"လယ္ေတာကအျပန္
ပန္ခ်င္တယ္ခေရဖူးဆိုလို႔
ေမာင္ခူးကာေပး
မနက္တုန္းဆီက
ေၾကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့
သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔
ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး.."
ဆိုတဲ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္စကို ဦးသုေမာင္က သီခ်င္း လုပ္ ဆိုထားတာ။ အသံထည့္တာက စႏၵယား(ဦး)လွထြတ္ ထင္ပါရဲ႕။ တနဂၤေႏြေန႔က အဲဒီ သီခ်င္းကို က်မ ညည္းေနမိတာ.. လယ္ကြင္းျပင္တခုရဲ႕ အစပ္နားမွာ ရပ္ျပီးေတာ့ေပါ့။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းကို သတိရလို႔သာ ဆိုမိေရာ..။ အဲဒီနားမွာ ခေရ မရွိ၊ ႏွင္းဆီ မရွိပါ..။ ဒါေပမဲ့ က်မအတြက္ ရြာကို လြမ္းသြားေစတဲ့ ေျပာင္းပင္တခ်ိဳ႔ေတာ့ ရွိရဲ႕။
ျပီးေတာ့ ေနာက္တပုဒ္..။
"ရႈမဆံုးေတာ့သည္.. စိမ္းလဲ့လဲ့ႏွစ္စဥ္.. လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚစိုေျပလြင္.... ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ ဆိုျပန္လွ်င္.. ၀င္းမွည့္ေရႊစင္အိလို႔ပင္.. စပါးအႏွံေတြက အသီးေတြ သန္ျမန္ ေအာင္ျမင္"
ဘာရယ္မဟုတ္.. ေလွ်ာက္ညည္းေနတာ။ တကယ္က က်မ လြမ္းေနတာ။ က်မတို႔ ထားပစ္ခဲ့ရတဲ့ ဇြဲကပင္ ေတာင္ေျခ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ရဲ႕ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးဆီကို လြမ္းေနတာပါ..။ ခုေတာ့ ရိုင္းေျမေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ပလား..။
+++++
က်မမိတ္ေဆြ အေမရိကန္လူမ်ိဳးတေယာက္က ျမိဳ႔အစြန္မွာ လယ္တဧကေက်ာ္ေက်ာ္ ၀ယ္ထားျပီး အေပ်ာ္ အေနနဲ႔ လယ္လုပ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အဓိက အလုပ္က Environmental Journalist ပါ။ သူက လယ္လုပ္ ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလို႔ တဲ့။ အဲဒီေန႔က သူ႔လယ္မွာ စပါး စ စိုက္ပါတယ္။ အတူတူ စပါးဆင္းစိုက္ၾကဖို႔ ေပ်ာ္ပြဲကေလးတခုအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကို ဖိတ္ပါတယ္။ ကေလးေတြပါ အသီးသီး ေခၚခဲ့ၾကတဲ့ ဆံုပြဲေလးမို႔ တကယ္လည္း ေပ်ာ္စရာပါပဲ..။ မိတ္ေဆြေတြ အေယာက္ ၂၀ေလာက္လာေတာ့ လယ္တဧက ခဏနဲ႔ စိုက္ျပီး တာေပါ့။ (အဲဒီတ၀ိုက္မွာ အေနာက္တိုင္းသား ေတြ အမ်ားစုပဲ လယ္လုပ္ ျခံလုပ္ ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္)။
က်မမိတ္ေဆြက က်မကို အရင္က ခုလို စပါးစိုက္ဖူးလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဗမာျပည္မွာတုန္းက က်မေယာက်္ားက လယ္လုပ္တာလို႔ သူ႔ကို ေျပာျပေတာ့ သူက စိတ္၀င္စားသေဘာက်တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ Oh .. great တဲ့။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲ မသက္မသာနဲ႔ က်ိတ္ျပံဳးမိပါတယ္။ က်မတို႔မွာေတာ့ oh.. great မျဖစ္ဘဲ No ! break သာျဖစ္တာလို႔ ေတြးမိလို႔ေပါ့။
သတိရေနမိေသးတယ္။ က်မက လယ္ကြင္းထဲက အနံ႔ကိုကို ခ်စ္တာ..။ ျပီးေတာ့ လယ္ထဲမွာမွ တဟူးဟူး တိုက္တတ္တဲ့ ေလ..။ ေနာက္ စပါးပင္ေတြကို ခ်စ္တာ။ ျပီးေတာ့ ေျပာင္းခင္းနဲ႔ ဖရဲခင္းေတြ။ က်မကေတာ့ လယ္လည္း လယ္မို႔ ကိုင္းလည္းကိုင္းမို႔ သေဘာက်ေနတာ။ ေယာက်္ားကို အျမဲ စတယ္.. မင္း လယ္လုပ္ ယာလုပ္တတ္လို႔ .. မင္း လယ္ေတြ ယာေတြကို မက္လို႔ ယူတာ.. လို႔။ ဗမာျပည္မွာတုန္းကဆိုရင္ ေယာက်္ားက ဘာလုပ္လဲေမးတဲ့အခါ က်မေယာက်္ားက လယ္လုပ္တာလို႔ ေျပာရတာကို အရသာရွိေနခဲ့ေသး။ 'ေျမနဲ႔အတူ' ဆိုျပီး လယ္သမားကို ဇာတ္လိုက္လုပ္ျပီး အခ်စ္၀တၳဳလတ္တပုဒ္ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကိုယ့္လယ္ကေလး ကိုယ္လုပ္ဖို႔ ကိုယ့္တအိမ္စာေလး စားဖို႔ေတာင္မရဘဲ မိုက္ေၾကးခြဲတဲ့ အစိုးရစပါးဆိုတာေတြ..။ 'ေႏြစပါးမစိုက္္မေနရ.. ေရသြင္းဖို႔ စက္သံုးဆီ ေပးမယ္'ဆိုျပီး တကယ္ မေပးလို႔ အိတ္စိုက္ရင္း ရႈံးရတာေတြ..။ ေနာက္ဆံုး... က်မတို႔လယ္က ေရႊထြက္တယ္လို႔ ေျပာရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေရာ..။ က်မမွာ စုထားသမွ် ေရႊတုိ ေရႊစေတြ အကုန္ ထြက္ကုန္တာေလ.. ဟဲဟဲ..။ က်မေယာက်္ား ကေတာ့ လယ္အလုပ္ကို စံုမက္တာမို႔ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တာကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေသးတာ။ (တို႔ႏွစ္ေယာက္ အသက္ၾကီးရင္ေတာ့ ရြာျပန္ျပီး လယ္ေတြ ကိုင္းေတြ ျပန္လုပ္ၾကမယ္.. လို႔သာ ႏွစ္သိမ့္ ရတာပါပဲ)
ခု လယ္အေပ်ာ္စိုက္တဲ့ က်မမိတ္ေဆြကေတာ့ ဒီလယ္ကေလးကေန စပါး ၈၀ေလာက္ ထြက္တာမို႔ သူတို႔ မိသားစုသံုးေယာက္နဲ႔ အလုပ္သမား၂ေယာက္ေလာက္ တႏွစ္ စားေလာက္ရံုသာမက မိတ္ေဆြေတြကို ခဏခဏ ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးႏိုင္ပါေသးသတဲ့။ အင္း ကိုယ့္လယ္ေျမ ကိုယ္ပိုင္ခြင့္ဆိုတာ အဲဒါပဲေပါ့ေနာ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္စိုက္တဲ့စပါး ကိုယ့္ဘာသာစားရေသး။ က်မတို႔မွာေတာ့ ၀မ္းစာစပါးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ခ်န္ျပီး အစိုးရက သတ္မွတ္တဲ့အတိုင္း ျပည့္ေအာင္ ေစ်းေလွ်ာ့ျပီး ေရာင္းေပးရ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္စားဖို႔ ေတာင္ မက်န္ေတာ့တဲ့အခါေတြမွာဆို လယ္သမားအိမ္ျဖစ္ျပီး ဆန္၀ယ္စားရေသး။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရာသီဥတုက ေဖာက္ျပန္ျပီး မိုးဦးေစာလိုေစာ.. မိုးေႏွာင္းေနာက္က်လို ေနာက္က်နဲ႔မို႔ စပါးေတြပ်က္တာကို ၾကံဳရတာလည္း ခဏခဏ။ အထူးသျဖင့္ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္က သစ္ခုတ္ခံရတဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို ပိုခံရတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕.. မိုးေလ မမွန္ဘဲ ရာသီဥတု ပိုပ်က္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ ကရင္ျပည္နယ္ မြန္ျပည္နယ္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လယ္လုပ္မယ့္သူ မရွိေတာ့တာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစတစ လယ္ေျမေတြ ဆုတ္ယုတ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ေလ။
+++++
က်မက ပုသိမ္ဆက္မို႔ တခ်ိန္တည္းမွာ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ဧရာ၀တီတိုင္းဆီက အေကာင္းဆံုး လယ္ေျမေတြကို သတိရေနမိျပန္ပါတယ္။ ခုေတာ့ နာဂစ္အလြန္ က်မတို႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာေရာ..။ လယ္ေတြ ဘယ္သူ လုပ္ေနမွာပါလိမ့္။ ကိုယ္ျပည္နဲ႔ အနီးဆံုးႏိုင္ငံမွာ လယ္ကို အေပ်ာ္စိုက္ၾကသတဲ့။ အေနာက္တိုင္းသားေတြက ဒီႏိုင္ငံေလးဆီလာျပီး ပိုက္ဆံရွိရင္ လယ္ေျမ ၀ယ္.. ယာေျမ ၀ယ္.. ဥယ်ာဥ္ေျမ ၀ယ္။ စပါး စိုက္.. ကိုင္း စိုက္.. ပန္း စိုက္။ ေပ်ာ္လို႔... တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဆန္ ေပါ.. ေကာက္ပဲ သီးႏွံ ေပါ.. ပန္းေတြ ေပါ..။ ဒါေလာက္ဆိုရင္ပဲ ထိုက္တန္တဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္တခုလို႔ ေျပာႏိုင္ျပီ။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အဲေလာက္ရိုးစင္းတဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ အက်ိဳးကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္ခံစားပိုင္ခြင့္မွ မရွိတဲ့ အေနအထားမွာ..။ ခုေတာ့.. ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ကေလးေတြကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္မလုပ္နိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာ..။ ေရေမ်ာေနတဲ့ စပါးက်ီေတြ.. ေရေမ်ာေနတဲ့ ကၽြမ္းက်င္လက္ေတြ.. ေရေမ်ာေနတဲ့ သန္မာၾကံ့ခိုင္တဲ့ ေျခတိုင္ေတြ..။ ေရေမ်ာေနတဲ့ လယ္လုပ္သား ကၽြဲ ႏြားေတြ..။ ေရေမ်ာေနတဲ့ ဘ၀ေတြ..။ ကူညီဆယ္ယူမယ့္သူေတြကိုယ္တိုင္လည္း ေရေမ်ာ ေနၾကရ။ အားလံုးဟာ ဘ၀ေရစုန္မွာ ေမ်ာေနၾကရတာ..။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ... ... ...။ တကယ္ပဲ က်မ အေျဖကို မသိပါ။ 'ပန္ဒိုရာ'ကေတာ့ ဒီစစ္ပြဲၾကီးျပီးရင္... တဲ့။
+++++
လယ္ေတာကအျပန္ လမ္းမွာေတာ့ က်မ သီခ်င္းမဆိုႏိုင္ေတာ့ပါ။
7 comments:
ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ အညာဘက္မွာလည္း အဲဒီ တာ၀န္က် စပါးအေက် မသြင္းႏုိင္လုိ႔ အသက္အရြယ္ႀကီးေကာင္းႀကီးမွ အခ်ဳပ္က်တဲ့ လယ္သမားႀကီးေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္သိတဲ့ဦးႀကီးဆုိရင္….(အေမတုိ႔က “ကုိရင္တင္” လုိ႔ေခၚတယ္။) သူ႕မွာ သားေယာက်ၤားေလးကလည္းမရွိေတာ့ သမီးအပ်ဳိႀကီးေတြနဲ႔ မိန္းမဘဲ ရွိတာ။ တာ၀န္က်စပါးမေက်လုိ႔ အုိႀကီးအုိမက်မွ ကုန္းေဇာင္းရဲစခန္းမွာ အခ်ဳပ္ခံရရွာတယ္။ ရြာမွာရွိတဲ့ အေဆြအမ်ဳိးေတြကလည္း ေတာင္မင္းကုိ ေျမာက္မင္းမကယ္ႏုိင္ေပါ႔။ သနားလုိက္တာ ဆရာမရယ္။ သူ႕ချမာ ရွက္လည္းရွက္၊ ၀မ္းလည္းနည္းေပါ႔။
အညာဘက္မွာ ေျမတုိင္းစာေရးေတြနဲ႔ စပါးဒုိင္ေတြကလည္း ေႁမြပူရာကင္းေမွာင့္ဆုိသလုိ ဒုကၡေပးတယ္။ အခုေတာ့မသိ။ မဆလ လက္ထက္က လယ္တကြက္ရဲ႕ စပါးထြက္ႏႈန္းကုိ ေျမတုိင္းစာေရးက ကြင္းစြပ္ၿပီးတုိင္းထြာတယ္။ သူ႕နဲ႔ အလြမ္းသင့္သူေတြဆုိရင္ လယ္ေကာင္းလ်က္နဲ႔ အပ်က္ျပတယ္။ သူ႕ကုိ မကပ္တဲ့သူေတြဆုိရင္ လယ္ပ်က္ေပမယ့္ အထြက္တုိးျပတတ္တာမ်ဳိး။
စပါးဒုိင္ေတြကလည္း တာ၀န္က် စပါးသြားသြင္းရင္ “ဖုန္၊ သဲ၊ ခဲ” နဲ႔ “အစုိဓါတ္” ဆုိတာေတြအတြက္ ႏႈတ္ၿပီး စပါးကုိ ပုိသြင္းခုိင္းေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စပါးဒုိင္မွဴးေတြ ပုိက္ဆံေထာလုိ႔ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္၀ယ္စီးရင္ သူတုိ႔ ဆုိင္ကယ္က ဘုတ္၊ဘုတ္၊ဘုတ္ မျမည္ဘဲ “ဖုန္၊သဲ၊ခဲ” “ဖုန္၊သဲ၊ခဲ” ဆုိၿပီး ျမည္သတဲ့။ ေနာက္စက္ပ်က္လုိ႔ ထုိးရပ္သြားရင္ေတာင္မွ မရပ္ခင္ “အစုိဓါတ္”ဆုိၿပီး တခ်က္ျမည္ၿပီးမွ ထုိးရပ္တယ္လုိ႔ နယ္ကလူေတြ ေျပာၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္က လယ္သမားဆုိတဲ့လူေတြက သနားစရာ အေကာင္းဆုံးပါဘဲဗ်ာ။ လူေတြလည္း (နအဖ နဲ႔ သူတုိ႔ လက္ပါးေစေတြ) ဘယ္လုိ စိတ္ၾကမ္းစိတ္ရမ္းေတြနဲ႔မ်ား လူကုိလူခ်င္း တက္နင္းၿပီး ကုိယ့္ခ်မ္းသာမႈကုိ ရွာခ်င္ၾကသလဲ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဆရာ မ လယ္ကြင္းကို ိုျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလေအးေအးေလးရယ္၊ ကန္သင္းရိုးေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့အရသာရယ္၊ ကတြတ္ေပါက္ကေရစီးသံရယ္၊ မ်က္စိတဆံုးလယ္ကြင္းျပင္ႀကီးရယ္ အဲဒါေတြကို အရမ္းသေဘာက်တာပဲ။ ရန္ကုန္မွာတံုးက စိတ္ေတြသိပ္ညစ္လာရင္ ျမိဳ ့ျပင္ကိုထြက္ျပီး လယ္ကြင္းေတြဆီကို ထြက္ထြက္သြားတတ္တယ္။
ဒါဖတ္ပီး လယ္ စိုက္ ဖူး ခ်င္ လာ ပီ း)
ဆရာမေရ....ဒီပိုစ့္ေလးကိုဖတ္ျပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေဒးဒရဲအပိုင္ထဲကလယ္သမားဦးၾကီးေျပာျပတဲ့နာဂစ္အတြင္းက
သူပိုင္၀မ္းစာစပါးနဲ႔မ်ိဳးစပါးေတြစပါးက်ီ ( ေဒသအေခၚ
ေစ့ )ထဲကတစ၊တစနဲ႔ေလနဲ႔အတူလြင့္ပါသြားတာကိုျပန္
ျမင္ျပီးမ်က္ရည္မ်ားေတာင္၀ဲမိပါရဲ့ ။။။။။။။
ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႔ခံစားမိခဲ့ျပန္ေပါ့ဗ်ာ။။။။။။
လယ္အေပ်ာ္စိုက္တယ္တဲ့လား မ ရယ္။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါတဲ့ သူတို ့ဘ၀ကို အားက်လိုက္ပါဘိ။ ကြ်န္မလဲ မ လို လယ္ရနံ ့ေလးကို ခ်စ္တတ္သူမုိ ့။
အမေရးမွဘဲ ဘားအံဘက္က ရွဳခင္းေတြကို မ်က္လုံးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီ။ ဇြဲကပင္ ဘုရားပြဲနဲ႔ ဘားအံအေၾကာင္း တခုခုေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ ေရးမယ္ခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္ေနတာလဲ ၾကာလွေပါ့။
လယ္ကြင္း အနံ႔ဆုိလို႔ က်ေနာ္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သတိရတာ ရိွေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လယ္တဲမွာထုိင္၊ ေခ်ာင္းထဲက ဖမ္းလာတဲ့ ဖားေလာင္းဟင္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာခ်က္ရယ္ ေတာအရက္ရယ္ကို လယ္ကြင္းထဲက တိုက္တဲ့ေလ တဟူးဟူးကိုခံၿပီး ညီအကိုေတြ အရသာခံဖူးတာေလ။ :D
A Ma Yae!! Miss alot this Scenery!
Post a Comment