လြတ္လမ္း

ဘ၀က စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္လို႔ တၾကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ ထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၉၄။ ေလာကၾကီးက ဘာမွ မေပးႏိုင္။ ကိုယ္လုပ္တိုင္းလည္း မျဖစ္။ လူေတြကိုလည္း စိတ္ပ်က္.... အမွန္တရား ဘက္မွာ လူသိပ္နည္း တာပဲ လို႔ ထင္..။ အႏုပညာသာ အားကိုးရာလို႔ ထင္။ အဲဒီကာလမွာ က်မ လြတ္လမ္း၀တၳဳကို ေရးမိခဲ့တာပါ။ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း (၁၉၉၅)နဲ႔ စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း (၂၀၀၅ ဇန္န၀ါရီ)ေတြ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ မရင့္မာႏိုင္ေသးဘူးပဲဆိုဆို ခုထိလည္း တခါတေလ အဲလိုပဲ ခံစားရတတ္ေနတုန္း ပါပဲ....

လြတ္လမ္း

(၁)

`ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ လြတ္လမ္းပဲ´

ထိုစကားကုိ သူ ခပ္တိုးတိုး ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုသုိ႔ ႐ြတ္ရျခင္း၌ အရသာေတြ႔ကာ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ႐ြတ္ေနမိသည္။ သုံးေလးခါ ႐ြတ္ၿပီးကာမွ သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနေသာ ဇနီးသည္ ကို သတိရ၏။

အို... နည္းနည္းေတာ့ သူ စိတ္ထိခုိက္သလုိ ခံစားလိုက္ရ၏။
ၾကည့္ေလ.... ဇနီးက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းဖိကိုက္လ်က္မွပင္ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္လည္း ၀ိုင္းလည္ေနျပန္ ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတာ။ အဲသည္မိန္းမ ဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ။ သူ မသိတာၾကာၿပီပဲ။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီမိန္းမရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ၊ အၿပံဳးအရယ္ေတြ၊ ေသြးေႏြးရင္ခုန္မႈေတြ သူ မျမင္ရတာ ၾကာလွၿပီ။

ခုေတာ့ အဲဒီမိန္းမက မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္....။ ၿပီးေတာ့ နာက်င္ေၾကကြဲဟန္ျဖင့္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္း ကိုက္လို႔။ ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ့ ျပယုဂ္လား၊ မုန္းျခင္းရဲ့ ျပယုဂ္လား၊ ဒါလည္း သူ မသိေတာ့။ သိလည္း မသိလုိေတာ့။

ၿပီးေတာ့ ....ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ မုန္းျခင္းတို႔ ၿပိဳင္တူျဖစ္ေပၚေနျခင္း၏ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပဲ။
လူေတြဟာ သူ႐ူးေတြပဲ မဟုတ္လား။
သူတို႔ထံ၌ ဘာမဆို ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္သည္္ မဟုတ္လား။

...........................

`ဒါဟာ ကုိယ့္ရဲ့ လမ္းပဲ´

သူ႔အသံက ေအာင္ျမင္သူ တေယာက္၏ေလသံျဖင့္ ၀ံ့ႂကြားေနသည္ကို ကိုယ္တုိင္ပင္ သိ၏။ အဲဒီစကားေတြကို ခုလုိ ထုတ္ေျပာႏိုင္ဖို႔ သူဘယ္ေလာက္ ရင္းခဲ့ရသလဲ။ အခ်ိန္ေတြ၊ ရွာေဖြမႈေတြ၊ တင္းက်ပ္မႈေတြ၊ မြတ္သိပ္မႈေတြ၊ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရျခင္းေတြ၊ မက္တာေမာ္ဖိုးဆစ္ (metamorphosis) ေတြ၊ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ရျခင္း ေတြလည္း ပါၾက၏။ ထို အရင္းအႏွီးေတြထဲမွာ သူ ႐ုန္းကန္ေဖာက္ထြက္ မၾကာခဏ ထြက္ထြက္ေျပး။ တခါတခါ လမ္းေတြလည္း မွားခဲ့ဖူးသည္။

(၂)

အေျခခံက `လူဘ၀ဆိုတာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရမႈ တခု´ဟု သူ ယုံၾကည္မိထားျခင္းမွ စခဲ့သည္။ အဲဒီ အယူအဆကို အေသအခ်ာ ေတြ႔ရွိခံစားလုိက္ရခ်ိန္မွ စကာ ခုခ်ိန္တိုင္ သူက ဒါဟာ အမွန္ပဲဟု ယုံၾကည္ခဲ့၏။ (အယူအဆဆိုတာ သူမ်ားဆီ ခ်မျပခင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ယုံၾကည္ထားဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု သူက ယူဆျပန္သည္။)

သူက မိဘတို႔၏ တရားလြန္ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ ပိုးအိမ္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းအ႐ြယ္ရလာရသူ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ သူက ကို္ယ့္ကိုယ္ကို အရြယ္ရလာေသာ္လည္း အ႐ြယ္မေရာက္ဟု ျမင္ကာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ခံရေသာ ဘ၀ထဲမွာ မေပ်ာ္ခဲ့။

သို႔ႏွင့္.... အသက္ဆယ္ႏွစ္သားမွ်ႏွင့္ပင္ သူက ဘ၀ထဲမွ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရသည္ဟု ခံစားတတ္လာခဲ့ကာ ထြက္ေပါက္ကို လိုက္ရွာတတ္ခဲ့၏။ ထိုအခိုက္မွာ သူရွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ထြက္ေပါက္က အေဖ့စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စာအုပ္မ်ားစြာထဲ သူေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပါးကာ အသက္ႏွင့္မမွ်ေသာ စာအုပ္ေတြကိုပင္ နားလည္ႏိုင္ စြမ္း ရွိလာခဲ့၏။ သမိုင္းေရးရာ၊ စိတ္ပညာဆုိင္ရာ၊ ျမန္မာအႏုစာေပဆိုင္ရာ။ ႏုိင္ငံေရးဆိုင္ရာ၊ ကမာၻ႔သမိုင္းဆိုင္ရာ တကယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ သူထြက္ေပါက္ ရခဲ့၏။

ေနာက္ေတာ့ သူ၏ စာဖတ္ႏႈန္းက အဆမတန္ ျမင့္လာကာ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္သားမွာပင္ ဓမၼပဒ၊ ဗုဒၶ၀ါဒျပႆနာမ်ား၊ ဇိနတၳပကာသနီ၊ စြယ္စုံက်မ္းမ်ားမွသည္ ဆစ္ဂမန္ဖ႐ြဳိက္ဒ္၏ စိတ္ပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၊ နႏၵာသိန္းဇံ၏ အေတြးအျမင္မ်ားအထိ။ ေနာက္ေတာ့ က်ဴဘစ္ဇင္လုိ...၊ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္လို....၊ ေနာက္ဆုံး ေဂါသစ္လုိ.... ပန္းခ်ီပညာရပ္ေတြ အထိ...။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ေတြက ပရမ္းပတာ ႏိုင္ခဲ့သလို မတန္တဆလည္း ျဖစ္ခဲ့တာ ပဲ။ ထိုအခါ သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အယုံအၾကည္လြန္ကာ အထင္ႀကီးလြန္းေသာ စိတ္တို႔ပါ ပြားမ်ားတတ္လာခဲ့သည္။

ေနာက္ေတာ့ သူက အသက္ပင္ ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ခင္မွာ ဗီသိုဗင္ႏွင့္ မိုးဇက္၏ စႏၵရားသံေတြကို ခံစားတတ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဗင္ဂိုးကို ႀကိဳက္၊ မြန္႐ုိးကို ႀကိဳက္၊ ၿမိဳ့မၿငိမ္းကုိ ႀကိဳက္၊ ပရက္စေလရဲ့ အသံ၀ါႀကီးကိုလည္း ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ျပန္။

ထိုအခါေတြမွာ သူသည္ အႏုပညာႏွင့္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ဘ၀ထဲမွာ အရသာေတြ႔ကာ အခ်ိန္မ်ားကို ၿမိန္ယွက္လာခဲ့ေသးသည္။

အဲဒီ ၿမိန္ယွက္ျခင္းထဲမွာ နစ္ျမဳပ္သထက္ နစ္ျမဳပ္၊ လူ႔ဘ၀မွာ အႏုပညာသာ အလုိအပ္ဆုံး၊ ဘ၀ရဲ့ အျပည့္စုံဆုံး ျပည့္စုံမႈဟာ အႏုပညာထဲမွာသာရွိတယ္။ ဘာမွ မလုိ၊ သိပၸံပညာမလို၊ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ မလို၊ ဂီတသံစဥ္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ၊ ရသစာေပေတြထဲမွာ အားလုံးကို ရွာ ေတြ႔ပိုင္ဆိုင္၏။

သူသည္ အႀကိမ္မ်ားစြာ သာယာလြင့္ေမ်ာလို႔ အာဟာရသိဒၶိပင္ ေျမာက္ေနေသးေတာ့၏။ ပတၱလားေခါက္၊ စႏၵရားတီး၊ ဂစ္တာကို Plucking တီး။ ထူးျခားေသာ အသံေတြလည္း ေတြ႔၏။

တခါတခါက်ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လြတ္ေျမာက္ေပါက္ထြက္ကာ Mode ေတြထဲမွာ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ရ၏။ ဒါဟာ လူ႔ဘ၀ရဲ့ အထြတ္ထိပ္ေသာ ပီတိစည္းစိမ္ေပပဲ။

ညညေတြမွာ မီးေမွာင္ခ်လို႔ ေ႐ႊျပည္ေအးရဲ့ စႏၵရားလက္သံေတြ၊ မိုးဇက္နဲ႔ ဗီသိုဗင္ရဲ့ စႏၵရားသံ ေတြ၊ ဓါတ္ျပားဖြင့္ နားေထာင္။ တခါတခါေတာ့ ကက္ဆက္ထဲမွာ သူ႔ဘာသာသြင္းထားေသာ မိုးေဒ၀ါ စႏၵရားလက္သံေတြ၊ ဘုံပ်ံေနနန္းေတြ၊ ဘုန္းမိုးသြန္းေလာင္းေတြလည္း နားေထာင္မိေသး၏။

တေယာက္တည္း ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လုိ႔။ စႏၵရားသံေတြ အေျပးမွာ စိတ္က လုိက္စီးလုိ႔။ တေလာကလုံးမွာ သူတေယာက္တည္းသာ ရွိေနေတာ့၏။ သက္ရွိသက္မဲ့... ပတ္၀န္းက်င္မဲ့... ဒါကိုပဲ ၀ိပႆနာဟု သူက ဆိုခ်င္ျပန္သည္။

တညမွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သူဖန္တီးထားျဖစ္တဲ့ တေယာသံေတြကို ကက္ဆက္နဲ႔ နားေထာင္ရင္း အခန္းေမွာင္ထဲမွာ ပိုလို႔ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ နက္႐ႈိင္းသည့္ ထုထည္ႀကီးထဲ သူ စုန္းစုန္း ျမဳပ္၀င္သြားခဲ့၏။

ေနာက္ေတာ့......
အဲဒီ အတိတ္ဆိတ္တကာ့ အတိတ္ဆိတ္ဆုံးထဲမွာ..... ႐ုတ္တရက္ သာယာေသာ ေတးသံခ်ဳိျမက ညင္သာရာမွ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လြင္ကာ ပန္းငုံေတြ တလႊာခ်င္း ပြင့္အာလာၾကသလို၊ ျမက္ပင္ေတြ ေျမထဲမွ တပင္ခ်င္း ထိုးေပါက္လာၾကသလို သူ႔အာ႐ုံထဲကို စီး၀င္လာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုသံေညာင္းက မႀကံဳစဖူး ထူးစြေသာ အသံတပါးလည္း ျဖစ္ျပန္၏။

ေနာက္ေတာ့ အေမွာင္မုိက္ထဲမွာပင္ ေအးျမလွေသာ ေငြေရာင္အလင္းတန္းက သူ႔ကို လႊမ္းၿခံဳပစ္လုိက္သည္။ ထူးဆန္းလွစြာပင္ ထိုအလင္းတန္းၾကားမွာ ေအးျမျခင္းႏွင့္အတူ လုံၿခံဳေႏြးေထြး ျခင္းကိုလည္း ရ၏။

ပီတိအဟုန္ကလည္း ျမင့္မားလိုက္လာသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွ သူကပင္ လြင့္ပ်ံထြက္သြားၿပီ ထင္၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ ခံစားရေသာ ၿငိမ္းေအးျခင္းက ရမၼက္ ကိေလသာကိုပင္ သတ္ႏိုင္ေန၏။

ၾကားခဲ့ဖူးသမွ်မွာ အထူးဆန္းဆုံးေတးသံ၊ အသာယာဆုံးေတးသံ၊ အဆြတ္ပ်ံ႕ ဆုံးေတးသံ ၾကည္ႏူးပီတိကို တစိမ့္စိမ့္ ခံစားရေစေသာ ေတးသံ။ ထိုေတးသံက ညင္းညင္းည့ံည့ံ လြင့္ပ်ံ႔။

အဲဒီ တညလုံး အေမွာင္နက္နက္ထဲမွာပဲ သူ ေမ်ာလို႔။ အိပ္ေပ်ာ္မသြားခဲ့တာ ေသခ်ာလ်က္မွပင္ အခ်ိန္တို႔ကို မသိေတာ့။ လူတို႔ကိုထိန္းခ်ဳပ္ေသာ`အခ်ိန္` ဆိုတာထဲမွာလည္း သူ လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ျပန္ၿပီ။

ဒါေပမဲ့ မနက္ခင္းမွာေတာ့ အလင္းေရာင္ရဲရဲႏွင့္ အျပင္ေလာကရဲ့ ဆူညံမႈက သူ႔ကို လႈပ္ႏႈိးလုိ႔ သူ အိပ္ေရး၀သလို လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျပန္ႏုိးေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေတာ့မွ သူ ေသဆံုးသြားခဲ့ရတာလို႔ သူကေတာ့ ခံစားလုိက္ရ၏။ ျဖတ္ခဲ့ရေသာ ည၏ ပီတိကို လူေတြေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ သူ႔လုိ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသူတို႔ ရဲ့ ပုံမွန္လည္ပတ္မႈေတြေၾကာင့္ သူ ျပန္လက္လႊတ္လိုက္ရတာကို သူ ခံစားသည္။

ထိုအခါ သူ ေလာဘႀကီးလာ၏။
ခံစားဖူးလုိက္ေသာ ပီတိ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ပီတိ သို႔မဟုတ္ ၿပီးျပည့္စုံရမႈ၊ ဒါကို သူ အမက္ေမာ ႀကီး မက္ေမာရၿပီ၊ ထိုအခါ ေန႔တို႔က သူ႔ကို စိတ္ပ်က္ေစခဲ့ၿပီ။ ေန႔တို႔က ပူေလာင္၊ ဆူညံ၊ မလိုအပ္တာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းလို႔။ လူေတြရဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳ တပ္မက္မႈကေရာ...။ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာ သင္ယူရျခင္း(ေက်ာင္းပညာေရး အပါအ၀င္) ေတြေရာ၊ ဒါေတြ အားလုံးဟာ အေရးမပါတာေတြပဲ။

သူ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွ လြင့္ထြက္သြားၿပီထင္၏။ ၿပီးေတာ့ သူ ပိုေပ်ာ္လာသည္။ ညထဲမွာ သူ႔ဘ၀ ရွင္းသန္ျခင္း ရွိသည္။ ညညေတြမွာ သူ႔အိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးကို တံခါးေတြ အလုံပိတ္၊ ခန္းဆီးေတြပိတ္၊ မီးေမွာင္ေအာင္ ပိတ္လို႔။ သူက ၿမိဳ့မၿငိမ္း၏ သစၥာသီခ်င္းကိုပဲ အထပ္ထပ္ နားေထာင္မိျပန္၏။

ေနာက္ေတာ့ အဲလို ေန႔နဲ႔ည လြဲမွားစြာ ေန႔အိပ္ၿပီး ညမွာ လြင့္ေမ်ာေသာ ရက္မ်ားစြာတို႔အလြန္၊ တည ဒါမွမဟုတ္ အ႐ုဏ္ခ်ိန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘုံပ်ံေနနန္း ေစာင္းသံကုိ နားေထာင္ဆဲ သူ႔ဆံဖ်ားေတြ ရွိန္းျမကာသူ႔အာ႐ုံက ဖ်တ္ကနဲေမွာင္မိုက္သြားၿပီး သူ႔နားထဲမွာ စကားသံ တခြန္း ၾကားလိုက္ရသလုိ ထင္၏။

ဘာတဲ့.... သူအာ႐ုံ စိုက္လုိက္ေတာ့.... `အဲဒါဟာ ေမွာ္ပဲ´တဲ့။ တိုးတိုးသံကေလး၊ ဘယ္သူ ႐ြတ္လုိက္တာလဲ။

ထိုခဏမွာ သူ ၀ုန္းကနဲ ခုန္ထ၊ သူ႔အာ႐ုံမွာ လင္းျပက္၀င္းထိန္လို႔၊ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔လုိ႔....။

ခန္းဆီးေတြ ဖယ္..... ျပတင္းေတြ တြန္းဖြင့္.... မလင္းတလင္းတလင္း အာ႐ုဏ္ေရာင္ကို ျမင္၏။ အာ႐ုဏ္ဆည္းဆာ၏ ပ်ဳိ႕တက္လာေသာ အေသြးအေရာင္ေတြကို ဘယ္ပန္းခ်ီသမားက ဖြဲ႔စည္းႏိုင္မလဲ။ အဲဒီ အလင္းမပီ့တပီေအာက္မွာပဲ သူ ေထာက္ခုံႏွင့္ ကင္းဗတ္ကားကို ျပင္ကာ ေဆးခြက္ေတြ ျပင္ကာ ကိုယ္တိုင္မသိဘဲလ်က္ စီစဥ္တက်ႏိုင္စြာ ပန္းခ်ီေရးေနေတာ့သည္။

သူ႔ကို ဗင္ဂိုးက စီးနင္း၊ ေရႏြားက စီးနင္း၊ ေဂၚဂင္က စီးနင္း၊ ဒါလီက စီးနင္း၊ ေပၚဦးသက္က စီးနင္း၊ ၿမိဳ့မၿငိမ္းက စီးနင္း၊ တဂိုးက စီးနင္း၊ ဂၽြန္လင္ႏြန္က စီးနင္း....။ ဒါမွမဟုတ္ ပူး၀င္ၾကတာပဲ ျဖစ္မည္။

ေသခ်ာသည္က သူဟာ သူမဟုတ္ေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူရယ္လုိ႔လဲ အတိအက်မသိ။ သူ႔အသိမွာ ဘာမွ်မရွိ။ ေပါ့ပါးလြင့္ပ်ံ႔။ အခ်ိန္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို မစီးနင္းႏိုင္ၾကျပန္။

သူကေတာ့ အာကာသထဲထိေအာင္ပင္ လြင့္သြားေတာ့ၿပီ ထင္၏။ အဲဒီမွာ သူစုံမက္ခ်စ္ခင္ေသာ Space (ဟင္းလင္းျပင္) အရသာကုိပင္ သူ ခံစားရေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း သူကိုယ္တုိင္ပင္ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ အမ်ဳိးစုံလွသည္။ တခ်ဳိ႔က အေရာင္ေတြခ်ည္းပါ၏။

သို႔ေပမဲ့ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ ဆညး္ဆာခ်ိန္ေတြျဖစ္ေနသည္။ ညေန ဆည္းဆာ၊ သန္းေခါင္ ယံ ဆည္းဆာ၊ အာ႐ုဏ္ဆည္းဆာ၊ မြန္းတည့္ဆည္းဆာ၊ ပူေလာင္ျခင္း၊ သာယာျခင္း၊ ေအးစက္သိပ္သည္းျခင္း၊ ဆန္းၾကယ္ခမ္းနားျခင္းေတြ ၿခံဳလႊမ္းၾကေသာ ဆည္းဆာေတြေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ပ်က္ပုံေတြ။ သို႔ေပမဲ့ ခပ္၀ါး၀ါး၊ ေမွာင္ရီရီ၊ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနေသာ ေက်ာက္႐ုပ္ထုေတြလည္း ပါေသးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေအးခဲျခင္းကိုျပေနေသာ သမုဒၵရာေရျပင္ေပၚမွ ည၏အေရာင္ေတြ၊ အေမွာင္ေတြ၊ ေရာေထြး ျခင္းေတြ။ တိမ္ေတြကိုက်ေတာ့ က်ဴဘစ္ဇင္ (Cubism) နည္းျဖင့္ ေရးထား၏။

ဆာရီယယ္လဇင္မ္(Surrealism) ကားကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္စုေတြၾကားမွာ လူတေယာက္ ပ်ံသြားတာ ကိုပဲ ေရးျခစ္ထားသည္။ ပ်ံသြားတဲ့ သူကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲေပါ့။ ေတာင္ပံတစုံက ေငြေရာင္ လက္ပလုိ႔။ ဟင္းလင္းျပင္အေမွာင္ထုထည္နဲ႔ ၾကယ္ေပ်ာက္ေတြ ၾကားမွာ သူ႔ရဲ့ေငြေရာင္ကိုယ္ထည္၏ အလင္းက ရင္ကို လႈပ္ခါ တုန္လႈပ္ေနေစသည္။

ၾကည့္စမ္း...
သူေရးသမွ် ပန္းခ်ီကားမ်ားစြာ။ ေန႔မ်ားစြာ.... ညမ်ားစြာ(သူ႔အတြက္ သီးသန္႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေန႔ညဟူသည္ သတ္မွတ္ခ်က္တို႔ မလုိေတာ့ၿပီ။)

အေမပုိ႔ေပးသမွ် အစားအေသာက္တို႔ကိုလည္း အရသာ မသိဘဲ စားခဲ့လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ဘာကိုမွ် မသိ။ ခံစားရျခင္းတို႔လည္း မရွိ။ ဒါဟာ ၿပီးျပည့္စုံရျခင္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္လည္း ဆန္ေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုအိပ္မက္ကေတာ့ ထာ၀ရ တည္တံ့ႏိုင္စြမ္း ရွိ၏။

သို႔ေပမဲ့ ထုိအိပ္မက္ကို အေမက ဖ်က္ခဲ့၏။ အေမ့မ်က္လုံးတို႔ စိုစြတ္ေ၀ရီကာ အေရာင္တမ်ဳိး စြန္းေပလ်က္...... `သား ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး´ဟု သူ႔ကို စီရင္ခ်က္ခ်သလို ေျပာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔အိပ္မက္တို႔ ပ်က္ရကာ `တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရျခင္း တခုပဲ′ဟု သူ စြဲလမ္းယုံၾကည္ လုိက္ရေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

...............................

(ဆက္ရန္..)