ေျမနဲ႔အတူ(အပိုင္း-၁)

ခရီးမွာ ရွိေနတုန္း... စာေရးဖို႔ အဆင္မေျပလွတုန္း... က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေလးဆီကို လာေနက်ဧည့္သည္မ်ား အလဟႆ လွည့္မျပန္ရေအာင္.. (ေတာင္းဆိုထားတဲ့သူေတြလည္း ေက်နပ္ေအာင္).. ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳလတ္တပုဒ္ကို အပိုင္းလိုက္ ျပန္တင္သြားခ်င္ ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလးက ဂ်ဴး၊ မိုခ်ာ့၊ ခက္မာတို႔နဲ႔ တြဲျပီး ၁၉၉၈ခုႏွစ္တုန္းက ထြက္ခဲ့တဲ့ "အေရာင္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္း"စာအုပ္ထဲကပါ၊

ေျမနဲ႔အတူ

ဘယ္ေလာက္ပင္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းပါေစ၊ က်မကေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ရ ေသာ ဘ၀ေလးကို ဘုရားသခင္ေပးသနားသည့္ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးဟုပင္ မွတ္ထင္ စြဲလမ္းေလသည္။

++++++

ကမ္းဦးထိပ္မွာသူက ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္လုိ႔ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ခပ္၀ါး၀ါးသာ ျမင္ေနရေသာ္လည္း ေတာက္ပေသာ သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲက နာက်င္ေၾကကြဲမႈကိုေတာ့ က်မခံစားရသည္။ ေမာင္ ဘာေတြေတြးေနလဲဟင္။ `ေမ့ကိုလြမ္းေနေတာ့မွာ´လို႔ ေျပာလုိက္ပါလားကြယ္။ သေဘၤာဥၾသမႈတ္ေတာ့ က်မရင္ခုန္သံေတြက ပိုလို႔ ျပင္းထန္လာသည္။ ခုေန... အရင္ကလို ေမာင္တခ်က္ေလာက္ ႏူးႏူးည့ံည့ံ ၿပံဳးျပလုိက္ရင္ေတာင္ က်မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေလွ်ာ့လိုက္မိမွာ.... ေမာင္ရဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ကေလး တခ်က္ေလာက္ ျပကြယ္။ က်မ ေမာင့္ဆီ ျပန္ေျပးလာခဲ့မယ္ေလ။

အေတြးထဲ ေပါက္ကြဲဘေလာင္ဆူဆဲ.....။ သေဘၤာက ေဗာတံတားမွ ခြာသည္။ ေမာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းပိုက္ဆဲ။ တေရြ႕ေရြ႕ေ၀း.....။ က်မ ႏႈတ္ခမ္းတခ်က္ကိုက္မိစဥ္မွာ တင္းထားသမွ် မ်က္ရည္တို႔ ပါးေပၚ လိမ့္ဆင္းလာၾက၏။ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းက်န္ခဲ့ေသာ ေမာင့္ထံမွာ က်မရဲ့ ေန႔ရက္တို႔လည္း က်န္ခဲ့ၿပီထင္၏။

သေဘၤာအေ၀းႀကီးေရာက္သည္အထိ အစက္အေျပာက္မွ်သာေတြ႔ရေသာ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္က အဲသည္ေနရာမွာ ရပ္ဆဲ။

ေနခဲ့ေတာ့ အခ်စ္ရယ္...
ရွင့္ရဲ့ ေျမႀကီးေတြနဲ႔အတူ......။

........................................

က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခြဲခြာရမႈႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေမာင့္ကိုခ်ည္းပဲ အျပစ္တင္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ တကယ္ အျပစ္ပိုရွိမွာက က်မပင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးသည္။

က်မတို၏ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေမာင္က ဟိုးအေစာပိုင္းကာလေတြကတည္းက `တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ဟာ ဘယ္လုိမွ ေပါင္းစပ္မရႏိုင္ဘူး´ ဟု မၾကာခဏ ေျပာခဲ့ၿပီးသားပဲ။ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုစဥ္က ေမာင္ကို ျပန္လည္ ျငင္းဆန္ဖို႔ အခ်က္အလက္မခိုင္လုံခဲ့ေပ။ `ဘုရားေပးသေလာက္ေပါ့ ေမာင္ရယ္´ ဟူေသာ စကားမွ်ေလာက္ကိုသာ တုံ႔ျပန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ က်မေရာေမာင္ပါ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေ၀းကြာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါလ်က္ႏွင့္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က တျဖည္း ျဖည္း တိုးကပ္နီးစပ္သြားခဲ့တာ။ `အဲဒါဟာ အခ်စ္ပဲ´ဟု တက္ညီလက္ညီ လက္ခံလိုက္ၾကရသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ ေမာင္ႏွင့္က်မက တေယာက္ကိုတေယာက္ ခ်စ္တယ္ဟု မဖြင့္ဟလုိက္ၾကရပါဘဲႏွင့္ ခ်စ္သူေတြဘ၀ကို ေရာက္ေနခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

ဒါကို ဘယ္လုိျငင္းဆန္မလဲ.....။
ယင္းသည္ပင္ ဘုရားသခင္ေပးေသာ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလး ျဖစ္လိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ `ခ်စ္ျခင္းတရား´ ဆိုတာကိုက ပဥၥလက္ဆန္သည္ ထင္၏။

ၾကည့္ေလ.....တကယ့္ကိုေခတ္ဆန္ေပ့ဆိုသည့္ ရန္ကုန္သူက်မက ျမန္မာျပည္ေျမပုံကားခ်ပ္ေပၚမွာပင္ မပါသည့္ ရြာေလးတရြာမွ ေမာင္ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာကို လာေတြ႔ၾကရတာ။

ေမာင့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဒါဟာ က်မခ်စ္ရမည့္သူဟု နည္းနည္းမွ မထင္ခဲ့ေခ်။ `ရာေက်ာ္´ဆိုေသာ လူငယ္ကေလး က ထူးျခားတယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ က်မက မွတ္မွတ္သားသားရွိခဲ့၏။

သို႔ေပမဲ့ အဲဒီ က်မႏွင့္မွ ေမာင္က မေရွာင္သာေအာင္ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ေပသည္။

...............

က်မဘ၀ထဲကို ေမာင္ေရာက္လာပုံက ညင္သာသိမ္ေမြ႕လြန္းလွရာ က်မ ကိုယ္တုိင္ပင္ အလြန္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေမာင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္ကို သိရွိခဲ့ရေလသည္။

သို႔ေပမဲ့......ေမာင္က အရင္ က်မထံ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္လား........က်မကပဲ အရင္ ႀကိဳဆိုေခၚယူခဲ့လား ဆိုတာကိုေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိလုိက္ၾကေခ်။ ႏွစ္ေယာက္လုံး သတိျပဳမိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ႏွင့္က်မက အလြန္နီးကပ္စြာ ရွိေနခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။

.....................

က်မဘက္ကေတာ့ ေမာင့္မွာရွိသည့္ ထူးျခားေသာ အရည္အခ်င္းေတြမွ စကာ ေမာင့္ကိုခ်စ္ခင္သြား ရသည္ဟု ထင္သည္။ ေမာင္ကေတာ့ က်မက သူ႔ကို နားလည္ကာ သူႏွင့္အထူးတလည္ ညိႇႏႈိင္းစရာမလုိဘဲ စိတ္တူကိုယ္တူရွိလို႔ က်မ ကို ခ်စ္သြားခဲ့တာဟုဆိုသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....` အခ်စ္က အခ်စ္ပါပဲေမာင္ရယ္´ ဟု က်မကေျပာေတာ့ ေမာင္က

`ေမ စိတ္မညစ္နဲ႔ေနာ္၊ ေမာင္က အခ်စ္ဆိုတာ ကို မသိဘူး။ အဲဒါဟာ ေမေျပာသလို အခ်စ္ပဲဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့´

ဟု ခပ္ရုိးရိုးပဲ တုံ႔ျပန္ခဲ့တာ။ ေမာင့္အေျပာကို က်မက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးၿပီး တုံ႔ျပန္လွ်င္ေတာ့ ေမာင္က ကေလးငယ္ေလးလို မ်က္ႏွာထားရခက္စြာ ၿပံဳးရင္း က်မ၏ နားသယ္ဆံစကို နမ္းေမႊးတတ္ေလသည္။

ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏ တက္ညီလက္ညီ ေျပာျဖစ္ၾကတာကေတာ့..... `သိပ္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ´ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခုေလာက္ နီးစပ္သြားၾကပါလိမ့္.... ဟူေသာ စကားမ်ဳိးကိုပဲ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေရာ က်မပါ... က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀က ဘယ္လိုမွ ေပါင္းဆုံနီးစပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို နားလည္ထားခဲ့သည္ပဲ။

ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ သည္းသည္းမည္းမည္း နီးကပ္သြားခဲ့ၿပီ။ တေယာက္ကိုတေယာက္ `ခ်စ္တယ္´ဟု ဖြင့္မေျပာခဲ့ဖူးပါဘဲႏွင့္ က်မ ႏွင့္ေမာင္က ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကၿပီ။

............................

ေမာင္ႏွင့္က်မ သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွာ ေမာင့္ကိုက်မ တအံ့တၾသ စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးသည္။ ေမာင္သည္ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ဖူးသည့္ ေက်းလက္က သာမန္လူငယ္တေယာက္ မဟုတ္ေပ။ ေမာင္က သူ႔အရြယ္ထက္ ပို၍ ရင့္က်က္သည္။ က်မက စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္သူ၊ ေသြးဆူတတ္သူမို႔ ေမာင့္ရဲ့ ေသြးေအးမႈႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ စဥ္းစား တတ္မႈကို အံ့ၾသခဲ့ရသည္။

က်မက ေယာက္်ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကြပ္ကဲႏိုင္သူ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာသူ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားသူ၊ ေနာင္တမရတတ္သူ၊ စာဖတ္၀ါသနာပါသူ၊ အႏုပညာကို ခ်စ္တတ္သူ၊ ၾကင္နာတတ္သူ၊ ရဲရင့္မာေက်ာသည္ႏွင့္အမွ် ႏူးည့ံယဥ္ေက်းသူ၊ ႐ိုိးသားျဖဴစင္သူ၊ ဟန္မေဆာင္တတ္သူ၊ မညာတတ္သူ၊ စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္မရွိသူ၊ ဉာဏ္ေကာင္းသူ၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္သူ.... စေသာ အရည္အခ်င္းေတြႏွင့္ ျပည့္စုံသင့္သည္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ စင္စစ္ က်မကမွ အလြန္ ေလာဘႀကီးသူသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အံၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ ေမာင္သည္ က်မ၏ မ်ားျပားလွေသာ စံ အားလုံးႏွင့္ ႁခြင္းခ်က္မရွိ ကိုက္ညီေနခ့ဲ သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်မက ေမာင့္ထံမွာ ၿငိတြယ္သြားေတာ့တာ....။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ စူးစိုက္ၾကည့္တတ္ေသာ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြထဲမွာ က်မ လႈပ္ရုန္းမရေတာ့တာပဲ ျဖစ္သည္။

ေမာင့္မ်က္လုံးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ `ခ်စ္တယ္´ဟု အသံတိတ္ ေရရြတ္ေနခဲ့မိၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ေမာင့္ထံမွ `အခ်စ္´ကို က်မ တကယ္ ခံစားခဲ့ရတာ။

....................

ေမာင့္ကို ခ်စ္မိၿပီဟု က်မကိုယ္က်မ စသိလိုက္ရခ်ိန္မွာ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားၿပီး ေမာင့္အပါးမွ ထြက္ေျပးဖို႔ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္လုိက္သည္။ တကယ္ပဲ က်မက ေမာင္ႏွင့္ ေပါင္းစည္းရန္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်မက က်မ၏အ၀န္းအ၀ိုင္းဆီ ျပန္ေျပးၿပီး ေမာင့္ကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။

သို႔ေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေမာင္ရွိေနတဲ့ေနရာဆီ က်မက ျပန္မလာလုိ႔မွ မရဘဲ။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေမာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လုိက္သည္ႏွင့္ပင္ ေမာင္ ႏွင့္ ေ၀းေအာင္ေနမည္ ဟူေသာ က်မရဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္တို႔က ႐ုုတ္တရက္ ၿပိဳလဲရျပန္သည္။

ေမာင့္ဘက္ကေရာ.....။ ေနာက္မွ ေမာင္ျပန္ေျပာျပတာ.... ေမာင္လည္း ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားကာ က်မကိုထားခဲ့ၿပီး ရြာကို မၾကာခဏ ျပန္ေျပး.....။ သို႔ေပမဲ့ က်မေရွ႕ကိုပဲ ျပန္ေရာက္ရသတဲ့ေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တေယာက္ထံတေယာက္ လက္နက္ခ်ကာ မိုးေတြ သည္းသည္းရြာတဲ့တေန႔.... က်မမွာ ထီးမပါတဲ့ေန႔၊ ေမာင့္ထီးတေခ်ာင္းကို ႏွစ္ေယာက္လုံေအာင္ေဆာင္းၿပီး က်မအိမ္အျပန္ကို ေမာင္လုိက္ပို႔သည့္ ညေနကေလးမွာ ခ်မ္းလည္းမခ်မ္းပါဘဲႏွင့္ က်မႏွင့္ေမာင္တို႔ တုန္ယင္လႈိက္လွဲလ်က္ က်မရဲ့ နားထင္ဆံစပ္ကို ေမာင္က ဖ်တ္ကနဲ နမ္းေမႊးလုိက္တာ။ က်မ မွင္သက္ ၿငိမ္တိတ္ကာ အလိုလို မ်က္ရည္ေတြ လည္လာၿပီး ေမာင္လက္ေမာင္းမွာ ပါးအပ္ရင္း ေမာပန္းႏြမ္းနယ္သလုိ ရင္ခုန္သြားခဲ့တာ။

ၾကည့္စမ္းပါဦး....။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္အခ်ိန္မွာကတည္းက ခ်စ္ေနခဲ့ၾကတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာလဲ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီေနာက္မွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးလို႔ မရၾကေတာ့တာပဲျဖစ္သည္။

.................

ေမာင္ကေတာ့ က်မႏွင့္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္....

`ေသခ်ာတာတခုက မင္း ေမာင့္ဘ၀ထဲကို မလိုက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာပဲ´

ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ က်မက.....

`ဒါဆိုလည္း တို႔ဘ၀ထဲကို ေမာင္လုိက္ခဲ့ေပါ့´

ဟုပင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျပာခဲ့ သည္။ ေမာင္္က က်မကုိ ျပန္လည္စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း.....

`မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေမ၊ ကိုယ္ မင္းဘ၀ထဲကို မလိုက္ရဲဘူး´

ဟု ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းဆန္ခဲ့တာ။ သည္ေတာ့လည္း ေမာင့္အျငင္းကို က်မ ျပန္လည္ တုံ႔ျပန္ ျငင္းဆိုရန္ မတတ္ႏိုင္ဘဲ ရွိ၏။ ထိုအခါ....

`ေမာင္ရယ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး ဘယ္ေလာက္ ေရွာင္ခဲ့ၾက လဲ၊ မၿငိတြယ္မိေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကလဲ၊ အဲဒီၾကားထဲကမွ ခုလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီပဲ၊ တခုခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ဦးမွာပါကြယ္´

ဟုသာ မခိုင္မမာ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေခၽြးသိပ္စကားမွ်သာပဲ။ က်မ ထိုသို႔အေျပာမွာ ေမာင္က သက္ျပင္းတခ်က္႐ႈိက္ရင္း ေခါင္းခါ၏။

`ဒါေပမဲ့ တို႔ေမာင့္ကုိ ခ်စ္တယ္´

ဟု က်မက ေမာင့္နားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေျပာေတာ့ျဖင့္ ေမာင္က က်မပခုံးေတြကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ကာ နဖူးဆံစကို ဖြဖြနမ္းရွာသည္။

ေနာက္ေတာ့ အလြန္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္ေသာ က်မက....

`ေမာင့္ဘ၀ဆီကို လုိက္ၾကည့္မယ္ေလ.....၊ ႀကိဳတင္ျပင္သင့္တာ ျပင္ထားရေအာင္ေပါ့´

ဟု ခပ္ေနာ့ေနာ့ ပူဆာျဖစ္ေတာ့သည္။ ေမာင္က ၿပံဳးလို႔......။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေမာင္ကိုယ္တုိင္ပင္ လိုလားတက္ႂကြစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ က်မကို ဖိတ္ေခၚ ႀကိဳဆို ခဲ့တာ။

တကယ္က စိတ္ကူးယဥ္ဘ၀တခုထဲကို က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္တဆင့္ ထပ္ဆင္း ၾကည့္လိုက္တာလည္းျဖစ္သည္။

..................

(ဆက္ရန္...)