အလြမ္းသင့္.. နာ

ဒီတေလာ က်မကို ေတာင္းဆိုလာတဲ့သူေတြေၾကာင့္ က်မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြထဲက အခ်စ္၀တၳဳ ေဟာင္းေလးေတြ ျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္။ အင္းး ထံုးစံအတိုင္း အေ၀ဖန္လည္း ခံရသေပါ့။ က်မအတြက္ကေတာ့ အေ၀ဖန္ခံရတာ ရိုးေတာင္ေနပါျပီ။ က်မ စာေပနယ္ထဲ၀င္စတုန္းကဆို ျမန္မာစာဌာနက ဆရာမျဖစ္လ်က္နဲ႔ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္၀တၳဳ မေရးဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြေရးလို႔ဆိုျပီး အင္မတန္ကို ပစ္ပစ္ခါခါ အေ၀ဖန္ခံရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက စာေရးဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က က်မကို ေမာ္ဒန္စာေပေလ့လာခ်က္ ဘာသာရပ္သင္တဲ့ ဆရာ..။ (က်မ ညံ့တာကေတာ့ ဆရာနဲ႔ မဆိုင္ပါ.. :P) ။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ဒန္စာေပကို ေတာ္ေတာ္ ၀ိုင္းတြယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ က်မက စိတ္ထဲရွိသမွ် လႊတ္ေရးး။ ဟဲဟဲ.. ဌာနက ေခၚဆူတဲ့အထိပဲ။ (ဒါေတာင္ က်မေရးတာက ေမာ္ဒန္မဟုတ္ေသး)။

အဲဒီ ဂယက္က ခု ျပည္ပကို ထြက္လာတဲ့အထိ ပါလာပါတယ္။ ေမျငိမ္းက ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ထြက္လာရ ေအာင္ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေရးခဲ့တဲ့သူက ဘာ သမိုင္းရွိလို႔လဲ.. တဲ့။ အင္းးး အဲဒီေ၀ဖန္သံေတြအၾကားမွာ ၁၉၈၆ ကေန ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အစပိုင္းထိေအာင္ တကယ္ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံျပီး တာ၀န္ေက်ေက် ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာမသက္တမ္းကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာ ၀န္ခံပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ အဲလို လုပ္ခဲ့တာကလည္း ဂုဏ္လုပ္ေျပာစရာမဟုတ္)။ အဲဒီအခါ.. အဲဒီ ခြဲထြက္လာတဲ့လူက ဘာတခုမွ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေရာ.. ဒီ ဖက္ဆစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့သူတေယာက္ တိုးလာတာ မေကာင္းဘူးလား.. လို႔လည္း ေတြးမိခဲ့ပါတယ္)

က်မက မညာတတ္..။ က်မ ဒီဘက္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မွတ္မွတ္ရရ DVB ေရဒီယိုက သတင္းေထာက္ ကိုထက္ေအာင္ေက်ာ္က အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့.. ဆရာမ ဘာလို႔ ထြက္လာတာပါလဲ.. တဲ့။ က်မ ေျပာခဲ့တာက.. မေနခ်င္ေတာ့လို႔ ထြက္လာတာပါ.. လို႔။ ျပီးေတာ့မွ အဓိက ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ျပႆနာေၾကာင့္ဆိုတာ.. ဘာ.. ညာ ေတြ ေျပာခဲ့တာပါ။ ခုထိလည္း ဒါေတြကိုပဲ ေျပာေနတာပါပဲ..။ ထားပါေတာ့.. ဒါေတြကို တခ်ိန္မွာ က်မ အေသးစိတ္ေရးဦးမွာပါ။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မဆို ဘယ္အခ်ိန္မဆို ကိုယ္ယံုတာကိုသာ အမွန္အတိုင္း လုပ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာကမွာ က်မ အမုန္းဆံုး.. အထင္ေသးဆံုးက လိမ္တဲ့ ညာတဲ့ သူေတြပဲေပါ့။ ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ က်မကို လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ တင္ပါဦးမယ္..။ (ခု ျပန္ဖတ္ေတာ့ ပ်င္းစရာၾကီး)။ ေ၀ဖန္ခ်င္သပဆိုသူမ်ားကို ၾကိဳဆိုပါ၏..။ ဒီၾကားထဲ အင္မတန္ ေျပာင္က်က် ေရးတဲ့ ေျပာတဲ့.. ကိုယ့္ဓါတ္ပံုၾကီးေတြ ထုတ္ျပထားတဲ့... အလြန္ မအားလပ္တဲ့.. ဘယ္သူ႔ကိုမွ တိုက္ခိုက္ေနစရာမလိုတဲ့.. က်မလို မိန္းမၾကီးကို ဟိုဘေလာ့ေရးသေလး.. ဒီဘေလာ့ေရးသလား... ေျပာတာ ေမးတာေတြကိုေတာ့ အလြန္ စိတ္ရႈပ္ပါေၾကာင္းးးး အဆစ္ ေျပာလိုက္ပါရေစ..။

အလြမ္းသင့္... နာ

သူတို႔တေတြရွိရာ စားပြဲဆီသို႔ သူေလွ်ာက္သြားစဥ္မွာပင္ ၿပဳံးစစ အၾကည့္တခ်ဳိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ ရီေ၀ေသာ သနားၾကည့္တခ်ဳိ႕ကို သူ ခံစားရသည္။ တကယ္ဆုိ သူ ထူးၿပီး တုန္လႈပ္ေနဖို႔ မရွိေတာ့။ သူ၏ ျပင္းပ်ေသာ စိတ္ခံစားမႈအတြက္ ထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့ ရင္းရမည္ဆိုသည္ကို သူ လက္ခံထားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ သူ ၀င္လာ ထိုင္လိုက္ေတာ့လည္း သူတို႔က ၿပဳံးျပၾကၿမဲပါပဲ။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ့ မ်က္လုံးတခ်ိဳ႔က သူ႔လြယ္အိတ္ကို အမွတ္တမဲ့လို လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ေဟာ... သူ ေခၽြးေတြ စို႔လာၿပီ။ “ေဟ့လူ... လက္ဖက္ရည္လား” တစ္ေယာက္က ေမးသည္။ အင္းေပါ့။ သူ လက္ဘက္ရည္ခါးခါးတစ္ခြက္ ေသာက္ရမယ္။ သူ စိတ္သက္သာရာ ရႏိုင္သည္။ “၀မ္းတီး ခါးခါး” ဟု သူကိုယ္တိုင္ သြက္လက္စြာ လွမ္းေအာ္မွာသည္။ ေရွ႔က လူက သူ႔ကို ၾကည့္သည္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး.. ခင္ဗ်ား အံ့ၾသေနမွာေပါ့ေလ.. ဟုတ္လား...။ သူ႔ရဲ့ ေပါ့ပါးလိုက္ႏိုင္မႈကို ေက်နပ္ သြားသည္။ သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ရႈတ္ခ်လိုသူမ်ားၾကား၌ သူ ခဏမွ်ေတာ့ ေနသာသြားသည္။ ေဘးမွာ ကိုလွကို။ သူ႔လြယ္အိတ္ကို ၾကည့္ျပန္သည္။ သူ႔ကိုယ္က ေခၽြးေတြနဲ႔ ေအးလာသည္ထင္၏။ လက္ကိုင္ပု၀ါ မီးခိုးေရာင္ ပါလာမည္ထင္သည္။ မဟုတ္ရင္လည္း အျပာမႈိင္းျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ တစ္ထည္ေတာ့ ပါလာလိ္မ့္မည္။ အေမက သူ႔အတြက္ လက္ကိုင္ပု၀ါတစ္ထည္ကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ ထည့္ေပးေနက်ပဲ မဟုတ္လား။ လြယ္အိတ္ထဲ လက္ ထည့္ႏိႈက္စဥ္မွာ ေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူက မ်က္ႏွာပ်က္သည္။

ကိုေဇာ္မင္းေပါ့။ သူက ဘာလို႔ မ်က္ႏွာပ်က္ျပန္သလဲ။ သူသိပါသည္။ သူ၏လြယ္အိတ္အတြင္းက ဖိုင္တြဲအျပာ ကေလးကို သူတို႔ မ်က္ႏွာပ်က္ၾကျခင္းျဖစ္မည္။ သူႏွင့္ ခင္ထား၏ ပတ္သက္ရမႈကုို သူတို႔ အၿမဲလုိ ေလွာင္ေျပာင္ ေနၾကတာ...။ ဒီလူေတြဟာ ႏွလုံးသားမရွိတဲ့ လူေတြပဲေလ။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ လက္ကိုင္ပု၀ါ ရွာသည္။ ေတြ႔ေတာ့ သူတို႔တေတြ သိသာေအာင္ ထုတ္ယူကာ ႏွဖူးႏွင့္လည္ကုပ္က ေခၽြးေတြကို သုပ္သည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါ ျပန္အထည့္မွာ မဂၢဇင္းအသစ္စက္စက္ကေလးကုိ သတိရသည္။ မဂၢဇင္းကုိ ေခၽြးေစာ္နံလိမ့္မည္။ မဂၢဇင္းႏွင့္ ေ၀းေအာင္ ထားသည္။ သူ၏စိတ္အတြင္း၌ တစုံတရာကို ဆာေလာင္လာသလုိ ခံစားရသည္။ လက္ဖက္ရည္ကို အျမန္ေသာက္။ လက္ဖက္ရည္ပ်စ္ပ်စ္က လည္ေခ်ာင္းအတြင္းကို ခါးသက္သက္ႏွင့္ ၀င္သည္။ မဂၢဇင္းစာအုပ္... ေမ့ပစ္။ အထူးသျဖင့္... ခင္ထား... ေမ့ပစ္။ ဘယ္ေဆးလိပ္က အျပင္းဆုံးျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ သူ ေမ့ေနျပန္ၿပီ။ ဟုတ္ၿပီ။ သုခိတာျဖစ္မယ္။ ေဟ့..ခ်ာတိတ္၊ သုခိတာရွိလား။ ေဆးလိပ္မ်ား၏ အတိုအရွည္ကို သူ ထြာၾကည့္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ္တဲ့လူေတြပဲ။ ေဆးလိပ္အားလုံးရဲ႕ အရွည္ေတြက တူညီၾကတယ္။ တကယ္ဆို ေဆးလိပ္ရွည္ရင္ အၾကာႀကီး ေသာက္ရမွာ။ ဒါမွ မူးေ၀ၿပီး ခင္ထားကို ငါ အၾကာႀကီး ေမ့ႏုိင္မွာ။ ေဆးလိပ္ကို ပတ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္စမွာ ၀ါဖန္႔ဖန္႔အစင္းေလးေတြႏွင့္။ ကိုျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ့ သရုပ္ေဖၚပုံမွာ ပ်ံေနတဲ့ငွက္ကေလးက အ၀ါေရာင္ေလးပဲ။ “တြယ္ရာမဲ့”... တဲ့။ “ခင္ခင္ထား” တဲ့။ ေဆးလိပ္ကလည္း သိပ္မျပင္းပါလား။ ဒီလူေတြက ငါ့ကို စကားမေျပာၾကဘူး။ ငါေျပာရမွာလား။ ငါဘာေျပာရမလဲ။ ဒီလပါတဲ့ ခင္ထား၀တၳဳ... ဟာ.. ငါ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး ေလ..၊ ငါ့ကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကဦးမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေျဖေဆးတရား ေဟာၾကဦးမွာ...။ သူ စိတ္ညစ္လာသည္။ ဆံပင္ေတြထဲမွာ ပူေနသလုိပဲ။ ၿပီးေတာ့ တရိပ္ရိပ္ မူးေ၀လာျပန္သည္။ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အေပၚတည့္တည့္မွာ ပန္ကာက သြက္သြက္လည္လို႔ပဲ။ သူကေတာ့ ေခၽြးေတြသာ ရႊဲ ရႊဲ လာေနသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဒါေလာက္ ပုံေအာတန္ဖိုးထားၿပီး ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ မတန္ပါဘူးတဲ့။ သူ႔ကို တစုံတစ္ေယက္က ေျပာခဲ့ဖူးတာ။ ခင္ထား ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတာ အဲသည္လို ေျပာခဲ့တဲ့သူက သိလို႔လား။ “ခင္ထားဟာ သိပ္ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး”၊ သူ႔မ်က္လုံးေတြဟာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ သိပ္ ေတာက္ပခဲ့ဖူးပါတယ္ဗ်ာ။ သူ႔ရဲ့ ၀တၳဳေရးတဲ့စိတ္၊ ကဗ်ာေရးတဲ့စိတ္ေတြကို က်ေနာ္က မက္ေမာခဲ့တာ...။ က်ေနာ္နဲ႔သူက သိပ္ကို ၀ါသနာတူ၊ အႀကိဳက္တူၾကတယ္။ ခင္ထားၿပဳံးရင္ေလ သိပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရွိတာ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ခင္ထား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ရင္ မလွဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသလိုၿပဳံးမွ သူ႔ရဲ့ႏွလုံးထိ တိုးလ်ဳိေပါက္ျမင္ရတာမို႔ သူ႔ရဲ့ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့စိတ္ကို ပိုသိရတယ္လို႔ ထင္တယ္။

ဟာ... မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါ ခင္ထားအေၾကာင္း ေျပာလုိ႔၊ ေတြးလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သတိရျပန္သည္။ “အလကား... သူ႔ကိုျဖင့္ ဟုိက ျပန္မႀကိဳက္ဘဲနဲ႔ ေၾကာင္ေနတာ”။ “ခင္ဗ်ားဗ်ာ... ကိုယ္တိုင္က ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ပီပီသသ၊ ကိုယ့္နယ္ပယ္မွာ ေအာင္ျမင္ေနရဲ့သားနဲ႔... ဒီအမ်ဳိးသမီးကုိပဲ...”။ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ... က်ေနာ္နဲ႔ ခင္ထားဟာ သိပ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူ အရက္၀ိုင္းကို တမ္းတသည္။ အရက္၀ိုင္းမွာဆို အရက္အားကိုးနဲ႔ ခင္ထား၀တၳဳေတြထဲမွာ ခင္ထားရဲ့ အခ်စ္ ကို ဘယ္လုိျမင္ႏိုင္တာ...။ ခင္ထားရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားကို ဘယ္လိုေတြ႔ရတာ။ အဲဒါေတြေျပာ...။ သူစုထားသမွ် ခင္ထားရဲ႕ ၀တၳဳစာရြက္ ေတြကို တြဲထားတဲ့ ဖိုင္တြဲကို ထုတ္ျပ။ သူႀကိဳက္သမွ် စာေၾကာင္းေတြ အလြတ္ ရြတ္ျပ။ အရက္မူးေနတဲ့သူေတြကေတာ့ သူ႔ကို မေလွာင္ေျပာင္ၾကဘူးေလ။ ခင္ထားကို သူ ဘယ္မွ် တန္ဖိုးထား ခဲ့ေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာကာ သူငိုရင္ေကာ၊ ထိုပတ္၀န္းက်င္ေလးကေတာ့ သူ႔ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားသည္ပဲ။ တခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားမည္ပဲ ျဖစ္သည္ကုိလည္း သူ၏ ပတ္၀န္က်င္ေလးက သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ခင္ထားဖြဲ႔ေတြြကို တမ္းတလို႔ ၀သည့္အခါ ခင္ထား၏ ေက်ာင္းတြင္း၌ ျဖန္႔ေသာ လက္ကမ္းကဗ်ာ မ်ားကို တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာသလို (ဘယ္သူနားေထာင္တာကိုမွ် ဂရုမစိုက္စြာ) တတြတ္တြတ္ ရြတ္ကာ၊ မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရင္း သူ ၿငိမ္သက္သြားမည္ကုိ သူကိုယ္တိုင္လည္း သိၿပီးျဖစ္သည္ပဲေလ။ ဟုတ္သည္။ သူသည္ အရက္ဆိုင္ကိုသာ သြားသင့္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာဆိုလွ်င္ သူေခၽြးျပန္မည္။ ႏွလုံးခုန္မည္။ အသက္ရွဴမ၀ ျဖစ္မည္။ လက္ဖ်ားေတြပင္ ေအးလာႏိုင္သည္။ ခင္ထားကို ေမ့ပစ္ရျခင္း၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲကို သူ ခံစားရမည္။ ဒါ... နိစၥဓူ၀ကိစၥပဲျဖစ္လ်က္။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္ၿမဲ။ မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္အုပ္(ခင္ထား၀တၳဳပါေသာ)ကို လူသိေအာင္ ဖုံးကြယ္ျပၿမဲ။ ဖိုင္တြဲကို စိတ္အဆာေျပ တယုတယ ပြတ္သပ္မိၿမဲ။ လက္ဖက္ရည္ပူ၊ ပ်စ္၊ ခါးခါးကို ဇြတ္မွိတ္ မ်ဳိခ်ၿမဲ။ ခင္ထားရဲ့ မ်က္လုံးရယ္ရယ္ေတြက လက္ဖက္ရည္ထဲက မလိုင္ဖတ္ေတြလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ စြဲကပ္ေနသည္ဟု ထင္လာတတ္ၿမဲ။ အရက္ဆိုင္မွာဆို နာတာရွာကင္စကီႏွင့္ တူေသာ ခင္ထားက (Tess) လို၀တ္ကာ သူ႔ထံ လာႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရင္ခုန္သံဟာ သိပ္ကို အားရွိေနႏိုင္မည္။ သူ အရက္ဆိုင္ကိုပဲ သြားရမွာပါ။

ဒီကေန႔ေတာ့ ဆိုင္ေျပာင္းသင့္ၿပီ ထင္သည္။ သူ၏ ခင္ထားအေပၚစြဲေသာ ခ်စ္ျခင္းကို..၊ ခင္ထားရဲ့ ျမင့္ျမတ္မႈကို..၊ လူအမ်ားႀကီးသိဖို႔ သူတတ္ႏိုင္သမွ် ျဖန္႔ခ်ိရမည္။ စင္စစ္ေတာ့ သူ၏ ရင္ဖြင့္လိုေသာစိတ္သာ ျဖစ္သည္ကုိလည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ သိထားျပန္သည္။ ခင္ထားသာ သူ႔ေဘးမွာရွိလွ်င္ေတာ့ အရင္ကလိုပဲ ၿပဳံးရယ္ကာ သူ႔ကို လက္သီးဆုပ္ျဖင့္ ရြယ္လ်က္ “နင္က အမူးပါးပါ၊ ကိုယ္လုိခ်င္တာကိုေတာ့ အၿမဲ သိေနမွာပဲ”ဟု ဆိုလိမ့္မည္။ အဲသည္ ခင္ထားဟာ သိပ္ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမပဲ။ ဘာမဆို သိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာကိုမဆုိလည္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္ျပန္သည္။ သူ ရည္းစားစကား ေျပာတုန္းကေရာ...။ ခင္ထားက မတုန္မလႈပ္ႏုိင္လြန္းသည္။ (သူမဘ၀မွာ ခဏခဏ ႀကဳံခဲ့ရဖူးလို႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။) သည္ေတာ့ ခင္ထား မတုန္မလႈပ္တာကို ၾကည့္ရင္း သူကသာ တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရသည္။ ခင္ထားက “ငါျဖင့္ နင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္လုိ စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ပါဘူးဟယ္...”ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဟန္ျဖင့္ ညည္းေျပာ ေျပာသည့္အခါမွာေတာ့ ရုတ္တရက္ပင္ ခင္ထား သူ႔ကို အထင္ေသးသြားမွာကုိ စိုးရိမ္ကာ သူကပဲ သူ၏ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာစကားကုိ ရုပ္သိမ္းေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္မွာ ခင္ထားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ကာ “နင္ကေတာ့ ျဖစ္ရမယ္။ မူးရင္လည္း အရင္လုိ ကဗ်ာေတြရြတ္မွာ ရြတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရည္းစားစကားဘက္ပဲ လွည့္ရတယ္လို႔။ ငါ့အတြက္ကေတာ့ နင္ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပတာကပဲ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတာပါ စိုးရယ္..” ဟု ေျပာခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ လိမ္မာပါးနပ္လိုက္တဲ့ မိန္းကေလးလဲလို႔။

သည္ကတည္းက သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္ကို တစ္ခါတည္း သိမ္းထားလိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ျဖစ္သြားခဲ့တာပဲ။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္အတူ ထုိညက သူ မူးမူးေမ့ေမ့ျဖင့္ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုျဖစ္ခဲ့တာကို ခုေတာ့ သတိရေနေသးသည္။ သူသြားရမွာပါပဲ။ ၁၉-လမ္းကုိျဖစ္ျဖစ္၊ လသာလမ္းကိုျဖစ္ျဖစ္။ သူ မူူးမွ ျဖစ္မွာ။ ဒီကေန႔ထြက္ေသာ မဂၢဇင္းထဲမွာ ခင္ထားရဲ႕၀တၳဳ ပါလာသည္။ စာေရးဆရာမ ခင္ခင္ထားဟာ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္ကို ရင္းႏွီးခဲ့တာ။ သူ႔အသားညိဳၫိဳေတြကေလ မႈန္ၿပီး ညက္ေနတာ... က်ေနာ္ ေျပာမျပတတ္ဘူး။ အေရာင္တစ္မ်ဳိး ထြက္ေန သလိုပဲ... ၀င္းေနတယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ စူးရဲၿပီး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေန တာ...။ သူ႔မ်က္လုံးအၾကည့္နဲ႔တင္ အရာရာကုိ ဖန္တီးလိုက္ႏိုင္ေတာ့မလုိပဲ၊ သိပ္လည္း စိတ္ထားေကာင္းတာ...။ အင္း... က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္ခင္ၾကတယ္။ သံေယာဇဥ္ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟင္းဟင္း... သူ႔ဇာတ္ေကာင္ ေယာက္်ားေလး တခ်ဳိ႔ဆို က်ေနာ္နဲ႔တူတယ္လို႔ သိတဲ့သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ (ထိုစကားမ်ဳိးကေတာ့ သူ သိပ္ မူးယစ္ေနမွ ေျပာထြက္ေသာ စကားျဖစ္ၿပီး တကယ္တမ္း ဘယ္သူမွ မေျပာဖူးခဲ့တာကိုလည္း သူ သိေနတတ္သည္)။ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ.. ဒီေနရာမွာ ခင္ထား စကားလုံးသုံးတာေလး ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္သလဲဆိုတာ။ စာကုိ အရသာခံဖတ္တဲ့ သူေတြကေတာ့ တန္ဖိုးကို သိမွာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့လား။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ရင္ထဲကို ေတာင္ သိတဲ့သူပဲ။ သူ မူးေအာင္ ဆက္ေသာက္ရမည္။ ခင္ထားရဲ့ခ်စ္သူ ကုိလႈိင္ဘြားကို သတိမရခင္။ ခင္ထားႏွင့္ ကိုလႈိင္ဘြား၏ မဂၤလာဦးညကို သတိမရခင္။ အဲသည္ မဂၤလာဦးညကို သူ ျပန္မေတြးျဖစ္ခင္။

ခင္ထားရဲ့ မဂၤလာဦးညမွာ ကုိလႈိင္ဘြားက ခင္ထားရဲ့မိတ္ေဆြေတြကို ဘက္ခ်္လာႏိုက္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ သူလည္း ပါသည္ေပါ့။ ထိုညက ကုိလႈိင္ဘြား၏ ပီတိမ်က္ႏွာမွာ သူ ေခ်ာက္ခ်ားေနခဲ့တာပဲ။ သိပ္ေတာ္တဲ့ မိန္းကေလး ခင္ခင္ထားကေတာ့ ဘလက္ေလဘယ္ေတြႏွင့္အတူ ဣေႁႏၵရရေလး ထိုင္လုိ႔။ ကိုလႈိင္ဘြားေဘးမွာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ၿပဳံးလို႔။ မူးလွ်င္ ပြင့္အန္တတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိစြာ သူ အရက္ကုိသာ မဲ ေသာက္ေနခဲ့သည္။ တကယ့္ကို တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္။ ေနာက္ဆုံး သူ ဟန္ပ်က္စျပဳလာစဥ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစုုက ဇြတ္ပဲ အိမ္ ျပန္ ပုိ႔ခဲ့ၾကရသည္တဲ့။ သူကေတာ့ တစ္ညလုံး နံရံကို ေခါင္းႏွင့္တိုက္ကာ ငိုေနေတာ့သည္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွ သူႏိုးလာေတာ့ နဖူးမွာ ပလတ္စတာကပ္ထားေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ၾကည့္ကာ နာနာက်င္က်င္ ဟားတိုက္ခဲ့တာကိုေတာ့ သူ ညစဥ္ ျပန္ေတြးမိၿမဲပါပဲ။ ၾကည့္ပါဦး။ သူ နာက်င္ မူးရူးေနခ်ိန္မွာ ခင္ထား ကေတာ့.....။ ခုပင္ ခင္ထား၏ ႏွစ္လုိဖြယ္ အၿပဳံးကုိ ျမင္ေယာင္ျပန္သည္။ ေမ့ပစ္။ ထိုအၿပဳံးႏွင့္ပင္ မခင္ခင္ထားက သူ႔ရဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကို ဖမ္းစားေနခဲ့တာ။ ကိုလႈိင္ဘြား ဂုဏ္ယူေျပာတတ္ေသာ အၿပဳံးေပါ့။ ထုိအၿပဳံးကပဲ ကုိလႈိင္ဘြား၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပင္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ။ သူ ကုိလႈိင္ဘြားကုိ ၀န္တို မုန္းထား မရွိခဲ့တာလည္း ခင္ထားရဲ႕ ထိုအရည္အခ်င္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုလႈိင္ဘြားက သူ႔လိုပင္ ခင္ထား၏ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကို ျမတ္ႏိုးစြာ ဂုဏ္ယူတတ္သူပဲ ျဖစ္သည္ေလ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေလာက္ ကိုလႈိင္ဘြားက ခင္ထားကို ခ်စ္ႏိုင္ပါမလား။ ခင္ထားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ခင္ထား စိတ္ရႈပ္၍ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မွာကိုပင္ မလိုလားႏိုင္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ ခင္ထားကို ဆုံးရႈံးခဲ့ေလသလား...။

ဒါေပမဲ့ သူ ေက်နပ္သည္။ ခင္ထားႏွင့္ သူ စာ အတူ က်က္စဥ္က ခင္ထားေရးေပးခဲ့ေသာ မွတ္စုႏွစ္ပုဒ္ကို ခင္ထားလက္ေရးျဖစ္ေန၍ တမက္တေမာ သိမ္းထားခဲ့ေသာ သူ႔ေလာက္ေတာ့ ကိုလႈိင္ဘြားက ခင္ထားကို စိတၱဇဆန္စြာ ခ်စ္ပါ့မလား။ စိတၱဇဆန္စြာတဲ့...။ ဒီစကားလုံးကုိ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က သူ႔အတြက္ သုံးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ သူ ႏွစ္သက္စြာ လက္ခံခဲ့သည္။ သူ၏ စိတၱဇဆန္ေသာအခ်စ္မွာ အတၱမပါ။ ခင္ထားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် အရာရာတိုင္းကို သူ ျမတ္ႏုိးႏိုင္သည္ကုိ လက္ခံၾကရမည္။ ခင္ထားက အျပာေရာင္ ႀကိဳက္သည္။ ခင္ထား၏ ၀တၳဳတုိ ၁၂-ပုဒ္ကုိ သိမ္းထားေသာ သူ၏ ဖိုင္တြဲက အျပာေရာင္လြင္လြင္။ ခင္ထားရဲ့ မ်က္အိမ္က်ယ္က်ယ္ မ်က္လုံးစူးကို သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာ မင္းေ၀ေအာင္ကို ေရေဆးျဖင့္ ပုံတူ ဆြဲခိုင္းသည္။ သိပ္ တူသည္။ အရည္လည္ေနေသာ မ်က္လုံးအိမ္ေတြႏွင့္။ ျပီးေတာ့ ဖိုင္တြဲမွာ ကပ္သည္။ ျမင္သူတိုင္းက ခင္ထားမ်က္လုံးဟု သိၾကသည္။ သူ အလုံအေလာက္ မူးလာၿပီလား။ မူးရိပ္... မူးရိပ္။


အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ လြယ္အိတ္ကို တိုင္မွာ တယုတယ ခ်ိတ္သည္။ ဖိုင္တြဲအျပာက အစြန္းကေလး ထြက္ေနသည္။ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႔အခန္းကေလးမွာေတာ့ သူ အရာရာကို ရင္ဆုိင္ရဲသည္။ ဖိုင္တြဲကုိ ရဲရဲ ၾကည့္သည္။ ရင္၀မွာ နာလာသည္။ သိပ္ဆိုးတဲ့ ေ၀ဒနာပဲ...။ အဲဒါဟာ အခ်စ္ပဲတဲ့...။ ခင္ခင္ထားကေတာ့ ေရးတယ္။ “တြယ္ရာမဲ့” တဲ့။ သူမကေတာ့ အရာရာကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူကုိး...။ တြယ္ရာမဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ကို အေပၚစီးကေန ျမင္ႏုိင္မွာေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္ထားေလးကုို သူ မဲ့ျပခ်င္လာသည္။ စာေရးစားပြဲေပၚက ခင္ထားကို သူ မဲ့ျပလိုက္သည္။

စားပြဲေပၚမွာ ခင္ထားႏွင့္သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံရွိသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ထံမွာ ဓာတ္ပံုကို အႀကီးခ်ဲ့ၿပီး အျဖဴအမည္းႏွင့္ ျပန္ကူးေသာစက္ ရွိသည္။ ထိုမိတ္ေဆြ၏ အကူအညီျဖင့္ ခင္ထားရယ္ေနဟန္က ထင္ရွားစြာ သီးသန္႔ျဖစ္သြားသည္။ ခုေတာ့ သူ႔ရဲ့ စားပြဲတင္ ဓာတ္ပံု မွန္ေဘာင္ထဲမွာ ခင္ထားက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္းတင္း ပိုက္လုိ႔။ သူမရဲ့ ကိုယ္ပုိင္အမူအရာႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္လုိ႔။ ေဘးမွာ ေနာက္ တစ္ပုံ။ ဒါကေတာ့ မဂၢဇင္းထဲက ေတြ႔ဆုံခန္းမွာ ရိုက္ထားတဲ့ပုံ။ ခင္ထားနဲ႔ မတူပါဘူး။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အေ၀းကို ေငးေနတာ။ ဒါ ခင္ထားမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဟန္လုပ္ေနလုိက္တာနဲ႔ ခင္ထားဟာ မလွေတာ့ဘူးပဲ...။ ခ်စ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူးပဲ...။ ဒါေပမဲ့ ခင္ထားဟာ ခင္ခင္ထား ျဖစ္ေနတာကိုး။ အင္းေပါ့ေလ...။ သူ ခြင့္လႊတ္ျပန္သည္။ သည္ေတာ့ ခင္ထားဓာတ္ပုံေလးက ခန္႔ညားသြားျပန္သည္။ ဒါပါပဲ၊ ဘယ္သူမွ သိပ္မသိဘဲ၊ သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထံမွာ က်ဆုံးေနတာ။

"ခင္ခင္ထားကို က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္" ဟူေသာ စာတန္းကေလးေရးၿပီး စားပြဲမွန္ခ်ပ္ေအာက္၌ ထည့္စဥ္... ေဘးနားက စာရြက္ျပာျပာကေလးကုိ သတိထားသြားမိေတာ့ သူ နံရံကို လက္သီးႏွင့္ ပစ္ထိုးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔လက္ေတြ စုတ္ျပတ္သြားခဲ့ရတာ... ဓာတ္ပုံတစ္ပုံေၾကာင့္ပဲ။ စာရြက္ျပာေလးက စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက မွန္ခ်ပ္ေအာက္မွာ။ ထုိစာရြက္ျပာကေလးက ဓာတ္ပုံတစ္ပုံကို ဖုံးထားတာ။ အဲသည္ဓာတ္ပုံကုိ သူ မၾကည့္ရဲခဲ့။ ခုေရာ... ၾကည့္ရဲမွာလား...။ ခါးခါးသီးသီး ေခါင္းခါျငင္းလုိ္က္မိသည္။ ထိုဓာတ္ပုံကုိ ခင္ထားေပးစဥ္က တစ္ခါသာ သူ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ။ မခင္ခင္ထား ေက်နပ္ေအာင္။ ခင္ထားက ပုံဆန္းဆန္းနဲ႔ သိပ္ခမ္းနားတဲ့ ေငြေရာင္၀တ္စုံနဲ႔။ ဆံထုံးမွာလည္း သစ္ခြေတြ ေ၀လုိ႔။ (အဲသည္မွာလည္း ခင္ထားနဲ႔ မတူဘူးပဲ)။ ေငြႏွင္းေရာင္ ပု၀ါရွည္ႀကီးက ၀ဲလြင့္လုိ႔။ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ညာဘက္လက္ဖ်ားေတြက ကိုလႈိင္ဘြားရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံကို ဆုပ္ကိုင္ခိုတြဲလုိ႔...။ ခင္ထား ၿပဳံးေနခဲ့သည္။ သူ တခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည့္ သိပ္လွေသာ စိုစြတ္သည့္ မ်က္လုံးၾကည့္တမ်ဳိးႏွင့္။ သူ တခါမွ မျမင္ခဲ့ရဖူးေသာ ႏႈတ္ခမ္းေစ့၍ ၿပဳံးေနသည့္ သိမ္ေမြ႔အၿပဳံးေအးႏွင့္။ ေဘးမွာ ကုိလႈိင္ဘြားက ၿပဳံးလို႔၊ ခင္ထားကို ငုံ႔ၾကည့္ေငးလုိ႔...။ ထို ဓာတ္ပုံေနာက္မွာ “စိုးအတြက္ အမွတ္တရ၊ ခ်စ္ေသာ လႈိင္ဘြား၊ခင္ထား” ဟူေသာ စာတန္းပါသည္။ ထိုဓာတ္ပုံကုိ ဆုတ္ၿဖဲ ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ ခင္ထားရဲ႕ အၿပဳံးႏွင့္ မ်က္လုံးစုိလဲ့ေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့။

သူ၏ ညက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေန႔တိုင္း ဒီေလာက္ေသာက္ရင္ ခက္မယ္သား...တဲ့။ အေမ့စကားသံက ခုမွ ပဲ့တင္ျပန္ေနသည္။ ခင္ထားကို ျမင္ရေတာ့မွ။ ကိုးနာရီထိုးၿပီ။ ခင္ထား စာေရးေနမွာလား။ “စိုးေနာ္... နင္ဒီေလာက္ ေသာက္ရင္ ငါ့၀တၳဳထဲမွာ သိပ္ဆိုးတဲ့ ငမူးႀကီးေနရာမွာ နင့္ကိုထည့္ေရးပစ္မွာ ” တဲ့။ တစ္ေန႔ကပဲ သူမ ေျပာခဲ့ေသးသည္။ အဲသည္ငမူးရဲ့ ရင္ထဲကို ၾကည့္ၿပီး နင္ေရးရဲေရးေလလို႔ ငါေျပာလိုက္ခ်င္တာ။ ကိုလႈိင္ဘြားကေတာ့ ခင္ထားကို ေငးေနမွာပဲ။ ခင္ထားက အိမ္မွာေနရင္ သနပ္ခါးေတြ ေမႊးေနေအာင္ လိမ္းထား တတ္တာ။ ရွင္မေတာင္နံ႔။ အရင္က သူမဆီ သြားလည္ရင္ သနပ္ခါးနံ႔နဲ႔ပဲ အေမာေျပခဲ့ရတာ...။ ခင္ထားပါးျပင္ကုိ သူ ခဏ ခဏ ေငးမိခဲ့ဖူးသည္။ ခင္ထားဟာ ပါးျပင္ကုိ၊ ဆံစေတြကို နမ္းရင္း ေငးေနဖုိ႔သာ ေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး ပဲ။ သူ႔ရဲ့ ႏႈတ္ခမ္း ပါးပါးေလးေတြကိုေတာ့ ငါ တခါမွ မေငးခဲ့ဖူးဘူး။ သူ ဂုဏ္လုပ္၍ ၿပဳံးျဖစ္ျပန္သည္။

ကိုလႈိင္ဘြား သိပ္ ကံေကာင္းသည္။ ခင္ထားရဲ့ ၀တၳဳထဲက“တစ္ေနရာမွာ အႀကီးအက်ယ္တစ္ခု ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ က်မဟာ ေမာင့္ေရွ႔မွာ ေျမမႈန္တစ္စသာျဖစ္တယ္...” ဆိုတဲ့ စာသားေတြကို ဖတ္ၿပီးတုန္းကေတာ့ သူ ကုိလႈိင္ဘြားကို နည္းနည္း မနာလိုျဖစ္သြားမိတာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ၀န္ခံရဲသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုစာေၾကာင္းေတြ အတြက္ ၾကက္သီးထၿပီး ဆို႔နစ္ ေၾကကြဲရျပန္တာလည္း သူျဖစ္ခဲ့သည္။ သူလုိခ်င္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေတြေလ။ သူ တရိပ္ရိပ္ မူးတက္လာသည္။

ခင္ခင္ထားဟာ သူ႔ေယာက္်ားကို သိပ္ တျမတ္တႏိုး ခ်စ္တဲ့မိန္းမ...တဲ့။ မၾကားပါရေစနဲ႔ဗ်ာ။ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္မွာလည္း အဆုံးမဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ရွိပါတယ္။ မယုံဘူးဆိုရင္ က်ေနာ့ဆီ လာခဲ့ပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူ႔စိတ္ကေလး ျမဴတစ္မႈန္ေလာက္ စြန္းထင္းသြားမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကိ ုစြန္႔ပစ္ခဲ့တာဟာ က်ေနာ္ပါ။ သတၱိရွိသင့္တယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ႏုိင္ခ်ိန္ကေတာ့ သိပ္ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္းကေတာ့ ေနာက္က်ခဲ့တာ မဟုတ္္ဘူး။ အခြင့္အေရးသာ ေနာက္က်ခဲ့တာပါ။ ခင္ထားဟာ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ မစြဲလမ္းသင့္ဘူး...တဲ့။ က်ေနာ္ မစြဲလမ္းပါဘူးဗ်ာ။ မခ်စ္ပါဘူးဗ်ာ၊ မျပစ္မွားပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ခင္ထားဟာ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္ ရင္းႏွီးတာပါ။ သိပ္ကို ခင္ၾကတာပါ။ သူ႔ရဲ့ ဦးေႏွာက္မွာ၊ ႏွလုံးသားမွာ၊ သိပ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အခ်စ္မ်ဳိးေတြ ရွိေနတာ။ က်ေနာ္ သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ တန္ဖိုးေတြေပါ့။ ခ်စ္သူကို အၿမဲအရိပ္လုိ ၾကည့္ေနႏိုင္တဲ့၊ အျပင္မွာေရာ စာေတြထဲမွာပါ ခ်စ္ႏုိင္တဲ့ မိန္းမဟာ ခင္ထားပဲ ရွိမွာ။ ကိုလႈိင္ဘြားကလည္း ခ်စ္မွာပဲေပါ့။ အၿမဲတမ္း ကုိယ့္လက္ေမာင္းကုိတြဲ၊ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို တျမတ္တႏိုးၾကည့္ၿပီး တီတီတာတာေျပာတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္ေယာက္်ားက မခ်စ္ဘဲ ေနႏိုင္မွာလဲ၊ က်ေနာ္ျဖင့္ ခင္ထားကို ကိုလႈိင္ဘြားလုိခ်စ္တဲ့ သူဟာ ခင္ထားပတ္၀န္းက်င္မွာ ျပည့္ေနမွာပဲလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ သူ႔အရည္အခ်င္းေပၚမွာ မာနရွိတာကေတာ့ ခင္ထားကို အျပစ္ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ခင္ထားက ေအာက္ေျခလြတ္တဲ့ မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ။ သိပ္ ေယာက္်ားဆန္တဲ့ မိန္းမဗ်။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို အဲလုိေျပာရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ “နင္တို႔က ေကာင္းတာက်ေတာ့ ေယာက္်ားဆန္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ မေကာင္းတဲ့အက်င့္က်ေတာ့ မိန္းမဆန္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္ဆို ေကာင္းတဲ့ ေယာက္်ားရွိတာပဲ၊ ေကာင္းတဲ့မိန္းမလည္း ရွိတာပဲ။ ဒါကို လူသားဆန္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာဖုိ႔ေကာင္းတာ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ‘အိမ္ဦးနတ္’ေတြ ဘာေတြေျပာၿပီး အခြင့္အေရးယူတာမ်ဳိးကသာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာ၊ အတၱႀကီးတာ၊ မေကာင္းတာပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်ေတာ့ တို႔မိန္းမေတြ မပါဘူး” လို႔ ျပန္ ျပန္ ေျပာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း သူကပဲ ကိုလႈိင္ဘြားကုိ ေနရာတကာ ဦးစားေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ သိပ္အဖိုးတန္တဲ့ မိန္းမပါလို႔။ ဒါကေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့ အတၱနဲ႔ ဆုံးျဖတ္တာပါ။ ထမသြားၾကပါနဲ႔ဦးဗ်ာ...။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ ဒါ ေနာက္ဆုံးပါပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ နားညည္းလွၿပီျဖစ္တဲ့ “ခင္ထားခ်ီးမြန္းခန္း”ေတြ ၿပီးသြားေတာ့မွာပါ။

က်ေနာ္ ႀကိဳးစားပါတယ္ဗ်ာ...။ က်ေနာ့္ရဲ့ ဒီအေလ့အက်င့္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔။ က်ေနာ္ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ထားကို က်ေနာ္ တခ်ိန္တုန္းကသာ ခ်စ္... ခဲ့... တာ... ပါ။ ခု... ခင္ထားဟာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ။ သိပ္ ရင္းႏွီးတာ။ အင္မတန္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မိန္းမ။ က်ေနာ့္ကို “ၿမဳံထားတတ္လြန္း၊ သို၀ွက္တတ္လြန္းတာ၊ ၿပီးေတာ့ ရဲေဆးတင္တတ္တာ မေကာင္းဘူး... စိုးရဲ့” လို႔ ေ၀ဖန္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး။ သူ႔ေယာက္်ားကိုလႈိင္ဘြားက ခုခ်ိန္ဆို သူ႔ကို ေငးၿပီး သူ႔ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို စုံစုံမက္မက္ ပြတ္သပ္ေနမွာပဲ။ သူကလား... သူ သိပ္ခ်စ္တဲ့သူကိုပဲဗ်ာ။ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း “ေမာင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ”လို႔ ဖြင့္ေျပာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း ဂရုမထားဘဲ ကိုလႈိင္ဘြားရဲ့ ႏွာတံကုိ လက္နဲ႔ ခပ္ဖြဖြ ၫွစ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့။ သူ႔ မ်က္လုံး ေတြကလည္း က်ေနာ္ရင္ဆို႔သြားရတတ္တဲ့ စိုစြတ္လက္လက္ အေရာင္ေတြနဲ႔ ကိုလႈိင္ဘြားကို ၾကည့္ေနမွာေပါ့။

က်ေနာ့္ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက စူးစူးရဲရဲသာ ရွိေနမွာပါ။ အခန္းပတ္ပတ္လည္က သူ႔မ်က္လုံးပြားေတြကလည္း ဒီလိုပါပဲဗ်ာ။ သူ႔၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာလည္း မ်က္လုံးေတြကုိ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့အေၾကာင္း ပါဖူးေသးတယ္။ က်ေနာ္က သူေပးတဲ့ နာမည္ကို ႀကိဳက္လို႔ သူ႔မ်က္လုံးပုံတူကုိလည္း “တြယ္ရာ”လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒီကေန႔ ၀တၳဳကေလးကေရာ...။ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဒီတခါေတာ့ ေကာင္ေလး နာမည္က “ေနာင္စိုး”တဲ့။ ေကာင္မေလးက “စိုး” လို႔ ေခၚတယ္တဲ့။ အဲသည္ “စိုး” က အရက္ေသာက္ၿပီး ဘ၀ပ်က္ ေနတာတဲ့၊ ေကာင္မေလးက မုန္းတယ္တဲ့။ ဟင့္အင္း... သူလား... က်ေနာ့္ကုိ မုန္းမွာ.. မဟုတ္ပါဘူး။ သူက က်ေနာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မုန္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့လား ခ်စ္... မွာ... လည္း... မဟုတ္... ဘူး။

သူ အိပ္ေပ်ာ္ေမွာက္က်သြားစဥ္မွာေတာ့ သူ႔တကိုယ္လုံး ေအးစက္လုိ႔ ေနသည္။ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဒုကၡေပး ခဲ့ေသာ ေခၽြးေတြကလည္း ခုေတာ့ သိပ္လို႔။ နဖူးစပ္မွာေတာ့ တ၀က္တပ်က္ ရွိေနေသးသည္။ သူ႔လက္ဖ၀ါးထဲမွာမူ ဘယ္တုန္းက ထုတ္ယူ ေခ်မြထားမွန္းမသိေသာ မဂၤလာစုံတြဲ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ။ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ စားပြဲခုံေပၚ ေမွာက္ခ်လ်က္အေနအထားႏွင့္ က်င့္သားရေနသကဲ့သို႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလုိ႔။ သူ႔ရဲ့ ငိုက္ေစာင္းလဲက်ေနသည့္ ဦေခါင္းနံေဘးမွာေတာ့ ခင္ခင္ထားက လက္ပုိက္ ၿပဳံးရယ္လို႔...။

ေမၿငိမ္း
၁၉၉၀-ဇန္န၀ါရီလ
မေဟသီ