မွ်ေ၀ခံစားျခင္း(၄)

ႏိုင္ငံေတာ္စုန္းစုန္းျမဳပ္ျခင္း

ႏွလံုးသားယဲ့ယဲ့နဲ႕
အသိုက္ဖြဲ႕ေနရသူပါ
ငါ့ႏွလံုးသားဟာ ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္ေပါ့
အေငြ႕ကေလး အေ၀းကရႈလို႕
မ၀ေရစာ ခ်စ္ေနရတဲ့အထဲ
လက္ယာရစ္ လက္၀ဲရစ္
အရည္အဖတ္မွမက်န္ စိစိေၾကေအာင္အေမႊခံရတယ္
အိပ္မက္ဆိုရင္လည္း..
အိပ္မက္ဆိုရင္လည္း..
(အဲဒီေနရာမွာ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး)
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ႀကိဳတင္သတိေပးမခံရဘူး
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က မိုင္ ၁၅၀ ႏႈန္းကို အငိုက္မိတယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က အိမ္ေခါင္မိုး သစ္ပင္ ဖက္တက္တယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ပိုးစိုးပက္စက္ ပုပ္ပြေပၚလာတယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က အဆယ္မခံရဘူး သၿဂိဳလ္မခံရဘူး
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႕ ေတာင္းစားတယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က လင္ေသ သားေသ မယားေသတယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ေျမမဲ့ယာမဲ့အိုးအိမ္ပ်က္တယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ေရဆာတယ္ ထမင္းငတ္တယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က မ်က္လံုး၀ိုင္းႀကီးေတြနဲ႕ ေစာင့္တယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းေတြကို ေသနတ္ဒင္နဲ႕ေဆာင့္တယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က စားစရာကမ္းေပးတဲ့လက္ကို ပုတ္ခ်တယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က ရိကၡာေတြ တေနရာမွာလွ်ံသြားတယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ ၿပံဳးလို႕
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္က စနက္တံျဖဳတ္လိုက္ၿပီ
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္အေၾကာင္း ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး
ငါ့ႏွလံုးသားဟာ
ငါ့ႏွလံုးသားကိုလိုက္လို႕ရွာ
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္ကို လိုက္လို႕ရွာ
အေငြ႕ကေလးကို လိုက္လို႕ရွာ
အျမင္အာရုံမွာ ဖြဖြေလးထည့္လို႕
ရြရြကေလး မွိတ္ခ်လိုက္တဲ့အခါ
ပူေႏြးတဲ့အရည္ေတြထဲ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားျပန္ၿပီ
ျဖတ္ေလွ်ာက္မိရင္ ရင္ဆို႕ေစရုံသက္သက္
နိမိတ္မရွိ အနိဌာရုံစကားလံုးေတြနဲ႕
ဘာမွသံုးစားမရတဲ့
လြတ္လြတ္ကင္းကင္းမဟုတ္တဲ့
ၿဂိဳဟ္ဆန္ဆန္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ ပုပ္ပြေပၚလာ
သဘာ၀ဆိုတာေရ…
ကံတရားဆိုတာေရ…
ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာေရ…
အတိတ္ဘ၀ အေၾကာင္းမလွလို႕ဆိုပဲ
အကုသိုလ္ေတြ အက်ိဳးေပးပဲေပးႏိုင္လြန္းလွခ်ည့္ကြယ္
ငါ့ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆင္ဆာျဖတ္လိုက္ၾကပါ။

ပန္ဒိုရာ