Dec 14, 2008

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၄)

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းထားျပီးသား စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ပဲလို႔ က်မ ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒါကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ျငင္းတယ္.. ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ကိုယ့္ဘာသာ ျပဌာန္းလို႔ရပါတယ္.. လူက လုပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာ ေတြ ပါ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ျပန္ျငင္းတာပဲ..။ ေနာက္ဆံုးအထိ 'ပီ' နဲ႔ က်မ ဘသူမွ အႏိုင္မရၾကတဲ့ အျငင္းေပါ့..။ စာဖတ္သူေတြေရာ ဘယ္လို ျမင္လဲဟင္..။
+++++

တကယ္တမ္း စာသင္ျပီဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ က်မက တတိယႏွစ္သမားေတြ အတြက္ paper ၃ခု ရွိတာမွာ paper(2) ကဗ်ာပိုင္းကို သင္ရပါတယ္။ ရတု.. အဲခ်င္း.. အိုင္ခ်င္း.. ပ်ိဳ႕.. ေမာ္ကြန္း.. နဲ႔ ေခတ္ကဗ်ာေတြ..။ ေနာက္ ဒုတိယႏွစ္တန္း မွာလည္း အဲဒီ paper(2) ပိုင္းပဲ..။ အဲသလို ေမဂ်ာတန္းေတြတင္မက ဒုတိယႏွစ္တန္း Compulsory အတြက္လည္း ကဗ်ာ၀င္သင္ရဦးမယ္။ က်မမွာ ျပင္ရဆင္ရမယ့္ စာေတြ အမ်ားသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳသစ္တအုပ္('ခ်ိဳတဲ့ေတး') ထြက္ဖို႔ ကိစၥလည္း ရွိေနေသးတယ္။


(မ်က္ႏွာဖံုး-ေမာင္သီဟ)

အလုပ္ထဲ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ တကယ္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာက compulsory မို႔ေရာ ပတ္သက္ ဆက္စပ္တာေတြေၾကာင့္ေရာ.. ျမန္မာစာဌာနဟာ အႏုပညာအသင္းကိုလည္း ဦးေဆာင္ဦးရြက္ လုပ္ရပါတယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့ တေက်ာင္းလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ လုပ္တဲ့ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိဳဆိုပြဲမွာလည္း က်မတို႔ခမ်ာ.. တေျပးေျပး တလႊားလႊား..။ ေရးလက္စ "အသံသစ္ျပတိုက္" ကိုေတာ့ လွည့္ကို မၾကည့္ႏိုင္။

အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာပါပဲ..။ က်မ သားဆီ ဖုန္းအဆက္..။ မာမာက.. "မျငိမ္းေရ.. မေျပာမျဖစ္လို႔ ေျပာရမယ္။ စိတ္မညစ္နဲ႔ေနာ္.. ျပန္လာလို႔ မရလည္း ျပန္မလာနဲ႔..။ မာမာကေတာ့ ျပန္လာေစခ်င္တယ္.." တဲ့။ အေၾကာင္းကေတာ့ သားအေဖ မူးယစ္အထူးစီမံခ်က္နဲ႔ အဖမ္းခံ ထားရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီခဏေလးမွာ က်မ ဘယ္လို ခံစားရသလဲဆိုတာ ခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ တခုတည္းပါ... ရွက္တာ။ က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မြမ္းမံေနခ်ိန္..၊ က်မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ေလးကို ေကာင္းေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီ တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္..၊ သူက ပစၥလကၡတ္ လုပ္ရက္တယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ အဲဒီအခါ မာနတရားရဲ႕ အဆိပ္က က်မကို မာေက်ာခက္ထန္ေစခဲ့တယ္။ (အဲဒီအတြက္ ခုထိ မွားတယ္ မွန္တယ္ မစဥ္းစားမိေသး)။

ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ က်မ အဲဒီအပတ္ ရန္ကုန္အျပန္မွာပဲ က်မအခ်စ္ဆံုး တဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလး (သားအေဖနဲ႔ကေတာ့ အေဖာ္ေကာင္းေပါ့ .. သူလည္း ဆံုးသြားျပီေလ)လည္း စီမံခ်က္ထဲ ဖမ္းတဲ့အထဲ ပါသြားတာကို သိရပါတယ္။ အေမတို႔က က်မ စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ လွမ္း အေၾကာင္းမၾကား ခဲ့တာပါ။ ေမာင္ေလးေရာ.. သားအေဖေရာ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၇ႏွစ္.. တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေမာင္ေလးဟာ ၈၈တုန္းက အန္တီ့ျခံထဲမွာ ေနျပီး အန္တီစုကို ၀န္းရံခဲ့တဲ့ သံုးေရာင္ျခယ္လူငယ္အဖြဲ႕ကပါ။ ေနာက္ပိုင္း စိတ္ေတြက်ျပီး... ေတာ္ေတာ္ ေလလြင့္ သြားခဲ့တာ။ သူညံ့တာေပါ့ေလ..။ ျပီးေတာ့ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ ဖ်က္ဆီးမႈေပါ့။

အဲဒါေတြဟာ က်မရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ျဖစ္သလို ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မူးယစ္အထူးစီမံခ်က္ဆိုျပီး တခ်ိဳ႕ကို အဖမ္းျပေနေပမဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ၀ျပည္နယ္ေတြဘက္ မွာက်ေတာ့ အဲဒီ ဘိန္းကိုပဲ အၾကီးအက်ယ္ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကား ေနတာ မဟုတ္လား။ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ဘိန္းခင္းေတြဘက္မွာ တာ၀န္က်ခဲ့.. သူကိုယ္တိုင္ ဘိန္းစြဲခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္က က်မကို ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပခဲ့တာပါ။ သူ႔နာမည္ထည့္ေရးရင္ က်မတို႔ ေခတ္က လူတိုင္းလိုလို သိတာမို႔ က်မေရးျပလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သူလည္း အဲဒီ ဘိန္းေၾကာင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီမို႔လို႔ပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲလို မူးယစ္စီမံခ်က္ ဆိုတာေတြကလည္း တကယ္ႏွိမ္နင္းတာ မဟုတ္ပါ။

(ဘာလို႔လဲဆိုတာကို ဆက္ႏြယ္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အၾကီးအက်ယ္ ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ က်မေမာင္ေလးနဲ႔ သားအေဖ တို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမႈလည္း မဟုတ္.. ပိုက္ဆံလည္း တတ္ႏိုင္ဆိုေတာ့ အထဲမွာ အက်ဥ္းသားတိုင္း မလုပ္မေနရဆိုတဲ့ မိလႅာေတာင္ ကိုယ္တိုင္ မခ်ရပါဘူးတဲ့။ ေထာင္ထမင္းဟင္း မစားႏိုင္ဘူး ဆိုလို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ မွာေပးရသတဲ့။ ထမင္းခ်ိဳင့္က တလ ၇၀၀၀ တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ လက္ေထာက္ကထိက ဆရာမလစာကမွ ၁၇၀၀ပါ။ ျပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ အိမ္ကပို႔တဲ့ ေထာင္၀င္စာပစၥည္းေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံကို သံုးျပီး ေထာင္၀ါဒါေတြဆီကေန ဘိန္း၀ယ္စားလို႔ ရသတဲ့။ ရဲဘက္မွာဆို ပိုလြယ္သတဲ့.. သူတို႔ပဲ ေျပာျပတာပါ။)

သားအေဖ ေထာင္က်တာက က်မရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္ ရိုက္ခတ္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေအာက္... က်မတို႔ ျမန္မာစာ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ..။ က်မ ရပ္တည္ရေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္ထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ ခြဲျခားသတ္မွတ္တဲ့ အက်င့္ (discrimination)ကို က်မ ေတာ္ေတာ္ မုန္းသြားခဲ့တာပါ။ 'သူ႔ေယာက်္ား ဘိန္းစြဲေလာက္ေအာင္ သူက ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္လဲမွ မသိတာ' .. 'တပည့္ေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔...' ဆိုတာမ်ိဳးက စျပီး 'ေယာက်္ားကို ဂရုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနတာကိုး' ဆိုတဲ့ အထိေပါ့။ လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာတုန္းက က်မ ခံစားရတာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ခဲ့သလဲ.. ျပန္ေတြးရင္ ခုထိ လတ္ဆတ္ဆဲ ပါ..။ အဲဒီကာလေတြထဲ ကဗ်ာေရးမိရင္ေတာင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လွတဲ့ ကဗ်ာေတြပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

အေရာင္ဆြံ႔

ရင္ထဲ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ နာက်င္
ေၾကကြဲတမ္းတ ရက္မ်ား ညမ်ား
တရြတ္တိုက္ ေမ်ာပါ ေရြ႔လ်ား
ေျပးလႊားလာၾကသမွ် ဓားသြားလွံခ်က္ေတြ
ငိုေၾကြးတိုင္တည္ရာ ေကာင္းကင္ျပင္ျမင့္မား
အေ၀းၾကီးက သူ႔ဆီ
ႏွလံုးသားကို ခိုစီးလို႔ လိုက္ပါသြား
ျမင္ရဲ႕လားအခ်စ္ေရ.......
မင္းအနားက အရိပ္တခုကို
အဲဒါ.. ရူးသြပ္ေနတဲ့ ၀ိဥာဥ္
မင္း စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ဆံတပင္..
မင္း လက္ခံမယူရဲတဲ့ သစ္တပင္..
မင္း ျဖတ္ေတာက္ခုတ္ထစ္ရမယ့္ ႏြယ္တပင္..။
+++++

အဲဒီတေခါက္ ဘားအံျပန္လာေတာ့ က်မ ေနရထိုင္ရတာ နည္းနည္း ပိုခက္လာသလိုပါပဲ။ သားအေဖ အဖမ္းခံရ တာက ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ က်မတို႔က လူသိမ်ားေတာ့ သူ႔သတင္းကလည္း သိတဲ့သူမ်ားတာေပါ့။ ဒါဟာ ဖံုးကြယ္ထားစရာ ကိစၥေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘားအံေက်ာင္းေသးေသးေလးထဲ ရန္ကုန္ကလာတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း.. ဆရာမတခ်ိဳ႕... က်မကို ဆက္ဆံပံုေတြက စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ အင္းး ဘာတဲ့ 'ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုေတာင္ မထိန္းႏိုင္တဲ့ မိန္းမ' ဆိုပဲ..။ ေယာက်္ားဆိုတာ မိန္းမက ထိန္းမွ ရမယ့္ သတၱ၀ါလား.. စဥ္းစားစရာပါ။ ဒီၾကားထဲ က်မနဲ႔ တခါမွေတာင္ ခင္ခင္မင္မင္ မေပါင္းခဲ့ဖူးပါဘဲနဲ႔ "ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ေစာင့္ေရွာက္မွ ေတာ္မယ္ထင္တယ္"လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ေယာက်္ားသားေတြလည္း ရွိေသး.. အမယ္မင္းး။

ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲ က်မ စိတ္ထဲမွာ ၾကီးစိုးသမွ်က ခါးခါးသီးသီး အံဖတ္ေတြ။ အသက္ ၃၀အရြယ္ မိန္းမတေယာက္.. ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ရင့္က်က္ႏိုင္သလဲ.. က်မ မသိ..။ ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့... တဲ့။ ဘာျဖစ္လဲဟင္.. ေက်ာင္းဆရာမဆိုရင္ ဘ၀ကို နာနာက်င္က်င္ မခံစားရ ဘူးလား.. အသည္းမကြဲရဘူးလား..။ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ မရွိရဘူးလား..။ က်မ မသိ။ (မွားတယ္လို႔ ေျပာလည္း ရတယ္ထင္ပါရဲ႕.. မွန္တယ္လို႔ ေသခ်ာ က်ိဳးေၾကာင္းျပျငင္းရင္လည္း အရသား.. ဒါေပမဲ့ က်မက ျပန္ရွင္းျပဖို႔ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ပ်င္းတတ္သူ)။

စိတ္ညစ္သမွ်.. သားကို လြမ္းသမွ်.. ပိုက္ဆံ မရွိတာေတြအတြက္ စိတ္ညစ္သမွ်.. ည ည .. အေဆာင္ေရွ႕ ဆရာမေတြ ေက်ာင္းသူေတြအလယ္မွာ ဂစ္တာ ထိုင္တီး..။
ငါ ထာ၀စဥ္ မတည္ျငိမ္ မိုးတိမ္လို
ဂ်စ္ပစီလို မရပ္မနား ခရီးနွင္ေန
ဂငယ္ေကြ႔ေတြ အျပည့္နဲ႕ လမ္းေပၚမွာ
ငါေလွ်ာက္ခဲ့မိျပီေလ..

ဘ၀က အေျပာင္းႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့
မရည္ရြယ္တာ အကုန္လံုး ျဖစ္လာတယ္
ႀကိဳတင္ကာ ဇာတ္ညႊန္း ဖတ္မလာသူ
ဘ၀ဟာ မင္းသားတစ္ေယာက္လိုပဲ..

အရာရာဟာ အခ်စ္ေရ.. မတည္ျငိ္မ္ဘူး
ငါေနထိုင္လာတဲ႕ နွစ္က သံုးဆယ္
မယံုနိုင္ဘူး... ရုပ္ရွင္ ႀကည္႕ရသလို
ဘ၀က ဆန္းႀကယ္တယ္.... .....
လို႔ ဆိုေကာင္းခဲ့တဲ့ ညေတြေပါ့။ သူမ်ားေ၀ဖန္စရာ တခုက တခါတခါ စီးကရက္ေသာက္ (သိပ္ေတာ့ နည္းပါတယ္)။ ျပတင္းေပါက္ေတြကေန ခပ္မဲ့မဲ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရင္ ဟားတိုက္ရယ္ျပမိ။ ဒီရက္ေတြထဲ တပည့္ေတြ.. သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မ အားငယ္မွာစိုးလို႔တဲ့ အလွည့္က် လာလည္ၾကတာ.. (ခက္မာတို႔ မမိုခ်ာ့တို႔....)။ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ က်မနဲ႔ ထပ္တူ ခံစားၾက..။ ေဇယ်ာလင္းကေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခံစားျပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတယ္။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာဖတ္မွပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို အေမာတေကာႏိုင္လွတဲ့ သနားစရာလို႔ ျမင္မိတာ။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒီကဗ်ာကို ၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ စာအုပ္ထဲ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။
ေမၿငိမ္းအတြက္ အခ်စ္×ရက္စက္တဲ့ ထိုးဇာတ္
ေဇယ်ာလင္း
ရထားဟာ အၿပီးအပိုင္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္အၿပီးအျပတ္ ရွင္းပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပဲ။ အေဝးမွာ ေခြးေဟာင္သံေတြ ဝိုးတဝါး။ သံလမ္းေတြက ဒဏ္ရာစိမ္းတခုရဲ့ ပုံ ေျပာျပတယ္။ အဲဒီညက မီးေခ်ာင္းေတြကလည္း အထူးရက္စက္ၾကသလို။ ပုံဟာ သူ႔လည္ပင္းကို လာေခြပတ္။ စကားလုံးေတြဟာ အမႈန္႔ေတြ ေၾကြက်ၿပီးရင္း။ ဝန္ခံလိုက္ ဝန္ခံလိုက္ ဝန္ခံလိုက္။ အဲဒါ ၿပီးၿပီးခ်င္းရန႔ံပါးပါးေလးဟာ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြလုိ အလိပ္လုိက္ အလိပ္လိုက္။ ရဲရင့္တဲ့ မာလိန္မွဴး၊ သူ႔လက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသေဘၤာေလး မျမဳပ္ေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ ျဖည့္စြမ္း။ သေဘၤာေလးဟာ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ။ ဒါကုိ စိတ္ကူးၾကည့္ ပါေလ။ ဥၾသသံဟာ ညႀကီးထဲ ေအာ္ေအာ္ေခၚေနေလရဲ့။ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးခမ်ာ ကံေခ။ သူတို႔ဆီက ၾကယ္လဝန္းရဲ႕ ဘာသာစကား သိမ္းခံလုိက္ရရွာတယ္။ နာက်င္မႈရဲ႕ စူးရွတဲ့ အလင္းထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ သူမရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို သူေငးက်န္။ က်ေနာ့္ေပၚ ပုံေသလုိ သူလာပိက်။ အဲဒီ သံလမ္းနံေဘးမွာပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့တယ္။ ဇာတ္လမ္းဟာ ေထာင့္ထဲဝင္ေခြလွဲအိပ္။ အခ်ိန္ကား ေတာင္ပံက်ဳိးတဖက္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဇာတ္မသိမ္းတတ္ရွာစြာ အရာခပ္သိမ္း ဆိတ္သုဥ္းလြန္ ဥယ်ာဥ္တခုရဲ့ ေလေသထဲ အက္ၿပိဳကြဲ တဝဲလည္လည္။ ဒီမွာ သမိုင္း ဆုံးတယ္။ အလွ်ံပယ္ အဓိပၸာယ္မဲ့/ လုံးဝဥႆုံအေၾကာင္းအရာ ခ်ဳိးေကြ႕။ မမ်ဳိခ်ႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားဟာ ပထမဆုံး မနက္စာနဲ႔ သူမေရွ႕မွာ အငိုက္မိ။ ေနာက္ဆုံးသတင္း- သူ႔ကိုယ္သူ မိုးခ်ဳပ္ခ်လုိက္သတဲ့။ ထိုးဇာတ္ဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ထက္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ေၾကကြဲျပ။ တလုံးတလုံးစီမွာ သူမရဲ့ ပုံေတြ အတြဲလိုက္ သီးၿပီး မ်က္ဝန္းထဲ ျပြတ္ခဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သဘာဝမက်မႈကို က်ေနာ္ ေမ့ခ်င္ေယာင္မေဆာင္ႏိုင္ျခင္း သည္လည္း တေၾကာင္းတပါဒ။ ဒီထက္ေအးစက္တဲ့ ဒီဘက္ ရင္ခြင္ထဲ ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္း အပိုင္းပိုင္းအစစေတြကို ေထြးေပြ႕ ထိုးစိုက္ခ်လုိက္တယ္။ ခင္ဗ်ားသိခ်င္တာ သူမ မဟုတ္လား။ အလားတူ သူမမ်ားရဲ့ ခ်ဳပ္ရိုးထဲမွာ။ ။
+++++

တကယ္ေတာ့ က်မမွာလည္း အားနည္းခဲ့တာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ က်မက အရြဲ႕တိုက္ခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ရွိတယ္။ မာန္တက္တယ္။ လူပါး၀တယ္ေလ..။ အဲဒီအခါ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္.. ဆိုးတာက ျမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ေက်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ေနတတ္တာကို ထည့္မတြက္တတ္တာပဲ..။ ဥပမာ.. က်မရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြေၾကာင့္ေပါ့။ (ဘယ္သူမွ Tag မလုပ္ေသးလို႔ ညံ့တာေတြ မေရးျဖစ္ေသးတာ ခု Tag ဦးမွလို႔ စိတ္ကူးရတယ္)။ က်မက ဘယ္လိုမွ ေရကူးသင္လို႔ မရ..၊ စက္ဘီးစီး ကားေမာင္း သင္လို႔မရ..၊ သခ်ၤာ အဂၤလိပ္စာ ညံ့၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္အပါအ၀င္ သိပ္ပံပညာရပ္ေတြမွာ ညံ့၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရင္ လိုက္မဆိုဘဲ မေနႏိုင္တာမ်ိဳး၊ လူေတြကို ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲမျမင္တတ္.. ဆရာ တပည့္.. ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ... ခြဲမျမင္တတ္ဘဲ လူလို႔ပဲ ျမင္တဲ့အတြက္ တန္းတူ တေျပးညီဆက္ဆံတတ္တာ..။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပီးေရာ.. ေခါင္းမာတတ္တဲ့ အက်င့္ကဆိုး... ဆိုသလိုပါပဲ။ အဲဒါေတြက က်မ ညံ့ခ်က္ေတြ အျဖစ္.. က်မကို အျမဲ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခ်င္တာက က်မက စက္ဘီး မစီးတတ္.. ေနာက္ကေတာင္မွ ေသခ်ာ စနစ္တက် လိုက္မထိုင္ တတ္တဲ့အတြက္ တပည့္ေတြ ေနာက္ကပဲ လိုက္ရပါတယ္။ (ဘားအံေရာက္မွ စက္ဘီးေနာက္က ေသခ်ာ လိုက္စီးဖူးတာမို႔ ၄ခါေလာက္ ျပဳတ္က်ပီး တခါမွာေတာ့ ေမးေစ့ပါ ကြဲသြားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္)။ ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေယာက်္ားေလးေတြ ေနာက္ကေပါ့။ အဲလို လိုက္ရင္လည္း က်မက လူေရြးေသးတယ္ (ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းလိုပဲ) အရပ္ရွည္တဲ့သူကမွာ ေျခ ေထာက္ဖို႔ လြယ္တာမို႔ က်မအတြက္ အႏၱရာယ္ နည္းတယ္ဆိုျပီး အရပ္ရွည္တဲ့ သူနင္းတဲ့ စက္ဘီးနဲ႔မွ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဆို လံုး၀မလိုက္.. ေၾကာက္လို႔။ ဒီေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ဆရာမတေယာက္ ေက်ာင္းသားေတြ စက္ဘီးေနာက္က လိုက္တယ္ဆိုတာက က်မနဲ႔ က်ေတာ့ 'အဲဒီ တခုလပ္ ဆရာမက...' လို႔ နာမ၀ိေသသန ပါလာပါတယ္။ က်မကလည္း လမ္းခပ္မ်ားမ်ားေလ..။ ဘားအံရဲ႕အနီး၀န္းက်င္ဆို အကုန္သြားခ်င္ေတာ့တာ။ သာမညေတာင္ ကိုသာ နည္းနည္းေ၀းလို႔ ကားနဲ႕ သြားတာ။

ဘားအံနဲ႔ ၄မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေတာင္ကေလးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုလည္း ဆရာေတာ္ ဦးပညာသာမိ (ေတာမွီရဟန္း)နဲ႔ စကားေျပာရတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ခဏခဏ သြားတာပဲ။ ေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ေက်ာင္းကေန ၁၀မိုင္ေလာက္သြားရတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာအေၾကာင္းတခု ရွိတဲ့.. အင္မတန္လွတဲ့.. ဇြဲကပင္ ေတာင္ေျခက ေရတံခြန္ဆီလည္း မၾကာခဏ သြားတာပဲ (ေနာက္ပိုင္း post တခု သပ္သပ္ေရးပါ့မယ္)။


(ေရတံခြန္အသြားလမ္းေပၚက ျမင္ရတဲ့ ဇြဲကပင္)

ျပီးေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ကိုပဲ မတူတဲ့ လမ္းႏွစ္ဘက္ကေန ခဏ ခဏ တက္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေသးတာ။ ေနာက္.. ကန္သာယာဘက္.. ကုန္းထိပ္(ရံုးကုန္း)မွာ.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေသးတာ။ အျမဲတမ္းကေတာ့ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး တပည့္ေတြနဲ႔.. သူငယ္ခ်င္း ဆရာမတေယာက္ ဆရာတေယာက္ေတာ့ အျမဲပါတာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း တမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်မအတြက္ေတာ့ အဲလိုေျပာတဲ့သူေတြကို အံ့ၾသတာပါပဲ..။

အဲဒီအခါ စိတ္ညစ္သမွ် စိတ္ရႈပ္သမွ် အလုပ္ေတြခ်ည္း ဖိလုပ္တာပဲ..။ ေက်ာင္းတြင္း activities ေတြဆိုလည္း က်မေျခ က်မလက္ပဲ။ စာအုုပ္ကိစၥ အေရးၾကီးလို႔ ရန္ကုန္ဆင္းရတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ အခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ.. ဘယ္သူေတြ စကားတင္းဆိုေနလဲ.. မသိတခ်က္ သိတခ်က္..။ စိတ္ေတြြ ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါမယ္။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲျပီး ၾကိဳးတုတ္တုတ္တေခ်ာင္းကို ရေအာင္ရွာျပီး ထုတ္တန္းမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ည္မိတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ မ်က္ေစ့မွိတ္ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴထုတ္ျပီး ေခါင္းကို နာနာခါမိတာ.. ခုထိ။ ျပီးရင္ ကဗ်ာတပုဒ္ကို မက္မက္စက္စက္ သတိရတယ္။
ေသာကခြက္၃၀

အနာတရလက္မ်ား တုန္ရီေနၾက
အႏွစ္၃၀ျပည့္ ေသာက္ေရအိုးထဲ
ေရတခြက္ ႏွစ္ယူခပ္လိုက္တဲ့အခါ
ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲေသာကေတြ ပါလာတယ္
ခြက္အျပည့္။

သြန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္လည္း
အႏွစ္၃၀လံုးလံုး ျပဳစု ကုသခဲ့ရတဲ့
ႏွလံုးသား ဆံုးရႈံးမယ္၊
မက္ေလာက္စရာမရွိေပမဲ့
ဒါပဲရလဒ္ျဖစ္ေလတဲ့
အတိတ္ေတြ ဆံုးရႈံးမယ္၊

အၾကိမ္ၾကိမ္အလီလီ
ကြန္ေပါင္းတင္ခဲ့ရတဲ့
ေဟာဒီမ်က္ႏွာၾကီး အရွက္ရေပလိမ့္။
ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္ရင္လည္း
မနက္ျဖန္ေတြက
ေရာက္မလာေသးခင္
ေျခာက္ေသြ႔ႏွင့္ၾကျပီး
မကမ္းလွမ္းရေသးတဲ့ ခ်စ္သူက
ရင္ကို ဟက္တက္ခြဲဖို႔ ၾကံစည္ဦးမယ္၊

သူပဲ ကိုယ့္အမိ
သူပဲ ကိုယ့္အဖ လုပ္ခဲ့ရတဲ့
စိတ္ကူးယဥ္အနာဂတ္ၾကီး
တြန္႔လိမ္ေခြေပ်ာ့
ေလေလ်ာ့ႏွင့္ေပလိမ့္။

ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရဲ႕
အဲဒီ ဆိတ္ျငိမ္သေယာင္ေယာင္
၃၆၅ၾကိမ္ေျမာက္ညေတြေပါ့
ငါ့ကိုညိွဳ႕ျပီး မ်ိဳခဲ့ပံုမ်ား
စုန္းစုန္းၾကီးျမဳပ္ခဲ့တာ အၾကိမ္၃၀
ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ
ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့
ေသာကခြက္ျပည့္က ၃၀။ ။

(စန္းဦး)
ၾကည့္ပါဦး.. က်မတို႔ ေခတ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ.. ရင္ခုန္သံေတြ ဘာသာစကားေတြ တူေနၾကတာ။ အားလံုးရဲ႕ သက္တမ္း ၃၀မွာ ဘာမွ အႏွစ္သာရ တန္ဖိုး မေတြ႔ရ။ မရေသးတာေတြကိုေတာင္ ၾကိဳဆံုးရႈံးႏွင့္ေနရတဲ့ ေခတ္ထဲက ဘ၀ေတြ။ ၁၉၉၅ ဟာ.. က်မရဲ႕ ေသာကခြက္ ၃၀ျပည့္ႏွစ္ေလ..။

အဲဒီႏွစ္ ဇြန္ ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္ရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြက က်မအတြက္ ခါတိုင္းလို မေအးျမႏိုင္ခဲ့ပါ။ အဲဒီအခါ က်မက ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းခံရျပီးသား စာမ်က္ႏွာလို႔ ယူဆေတာ့တာေပါ့။


+++++


17 comments:

လင္း said...

ဆရာမေရ အဲလိုမ်ိဳး ဆီလို အေပါက္ရွာျပီး ကဲ့ရဲ ့ ျပစ္တင္တတ္တဲ့ သူေတြကို တကယ္မုန္းတယ္။
အေပၚယံ အျမင္နဲ ့ၾကည့္ျပီး ျပစ္တင္ရံွဳခ်တတ္တဲ့ သူမ်ိဳးဆို ပိုမုန္းဖို ့ေကာင္းေသး။ ဆရာမ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ျမင္ၾကည့္လို ့ရပါတယ္။

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းထားျပီးသား စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံတယ္ ျပန္ျပင္ခ်င္ျပီး ျပင္ခြင့္မရတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားၾကီးမို ့ လူကလုပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာဆိုတာကို လံုးး၀မေထာက္ခံဘူူး

MANORHARY said...

လူ႔ဘ၀ဆိုတာၿပဌာန္းထားၿပီးသားစာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔စာအုပ္
တစ္အုပ္ပဲ..ဘာလို႔ကိုေအာ္ပီက်ယ္ကၿငင္းတာလဲ..
ဒါဆိုခုသူတည္ေဆာက္ထားတဲ့ဘ၀ဟာသူ႔ကံၾကမၼာမပါပဲ
သူ႔ဟာသူတည္ေဆာက္ထားတာတဲ့လား...ေတြ႔မွေမး
လိုက္ပါဦးမယ္။
အထူးသၿဖင့္ဗုဒၶဘာသာေတြဆိုရင္ပိုၿပီးယံုရဦးမယ္။ကိုယ္
အတိတ္ဘ၀ကလုပ္ခဲ့တဲ့ကံအရဒီဘ၀မွာလာၿပီးေပးေၿခရ
မယ့္ရယူရမယ့္၀ဋ္ေၾကြးေတြကပါလာၿပီးသားေလ...

MANORHARY said...

ကိုေဇယ်ာလင္းရဲ႕ကဗ်ာေလးကိုၾကိဳက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ကိုစန္းဦးရဲ႕ေသာကခြက္ ၃၀ ..အဲဒါကိုေတာ့
မေနာ္လည္းမွတ္စုထဲကူးထားခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ၃၀ အ႐ြယ္
က်ၿပန္ဖတ္ဖို႔..ဒါေပမယ့္..အဲဒီထက္ဆိုးတဲ့ေသာကေတြ
နဲ႕ၿပန္ေတာင္မဖတ္ရဲခဲ့ဘူး..

Anonymous said...

ဆရာမေရ ဘ၀ေတြက ေမာတယ္ေနာ္။

M.Y. said...

ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ေရာ ဆရာမေရာ မမွားပါ။

ဘ၀ဆိုတာျပဌာန္းျပီးသားစာမ်က္ႏွာေတြဆိုတာအမွန္ပါ။ ေနာက္ဘ၀အတြက္ျပဌာန္းမယ့္ စာမ်က္ႏွာေတြအတြက္ေတာ့ဒီဘ၀မွာ လူကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွာပါပဲ။

ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းျပီးသားစာမ်က္ႏွာေတြ ကိုခ်ည့္ေစာင့္ထုိင္ဖတ္ေနရုံသက္သက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ အဲဒိ စာမ်က္ႏွာေတြ ကိုလူကလုပ္တယ္ဆိုတာလဲမမွားပါ။

အဲဒိစာမ်က္ႏွာေတြကိုလူက လူခ်င္တိုင္းလုပ္ဖုိ ့ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဖန္တီးဖို ့အတြက္ကေတာ့ က်င္လည္ရရာ ေခတ္စနစ္ ၊ လူမႈ၀န္းက်င္အဆင့္ ၊ အေနအထား အားလုံး နဲ ့လဲဆိုင္မယ္ထင္တာပဲ။

၂၄ ဖတ္အျပီးမွာ Discrimination, Cultural & traditions ေတြအေႀကာင္းစဥ္းစားသြားပါတယ္။

M.Y. said...

ေဇယ်ာလင္း ရဲ ့စကားလုံးေတြ အားေကာင္းလိုက္တာ..ခပ္စူးစူး နင့္နင့္ႀကီး ကို ျဖတ္၀င္သြားတယ္...

s0wha1 said...
This comment has been removed by the author.
s0wha1 said...

အန္တီ...
('သူ႔ေယာက်္ား ဘိန္းစြဲေလာက္ေအာင္ သူက ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္လဲမွ မသိတာ' .. 'တပည့္ေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔...' ဆိုတာမ်ိဳးက စျပီး 'ေယာက်္ားကို ဂရုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနတာကိုး' ဆိုတဲ့ အထိေပါ့။ လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတာ။
'အဲဒီ တခုလပ္ ဆရာမက...'
'ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ျဖစ္ျပီးေတာ့... တဲ့။)

ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္... လူ႔ပါးစပ္ေတြက။

('ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုေတာင္ မထိန္းႏိုင္တဲ့ မိန္းမ' ဆိုပဲ..။ ေယာက်္ားဆိုတာ မိန္းမက ထိန္းမွ ရမယ့္ သတၱ၀ါလား.. စဥ္းစားစရာပါ။)

အဲဒီလို အေျပာမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတာ႔ သမီးလည္း ခဏခဏ ျငင္းရဖူးတယ္။ မသိလို႔ ေမးခ်င္တာက အဲဒီေယာက္်ားဆိုတာေတြက ဦးေႏွာက္မရွိ၊ အသိဥာဏ္မရွိတဲ႔ လူေတြလားလို႔ပါ။ မိန္းမဆိုတာမ်ိဳးက အႀကံဥာဏ္ေလးေပးရံု၊ ျဖစ္သင္႔တာေလး ေျပာျပရံုပဲ တတ္ႏိုင္မွာေပါ႔။ ဒါကို လူေတြ ဘာလို႔ နားမလည္ၾကလဲ အံ့ဩလြန္းလို႔။

(ေရကူးသင္လို႔ မရ..၊ စက္ဘီးစီး ကားေမာင္း သင္လို႔မရ..၊
ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခ်င္တာက က်မက စက္ဘီး မစီးတတ္.. ေနာက္ကေတာင္မွ ေသခ်ာ စနစ္တက် လိုက္မထိုင္ တတ္)

သမီးနဲ႔ တူလြန္းလို႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရယ္မိတယ္။ စက္ဘီးဆိုရင္လည္း ျဖည္းျဖည္းေလး အရွိန္နဲ႔ လွိမ္႔ေနတုန္း ခုန္မတက္တတ္။ ဆိုင္ကယ္ဆိုလည္း ေရွ႕ကလူကို ကိုင္ၿပီး တက္ဖို႔ အဲဒီလူကို ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေလာက္ မယံုတာနဲ႔ပဲ ေျခဖ်ားေထာက္ေထာက္ၿပီး ေသခ်ာ တက္ရလြန္းလို႔ ေျခေထာက္ေတြလည္း အေၾကာျမတ္ပဲ။ ေနာက္ဆံုးတရားခံက အသားနာမွာ အရမ္း ေၾကာက္တတ္လို႔ ခုလိုျဖစ္တတ္တာ အန္တီရဲ့။

၂၄ ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ကဗ်ာေတြလည္း ေကာင္းသလို၊ ဖတ္ရင္း ရယ္ရ၊ ၀မ္းနည္းရ၊ စိတ္မေကာင္းရနဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုကို နင္႔နင္႔သီးသီးရလိုက္လို႔။


ကိုေမာင္ရင္ ေျပာတာကို ျငင္းစရာမရွိေလာက္ေအာင္ အျပည့္အ၀ႀကီး ေထာက္ခံတဲ႔အတြက္ အန္တီ ေမးထားတာကို ေျဖၿပီးသလိုေတာင္ ျဖစ္ေသး။:P

kay said...

အမေရ- ခုမွ ျပန္ေရာက္လို႕..၂၃ -၂၄ တျပိဳင္တည္း ေမာ့ခ်သြားတယ္။ မူးသြားတာပဲ။
လူ႕ဘ၀ဆိုတာ..ျပဌါန္းျပီးသား- ေက်ာင္းသံုးဖတ္စာအုပ္တအုပ္ေပါ့။ ျပင္ခ်င္တဲ့သူက..ျပင္ရင္လည္း..ေျပာင္းအံုးမွာပဲ။ ကိုယ္တိုင္လဲ..ဖတ္ခ်င္သလိုသာဖတ္.. သင္ခ်င္သလိုသာသင္။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

အင္း အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲက ကိုသီဟ ေရးလိုက္တဲ့ စာေလးကို နင္က မဖတ္လို႕ ငါနဲ႕ခက္မာနဲ႕ ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်တာေရာ မွတ္မိေသးလား။ ၃၃ လမ္းက ေလထန္ကုန္းမွာ... သူက ငါ့ကိုညာတာ ငါမုန္းတယ္ တဲ့ နင္ေျပာခဲ့တာေလ...ဒီ အပို္င္း ၂၄ ကိုေတာ့ ငါက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ဖတ္ခဲ့တယ္ သူငယ္ခ်င္း...

ုုkonhongsar said...

ဟုတ္တယ္ အန္တီ အန္တီ့ရဲ႔ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းထားျပီးသား စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေထာက္ခံပါတယ္၊ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိမျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔ ဆုိထားတဲ့ အရာေတြက ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ အားတင္းထားတင္းထား ျဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔ၾကံဳဘူး သူေတြအတြက္ေတာ့ အန္တီ့ ရဲ႔ ခံစားခ်က္ကို လက္ခံၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ လက္မခံခ်င္တဲ့ လူေတြကလည္း သူတုိ႔ကိုသူတုိ႔ တစ္ခုခု မွားေနပီးလုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ အန္တီ့ရဲ႔ ႏွလုံးသားနဲ႔ ရင္းၿပီးေရးခဲ့တဲ့ စာေတြက သမီးတုိ႔အတြက္ တကယ့္ကို စံနမူနာယူစရာပါ၊ လူတုိင္းဟာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ခ်ေရးဖုိ႔ လြယ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႔ အျဖစ္က ကိုယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအ၇ာကို သူမ်ားကုိ စာနဲ႔ ေရးသားတင္ျပဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ ႏုတ္ကေနေျပာဖုိ႔ေတာင္ မရဲၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ အန္တီ့ရဲ႔စာေလးကို ဖတ္လုိက္ရလုိ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ့္ဘ၀ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာတက္လာမယ္လုိ႔ သမီးယုံၾကည္မိပါတယ္ အန္တီ၊

Unknown said...

ဟုတ္တယ္ အန္တီ အန္တီ့ရဲ႔ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျပဌာန္းထားျပီးသား စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေထာက္ခံပါတယ္၊ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိမျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔ ဆုိထားတဲ့ အရာေတြက ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ အားတင္းထားတင္းထား ျဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔ၾကံဳဘူး သူေတြအတြက္ေတာ့ အန္တီ့ ရဲ႔ ခံစားခ်က္ကို လက္ခံၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ လက္မခံခ်င္တဲ့ လူေတြကလည္း သူတုိ႔ကိုသူတုိ႔ တစ္ခုခု မွားေနပီးလုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ အန္တီ့ရဲ႔ ႏွလုံးသားနဲ႔ ရင္းၿပီးေရးခဲ့တဲ့ စာေတြက သမီးတုိ႔အတြက္ တကယ့္ကို စံနမူနာယူစရာပါ၊ လူတုိင္းဟာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ခ်ေရးဖုိ႔ လြယ္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႔ အျဖစ္က ကိုယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအ၇ာကို သူမ်ားကုိ စာနဲ႔ ေရးသားတင္ျပဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ ႏုတ္ကေနေျပာဖုိ႔ေတာင္ မရဲၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ အန္တီ့ရဲ႔စာေလးကို ဖတ္လုိက္ရလုိ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ့္ဘ၀ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာတက္လာမယ္လုိ႔ သမီးယုံၾကည္မိပါတယ္ အန္တီ၊

Anonymous said...

စာေရးဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ေရာ
ေက်ာင္းဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ပါေလးစားပါတယ္
ဒါေပမယ့္ လူ႕ဘ၀ဆိုတာျပဌာန္းျပီးသားစာအုပ္
တအုပ္ပါဆိုတာကိုေတာ့ လံုး၀ (လံုး၀)လက္မခံႏိုင္ပါဘူး.....
ေနာက္တခုက ဆရာမမေနာ္ဟရီ က ကိုေအာ္ပီက်ယ္ကိုေ၀ဖန္ပံုကလည္းသိပ္ မေျပျပစ္လွပါဘူး...ဘာေၾကာင့္ျငင္းျငင္း
သူ႔မွာျငင္းခြင့္ရိွပါတယ္
ေနာက္ျပီး ဗုဒၶဘာသာေတြဆိုပိုျပီးယံုရဦးမယ္ဆိုတဲ့စကား
က စာေရးဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ဘာသာတရားကို ဒီေလာက္ပဲနားလည္လားလို႔ေတြးစရာျဖစ္ေစပါတယ္။
ဗုဒၶ၀ါဒ က ျပဌာန္းခံ၀ါဒလား...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အတိတ္ဘ၀ေတြရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္သက္သက္ပဲလား
ဒါဆို ခုဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ ဘ၀ကိုအပင္ပန္းခံတည္ေဆာက္ေနေတာ့မွာလဲ
အရာရာျပဌာန္းခ်က္အတိုင္းဆိုမွေတာ့
ပြဲကျပီးေနျပီပဲကို
ေနာက္ဆံုးလက္ရိွအာဏာရွင္ ကိုလည္း ေတာ္လွန္ေနစရ႔ာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့
အခ်ိန္တန္သူ႔ကံအတိုင္းသြားမွာေပါ့
တကယ္ပဲအဲ့လိုလက္ခံထားပါသလားေမးခ်င္
ေ၀ဖန္ခ်င္ပါတယ္

ေမျငိမ္း said...

လင္း.. မေနာ္..ကေမာင္ရင္.. s0wha1... ေက.. konhonsa.. lawinoon... တကယ္ေတာ့ က်မေျပာျပီးသားပါ... ဘသူမွ အႏိုင္မရတဲ့အျငင္းဆိုတာကို.. ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကေမာင္ရင္ေျပာသလို ၂ခုလံုးက မွန္ေနလို႔ပါပဲ..။ အတိတ္ကံက ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို ကိုယ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ ဖန္တီးရ မွာပါ..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအတြက္ လုပ္ႏိုင္ခြင့္ဆိုတာကလည္း အေျခေနေတြ လိုတယ္ ဆိုတာ.. အဲဒါကလည္း ကံနဲ႔ဆိုင္ေနသလိုပါပဲ..။ တခုပဲ စာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေတာ့ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ရမွာပါ။

ရြာသားေလးေရ.. ဒါေၾကာင့္ပဲ အမတို႔ေခတ္ တေလွ်ာက္ အင္မတန္ ပင္ပန္းၾကရတယ္လုိ႔ ေျပာရတာပါပဲ။

ေဒၚခင္မင္းေဇာ္..မွတ္မိတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ္ကလည္း သိပ္တင္းမာ နာက်င္လြန္းခဲ့သလား လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕မာနနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ခဲ့တာ.. မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

Yellow Breezeကိုေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်မက စာေရးဆရာမမို႔ ေက်ာင္းဆရာမမို႔ ေလးစားတာနဲ႔ ကိုယ့္အယူအဆကို ေျပာတာဟာ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးရွင္။ အဲဒါကိုက က်မတို႔ ဗမာေတြ လြဲေနတာပါ။ ဗုဒၶတရားနဲ႔လည္း လြဲေနပါတယ္။ ဗုဒၶကေတာင္ ငါေျပာတာေတာင္ စဥ္းစားျပီးမွ လက္ခံပါလို႔ ကာလာမသုတၱံမွာ ေျပာခဲ့တာ ပါ။(အတိုခ်ဳပ္ေျပာျပတာပါ)။ ဆိုေတာ့ အားလံုးစဥ္းစားဖို႔သာပါပဲ။ ပီ နဲ႔ က်မ ျငင္းတာ လည္း အဲလို..ပါပဲ။ က်မတို႕စာေပေလာကသား ေတြက ေမာင္ႏွမေတြလို အျမဲ ျငင္းၾကခုန္ၾက ေဆြးေႏြးၾကပါ။ မေနာ္က အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ.. က်မတို႔ခ်င္းသိတဲ့ ေလသံပါပဲ။ မေနာ္ေျပာတာကို က်မ နားလည္သလို ပီလည္း နားလည္မွာပါ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုရင္ အတိတ္ကံအေၾကာင္းကို လက္ခံပီးသားလို႔ပဲ ရိုးရိုးေလး ဆိုလိုတာပါ။ ဗုဒၶဘာသာဟာ ျပဌာန္းခံလားဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ကံအေၾကာင္းတရားဆိုတာကို ေသခ်ာ ေလ့လာဖတ္ရႈေစခ်င္ ပါတယ္။ ျပီးရင္ က်မတို႔ ျပည္သူေတြ တာ၀န္ေက်ပါလ်က္နဲ႔ အန္တီစုတို႔ ၾကိဳးစားပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ အမွန္တရားက ခုထိ အေရးနိမ့္ေနပါေသးသလဲ...။ ျပီးေတာ့ လူထုက သူတို႔ မလုပ္တဲ့ ဆိုးက်ိဳးဆက္..(ဥပမာ..နာဂစ္)ကို ခံစားရတာေတြ။ တကယ္ေတာ့ yellowbreeze ေ၀ဖန္တဲ့ အခ်က္ေတြက သိပ္က်ယ္ေျပာပါတယ္။

Nyo Htet Nyo said...

ကဗ်ာဆိုတာခံစားမႈရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္ပဲ လို႔ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္က ေျပာခဲ့တယ္။ ျမသီလာဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကဗ်ာပဲ။ မတို႔ရက္မထိရက္တဲ့ ပန္းကေလး။ တစ္ခုပဲ….ဆံုးသြားမွာ ေၾကာက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ဒီေလာက္ပါပဲ။ ….ေမ့လို႔….ဆရာစန္းဦး ကဗ်ာက မဂၢဇင္း တခုခုထဲပါခဲ့တာထင္ရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီထဲလဲ ရွိေနတယ္။ ဆရာမက်န္းမာပါေစ။

Moe Cho Thinn said...

ဆရာမေရ
မအားတာနဲ႔ ခုမွ လာဖတ္ႏိုင္တယ္။ ပို႔စ္ေရာ ကြန္မန္႔ေတြေရာ ဖတ္ၿပီး အေတာ္ေမာသြားတယ္။

ကိုေမာင္ရင္ေျပာတာကို အျပည္႔အ၀ လက္ခံပါတယ္။ ဆရာမရဲ႔ ရုိးသား ပြင္႔လင္းမွဳကို ဒီပို႔စ္မွာ အထင္းသား ျမင္ရတာမို႔ နာၾကင္ရ၊ ပိုနားလည္ရတာပါပဲ။
သူလဲ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ၾကံဳခ်င္ပါ႔မလဲ လို႔ မိန္းမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးနဲ႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ကို မေကာင္းတဲ႔ စကားတခြန္း လက္လြတ္စပယ္ေျပာဖို႔ အေတာ္ခက္ခဲမွာပါ။

တခါတေလက်ေတာ႔လဲ ဆရာမေရ..အတိတ္ကားလဲ အရိပ္မ်ားလို ေပ်ာက္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဆရာမကို ခ်စ္ေသာ
ခ်ိဳသင္း

တိမ္ညိဳသခင္ said...

ဆရာမ ကို သိေနတဲ့ ဆရာမ က မသိတဲ့ ၉၅ ဘားအံ ပထ၀ီေမဂ်ာ က ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ပါ.. ရိုးသားစြာ၀န္ခံရရင္ ဆရာမရဲ ့ စာေတြကို ဒီေန ့မွ စဖတ္ ျဖစ္တယ္.. ဘားအံခရီး က စ ဖတ္ ျဖစ္တာ စာေရး ဆရာမ လို .စသိကတည္းက ေလးစားမိတာ. အဲဒီကာလေတြ မတိုင္ခင္ ကတည္းက ဘယ္သူမွ မဖတ္ တဲ ့ ကဗ်ာေတြ ေရး ေနတာ. အစ အဆံုးဖတ္ျပီးမွ ကြန္မဲန္ ေပးမလို့ ့ဘဲ.. ဒါေပမဲ ့ ဖတ္မိ ခ်ိန္မွာ ဘဲ အခုျဖစ္ ေနသလို ခံစားမိလို ့(ဓါတ္ပံုေတြ ျမင္ေတာ့) အဲဒီ ကာလေတြ က သိပၸံ ဆရာမေတြရဲ.စကားေတြေၾကာင့္ ၀ဇၨာ ဆရာမ အေနနဲ ့ ေၾကကြဲ ခဲ့ မွာဘဲ ဌာန မတူတဲ့ ပ႗ိပကၡ ေတြ ကလည္း ရိွခဲ့ ၾကတယ္ေလ..အဲဒါ နဲ.ပတ္သက္ျပီး ဆရာမ တစ္ေယာက္နဲ ့ စကားအေျခအတင္ ျဖစ္ဘူးခဲ့တယ္ ပညာတတ္ေတြ ကလည္း အက်ိဳးမရိွ တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္တတ္တာဘဲလား ေမးမိ လို့ ့သူကလည္း ေျပာပါတယ္ ကိုယ္နဲ ့မဆိုင္ဘဲ မစပ္စုနဲ ့တဲ ့ကိုယ္နဲ ့အရြယ္တူ မဟုတ္ဘဲ မေ၀ဖန္ နဲ ့တဲ့...က်မ က ၉၇ မွာ ထိုင္းကိုထြက္သြားတာ အိမ္ျပန္လာတိုင္း ေဒၚခင္စန္းေ၀ ဆီ ေရာက္တယ္ ေဒၚခင္မ်ိဳးသန္ ့ကိုေတာ ့ ခုထိ ရွာလို့ ့မေတြ ့ဘူး..ခု မေလးရွားမွာ ၂၀၀၀ခုနွစ္ကတည္းက ေရာက္တာ.. မိုးမခ မွာ ဆရာမ အေၾကာင္းေတြ ေတြ ့ရေတာ ့ဆရာမဘဲ ျဖစ္မယ္လို ့ထင္ျပီးသား ၂၀၀၉ ဇြန္မွာျပန္ေတာ ့ေဒၚခင္စန္းေ၀ နဲ ့ဆရာမ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေသးတယ္...ေရးေတးေတး သိေအာင္လို ့ေျပာျပတာပါ..အခ်ိန္ေတြ လုသလိုျဖစ္သြားျပီ.. အတင္းေတြ အဖ်င္းေတြနဲ. ပတ္သက္လို ့ကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ဂရုစိုက္ရင္း ကမၻာက်ဥ္းတယ္လို ့ ဘဲေျပာပါရေစ. ကိုယ္ ့အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ၾကတာဘဲ လုပ္ၾကရမွာဘဲေလ.. က်မ က ၉၄..၉၅ ေလာက္က ဆရာမ မ်က္စိ ေနာက္ခဲ့ မဲ့ GEC ရံုးခန္း မွာ၀င္ထြက္ေနခဲ့ တဲ့ ဓါတ္ပံု စိုးမိုး ပါ....