ဆြဲငင္သိမ္းရစ္ရင္းႏွင့္ပင္

တကယ္ေတာ့ က်မ ဒီ၀တၳဳေလးကို မတင္ခ်င္လို႔ ဟိုလွည့္ ဒီလွည့္ လုပ္ေနတာၾကာျပီ။ ကိုေအာင္ျဖိဳးေလးက တဂ်ီဂ်ီ ပူဆာေနတာလည္း ၾကာျပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ ခုေတာ့ တင္ေပးလိုက္ပါျပီ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးက မဂၢဇင္းထဲမွာေဖာ္ျပခံရတဲ့ က်မရဲ႕ ပထမဆံုး၀တၳဳတိုပါ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးေရးတုန္းက ခ်စ္သူရွိေနခဲ့ေပမဲ့ က်မ အိမ္ေထာင္မက်ေသးပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို ေရးမိမွန္းလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ (ခုျပန္ဖတ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မၾကိဳက္ေတာ့)။ အဲဒီကာလ တဂိုးစာေတြ၊ သိန္းသန္းထြန္း၀တၳဳေတြ၊ ၾကည္ေအး၀တၳဳေတြ၊ ဘာသာျပန္ေတြ အဖတ္မ်ားေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်မ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို ေရးမိတာပါပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းမွာ က်မ အိမ္ေထာင္ျပဳပါတယ္။ အင္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. က်မရဲ႕ အဲဒီ အိမ္ေထာင္ဖက္က အဲဒီ၀တၳဳထဲကလိုပဲ အသက္ငယ္ငယ္မွာ ဆံုးပါးခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မမွာ သားတေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့တာ..။ ခုေတာ့ က်မကို ၀တၳဳေရးတဲ့ ေမျငိမ္းလို႔ စျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အမွတ္တရ လက္ရာေလးအျဖစ္ပဲ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ (ကိုေအာင္ျဖိဳးေလး.. အန္တီတာ၀န္ေက်ျပီေနာ္)

ဆြဲငင္သိမ္းရစ္ရင္းႏွင့္ပင္

(တစ္)

ေခါင္းရင္းက ဖေရာင္းတိုင္မီးေလးကုန္ဆုံးသြားရင္... သူ... သြားေတာ့မွာ... တဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္တာေလာက္သာ သူ႔ကို ခံစားေနလို႔ရမွာတဲ့ေလ။ ဘုရားစင္ေရွ႔ေမွာက္မွာ သူေနရမယ့္ အခ်ိန္တာဟာ ဖေရာင္းတိုင္တစ္တိုင္စာ ေလာက္သာ။ ဘုရားရွင္ဆီမွာ သူႏွစ္သက္တဲ့ စိန္ပန္းျပာေတြ၊ အေမႊးနံသာေတြ လွဴထားတာေတာင္ သူမသိႏိုင္ ေတာ့...။

အရွင္ဘုရား....

ဘုရားတပည့္ေတာ္မအား အခြင့္အေရးေလးတစ္ခု ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္မကို သူ ခြဲထြက္မသြားခင္ သူ႔ရဲ့ သတိတရား၊ အသက္၀ိဉာဥ္ကို တဒဂၤျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကႏွင့္ ထိေတြ႔ ဆက္စပ္ ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား....။ စကားတစ္ခြန္းစာ၊ အသက္ တစ္၀ ရွဴစာမွ်ပါပဲဘုရား။

(ႏွစ္)

“ယင္ေကာင္”... ဆိုတဲ့သတၱ၀ါ ကို အစက က်မ သိပ္မမုန္းပါဘူး။
ခုေတာ့...မုန္းတယ္။ သိပ္မုန္းတယ္။
ဟုတ္တယ္။ သူ႔နံေဘးမွာ အသံကုန္ဖြင့္လို႔ လွည့္ပတ္ပ်ံသန္းေနလိုက္တာ။
သြားၾကစမ္းပါကြယ္... သူ ရွိေနပါေသးတယ္။
ေမ့ေမ်ာျခင္း...ေမာဟုိက္ျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သတိရွိေနခဲ့ရင္လည္း နာက်င္ျခင္း၊ ပူေလာင္ျခင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကိုက္ခဲျခင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့... ဘာမွ မသိေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္ အခ်စ္ရယ္။
အသက္ရွဴသံ.... တစ္... ႏွစ္... သုံး... ေလး...။
အို... မဟုတ္ေသးပါဘူးကြယ္။
ခ်စ္သူရဲ့အသက္ရွဴသံက ေရတြက္လို႔ရေအာင္ ေႏွးေနတာ က်မ မႀကိဳက္ဘူး။
တကယ္ သြားေတာ့မွာလားခ်စ္သူရယ္...။
မသြားနဲ႔ဦး...
က်မ မင္းရဲ့သတိျပန္လည္လာမယ့္ အခ်ိန္ေလးကို ေစာင့္ေနတယ္။

(သုံး)

မ်က္လုံးအစုံက ေလ်ာ့ရဲရဲေလး ပိတ္လို႔။ နဖူးစပ္မွာ ေခၽြးေလးေတြ သီးေနၾကတယ္။
ပူေလာင္ျခင္းလား၊ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းျခင္း လားကြယ္။ ေခၽြးေတြကို အ၀တ္နဲ႔သုပ္တဲ့အခါ ခ်စ္သူမွာ နာက်င္ျခင္း ေ၀ဒနာ၊ ေလးလံျခင္း ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္ဦးမယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ တုန္ယင္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူေလး...။
ခုေတာ့... ေဆးနံ႔မ်ားနဲ႔သာ ထုံရစ္လုိ႔။ က်မ ရေနက် စူးရွ ေဟာင္ျပင္းတဲ့ ရမ္အနံ႔ေတြ မရေတာ့။ ခ်စ္သူမွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မင္း က်မကို သတိမရဘူးေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့... မင္းရဲ့ ခ်စ္သူငယ္မႏွင့္တကြ၊ မင္းဘာကုိမွ သတိမရႏိုင္ဘူးေပါ့။ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအေျခအေနေလး ေကာင္းတယ္ကြယ္။ ဟုတ္တယ္... က်မကို သတိမရခ်င္ေန။ မင္းဘာကိုပဲ ေမ့ပါေစ။ မင္း ခ်စ္သူငယ္မကိုပါ ေမ့တယ္ဆိုရင္...။ အို...က်မ သိပ္ကို ေက်နပ္တယ္။
“ဘုရားရွင္ရဲ့ ေဒသနာကို ေတာင့္တတယ္”တဲ့။ မင္း တျမန္ေန႔က သတိတရနဲ႔ ေျပာခဲ့တာေလ။ ဟင္း... ဟင္း... ဟင္း...။ ႀကိဳက္သြားၿပီကြယ့္။ ခုလိုဆို... မင္းက ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ့ အနားမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေလး။ မင္းကို အၿမဲတမ္းသာ ေရာဂါ ျဖစ္ေနေစခ်င္ေတာ့တယ္။ မင္းေဘးမွာ က်မတစ္ေယာက္တည္း တစ္ဦးတည္း မူပိုင္။ မင္းလိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္း ျပဳစု၊ မင္းမ်က္ႏွာကေလးကို ေငးလို႔။
က်မဘ၀ေလး ေအးေအးေဆးေဆး။
(ဟား.... ဟား... ဟား... ဘယ္လုိလဲကြ။ ပူေလာင္လွတဲ့ သူငယ္မ။ ခုက်ေတာ့... မင္းဘယ္မွာလဲကြ။
ငါ တစ္ေယာက္တည္း... ငါခ်စ္တဲ့ ေယာက္်ားေဘးမွာ... ကိုင္း... ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ)။

(ေလး)

သူ႔အနားက မခြာသေလာက္ လွည့္ပတ္ေနတဲ့ ယင္ေတြကို ခတ္ထုတ္လိုက္၊ ေခၽြးစို႔ေနတဲ့နဖူးျပင္ကုိ ေလမႈတ္လို႔ ေခၽြးသိပ္ေစလိုက္၊ သူ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္လိုက္ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ ရင္ထဲမွာလည္း မအားလပ္လိုက္တာ။
သားကေတာင္ ေမးေနသလိုပဲ..။ “ေဖေဖက ဘယ္သြားမွာမို႔လဲ”တဲ့။
က်မ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ခ်စ္သူရဲ့။
“မင္းေဖေဖ... ေမေမ့ရင္ထဲကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း၀င္မလုိ႔ ခရီးထြက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတာ”လို႔ေပါ့။
ဆရာ၀န္ႀကီးက “မရေတာ့ဘူး”လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ... ဆို႔နင့္လာတဲ့ ႏွလုံးသားဟာ က်မကို “ငိုလိုက္... ငိုလိုက္ေလ...”တဲ့။
ဒါေပမဲ့.... က်မ မငိုပါဘူးကြယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ေလ.... ခုခ်ိန္မွာ မင္းကို က်မတစ္ေယာက္တည္း ျပဳစုလုိ႔ ။
မင္းထြက္သြားတဲ့အခါလည္း မင္း၀ိဥာဥ္ကို ရင္ထဲထည့္ၿပီး က်မတစ္ဦးတည္းပိုင္အျဖစ္ ခ်စ္ရမွာ။
အဲဒီအခါ မင္းကို စိတ္မခ်ျခင္းေတြက ေ၀းစြာ..၊ တစ္ေယာက္တည္းပိုင္အျဖစ္ ခ်စ္ရမွာ။ ဒီေတာ့... ဘယ္ငိုခ်င္ပါ့မလဲေလ။ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္ရည္ပဲကုန္သြားသလား။ က်မ မသိဘူး။ ဟုတ္မယ္၊ မဂၤလာဦးည... “မင္းကို ငါမခ်စ္ဘူး” လို႔ ခ်စ္သည္းေျပာခဲ့တဲ့စကား။ အဲဒီ စကားေျပာစဥ္ကတည္းက က်မ အဆုံးစြန္ ငိုခဲ့ရၿပီပဲ။ အဲဒီကစ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ က်မ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့ရတာ။
အဲဒီေတာ့... ကုန္သြားေလာက္ၿပီေပါ့။

+++++

ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရတဲ့ ဘ၀ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုကတည္းက ခင္ပြန္းသည္အေပၚ ခ်စ္ဖို႔၊ သစၥာရွိဖို႔၊ ျပဳစုဖို႔၊ လိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္းဖို႔ က်မကိုယ္က်မ ပုံစံသြင္းလာခဲ့တာ အေပ်ာ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေပါ့။
"ဘ၀မွာ ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္သူဟာ တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္ရမယ္"ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ က်မ လက္ထပ္သူကိုသာ ခ်စ္ဖို႔ တစ္သက္လုံးတည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။
က်မဟာ ဣေႁႏၵ က်မ၊ အရွက္ က်မ။ ၿပီးေတာ့... ရိုးသားတဲ့က်မ။
လူတိုင္းလိုလိုက အဲဒီလို ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံရတဲ့ က်မပါ။
အဲဒီေတာ့ မင္းနဲ႔ က်မ ေစ့စပ္ၿပီးကတည္းက မင္း ခ်စ္တာမခ်စ္တာထက္ လိမၼာတဲ့ အိမ္သူပီသဖို႔ အင္အားအျပည့္နဲ႔ က်မကိုယ္က်မ ထုဆစ္ခဲ့ပါတယ္။
ၾကာရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္လာရမယ္။
ၿပီးေတာ့... က်မ ရည္ရြယ္တဲ့ ဘ၀လွလွေလးတစ္ခုေပါ့။
ဒါေပမဲ့ကြယ္ ... ခ်စ္သူကေလ ပစ္ခြာသြားတဲ့ ပထမခ်စ္ရသူ မိန္းကေလးကို စိတ္နာ အရြဲ႔တိုက္လို႔ က်မနဲ႔ေစ့စပ္ဖို႔ လက္ခံခဲ့သတဲ့။ ေနာင္...အဲဒီမိန္ကေလးက တိုးလွ်ဳိးလာျပန္ေတာ့လည္း က်မကို ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္း ဖ်က္သိမ္းေပးပါတဲ့။ မင္းမိဘေတြ တင္ခဲ့သမွ်အေၾကြးကို ကၽြန္ခံၿပီး ဆပ္ပါရေစ၊ က်မကို မယူႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အ၀ယ္မခံႏိုင္ဘူးတဲ့။
မင္းမွားေနၿပီ အခ်စ္ရယ္။ မင္းကို ၀ယ္ယူစရာမလိုပါဘူးကြယ္။ ခ်ဳိ႔တဲ့သေလာက္ ပညာေတာ္တဲ့ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ဆႏၵျဖည့္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ က်မ မိဘေတြက ကူညီခဲ့တာ သက္သက္ပါ။ မင္းမိဘေတြကသာ
အရြယ္ေရာက္မွ ဖခင္ကြယ္ခဲ့ရတဲ့ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခု မိသားစုကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေဇာနဲ႔။ ၿပီးေတာ့.. သနားတဲ့စိတ္နဲ႔ မင္းနဲ႔ က်မ လက္ထပ္ၾကဖို႔ကို စီစဥ္ခဲ့တာပါ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးရွင္။က်မက စၿပီး ဖ်က္သိမ္းျခင္း ဆိုရင္ မင္းမိဘေတြက ခြင့္လႊတ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ က်မ... က်မ... က်မ ရွက္တယ္။ သိပ္ ရွက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့...
က်မ ရွင့္အတြက္ ရည္ရြယ္လို႔ အခ်စ္မ်ားစြာ ျပဳစုခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ျပီးေတာ့... က်မကေလ မင္းကို... မင္းကို... ခ်စ္ေနမိၿပီရွင့္။
ခ်စ္ေနမိခဲ့ၿပီးၿပီေလ....။
ေအးေဆးရိုးသားစြာ ျဖဴျဖဴစင္စင္ရွင္းရွင္းသန္႔သန္႔နဲ႔ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ က်မရဲ့ အပ်ဳိစင္ဘ၀ကုိ
မင္းအတြက္ရယ္လို႔... (ဟင့္အင္း... ဟင့္အင္း... က်မရွက္တယ္ကြယ္)

+++++

က်မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေျပာေျပာ ... မင္း က်မကို သိပ္မုန္းတယ္ေနာ္။
ေမေမ့ရဲ့ မ်က္ရည္မ်ားစြာ...
က်မရဲ့ အရွက္သိကၡာမ်ားစြာ...
မင္းမိဘရဲ့ ေတာင္းပန္သံ မ်ားစြားကို ရင္းလို႔ပဲ
ဦးကိုကုိ နဲ႔ေဒၚေမ ဆိုတဲ့ ဘ၀ စခဲ့ရတယ္။
ပင္ပန္းလိုက္တာ၊ ေမာလိုက္တာမ်ားကြယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီဘ၀ဟာ က်မ စံုမက္တဲ့ ဘ၀ေလးပါပဲ။
မင္းနဲ႔ မင္းရဲ့သူငယ္မေလး သတင္းေတြကေတာ့ က်မဘ၀ေသးေသးေလးထဲမွာ ပလူပ်ံသလုိ။ ခ်ဳိ႔တဲ့ရွာတဲ့သူငယ္မေလးကလည္း ရုန္းမထြက္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ့ကြယ္။
က်မမွာေတာ့ေလ...အရက္မူးၿပီး ျပန္လာတဲ့ညေတြမွာ အသိမဲ့ခႏၶာနဲ႔ ရူးရူးမူးမူး ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္။ အရက္မမူးဘဲ ျပန္လာတဲ့ညေတြမွာ ေက်ာခ်င္းကပ္ အိပ္စက္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္။ အရက္မူးလာတဲ့အခါ ပထမဆုံးခ်စ္သူဆိုတဲ့ မင္းရဲ့မိန္းကေလးနာမည္ကို ညည္းတြားရင္း မင္းေခၚရာ အပူေခ်ာက္ ကမ္းပါးထဲ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလိုက္ပါေစတဲ့ ခင္ပြန္းသည္။ တခါ တခါ ညကို ဘယ္မွာ ကုန္ဆုံးပစ္မွန္း မသိတဲ့၊ ေမးလည္းမေမးရဲတဲ့ ခင္ပြန္းသည္။ တခါတခါ “မင္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ သိပ္ပူတာပဲ ” လို႔ အရက္နံ႔ ေပက်ံေနတဲ့ အသံနဲ႔ ေအာ္ဟစ္တတ္တဲ့ခင္ပြန္းသည္။ ရတဲ့လခ အျပည့္အ၀ အပ္ရုံနဲ႔၊ က်မခင္ပြန္းသည္အျဖစ္ အမည္ခံေပးရုံနဲ႔ လုံေလာက္ၿပီလို႔ စြဲယူထားတဲ့ ဇနီးမုန္း ခင္ပြန္းသည္။
အဲဒီလိုခင္ပြန္းသည္ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခဲ့။
သူက “ငါအလုပ္မရႈပ္ခ်င္ဘူး၊ နာၿငီးမခံႏိုင္ဘူး။ ကေလးေတြေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲ မခံႏိုင္ဘူး”တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္... သမီး(ဒါမွမဟုတ္)သားကို က်မတို႔ ကမၻာေလးထဲကို ၀င္ခြင့္မေရာက္ေစႏိုင္တဲ့ နည္းေတြနဲ႔ တားဆီးကာကြယ္ခဲ့တယ္။ က်မဟာ ႏွစ္ရွည္အာမခံ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို...။
“ကြာရွင္းတယ္ဆိုရင္ ငါသိကၡာက်တယ္။ သူလည္းမိန္းမဆိုးျဖစ္မယ္”တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့ရွင္ရယ္... ရပါတယ္။ ေစ့စပ္တာ ပ်က္သြားဖူးတဲ့မိန္းကေလးလို႔ အေျပာခံရမွာ စိုးရြံ႔ခဲ့၊ ရွက္ခဲ့တဲ့က်မ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ေပးဆပ္ရမွာေပါ့။ ယူပါကြယ္၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ရမွာေပါ့။ မင္းလိုသေလာက္ယူေပါ့... ေရာ့။

က်မ ေျပာခဲ့သားပဲကြယ္။
“အလုပ္ကိစၥေတြရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္အနားေပးပါကြယ္။ က်မဆီမွာမွ မဟုတ္ပါဘူး ကြယ္။ ကိုကို စိတ္ခ်မ္းသာရွိမယ္ဆိုရင္ တစ္ေနရာရာမွာ နားလိုက္ပါ။ နဂိုက အသည္းေရာင္ေရာဂါရွိထားေတာ့ အရက္ကိုေလွ်ာ့ေသာက္ၿပီး အနားယူ လိုက္ေစခ်င္တယ္”
က်မ အဲဒီလို ေျပာေလေလ... မင္းက မုန္းမုန္းနဲ႔ အရြဲ႔တိုက္လို႔ အရက္၊ ေဆးလိပ္ မ်ားမ်ားေသာက္။ သူငယ္မေလးနဲ႔အိပ္။ က်မဆီ ကူးသန္း။ သေဘာပါပဲ ခ်စ္သူရယ္... ။ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ေလ... “အခ်စ္ရယ္... အရက္ေတြ၊ စီးကရက္ေတြ သိပ္မေသာက္ေစခ်င္ဘူးကြယ္။ က်မကို မုန္းတာေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကိုကို တစ္ခုခုျဖစ္သြားရမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ” လို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရရြတ္မိတာေပါ့။ မင္းကေတာ့ ေျပာမႏိုင္ဆိုမရ။ က်န္မာေရး နည္းနည္းယိုင္လာခ်ိန္မွာ...
“အကုသိုလ္ေတာ့ အေဖာ္ေတြနဲ႔ လာၿပီ”တဲ့။
မင္းမူးမူးနဲ႔ေျပာခဲ့တာေလ။ ေနာက္မွသိရတယ္။ မင္းေကာင္မေလးက လက္ထပ္ေတာ့မလို႔တဲ့။ အင္းေပါ့ကြယ္... သူ႔ခမ်ာလည္း ဇတ္ေမ်ာႀကီးထဲ ဘယ္က်င္လည္ခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခ်င္ေရာေပါ့ လို႔ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ မင္း က်မကို ဒါထက္ပိုလို႔ မုန္းတီးသြားမွာစိုးရိမ္မိတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ သိလားကြယ့္။ မင္းကိုသိမ္းသြင္းဖိို႔။ ၿပီးေတာ့ က်မအတြက္ အားျဖည့္ဖို႔ စီမံကိန္းတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ယူထားရတာေလး ရွိေနလို႔ေပါ့ကြယ္။ ခ်စ္သည္း ေနေကာင္းတဲ့အခါ (ဒါမွမဟုတ္)က်မ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိတ္ၾကည္လင္ေနတဲ့အခါ က်မ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ေသြးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ မင္းသိပ္တင္းမာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မ ထင္တာေၾကာင့္ေပါ့ကြယ္။
က်မေလ... ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို မင္းနားနားကိုကပ္လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။
“ကိုကိုေရ... က်မမွာ... က်မမွာေလ သားသားေလးလား၊ မီးမီးေလးလားမသိဘူး ရွိေနၿပီ သိလား” ဆိုၿပီး ရွက္တက္တက္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာမယ္ေနာ္... ခ်စ္သူရယ္။ ေျပာမယ္ေနာ္။

အဲဒီအခါ မင္းကလည္း အလိုက္သင့္ ထခုန္ေပ်ာ္ျမဴးမယ္ မဟုတ္လား။ ဟိုတစ္လက မင္းအရက္မမူးတမူးမွာ ေျပာခဲ့တာေလ။ “သားသမီးရွိေတာ့ အေဖၚရွိတာေပါ့”တဲ့။ အဲဒီတုန္းကတည္းက က်မ ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာ... ၀မ္းသာေနခဲ့တာကြယ့္။ ဒါေပမယ့္ မင္းစိတ္ကို အစိုးမရလို႔မို႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာေလ။ အခ်စ္ရယ္... မင္းနဲ႔က်မ၊ ေဖေဖေမေမ ဘ၀မွာ သားသားလား၊သမီးလား မသိႏိုင္ေသးတဲ့ခ်ာတိတ္ရယ္ နဲ႔။
ကဲကြယ္... ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ဘ၀ေလး လွလိုက္တာကြယ္...။

(ေျခာက္)

ခ်စ္သူရယ္...

မင္းရဲ့သူငယ္မဆီမွာ မင္းရဲ့ညကုိ ကုန္ဆံုးတဲ့ညေတြမွာ၊ က်မတစ္ေယာက္တည္း ေမေမမျမင္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ အခါေတြမွာ၊ တိုးတိုးေဖာ္ သမီးေလး(ဒါမွမဟုတ္) အားကိုးစိတ္ေျဖစရာ သားကေလးကို ေတာင့္တမိလြန္းတယ္။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း လူသားတစ္ေယာက္ကို ထုတ္လုပ္ၿပီး ႀကီးျပင္းေစခ်င္တယ္။ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့ၿပီး မင္းဆီက အခ်စ္ျပန္မရခဲ့ေပမဲ့ က်မ ယူလို႔ရသေရြ႔ေတာ့ ယူပါရေစေနာ္။
သူကေလးဟာ ဦးကိုကို၊ ေဒၚေမတို႔ရဲ့သား(ဒါမွမဟုတ္)သမီးဆိုတာေလာက္ေျပာရရင္ပဲ က်မ ေက်နပ္လြန္းေနမွာ ပါ။ အဲဒီလိုသာဆို ဒါကေလးကိုေတာင္ မင္းက က်မအေနနဲ႔ ေပးအပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ ဆိုတဲ့ အေတြးပူပူမ်ဳိးကို မေတြးဘဲလည္း က်မ ေနႏိုင္ေတာ့မွာပါ။

(ခုနစ္)

လက္ဆစ္ဆီက ေညာင္းညာကိုက္ခဲလာေတာ့မွပဲ မင္းကိုယင္မနားရေအာင္လုိ႔ ယပ္ခပ္ေပးေနခဲ့တာ အၾကာၾကီး ၾကာေနခဲ့ၿပီလို႔ က်မ သတိ ထားမိေတာ့တယ္။ ခ်စ္သူသိပ္မ်ားေအးေနၿပီလား...။
ေတာ္ပါေသးရဲ့ကြယ္၊ ခ်စ္သူကိုယ္ေလး ေႏြးေနတုန္းမို႔။ က်မဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ခ်စ္သူ ခဏေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္သတိရလာပါေစလို႔။ ဟုတ္တယ္ကြယ္။ က်မ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ကိုကို႔သေႏၶသားေလး လြယ္ထားရတာ ကိုကို႔ကို မေျပာရေသးဘူးေလ။
ေတာ္ၾကာ က်မေရွ႔ေမွာက္က ထြက္သြားခဲ့ၿပီးမွ ဆိုရင္... နဂိုကမွ က်မကို မခ်စ္ခဲ့တဲ့ကိုကိုဟာ ယုံခ်င္မွ ယုံမွာ။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးမွာက သားကုိ(ဒါမွမဟုတ္)သမီးကို မယုံၾကည္မွာက ပိုဆိုးမယ္။ အဲဒီအခါ က်မ ေသလုေမ်ာပါး ခံစားရမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးလုိခ်င္စိတ္ ေပၚစျပဳလာတဲ့ကိုကိုဟာ က်မတို႔ရဲ႕သေႏၶသားေလးကို ခ်စ္မွာပါ။ ကိုကို႔အႀကိဳက္ဆိုရင္ေတာ့ သားေလးေပါ့ေနာ္။ ထားပါေတာ့ကြယ္။ က်မရင္ထဲက သေႏၶသားေလးဟာ သားေလးလို႔ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။
သားေလးေရ...
သားေလးမွာ မ်က္လုံးေလးေတြ ေရာက္လာၿပီလားဟင္။ ဒါမွမဟုတ္ နားရြက္ကေလးေတြေရာ ရၿပီလား။ ငါးလေက်ာ္သေႏၶသားေလးမွာ ဘာေတြရွိေနၿပီလဲလို႔ ေမေမ မဖတ္ခဲ့ဖူးဘူးကြယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သားေလးဟာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ႔ အသက္ေသြးခဲေလးပါေနာ္။ သားေလးရဲ့ေဖေဖ့ ကို ေမေမ့ရင္ထဲကေနတဆင့္ ၀-ေအာင္ ၾကည့္ထားလိုက္ေတာ့ကြယ္။ မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း သားေလးမွာ မ်က္လုံးေလးေရာက္လာတဲ့ အခါ ေမေမ့ႏွလုံးအိမ္ဆီ၊(ဒါမွမဟုတ္)ေမေမ့ရဲ့ေသြးေၾကာေတြဆီ၊(ဒါမွမဟုတ္လည္း)ရင္ၫြန္႔အရပ္ဆီ ၾကည့္လိုက္ပါ သားရယ္။ အဲဒီအခါ သားေလးရဲ့ ေဖေဖ့ကိုေတြ႔ရလိမ္မယ္။ အဲဒါေတာင္မွ သားေလးက ၾကည့္လို႔မရဘူး ဆိုရင္ လည္း ေမေမ့၀မ္းထဲက ထြက္လာၿပီးတဲ့အခါ “ေဖေဖေကာ”လို႔ ေမးတတ္လာရင္ သားခႏၶာကိုယ္ကို ငုံၾကည့္ လိုက္ပါ။ အဲဒါဟာ “သားေဖေဖ”ပါပဲ။ သားရဲ့ႏွလုံးခုန္္သံဟာလည္း သားေဖေဖပါပဲကြယ္။ အဲသလိုဆို သားေလး ေက်နပ္မယ္ မဟုတ္လားကြယ္။

+++++

ခ်စ္သူရဲ့ အသက္ရွဴသံေတြ ျပင္းလာတယ္။ အသံအက်ယ္ႀကီးပဲ။
က်မ လက္ေမာင္းပိန္ပိန္ကေလးကို ျဖဴက ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
က်မႏွလုံးသားကို ျမင္ခဲ့၊ သိခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့ အခ်စ္ရယ္။
“ေနာက္ဆုံးၾကည့္ျခင္းမွာ ၀-ေအာင္သာၾကည့္ ေမ။ နင့္ကို မခ်စ္တဲ့။ နင္က သိပ္ခ်စ္တဲ့ နင့္ရဲ့ ကိုကိုေလ။ ျပန္မရႏိုင္တဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ရင္းလို႔ နင္ ပင္ပန္းတႀကီး ဆက္စပ္ရခဲ့တဲ့ နင့္ဘ၀ကေလးေလ။ တင္းမထားနဲ႔ ေမ၊ တင္းမထားနဲ႔။ ငိုခ်လိုက္၊ ငိုခ်ပစ္လိုက္စမ္းပါ...”
ျဖဴကအံႀကိတ္လို႔ က်မကို တတြတ္တြတ္ေျပာေနတယ္။
“သြားစမ္းပါ ျဖဴရယ္။ ငါ သူ႔ေဘးမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။ နင္သြားပါေတာ့ဟယ္”
အရင္ကလို... “မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္လာၾက၊ ၿပီးရင္ မင္းက မ်က္ရည္က်နဲ႔ မဂၤလာကို မရွိဘူး။ အဲဒါမ်ဳိး ငါမႀကိဳက္ဘူး”လို႔ ကိုကို ေအာ္တတ္တာကို အခုမွ က်မ မြတ္သိပ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း က်မ စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ က်မ အနားမွာကိုကို ပက္လက္ကေလး။ အရာရာကို ေမ့လို႔၊ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခုထြက္ဖို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ေနရတဲ့ခ်စ္သူ။ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာေနတယ္ဆိုတဲ့ က်မခင္ပြန္းသည္ဟာ က်မအနားမွာ
က်မ တစ္ဦးတည္းပိုင္အျဖစ္နဲ႔ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းစြာ...။
ကိုကို ျပန္ေနေကာင္းပါေစလို႔ က်မ ဆုမေတာင္းေတာ့ဘူး။
ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့...ကိုကိုက ျပန္ေနေကာင္းရင္ အရက္ေတြေသာက္၊ ေဆးလိပ္ေတြေသာက္နဲ႔
မင္းနဲ႔လည္းမေျပလည္လွတဲ့ သူငယ္မဆီ က်မကို အရြဲ႔တိုက္ၿပီး သြားေနဦးမွာ။
က်မအနားမွာ ရွိေနတဲ့အခါလည္း အရက္နံ႔ထုံလႊမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပူေတြနဲ႔ ၀တၱရားေက် အတူယွဥ္အိပ္တာမ်ဳိး။
က်မကို(ဇနီးသည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔)မရည္ရြယ္စြာ အိပ္ရာ၀င္တာမ်ဳိးကို က်မ ခံစားရဦးမွာ..။
ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း။
က်မ၊ က်မ ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီလို ဘ၀ကိုလည္း မုန္းတယ္။
ခ်စ္သူ ျပန္ေနမေကာင္းပါေစနဲ႔။ ထြက္မသြားေတာင္ ခုလို ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ပဲ က်မ အနားမွာ ေန.. ေန.. ေနပါေစ။

(ရွစ္)

“ေနပါေစ”
“ေမ၊ ဟဲ့...သမီး။ သမီးေလး၊ သတိထားေလ။ သမီးေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္.. သမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ဒါ... ေမေမ့အသံ။
အရြယ္ေရာက္မွ ဖခင္နဲ႔ ေ၀းရတဲ့ သမီးကို သူပါ ေလာကႀကီးထဲမွာ မရွိေတာ့ရင္ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ႏွာငယ္က်န္ရစ္ ခဲ့မွာကို သိပ္စိုးရိမ္ရွာလို႔ လင္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ရွာေပးစားခဲ့တဲ့ ေမေမ...။
က်မကို သိပ္ခ်စ္ရွာလြန္္းတဲ့ ေမေမ။
က်မ ေလာဘ၊ ေသာကေတြနဲ႔ အသံမထြက္တဲ့ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ “ေနပါေစ”လို႔ က်ဳံးေအာ္လိုက္မိတာကို စိုးရိမ္သြားရွာတာ။
“ရပါတယ္ ေမေမ။သမီး ေမာသြားလုိ႔ပါ”
က်မကို ၾကည့္ေနတဲ့ေမေမေလ။ မ်က္လုံးေလးအ၀ိုင္းသားနဲ႔။
ေၾသာ္... ဟုတ္တာေပါ့။
ယပ္ျဖည္းျဖည္းကေလး ခပ္ရုံနဲ႔ က်မဘာျပဳလို႔ အဲဒီေလာက္ ေမာဟိုက္သြားရတာလဲဆိုတာကို
ေမေမေတြးပူေနမွာေပါ့ေနာ္။
“သမီးရယ္ စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္ပါ။ သူ... သူ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဘ၀ကူးပါေစကြယ္”တဲ့။
“ဟုတ္ကဲ့ပါေမေမ”
ခ်စ္သူ ညင္သာစြာ ထြက္သြားႏိုင္ဖို႔ ဆရာ၀န္က ေဆးကူထားပါသတဲ့။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုကို သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ အသိေပးပါလားေနာ္။
က်မမွာ ကိုကို႔ကို ေျပာစရာေလး ရွိေနလို႔ပါကြယ္။

(ကိုး)

ၾကည့္ေနရင္း...
ၾကည့္ေနရင္း...
ခ်စ္သူ႔ေမးဖ်ားေလး ယိမ္းလႈပ္လာတယ္။
က်မလက္ဖ၀ါးကို ျဖဴက တင္းတင္းဆုပ္လာတယ္။
ျဖဴ႔လက္ဖ၀ါးကေအးစက္လို႔ေနတယ္။ ေမေမကလည္း က်မအနားကို တိုးကပ္လို႔ လက္ေမာင္းပိန္ပိန္္ေလးကို
ဆုပ္လာတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲ၊ ဘာလဲဟင္။
ေမေမ့မ်က္လံုးေလးေတြ ... ေဖေဖ က်မတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ထားပစ္ခဲ့ဲတုန္းကလိုပဲ ေမေမ့မ်က္လံုးေလး ေတြြ... ။ က်မ မသိပါရေစနဲ႔။ က်မ နားမလည္ပါရေစနဲဲ႔။
မရပါလား... က်မ သိေနတယ္။
ေဖေဖသြားခါနီးတုန္းကလည္း......
ေဟာ...
ခ်စ္သူ႔မ်က္လံံုးေလး ဖြင့္လာၿပီ။
(က်ီးၾကည့္၊ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔)
ကိုကိုေရ...
က်မ ဒီမွာ....
ေတြ႔လား ကိုကို...
ေဟာ...ကိုကို ဆံဖ်ားေလးေတြ လႈႈပ္သြားသလိုပဲ။
ကိုကို သတိရေနၿပီပဲ။
ကိုကို႔ ကို က်မ ေစာင့္ေနတာ။
ေျပာစရာရွိလို႔ သိလား။
“ေမေမ ... သမီးကို ခ်ဳပ္မထားပါနဲ႔ လႊတ္... လႊတ္ပါ”
“အခ်ိန္ကေလး ရတုန္း၊ ဖယ္ပါ ျဖဴရယ္... ခဏကေလးပါဟယ္”
က်မအသံက ၾကည္လင္ျပည့့္၀စြာ။
ကိုကိုေတာင္ နားအူသြားမွာစိုးရတယ္။ ေမ ေက်နပ္ေနလို႔ပါ ကိုကို။
ေခါင္းကိုင႔ုံ၊ ကိုကို႔နားနားကို က်မ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြ ကပ္။
ဒီေလာက္ဆို ကိုကို ၾကားႏိုင္ၿပီ။ ဖယ္ပါေမေမရယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေလးကို သမီးေစာင့္ေနရတာ သုံးရက္ေတာင္ရွိသြားၿပီ ေမေမရဲ့။
ေတာ္ၾကာ... ကိုကုိျပန္အိပ္သြားမွာ။ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ခြာသြားလိုက္မွာ စိုးလို႔ပါ။
ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ..။
ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလး၊ ၿပီးေတာ့ ပါးရုိးေလး။ မ်က္လုံးေလး။ ေဘးမွာ ကိုကို႔ရဲ့အၾကားအာရုံရွင္ နားရြက္ေလး။
ကိုကို... က်မအသံကို ၾကားလားဟင္။ အေျဖေပးမယ့္ မ်က္လုံးေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။
“အုိ... ပါပါ ။ ဘာျပဳလို႔ ကိုကို႔ မ်က္လုံးေတြကို ပိတ္ဖို႔လုပ္ရတာလဲ။ ပါပါ့့ သားအရင္းႀကီးပါ ... ပါပါရဲ့။
ေမ့ မွာ သားေလးရွိေနတာ မေျပာရေသးလို႔ အခ်ိန္မီ ေျပာလိုက္မလုိ႔ပါ... ပါပါရဲ့”
ကုိကို႔ေဖေဖ ငိုင္သြားတယ္။
“ကိုကိုေရ... က်မ မွာေလ... က်မမွာ... ကိုကိုရဲ့ ေသြး... သားေလးရွိေနၿပီ...
သိလား....”
ကိုကို ေခါင္းေလးငိုက္က်သြားတယ္။
ျပီးေတာ့ တိုးသဲ့သဲ့ ေလသံေလး။
ေမ့.. ကို .. ခ်စ္... တယ္... တဲ့..
......................
......................
.....................
ကိုကို
ကိုကို
ကိုကို
ကိုကို
ကိုကိုေရ......
ခရီးရွည္ႀကီးကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီေပါ့။
ၿပီးေတာ့... ခုခါမွပဲ က်မ ရင္ထဲကိုလည္း ထည့္သြင္းယူငင္လိုက္ႏိုင္ၿပီေပါ့။
သားေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း ကိုကို ေက်နပ္သြားၿပီေပါ့ေနာ္။
က်မ မငိုေတာ့ဘူး... ကိုကိုသိလား။
က်မ... မငိုဘူး။
ဒါေပမဲ့.....
ေမ့ ကို ခ်စ္ တယ္.. ဆိုတဲ့အတြက္ကိုေတာ့..။

+++++

ေပဖူးလႊာ၊ ၁၉၈၇ ၊ ေမလ။