မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္းကို ၾကိဳဆိုျခင္း

'စာေရးစမ္းပါ'လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ရယ္ျပီးေတာ့ ေရးျဖစ္ပါဘူးဆရာမရယ္... လို႔ ေျပာတတ္တယ္။
သူ႔လက္က သေရာ္လက္။ ဟာသဥာဏ္ပါပါနဲ႔ ရႊင္ေနေအာင္ ေရးတတ္တယ္။ သူ အီေမလ္မွာ က်မဆီ ေရးတဲ့စာ ကေတာင္ ဖတ္လို႔ ေကာင္းေနတတ္တာ။ အဲဒါ သူ႔ကိုေျပာရင္ တဟားဟား ရယ္ဦး မွာ။ တကယ့္ကို သူက အေဖတူသမီး။ ဘြင္းဘြင္းေျပာတတ္။ မ်ိဳသိပ္မထားတတ္။ မဟုတ္မမွန္တာ ေတြ႔ေနရလို႔မ်ား မေျပာလိုက္ရဘဲ လက္ခံထားရသလိုရွိေနရင္ အိပ္မေပ်ာ္.. စားမ၀င္ႏိုင္တတ္သူ။ ခုဆို သူနဲ႔ က်မ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာ ၁၇ႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီ။

+++++

၁၉၉၁ ေမလမွာ ၈ ေလးလံုးကတည္းက ၃ႏွစ္နီးပါး ရက္ရွည္ပိတ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္ ဆရာဆရာမေတြ အတန္းေတြယူဖို႔ တာ၀န္ခြဲၾကေတာ့ Geology ပထမႏွစ္တန္းကို ပင္ရင္း ျမန္မာစာသင္ဖို႔ က်မ တာ၀န္က်ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက Geology တန္းဟာ စက္မႈတကၠသိုလ္အမွတ္ထက္ နည္းနည္းေလးပဲ နိမ့္တဲ့ သူေတြသာ တက္ႏိုင္တာျဖစ္ျပီးေတာ့ ေမဂ်ာတခုလံုးမွ ေက်ာင္းသား အေယာက္၂၀၀ ေလာက္သာ လက္ခံတဲ့အထဲမွာ ေယာက်္ားေလးအေယာက္ ၁၈၀နီးပါးနဲ႔ မိန္းကေလး အေယာက္၂၀ေလာက္သာပါတာမို႔ ေတာ္ရံု ဆရာမေတြ မ၀င္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ဆရာ ဆရာမ ေလာကကလည္း ဆရာမေတြသာမ်ားျပီး ဆရာဦးေရက နည္းတာမို႔ Geology တန္းကို ၀င္ဖို႔ ေရြးတာမွာ က်မက အိမ္ေထာင္သည္ ကေလးအေမလည္း ျဖစ္။ နည္းနည္းလည္း စြာေတာ့ :P ေယာက်္ားေလး မ်ားတာကို ထိန္းႏိုင္မယ္လို႔ ဌာနမွဴးက ေရြးတာပါပဲ။ Geology တန္းခြဲရဲ႕ ေနာက္ နာမည္ေက်ာ္တာတခုကေတာ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အင္မတန္ အေမးအျမန္းထူျပီး စာလည္း ေတာ္ၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ (တကယ္လည္း ဟုတ္ပ.. အတန္းထဲမွာ သူတို႔ေမးခြန္းေတြနဲ႔ တခါတေလ ေခၽြးျပန္ေရာ)

(အဲဒီႏွစ္ဟာ ၁၉၈၈တုန္းက ေက်ာင္းတက္လက္စ Geology ေက်ာင္းသားေတြကို က်မ သင္ရတာမို႔ သူတို႔က က်မထက္ အသက္ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္ေလာက္ပဲ ငယ္ၾကျပီး ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ရွည္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ပုပ္ကုန္ၾကရတဲ့ သူေတြပါ။ အဲဒီအခါ သူတို႔နဲ႔ က်မက ဆရာတပည့္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြလို ရွိခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ က်မ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ခ်စ္ရတဲ့ တပည့္ေတြ.. ရခဲ့တာ။ အဲဒီႏွစ္ကစလို႔ပဲ ၁၉၉၅ထိ Geology တန္းခြဲေတြကို က်မပဲ ဆက္တိုက္ ျမန္မာစာဆရာမ လုပ္ခဲ့ရတာ..။ Geology ကေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလြန္းလို႔ က်မကို တခ်ိဳ႔က ျမန္မာစာဌာနကလို႔ မထင္ဘဲ Geolgy က ဆရာမလို႔ေတာင္ ထင္ခဲ့ၾကေသးတာ။)

ေနာက္ေတာ့ က်မလက္ထဲ ေက်ာင္းသားစာရင္း ေရာက္လာပါတယ္။ က်မက နာမည္ေတြ စိတ္၀င္စား တတ္သူမို႔ နာမည္ေတြ လိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရွားရွားပါးပါး မိန္းကေလး ၂၂ေယာက္ထဲမွာ မိုးခ်ိဳသင္းဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကို ေတြ႔တာပါပဲ။ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ပဲ ဒါ.. က်မခ်စ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဦးတင္မိုးရဲ႕ သမီးအငယ္ဆံုးေလးပဲလို႔ တန္း သိတာ ပါပဲ။ ဒီနာမည္မ်ိဳးက ရွားတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ 'မိုးခ်ိဳသင္း'ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရာက္ေနျပီ။ က်မတို႔ ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ ၀တၳဳတိုေရးသူျဖစ္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးအေျပာနဲ႔ သူ႔ကို က်မက စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို ဆရာမ လုပ္ရတာေတာင္ စိတ္ထဲ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ တကယ္ေတာ့ စာသင္ကာလက ႏွစ္၀က္စာလို ျဖစ္တာမို႔ ဘယ္ေလာက္မွလည္း ၾကာၾကာ စာမသင္လိုက္ရပါ။ (ဒါေၾကာင့္ တပည့္အစစ္ မဟုတ္... ဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳသင္း ေတာ္တာ က်မနဲ႔ မဆိုင္ :P )။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔ က်မက အစ္မ အၾကီးဆံုး နဲ႔ ညီမအငယ္ဆံုးလို ရင္းႏွီးခဲ့ၾက။ အဲဒီ ၁၉၉၁က စ ခဲ့တာ.. ခုထိ။

+++++

ခု သူက "မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း" ဆိုျပီး ဘေလာ့ ေရးျဖစ္ျပီဆိုေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာ။ သူ႔လက္ရာေတြ ျပန္ဖတ္ရေတာ့မွာ။ (တကယ္က သူ႔ဆီမွာ ေရးစရာေတြအပံု... က်မ သိတာေပါ့ :) )။ ျမန္မာစာအေငြ႔အသက္ ေပ်ာက္မွာ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ တိုင္းတပါးမွာ ျမန္မာစာပန္းခင္းထဲ ေလွ်ာက္ခြင့္ရဖို႔အထဲမွာ ... သူ႔စာေလးေတြ ဖတ္ခြင့္ရရင္ လမ္းေကာင္း လမ္းလွ တလမ္း.. ပန္းခင္း တခင္း တိုးတာပဲေပါ့။ ဆရာဂ်မ္းသာ ရွိေနေသးရင္ တျပံဳးျပံဳး ေနမွာ။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်မရဲ႕ ဒီ post က သူ ဘေလာ့ မွန္မွန္ ေရးျဖစ္ေအာင္ တြန္းလိုက္တာပဲ ဆိုပါေတာ့..။ :D ... ခ်ိဳသင္းေရ.. အမ်ားၾကီး ဖတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနျပီေနာ္..။