ဘေလာ့တစ္ႏွစ္သားအမွတ္တရ

ဘေလာ့ကေလး စလုပ္တာ ဒီေန႔ တႏွစ္ျပည့္ပါတယ္။

စလုပ္တုန္းကေတာ့ ရသစာေပေတြေရးဖို႔ ေနရာမ်ားမ်ား မရွိတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးမွာ ေရးမယ္ေပါ့။ တခါတေလမွာ.. အႏုအလွကလည္း အင္မတန္ေရးခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ ..။

ဒါေပမဲ့ ဘေလာ့ကေလး ၄လသားမွာပဲ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ပူေဆြးေသာကေတြ.. ငိုေၾကြးေဒါသေတြ ေရးခဲ့ရ။ အဲဒီကေန ေတာက္ေလွ်ာက္... ခုေတာ့ ..
က်မမွာ ရွိသမွ် အႏုအလွေတြ.. စကားလံုးေတြ.. အဓိပၸါယ္ေတြအားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းေဘးဒုကၡေတြထဲ.. ကိုယ္တိုင္.. ညစဥ္ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြထဲ..။

ခုထိ ၁၀ရက္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ က်မ ညတိုင္း ပင္လယ္လႈိင္းေတြ..ေလေတြ မိုးေတြၾကားထဲ.. ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြကို စိုးရိမ္တၾကီး လိုက္ရွာေနရ.. ကိုယ္တိုင္ လြတ္ေအာင္ေျပးေနရတဲ့.. အိပ္မက္ေတြ မက္ေနရတာ..။ ေမာလိုက္တာ..။

ဘေလာ့တစ္ႏွစ္သားမွာ ေပ်ာ္စရာေမြးေန႔ေလး က်င္းပ မေပးႏိုင္ေတာ့ပါ..။ ဒါေပမဲ့ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးေတာ့ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကူကယ္ရာ... ဘယ္မွာ ရွာရပါ့

(ဒီေနရာကပံု)

(၁)

အဲဒီညက ေလေတြမိုးေတြတိုက္လို႔...၊ ပင္လယ္ဘက္က လိႈင္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းရိုက္ေနတာ ၾကားေနရတယ္။ က်မတို႔ ရွိေနတာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚက တိုက္ကေလးတလံုးမွာ..။ ပံုမွန္အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ပင္လယ္ကို အေပၚစီးကျမင္ရျပီး သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ေလကို တ၀ၾကီးထြက္ရွဴရင္း စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတဲ့ ေနရာေလးျဖစ္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေလသံ လိႈင္းသံေတြတ၀ုန္း၀ုန္း။ ျဗဳန္းဆို က်မ သတိရသြားတာက အိမ္ျပင္ ေတာင္ပတ္လမ္းကေလးမွာ ေျပးေဆာ့ေနတတ္တဲ့ က်မရဲ႕ သားငယ္ကေလးကိုပါ။ ၅ႏွစ္သား သားငယ္ေလးက ေလေတြမိုးေတြက အႏၱရာယ္ၾကီးတယ္ရယ္လို႔မွ သိပါ့မလား။ သားကေလး ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အပူက က်မရင္ကို ၀ုန္းကနဲ လာအေဆာင့္.. က်မ အိမ္ျပင္ကို ေျပးထြက္..၊ ေလေအးေတြက ျဖန္းကနဲ ျဖန္းကနဲ..။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ သားကေလးေအာ္သံစူးစူးနဲ႔ ၀ုန္းဆို ေရထဲက်သြားတဲ့ အသံတသံ။ က်မ သတိလက္လြတ္ ေျပးလိုက္တာ.. အိမ္ေဘး ေတာင္ပတ္လမ္းကေလးနံေဘးက ပင္လယ္ ေရစပ္ဆီ..။

သားေရ.. သားေလးေရ..လို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း က်မ ေရစပ္တိမ္တိမ္ေလးထဲ မ်က္ရည္ေတြ မိုးေရေတြ ြၾကားထဲကပဲ မျမင္မစမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္စမ္းေနမိတယ္။ သားေရ .. ေရက တိမ္တိမ္ေလးပါ သားရဲ႕၊ ထရပ္ လိုက္စမ္းပါ.. ေမေမရွိတယ္..။ ေမေမျမင္ရေအာင္ ထရပ္လိုက္ပါ.. လို႔ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္။ ေရေအာက္မွာ သားေလးက ၾကားရပါ့မလား။ က်မရင္ထဲမွာ ေၾကမြ ဆို႔က်ပ္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေလွ်ာက္စမ္းေနတဲ့ က်မလက္က လက္ကေလး တဘက္ကို ဆြဲမိတယ္။ အားနဲ႔ စိုက္ဆြဲလိုက္ေတာ့ သားကေလး ပါလာတယ္။ ေပ်ာ့ေခြလို႔။ ဘုရား.. ဘုရား.. သားေလးေရ.. သားေလးေရ.. ဆိုျပီး သားကို က်မပခံုးေပၚ ေမွာက္ခ်ီလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ အသက္ရွဴက်ပ္လာျပီး က်မ လန္႔ႏိုး သြားပါတယ္။ က်မပါးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲနစ္ျပီး တကယ္ပဲ အသက္ရွဴက်ပ္လာလို႔ က်မ လန္႔ႏိုး သြားခဲ့တာပါ။ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ နေဘးကို လက္နဲ႔စမ္းေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ရိပ္ အိပ္ခန္းထဲမွာ အပူအပင္ကင္းကင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားငယ္ေလးကို ေတြ႔ပါတယ္။ အမေလး.. အိပ္မက္မို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ က်မႏွလံုးေတြကေတာ့ နာက်င္ကိုက္ခဲလို႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

(၂)

အျပင္မွာေတာ့ မိုးက သည္းသည္းရြာဆဲ။ က်မရွိေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ ဗမာျပည္မွာေတာ့ မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ကေလးေတြ ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကမလဲ...၊ အမိုးအကာ အ၀တ္အထည္ မလံုမေလာက္၊ စားစရာမရွိလို႔ ၀မ္းက ဟာျပီး၊ တခ်ိဳ႕ အေမ မရွိေတာ့။ တခ်ိဳ႕ အေဖ မရွိေတာ့။ တခ်ိဳ႕ မိဘႏွစ္ပါးလံုး မရွိေတာ့။ ဘယ္သူ႔ရင္ခြင္မွာ အဲဒီကေလးေတြ အိပ္ၾကရွာမလဲ...။ လူၾကီးေတြက ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ေပမဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ၾကမလဲ...။ အဲဒီ မုန္တိုင္းသင့္ညမွာ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲ ေလေတြမိုးေတြ ၾကားထဲ ေျပးရင္းလႊားရင္း သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးႏုႏုေလးထဲ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္ခဲ့ၾက ရွာမလဲ..။ ျပီးေတာ့ တက္လာတဲ့ ေရေတြၾကား ေျပးရင္းလႊားရင္း မိဘနဲ႔ကြဲ၊ ေမာင္ႏွမေတြကြဲ။ လူတကာ ေျပးေနေလေတာ့ ကိုယ္လည္း ေျပးရမွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျပးရင္း ေရေဘးနဲ႔ ေသရမယ့္ ဘ၀ကေတာ့ျဖင့္ လြတ္ခဲ့..။ ဒါဟာ ကံဆိုးတာလား.. ကံေကာင္းတာလား။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကူမယ့္ ကယ္မယ့္သူကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္။ ျပီးေတာ့ ဒါက အိပ္မက္မဟုတ္။

(၃)

နာဂစ္မုန္တိုင္းသတင္းေတြထဲ က်မစိတ္အထိခိုက္ရဆံုးက ကေလးေတြနဲ႔ အေမေတြအတြက္ပါပဲ။ စစ္အစိုးရရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ၈၈မ်ိဳးဆက္က ေက်ာင္းသူ နီလာသိန္းခမ်ာ ခင္ပြန္းသည္ ေထာင္က်ရတဲ့အထဲက လသားအရြယ္ သမီးေလးကိုပါ ခြဲေနရတာကိုလည္း က်မစိတ္ထဲ အျမဲ ကိုယ္ခ်င္းစာ ထိခိုက္ေနခဲ့တာ။ မွတ္မွတ္ရရ.. က်မ သားဦးကိုေမြးျပီး လပိုင္းမွာ အျပင္းဖ်ားလို႔ သားကို သူ႔အဖြားနဲ႔ သိပ္ရပါတယ္။ က်မက အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ သားက အိမ္အေပၚထပ္မွာ။ အဲဒီတုန္းက သားကို ခြဲသိပ္ရလို႔ က်မ ည အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တာကို ျပန္သတိရျပီး နီလာနဲ႔ သမီးေလးေနျခည္အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ရတာပါ။ အဲဒီအတြက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အာဏာရူး ေတြကို က်မ က်ိန္ဆဲမိတာ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။ သူတို႔ရဲ႕ ပေယာဂနဲ႔ အေမေတြနဲ႔ သားသမီးေတြ.. မိသားစုေတြ.. ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ခြဲခဲ့ရတာ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။

ခု မုန္တိုင္းျပႆနာမွာေရာ...။ ကေလးေတြနဲ႔ အေမေတြ... ကေလးေတြနဲ႔ မိဘသားခ်င္းေတြကို ခြဲခဲ့ရျပီ။ တကယ္ေတာ့ ဒါကလည္း က်မတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြျဖစ္တဲ့ သမၼတလူၾကမ္းမ်ားအဖြဲ႔ နအဖေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား။

(၄)

အင္မတန္ၾကီးမားတဲ့ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းၾကီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကေန ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို မုန္တိုင္းမက်မီ ၄၈နာရီအလိုမွာကတည္းက အိႏၵိယမိုးေလ၀သဌာနက ျမန္မာႏိုင္ငံမိုး-ဇလဌာနကို သတင္းပို႔ ထားပါတယ္လို႔ မုန္တိုင္းအျပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာပဲ အိႏၵိယက အသံလႊင့္ဌာနေတြနဲ႔ သတင္းစာေတြကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အင္တာနက္ေပၚက က်ဴးပစ္ဖိုရမ္(Cupid Forum)မွာေတာင္ မုန္တိုင္းမလာမီ ၂ရက္ေလာက္ကတည္းက မုန္တိုင္းဟာ ၾကီးမားျပီး စိုးရိမ္စရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း သတင္းေတြ တက္ေနခဲ့ တာပါ။ ဒီေတာ့ တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ့ မိုးေလ၀သဌာနက ဒီသတင္းကို ဘာလို႔ ထိမ္ခ်န္ခဲ့တာလဲ...။ တာ၀န္ရွိ အစိုးရအေနနဲ႔ ဘာလို႔ ၾကိဳတင္ကာကြယ္တာေတြ မလုပ္ခဲ့တာလဲ...။ ဒါဟာ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စရာမရွိတဲ့ တာ၀န္မဲ့မႈ ပါပဲ။

(၅)

တကယ္လို႔ အစိုးရကသာ မုန္တိုင္းေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြက လူေတြကို မုန္တိုင္း လြတ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ကုန္းတြင္းပိုင္းကို ေရႊ႔ထားေပးတာေတြလုပ္ခဲ့ရင္..။ အနည္းဆံုး ေရႊ႔ေျပာင္းဖို႔ လိုေၾကာင္း ၾကိဳျပီး သတိေပးခဲ့ ရင္ေတာင္... ခုေလာက္ေတာ့ အေသအေပ်ာက္ မမ်ားႏိုင္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မုန္တိုင္းက်ျပီး ေနာက္မွာ ဘယ္လိုေနထိုင္ၾကမယ္ဆိုတာ ျပင္ဆင္ဖို႔၊ ပညာေပးဖို႔၊ ဘာတခုမွ တာ၀န္မေက်ခဲ့။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ မုန္တိုင္းသင့္ျပည္သူေတြအတြက္ အကူအညီေတြကို နည္းေပါင္းစံုသံုးျပီး တားျမစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ခုေတာ့ လူစိတ္မရွိတဲ့ အစိုးရတရပ္ရဲ႕ အာဏာစက္ေအာက္မွာ က်မတို႔ျပည္သူေတြ အတံုးအရံုး အသခံေနၾကရပါျပီ။ အထူးသျဖင့္ မိခင္ေတြ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၊ ႏွလံုးသားေတြ၊ တတိတိနဲ႔ အစေတးခံ ေနၾကရပါျပီ။ အထူးသျဖင့္ သားသမီးအေပၚ ပူပန္ေသာက ပိုတတ္တဲ့ အေမေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးေတြမွာ ေသရာပါဒဏ္ရာေတြ ရသြားၾကပါျပီ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေ၀ဒနာေတြက ေဆးကုလို႔ မရပါ။

(၆)

မုန္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲမွာ လူႏွစ္သန္းေလာက္ရဲ႕ စိတ္အနာတရေတြ၊ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ မိဘမဲ့ ကေလးေတြ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ၊ က်န္းမာေရးပညာေရးေတြကို ဘယ္လိုျပန္ထူေထာင္ၾကမလဲ...။ ျပည္သူလူထု အေပၚ ေစတနာမထားတဲ့၊ လူစိတ္ကင္းမဲ့တဲ့ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ဘယ္လို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးေတြ လုပ္ႏိုင္မလဲ...။ ေထာင္တံခါးေတြ ပိတ္ဖို႔ စာသင္ေက်ာင္းတံခါးေတြ ပြင့္ဖို႔လိုသတဲ့။ က်မကေတာ့ ဒီလို စစ္အာဏာရွင္လက္ထဲမွာ စစ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္တံခါးေတြသာ မ်ားမ်ားပြင့္ျပီး၊ သူတို႔လို ရမ္းကားတဲ့ ဖက္ဆစ္ေတြေမြးဖို႔ကိုသာ အားထုတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အလိုမတူရင္ေတာ့ ေထာင္တံခါး ေတြသာ မ်ားမ်ား ပြင့္ပါလိမ့္မယ္။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ခု မုန္တိုင္းသင့္ ေဒသေတြဆီက မိဘမဲ့ကေလးေတြ..၊ အားကိုးရာမဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေနာင္ေရးက စိတ္မေအးစရာပါပဲ။ က်မငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးတဲ့ The Boys from Brazil ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ဟစ္တလာကိုယ္ပြား (Clone)ေတြ အမ်ားၾကီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ စက္ရံုၾကီးကို သတိရ ေနမိပါတယ္။

(၇)

ေမလရဲ႕ ဒုတိယတနဂၤေႏြေန႔ဟာ ကမၻာ့အေမမ်ားေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလရဲ႕ ဒုတိယတနဂၤေႏြ ၁၁ရက္ေန႔မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ မုန္တိုင္းသင့္ေဒသေတြမွာ ငိုေၾကြးေနတဲ့ အေမေတြ ရွိေနၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက စစ္အုပ္စုေၾကာင့္ ငိုေၾကြးေနရတဲ့ အေမေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတာပါပဲ။

က်မကေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ သားကေလးေပ်ာက္တာကိုေတာင္ အိပ္မက္မွန္းသိသိနဲ႔ အိပ္ယာကအႏိုးမွာ နာက်င္ခံစားေနရတာပါ။ ဒါေတာင္ က်မမွာက ေနာက္ထပ္သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိေနေသးတာ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ မုန္တိုင္း ဒုကၡသည္ အေမေတြခမ်ာမွာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီး ေသသလားရွင္သလားမွ ေသခ်ာ မသိရ။ တခ်ိဳ႕ တဦးတည္းေသာ ရင္ေသြးကေလး။ တခ်ိဳ႕ သားကေလးတေယာက္တည္း... တခ်ိဳ႕ သမီးကေလးတေယာက္ တည္း.. ရွိတာ။ ျပန္မ်ားေတြ႔ရမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တ၀က္၊ ေသဆံုးက်န္ရစ္ခဲ့ျပီလားလို႔ ပူေဆြး တ၀က္ေတြနဲ႔ ေသာက ဗ်ာပါဒေတြ ေလာင္ျမိဳက္။ က်မျဖင့္ ေတြးေတာင္ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

(၈)

တခ်ိန္က ကိုယ့္ဘ၀ေလးထဲ အေနဆင္းရဲေပမဲ့ သားနဲ႔ သမီးနဲ႔ အတူေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ရြာ..။ ပင္လယ္ကမ္းေျခမို႔ သာေတာင့္သာယာ။ သဘာ၀နဲ႔ နီးစပ္လို႔မို႔ အစားေအသာက္ေတာ့ မငတ္ခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာင့္ရဲျခင္းေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းခ်မ္းေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အရပ္။ ခုေတာ့ သုႆာန္ တစျပင္..။ က်မတို႔ရဲ႕ ရိုးသားလွစြာတဲ့ ျပည္သူေတြကေတာ့ ကံမေကာင္းလို႔ သဘာ၀ ေဘးဒဏ္ခံရေလတယ္တဲ့။ အဲဒီ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတဲ့ လူႏွစ္သန္းေက်ာ္ၾကီးကို ဘယ္သူ လာကူမွာလဲ...။ ၀ိုင္းကူကယ္ရမယ့္ ေနာက္ထပ္လူ သန္းငါးဆယ္ကလည္း ဒုကၡပင္လယ္ထဲဲ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္..။

(၉)

မုန္တိုင္းနဲ႔အလြတ္ၾကီးလို႔ဆိုရမယ့္ ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ က်မကေတာ့.. မုန္တိုင္းသင့္ဒဏ္နဲ႔ မလြတ္ႏိုင္စြာ ခုထိ ညတိုင္း ေျခာက္အိပ္မက္ေတြမက္.. မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ရင္း.. ကူကယ္ရာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္။

ေမျငိမ္း
(၁၄၊၅၊၂၀၀၈)