ရင္ကြဲနာ(၁)

ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာကို က်မ ေျပာခဲ့သမွ်မွာ ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ အတိုင္းသာ ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာမွာ…
- မေကာင္းမႈျပဳဖို႔ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္တာ။
- သူတပါး ဒုကၡေရာက္ျပီးမွ ရရမယ့္ အက်ိဳးကို မယူတာ။
- အမ်ားရဲ႕ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ အျပဳအမူကို မလုပ္တာ။
ဒါေတြပါပဲ။ ဒါေတြကို ျဖန္႔ေတြးရင္ အမ်ားၾကီး ေတြ႔မွာပါ။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ အဲဒါေတြဟာ ဘယ္သူမွ မက်င့္ၾကံႏိုင္တဲ့ အရာေတြလို႔ ေျပာပါတယ္။

က်မကေတာ့ အဲဒီ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လက္မခံပါဘူး။ လိုက္နာ က်င့္ၾကံဖို႔ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ခက္ခဲတယ္ ဆိုတာ ေလာက္ထိသာ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မတို႔ ကမၻာမွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတယ္လို႔ တသသ ခ်ီးက်ဴးရသူ ဦးေရ နည္းပါးလွတာပါ။ ေတာ္ရံုလူ မလိုက္နာႏို္င္ပါဘူး ဆိုတဲ့ အဲဒီ ကိုယ္က်င့္တရား (ညီမေလး ခြန္ျမလိႈင္ ကေတာ့ ေလာကပါလ တရား လို႔ သံုးပါတယ္)ကိုပဲ အသက္ အေသခံျပီး ထိန္းသိမ္းသြားတဲ့ သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို ကမၻာၾကီးက မသိရင္ေတာင္ သူတို႔၀န္းက်င္ေလးကေတာ့ သိပါတယ္။ အဲလို လူမ်ိဳးေတြကို ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကေတာ့ သိမွတ္ ဂုဏ္ျပဳျပီး ေလးစားရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔အနားက ကိုယ္က်င့္တရား မထိန္းသူေတြလည္း တိတ္တဆိတ္ေတာ့ အရွက္ရသြားခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အတုယူျပီး လိုက္ က်င့္ၾကံၾကတာမို႔္ အဲဒီ ၀န္းက်င္ေလးအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အမွန္တရား ထြန္းကားခဲ့ဖူးပါတယ္။

အေရးၾကီးတာကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ထိန္းရေကာင္းမွန္းသိဖို႔ ထိန္းခ်င္တဲ့သူ မ်ားလာဖို႔ နဲ႔ ထိန္းသူ မ်ားလာရင္ ေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ပဲ ဆိုတာကို လက္ခံ ယံုၾကည္ၾက ေစခ်င္တာပါပဲ။(ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး s0wha1 နဲ႔ ကိုမိုးညိဳ ကလည္း သူတို႔ အယူအဆကို ေရးထားပါေသးတယ္)

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ … အယူအဆေတြ ထပ္ေျပာစရာ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္..
ကိုယ္က်င့္တရားကို အသက္နဲ႔လဲထိန္းသြားတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚ အေျခခံျပီး ၁၉၉၄ခုႏွစ္တုန္းက က်မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ တင္ေပးခ်င္ ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကို အျပင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ တင္ေတာ့ စိစစ္ေရးက သတိေပးတာ.. တားျမစ္တာ ခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီအီးစီၤမဂၢဇင္း က ၀တၳဳေတာင္းတာနဲ႔ ၾကံဳေတာ့ အသာေလး ေပးၾကည့္တာ။ ပံုႏွိပ္ျပီး စာေပစိစစ္ေရးျပန္တင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဆုတ္ျဖဲ ခံရပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို ျပည္ပမွာ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ BMA(Burma Media Association)က ဦးစီးထုတ္ေ၀တဲ့ ဥဒါန္းမဂၢဇင္း အမွတ္-၅ မွာ ျပန္ေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

၀တၳဳတို ဆိုေပမဲ့ နည္းနည္း ရွည္ေနလို႔ ႏွစ္ပိုင္း ခြဲျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

ရင္ကြဲနာ

(ဥဒါန္းမဂၢဇင္းထဲက သရုပ္ေဖာ္ပံုပါ)

(၁)

က်မကေတာ့ စိမ္း၏ဇာတ္သိမ္းကို စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲရသည့္ၾကားမွပင္ ေက်နပ္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိပါသည္။ ဒါဟာ… လြတ္ေျမာက္ျခင္းပဲဟုလည္း ယုံၾကည္ေနေသးသည္။ အမ်ား ကေတာ့ ဘယ္လုိ ခံစားၾကမည္မသိ။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဘ၀ ဇာတ္ သိမ္းသြားရသည့္ စိမ္းကို ႏွေမ်ာ တသ ၾကမွာပဲ ျဖစ္သည္။ က်မ ကေတာ့ စိမ္းကို ရင္းႏွီး သိကၽြမ္းသည္ႏွင့္အမွ် စိမ္းႏွင့္ ခံစားခ်က္တူ၊ ဘ၀တူ၊ ခံယူခ်က္တူသူမို႔ ခုခ်ိန္မွာ စိမ္းႏွင့္ တသေဘာတည္းသာ ခံစားရသည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။

ထိုအခါ… စိမ္း၏ ဇာတ္သိမ္းအတြက္ စိမ္းကို ခြဲခြာရျခင္းအတြက္ လြမ္းဆြတ္ရျခင္းမွ လြဲလွ်င္ ေက်နပ္ရျခင္းကို သာ က်မ ခံစားရေတာ့သည္။

+++++

(၂)

က်မအတြက္ေတာ့ စိမ္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုပါပဲ။ စိမ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို က်မ အၿမဲ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးတာပဲ။ စိမ္းက ပိန္လွပ္ ျဖဴေဖ်ာ့ကာ မ်က္တြင္းၫိဳ ၊ ပါးရိုးက်သူမို႔ စိမ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္(မေျပာေကာင္း၊ မႏႈိင္းေကာင္း) လူေသေကာင္ႏွင့္ တူေနတတ္သည္။ ဒါကို စိမ္းကိုယ္တိုင္လည္း ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာတတ္၏။

“ငါေသလို႔မ်ား လူေတြက အိပ္ေနသလိုပဲလို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ငါ ၀ိဥာဥ္ဘ၀မွာ ရယ္ခ်င္မွာပဲ။ ဘာလုိ႔ဆို ငါ အိပ္ေပ်ာ္တာကလည္း ေသေနတာနဲ႔ တူေနတာကိုး” ဟု ရယ္ဟဟ ေျပာတတ္သည္။ အဲဒီ ရယ္သံရဲ့ အဖ်ားမွာ တုန္ယင္သံေတာ့ အနည္းငယ္ အဖ်ားခတ္ ပါသြားတတ္တာ က်မကေတာ့ သိသည္။ ဘ၀အေပၚ နာက်င္ေသာ တုန္လႈပ္သံေပါ့။

စိမ္းက အင္မတန္ ၿငိမ္သက္သည္။ က်မက “နင္က ၿငိမ္လြန္းအားႀကီးတယ္။” ဟု ေ၀ဖန္ေတာ့ “ငါ့မွာ ေျပာစရာ စကားေတာင္ မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့ဟာ” ဟု စိမ္းက ခပ္တိုးတိုးကေလး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့၊ တခါတရံမွာေတာ့လည္း စိမ္းက ၿငိမ္သက္ေနရာမွ “ငါ အသက္ရႉက်ပ္လိုက္တာဟာ...”ဟု အထပ္ထပ္ အခါခါ ေရရြတ္တတ္သည္။ တကယ္တမ္း၊ အသက္ရႉရ က်ပ္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စိမ္းမွာ ဖိစီးေနက် စိတ္ဆင္းရဲဒဏ္ ေတြ ေရာက္လာျပန္ၿပီ ထင္၏။

ခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စိမ္းက “ခုေနမ်ား ငါေသသြားရင္ ဆုိးခဲ့တဲ့အတိတ္ကံေတြက ခုဘ၀မွာ ကုန္ပါ့မလားဟင္ အငုံ၊ ခုဘ၀မွာေတာ့ ငါ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဖူးေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ”ဟုလည္း မၾကာခဏ ညည္း တတ္လာသည္။

မွတ္မွတ္ရရ၊ အဲဒီေန႔မွာ စိမ္း ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့ ေသြးစတခ်ိဳ႕ ပါလာတာကို က်မ ေတြ႔ခ့ဲရတာ ျဖစ္သည္။ စိမ္းက ေတာ့ မထူးဆန္းသလုိ ပါပဲ။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ေသလို႔။ တကယ္က အဲဒီ မ်က္ႏွာရဲ့ အေရာင္ကုိက ဘာမထီ ထံုေပ ေအးစက္ေသာ မ်က္ႏွာဆိုတာ က်မကေတာ့ သိေနခဲ့သည္။

“စိမ္း နင္ ေဆးခန္းျပမွ ျဖစ္မယ္” က်မ၏ အသံက ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးဟန္ ေပါက္ေနသည္။ စိမ္းက တစ္ခ်က္ ၿပဳံး၏။ ၿပီးေတာ့၊ မ်က္လုံးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ကာ ေဆးဖိုး မပါေသးပဲနဲ႔တင္ ၊ ဆရာ၀န္စမ္းသပ္ခက တစ္ရာ တဲ့ အငုံ ရဲ့။ ငါ ဘာကို ေရြးရမလဲလို႔ေတာင္ ေမးစရာမွ မလိုဘဲ အငုံရယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ အလုပ္လည္း ပင္ပန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ကို ထမင္းတစ္နပ္ေတာ့လည္း စားရမွျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား.. ဟု ေျပာေတာ့ စိမ္းအသံတို႔က မာေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ စကားအဆုံးမွာ အံကိုပင္ ႀကိတ္ လိုက္ေသးသည္။

က်မကေတာ့ “ငါတို႔၀ိုင္းၿပီးေထာက္ပံ့…” ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကို အေတြး၌ပင္ အျပည့္ မေတြးရဲဘဲ ရွိေနခဲ့၏။

+++++

(၃)

တကၠသိုလ္က နည္းျပဆရာမဘ၀မွာ အငုံဆိုေသာက်မ ႏွင့္ စိမ္းတို႔က ဘာသာရပ္ဌာနခ်င္း မတူေသာ္လည္း အျပင္ေဆာင္မွာေနၾကရစဥ္မွာ တစ္ခန္းတည္း ဆုံခဲ့ၾကသည္။ စိမ္းကေတာ့ က်မတို႔၏ တုိက္ဆိုင္မႈကို တအံ့ တၾသ ရွိခဲ့၏။ “ဒီတခါ ကံၾကမၼာက ငါ့ဘက္ လိုက္ေသးသား”ဟု မ်က္လုံးေတြ၀ိုင္းၿပီး ၿပဳံးရယ္ ေျပာဆိုခဲ့ေသးသည္။ စိမ္း ႏွင့္ က်မက သိပ္ကုိ အသြင္တူ ဘ၀တူကိုး။ စိမ္းက က်မထက္ အရင္ အေဆာင္ကို ေရာက္ေနခဲ့သည္။ အေဆာင္၀င္သည့္ေန႔မွာ က်မရတဲ့အခန္း၏ တံခါးကို ဖြင့္၀င္လိုက္စဥ္မွာပဲ မ်က္ႏွာက်က္ကို မ်က္လုံးေငးမ်ားျဖင့္ ေတြၾကည့္ေနေသာ စိမ္း ႏွင့္ က်မ စေတြ႔ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ေတာ့ က်မ၏ အခန္းေဖာ္ေၾကာင့္ က်မ ေပ်ာ္သြားခဲ့ရပါသည္။ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေသးေသးေလးႏွစ္လုံးကို နံရံတဘက္စီ ကပ္ထားၿပီး အလယ္မွာ စားပြဲတစ္လုံး ခ်ထား သည္။ ထုိစားပြဲေပၚမွာေတာ့ စာအုပ္ သုံးအုပ္ ထပ္ထား သည္ကလြဲလို႔ ဘာမွ ရွိမေနပါ။ ၿပီးေတာ့၊ အခန္းေဖာ္ရဲ့ ကုတင္ေပၚမွာလည္း ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး၊ ေစာင္ၾကမ္းတစ္ထည္ ႏွင့္ ျခင္ေထာင္တစ္လုံးမွအပ ေမြ႔ရာ၊ ဖက္ေခါင္းအုံးတုိ႔ပင္ ရွိမေနပါ။ ၿပီးေတာ့၊ ခုတင္ရဲ့ ေျခရင္းဘက္မွာ သံေသတၱာ တစ္လုံး၊ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ မွာ ထင္းရူးေသတၱာ တစ္လုံး။ အဲသည္ကတညး္ကပင္ စိမ္း ႏွင့္ က်မ တို႔က တူညီခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ တကယ္လုိ႔ မ်ား က်မ၏ အခန္းေဖၚက က်မထက္ ျပည့္စုံႂကြယ္၀ခဲ့လွ်င္ က်မ အနည္းအက်ဥ္းပင္ျဖစ္ေစ စိတ္ ဆင္းရဲရ ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ဘူးဆိုေသာ္လည္း အေျခအေန ကြာျခားမႈကို အနီးကပ္ ခံစားရလွ်င္ ေတာ့ျဖင့္ က်မ တာရွည္ စိတ္ခိုင္မာႏုိင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ က်မ ၾကည့္ေနဆဲ စိမ္းက က်မကို ၿပဳံးျပလိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ က်မက စိမ္းကို ညီအစ္မအရင္းလို ခ်စ္ခင္မိ သြားေတာ့သည္။

+++++

က်မက စာေရးစားပြဲေရွ႕က နံရံမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ ကပ္လိုက္ပါသည္။
ဆန္ -၁၃၀ိ
စားအုန္းဆီ - ၂၀ိ
အေဆာင္လခ -၄၀၀ိ
အေထြေထြသုံး -၂၅၀ိ
(ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာ၊ အုန္းဆီ၊ သနပ္ခါးတုံး၊ ထီး၊ ဖိနပ္၊ ကားခ
စသည္…)တစ္လ ပ်မ္းမွ် - ၈၀၀ိ
အသားတင္ လစာ -၁၃၀၀ိ
မျဖစ္မေန အသုံးစရိတ္ - ၈၀၀ိ
ဟင္းလ်ာ၀ယ္ရန္ - ၅၀၀ိ

စိမ္းက ဖတ္ရင္း ရယ္ျပန္ပါသည္။ ၿပီးမွ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔အသံ တုိးတိုးကေလးျဖင့္ “အဲဒီ ငါးရာလုံးကို အငုံက ဟင္းခ်က္စားမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား” ဟု ရယ္သံတ၀က္ျဖင့္ ေျပာ၏။ သည္ေတာ့ က်မပင္ ရွက္သြားမိေသးသည္။ “အမယ္… စိမ္းကလဲ၊ ခုဆို ဆပ္ျပာတို႔ ဖေယာင္းတုိင္တို႔ကလည္း ဂ်ီအီးစီက ရေနတာပဲဟာ”ဟု ရွက္ရမ္းေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာမိ၏။ စိမ္းကေတာ့ ရယ္ဟန္မေဖ်ာက္ဘဲ “သာေရး၊ နာေရးကိုက်ေတာ့ အငုံ မထည့္ေတာ့ ဘူးတဲ့လား”ဟု ဆက္ေျပာသည္။

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ “စိမ္းကေတာ့ စိတ္ညစ္ရတာေတြထဲ မလြတ္ႏိုင္ဘဲ နစ္သထက္ နစ္လာတာ မ်ားလြန္းလို႔ မငိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ရယ္ပဲ ရယ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အငုံရယ္ ရယ္ရတာကိုက ရင္ထဲမွာ နာလိုက္တာ..” ဟု ေျပာဖူးေသာ စိမ္းရဲ့ အသံကေလးကိုပဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္။

ခဏၾကာေတာ့ စိမ္းက ၿငိမ္သက္သြားျပန္ကာ “အဲဒီ ပိုက္ဆံနဲ႔ အငုံက ဘာဟင္းေတြမ်ား ခ်က္စားမွာလဲကြယ္” ဟု လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာျပန္သည္။ သည္ေတာ့ လည္း က်မကပင္ အေလးအနက္ျဖင့္ “အဲဒီ ၅၀၀ိ မွာ ၂၀၀ိ ကို မုန္႔ဖိုးဖယ္လုိက္ကြာ၊ က်န္တဲ့ ၃၀၀ိ ကို ငုံ နဲ႔ စိမ္း နွစ္ေယာက္ေပါင္း ၆၀၀ိ နဲ႔ဆုိ မဆိုးပါဘူး စိမ္းရဲ့။ ဘဲဥဆို ႏွစ္လုံး ခ်က္မယ္ေလကြာ။ ေလးျခမ္း၊ မနက္တစ္ျခမ္း၊ ညတစ္ျခမ္း၊ ဘဲဥႏွစ္လုံးက ၁၅ က်ပ္၊ ၾကက္သြန္ႏွစ္ဥက ၃ က်ပ္၊ အခ်ိဳမႈန္႔ နဲ႔ ဆိုမွ ဟင္းတစ္အိုးကို ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ေလာက္ပဲ က်မွာ။ အဲဒါဆို တစ္ရက္ အစိတ္နဲ႔ဆို အကိုက္ေလာက္ က်မွာပဲ” ဟု စိမ္းကို ေျဖရင္း ေျပာျပ၏။ စိမ္းက ကေလး တစ္ေယာက္ဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကို စူလိုက္ၿပီး “တခါတေလမ်ား ၾကက္သားေလး၊ ငါးေလး မစားရဘူးလား အစ္မရယ္ ”ဟု ေနာက္၏။

“ၾကက္” က်မ ေရရြတ္ေတာ့ စိမ္းက ရယ္လိုက္ျပန္သည္။ “ၾကက္ ဆိုရင္ေတာ့ အစိတ္သားမွ ေစ်းသည္က ေရာင္းမွာေအ့၊ အဲဒါဆို ၾကက္သားဖိုးကခ်ည္း ကိုးဆယ္နား နီးေနၿပီ၊ ေမ့ပစ္လိုက္အခ်စ္ေရ… ေမ့ပစ္လို္က္ေတာ့ အခ်စ္ကေလးေရ…” ဟု က်မက တြက္ရင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုေတာ့ စိမ္းက မ်က္ရည္ပင္ လည္လာခဲ့ေသးသည္။ ထုိအခါ က်မက သူ စိတ္ထိခိုက္တာကို ေပါ့ပါးသြားေစ လုိလာျပန္သည္။

“ေဟ့ စိမ္းရဲ့.. ၾကက္နဲ႔ ကုလားပဲက အင္အားျဖစ္ေစတဲ့ေနရာမွာ သိပ္မကြာပါဘူးကြ” ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့ စိမ္းက မ်က္ရည္ တလည္လည္ႏွင့္ပင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပတတ္၏။ “ကုလားပဲ နဲ႔ အာလူးကို ကုလားဟင္းလို မဆလာႏိုင္ႏုိင္နဲ႔ ခ်က္ရင္ ၾကက္သားဟင္းနံ႔ ထြက္တယ္” ထိုသို႔ က်မက ဆက္ေျပာသည့္အခါမွာေတာ့ စိမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးကာ က်မပါးကို လွမ္းဖ်စ္ေတာ့သည္။

+++++

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတို႔၏ ဘ၀ဆိုတာကိုက စနစ္ဇယား ခ်မရေသာ ဘ၀သာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်မတို႔၏ မုန္႔ဖိုး ၂၀၀က်ပ္ သည္ တစ္ပတ္ပင္ မသုံးရဘဲ ကုန္သြားတတ္ ပါသည္။ စာသင္ၿပီး ေမာသည့္အခါ ေသာက္ရ သည့္ သံပုရာရည္ကိုက တစ္ဆယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ဴတီက်သည့္ ေန႔ေတြဆို မနက္ခင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေလာက္ေတာ့ စားခ်င္ေသးတာ။ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲကလည္း ရွစ္က်ပ္ပဲ။ အဲဒီေန႔ဆို မုန္႔ဖိုးကိုက ႏွစ္ဆယ္ ျဖစ္ေန ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သာေရး၊ နာေရးေတြ…. ။

ႏွစ္ေယာက္ပိုင္ေစ်းဖိုးကလည္း ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကုန္မွန္းမသိ။ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန႔ဆို မရွိခ်င္ေတာ့၊ စာရင္းလုပ္ လိုက္ေတာ့လည္း အံကိုက္ပင္။ ငါးမူး၊ တစ္က်ပ္ပင္ စာရင္း မေပ်ာက္။ ငါးပိတစ္ဆယ္သား တစ္ဆယ္က်ပ္ကိုပင္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ပတ္သာ စားရသည္ကိုး။ တို႔စရာက အနည္းဆုံး သုံးက်ပ္ဖိုးမွ ရသည္။ ငါးပိ၊ တို႔စရာ မွ မကူရင္လည္း က်မတို႔အတြက္ ဟင္းက မေလာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့၊ တစ္ဆယ္သား ေျခာက္က်ပ္ေပးရေသာ ထန္းလ်က္က က်မတို႔ အတြက္ေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ပါ အေထာက္အကူျပဳေသာ ဟင္းလ်ာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ စိမ္းေရာ က်မပါ ဘ၀ထဲ မွာ စိတ္ညစ္ခဲ့ၾကရေပမဲ့ ဘ၀ကို စိတ္မပ်က္္ခဲ့ၾကေသးပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတုိ႔က ဘ၀၌ စိတ္ပ်က္လာ ၾကတာ မဟုတ္ဘဲ တုန္လႈပ္ ၀မ္းနည္းလာၾကတာသာ ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ရြယ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္ပဲ။ ေလာကဓံမွာ တုန္လႈပ္တာ… ျပစ္တင္ ကဲ့ရဲ့စရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စိမ္းထက္စာလွ်င္ သတၱိနည္းေသာ က်မ၏ တုန္လႈပ္မႈက ပိုမ်ားခဲ့ပါသည္။

+++++

အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ မိသားစုကို နယ္မွာ ခြဲထားခဲ့ရၿပီး ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လခ က်ပ္ေထာင့္သုံးရာမွ်ျဖင့္ ရက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနေသာ က်မတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူရဲေကာင္းဘြဲ႔ပင္ ေပးခ်င္ေသးသည္။

စိမ္းကေတာ့ မိသားစုကို ေမ့ထားခ်င္သည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးေတာ့ စိမ္းက အေ၀းႀကီးကို ေငးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ “ရွက္လုိ႔” ဟု မပြင့္တပြင့္ေျဖသည္။ က်မက နားမလည္ႏိုင္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့မွ “စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ အငုံရယ္… မိသားစုက အပင္ပန္းခံၿပီး တို႔တေတြကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ရတယ္။ တို႔က ကံဆုိးစြာ စာေတာ္ေတာ့ သူတုိ႔ခမ်ာ တို႔ကို ဘြဲ႔လြန္ ဂုဏ္ထူးတန္းထိ ေက်ာင္းထားဖို႔ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ ရုန္းကန္ၾကရေရာ။ တို႔က ကံေကာင္းၿပီး တကၠသိုလ္ႀကီးက ဆရာမ ျဖစ္ေရာ။ ဒါေပမဲ့၊ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရး တစ္ကိုယ္စာကုိေတာင္ မနည္း ေျဖရွင္းေနရေတာ့ အိမ္ကုိ ျပန္မၾကည့္ႏိုင္တဲ့အျပင္ တခါတခါ အိမ္ကေနေတာင္ အေၾကာ္အေလွာ္ ပို႔ရတာနဲ႔ အ၀တ္အစား ၀ယ္ေပးရတာနဲ႔….။ ကိုယ့္မိသားစုကလည္း ကိုယ့္လို ရရစားစား ၀န္ထမ္းပဲ။ ဒီေတာ့ စိမ္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ရွက္တယ္”ဟု ေျပာသည္။ က်မ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ စိမ္းကို ဆန္႔က်င္ခဲ့သည္။

“ဒါ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး စိမ္းရဲ့၊ ရိုးသားမႈပါ”။ ထိုအခါ စိမ္းက က်မကို ေတာက္ပ လြန္းေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စူးစူးၾကည့္ကာ “ဘာရုိးသားမႈလဲ အငုံ၊ အငုံက က်ဴရွင္မျပလို႔ အပို၀င္ေငြမရွိတာကို ရိုးသားမႈလို႔ ဆိုလိုတာလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ အငုံမွားၿပီ။ က်ဴရွင္ျပတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္၀မ္းစာ ပညာနဲ႔ ရိုးရိုးသားသားပဲ လုပ္စားရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသလဲ။ တို႔ေတြ က်ဴရွင္မျပတာ အဲဒီ အလုပ္ကို ခိုးလုပ္ရမွာမို႔၊ သမၼာအာဇီ၀အလုပ္ကို ခိုးလုပ္တယ္လို႔ အသတ္မွတ္ခံရမွာဆိုေတာ့ တို႔မလုပ္ဘူး။ အဲဒါပါ အငုံရဲ့”ဟု အတန္မာေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္။ က်မကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စိမ္းကို အမီမလိုက္ႏိုင္၊ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့။

“ဒီမွာ အငုံ က်ဴရွင္ျပခ်င္လို႔ အတန္းမွာ ေလွ်ာ့သင္ရင္သာ အဲဒီ ဆရာ၊ ဆရာမက မရိုးသားတာ။ ၿပီးေတာ့ အဲလုိ ဆရာမမ်ိဳးကိုေကာ ဘယ္သူက က်ဴရွင္ သင္ခုိင္းမွာလဲ အငုံရယ္။ ခုေခတ္ကေလးေတြက တို႔ေတြထက္ ထက္ျမက္ပါတယ္။ တကယ္ ေစတနာရွိတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမကုိ သူတို႔ ေရြးခ်ယ္တတ္ပါတယ္” က်မကေတာ့ စိမ္းကို ဘာတစ္ခုမွ မတုံ႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

စိမ္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ငါးထည္ေသာ ပင္နီအကၤ်ီႏွင့္၊ ေစ်းခ်ဳိသည့္ ငါးထည္ေသာ တိုင္းရင္းျဖစ္ ယက္ထည္ လုံခ်ည္ မွ်ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးတုိ႔ကို တင္းတင္းေစ့ကာ ပိန္လွပ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေသာ မ်က္၀န္း ေတာက္ေတာက္ တို႔ျဖင့္ သြက္လက္စြာ စာသင္ဆဲ။ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ သူခ်စ္ေသာ အငုံ႔ေရွ႕မွာေတာ့ မၾကာခဏ မ်က္ရည္ေ၀တတ္သူဟု ဘယ္သူက ယုံမလဲ။

စာေမးပြဲနီးသည့္အခါ က်ဴရွင္လာအပ္ေသာ ကေလးတို႔ကို ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မယူဘဲ စာသင္ဆဲ။ “ငါ့မွာ အတိတ္ ကံ မေကာင္းလုိ႔ ဒီဘ၀ ဆင္းရဲရတာ၊ ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္ ျဖစ္ရတာေၾကာင့္ေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္၊ ေနာင္ဘ၀ ခ်မ္းသာဖို႔ ဒီဘ၀မွာ ပစၥည္းဥစၥာ လွဴစရာ မရွိတဲ့ အတူတူ ပညာတတ္ကေလးေတာ့ ဆက္ျဖစ္ရေအာင္ ပညာဒါန လုပ္ရတာ” ဟုလည္း ေျပာတတ္သည္။ က်မကိုလည္း သူ႔လိုပဲ ပညာလွဴဖို႔ တိုက္တြန္း ေသးသည္။

ဒါေပမဲ့၊ တခါတခါ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္ ထည္၀ါမႈကိုသာ တန္ဖိုးထားသည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတြႏွင့္ ေတြ႔ရလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ စိမ္းက စိတ္ထိခိုက္ ေနတတ္ျပန္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္၊ စိမ္း၏ ထို ထိခိုက္မႈကို ဘယ္သူ မွ မသိ မျမင္ခဲ့ရပါ။ က်မေတာင္ စိမ္း ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ဖတ္တတ္လြန္းလို႔။ စိမ္းက က်ိတ္မွိတ္ မ်ဳိသိပ္ ခံစားတတ္သူ ျဖစ္သည္။

+++++

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အႀကိမ္မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ေနခဲ့ၿပီ။ “ဆရာမ က်ဴရွင္အတြက္ Fees ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ” ဟု ေစ်း၀ယ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေမးတတ္ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ေရွ႕မွာ တုန္လႈပ္..။ ႏွစ္ရာတန္အုပ္လိုက္ကို ျဖဳတ္သုံးႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတို႔ ေရွ႔မွာ ေျခာက္ေသြ႔ ထမင္းဗူးကို ဖြင့္စားဖို႔ တုန္လႈပ္…။ ဒါေပမဲ့၊ အဲဒီ က်မက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတုိ႔ ေပးေသာ က်ဴရွင္ဖိုး ယူဖို႔ကိုလည္း တုန္လႈပ္ျပန္သည္။

အဲဒီအခါမွာေတာ့ က်မက စိမ္းရဲ့ေရွ႕မွာ “စိမ္းရယ္… ငါတို႔ဘ၀က ေအာက္တန္္းက်လိုက္ တာ” ဟု မၾကာခဏ ညည္းတြားျဖစ္ေလသည္။ စိမ္းကေတာ့ ငိုင္ေတြေတြ နားေထာင္လ်က္ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွလည္း မေပးခဲ့။

တခါတခါေတာ့ က်မက စိမ္းထံမွာ ၀န္ခံရတာ မ်ား၍ပင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွက္လာမိကာ “စိမ္းရယ္… ငါနင့္လို အားလုံးကို လ်စ္လ်ဴရႈ ေနႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟုပင္ ေျပာမိေသးသည္။ စိမ္းကေတာ့ အဲလို က်မ ေျပာလွ်င္ ၿပဳံးလိုက္ကာ ထုိအၿပဳံံံးကလည္း မဲ့သလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ဒါေပမဲ့၊ စိမ္း သိသိသာသာ စိတ္ထိခိုက္ရသည့္ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုသို႔ စိတ္ ထိခိုက္ရသည္ကလည္း က်မအတြက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။

(ပထမပိုင္း---ျပီး)

+++++