ဘ၀လက္တြဲေဖာ္

ဘ၀လက္တြဲေဖာ္...တဲ့။ စိုး၀ွက္ကေလးက Tag ေတာ့ တကယ္ပဲ ခ်က္ခ်င္းေရးခ်င္သြားတာ။

ဒါေပမဲ့ စိုး၀ွက္က ဇာတိေျမကို အရင္ Tag တာမို႔ ဇာတိေျမကို အရင္ေရးရ။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးက တကယ္ပဲ ေရးခ်င္စရာေလးပါ..။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခု အသက္၄၀ေက်ာ္လာတဲ့အရြယ္မွာ ဘ၀မွာ လက္တြဲေဖာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ အေရးၾကီးပါလားလို႔ သိလာတဲ့အခါ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြကို ဖတ္ေနတဲ့သူေတြအထဲက ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနရျပီ ျဖစ္တဲ့သူေတြ အတြက္ ထည့္စဥ္းစားစရာ ရေကာင္းရဲ႕ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေရးခ်င္လာတာပါပဲ။ (အဲဒီၾကားထဲ ထံုးစံအတိုင္း စီေဘာက ္မွာ မၾကား၀ံ့မနာသာေတြ အေရးခံရေသး)

ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ ဗမာျပည္မွာက အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ရည္ရြယ္ ေျပာတာပါပဲ။ တဘ၀လံုးကို အတူျဖတ္သန္းဖို႔ အေဖာ္ေပါ့။ အေနာက္တိုင္းမွာကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္မဟုတ္ဘဲလည္း ဆာ့တ္ နဲ႔ ဒီဗူးဗြား လို တသက္လံုးအတူေနသြားတဲ့ ခ်စ္သူေတြ..၊ 'ဗင္ဂိုး' နဲ႔ 'သီအို' တို႔လို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သံေယာဇဥ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ အတူေနသြားတဲ့ ညီအကိုေတြ.. ရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ က်မငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ေဖာ္ကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလိုခ်င္လဲလို႔ေတာ့ မစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ေယာက်္ားေလးမ်ိဳးကို သေဘာက်လဲဆိုတာေတာ့ ရွိတာေပါ့ေနာ္..။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ မိန္းကေလးအမ်ားစုလိုပဲ က်မက ရုပ္ေခ်ာတဲ့ ေယာက်ာ္းကိုပဲ လက္ထပ္ခ်င္တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ ရွိတာက ကိုယ့္ဘ၀မွာ အၾကာၾကီး အတူေနသြားရမယ့္သူ.. ကိုယ့္အေနနဲ႔ ညွိညွိႏိႈင္းႏိႈင္း ဆက္ဆံ ေနထိုင္သြားရမယ့္သူက ရုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးဆိုရင္ေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ရွည္ရွည္ထားႏိုင္မွာပဲလို႔ ထင္တာေလ။ ျပီးေတာ့ က်မက ကိုယ္တိုင္ကသာ မလွတာ အလွအပက်ေတာ့ အင္မတန္ ၾကိဳက္တယ္။ အိမ္ခန္းကို လွလွေလးျပင္တာကအစ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို အလွျပင္တာအဆံုးေပါ့.. :P

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အလွအပဆိုတာ တကယ္လည္း လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို သာယာၾကည္ႏူးေစတာပဲ မဟုတ္လား..။ က်မက အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့ေနရာမွာ အားသန္တဲ့သူ ပီပီ၊ အင္မတန္မွကို အခ်စ္မွာ ခံစားတတ္ပါတယ္။ က်မက အသက္၂၀ အရြယ္မွာ ရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ထားဖူးျပီးျပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ လက္တြဲေဖာ္လို႔ ခံစားရတဲ့ သူနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ သူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ၃ႏွစ္မျပည့္တျပည့္မွာ လက္ထပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ရဲ႕ ဥာဏ္ေကာင္းမႈ၊ ထူးျခားမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ အႏုပညာကို အင္မတန္ၾကိဳက္မိ..။ သူက က်မအၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာဆရာလည္း ျဖစ္ေသး။ ျပီးေတာ့ သူကလည္း ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး (သူ႔ကို ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကဆို ကိုယ္နဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ေတာင္ေျပာတာ :D)။ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔လည္း ထင္ပါ တယ္။ ၁၉၈၅ ကေန ၁၉၈၈ထိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ လူသိတဲ့ စံုတြဲတတြဲေပါ့.. :P

ေနာက္ေတာ့ က်မက အသက္ ၂၁ႏွစ္နဲ႔ ဆရာမျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေပ်ာ္တဲ့ သူက စာေတာ္လ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းမျပီးေသး..။ ဒီလိုနဲ႔ အျပန္အလွန္ စိတ္မခ်မႈေတြနဲ႔ လက္ထပ္ ျဖစ္ၾကေရာ..။ (တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔သူက 'ဆာ့တ္' နဲ႔ 'ဒီဗူးဗြား' လိုပဲ ေနခ်င္တာ.. ဒါမဲ့ ဗမာျပည္မွာက ဘယ္ရပါ့မလဲေနာ္..။ တကယ္လို႔ အဲလိုသာ ေနျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကြဲခ်င္မွ ကြဲမွာလို႔ ထင္မိဖူးပါေသးတယ္)။ ေနာက္ေတာ့ ... စိတ္သေဘာ မတိုက္ဆိုင္မႈေတြ၊ မာနေတြ၊ မတူညီတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြထဲ.. မတူညီတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈေတြထဲ.. မတူညီတဲ့ စြဲလန္းမႈေတြထဲ.. သားကေလးတေယာက္သာ ဓားစာခံအျဖစ္ က်န္ရစ္၊ တေယာက္တလမ္းစီ ေလွ်ာက္ခဲ့ ၾကတာ.. လူ႔ေလာကထဲက သူထြက္ခြာသြားတာေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ.. လူ႔ေလာကထဲ သူရွိေနေသး မယ္ ဆိုရင္ ဒီေန႔ဟာ အသက္၄၂ႏွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔ပါ)

အဲလိုနဲ႔ ပထမလက္တြဲေဖာ္နဲ႔ လမ္းခြဲၾကစဥ္တုန္းက အသက္ ၂၈ႏွစ္အရြယ္..။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့..။ အခ်စ္ဆိုတာထဲမွာ ခြင့္လႊတ္မႈ မပါတာလား..။ အေလွ်ာ့ေပးမႈေတြပဲ လိုေနတာလားေပါ့..။ ကိုယ္တိုင္ စြဲလန္းခဲ့တာေတြကိုေတာင္ စိမ္းသက္ လာတဲ့အခါ မျဖစ္သင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္က်ိဳးဖို႔ကိုေတာင္ မေၾကာက္တတ္ ေတာ့တာ။ ခက္တာက ေနာင္တ မရခဲ့တာ။ ကိုယ္က အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့လ်က္နဲ႔ဆိုတဲ့ မာနေတြနဲ႔..။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ပင္လယ္ထဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရႈံးနိမ့္ခဲ့တာပါ။

အသက္၃၀မွာက်ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခုန္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္တတ္ခဲ့ျပီ။ အနားမွာ ငဲ့ၾကည့္စရာ သားကေလးေတာင္ ၄ႏွစ္သားရွိေနျပီ။ 'ဘ၀ဆိုတာ သားကေလးပဲ'..တဲ့။ အဲဒီဘ၀ထဲ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ အယိုင္ယိုင္အနဲ႔နဲ႔.။ ဘ၀ပင္လယ္ထဲ ႏိုင္ငံေရးလိႈင္းတံပိုးေတြပါ ရိုက္ခတ္။ တေယာက္တည္းလို႔ ခံစားရတာေတြ မ်ားလာတယ္။ ဒီလို မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အခ်စ္ဆိုတာ ၀င္တတ္တာပါလားလို႔ သိခ်ိန္မွာ နေဘးကို လူငယ္ေလး တေယာက္ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..၊ မျဖစ္သင့္ဘူး..၊ အဲလို စိတ္တိုက္ပြဲေတြထဲ အထပ္ထပ္အခါခါ တိုက္ျပီးမွ ..

(လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္တုန္းက)

အသက္၃၀ေက်ာ္ကာမွ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ... စိတ္ထားေကာင္းရွိဖို႔က အဓိက..၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က ခ်စ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ဖို႔၊ အျပန္အလွန္ အနစ္နာခံႏိုင္ဖို႔၊ အျပန္အလွန္ တန္ဖိုးထား နားလည္ႏိုင္ဖို႔... အေရးၾကီးဆံုးက ခြင့္လႊတ္လြယ္ဖို႔.. လို႔ သတ္မွတ္မိသြားတာ။ အိုးးး အံ့ၾသစရာပဲ.. အဲဒီ ကိုယ့္ထက္ အသက္အမ်ားၾကီးငယ္တဲ့ လူငယ္ေလးက အဲဒီအခ်က္ အားလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုေနေတာ့..။ ဒီလိုနဲ႔ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့။ ခုဆို ၁၀ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ခုထိေတာ့ သူက က်မအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းေတြပဲ သယ္ေဆာင္လာေပးေနဆဲပါ။ အင္းးး ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္ ဆိုပါေတာ့။

ခု အသက္၄၂ႏွစ္မွာက်ေတာ့ က်မေတြးေနမိတယ္..။ တကယ္ေတာ့ "ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ ကံတရားက ေပးတဲ့လက္ေဆာင္" သာျဖစ္တယ္... ဆိုတာကိုေပါ့။ အဲဒီလက္ေဆာင္ေလးက ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္လိုခံစားမႈကို သယ္ေဆာင္လာေပးမလဲ.. က်မတို႔ ၾကိဳမသိႏိုင္။ တရုတ္စာေရးဆရာၾကီး 'လူရႊန္႔'ကေတာ့ "မယားေကာင္းရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္.. မယားဆိုးရရင္ ပညာရွိျဖစ္မယ္"တဲ့..။ အယူအဆကေတာ့ အတူတူပါပဲ.. က်မတို႔ မိန္းမေတြအတြက္ကေတာ့ နည္းနည္း ပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္။ လင္ေကာင္းရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္.. လင္ဆိုး ရရင္ေတာ့ ပညာရွိျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားယူႏိုင္မွပဲ ေတာ္ကာက်မယ္။ အဲဒါဆိုလည္း တမ်ိဳးေကာင္းမွာပါပဲ..။ အေရးၾကီးတာက ရင္ဆိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ လိုက္ႏိုင္ဖို႔သာ..။

ေမျငိမ္း(၂၅၊၀၃၊၀၈)