သစၥာ

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႔ ယုဇနမခင္ပ်ိဳ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲက "ပင္လယ္ထဲကညသည္ ပိေတာက္ပန္းျဖစ္၏" ကို က်မက ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္။ ေနာက္(ေဒၚ)ၾကည္ေအးရဲ႔ "ေမာင္ ကိုကိုနဲ႔ ျမနႏၵာ" နဲ႔ "တမ္းတတတ္သည္" ကို ၾကိဳက္..။ ဆရာတာရာရဲ႔ "တဟီတီသြားရေအာင္" ကို ၾကိဳက္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ ေမာင္ေလးလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ (သီခ်င္းလည္းေရးတဲ့) ညီရိုင္းရဲ႔ "အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္"ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို က်မ ၾကိဳက္သြား ရာက ဒီ၀တၳဳေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္။ (ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းစဥ္ကို ေတာင္းျပီး လံုးခ်င္း၀တၳဳအေနနဲ႔ပါ ေရးျဖစ္ ပါတယ္)။ တကယ္ေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ပိုင္း လူငယ္ေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတာက ရုပ္ဆန္လာတယ္.. ေပါ့တန္ လာတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာထင္မိရာကေန "သစၥာ"ဆိုတာကို ေျပာခ်င္လာတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေနာက္တခုေျပာခ်င္တာက ဒီ၀တၳဳေလးကို မေဟသီကိုေပးေတာ့ က်မရဲ႔ မိတ္ေဆြ လည္း ျဖစ္.. သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာလည္းျဖစ္တဲ့ ေကျမိဳး(ကြယ္လြန္)က illustration ေရးေပးတာက က်မအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။ (ကဲ ဒီ၀တၳဳတင္ေပးဖို႔ သတိတရ ေျပာတဲ့ အိျႏၵာ နဲ႔ တိုက္တို္က္ဆိုင္ဆိုင္ Original ကို Scan ဖတ္ျပီး ပို႔ေပးလာတဲ့ ကိုဇာနည္တို႔ကိုပါ တလက္စတည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း)

သစၥာ

ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ
ကမ္းစပ္မွာ
က်န္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြလို
ကိုယ့္အသည္းႏွလံုးမွာ
သူ႔အျပံဳးတို႔ စြန္းထင္းၿငိစြဲ
အသည္းအမည္း ခ်စ္ျခင္းတို႔နဲ႔ အတူ

အဲသည္ကမ္းစပ္မွာ ေငြလေရာင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾက၊ ေငြလႈိင္းျဖဴေတြကို ေငးၾကည့္ၾက၊ ေငြေသာင္ယံမွာ ေမ်ာေရြ႔ၾက၊ လြမ္းစရာ ပံုျပင္ေတြ ေျပာၾက၊ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသလား။ လြမ္းဆြတ္ျခင္းႏွင့္ ယွဥ္ေသာ အေပ်ာ္မ်ား။

တခါ တခါ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ့ "ပင္လယ္ထဲက ညသည္ ပိေတာက္ပန္း ျဖစ္၏" ၀တၳဳတိုထဲက စာသားအခ်ိဳ႔ကို ကိုယ္က ရြတ္မိ။ ဒါေပမဲ့ သက္ေသျပစရာ ပိေတာက္တို႔ ပြင့္ခြင့္ မရခဲ့။ ေမာင္က သိပ္နားမလည္ေပမဲ့ မ်က္ရည္က်။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ့ ပင္လယ္ညမွာ သစၥာပန္းေတာ့ ပြင့္ခဲ့တယ္ေနာ္ ေမာင္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္အျပံဳး ေတြထဲမွာ ရင္ကြဲနာက်။

ေမ့လို႔ရမတဲ့လား...
အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ... မ်က္ရည္ရယ္...
အခ်စ္ရယ္...
ၾကင္နာျခင္းနဲ႔
ေႏြးေထြး လိႈက္လွဲျခင္းေတြရယ္...
ၿပီးေတာ့ ...
ခြဲခြာရမႈရယ္ ဖြဲ႔စည္းလို႔
ဘယ္ေလာက္မ်ား သိပ္သည္းလုိက္သလဲကြယ္
ဒါဟာ...
အင္မတန္ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အခ်စ္ပါပဲ။

မၾကာခင္ ေက်ာခိုင္းရမယ့္ အျပံဳးေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ကမ္းစပ္မွာ ထင္က်န္ရစ္တဲ့ ေျခရာေတြကို လိႈင္းေတြက ဖ်က္မယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေလးကို ကံၾကမၼာက ဖ်က္မယ္။ ေနာက္ဆံုးက် ေျခရာေတာင္ မက်န္ရစ္ရေတာ့ ဘူး တဲ့လား။ စိတ္ကိုေတာ့ ကန္႔သတ္ တားျမစ္လုိ႔ မရဘူးေနာ္။

++++++++++++++

ပင္လယ္ထဲက ညဟာ အုန္းစိမ္းရည္ ထည့္စိမ္ထားတဲ့ ဘီယာပ်က္ပ်က္နဲ႔ မူးယစ္ရတဲ့ ေႏြးေထြး ခ်ိဳၿမိန္ျခင္းပဲ။

အခ်စ္ဟာ
ဘီယာလို ခါးသက္
ၿပီးေတာ့ စြဲမက္စရာလည္း ေကာင္း...
ဒီလိုနဲ႔ ခ်ိဳၿမိန္ျပန္ရဲ့။

ခက္ခဲေလာင္ၿမိဳက္တဲ့ အခ်စ္ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္သူ အသည္းမကြဲဘဲ ေနမလဲ။ "တကယ့္အခ်စ္" ဆိုရံုနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ "တခါ တခါ လိမၼာရတာ အသည္းကြဲတယ္" လို႔ ကိုယ္ေျပာေတာ့ ေမာင္က မ်က္ရည္က်။ သားသမီးေတြရဲ့ ငဲ့ညွာတတ္မႈကို မိဘေတြက မယံုၾကည္ၾက၊ သားသမီးေတြရဲ့ နားလည္ပါးနပ္မႈကို မိဘေတြက လက္မခံတတ္ၾက၊ ဒါေပမဲ့ တို႔ ေပးဆပ္ၾကရမယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ရင္ႏွင့္အမွ် သယ္ပိုးလို႔ ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ၾကရတာပါ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို "သေဘာမတူ ႏုိင္ဘူး" ဆိုတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားအတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေစတနာႀကီးတတ္တဲ့ အေမေတြရဲ့ ႏွလံုးသား ေတြအတြက္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာၾကရမယ္။

အဲဒီတြဲလက္ ႏွစ္ခုဟာ
တခ်ိန္မွာ
ေျပေလ်ာ့ ျဖဳတ္ခြဲ ၾကရမတဲ့
ကံၾကမၼာရဲ့ စီရင္ခ်က္နဲ႔ အတူ။

သဲျပင္ပြပြမွာ လက္ႏွစ္ဖက္တို႔ ဆုပ္ဖ်စ္... ေျပးလႊားၾက၊ ဟိုး မိုးကုပ္စက္၀ုိင္းအထိ ေျပးခ်င္တာ၊ အားလံုးကို ေက်ာခုိင္းလုိ႔၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုယ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရုိက္ခ်ိဳး။ ဆို႔နစ္ ေၾကကြဲစြာနဲ႔ ကိုယ္က "ေနာက္ဘ၀ဆိုတာကိုပဲ ယံုၾကစို႔ေမာင္" လို႔ ညာၿပီး ေခ်ာ့။ ေမာင္က လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္၊ သဲျပင္ကို လက္သီးနဲ႔ ထုိးခြဲေတာ့ က်မက တဟားဟား ရယ္ၿပီး "အဲဒီ ကံၾကမၼာဟာ ေသသြားၿပီေနာ္ ေမာင္..." လုိ႔ အရူးတစ္ေယာက္လို စာဆန္ဆန္နဲ႔ ေျပာမိေသးရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ရယ္ေနတဲ့ၾကားက စို႔ စို႔ တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ အတင္း မ်ိဳ မ်ိဳခ်။ ေမာင္ကေတာ့ "ဒါဟာ ၀ဋ္ပဲ" တဲ့။ ကုိယ္က "က်ိန္စာ" လို႔ ျဖည့္ေျပာေတာ့ ေမာင္က ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေခါင္းညွိတ္တယ္။

"ဒါေပမဲ့ ဘ၀ေတြကိုပဲ တားလို႔ရမယ္၊ စိတ္ကိုေတာ့ တားလို႔မရပါဘူးကြယ္" လို႔ေျပာရင္ေတာ့ ေမာင္က နာနာက်င္က်င္ ျပံဳးတယ္။

အခ်စ္ေရ...
တကယ့္တကယ္မွာ
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ
နိဂံုးမရွိပါကြယ္
ဟိုးအေ၀းႀကီးအထိ
လြင့္ေမ်ာသြားႏုိင္တယ္။

ဘ၀မွာ ကိုယ္အမုန္းဆံုး စကားလံုးဟာ "ငဲ့ညွာမႈ" ဆိုတာပဲလုိ႔ ေျပာမိျပန္ေတာ့လည္း ေမာင္က ကိုယ့္ကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ေပြ႔ဖက္ၿပီး လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံရွာတယ္။ 

အဲဒီပင္လယ္ထဲ 
ႏွစ္ဦးသေဘာတူ နစ္ျမဳတ္..

ဘ၀ထဲ သိပ္မြမ္းက်ပ္လာတဲ့အခါ လမဲ့ညထဲက ပင္လယ္ေရ ေအးေအးထဲမွာ ဆင္းစိမ္ရတာဟာ အထိေရာက္ဆံုး ထြက္ေပါက္တခုပဲ ဆိုတာ လက္ခံၾကပါ့မလား ေအးျမျမ၊ စိုစိမ့္စိမ့္ သဲေျမေပၚကို ေျခဗလာနဲ႔ နင္းျဖတ္၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္၊ ေရထဲ တစ တစ နစ္၀င္လို႔ ရင္ခြင္ တစ္ခုလံုး နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့အထိ ဆင္းလို႔ စိမ္တဲ့အခါ ညအေမွာင္နဲ႔ ပင္လယ္ေရထုဟာ လူကို ဖိစီးရင္း ရင္မွာ က်ပ္သိပ္ ေလးလံ။ အဲဒီ ဖိစီးမႈဟာ ေသာက ဖိစီးခံ ေနရတဲ့ ႏွလံုးသား အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္တဲ့ တန္ျပန္ အာသာေျဖမႈ တစ္ခုပဲ။ သိပ္လိုအပ္ရင္ "ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္" လုိ႔ ရင္ပြင့္ေအာင္ ေအာ္လုိက္လို႔ လည္း ရေသးတယ္္။ ပင္လယ္လႈိင္းသံေတြနဲ႔ အဆံုးမရွိ ဟင္းလင္းျပင္ေၾကာင့္ ကိုယ့္အသံက ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ရပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ဟိုး ေ၀းေ၀းကို လြင့္သြား မွာ။ ဟိုး... စၾက၀ဠာအျပင္ဘက္ဆီအထိေပါ့။

ၿပီးရင္...
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းလို႔
အဲဒီေသာက ျမစ္ထဲ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေမွ်ာလုိက္ၾကမယ္...
ဒါပဲ... အခ်စ္ေပါ့ကြယ္။

ပင္လယ္ကမ္းေျခ ညရဲ့ ေႏြးေထြးေအးျမမႈထဲ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔အတူ က်စ္က်စ္ ေပြ႔ဖက္လုိ႔ အခ်ိန္ေတြကို၊ ဘ၀ေတြကို လွည့္စားဖူးပါသလား။ အဲဒါဟာ ေျဖေဆးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သလို အဆိပ္ တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အဆိပ္ကို ၀ုိင္တစ္ခြက္လို တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ရႈိက္မက္မက္ ေသာက္။ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေဆးခါးကို အခ်စ္ဆိုတဲ့ အခ်ိဳနဲ႔ ငံုပါရေစ။ ၿပီးေတာ့ "ခြဲၾကရမွာ" ဆိုတဲ့ အနာဂတ္ အဆိပ္ရည္ကို ၀ုိင္တစ္ခြက္လို မူးယစ္ေမ့ေလ်ာ့ပါရေစ။

ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲၾကသလဲကြယ္။ အဆံုးမွာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ႏိုးထၾကရမယ္လို႔ သိရက္နဲ႔ အဲဒီအိပ္မက္ေတြကို ႏွစ္ေယာက္အတူ စံုစံုမက္မက္ မက္ခဲ့တာ။

ေသာကျမစ္ထဲ ...
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေမွ်ာလုိက္...

တကယ္ပဲ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာ၊ ေသာင္မျမင္ ကမ္းမျမင္ လြင့္ခ်င္ပါတယ္။ ေဟာဟိုက တြဲလြဲက်ေနတဲ့ တိမ္မွ်င္ေတြ ပင္လယ္ဆီ ေရငုပ္ဆင္းတဲ့အခါ တို႔ ခိုလုိက္သြားစို႔လား ေမာင္။ ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္ထဲ အၿပီးတိုင္ငုပ္ဆင္းသလို ေပ်ာက္သြားမဲ့ ေနလံုးနီနီႀကီးနဲ႔အတူ ျမင္ကြင္းေတြထဲကေန ေပ်ာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကစို႔ရဲ့။ နာရီေတြ လႊင့္ပစ္၊ ျပကၡဒိန္ ရက္ေတြ ၀ွက္ထား၊ အထိမ္းအမွတ္ေတြ၊ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို လူေတြကသာ ဖန္တီးတာပါ ေမာင္ရဲ့။ ဘာျဖစ္သလဲ... ေမာင္။ ဧၿပီ ၁၄ရက္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာမွ တကယ္ သၾကၤန္က်တယ္ လုိ႔ ကိုယ္ ေျပာမယ္။ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ေတြ ကိုယ္မသိပါဘူးကြယ္။ ကိုယ္သိတာ ဧၿပီ ၁၄ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ မွာ ေမာင္ေလာင္းခဲ့တဲ့ ေရသန္႔ဗူးထဲက ေရေႏြးေႏြးေတြကမွ သိပ္ကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တဲ့ ေအးျမ သၾကၤန္အျဖစ္ ကိုယ့္ကို ဆင္ႏႊဲေစ ခဲ့တာ။ အဲဒီမွာမွ တကယ့္ "အခါ"... ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရေစရ။

ဒါနဲ႔ပဲ အသည္းႏွလံုးေတြ မြမြေၾက။ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး... အန္တီ (ေမာင့္အေမ)။ ရင္အကြဲ ခံၿပီး က်မတို႔ စြန္႔လႊတ္ၾကရတာပါ။ မိဘဆိုတာ တစထက္ တစ ယုတ္ေလ်ာ့ က်ဆင္းသြားၾကရသူေတြ။ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ အျပည့္ မျဖည့္ႏုိင္ၾကေတာ့တဲ့ သူေတြ။ ၿပီးေတာ့ သားသမီးေတြကို ပင္ပန္း တႀကီးနဲ႔ ျဖည့္ဆည္း ငဲ့ညွာခဲ့ၾက သူေတြလုိ႔ နားလည္တဲ့ အခါ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ နာက်င္ ပင္ပန္းခဲ့ၾကရ ပါတယ္။

"ေမာင္... ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ အိမ္ေလးတစ္လံုး ရွိေနတယ္။ အိမ္ကေလးက သာေတာင့္ သာယာနဲ႔ သိပ္ေနခ်င္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ ေအးျမျခင္းရယ္၊ အလင္းေရာင္ရယ္၊ လႈိက္လွဲမႈရယ္၊ လံုျခံဳမႈေတြရယ္နဲ႔ အတိၿပီးလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ကိုယ္ေနခြင့္မရႏုိင္ဘူးတဲ့။ အတားအဆီး အေႏွာင့္အယွက္ေတြက အခိုင္အမာနဲ႔။ ဒါဆို ဒီအိမ္ေလးဆီ ေရာက္ေအာင္ ကိုယ္ဘာလို႔ အေမာခံသြားမလဲေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သြားခ်င္ေနတာပဲ။ တမက္တေမာ ေငးခ်င္ေသးတာပဲ။ ခဏေလး ျဖစ္ျဖစ္လည္း ေနဖူးခ်င္လုိက္တာပဲ။ ဒါမွ ေနာင္အခါ လြမ္းရင္ရရင္ ငါေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ကေလးလို႔ အလြမ္းေျပႏုိင္တယ္ေပါ့။ ဒါဟာ မုိက္မဲတာဆိုရင္လည္း အဲဒီ မိုက္မဲရတာဟာ သာယာစရာ ပါကြယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ခ်င္တဲ့အရာ တခုကို လံုး၀ မရဖူးလုိက္တာထက္ စာရင္ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ပိုင္ဆိုင္ဖူး လိုက္တာက ပိုအဖိုးတန္တယ္လုိ႔ ကိုယ္က ယူဆတယ္ေလ။ အဲဒါ မွားသလားဟင္။ အဲဒီအိမ္ကေလးဟာ "ေမာင္နဲ႔ ဘ၀" ေပါ့။ တံတုိင္းေတြ အထပ္ထပ္န႔ဲ အိမ္ကေလးေလ"

သဲပူပူေသာင္ျပင္မွာ
ေမာင္နဲ႔ က်မ ဘ၀အတူတူ
ကိုယ့္ဘာသာ ကန္႔သတ္ရတဲ့
ကမ္းစပ္နဲ႔
ဒါေပမဲ့...
အဆံုးအစမဲ့ က်ယ္ေျပာ...
လႈိင္းထန္။

အဲဒီကာလေလး တစ္ခုထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ရန္မျဖစ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ရွိတယ္။ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ အရယ္အျပံဳးေတြ ရွိတယ္။ မ်က္ရည္က် မရေလာက္ေအာင္ ျပင္းပ်တဲ့ ငိုေၾကြးျခင္းေတြ ရွိတယ္။ အယ္လ္ဖာနဲ႔ အိုမီဂါလို တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးေတြထဲ တစ္ေယာက္ ခုန္၀င္ နစ္ျမဳပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၾကည့္မွန္ မလို။ စာခ်ဳပ္ မလို။ ပူေလာင္ေသာ ကတိစကားမ်ားလည္း မလို။ ႏႈတ္ဆက္စကားလည္း မလို။

"တို႔ရဲ့ ဒုကၡေတြ ခဏေမ့လိုက္ၿပီး အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြကို မစဥ္းစားခ်င္ဘူး... ဒီေန႔ေတာ့ေလ မင္းအခ်စ္ အေၾကာင္း ေျပာၾကရေအာင္... မင္းရဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ၿဖီးမေပးျဖစ္တာ... ရက္မ်ား လမ်ား ေက်ာ္သြားခဲ့တာ... လြမ္းလိုက္တာ ကြယ္... ေခါင္းေလး ေမာ့လို႔ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ပါကြယ္ ... အရင္တုန္း ကလိုပဲ နဖူးေလး နမ္းကာရယ္ .... တို႔ရဲ့ ကမာၻေလး ဒီေန႔ ျပန္ယူၾကမယ္ ...

တိုက္အိုတိုက္ပ်က္ေတြ ၾကားထဲမွာပဲ... တို႔ရဲ့ ပခံုးမွာ ေခါင္းေလးမီွကာ ေမွးေနကြယ္... အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာၾက မယ္ ... ၾကယ္ေတြကို ေငးေမာရင္းေလ... မင္းခ်စ္တဲ့ ရွယ္လီရဲ့ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပေနမယ္... ပန္းပြင့္တို႔ ၾကား လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရာ ေသာကတို႔ရဲ့ အႏူးညံ့ဆံုး ျမွဳပ္ႏွံရာ တို႔ရ့ဲဂီတ ဒီေန႔ ရွင္သန္ၾကမယ္...

***အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာမယ္ေလ ... တို႔ရဲ့ လက္ခ်င္း ဆုပ္ကိုင္ထားတာ ... အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေန႔မ်ား ဆံုးမလဲ ... မေမာဘူးကြယ္ ***

ပူေလာင္တဲ့ မီးမ်ား ၿငိမ္းေစသား... နာရီမ်ား တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမ့လို႔ထား... ျဖဴစင္တဲ့ အျပစ္မဲ့ ေတးသံမ်ား ရင္ထဲ နက္ရိႈင္းစြာ... ေနေရာင္မ်ား ႏူးညံ့၀င္းပသြားေအာင္ ၾကည္လင္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ညွိ႔ယူထားမယ္... ဒီတသက္လံုး အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမယ္ ... ဒီေန႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္ ..."

သီခ်င္းေတြဟာ က်ဥ္းက်ပ္တဲ့စိတ္တို႔အတြက္ ပြင့္အန္ လြတ္ေျမာက္ရာ။ သူငယ္ခ်င္း "ညီရိုင္း" ေရးတဲ့ အဲဒီ "အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္" သီခ်င္းကို သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ကိုယ္က သီခ်င္းစာသားေတြကို ကဗ်ာရြတ္သလို ရြတ္ရင္း ေသာင္ျပင္မွာ လေရာင္အားကိုး၊ ေမာင့္လက္ဖ၀ါးေတြ အားကိုးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ လြတ္လမ္း တစ ပဲ။ ေမာင္ သီခ်င္းဆိုရမယ့္ အလွည့္က်ရင္ေတာ့ ေမာင္က သူ႔အသံ ကြဲရွရွေလးနဲ႔ သိပ္မလိုက္ဖက္ဘဲနဲ႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ "ခ်စ္တိုင္းလည္း မညား" ကိုပဲ ေရြးတယ္။

"ခ်စ္တိုင္းလည္း မညား.... စကားကိုသာ တီးတိုးေရရြတ္မိကာ ကိုယ့္ႏွလံုး အသည္းအိမ္မွာ အခ်စ္မ်ားစြာ... သူေပးတဲ့ အခ်စ္ မ်ားကိုသာ ေထြးပိုက္ေနတုန္း အခိုက္မွာ ကိုယ့္ႏွလံုးသား အသည္းတေနရာ သူေပးတဲ့ ဒဏ္ရာမ်ား...အိုး...အခ်စ္...."

ဆိုတဲ့ Chorus အပိုဒ္ေရာက္ရင္ ေမာင္က မ်က္စိကို စံုမွိတ္လို႔ ဖြင့္ေအာ္ေတာ့တာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ငိုခ်င္ပါတယ္ ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ တို႔ ေက်နပ္ၾကရမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သက္သာရာရဖို႔ တို႔ ေမ့ၾကမလား၊ မုန္းၾကမလား။ ေမာင္ကသာ မခ်စ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းခြဲၾကစို႔ကြယ္။

"ေမာင္... မခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာ"
"မေျပာဘူး"
"ဒါျဖင့္ ခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာ"
"ေျပာမယ္"
ေမာင္က ၿငိမ္တိတ္သြားတယ္။

ၿပီးမွ ...
"ခ်စ္တယ္... ေနာ္... ခ်စ္တယ္" တဲ့။ 

တိုးတိုးေလး။ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ ပဲ့တင္ရုိက္ေလာက္ေအာင္ ျမည္ဟီးလို႔။ မခ်ိမဆံ့။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုမ်ား ခြဲခြာၾကမလဲကြယ္။

ေနေရာင္မ်ား ႏူးည့ံ၀င္းပသြားေအာင္
ၾကည္လင္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔
ညွိ႔ယူထားမယ္
ဒီတသက္လံုး အမွတ္တရ
ျဖစ္ေစမယ္
ဒီေန႔
အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာၾကမယ္...

ခဏေလာက္ အားလံုးကို ေမ့စမ္း။ လႈိင္းေတြထဲ ေျပးဆင္း၊ လႈိင္းသယ္ရာ လိုက္၊ လႈိင္းပို႔ရာ ပါ။ ကံၾကမၼာဆိုတာ လႈိင္းေတြပဲ။ ကဲ... လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္စမ္းေတာ့။ ေမာင္ကေတာ့ လႈိင္းေတြကို ႏိုင္ခ်င္သတဲ့။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရာဘာေလွက လိႈင္းေတြေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္။ ေမာင္နဲ႔ ကိုယ္က ပကတိ ရယ္ေမာ။ လႈိင္းက ၀ုန္းခနဲ ရုိက္ေတာ့ ေလွကေလးေမွာက္သြားတယ္။ ေရနစ္ရတာလည္း ေမာင့္နံေဘးမွာေတာ့ လြမ္းစရာပဲ။ ေမာင္က လွစ္ခနဲ ခိုးနမ္း။ ဟင့္အင္း... အဲဒါ အနမ္းမဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္။ အင္မတန္ျဖဴစင္ မြန္ျမတ္စြာ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ထားရတဲ့ အခ်စ္။ ေနက်ဲက်ဲကို ေမာ့ၾကည့္ ျပံဳးျပၾက။ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ခ်င္ေတာ့။

ဒါနဲ႔ပဲ
ခ်စ္ျခင္းတရားထဲ
အားပါးတရ လဲေသ...

ေဟာ... ေန၀င္ေတာ့မယ္။ တေနကုန္ေတာ့မယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ နာရီေတြ ရက္စြဲေတြ ျပန္ေရာက္ လာၾက ေတာ့မယ္။ ေရွာင္ေျပးမရ။ ကဲ... ေျပးေတြ႔လိုက္ၾကစို႔ရဲ႔ကြယ္။ အဲဒီအခါ ... အလြမ္းေတြရယ္၊ အခ်စ္ေတြရယ္ကို မျခြင္းမခ်န္ ထုပ္ပိုးလို႔ သယ္သြားၾကမယ္ေနာ္ ေမာင္။ တစ္ဘ၀စာ။

ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့...
ခပ္ေ၀းေ၀း သဲျပင္ေပၚက
ေျခရာေတြသာ
ဒဏ္ရာေတြအျဖစ္
လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ က်န္ရစ္။

+++++++++++++

၁၉၉၆၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း။