ခ်စ္ျခင္း ဒီဇင္ဘာ

က်မ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေနရာက ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္မွာ ရွိတဲ့ ကမ္းနားလမ္းေပၚက ေလးထပ္တိုက္ရဲ႕ အေပၚ ဆံုးထပ္မွာ။ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆိပ္ကမ္းဝင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ရန္ကုန္ျမစ္ျပင္နဲ႔ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာေတြ ေမာ္ေတာ္ေလးေတြကုိ လွမ္းျမင္ရတယ္။ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းဟာ က်မ ညေနတိုင္း ေငးေနက်.. ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႔ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းေပါ့။ ေနဝင္ကာနီး တိမ္အေရာင္ ေတြ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ဟာ ခပ္ေဝးေဝးက လွမ္းေငးရတဲ့ ပန္းခ်ီကားပဲ။ ျမစ္ေရျပင္ဟာ ရာသီတိုင္းမွာ လွတယ္လို႔ က်မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီျမစ္ေရျပင္ဟာ ခပ္ေငးေငး လြမ္းစရာလည္း ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာေတြမွာ။ မနက္ခင္းဆို အဲ့ဒီျမစ္ျပင္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္သိပ္သိပ္သည္းသည္း ဇာပုဝါတစ္ပိုင္က လြင့္ပ်ံေနတတ္တာ..။ ေနေရာင္ ျပိဳးျပိဳးပ်ပ် လင္းပ်က္လာမွပဲ အဲဒီပုဝါပါးပါးၾကားက တိုးထြက္ပ်ံလာတဲ့ ဇင္ေရာ္တစ္သိုက္.. ဒါမွ မဟုတ္.. ပ်ံလႊားတစ္အုပ္ကို ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျမင္ရမွ.. ႏွင္းေဝတဲ့ ေဆာင္း ဆိုတာ ဒီဇင္ဘာ မွာ စတာပဲလို႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ခ်စ္ခဲ့ရတာ၊ ခုထိ သတိရပါတယ္။

+++++

“တကယ့္ကို ၾကိဳ ေတြး ေတြးမွ.. ပိုေငးေငးရတဲ့… အို.. ဟိုေဝးေဝးက ႏွင္း.. ႏွင္းကေလး” ဆိုတဲ့ အလြမ္းသီခ်င္းေရးတဲ့ ေမာင္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ သီခ်င္းစာသားကို အဆိုေတာ္ခင္ညြန္႔ရည္ ရဲ႕ အသံနဲ႔ တြဲၾကားတဲ့အခါမွာလည္း လြမ္းမိတာက ဒီဇင္ဘာကိုပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ဒီဇင္ဘာကိုယ္တိုင္ကိုက ကဗ်ာဆန္တယ္လို႔ ခံစားရတာလည္း အျမဲပါပဲ။

ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း.. လြမ္းတဲ့ ေဟမာန္ေရ.. ၾကည့္စမ္းပါ့.. နိဒါန္းအစ.. ေအးျမျခင္းေတြ.. ။ အဲဒီ စာသား တစ္စ.. ကိုလည္း ဒီဇင္ဘာမနက္ခင္းေတြမွာ မၾကာမၾကာ ရြတ္မိစျမဲ။ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အျမဲတြဲလို႔ ျငိေနက်က… က့ံေကာ္ေတာရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ မနက္ခင္းေတြပဲေပါ့။ ဟိုတုန္းက ဒီဇင္ဘာဆိုတာ.. တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြရဲ႕ စာသင္ႏွစ္အသစ္ စဖြင့္တဲ့ ရက္ဦးေတြေပါ့။ ပိတ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းတံခါးေတြ ျပန္အဖြင့္ .. ခြဲခြာေနခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူခ်င္းေတြ ျပန္အေတြ႔..။ ဒီဇင္ဘာေတြဟာ ခ်ိဳျမိန္ေအးျမေလ့ ရွိခဲ့တဲ့ နိမိတ္ပံုတစ္ခုလို႔လည္း ဆိုႏိုင္မွာပါ။ ဒါဟာလည္း စိတ္ကူးယဥ္သန္္တဲ့ က်မအတြက္ ဒီဇင္ဘာကို ခ်စ္ရတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာရျပန္ပါတယ္။

+++++

ဒီဇင္ဘာမွာ ေလာကရဲ႕ ျမတ္ႏိုး အားကိုးရာ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ေယရႈသခင္ကို ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါ ဒီဇင္ဘာဟာ .. သခင္ေယရႈကို လြမ္းဆြတ္အမွတ္ရစရာ ရာသီကာလလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီဇင္ဘာဟာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳၾကမယ့္အခ်ိန္မို႔ လူတကာတို႔ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနထိုင္ၾကတဲ့ ရာသီကာလလည္းျဖစ္တယ္။

ဒီဇင္ဘာဟာ.. ေဟမာန္ေဆာင္းဦးကို ေတးညည္းဆို ၾကိဳမယ့္ ငွက္ငယ္ေလးရယ္.. ဘယ္ဌာေနမွာ မင္း အိပ္စက္ေနႏိုင္ေနလဲကြယ္.. သင္ျပန္လာမယ့္လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အစဥ္ပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္မိတယ္.. ေနရာေဟာင္းေလးမွာ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကစို႔ကြယ္.. လို႔ ခ်စ္သူေတြ ဆိုညည္းလို႔ ေကာင္းတဲ့ အခါလည္း ျဖစ္တယ္။

ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္း.. မင္း သတိရရင္.. အမွတ္တရ ေနရာေဟာင္း  ေဆာင္းမၾကြင္းခင္ ေႏြဦး မေျပာင္းခင္ တေခါက္အေရာက္သာ လာေစ့ခ်င္..၊ ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္း.. မင္း လြမ္းတတ္ရင္.. အမွတ္တရ ေနရာေဟာင္း .. ႏွင္းမကြဲခင္ အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးခင္.. တေခါက္အေရာက္သာ လာေစ့ခ်င္ .. ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္း.. ဆိုတဲ့ ဗစ္တာခင္ညိဳရဲ႕ သီခ်င္းကို ႏွင္းျမဴေတြေဝေနတတ္တဲ့ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို ဆိုညည္းရင္း ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို လြမ္းလို႔ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ဟာလည္း ဒီဇင္ဘာပဲ မဟုတ္ လား။

ဒီဇင္ဘာဆိုရင္.. ျမဴႏွင္းေတြ ေဝမယ္.. သစ္ရြက္ေလးေတြမွာ ေငြ႔ရည္ေလးေတြစိုစြတ္လို႔။ ေနျခည္ေတြ က တိမ္လႊာေတြၾကားကေန တိုးဆင္းၿပီး ခပ္ပါးပါး ျဖာက်လို႔။ ျမက္ပင္ရွည္ဖ်ားေတြမွာလည္း ႏွင္းရည္ စက္ေလးေတြ တြဲသီလို႔ ရွိမယ္။ ေအးျမစိုစြတ္တဲ့ရာသီမို႔ ပန္းေတြကလည္း ေဝဆာ ၾကိဳင္ေလွာက္ ေနေအာင္ ပြင့္ၾကတာ။

++++++

စကားမစပ္ … အဲဒီ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ က်မ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔လည္း ရွိတယ္။ သူက က်မ ထက္ ၆လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးသာ ငယ္ေပမဲ့ က်မထက္အဆမ်ားစြာ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္သူ။ ေလာကကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ က်မထက္ အဆမ်ားစြာ ခိုင္မာ ရဲရင့္သူ။ က်မ သူ႔ထက္ၾကီးၿပီး သူနဲ႔ က်မ စရိုက္သဘာဝ ကြဲျပားလွေပမဲ့ က်မက သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတာကိုျဖင့္ သူေတာင္ သိခ်င္မွ သိမွာပါ။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေထြျပားတတ္တဲ့ သဘာဝ နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မႈ.. ခံစားခ်က္ေနာက္ လိုက္ တတ္ မႈေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ့္ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္တိုင္း အမွတ္မဲ့လိုလိုနဲ႔ သူ႔ကို သတိရ မိ တတ္တာလည္း အံ့ၾသစရာပါ..။ ဘာလို႔ဆို သူနဲ႔ က်မက အဲေလာက္လည္း အေန နီးၾကသူ ေတြ မဟုတ္ လို႔ပါပဲ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့.. က်မ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရာ ျမန္မာစာေပ အေရးအရာမွာ သူက ေပ်ာ္ဝင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ရံုမက ထူးခၽြန္တတ္ပြန္သူ.. ဒါကပဲ က်မအတြက္ အေရးပါမႈပါ။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ သူ႔ကို ၾကည့္ၾကည့္ေနမိတတ္လာတာ။

အဲဒီအခါ က်မက သူ႔ကို ၾကည့္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႔မိလာေတာ့တယ္။

သူ နဲ႔ ကိုယ္.. ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာ ရသစာေပ အၾကိဳက္တူတာကလြဲလို႔ က်န္တာ ဘာမွ မတူ။ သူရဲ႕ တည္ၾကည္ေအးခ်မ္းမႈ၊ ျဖဴစင္ရဲရင့္မႈ၊ ႏူးညံ့ထက္ျမက္မႈေတြ.. ကိုယ္ သေဘာက်ခဲ့ရတာ။ သူေတာင္ သိမယ္မထင္။ ပညာျပည့္ဝ ႏွလံုးလွ.. ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ပါးလ်ားလာတဲ့ ဒီေခတ္မ်ိဳးထဲ သူ႔ကို ျပစရာ ရွိေပလို႔ပဲလို႔ က်မ ခဏခဏ သတိရတယ္။ တခါသားမွာ… က်မရဲ႕ အစ္မလိုပဲ ျဖစ္တဲ့ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းဝန္းက်င္ ျမန္မာစာဝန္းက်င္ထဲ ေခၚလည္ေတာ့.. သူနဲ႔မွ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ လိုက္အရွာ.. ကံေကာင္းၿပီးေတြ႔ေတာ့ ဒါ က်မရဲ႕ စံျပလို႔ ဂုဏ္လုပ္ မိတ္ဆက္ ေပးမိတယ္။ ေတာ္ရံုကို ဂုဏ္မလုပ္တတ္တဲ့ က်မအေၾကာင္း အဲဒီ အစ္မ စာေရးဆရာမက သိေတာ့ က်မ ဂုဏ္လုပ္တဲ့ သူ႔ကို ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္တာ ေလးေလး နက္နက္မို႔ က်မ ေက်နပ္ခဲ့ရေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ပံုစံ စရိုက္သဘာဝဟာ သူနဲ႔ အေတာ္ဆန္႔က်င္တဲ့အျပင္ က်မဆိုတဲ့ေကာင္က အင္မတန္ လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ေကာင္။ သူက လူတိုင္းလိုလိုရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကိုသာ ရသူ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြဟာ က်မအေပၚ အျမဲ ျဖဴစင္ခဲ့တာ.. တခါမွ မေျပာင္း လဲခဲ့ဖူး။ မျဖစ္စေလာက္ အရည္ အခ်င္းအေပၚ က်မ မာန္လုပ္မိတဲ့အခါ အရည္အခ်င္း အရည္အေသြးအျပည့္နဲ႔ေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့ မွ မာန္မေတြ႔ရတဲ့ သူ႔ကို သတိရယူၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့။ သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေလွကားထစ္တစ္ထစ္ဆီ ထပ္တက္တိုင္း လူအေယာက္စီရဲ႕ လိႈက္လွဲတဲ့ ဂုဏ္ျပဳျခင္းကို ခံယူရသူ။ တကယ္ ထိုက္တန္တဲ့ အမြန္အျမတ္…

+++++

က်မတို႔ တကၠသိုလ္ဆရာမ အလုပ္ စာေမးပြဲ ေျဖထားၿပီးခ်ိန္.. တမနက္… ဆရာမ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီ တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားၾကည့္ၾကမလို႔တဲ့။ က်မက ေတာင္ငူကင္တင္းမွာ ရည္းစားနဲ႔ထုိင္ရင္း ေအာင္စာရင္းကို စိတ္မဝင္စား။ က်မ နဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔ကို မထင္.. က်မက ဒီလို ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ လူညံ့ လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ထားခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မ ဆရာမေအာင္စာရင္းမွာ ပါေၾကာင္း တကယ္ ဝမ္းသာတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ က်မကို ပထမဆံုး သတင္းလာေပးတာလည္း သူပါ။ သူေျပာတာမို႔ ဒါ ေနာက္တာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာတာမို႔.. က်မ သူ႔လက္ကို ဆြဲၿပီး… ဟယ္.. တကယ္ ..၊ ဟယ္.. တကယ္ ..  လို႔ပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါေျပာမိတယ္။ သူက ျပံဳးလို႔.. တကယ္ေပါ့ ခက္ရဲ႕ တဲ့။ သူဟာ .. က်မလို ငဆိုး ကို အျမဲ နားလည္သလို ေႏြးေထြးခဲ့သူ.. က်မ ဝတၳဳေတြ မဂၢဇင္းေတြထဲ ေတြ႔တိုင္း .. က်မ လံုးခ်င္းဝတၳဳေတြ ထြက္တိုင္း ၾကဳံၾကိဳက္တဲ့အခါ အေလးတယူ အသိအမွတ္ျပဳ စကား တခုတ္တရ ေျပာတတ္သူ။ သူရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက ကိုယ္တိုင္ အေနအထိုင္ ေအးသေလာက္ လူေတြကို အေလးထားၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံ တတ္မႈလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မ အေဝးၾကီးကို ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္.. အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီး ျပန္လြမ္းစရာေတြၾကားက.. တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ ေတြ ကိုေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လြမ္းတဲ့အခါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးမိတယ္..

အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲ…
အေရာင္မရွိတဲ့ အရိပ္ေတြထဲ…
ရနံ႔မရွိတဲ့ ပန္းေတာထဲ…
ဆုိက္ခ်ိန္မသိတဲ့ ရထားထဲ…
တ၀ဲ၀ဲလည္ ႏွစ္မ်ားစြာ…။

ဘာကိုမ်ား အလိုရွိပါသလဲ..
ဒါမွမဟုတ္
ဘာကိုမ်ားအလိုရွိရမွာပါလဲ..။

ျဖဴစင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား..
ေလာဘမဲ့ တပ္ျငိျခင္းမ်ား…
ငယ္စဥ္ဘ၀က ေမတၱာတရားမ်ား…
အစြန္းအထင္းမဲ့ စြဲလမ္းျခင္းမ်ားကိုသာ
အဖန္ဖန္ ျပန္လြမ္းဆြတ္ရဲ႕..။

ေဆာင္းသီတာ ေရ..
ဘြယ္ၾကီးေရ…
နႏၵာေခ်ာ၀ဏၰ ေရ.. မိုးၾကီး ေရ…
နီလာေလး ေရ… မမသင္း ေရ.. မ၀တီ ေရ..
ေကြးၾကီး ေရ.. ကိုလြင္ ေရ..
ေအာင္ေက်ာ္မိုး ေရ.. ေမာင္အံ့ ေရ..
ငထက္ ေရ… ေက်ာ္စိုး ေရ…
လမ္းေဘး လက္ဘက္ရည္ဆို္င္မွာ
ခုေန တေခါက္ေလာက္ ျပန္ဆုံရရင္..
ေတာ္ေတာ္ ေနသာမယ္ထင္ရဲ႕။

ၾကာခဲ့ျ႔ပီေကာ…
လူမသိ သူမသိနဲ႔
ေဆြးရိပုပ္အဲ့အဲ့ လြင္ျပင္ထဲ…
ဘယ္ရင္ခြင္မွာမွ မေပ်ာ္ပိုက္္ႏိုင္သူေလ။

အဲဒီ အလြမ္းထဲမွာ.. သူ လည္း ပါခဲ့ရတာေပါ့။ ကိုယ့္ေရေျမနဲ႔ အေဝးၾကီးမွာ ျဖဴစင္တဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟမဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကို သတိရတဲ့အခါတိုင္း က်မအေပၚ ျဖဴစင္ေႏြးေထြးတယ္လို႔ ခံစား ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတတ္တယ္။ အဲဒီအထဲ ေရွးျမန္မာစာေပေတြ ကဗ်ာေတြ ျပန္ဖတ္ မိ ရင္ေတာ့ နီလာေလးရယ္.. လြမ္းလိုက္တာလို႔ အသံထြက္ ညည္းမိေလာက္ေအာင္ေတာင္ သူ႔ကို လြမ္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒါေတြ သူ႔ကို ေျပာျပရင္ သူထံုးစံအတိုင္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ၿပံဳးၿပီး ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေတာ္.. လို႔ ေျပာမွာ ထင္ပါရဲ႕။

ဒီဇင္ဘာ ၂၅ မွာ  လာျခင္းေကာင္းတဲ့ အရွင္တပါး ေမြးဖြား ခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ မွာပဲ ေလာက အတြက္ သိပၸံပညာနဲ႔ အက်ိဳးျပဳခဲ့သူ ရူပေဗဒပညာရွင္ “နယူတန္” … ကို ေမြးခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ မွာ ေမြးခဲ့တဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေလးဟာလည္း ျမန္မာစာဘာသာရပ္ ဆိုတဲ့ အေရးပါတဲ့ နယ္ပယ္တစ္ခု အတြက္ လာျခင္းေကာင္းတဲ့ အမြန္အျမတ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစာကိုမွ ၾကိဳက္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး အဓိက ဘာသာအျဖစ္ယူခဲ့ၾကတာမွာ က်မ နဲ႔ သူ ထပ္တူက်ခဲ့ၾက ေပမဲ့ က်မက သူ႔လို ျမန္မာစာကို ေသတပန္သက္တဆံုး လုပ္ေကၽြးျပဳစု မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ သူ နဲ႔ က်မ စာေပဘာသာရပ္မွာ ထူးခၽြန္ခဲ့ၾကတာ တူေပမဲ့ က်မက သူ႔လို ဘာသာရပ္အေပၚ ေစတနာ့တာဝန္ မေက်ျပြန္ခဲ့။ ဒီလိုနဲ႔.. က်မက အေဝးၾကီးမွာ ။

နီလာေလး.. နီလာေလး.. ပါရဂူျဖစ္သြားၿပီ.. တြဲဘက္ ပါေမာကၡ ျဖစ္သြား ၿပီ.. ပါေမာကၡျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတဲ့ ေကာင္းသတင္းေတြဟာ ပန္းရနံ႔ေလးလို က်မဆီ ေမႊးပ်ံ႕လာျမဲ..။ ေသခ်ာတာေပါ့.. ဒီလို ဂုဏ္သေရဟာ သူ႔အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာကို ေရာက္လာရမွာပဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာ ရာထူးျမင့္ျမင့္ၾကီးတစ္ခု တဲ့။ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆိုတဲ့ ရာထူးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး ေလာကအစဥ္အလာထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး ေတြရဖို႔ အင္မတန္ အခြင့္အလမ္း ပါးရွားခဲ့ဖူးတဲ့ ရာထူး။ ခုေတာ့ နီလာေလး ဒီရာထူး ဆြတ္ခူးရသတဲ့။ နီလာေလးကို ျမန္မာစာ သင္ၾကား ေရးထဲ ရွိေစခ်င္ေသးတာလို႔.. က်မ နွေမ်ာတမ္းတ .. လွမ္းေျပာမိေသး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာစာအဆင့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး နိမ့္က်ေစေနတဲ့ ဒီေန႔လို ေခတ္အခါမွာ ျမန္မာစာရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရကို တိုးျမွင့္ႏိုင္မယ့္ အေရးပါတဲ့ တစ္ေနရာမွာ သူ ရွိေနဖို႔ကလည္း ပိုအေရးၾကီးတာပဲလို႔ သူ႔စကားေတြထဲမွာ က်မ သေဘာေတြ႔ခဲ့ ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူဟာ က်မတို႔ ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ မွတ္တိုင္ တစ္တိုင္လည္း ျဖစ္လာရတာေပါ့။ အဲဒီအခါ ဒီဇင္ဘာဟာ က်မ ခ်စ္ေသာ နီလာေလးရဲ႕ ေမြးေန႔ရွိလို႔မို႔ ရယ္လို႔လည္း ခ်စ္စရာ တမ်ိဳး တိုးျပန္ပါတယ္။

+++++

ဒီဇင္ဘာဟာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္.. ေကာင္းခဲ့ပါေစ.. ဆိုးခဲ့ပါေစ.. ထားခဲ့ရေတာ့မယ့္ ႏႈတ္ဆက္ကာလ။ ေနာက္ႏွစ္အသစ္တစ္ခုအတြက္ ေကာင္းေစခ်င္စိတ္ေစာေတြနဲ႔ အားမာန္ေတြ ေမြးရင္း ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတဲ့ ကာလ။ ဒီဇင္ဘာဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းေတြ ေဝဆာပြင့္လန္းလို႔ ေအးျမျခင္း နိမိတ္ေကာင္းရယ္လို႔ ခံစားၾကတဲ့ကာလ။ အဆိုးေတြကို ထားခဲ့ဖို႔ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပံဳးထားၾကရတဲ့ကာလ။ ဒီလိုနဲ႔ မၾကာခင္ဆို ဒီဇင္ဘာေတာ့မယ္…။ ဒီဇင္ဘာဆိုရင္ေလ……..

ေမၿငိမ္း