အဲဒီမနက္ခင္းမွာ မိုးဖြဲဖြဲေလး ရြာတယ္။ မိုးရြာတာကို
အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ဟားဗတ္ေျမကို နင္းတဲ့ေန႔မွာ မိုးရြာေနတာကိုက
က်မႏွလံုးသားထဲက သံမႈိတစ္ပြင့္ျဖစ္တဲ့ ျမသီလာကို ပို သတိရစရာျဖစ္ေစ ခဲ့တာေပါ့။ အေမရိကန္တို႔ရဲ႕
ဟားဗတ္ကေရာ.. သူတို႔အတြက္ေတာ့
စိမ္းလန္းေအးျမေသာ ေက်ာင္းေတာ္ရာပဲ မဟုတ္လား။ တကၠသီလ..
ေကာင္းေသာ အက်င့္အၾကံတို႔ ရွာမွီးရာ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ရရာ တကၠသိုလ္…။ လန္းဆန္းတက္ၾကြမႈတို႔ ရွင္သန္ရာ ေျမ။
တကယ္တမ္း သူ႔ေျမကို စနင္းခ်ိန္မွာ လူတကာက သူ႔ရုပ္တုရဲ႕
ေျခေထာက္ကို ကိုင္ရင္ ဟားဗတ္ကို ျပန္လာရ တယ္ လို႔ ယံုၾကတဲ့
ဟားဗတ္တကၠသိုလ္အဓိပတိၾကီး John Harvard ထက္ က်မ သတိရေနတာက Mark Zukerburg ကိုပါ။ အဲဒီ
လူငယ္ေလးက ကမၻာ့လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို လႊမ္းမိုးသြားတဲ့ facebook Network ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဒီေျမေပၚမွာပဲ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီ ၂၀၀၄
တုန္းကဆို Mark က အသက္ ၂၀ ေတာင္ မျပည့္ေသးတာ…။ အဲဒီလူငယ္ေလးရဲ႕ ထြင္လိုတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ဘယ္လို ပြင့္လန္းခဲ့သလဲ..
ဘာေၾကာင့္ ပြင့္လန္းခဲ့လဲ.. အဲလို
စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ က်မ မ်က္ရည္လည္လာမိတာ ဘာေၾကာင့္လဲ မသိပါ။ ဟားဗတ္က အဲလိုနဲ႔
က်မကို စတင္ညွိဳ႕ယူခဲ့ပါတယ္။
သစ္ေတာ္ပင္ေတြနဲ႔ စခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းဝင္းၾကီးမွာ Ivy ႏြယ္ပင္ေတြ လွလွပပ တြယ္တက္ေနတဲ့ ေရွးက်
ခန္႔ညား တဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးေတြေရွ႕မွာ က်မဟာ တိုးတိတ္ ျငိမ္ဝပ္သြားခဲ့ရတယ္..။ မေျခာက္ေသြ႔ပါဘဲနဲ႔ ေအးခ်မ္း ဆိတ္ျငိမ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းဟာ
တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ အရွိန္အဝါၾကီး လွတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းဝင္း က
တိတ္ဆိတ္ေနေပမဲ့ ၾကီးမားခန္႔ထည္လွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးနဲ႔ ေသသပ္တဲ့
သစ္ပင္အုပ္ေတြထဲမွာ ဒီဒီ တို႔ ေဂ်ဆန္တို႔ အီလီေယာ့ တို႔ သီအိုဒို တို႔ရဲ႕
စကားသံေတြ က်မ ၾကားတယ္။ ပါေမာကၡ ဂၽြန္ဖင္ေလ ရဲ႕ ဂႏၶဝင္ စာေပ ပို႔ခ်ေနတဲ့
အသံၾကားတယ္။ ဒင္နီ ရဲ႕ စႏၵယားသံကိုလည္း တိုးသဲ့သဲ့ၾကားတယ္။
တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ဒီလမ္းေတြေပၚ ဘရက္အိုဘားမားလည္း
ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ.. ဘီလ္ဂိတ္လည္း ေလွ်ာက္ခဲ့ တာပဲ။ မာ့ခ္ ဇူကာဘတ္ ရဲ႕ ေျခရာ ေတြလည္း
လတ္ဆတ္တုန္း ရွိဦးမွာလို႔ သတိရတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ အနီ အဝါ လိမ္ေမာ္ အေရာင္ ၃မ်ိဳး
ေရာေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ကို ငံုထားးတဲ့ အေဆာက္အဦး ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လို႔
အနားကပ္သြားၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးေနတဲ့ JFK ကို ေတြ႔တယ္။ JFK’s
Harvard , Harvard’s JFK တဲ့ေလ။ အေမရိကန္ ရဲ႕ သမၼတ ၈ ေယာက္ကို
ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းၾကီးမွာ JFK ကို အထူးတလည္ဆန္ဆန္
ေတြ႔ လိုက္ ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါပဲ။
ဟားဗတ္ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးေတြရဲ႕
ဟိတ္ဟန္ကလြဲလို႔ ဘာပကာသန အခင္းအက်င္းအျပင္အဆင္မွ ရွိမေနတဲ့ သဘာဝသစ္ပင္
ပန္းပင္ေတြထဲ သာယာေနတဲ့ ဒီ ေရွးအက်ဆံုး ကမၻာ့ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ေက်ာင္းၾကီးဟာ
ပကတိရိုးစင္းတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ ဂႏၶဝင္ဆန္လိုက္ေလ။ အဲဒီ သစ္ေတာ္ ပင္ ေတြ… ေမပယ္ပင္ေတြေအာက္မွာ သူတို႔ေတြ
လဲေလ်ာင္းရင္း ထြင္ဥာဏ္ေတြ စိတ္ကူးဥာဏ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးလာ ခဲ့ၾကေလသလား။ ရုတ္တရက္
ရလာတဲ့စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုးကားေလ့လာစရာမ်ားလိုလာရင္ အေျပးေလး သြား ရွာဖတ္စရာ
စာၾကည့္တိုက္ ၇၀ ေက်ာ္က အဆင္သင့္ ရွိေနေလေတာ့ ဘာမွ ေၾကာင့္ၾကစရာမလိုဘဲ ဆက္ပြားမ်ား
ရံုေပါ့။ အဲဒီအခါ ဒီေက်ာင္းဝင္းထဲ စာၾကည့္တိုက္ေပါင္း ၈၀ နီးပါး ရွိတယ္ဆိုတဲ့
အသိကလည္း က်မကို သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔အတူ ၾကည္ညိဳ အားက် စိတ္ကိုပါ ျဖစ္ေပၚေနေစခဲ့ပါတယ္။
သုေတသနလုပ္လိုတဲ့သူေတြကို အထူးပံ့ပိုးတဲ့ ေက်ာင္း ဆိုတဲ့ အသိ ဟာ က်မရဲ႕ အလြမ္းေတြကို
တိုးေစတယ္။ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ဘယ္သူေတြကို လြမ္းသလဲ မေမးပါနဲ႔။ ဘယ္ကို လြမ္းသလဲ
မေမးပါနဲ႔။
ဒီလိုေျပာေတာ့ျဖင့္ ဟားဗတ္ ဆိုတာက ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူတို႔ရဲ႕
ေက်ာင္းကိုးလို႔ ေျပာစရာ ရွိလာပါမယ္။ က်မ သိသေလာက္ေတာ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူေတြ
ေစ်းၾကီးေပးၿပီး တက္ရတဲ့ ဒီေက်ာင္းဟာ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့
ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ကူညီေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ.. ထူးခၽြန္ဆုေၾကးေတြ ေပးၿပီး ပညာသင္ေပးတဲ့ အစီစဥ္ေတြလည္း
ရွိတာပါ။ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေလာက္ေအာင္ ေတာ္ဖို႔ တတ္ဖို႔ေတာ့လည္း လိုပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟားဗတ္ဟာ သိပၸံပညာရွင္ အေက်ာ္အေမာ္ေတြ .. ႏိုဘဲ
ဆုရွင္ေတြ .. တီထြင္သူေတြ .. ပါရမီရွင္
အႏုပညာသမားေတြ .. သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြ..အမ်ားၾကီး
ေပါက္ဖြားခဲ့ရာ ေျမလည္း ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပဲ ဟားဗတ္ဟာ အေမရိကန္ျပည္ရဲ႕
ဟားဗတ္ေပမဲ့ ကမၻာ့ႏွလံုးသားေတြ ပ်ိဳးေထာင္ရာေျမ ဆိုလည္း မမွား ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။
++++
ဟားဗတ္မွာ ကံေကာ္ပင္ေတြ .. စိန္ပန္းပင္ေတြ.. ေရတမာပင္ေတြ
မရွိေပမဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြေတာ့ ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တံခါးေတြ ဖြင့္ထားတဲ့
ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ အၾကိဳအၾကားေတြ သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားမွာ ထီးေတြကြယ္ထားတဲ့
ခ်စ္သူစံုတြဲေတြေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။ ဟားဗတ္တဝိုက္မွာ က်မ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သေလာက္ေတာ့
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ဟန္နဲ႔ လူငယ္ေလးေတြ။ အနည္းဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္မွာကိုင္ထားတဲ့
လူငယ္ လူလတ္ လူၾကီးေတြ..။ ဟားဗတ္ တဝိုက္မွာ အမိႈက္ပံုးေတြ..
ထရန္စေဖာ္မာေသတၱာေတြ.. လမ္းေဘးက
ခံုတန္းေလးေတြမွာ ပန္းခ်ီေတြ ေရးထား တာ.. ဂရပ္ဖတီေတြ
ဆြဲထားတာ တစ္ခုမလပ္။ ဟားဗတ္လမ္းေပၚက ေကာ္ဖီဆိုင္.. အေအးဆိုင္ေလးေတြက
ပန္းျခံအေသးစားေလးေတြလို .. အျပင္အဆင္နဲ႔။ ဟားဗတ္ပရိဝုဏ္ဟာ
ပန္းခ်ီကားပဲ။
Ivy ႏြယ္ေတြ တက္ေနတဲ့ တိုက္တာ နံရံေတြ.. အနားမညီေတာ့တဲ့
ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေလးေတြကိုေတာင္ ျပန္ မတည့္ဘဲ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္း ထားတဲ့ ၁၇ ရာစုက
အေဆာက္အဦးေတြဟာ အေဟာင္းရဲ႕ ဂႏၶဝင္ အလွနဲ႔။ ဒီဝန္းက်င္တဝိုက္မွာ ခဏတာ လမ္း
ေလွ်ာက္ရင္း က်မေတာင္ ဆြတ္ပ်ံ႕တဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ
စိမ့္ဝင္လာတယ္ ဆိုမွ ေတာ့.. ဒီဝန္းက်င္မွာ
ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနခြင့္ရခဲ့သူေတြ .. အထူးသျဖင့္ သူတို႔ဟာ
ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား ေတြလည္း ျဖစ္တာမို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းက်ိဳးပညာ
အျဖာျဖာေတြ တိုးပြားခဲ့ၾကေလမလဲ။ ဒါဟာ က်မ အတြက္ေတာ့ မ်က္ရည္စို႔စရာ
အလြမ္းတစ္ခုပါပဲ။
ဟားဗတ္ထံပါးမွာ ပညာရပ္ေတြရဲ႕ ဖိအားေၾကာင့္
စိတ္ဖိစီးခဲ့ၾကသူေတြလည္း ရွိခဲ့မွာ ဆိုေပမဲ့ ေအာင္ျမင္သူနဲ႔ က်ရႈံးသူမွာ
ေအာင္ျမင္သူေတြမ်ားခဲ့လို႔သာ ဟားဗတ္ ဟာ ဟားဗတ္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းေကာင္း
ဆိုတာဟာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘယ္လို ပညာရပ္ကို မဆို .. စိတ္ၾကိဳက္ ေလ့လာသင္ယူခြင့္၊ စိတ္ၾကိဳက္ ဆင့္ပြား
ဖန္တီးခြင့္ ၊ စိတ္ၾကိဳက္ ရွာေဖြဆည္းပူးခြင့္ နဲ႔ စိတ္ၾကိဳက္
ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတင္ျပခြင့္ေတြ အျပည့္အဝရွိရာ အရပ္ ပါ။ ဒါကပဲ ေက်ာင္းပညာေရးရဲ႕
ပန္းတိုင္.. ရည္မွန္းခ်က္ မဟုတ္လား။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒါဟာ
ပညာေရး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေစတနာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေစတနာကို ဟားဗတ္ရဲ႕ ပရိဝုဏ္ထဲမွာ
က်မ အလိုလို နားလည္ ခံစားရတယ္။
ဟားဗတ္ရဲ႕ ဝိဉာဥ္ေတြကပဲ လႊမ္းမိုးလို႔လားမသိ.. ဟားဗတ္တည္ရွိရာ Cambridge ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ Boston ျမိဳ႕ေတြ ကလည္း ေခတ္မီ
ျမိဳ႕ျပလက္ရာေတြကို ေရွးေဟာင္းအေငြ႕အသက္ေတြကို မထိပါးဘဲနဲ႔ ဗိသုကာပညာကို သံုးၿပီး
စနစ္တက် တြဲဖက္ၿပီး ခမ္းနားေနေစတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း လက္ရာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း
ထိန္းသိမ္းတာဟာ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ကိုယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းသမိုင္းကို
ထိန္းတာပဲ ရယ္လို႔ သူတို႔ နားလည္ခဲ့တာ ႏွစ္ ၃၀၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေပါ့လို႔
ေတြးေတာ့ ပုဂံကို ႏွေမ်ာတသ စိတ္က ဆို႔နင့္လာ ေစတယ္။ စာေပပညာ၊ ဒႆနိကပညာရပ္ ၊
ႏိုင္ငံေရးပညာ၊ သိပၸံပညာ၊ တရားဥပေဒ၊ စီးပြားေရးပညာ၊ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္ပညာ၊ ေဆးပညာ၊
ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ပညာရပ္ေတြလိုပဲ ပန္းခ်ီ ပန္းပု နဲ႔ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ေတြ ဟာလည္း
ထပ္တူအေရးပါတယ္ဆိုတာကိုလည္း ဟားဗတ္က သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟားဗတ္မွာ Henry
Moore ရဲ႕ ရုပ္တုၾကီးက အခန္႔သားေနရာရေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
ဟားဗတ္ဝန္းက်င္မွာ အႏုပညာ လက္ရာ ေျခရာေတြက တူတူတန္တန္ ေနရာရေနတာပဲ မဟုတ္လား။
+++++
အႏုပညာ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဘိုးသိသူေတြ ဟားဗတ္ကို
ေရာက္သြားတာလား။
ဟားဗတ္ကို ေရာက္သူေတြက အႏုပညာ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ တန္ဘိုးကို
သိသြားတာလား။
ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ အႏုပညာကို သိမႈဟာ ဟားဗတ္ကို
လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ စြဲထင္ေစၿပီး သူ႔ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေစတနာေတြ
ေပါက္ဖြားလာေစပံုရတယ္.. အဲလို က်မ ယံုတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ တဲ့ က်က္သေရဟာ လူေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့
အဖ်က္စိတ္ကိုလည္း ျငိမ္ဝပ္သြားေစႏိုင္ တယ္။
သူ႔ရင္ခြင္မွာ ဆည္းပူးရႏိုင္တဲ့ အသိပညာ အတတ္ပညာေတြဟာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ ယွဥ္တာမို႔ ေလာကကို တတ္စြမ္းသမွ် အက်ိဳးျပဳမယ့္သူေတြ
ေမြးဖြားလာမယ္။
ကမၻာေလာက အတြက္
ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေစမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြကို သုေတသနျပဳမယ့္ သုေတသီေတြကို
အားေပးပ်ိဳးေထာင္တာမို႔ အေရးၾကီးလွတဲ့ လူ႔သမိုင္းေတြ အထင္ကရ က်န္ရစ္မယ္။
ပညာရဲ႕ တန္ဘိုးဆိုတာဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာက တိုးတက္စည္ပင္ရာ
ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းရာပဲလို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ၾကိဳးစားခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႔ဆိုတဲ့
ပညာရွင္ေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ပညာရွင္ေတြဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔
အလွဴေတြလုပ္တယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ပါေမာကၡဆိုတာ ကုိယ္သိတဲ့ပညာတစ္ခုကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းသိမွ
သူမ်ားကို ျဖန္႔ေဝဖို႔ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ပါရဂူဆိုတာ ပညာရပ္ထဲ ရူးသြပ္ၿပီး စာၾကည့္တိုက္ထဲ
ေခါင္းစိုက္လို႔ သူ႔ဆီကေန သုေတသန အသစ္အသစ္ေတြ ထြက္လာတဲ့ပညာရွင္ လို႔ ဟားဗတ္က
ေျပာတယ္။
တကၠသိုလ္ဆိုတာ ပညာေရးကို ခံုမင္ႏွစ္လိုၿပီး ပညာရပ္နဲ႔
အသက္ေမြးလိုသူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပညာေပး ေဝတဲ့ .. ပညာရေစတဲ့ ေနရာဌာန ျဖစ္တယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
တကယ့္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ သုေတသနလုပ္ငန္းမွာ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ဟာ
ေၾကာင့္ၾကစရာ ခလုတ္ကန္သင္း တစ္ခု မဟုတ္ေစရဘူးလို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
တကယ့္ပညာတတ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ဆိုတာ ေအးေဆးလြတ္လပ္တဲ့ .. တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ .. စိမ္းစို လန္းဆန္းတဲ့ .. ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့..
တက္ၾကြရွင္သန္တဲ့.. နိမိတ္ပံုေတြ
သက္ဝင္ရာအရပ္ပဲလို႔လည္း ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဟားဗတ္ ဟာ ဟားဗတ္အျဖစ္ ႏွစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
+++++
ဟားဗတ္ကအထြက္မွာေတာ့ က်မရဲ႕အလြမ္းေတြက ဦးတည္ရာ
ေျပာင္းသြားၾကတယ္။
မအေအာင္ သမိုင္းသင္ရမယ္ဆိုတဲ့ သုေတသီၾကီး ကို လြမ္းတယ္၊
တဟီတီသြားရေအာင္ဆိုတဲ့ အလွေဗဒ စာဆိုၾကီးကို လြမ္းတယ္။ ဟားဗတ္ကို တြယ္ျငိတဲ့ စာဆို ဧည့္သည္ၾကီး
ကို လြမ္းတယ္။ ဒါး သန္လ်က္ နဲ႔ ပန္းပြင့္ ပိုင္ရွင္ၾကီးကို လြမ္းတယ္၊ မဟူရာ
ေမတၱာရွင္ၾကီးကို လြမ္းတယ္။ သမုဒယေမာ္ကြန္းဆရာကိုလည္း လြမ္း၊ စာေပလူၾကမ္းမင္းသားၾကီးကိုလည္း
လြမ္းတယ္။ ကရဝိတ္သ္ျမဴးဇစ္ၾကီး ကို လြမ္းတယ္၊ စိတၱဇပန္းခ်ီ စာေရးဆရာ အႏုပညာရွင္ၾကီးကို
လြမ္းတယ္။ အတၱပံုေဆာင္ခဲၾကီးကိုလည္း လြမ္းခဲ့ရပါတယ္။
၅ ဇြန္ ၂၀၁၇။
