ကိုယ့္အိမ္ကေလးကို ဘာလုပ္ေပးႏို္င္မလဲဆိုတာ အမစာထဲမွာ အေျဖမရွိ..။ အားမပါ..။ အင္းး အားေပးဖို႔ေတာင္ အမကို ျပန္အားေပးဖို႔ လိုေနပီ ထင္ပါရဲ႕။
လက္စသက္ေတာ့ သန္လ်င္သူပဲ.. သန္လ်င္သူပဲ.. ကြိကြိကြိ.. သန္လ်င္သားဗ်.. သန္လ်င္သား ဟက္ဟက္ တညင္သားလား ဟားဟား တီေျပာတဲ့ ကုန္း ရွင္ေမြးလြန္းလား အဲေရာက္တယ္ ခဏခဏပဲ..
အမ ေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြက လြမ္းစရာေတြၾကီးပဲ ။
ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ကို ေစာင့္ဖတ္ေနတယ္ေနာ္.. အဟဲ း)
'မ'ေရ...'မ'ရဲ႕အိမ္ကေလးေတြကိုမေရာက္ဖူးေပမယ့္ အဲဒီနယ္ေျမေလးေတြေရာက္ဖူးေတာ့ စိတ္မွန္းနဲ႕အတူလြမ္းသြားတယ္။
ဆရာမ,
စာဖတ္ရတာခနေလးနဲ ့ ျမန္မာျပၫ္ ရဲ့ ေန ရာမ်ားကို တထိုင္ထဲေရာက္သြားသလိုခံစားရပါတယ္ ။ ဆရာမ ရဲ့ တခ်ဳိ ့ေဒသ မ်ား ကိုေရာက္ဖူးေသာ္လၫ္း အလုပ္သေဘာေႂကာင့္ အခ်ိန္ႂကာ ေအာင္မေနခဲ့ဘူးပါ ။ ျမန္မာျပၫ္ ရဲ့ အလွ သဘာဝ ကို ျမန္မာျပၫ္ မွာဘဲ ထိေတြ ့ ခံစား ရနုိင္ ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၿမိ ု့ကို ေရာက္ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေႄပာခဲ့ တဲ့စကား ကို ေဝးတေျမ ေရာက္ မွ အၿမဲ တန္း အမိ ၿမန္မာၿပၫ္ (အေမ့အိမ္) ကို သတိရေန လြမ္း ေနရပါတယ္။
သူ ေျပာတာကေတာ့
ထံုးႁဖူႁဖူ ေစတီေလးေတြနဲ ့ ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ ျမင္ကြင္းေတြ ဟာငါတို. ၿမန္မာၿပၫ္ ကလြဲလို ့တျခား နိုင္ ငံ ေတြမွာ႐ွာလို ့မရနိုင္ ဘူး ဆိုတာပါဘဲ။
အမိ ၿမန္မာၿပၫ္ (အေမ့အိမ္) ကို သတိရေန လြမ္း ေနရ ၾက တဲ့ blog ပိုင္႐ွင္မ်ား နဲ ့အတူ သတိိ႐ေနတဲ့ စာေပဝါသနာရွင္ တဦး။
Post a Comment