အနာတရ

ဒီတေလာ Blog ေလာကထဲက ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕နဲ႔ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေမျငိမ္းဆိုတာက အခ်စ္၀တၳဳေရးသူလို႔ အသတ္မွတ္ခံခဲ့ရတာပါ။ သိပ္မြန္းက်ပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနေၾကာင့္သာ ကိုယ္တိုင္ ဘ၀အေမာထဲ လက္ပစ္ကူးေနရတာ။ တကယ္က ရုပ္ရွင္ ေတာင္မွပဲ က်မက အခ်စ္ကိုအေျခခံတဲ့ Drama ေတြပဲ ေရြးၾကည့္သူ.. ။

ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ အနားမွာ က်မသားၾကီးကလည္း ရည္းစား နဲ႔ ကြိက်ိ ကြိက်ိ ဆိုေတာ့့ ခုေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိ္ုတာအေပၚ ခ်ဥ္းကပ္မႈကို က်မ ဒီတေလာမွာ သတိထားမိေနပါတယ္။ က်မတို႔ ေခတ္ကနဲ႔ ကြာတာေတြ အမ်ားၾကီးကို ေတြ႔မိေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာအေပၚ က်မတို႔ေခတ္က မိန္းကေလးေတြရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကို ျပန္သတိရပါတယ္။

က်မတို႔ေခတ္ကေတာ့ (က်မအပါအ၀င္) အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ပိုျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားၾကတယ္ ထင္တာ ပါပဲ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႔မ်ား ေ၀ဖန္မလားပဲ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔တုန္းက အစဥ္အလာေတြအေပၚ အစြဲအလန္းလည္း ပိုၾကီးၾကတယ္ ထင္တယ္။

က်မက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာၾကီးစိုးရင္ ကမၻာျငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ ယံုခဲ့သူ။ ခု အသက္အရြယ္မွာေတာ့ 'ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ' ဆိုတာကိုေတာင္ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ အမ်ိဳးအစား သတ္မွတ္ရမလဲ..။ ဘယ္လို သရုပ္ေဖာ္ရမလဲ.. လို႔ စဥ္းစား ေနရျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေနေသးတာေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြၾကားက အခ်စ္ဆိုတာ အေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားေတြ.. ခံစားတဲ့ အတိုင္းအဆေတြကေတာ့ ကြာဟေနတုန္းဆိုတာပါပဲ။

ခုေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြရဲ႕အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ ၾကားရလြန္းလို႕ က်မအရြယ္နဲ႔ ခုေခတ္အေပၚ ျမင္တဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေလး ေတြ ျပန္ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚ ေပၚ ေနပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အခ်စ္ဟာ အမုန္းထက္ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ က်မ လက္ခံေနတုန္းပါပဲေလ။
အဲဒါေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အရင္ကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္..။

အနာတရ

(here)

(၁)
“အခ်စ္မွာ ေနာင္တတရားမရွိ” ဟူေသာ အယူအဆကို သူမ အခိုင္အမာယုံၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိအခါ “ေနာင္တ တရားတို႔ဖြဲ႔စည္းပါ၀င္ေနပါကလည္း အခ်စ္စစ္မဟုတ္” ဟုသူမက ယိုးစြပ္ေတာ့သည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ရင္တြင္းမွ အခ်စ္စစ္ဆုိေသာ အရာသည္ သူမဖတ္ဖူးေသာ စိတ္ပညာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲကလုိ ထင္မွတ္မွားျခင္း(Illusion) သာ ျဖစ္မည္ဟုလည္း သူမ ယုံၾကည္ခ်င္လွသည္။

သို႔ေပမဲ့ ကုိယ့္၀ိညာဥ္ကုိ လိမ္ညာမရစြာ... သူမကေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ အတိတ္ႏြံထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

(၂)
တကယ္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ တဘက္သတ္ စိတ္၀င္စားမိၿပီ ဆိုကတည္းကပင္ ထိုမိန္းကေလး၏ အခ်စ္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔၏ တန္ဖိုးက ေလ်ာ့ပါးက်ဆင္းၿပီး ျဖစ္သည္ကို သူမ အလြန္ ေနာက္က်ၿပီးမွ သိခဲ့ရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္... ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္၏ ဘ၀ဦးမွာ ထိုသူကို သူမ စြဲလန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သူက မိန္းကေလးအေတာ္မ်ားမ်ား၏ ႏွစ္သက္စြဲမက္မႈကို အႀကိမ္မ်ားစြာ လက္ခံရယူခဲ့ဖူးသူ။ သူမကုိယ္တုိင္ပင္ သူ႔ကုိ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ မငဲ့ကြက္ဘဲ ခ်စ္မက္စြဲလန္းၾကေသာ မိန္းမငယ္မ်ားစြာကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ သူမကေတာ့ “အခ်စ္မွာ အေပးအယူ သေဘာ မလိုအပ္ ”ဟု ယူဆသူပီပီ သူ၏အခ်စ္ကုိ ပိုင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ မည္သည့္နည္းလမ္းမ်ဳိးႏွင့္မွ် မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးေခ်။ ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးက စတင္ဖြင့္လွစ္ရမည့္ ခ်စ္သူဘ၀မ်ဳိးကုိလည္း သူမက မႏွစ္ၿမိဳ႕သူျဖစ္၏။

ထိုအခါ သူမက သူ႔ကို တကယ့္ကုိ ၾကည့္ေနရုံမ်ျဖင့္ ေက်နပ္ခဲ့၏။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ထိုသို႔ၾကည့္ေငး ၾကည္ႏူးသာယာရျခင္းကုိပဲ သူမက အခ်စ္ဟု ထင္သည္။ အုိ... ထိုအခ်စ္ကုိ ႏွစ္အတန္ၾကာေအာင္သူမ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ဖူးတာပဲ။ သူ႔ရဲ့ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ကအစ၊ သူၿပဳံးတာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္တာအဆုံး၊ ၾကည့္ေငးကာ သူမ ပီတိမ်ားစြာ စားသုံးခဲ့ရဖူးသည္။ ေနာက္ဆုံး သူမ်က္လုံးကို ၾကည့္ရုံႏွင့္ သူ၏စိတ္ခံစားမႈတခ်ိဳ႕ကို သိနားလည္သည္အထိ သူ႔ထံမွာ သူမစိမ့္၀င္ခဲ့သည္။

သူကေတာ့ သူမကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ “ခ်စ္တယ္” ဟု အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေစသည့္ စကားလုံးမ်ဳိးကုိမွ်ပင္ မဆုိခဲ့။ တြယ္ၿငိရိပ္တခ်ဳိ႕ စြန္းထင္းသည့္ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ မၾကည့္ခဲ့။ အနည္းဆုံး ၫွာတာ လိုက္ေလ်ာ ညင္သာစြာပင္ သူမကုိ မဆက္ဆံခဲ့။ သို႔ေပမဲ့ ထိုသူကို သူမ စြဲလန္းေနခဲ့ဖူးပါသည္။

ႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ့သည္။ ငါးႏွစ္လုံး၊ လေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ ရက္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္နီးပါး၊ နာရီေပါင္း ေလးေသာင္းေက်ာ္၊ မိနစ္ေပါင္း ႏွစ္သန္းခြဲနီးပါး၊ စကၠန္႔ေပါင္းမ်ားစြာ.. မ်ားစြာ။ ထိုသူ႔ကို သူမက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိ၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို၊ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ ၾကည့္ေနရုံမ်ျဖင့္၊ ေက်နပ္ခ်စ္ေနရရုံမ်ျဖင့္ ေက်နပ္၊ နီးစပ္ေနရရုံမ်ျဖင့္ ေက်နပ္ေနခဲ့တာ။ ဒါပဲအခ်စ္ဟု ယုံမွတ္ကာ သူမဘ၀ထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနခဲ့ဖူးသည္။
တကယ့္ကို ရူးသြပ္ခဲ့တာပါပဲ။

ထုိလူငယ္က သူမကုိ ဘယ္လုိအင္အားမ်ဳိးမွ ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘဲႏွင့္ သူမက ထုိသူ႔ကုိပဲ စြဲၿမဲ သက္၀င္ ေနခဲ့တာ။ သူမအနီး အပါးမွာ ရစ္၀ဲလာသမွ် ခ်စ္ခြင့္ပန္သူတို႔ကုိပင္ သူ႔အေပၚစြဲလန္းစိတ္ကို အားကိုးႏွင့္ ျငင္းဆန္လို႔။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ၏နံေဘးမွာ သူ႔ထံမွ အားနာၿပဳံးကေလးကုိမွ်ပင္ မရဘဲ ရွိေနခဲ့သည္။ သူက မိန္းမေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္မႈျပင္းထန္သူ။ သူလိုခ်င္သမွ်ေသာ ခ်စ္သူတို႔ကုိ အၿမဲတမ္း အလြယ္တကူ ပိုင္ခဲ့ဖူးသူလည္းျဖစ္သည္မဟုတ္လား။ သူမကေတာ့ သူလုိခ်င္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ပါ။

သူ႔အနားမွာ အပ်င္းေျပ ဒါမွမဟုတ္ တာ၀န္ေက် ေပါင္းသင္းစရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ႏုိင္ခဲ့၏။ ထိုအတြက္လည္း သူမကေတာ့ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဖူးပါ။ အံၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ သူမက အိပ္မက္၌ပင္ သူ႔ကုိ ပိုင္ရသည္ဟု ထည့္မမက္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း သူမ၏ ရုပ္ရည္မလွပမႈအတြက္ သူမဘာသာ လက္ခံရယူထားသည့္ အေျဖတစ္ခုျဖစ္၏။ သူ အနားမွာ ရွိေနျခင္းအတြက္ သူမ ၾကည္ႏူးသာယာ၏။

ထိုအခါ အခ်စ္ဆိုေသာအရာက ေအးျမျခင္း သက္သက္သာျဖစ္သည္ဟု သူမ မွတ္လိုက္ေတာ့သည္။

+++++

ငါးႏွစ္လုံးလုံး သူ႔အနားမွာ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေနခဲ့ရၿပီးမွ သူႏွင့္ သူမတို႔ ကြဲကြာသြားရသည္။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေတြ႔ရမယ္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိး လုံး၀မရွိေသာ ခြဲခြာရျခင္းက သူမ၏ ႏွလုံးအိမ္ကို ရုိက္ႏွက္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ဇာတ္သိမ္းကိုပဲ သူမက နာနာက်င္က်င္ ရင္ဆုိင္ရသည္။

သူမ၏ႏွလုံးေသြးတို႔က ရက္မ်ားစြာ ေအးခဲသြားခဲ့သည္ဟု ထင္၏။ ထိုေတြးထင္ထားမႈက သူႏွင့္ကြဲခဲ့ၿပီး သုံးႏွစ္အၾကာမွာ ရွက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြယ္ကူလွစြာ ရုတ္တရက္ ပ်က္ျပားသြားခဲ့သည္။ ပ်က္ျပားေစသူက သူမက “ေမာင္” ဟု ေခၚေသာ သူမ၏ ခ်စ္သူျဖစ္၏။

+++++

ေမာင့္ကုိ သူမက ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ စြဲလန္းခ်စ္ခင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင့္အေပၚ ခံစားရျခင္းက အခ်စ္ပဲဟု သူမ တပ္အပ္ေသခ်ာ သိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကိုစြဲလန္းခဲ့ဖူးျခင္းက မယုံႏုိင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသးႏုပ္ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ဘယ္ေလာက္အံ့ၾသစရာေကာင္းေသာ “ခ်စ္ျခင္း” ပါလဲ ။ တခါမွ် သူမ တြက္ဆမထားခဲ့ဖူးေသာ အားအင္တုိ႔ကုိ အခ်စ္က ေပးခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ ပုိင္ဆိုင္လိုျခင္းေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းေတြ၊ ႏွေျမာတသရျခင္းေတြ၊ ငိုေၾကြးရျခင္းေတြ၊ လြမ္းဆြတ္ရျခင္းေတြကုိ ခ်စ္ျခင္းတရားက မက္ေမာစဖြယ္ လက္ေဆာင္ထုပ္လွလွေတြအျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့၏။

ေမာင့္နံေဘးမွာေတာ့ သူက သူမ၏မထင္မရွား ျမင္မက္ခဲ့ဖူးသည့္ အိပ္မက္ေလးတစ္မက္သာ ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။ ထိုအိပ္မက္ကို သူမကေတာ့ ေမ့သြားၿပီ။ ၾကည့္စမ္း... သူ႔ထံမွ မရခဲ့ဖူးေသာ ခ်ဳိၿမိန္မႈမ်ားစြာကို ေမာင့္ထံမွ သူမ ရခဲ့သည္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္သည္ အေကာင္အထည္ျပမရဘဲ အေငြ႔အသက္မွ်ႏွင့္ပင္ လူတို႔၏အသက္၀ိဥာဥ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖန္ဆင္း ပုံသြင္းျပႏုိင္ေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္တန္ခိုးရွင္ျဖစ္သည္ဟု သူမ နားလည္ခဲ့ၿပီ။

ထိုအခါက်မွပင္ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္လုံးလုံး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေပၚ ၿငိတြယ္ခဲ့ဖူးေသာအခ်စ္စိတ္ ဟူသည့္ခံစားမႈကို သူမ သံသယျဖစ္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အရာရာက ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

(၃)
“တကယ္ေတာ့ စိတ္ကစားမိခဲ့တာပဲ ျဖစ္မွာပါေမာင္ရယ္” ဟု သူမက ေျပာေတာ့ ေမာင္က ႏူးႏူးည့ံညံ့ၿပဳံးၿပီး “မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အဲဒါ အခ်စ္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆုိတာက အသစ္္ျဖစ္ေပၚတတ္တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ပမာဏအတုိင္းအဆ အေျပာင္းအလဲဆုိတာလည္း ရွိတာပဲ၊ သူ႔ကိုခ်စ္မိခဲ့တာလည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ခု ေမာင့္ကိုပဲ ခ်စ္တယ္၊ အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား၊ ဒါဆိုၿပီးတာပဲေပါ့ ခ်စ္ရ” ဟု သူမကုိ စိတ္ပါလက္ပါ ေျဖရွင္း ေနေသး၏။

သူမကေတာ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုပဲ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ေငးကာ မ၀တမ္းၾကည့္ရင္း “ဟင့္အင္း ေမာင္ရယ္၊ တို႔သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လုိ႔ မထင္ခ်င္ဘူး၊ တကယ္လုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တာသာျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီအခ်စ္ကို ႏွေျမာတယ္၊ ေမာင့္ကိုလည္း အားနာတယ္၊ ေသခ်ာပါတယ္ ေမာင္ရယ္၊ တို႔ ေမာင္နဲ႔က်မွ အခ်စ္ဆုိတာကို ေတြ႔တာပါ၊ ဒီမွာေမာင္ရဲ့... တကယ့္အခ်စ္ဆိုတာမွာ ျခြင္းခ်က္ဆုိတာမရွိဘူးကြ၊ သိလား၊ သူ႔အေပၚခံစားဖူးခဲ့တုန္းက ျခြင္းခ်က္ေတြရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္မွာ အထင္ႀကီးျခင္းေတြပါတယ္၊ တို႔က ေမာင့္ကို အထင္ႀကီးတယ္၊ သူ႔ကုိက်ေတာ့ လုံး၀ အထင္မႀကီးခဲ့ဘူး ေမာင္ရဲ့ .. သိလား” ဟု သာ ကုိယ့္ဘာသာ ျငင္းဆန္ပစ္လုိက္သည္။

သို႔ေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အတိတ္ဆိုတာကို၊ သမိုင္းဆိုတာကုိ ညာလုိ႔ဖုံးကြယ္လုိ႔မရႏုိင္ပါ။ ဒါကိုသူက လက္ေတြ႔ ၫႊန္ျပခဲ့သည္။

(၄)
ကြဲကြာကာလ သုံးႏွစ္ၾကာၿပီး တရက္မွာ သူမေရွ႕သို႔ သူ အမွတ္မထင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထို သုံးႏွစ္တာ ကာလမွာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကေတာ့ မ်ားလွစြာ၏။ သူေရာ သူမပါ နံေဘးမွာ ခ်စ္သူကိုယ္စီ ရွိခဲ့ၾကၿပီ။ အေျပာင္းလဲဆုံးကေတာ့ သူမ၏စိတ္ခံစားမႈပဲျဖစ္သည္ကို သူမကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ သိေနခဲ့သည္။ ဒါျဖင့္.. သူကေရာ...။

အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ အခ်ိန္ကာလ၏တိုက္စားမႈက သူ႔ကိုေတာ့ျဖင့္ မေျပာင္းလဲေစခဲ့ေပ။ ပုံမွန္ယုံၾကည္မႈ၊ ပုံမွန္ခံစားမႈ၊ ပုံမွန္၀င့္ၾကြားမႈတို႔ျဖင့္ သူက ရွင္သန္သြက္လက္ေနၿမဲ။ “နင္ ငါနဲ႔ မေတြ႔တဲ့ သုံးႏွစ္မွာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲဟင္” တဲ့။

သူမကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ထိုႏႈတ္ဆက္္စကားကုိ အၾကားမွာ ေရနစ္ရသူလို မြန္းက်ပ္ ပင္ပန္းသြားရသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏုိင္လွေသာ စကားတို႔ကို သူေျပာဆဲပါလား...။ ခုေတာ့ သူမ နာက်င္တတ္ခဲ့ၿပီ။ ထိုအခါ သူ ၿပဳံးေနေသာအၿပဳံးကပင္ သူမကုိ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္၏။ “မင္း ငါ့ကို တမ္းတေနတယ္မဟုတ္လား” ဆုိေသာ အၿပဳံးမ်ဳိးေလ...။

သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းရွိ ေသြးတို႔၏စီးဆင္းမႈက အရွိန္ျပင္းစြာ ျမန္ဆန္လာသည္။ ေမာင့္ကို သတိရမိစဥ္ မွာေတာ့ သူ႔အေပၚ ခ်စ္မိခဲ့ျခင္းတို႔အတြက္ ႏွေျမာတသကာ ေအာ့အန္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ “မ်က္လုံးေတြက စိတ္ရဲ့ ျပတင္းပဲ၊ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ကုိ အဲဒီ ျပတင္းထဲမွာတင္ ျမင္ရတယ္”တဲ့။ ေမာင္က သူမကို ေျပာဖူးသည္။ သူမ ထိုသူကို စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္လိုက္သည္။ “ေဟ့ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ နင့္အတြက္ အခ်စ္ရွိမေနတာ နင္ေတြ႔ရမယ္၊ ေသခ်ာၾကည့္စမ္း...” ။ အေတြးထဲကပင္ သူမ၏ႀကိမ္း၀ါးသံက က်ယ္ေလာင္ေန၏။

“ငါလား၊ ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနခ့ဲတာေပ့ါ”။ သူ႔ကုိ တုံ႔ျပန္ေျဖလိုက္ေသာ စကားသံက ခုေတာ့ျဖင့္ မာေက်ာျပတ္သားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ရွင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံ ပီသစြာ ၾကည္စင္လို႔။ ဒါကို သူ သိရမည္။ သို႔ေပမဲ့... သူ ၿပဳံးလိုက္၏။ ၾကည့္စမ္း... ေလွာင္ၿပဳံး။ ဟုတ္ပါ့မလား ဆိုတဲ့ အၿပဳံးမ်ဳိးေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။ တကယ္ဆို သမားရိုးက်အေနနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘဲနဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မယိမ္းမယိုင္ ခ်စ္ေနပါ့မလား ဆိုတဲ့ သံသယအေတြးမ်ဳိးကုိ သူ ေတြးသင့္တယ္။ ခုေတာ့ သူက ယုံၾကည္လြန္ေနတာကိုး။ ဒီမွာ ငါနင့္ကုိ ခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ သာယာခဲ့တာ။ ခ်စ္တယ္လို႔ ထင္မွတ္္မွားခဲ့တာ။ သူမ ရင္ထဲမွာ စကားလုံးေတြက ဆူပြက္ေပါက္ကြဲေနၾကၿပီ။

သို႔ေပမဲ့ သူ႔ကို ဖြင့္ထုတ္ျပဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဖြင့္ဟပစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တခါက သူ႔ကုိ သူမ စြဲလန္း ခဲ့ဖူး သည္ဟု ၀န္ခံၿပီးသားျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ ကာလတစ္ခုမွာ သူ႔ကုိ သူမက ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု သူသိခဲ့တာ။ သူမရဲ့ မ်က္လုံးအေရာင္လင္းလက္ေၾကာင့္လားဟင္...။

ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ မ်ဳိသိပ္တားဆီးလို႔မရဘူးတဲ့။ သူ႔ကိုသူမ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ မ်ိဳသိပ္ တားဆီး ႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။ ဒါဆုိ အခ်စ္စစ္ပါ့မလား။ အို... အခ်စ္ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ငါ့နင့္ကုိ မခ်စ္ေတာ့ဘူး သိလား။ သူမကေတာ့ အသံမဲ့ ဟစ္ေအာ္ဆဲ။ သူက အားပါးတရ ၿပဳံးေနျပန္သည္။ သူမကေတာ့ ေမာင့္ရဲ့ ၾကည္စင္သန္႔ရွင္းလွေသာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ျမင္ေယာင္အားနာကာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေၾကြးခ်င္လာသည္။ ခြင့္လႊတ္ပါ... ေမာင္၊ မေတာ္တဆ မွားယြင္းခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုဟာ ခုေတာ့ ေမာင့္သိကၡာတရားႏွင့္ သူမ၏ ခ်စ္ျခင္း တန္ဖိုးကုိ ထိခိုက္ခ့ဲၿပီ။

သူမ သူ႔ေရွ႕မွာ တခါမွ် မၿပဳံးခဲ့ဖူးေသာ အၿပဳံးျဖင့္ သူ႔ကို ရဲရဲ၀ံ့၀့ံ ၾကည့္လိုက္သည္။ “သိပ္ထူးဆန္းတာပဲ သိလား၊ အခ်စ္ဆုိတာကို ငါခုမွ ေတြ႔ရတာ၊ ေမာင့္ကို ငါသိပ္ခ်စ္တာပဲ” သူမကေတာ့ ေျမြတစ္ေကာင္လုိ အားကုန္ သုံး၍ အဆိပ္အားလုံးကုိ သူ႔ႏွလုံးေသြးထဲ စူးရွစိုက္၀င္ေအာင္ ေပါက္ထည့္ပစ္လုိက္သည္။

သူက မ်က္ခုံးကို စုံပင့္ကာ အံ့ၾသသေယာင္ ဟန္ပန္ျဖင့္ ၿပဳံးျပန္၏။ ထိုအခါမွာေတာ့ သူမက ေနာင္တျဖင့္ ေမာဟုိက္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကုိ ခ်စ္မိခဲ့ဖူးေသာ၊ သူႏွင့္ ကၽြမ္း၀င္မိခဲ့ဖူးသမွ်အတြက္ ေနာင္တမ်ားက သူမကုိ ခုခ်ိန္မွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖိစီးၾကသည္။ သူကေတာ့ သူ၏ခ်စ္သူ မိန္းကေလးမ်ားအေၾကာင္းကုိ သူမေရွ႕မွာ ၀င့္၀င့္ ၾကြားၾကြား ေျပာေနျပန္သည္။

စကားေျပာေနရင္းမွာပင္ သူ႔မ်က္လုံးတို႔က တလက္လက္ေတာက္ပကာ သူမကို္ ၫိႈ႔ျမဴသေယာင္ဟန္ လုပ္ျပန္၏။ သူမကေတာ့ နာက်င္ခံခက္၊ “ေကာင္မေလးေတြက ငါ့ကို မေမ့ႏိုင္ၾကေသးဘူးဟ သိလား” ဟု ေျပာကာ သူမကုိ မထီတရီ ၿပဳံးၾကည့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ သူမ၏ေနာင္တတုိ႔က အဆုံးစြန္ ပူျပင္းကာ မီးအျဖစ္ ထေတာက္၏။ ထို မီးလွ်ံေတြထဲမွာေတာ့ အတိတ္ကာလႏွင့္အတူ သူက ေလာင္ၿမိဳက္လို႔။

သို႔ေပမဲ့ သူ႔မ်က္လုံးတို႔ကေတာ့ျဖင့္ သူမကုိ မခိုးမခန္႔ၾကည့္ကာ “နင္ ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္” ဟု ထပ္ခါတလဲလဲ ဆုိေနဆဲ ျဖစ္သည္။

(၅)
သူမကေတာ့ အားပါးတရ ငိုေၾကြးကာ “ေမာင္ရယ္.. တို႔သူ႔ကုိ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ သူလက္ခံေအာင္ တို႔ဘယ္လုိ လုပ္ရေတာ့မလဲဟင္၊ အတိတ္ဆိုတာကို ျပင္ဆင္လုိ႔ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရဘူး ဆိုတဲ့ စကားကုိေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ရယ္..” ဟုသာ ေရရြတ္ေနရပါေတာ့သည္။

ေမၿငိမ္း
ရင္ခုန္ပြင့္
စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၉၂