အိုနာသေခရီးအစသို့ ကိုးရက်တာ..

 

ကျမ တရားစခန်းဝင်တယ်ဆိုတော့ အကြောင်းသိတချို့က အံ့ဩကြတာလည်း ရှိ.. သာဓုခေါ်ကြတာလည်း ရှိပါတယ်။

ဟုတ်တာပေါ့... ကျမက တရားထိုင်တယ်ဆိုတဲ့ ဘာဝနာကိစ္စနဲ့ အတော်အလှမ်းဝေးသူကိုး။

မနှစ်ကအထိတော့ ကျမက ဒါနနဲ့ သီလမှာ အတော်အတန်ဖြည့်ဆီးထားသူမို့ ဘာဝနာကိုလုပ်နိုင်ရင်ဖြင့် အပိုဆုပဲလို့သာ ထင်မှတ်ခဲ့တာပါ။

ဒါပေမဲ့ မနှစ်က အခိုက်အတန့်ကာလတခုမှာ ကျမ လူမှုသောကတချို့ကို ကြုံကြိုက်ရပြီး ဒေါသ မောဟ မာန်မာနတွေနဲ့ လောင်မြိုက်ခဲ့ဖူးပါတယ်။

အဲဒီကာလတွေအတွင်းမှာပဲ တရားထိုင်အလေ့ရှိတဲ့သူငယ်ချင်းတချို့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ကြားရပြီး ကျမရဲ့ သောကတွေဆီကနေ ခွာနိုင်ဖို့အတွက် တရားထိုင်ကြည့်ရင်ကောင်းမလားလို့ စိတ်ညွှတ်သွားခဲ့ပါတယ်။ စဉ်းစားကြည့်တော့ အသက်က ၆၀နီး.. မိသားစုဘဝအခြေနေက နောက်ဆံတင်းစရာမရှိ.. ကိုယ်လုပ်သမျှ ပံ့ပိုးဖို့အသင့်ချည်း။ ဆိုတော့ ဘာကြောင့် မလုပ်နိုင်ရမလဲပေါ့....

ဘဝတလျှောက် အခွင့်သင့်တိုင်း ဟိုစပ်စပ်ဒီစပ်စပ် လေ့လာခဲ့ဖူးတဲ့ တရားထိုင်နည်းတွေ၊ စမ်းသပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ တရားထိုင်နည်းတွေ ရှိခဲ့ပေမဲ့ ကျမ ဇွဲမခတ်နိုင်ခဲ့လေတော့ ရ-ပျောက်တရားတွေသာဖြစ်ခဲ့တာ (တကယ်ရခဲ့ပုံလည်း မရပါဘူး).. နောက်တချက်က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဗုဒ္ဓကို သိလှပြီလို့ ထင်နေခဲ့တာလည်းပါတာပေါ့။ ဘဝမှာ တေပေလေလွင့်ခဲ့ဖူးပေမဲ့ သူတပါးကို တစုံတရာထိခိုက်အောင် တခါမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးတာကိုပဲ အကုသိုလ်ကင်းလှပြီထင်ပြီး ကျေနပ်နေခဲ့တာလည်း ပါတာပေါ့။ တခုပဲ.. ကိုယ့်ရဲ့ ထိခိုက်ခံစားလွယ်မှုကိုတော့ မကြိုက်ဘူး.. ဒါကြောင့် ကျမစာတွေဖတ်လေ့ရှိတဲ့လူတွေဆို သတိထားမိပါလိမ့်မယ်... ကျမ စာတွေထဲ မကြာခဏရေးလေ့ရှိတာတခု .. ဓမ္မပဒထဲက ဗုဒ္ဓစကား “ငါသည် နာကျင်သောကိုယ် ရှိသူဖြစ်လျက် နာကျင်သောစိတ် ကင်းသူဖြစ်လတ္တံ့”ဆိုတာ။ ကျမက ကိုယ်ခန္ဓာသာ နာတတ်ပေမဲ့ စိတ်ခံစားချက်မှာတော့ နာကျင်ခံခက် ဒဏ်ရာတွေ မရချင်တာလောက်သာ။ အဲဒီတုန်းက ရောဂါအနာဝေဒနာဆိုတဲ့အထိရောက်အောင် မတွေးတတ်ခဲ့။ အဲဒီတုန်းကတော့ စိတ်ထိရှလွယ်တာကို ထိန်းကွပ်ဖို့ ကြိုးစားရတာကတောင် ကျမအတွက် သိပ်ခက်ခဲ့ပါတယ်။

++++

ကျမနားမှာ အောင်လံဆရာတော်ဘုရားရဲ့ ကျင့်စဉ်နဲ့ တရားအားထုတ်တဲ့ တိုက်ခွဲ ၃၂ သဲအင်းဂူဝိပဿနာ ဓမ္မရိပ်သာရဲ့ တရားစခန်းမှာတရားကျင့်ထားတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရှိပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ ကျမ ကြားနေရပေမဲ့ အဲဒီ တရားကျင့်စဉ်အပေါ်ညွှတ်စိတ် ကျမဆီမရောက်သေးပါ.. တနေ့မှာတော့ သူငယ်ချင်းတယောက်က ပြောတဲ့အထဲ ကျမ တရားထိုင်တာ အချိန်တွေဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူးတဲ့.. ဟယ် မနာမကျင်ဘူးလားဆိုတော့ နာတာကို မသိတော့တာလေ.. နာတာကိုတောင် မှတ်လို့ ရှုလို့ကောင်းနေတာတဲ့...။ အဲဒီတချက်မှာ ကျမ ငြိသွားတာ... တကယ်တော့ ကျမရဲ့ တရားဆီရောက်သော အစက အတ္တနဲ့ပါ.. အနာဆိုတဲ့ ဝေဒနာကို ကျော်နိုင်ချင်တာဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ပါ။

အများစု မျှော်ရည်သလို မဂ်တရား ဖိုရ်တရား နိဗ္ဗာန်ချမ်းသာဆိုတာတွေ မပါခဲ့ပါဘူး။

ကံကောင်းတာက သဲအင်းကျင့်စဉ်နဲ့ တရားထိုင်ချင်တယ်ဆိုရင် အခြေခံတရားကို ကျင့်ဖို့ online နဲ့ တရားပြတဲ့ အစီအစဉ် ရှိနေတယ် ဆိုတာပါပဲ။ တကယ် ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်.. ကျမအတွက် အချိန်ကိုက်ရောက်လာတာမျိုးပါပဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ မတ်လလောက်ကစလို့ ကျမ online ကနေ ညတိုင်းနီးပါး တရားစထိုင်ပါတယ်။ တရားပြဆရာမ မသူသူရဲ့ အသေးစိတ်စောင့်ကြည့်နည်းပြ ရှင်းပြပေးမှုနဲ့ ကျမ တရားထိုင်တာမှာ မွေ့လျော်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

တရားထိုင်တာမှာ ကျင့်သားရလာရင် တရားစခန်းလေး လုပ်ပေးမယ်တဲ့။ ကျမနားမှာ ကျမလို တရားထိုင်သူအသစ်တွေလည်း အားကောင်း လာပါပြီ။ ၂၀၂၄ ဩဂုတ်လမှာ ၉ ရက်တရားစခန်းလုပ်မယ်ဆိုတော့ ကျမတို့ ရပ်ကွက်ထဲက တရားထိုင်ဖော်အဖွဲ့တွေအတွက် တရားဖော် ထဲကပဲ ဇနီးမောင်နှံတစ်တွဲက သူတို့အိမ်မှာ တစ်လတစ်ရက် စုပြီး တနေကုန် onsite တရားထိုင်ဖို့ စီစဉ်ပေးပါတယ်။ အင်မတန် ကျေးဇူး တင်စရာပါ။ အဲဒီမှာ ကူညီပေးတဲ့ စီနီယာတရားထောက်တွေရဲ့ စောင့်ရှောက်ကြတ်မတ်ပေးမှုနဲ့ ကျမတို့ ၅လလောက် အလေ့အကျင့် ရလိုက်တာမှာ ၉ရက်တာ ဝင်ရမယ့် တရားစခန်းအတွက် ကျမ သက်လုံကောင်းလာပြီလို့ ခံစားလာရပါတယ်။

+++++

သဲအင်းကျင့်စဉ် နဲ့ အောင်လံဆရာတော်ကြီးရဲ့ လမ်းညွှန်မှုတွေနဲ့ တရားစကျင့်ကာစမှာတော့ တရားကျင့်ရမှာ အဓိကအကျဆုံး အခြေခံဖြစ်တဲ့ အာနာပါနနဲ့ပဲ စတင်ရတာပေမဲ့ လေကို ခပ်ပြင်းပြင်းအားပါပါရှူပြီး သမာဓိအားကောင်းအောင် ကျင့်ရတာမို့ တချို့က သဲအင်းကျင့်စဉ်က ပြင်းတယ်ရယ်လို့ ပြောကြတာတွေကို ကြားရပါတယ်။ ကျမအတွက်ကတော့ အင်မတန် စိတ်ပျံ့လွင့်လွယ်ပြီး စာရေးဆရာပီပီ စိတ်နောက် အလွန်လိုက်လွယ်သူဖြစ်လေတော့ သဲအင်းအာနာပါနအရှူစနစ်ဟာ ကျမကို အာရုံမပျံ့လွင့်အောင် ထိန်းရာမှာ အင်မတန် ထိရောက်စေ ပါတယ်။ အာနာပါနအဆင့်မှာတောင်မှပဲ ကျမဟာ နာရီပိုင်းနဲ့တရားထိုင်ရလို့ ခံစားလာရတဲ့ တော်ရုံ နာကျင်မှုဝေဒနာတွေကို အရှူနဲ့ သမာဓိယူပြီး တစထက်တစ သီးခံလာနိုင်တာကို ပီတိဖြစ်နေရပါပြီ။ အာနာပါနအဆင့်နဲ့တင် ၆လလောက်ထိုင်ခဲ့ရပေမဲ့ ကျမ မငြီးမငွေ့ဘဲ စိတ်တည်ငြိမ်ပြီး အနာဝေဒနာအပေါ် သီးခံနိုင်လာမှုကို သိသိသာသာ ခံစားလာရတာမို့ ကျမ အတော်လေး ကျေနပ်နေမိခဲ့ပါတယ်။ ကျမက နာကျင်တဲ့ ဒီဂရီတစ်ခုမှာ သတိလစ်မေ့မျောသွားလေ့ရှိတာမို့ ကျမမှာ အဲဒါကို စိုးရိမ်တဲ့စိတ် ရှိပါတယ်။ အဲဒီအခါ အာနာပါနအဆင့်မှာတင် အနာဝေဒနာကို ဆင်းရဲတယ်လို့ မခံစားရအောင် ရှုတတ်လာတာမို့ မသေခင်ခံစားရမယ့် အဆုံးစွန် ဝေဒနာကို တရားမှတ်ရင်း ဖြတ်ကျော် နိုင်မယ့် သမာဓိအားကို လေ့ကျင့်နိုင်ပြီရယ်လို့ စိတ်ချမ်းသာနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါတောင် ကျမက ဗုဒ္ဓမြတ်စွာရဲ့ ဝိပဿနာလမ်းမှာ ခြေစချပြီး ခြေလှမ်းလေး စလှမ်းကျင့်တဲ့အဆင့်လေးပဲ ရှိသေးတာပါ။

ဒီလိုနဲ့ ၉ရက်စခန်းဝင်ရမယ့်အချိန်ကို ရောက်လာတာပါပဲ။

တကယ်တော့ စခန်းမဝင်ခင်က စခန်းမှာ ဘာတွေ ဘယ်လို ထပ်ပြီး ကျင့်ကြံအားထုတ်ရမယ်ဆိုတာ မသိသလို ဘာမှလည်း ကြီးကြီးမားမား မျှော်လင့်မထားခဲ့ပါဘူး။ အနည်းဆုံး ခုထက်ပိုတဲ့ စိတ်အေးချမ်းရာ နဲ့ အနာကို လျစ်လျူရှူနိုင်မယ့် စိတ်ခွန်အားရဖို့လောက်သာ ရည်မှန်းခဲ့တာပါ။ လမ်းညွှန်ဆရာတော်တွေရဲ့ သင်ကြားလေ့ကျင့်ပေးမှုကို တသဝေမတိမ်းလိုက်နာအားထုတ်မယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့ ရှိထားပြီးသားပါ။ ဒါပေမဲ့ .. တရားစခန်းဖွင့်တဲ့ ပထမရက်မှာပဲ အောင်လံဆရာတော်ကြီးကိုယ်စား ဦးဆောင်ဆရာတော် အရှင်ဓမ္မပါရဂူ ဟောတဲ့ “ကိုယ်သာ နာပြီး စိတ်မနာစေတဲ့ တရား” ကို ကျင့်ကြမှာ.. ဆိုတာကို တိတိကျကျ သေသေချာချာ ရှင်းပြတဲ့ တရားက ကျမစိတ်ထဲ ထုတ်ချင်းပေါက်ရောက်သွားပြီး အဲဒီတရားကို ကြိုးစားကျင့်ကြံချင်စိတ်တိုးလာပါတယ်။ ဝိပဿနာကို ကျင့်ကြံအားထုတ်ရှုမြင်ဖို့အတွက် သမာဓိ အားကောင်းအောင် မတည်ဆောက်နိုင်ဘဲနဲ့တော့ လိုရင်းမရောက်ဘူးဆိုတာကို ဆရာတော်နှစ်ပါးရဲ့ တရားအပြ နဲ့ ကိုယ်တွေ့အရမှာ သေသေချာချာ နားလည်လက်ခံလာပါတယ်။ ဒါကြောင့် သတိကပ်ရာမှာ စိတ်ကလေးမြဲဖို့ အားထုတ်ခြင်းမှာ ပိုဝီရိယစိုက်ခဲ့ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တနေ့ ၂နာရီ လေးကြိမ် ထိုင်ရတဲ့ တရားထိုင်ချိန်တွေမှာ တကြိမ်ထက်တကြိမ် သိသာတဲ့ တိုးတက်မှုတွေရလာပါတယ်။ ဒီကြားထဲမှာ ပုထုဇဉ်တို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ခန္ဓာဝေဒနာနဲ့အတူ စိတ်တွေက တက်လိုက်ကျလိုက် သမာဓိကလည်း တက်လိုက်ကျလိုက်တွေတော့ ရှိခဲ့တာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ ဟိုရောက်ဒီရောက်စိတ်တွေဟာ တကယ် သတိကပ်နိုင်ပြီဆိုတဲ့ အခါမှာတော့ နင်နေတော့ ငါသွားတော့ ဆိုသလို သိသာတဲ့ ပေါ့ပါး လွတ်မြောက်မှုကိုရတာဟာ ပြောမပြတတ်တဲ့ အေးချမ်းမှုပါပဲ။

ခန္ဓာရှိလို့ ဝေဒနာရှိသော်လည်း စိတ်သတိကို အစဉ်မပြတ်သိနေသမျှ နာကျင်မှုဝေဒနာက သတ်သတ်.. ကိုယ့်ရဲ့ ခံစားမှု စိတ်အာရုံက သတ်သတ်... မပတ်သက်ဘဲ နေလို့ရတာကို အာနာပါနကတဆင့် ဘဝင်ပိုင်းရှုစဉ်၊ စိတ္တနုပဿနာကျင့်စဉ်၊ ကာယနုပဿနာကျင့်စဉ်၊ လျောင်းကမ္မဌာန်းကျင့်စဉ်၊ ရုပ်ထောက်နာမ်ရှုကျင့်စဉ်တွေကနေ ကိုးရက်တာလောက်ကလေးအတွင်း တဆင့်ပြီးတဆင့် သိလာ ရလာ တာတွေဟာ အံ့ဩဘနန်းပါပဲ။ ဒါတောင် ကျမ သိနားလည်တာနဲ့ ကျမလက်တွေ့ကြုံရသမျှဟာ ရေပေါ်ပေါ်နေတဲ့ ‌ရေခဲတောင်ကြီးရဲ့  အပေါ်စွန်းလေးမျှသာပါ.. နက်ရှိုင်းလှတဲ့ အောက်ခြေကို မှန်းတောင် ကြည့်နိုင်စွမ်း မရှိသေးတဲ့ ပမာဏပါ။ ဒီရက်ပိုင်းလေးမှာ တရားထိုင်ဖော်တွေထဲ ကျမထက်ပို တိုးတက်ရရှိသွားသူတွေလည်း အများကြီး တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ၅ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ မဟာပလ္လင် ပထမအဆင့် နှစ်နာရီထိုင်ရမယ့်နေ့ ရောက်လာပါတယ်။ နှစ်နာရီဆိုတဲ့အချိန်က ထိုင်သားကျ နေပြီဖြစ်ပေမဲ့ ခန္ဓာဝေဒနာကို တိုး လှုံ့ဆော်မယ့် မဟာပလ္လင်ပုံစံခွင်နဲ့ ထိုင်ရမှာမို့ စိတ်လှုပ်ရှားမိပါတယ်၊ ကြောက်တော့ မကြောက်လှပါဘူး၊ တကယ်ကြောက်တာက ၅နာရီ မဟာပလ္လင်ကိုပါ။ မဟာပလ္လင် ၂နာရီဟာ အောင်လံဆရာတော်ကြီး ရဲ့ တိကျလှတဲ့ ညွှန်ကြားချက်ကို အာရုံပြုနာခံရင်းကျင့်ရတာမို့ ထိုင်ရတဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ချိတ် မဟာပလ္လင် ပုံစံခွင်ကြောင့် နာကျင်ရ သမျှဟာ စိတ်နှလုံးကို မရိုက်ပုတ်နိုင်တော့ဘဲ ၂ နာရီဟာ ခဏလေးနဲ့ ပြီးသွားတာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ၅နာရီ မဟာပလ္လင်အတွက် ကြောက်နေတဲ့ အကြောက်ကို လျော့ပါးစေပါတယ်။

+++++

ကိုယ်သာ နာပြီး စိတ်မနာ...

ဗုဒ္ဓမြတ်စွာ သာသာလေးထိုင်နေကျ မဟာပလ္လင်ခွင်ဟာ ကျမတို့ လူသာမန်တွေအတွက်တော့ အင်မတန် ပင်ပင်ပန်းပန်း ထိုင်ရပါတယ်။ နာလာကျင်လာရင် ယောင်ရမ်းလှုပ်ရှားမိရာက ပြုတ်ကျပြီး သမာဓိပျက်နိုင်တာမို့ ချိတ်ထားတဲ့ ‌ခြေခွင်ကို ပုဝါပိုင်နဲ့ ပတ်ချည်ပြီး ထိန်းပေးထားရပါတယ်။ အဲဒီအခါ ကျမစိတ်ထဲမှာ နာလာကျင်လာရင်တောင်မှ ခြေပြုတ်မကျတော့ဘူးလို့ စိတ်ချရတာမို့ စိတ်တပိုင်းကို လှည့်ကြည့်စရာမလိုတော့ဘူးလို့ ခံစားရပါတယ်။ မဟာပလ္လင်မှာ ဘယ်လောက်နာမလဲ ကျမ သိပါတယ်.. ဒါပေမဲ့ အဲလိုအနာဟာ ၅နာရီလောက်ထက်ပိုမကြာဘူးဆိုတဲ့ အဖြေရှိပါတယ်.. သေကာနီး ဝေဒနာမှာတော့ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာမလဲ ကျမတို့ မသိနိုင်ပါဘူး... ဒါကြောင့် ဒီအနာကို ဘယ်လို ကျော်ဖြတ်မလဲ.. ကျော်ဖြတ်နိုင်တဲ့ သမာဓိကို ရနိုင်ပါ့မလား.. ဒုက္ခိန္ဒြေကို ကျော်နိုင်မလား.. ပြီးတော့ ကျမရဲ့ ဒေါသမာန်မာနတွေကို ဖြုတ်ချနိုင်ဖို့ ဒါကို လုပ်ရမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာပါ။

ထိုင်နေချိန်အတွင်း ကျမ နာလွန်းလို့လည်း သတိလစ်သွားနိုင်သလို အနာအကျင်ကို လုံးလုံးလျစ်လျူရှုလိုက်နိုင်တဲ့ သမာဓိ အားလည်း ရလာနိုင်တယ်လို့ ကျမ စိတ်ကို ပြင်ဆင်ထားပါတယ်။ ဆရာတော် နှစ်ပါးရဲ့  ညွှန်ကြားချက်တွေကိုလည်း ယုံကြည်တာမို့ နာပေ ကျင်ပေမဲ့ ဖြတ်ကျော်နိုင်မယ်လို့လည်း ယုံကြည်ပါတယ်။ တကယ်လည်း ၅နာရီတလျှောက် တကိုယ်လုံးဆတ်ဆတ်တုန်တဲ့အထိ နာတဲ့ အချိန်တွေ.. ကိုယ့်နှလုံးခုန်သံကို ရှင်းရှင်းကြီးကြားနေရပြီး ဘာမှ မသိတော့တဲ့အချိန်တွေ ... ဝေဒနာတွေ တက်လိုက်ကျလိုက် ငြိမ်းချမ်းသွားလိုက် ရင်ဟင်းလင်ပြင်ကြီး ဖြစ်သွားလိုက်နဲ့ တကယ်တမ်း မဟာပလ္လင် ၅နာရီပြည့်ပြီး ကျမအလိုချင်ဆုံး ဘဝင်အကျကိုခံစားရချိန်မှာတော့ စိတ်နှလုံးမှာ ငြိမ်းချမ်းမှုဟာ ဘယ်လိုလို့ ကျမ ပြောမပြတတ်တော့ပါဘူး။ ပြောရရင် ကျမ အထိုင်တောင် မဖြုတ်လိုက်ချင်ဘဲ ဆက်ထိုင်နေမိတဲ့အထိပါပဲ။ ထိုင်ရာကထပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်ချိန်မှာ ရုတ်တရက် သတိလစ်သွားတဲ့အထိ အသည်းခိုက်အောင် နာသွားတဲ့အနာမှာ စိတ်က ဆင်းရဲ မနေတော့တာကတော့ အံ့ဩစရာအကောင်းဆုံးပါပဲ။ ရပါပြီ.. ကျမရည်မျှော်ခဲ့တဲ့ ကိုယ်နာသော်လည်း စိတ်မနာသောတရား။ ကျမ သေဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ။ ကျမ ပီတိမျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျခဲ့ရပါတယ်။

ကျမကိုယ်တွေ့အရ ပြောရရင် မဟာပလ္လင်ဟာ အတ္တကိလမထ-ကိုယ်နဲ့စိတ်ကိုပင်ပန်းစေပြီး အကျိုးမရှိတဲ့ ကျင့်စဉ်ဆိုတာ လုံးဝမဟုတ်ပါ။ ကိုယ်မှာနာကျင်မှုရှိသော်လည်း စိတ်မှာနာကျင်မှုမရှိတဲ့အပြင်အကုသိုလ်တရား ချုပ်ငြိမ်းပြီး ကုသိုလ်တရားတွေ တိုးပွားတဲ့ တန်ဖိုးဖြတ်လို့ မရတဲ့ ကျင့်စဉ်ဖြစ်ကြောင်း ကိုယ်တိုင်ကျင့်ပြီး သိခဲ့ရပါတယ်။ အနေမြတ်ပြီး အသေတတ်တဲ့ကျင့်စဉ်ဖြစ်လို့ လူတိုင်းကျင့်ဖူးသင့်တယ် ဆိုတာပါပဲ။

+++++

တရားစခန်းကထွက်လာအပြီး ရလာတဲ့ အသိသာဆုံးအကျိုးကျေးဇူးကတော့ နေ့စဉ် ကြုံနေကျ စိတ်ဖိအားတွေ လောကဓံတွေ အနှောင်အဖွဲ့တွေဟာ ကျမအတွက် အရင်ကလို အရေးမကြီးတော့ မပူလောင်တော့တာပါ။ အရင်က ကားမောင်းရင် ရှိနေတတ်တဲ့.. အလုပ်ခွင်မှာ ပေါ်တတ်တဲ့ စိတ်ဖိအားတွေလည်း လုံးဝနီးပါး မရှိတော့ဘဲ သူ့အလိုလို အင်မတန် စိတ်အေးလက်အေးရှိလာတာပါပဲ။ နောက်ထပ် အံ့အားသင့်စရာတခုကတော့ အရင်က အလကားနေအလကား ခေါင်းမူးနေတတ်တဲ့ ဝေဒနာဟာ တရားထိုင်ရက်တွေ တညအိပ်ချိန် ၄နာရီလောက်ပဲ ရှိတာတောင် ဘာမှမဖြစ်တော့တာကနေ လုံးလုံးပြန်မလာတော့တာပါပဲ။ အောင်လံဆရာတော်ကြီး မိန့်သလိုပဲ မဟာပလ္လင်ဟာ ကျမရဲ့ ဒေါသ မောဟအဟုန်ကြီးကို ချိုးချလိုက်တယ်ထင်ပါတယ်။ ကျမအတွက် နောက်ထပ် အပိုဆုတစ်ခု ရလာတာကတော့ လက်တွေ့ဘဝထဲမှာ relationship နဲ့ attachment ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမယ်လို့ သိနားလည်သွားပြီး ထိန်းညှိတတ် လာတာပါပဲ။

ခုတော့ဖြင့် ပုံမှန်တရားထိုင်ချိန် နှစ်နာရီဆိုတာ ကျမအတွက်တော့ တနေ့တာ အလုပ်ခွင်မှာ ပင်ပန်းခဲ့သမျှ စိတ်နဲ့ရုပ်ကို ညဘက်မှာ ပြန် အပန်းဖြေရတဲ့ နိစ္စဓူဝ လေ့ကျင့်ခန်းဖြစ်နေရပါပြီ။ တကယ့်အမြိုက်အရသာကို ကျမ သိပြီထင်ပါတယ်။

+++++

ဒီနေရာမှာ နောက်ထပ်မပါမဖြစ်ပြောရမှာကတော့ ဦးဆောင်ဆရာတော် အရှင်ဓမ္မပါရဂူ နဲ့ သာသနာပြုအဖွဲ့တွေ၊ တရားထောက်တွေရဲ့ ကျေးဇူးတော်တွေပါပဲ။ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ ကျမတို့ ယောဂီအယောက် ၆၀ ရဲ့ တရားထိုင်ချိန်တွေအတိုင်း တစ်ယောက်စီတိုင်းကို စောင့်ရှောက် ကြတ်မတ်ပေးတာ မနက် ၄နာရီကနေ ည ၁၀နာရီအထိ။ ယောဂီတွေကမှ နားချိန်ရှိသေး.. ဒီအဖွဲ့တွေမှာဖြင့် မနားရ။ ယောဂီတွေရဲ့ တရား ဝေယျာဝစ္စ .. နေရေးထိုင်ရေးစားရေးသောက်ရေးဝေယျာဝစ္စ .. အသေးစိတ်ဖြည့်ဆည်းပေးကြတာ.. စေတနာသက်သက်နဲ့ ကူကြတာ။ သူတို့ရဲ့ အလုပ်ဌာနတွေကို ပစ်ပြီး လူမှုဘဝတွေကို ထားခဲ့ပြီး မနီးလှတဲ့ နေရပ်တွေကနေ တကူးတက ကားမောင်းလာပြီး စေတနာ့ဝန်ကို လာထမ်းကြတာပါ။ ယောဂီတွေဟာ အသင့်စား တရားထိုင် အသင့်အိပ်ရုံ။ ယောဂီတွေ တရားကျင့်လို့ တဆင့်စီတက်ပြီလားဟေ့ဆိုရင် တရားထောက်တွေဟာ သူတို့ အကျိုးရသကဲ့သို့ ပြုံးပြီး ဝမ်းမြောက်ကြတာ ကျမဖြင့် ပြောမပြတတ်အောင် ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ အကြိမ်ကြိမ် ရည်မှန်း ကန်တော့ မိတာပါပဲ။ သေချာတာက ဆရာတော် နဲ့တကွ သာသနာပြုအဖွဲ့တွေ တရားထောက်တွေမပါဘဲ ကျမတို့ မဟာပလ္လင်အောင်ဖို့ ဒီလို တရားထိုင်နိုင်ဖို့ဆိုတာ လုံးဝ (လုံးဝ) မဖြစ်နိုင်တာပါ။

+++++

တကယ်တော့ ကျမက တရားထိုင်ခြင်းကို မူကြိုအဆင့်က စခဲ့တာပါ။ ခုမှ သူငယ်တန်းအဆင့်တက်တာဖြစ်မှာပါ။ ဒါပေမဲ့ သူငယ်တန်းအဆင့်လောက်မှာကိုပဲ ကျမ ခံစားရလာတဲ့ ပီတိ နဲ့ ကျမ လိုချင်ခဲ့တဲ့ ‘နာကျင်သောကိုယ်ရှိသူဖြစ်လျက် နာကျင်သောစိတ် ကင်းသူ ဖြစ်လတ္တံ့’ ဆိုတာကို ၉ရက်တာလောက်နဲ့ အတိုင်းအတာတခုအထိရောက်အောင် ကြိုးစားရယူနိုင်ခဲ့တာဟာ တန်ဖိုးကြီးလွန်းလို့ ကျမ လို ခံစားရစေချင်တဲ့ စိတ်စေတနာအပြင် ကျေးဇူးတော်ရှင် အောင်လံဆရာတော်ကြီး... ကျမတို့ကို ဆရာတော်ကြီးကိုယ်စား တရားနည်းလမ်း တွေကို အနီးကပ် ဂရုတစိုက် ညွှန်ပြ လေ့ကျင့်ပေးတော်မူသော ဆရာတော် အရှင်ဓမ္မပါရဂူနဲ့တကွ သဲအင်းသာသနာပြုအဖွဲ့နဲ့ တရားထောက်များရဲ့ ကျေးဇူးကို ဂါရဝပြုချင်တဲ့ စိတ်ကြောင့် ဒီစာကို ရေးဖြစ်တာပါ။ 

ဒီစာမှာ တရားနဲ့ ပတ်သက်လို့ တစုံတခု အမှားအယွင်းအချွတ်အချော်ပါခဲ့ရင် ကျမရဲ့ မကျွမ်းကျင်မှူသာ ဖြစ်ပါတယ် ရှင်။

တိတ်ဆိတ်သော သာယာမှု ရှိရာဆီ ခဏ...

 

Almost heaven, West Virginia

Blue Ridge Mountains, Shenandoah River

Life is old there, older than the trees

Younger than the mountains, growin' like a breeze…..

Blue Ridge Mountains နဲ့ Shenandoah ဧရိယာက အကြီးကြီးမို့ ကျမတို့ သွားလေ့ရှိတဲ့ နေရာလေးကို ဘယ်လို ပြောပြရမယ်တောင်မသိပါဘူး.. ကျမတို့နေတဲ့ Maryland ကနေ West Virginia ဘက်ကို သွားမယ်ဆိုရင် West Virginia အစနားလောက်ဆီက Blue Ridge Mountains တွေဘက်ဆီ တိုးဝင်သွားရတာပါ၊ ကျမအတွက်ကတော့ ကျိုက်ထီးရိုးတောင်တက်ရတဲ့ ခံစားချက်ကို ပေးတဲ့ နေရာလေးပေါ့။ တောင်တန်းတွေရှိတဲ့ နေရာမှာ တောတောင်ကို သဘာဝအတိုင်း ထားထားတာမို့ လျှပ်စစ်မီးမရှိ.. ကားလမ်းမရှိ.. တောင်တက်လမ်းတွေကလည်း ပြုပြင်ထားတာမဟုတ်ဘဲ လူသွားဖို့လောက်သာ ရှင်းထားတဲ့ တောလမ်းလေးအတိုင်းသာ တောင်ပေါ်ကို တက်နိုင်ပါတယ်။ သဘာဝတောမို့ ညနေစောင်းလို့ မှောင်ပြီဆိုရင် ဘာမှမမြင်ရအောင် တကယ်မှောင်တာမျိုးမို့ ကျမတို့ အဲဒီနေရာလေးကိုသွားတိုင်း မနက်ပိုင်းပဲ အရောက်သွားပါတယ်။ ကားကို တောင်‌ခြေမှာ ရပ်ခဲ့ပြီး တောင်ပေါ်ကို ပစ္စည်းတွေ သယ်ရပါတယ်။

ကျမတို့ နေနေကျ cabin လေးက တောင်ခြေနဲ့ တမိုင်လောက်ပဲ ဝေးပါတယ်။ တောင်ခါးပန်းကနေ ပတ်တက်ဖို့ လူသွားလမ်းပြေပြေလေးရှိတာမို့ မပင်ပန်းလှပါဘူး။ ကျမတို့ အဓိက သယ်ရတဲ့ ပစ္စည်းတွေက အစားအသောက်.. အလင်းရောင်အတွက်လိုတာတွေ.. တကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းရေးပစ္စည်းတွေ နဲ့ အိပ်ရာတွေပါ။ အစားအသောက်ချက်ဖို့ မီးဖိုချောင်သုံး ပစ္စည်း.. ဂက်စ်မီးဖို.. အိုးခွက်တချို့နဲ့ ဇွန်း ပန်းကန် ကော်ဖီခွက် တွေကတော့ အဲ့မှာ ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဂက်စ်အိုးတော့ ယူသွားဖို့ လိုပါတယ်။ အေးတဲ့ရာသီဆိုရင် မီးလင်းဖိုအတွက် ထင်းလည်း သယ်ရပါတယ်။ အိပ်ဖို့အတွက် မွေ့ရာအပါးတွေနဲ့ စောင်တချို့အဆင်သင့်ရှိပေမဲ့ ကျမတို့က ကိုယ့်ဘာသာပဲ Sleeping Bag တွေ သယ်သွားပါတယ်။ ကျမ သားသမီးတွေက တောင်တက် လမ်းလျှောက်တာ သိပ်ကြိုက်ကြတာမို့ ခုလိုခရီးဟာ သူတို့အတွက် ဘယ်တော့မှ မငြီးငွေ့တဲ့ ခရီးပေါ့။

အိမ်ကလေးက အတွင်းမှာ ကျမတို့ မြန်မာပြည်က အိမ်တွေလို အခန်းပြည့် ထပ်ခိုးလေး ရှိပြီး ခေါင်အမြင့်မို့ လူ ၅ ယောက်စာ ချောင်ချောင်ချိချိ အိပ်လို့ရပါတယ်။ အောက်ထပ်မှာလည်း မီးလင်းဖိုနဲ့ နီးနီးမှာ တစ်ယောက်အိပ်စာ ကုတင် နှစ်လုံး ရှိပါသေးတယ်။ များသောအားဖြင့်တော့ ကျမတို့က ၃ ရက်လောက်ပဲ နေလေ့ရှိတာမို့ အဲဒီမှာစားဖို့ ကြိုချက်ပြီး ယူသွားပါတယ်။ အဲဒီရောက်ရင် နွှေးစားရုံ အစားအသောက်တွေပေါ့။ အမြဲပါလေ့ရှိတာက ချဉ်ပေါင်ကြော်.. ကြက်ဟင်းခါးသီးကြော်.. အမဲကြော်.. ငါးခြောက်ဖုတ်.. ဆိတ်သားခြောက်ဖုတ်.. ဝက်နံရိုးကင်.. ကြက်သားကင်.. အမဲသားကင်.. ကောက်ညှင်းငချိတ်ပေါင်း.. ဆီထမင်း.. ပဲပြုတ်.. လဘက်သုပ်.. ဂျင်းသုပ်.. မုန့်ဟင်းခါးထုပ်.. ရခိုင်မုန့်တီထုပ်.. ဆီချက်ခေါက်ဆွဲထုပ် နဲ့ ဟင်းချိုလုပ်ဖို့ အရိုးတွေ (ကြက်/ဝက်).. ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ.. အသီးအနှံတွေ.. သံပုရာသီး.. ဆီ.. ငံပြာရည်.. ကြက်သွန်ဖြူ/နီ ရပြီ။ ရေခဲပုံး ၂ပုံးဆို အစုံပါပြီ။

အဲဒီမှာဆို အစားအသောက်ပြင်ဖို့ အချိန်များများမပေးချင်ပါဘူး၊ တောင်တက် လမ်းလျှောက်ဖို့ .. စမ်းချောင်းဘေးထိုင်ပြီး စိတ်အပန်းဖြေဖို့ နဲ့ ဝရံတာလေးမှာထိုင်ပြီး ငှက်တွေနဲ့ အကောင်ပလောင်လေးတွေကို ကြည့်ဖို့ပဲ အချိန်များများပေးချင်လို့ပါ။

ခုတခါက ဆောင်းတွင်းသွားတာမို့ ညနေ ၄ နာရီဆို သစ်သားအိမ်လေးထဲမှာ မှောင်ပြီ။ မီးလင်းဖိုမှာ မီးထည့်.. အိမ်ထဲမှာ ဖယောင်းတိုင် နဲ့ ဘက်ထရီသုံး မီးသီးလေးတွေ စထွန်းပြီး အပြင်ဘက် သစ်ပင်တွေကြားက နေဝင်ချိန်ကို ကြည့်မယ်.. ည မှောင်ရင်တော့ အိမ်ထဲ ဖဲကစားရင် ကစား.. ဂစ်တာတီးသီချင်းဆိုချင်ဆို.. မီးအိမ်လေးနဲ့ စာဖတ်ရင်ဖတ်.. လဘက်သုပ် ဂျင်းသုပ်စားပြီး စကားတွေထိုင်ပြော။ သေချာတာက တီဗီမကြည့် ဖုန်းမကြည့်မို့ WiFi မရှိမို့ သိပ်အရသာရှိတဲ့ သဘာဝကျကျ လွတ်လပ်မှုတမျိုးကို ရစေပါတယ်။

ညအိပ်ချိန်ကတေ့ ကျမ သဘောအကျဆုံးပါ။ Cabin တွေ တလုံးနဲ့ တလုံးက မိုင်ဝက်လောက် ဝေးတာမို့ ဘာမှမမြင်ရ မကြားရ အမှောင်ထဲ .. မီးလင်းဖိုက အလင်းပဲ ရှိတဲ့ အိမ်ထဲ အပြင်အမှောင်ထုရဲ့ ငြိမ်သက်မှု နဲ့ တောတောင်သံ.. စမ်းရေစီးသံ .. သစ်ရွက်လေတိုးသံ.. မီးလင်းဖိုဆီက ထင်းမီးလောင်သံ တဖျစ်ဖျစ်.. အဲလိုညမှာ တော်တော် နဲ့ အိပ်မပျော်လည်း စိတ်မညစ်ဘဲ သာယာ.. တရားလည်း မမှတ်ချင်.. သဘာဝအသံတွေကိုပဲ နာခံလို့.. တောတောင်အမှောင်ရဲ့ တိတ်ဆိတ်သံထဲ မွေ့လျော်လို့ The sound of silence ကိုပဲ သတိတရ။

Hello darkness, my old friend

I've come to talk with you again

Because a vision softly creeping

Left its seeds while I was sleeping

And the vision that was planted in my brain

Still remains

Within the sound of silence

And touched the sound of silence…

မနက်ဆို အရုဏ်မပျို့ခင်ကတည်းက ငှက်ကလေးတွေရဲ့ ကျီကျီကျာကျာသံနဲ့ နိုးရပြီ.. သစ်ပင်တွေကြားက ရောင်နီကို ငေးနိုင်ပြီ.. ထပ်ခိုးအိပ်ရာပေါ်က မြင်နေတဲ့ မှန်ပြတင်းက ခပ်ကျယ်ကျယ်မို့ ရောင်နီလာတာကို အိမ်အပြင်က ဆောင်းအေးအေးထဲ ထွက်စရာမလိုဘဲ သေချာ မြင်ရတာ ကျေနပ်စရာပဲ.. မနေ့တနေ့ကအထိ ဖိစီးခဲ့သမျှတွေကို လုံးဝမတွေး.. အားရပါးရတောင် ပြုံးလိုက်သေး.. ကဲ.. ဒါနဲ့ပဲ သဘာဝထဲက မနက်ခင်းဟာ အလိုလို မင်္ဂလာ ရှိပါပေါ့။

+++++

ကျမတို့မိသားစုကသာ အဲလိုပျော်ပေမဲ့ တချို့ကတော့ တရက်တောင် မနေနိုင်ပါဘူး.. ဘာလို့လဲဆိုတော့ အိမ်သာနဲ့ ရေချိုးခန်းက အိမ်ကလေး နဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာမို့။ ပြီးတော့ သုံးရေ ချိုးရေကို ကိုယ့်ဘာသာ စမ်းချောင်းလေးကနေ သယ်ရ.. အိမ်သာကလည်း သဘာဝတွင်းအိမ်သာ (ဒါပေမဲ့ တွင်းနက်နက်တူးထားတဲ့အပြင် အိမ်သာသုံးပြီးရင် ရေပေါ်စာမှုန့် နဲ့ ဝါးဖတ်စလေးတွေ ဖြူးရတာမို့ ဘာအနံ့အသက်မှ မရှိ).. တောင်စောင်းမှာမို့ လေအေးတဖြူးဖြူး... ကျမတို့မိသားစုကတော့ဖြင့် သဘောတွေကျ။

ပြောရရင် ကျမအတွက်ကတော့ သာယာပြည့်စုံမှုဆိုတာက ပစ္စည်းဥစ္စာချမ်းသာမှုမဟုတ်၊ သဘာဝနဲ့ နီးနီးမှာ စိတ်လက်ပေါ့ပါးနေခွင့်ရချိန်လေးပါပဲလို့။

ဇန်နဝါရီ (၁၃-၁၅) အမှတ်တရ

လန်ဒန်

လန်ဒန်ကို နာမည်ကစပြီး ရင်ခုန်တာ.. ကျောင်းမှာ ကင်းဝန်မင်းကြီး လန်ဒန်သွားမှတ်တမ်း ဖတ်ရကတည်းက စခဲ့တယ်ထင်တာပဲ။

သေချာတာက ကြည်အေးရဲ့ မောင် ကိုကို နဲ့ မြနန္ဒာ မှာ ပိုငြိတာ...

ကိုယ်နေတဲ့ ဝါရှင်တန်ဒီစီကို ကြီးကျယ်သေသပ်လှပတယ်လို့ ပြောရရင် .. လန်ဒန်ကိုတော့ ခမ်းနားထည်ဝါဟိတ်ဟန်ကြီးတယ်လို့ ပြောရမယ်။

ဝါရှင်တန်ဒီစီကို သူငယ်ချင်းကဗျာဆရာ အောင်သူငြိမ်းက .... လူဖြူလူသေတွေရဲ့ မြို့တော်လို့ သူ့ကဗျာတပုဒ်ထဲ ရေးဖူးတယ်။ သေသွားကြသူတွေရဲ့ ရုပ်တုတွေ နေရာအနှံ့တွေ့ရတဲ့ မြို့ကိုး။ဒီစီက သူ့ဧည့်သည်တွေကို ပြတိုက်တွေ အိမ်ဖြူတော်နဲ့ လွတ်လပ်ရေးကျောက်တိုင်.. စတာတွေနဲ့ ဖမ်းစားနိုင်တယ်ဆိုရင် .. လန်ဒန်ကတော့ ပြုံးနေမှာပဲ ထင်တယ်။

ကျမအတွက် လန်ဒန်ဟာ နေရာတိုင်းမှာ အငွေ့အသက်တခုရှိတယ်.. ရှေးကျတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်တွေ.. လမ်းတွေကစပြီး ခုကာလပြေးဆွဲနေတဲ့ ဘတ်စ်ကားတွေ အငှားယာဉ်တွေအထိ လန်ဒန်ဟာ ခမ်းနားတယ်.. သူ့ကိုယ်ပိုင်ဟန်ပန် ရှိတယ်။

လန်ဒန်သူလန်ဒန်သားတွေဟာ သူတို့ရဲ့ အစဉ်အလာကြီးတဲ့ သမိုင်းကို ခုထိ တယုတယ ထွေးပိုက်ထားတုန်းဆိုတာ သိသာတယ်။ အသက် ၇၀ ဝန်းကျင် ဗြိတိသျှတွေရဲ့ မျက်နှာမှာ မာန်တမျိုးရှိနေတယ်လို့ ကျမ ခံစားရတယ်။ အနည်းဆုံးတော့ လူကြီးလူကောင်းဆန်ချင်စိတ်မာန်.. ဒါမှမဟုတ် လူမျိုူကြီးမာန်.. ရှိတယ်။ သာမန်အရပ်သားတွေမှာတောင် အဲလို မာန်အရိပ်အယောင်က သိသိသာသာရှိနေရင် တော်ဝင်မိသားစုတွေဆိုရင်တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲပေါ့နော်။ ဘာကင်ဟမ်နန်းတော်ဝန်းကျင်မြင်ကွင်းဟာ အဲဒီ တော်ဝင်စိတ်ကို ပိုပေါ်လွင်စေတယ်ထင်မိတယ်။ ဟိုးရှေးတုန်းက အတိုင်း ဝတ်စားထားတဲ့ အစောင့်တပ်သားတွေနဲ့ .. ခမ်းနားထည်ဝါတဲ့ နန်းတော်တိုက်နဲ့ တောက်ပတဲ့ အပြင်အဆင်တွေနဲ့။ အုံ့အုံ့မှိုင်းမှိုင်း ဆန်တဲ့ အဆောက်အဦးတွေကတောင် ခရီးသွားတွေကို ခပ်နှိမ်နှိမ်ငုံ့ကြည့်နေသလိုမျိုး အငွေ့အသက်နဲ့။

နန်းတော်တဝိုက်မှာ လမ်းလျှောက်နေတုန်း သတိအရဆုံးက တော်ဝင်မိသားစုထဲက တော်လှန်သူလေးကိုပဲ။ ဒိုင်ယာနာကို တော်ဝင် မဆန်ချင်ရကောင်းလားလို့ အပြစ်တင်ချင်တဲ့သူတွေ ရှိပေမဲ့ ကျမကတော့ ဦးညွှတ်တယ်.. Shy Di ဟာ ခေတ်စနစ်အရ အသုံးမတည့်တော့တဲ့.. ခွဲခြားဆက်ဆံမှုဆန်တဲ့ အခွင့်ထူးခံလူတန်းစားဉာဉ်ကို တော်လှန်လိုသူလို့ ကျမက မြင်တယ်။ သူ့ကို ချစ်တယ်.. သနားတယ်.. နားလည်တယ် .. သူဟာ အဆိပ်အတောက် မဟုတ်။

+++++

လန်ဒန်ရဲ့ ဒီဇင်ဘာက မိုးလည်းရွာသေးတယ်။ အဲဒါကြောင့် လန်ဒန်ပိုဆန်သွားတာလည်း ဖြစ်မယ်။ ထီးကုတ်ကုတ်မည်းမည်းကြီးတွေ ဆောင်းထားတဲ့ အသက်ကြီးပိုင်း လန်ဒန်သူ လန်ဒန်သားတွေဟာ ရှားလော့ဟုမ်းဝတ္ထုတွေထဲ ခုန်ထွက်လာသလို ဂဝံခင်းလမ်းတွေပေါ်မှာ... လန်ဒန်မှာ ညက ပိုမှောင်တယ်.. ဂန္ဓဝင်မြို့တော်မို့ ဂန္ဓဝင်ဆန်ဆန် နီကျင်ကျင် နီယွန်မီးတွေသာ ထွန်းညှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခေတ်နဲ့အမီလိုက်တဲ့ ထွန်းကားမှုအရာမှာတော့လည်း မလျော့တဲ့ မြို့ပါ။ ဂန္ဓဝင် နဲ့ ခေတ်ပေါ်တိုးတက်မှုကို တွဲပြီး ခင်းကျင်းထားတာကတော့ အစောကြီးကတည်းက နေမဝင်အင်ပါယာထူထောင်ခဲ့တဲ့ လူမျိုးတမျိုးရဲ့ ဗီဇ ဉာဏ်ရည်မြင့်မားမှုကို ပြနေတာပဲ မဟုတ်လား.. ဒီတချက်ကလည်း ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း ရယ်လို့ တည်မြဲတဲ့ သမိုင်းဖြစ်စေတဲ့အထဲက တချက်ပေါ့။

သမိုင်းဝင်အထင်ကရ အဆောက်အဦးတွေ ပြတိုက်တွေ တံတားတွေ ပန်းခြံတွေ .. ။ ရောက်လေရာနေရာတိုင်းမှာ သတိရတာက.. လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် တရာကျော်မှာ ကိုယ့်ထီးကိုယ့်နန်းနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးနေလို့ရပါလျက်နဲ့ မိုင်ထောင်ချီဝေးတဲ့ နိုင်ငံတွေနဲ့.. ငါတို့ နိုင်ငံသေးသေးလေးကိုတောင် မချန် ကျူးကျော်ခဲ့တဲ့ လောဘရှိသူတွေရဲ့ ဌာနေပဲလို့ တွေးမိတာပဲ။ ဒါဟာ အာဃာတမဟုတ်.. ပုဂ္ဂိုလ်ရေးမှတ်ချက်တစ်ခုသာပါ။

လန်ဒန်ကအပြန်မှာ ဘာခံစားချက်ကျန်ခဲ့လဲဆိုရင် ... အောက်စ်ဖို့ ကအပြန် လမ်းမှာ တွေ့ခဲ့ရတဲ့ တိုက်ခန်းဟောင်းလေး။ ခရီးသွားလမ်းညွှန်က ပြတယ်.. ဒီအခန်းလေးမှာ ဂျွန်လင်နွန် နဲ့ ယိုကို Imagine တီးခဲ့ကြတာတဲ့။ ညနေဘက်ဆိုတော့ အခန်းလေးထဲ နည်းနည်းမှောင်... ပြတင်းပေါက်တွေ ကတော့ ခန်းစီးတွေကာမထားကြပါဘူး... အဖြူရောင် တိုက်ခန်းလေးထဲမှာ နံရံဖြူလေးတစ်ခု လှမ်းမြင်ရတယ်..  စန္ဒယားလေးရော ရှိသေးလားလို့ လမ်းညွှန်ကို မေးမကြည့် ဖြစ်ဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက် ဒီအခန်းလေးမှာ ကမ္ဘာ့ငြိမ်းချမ်းရေးကို အိပ်မက် မက်ခဲ့ကြတာ... ကျမအတွက်တော့ Imagine ဟာ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံတော် သီချင်းပဲ..။ အဲဒီအခါ အဲဒီအခန်းလေးထဲ ဝင်ကြည့်ပြီး ဂျွန့်ကို မှန်းကြည့်ချင်တဲ့ လွမ်းစိတ်က လန်ဒန်က အပြန်မှာ ပါလာတယ်။ နောက်တခေါက်ပေါ့... ဂျွန်ရေ....

မိန်းမ

 

သူတို့ဟာ ရေသောက်မြစ်တွေပဲ…

သူ့ဆီကနေ

အကိုင်းအခက်တွေ အသီးအပွင့်တွေ ဝေဆာ

သူဟာ

အေးမြမြသန့်စင်လေအေးကိုလည်း ဖန်ဆင်း

သူရပ်တည်ရာ မြေကမ္ဘာ ခိုင်မာတည်မြဲဖို့လည်း

သူပဲတတ်နိုင်စွမ်း

သူ့ရဲ့ စိမ်းစိုလန်းဆန်းမှုနဲ့ လောကကိုလှပသာယာစေ..

သူဟာ

ခုတ်ထစ်ဖြတ်တောက်ခံရငြား

ကိုယ်ပိုင် အလှမပျက် ဂုဏ်ရည်တန်ဖိုးမပျက်စွာ

နောက်ထပ်အသက်ဓာတ်တမျိုးနဲ့ ဘဝဆက်နိုင်သူ

သူ တည်ရှိခြင်း မရှိခြင်းက

သိသာတဲ့ ခြားနားခြင်းနဲ့ အရာရာကို ပြောင်းလဲစေ..

သူဟာ

အခါများစွာမှာ အငတ်မွတ်အတောင့်တခံ

တခါတရံများမှာ အမေ့လျော့အပစ်ပယ်ခံ။

ဒါပေမဲ့လည်း သူ့ရဲ့ကြီးကျယ်ခမ်းနားမှုကတော့

လောကသစ္စာရပ်ဝန်းမှာ

အဖိုးအနဂ္ဃတန်…

 

မတ်လ- ကမ္ဘာ့အမျိုးသမီးအထိမ်းအမှတ်လ - အမှတ်တရ

ပန်းချီ- မိကျဲလိုင် (၂၀၁၅)

အလွမ်း

 

ကပ် ကြီး ပြီး သွား တဲ့အခါ

ကပ် ကြီး  ပြီး သွားတဲ့အခါ …
ကံကောင်းသူတွေက မြေကမ္ဘာကနေ ထွက်သွားနှင့်ခဲ့ကြပြီ။
သူတို့ ..
အငတ်ဘေး ၊ ရောဂါဘေး ၊ စစ်ဘေး ၊ ဥပဒေမဲ့ဘေး တွေကနေ
လွတ်မြောက်သွားခဲ့ကြပြီ။
ကိုယ့်ချစ်သူတွေကို ကိုယ့်ကို ချန်ထားခဲ့တဲ့
ကျန်ရစ်သူကြေကွဲမှုမျိုး သူတို့ မခံစားကြရတော့ဘူး။

ကပ် ကြီး  ပြီး သွားတဲ့အခါ …
ကံကောင်းသူတွေက မြေကမ္ဘာမှာ ဆက်နေခွင့်ရကြဦးမယ်။
သူတို့
ချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ ပြန်တွေ့ ပွေ့ဖက် ခရီးအတူဆက်နိုင်ကြမယ်..
ပန်းရောင်စုံတွေ လေပြေလေညှင်းတွေ ပျားပိတုန်းလိပ်ပြာ ကျေးငှက်သံသာတွေ ခံစားခွင့်ရကြဦးမယ်..
ဒီ ကပ် ကြီး ကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ရာကလည်း …
ကံတရား နဲ့ မေတ္တာဓာတ်က လွဲလို့ အားကိုးရာ မရှိတဲ့နောက်…

ကပ် ကြီး ပြီး သွားတဲ့အခါ …
ကျန်နေခွင့်ရသူတွေ .. ကံဆုံခွင့်ရသူတွေ.. ပြန်လည် ပွေ့ဖက်ကြမယ်လေ။

အလွမ်း

မလွမ်းချင်ပါဘူး…

သဲဖြူလမ်းသွယ်လေးအဆုံး တောအုပ်သေးသေးလေးထဲက အချစ်လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေး..

တောင်ပိန္နဲပင်တွေအောက် အရိပ်ဖြိုးဖြိုးဖျောက်ဖျောက်တွေအောက်က စားသောက်ဆိုင်တန်းလေး..

ပတ္တလားသံပေါက်ပေါက် ဖောက်ဖောက်ထွက်လာတတ်တဲ့ အနုပညာခန်းလေး..

ချစ်စရာ ကဗျာစာအုပ်လေးတွေ ခင်းကျင်းထားတတ်တဲ့ အပန်းဖြေခန်းမထဲက စျေးဆိုင်တန်းလေး..

အလင်းပြိုးပြိုးပျောက်ပျောက် ရေတမာပင်ပျိုတွေအောက်က သိင်္ဂါရစုံတွဲလေးတွေ…

စာကြည့်တိုက်ရှေ့ ကံ့ကော်တောအုပ်ထဲက ရယ်သံချိုလွင်လွင်တွေ….

ငြင်းခုန်ကြ.. စိတ်ကောက်ကြ.. ပြန်ချစ်ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ…

ဘယ်မှာလဲ.. ဘယ်မှာလဲ.. ဘယ်မှာလဲ…

အတွေးမှာပင် တရှိုက်ငင်ငင်ငိုကြွေးရ… ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ မြကျွန်းရဲ့ ရက်တွေ..။

အခုတော့ ကိုယ့်မြကျွန်းဟာ အရိပ်မျှပင် မကြွင်းကျန်တော့ ပြီ…

အဲဒီအခါ အလွမ်း၌ပင် ရင်နာကြေကွဲရသမို့ …….

မလွမ်းချင်တော့ပါဘူး မြကျွန်းသာ။