၈ေလးလံုးအမွတ္တရ ရင္ဖြင့္တဲ့စာ

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မေရး မေရးနဲ႔ ေနလိုက္တာ၊ ခုေတာ့ တကယ္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတာနဲ႔ ေရးလိုက္ရပါျပီ။ (သည္းခံဖတ္ၾကပါကုန္......)။ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပပါဦးမယ္။

မေန႔က က်မသူငယ္ခ်င္း ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ၈ေလးလံုး post ကို ဖတ္ရပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက Radio Free Asia အပတ္စဥ္ပညာေရးက႑ အတြက္ စာေရးေနတာက စစ္အစိုးရက ဆယ္တန္းျမန္မာစာသင္ရိုးထဲကေန ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ "ျပည္သူ႔ညီလာခံ" ေကာက္ႏုတ္ခ်က္အေၾကာင္းပါ။ က်မစိတ္ထဲ ျပည္သူ႔ညီလာခံေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ျပန္ဖတ္ရင္း ေက်ာင္းသား ေတြ သင္ခြင့္မရေတာ့တဲ့အတြက္ကို ႏွေမ်ာေနမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ post ကို ဖတ္ရေတာ့ အင္းး.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္.. သိတတ္ ျမင္တတ္လိုက္ေလျခင္း..၊ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္လိုက္ေလျခင္း..၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ေစတနာရွိလိုက္ေလျခင္းလို႔ အၾကည္ညိဳပြားေနမိျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တခုခု ေျပာခ်င္ ေရးခ်င္ စိတ္ ေပၚလာတာပါပဲ။

ေလာေလာဆယ္ "ျပည္သူ႔ညီလာခံ"အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ စကားေျပက ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႔ ျပည္သူ႔ညီလာခံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းကို ေကာက္ႏုတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာခဲ့တာေတြထဲက တခ်ိဳ႔ကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ကမၻာသူကမၻာသားတို႔ ေရွးရိုးစဥ္လာ ဥာဏ္မ်က္ေစ့က်ယ္စြာျဖင့္ ျပဳလုပ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ နည္းနာနိႆယအတိုင္းျဖစ္ရကား ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ စုေ၀းျခင္းေပတည္း၊ ေရွးပေ၀သဏီကစ၍ ကမၻာသူကမၻာသားတို႔သည္ ျပႆနာတခုကို ၾကံဳေတြ႔ရလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ပင္ စုေ၀းေဆြးေႏြးေျဖရွင္းခဲ့ၾကေပသည္...

တဲ့။ ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးအေျဖရွာေရးကို စဥ္းစားခဲ့တာ။ ေနာက္ျပီးေတာ့

ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏လူမ်ိဳးအတြက္ သတၱိဗ်တၱိႏွင့္ အံ့ဖြယ္ဘနန္း သက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္း အမႈထမ္းခဲ့ၾကသည့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ သြားေလသူ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔ႏွင့္တကြ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔ ေပးအပ္ခဲ့သည့္ အေမြအႏွစ္တည္းဟူေသာ အာဇာနည္စိတ္ စသည္တို႔ကို ယခုအခ်ိန္ အခါ၌ သတိရၾကေပလိမ့္ မည္။ သို႔ သတိရၾကသည့္အားေလ်ာ္စြာ ထိုထိုေသာ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ အေပါင္းတို႔အား ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ခဏတာမွ် အရိုအေသျပဳျပီးလွ်င္ ထိုထိုေသာ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အဆင့္အတန္းကို မီေအာင္ အားထုတ္လံုးပမ္းမည္။ ထိုထိုေသာ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ လုပ္ငန္းကို ဆံုးခန္းတိုင္ ဆက္လက္၍ ေဆာင္ရြက္မည္ဟု သစၥာျပဳၾကပါစို႔ ...

တဲ့။

အင္းးး က်မတို႔မွာလည္း ေ၀းေ၀းမၾကည့္နဲ႔၊ ၈၈ကိုပဲ ၾကည့္ရင္ေတာင္ က်မတို႔ အရိုအေသျပဳရမယ့္ သစၥာျပဳရမယ့္ အာဇာနည္ေတြ အမ်ားၾကီး။ က်မတို႔ ဘယ္ေလာက္ တာ၀န္ေက်ႏိုင္ျပီလဲ..။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားေတြက အဲလို ကြက္တိက်တာ)

ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းက အဲဒီမိန္႔ခြန္းမွာပဲ

လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ မ်က္ေစ့တမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္ အတြင္းမွာေတာ့ မရႏိုင္၊ အဆင့္ဆင့္အေျခအေနကို ၾကည့္ရႈျပီး လံုးပန္းႏိုင္မွ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈရွိႏိုင္မယ္...

လို႔လည္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။

အင္းး ၾကာတတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလိုေရာ တခ်ိန္လံုး လံုးပန္းေနၾကရဲ႕လား။
ျပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာထားေသးတယ္။

သတၱိဗ်တၱိရွိသူမ်ားကိုသာ အားမကိုးမူ၍ လူတိုင္း လူတိုင္းပင္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ သတၱိဗ်တၱိ ရွိေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ေအာင္ စြန္႔စားရေပလိမ့္မည္၊ သို႔မွသာလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး လြတ္လပ္ေရး အစစ္ ကို ခံစားခြင့္ရေပလိမ့္မည္...

တဲ့။ အင္းးး အန္တီစု၊ NLD ၊ ၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားမွသည္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ဗကသ နဲ႔ Generation Wave ေတြအထိ သူရဲေကာင္းေတြ ျပိဳးျပိဳးေျပာက္ေျပာက္ ထြက္ခဲ့။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဆိုတဲ့ အေျခအေနထိေတာ့ မဟုတ္ေသး။ က်မကိုယ္တိုင္က အေ၀းၾကီးမွာ..။

ေနာက္ေျပာထားတာက

အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးဆိုသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ ညီညြတ္ျခင္းကို မဆိုလို။ လူမ်ိဳး ဘာသာ ေယာက်္ားမိန္းမ၊ ဂိုဏ္းဂဏမေရြး၊ တႏိုင္ငံလံုး ျပည္သူျပည္သား လူထုတခုလံုး အေျပာသာမဟုတ္၊ အလုပ္ႏွင့္တကြ အမ်ိဳးသားတို႔၏ အလိုဆႏၵမ်ားကို ျပည့္၀ႏိုင္ရန္ အမ်ိဳးသားတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ညီညြတ္ၾကသည္ကို ဆိုလိုသည္...

တဲ့။ အင္းးး ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဗမာေတြက သံုးေယာက္ရွိရင္ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲျပီလို႔ အေျပာခံေနရတုန္း..။

ေနာက္တခု အဲဒီ မိန္႔ခြန္းရဲ႕အခ်ဳပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက

ရဲေဘာ္တို႔... ေျခလွမ္းမွန္မွန္ႏွင့္ သြားႏိုင္ရန္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကေလာ့၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ လြတ္လပ္ေရးကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မၾကာျမင့္မီ ရရွိမည္ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၾကေလာ့။ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ....

လို႔ ေျပာျပီးမိန္႔ခြန္းကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ မိန္႔ခြန္းရဲ႔ အဆံုးသတ္မွာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ လို႔ ဆိုထားတာဟာ ဗုဒၶရဲ႔ တရားအဆံုးအမတို႔ကို လိုက္နာသလို လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းမႈကိုလည္း "မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းနဲ႔ ေကာင္းစြာျပည့္စံုၾက ေစကုန္ေလာ့"လို႔ အခိုင္အမာ သတိေပးတိုက္တြန္းလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို႔မွာ အဲသလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ိဳးေတြ ရွိျပီလား။ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ေနမိပါတယ္။ က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မရွိသူ..။ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္မႈ နဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္စြမ္းေတြ မရွိသူလို႔ သတ္မွတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ ပညာေရးပိုင္းနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ကူညီ ပံ့ပိုး ေပးဖို႔ေလာက္သာ ကိုယ့္တာ၀န္လို႔ ထင္သူပါ။ က်မက ေခါင္းေဆာင္မလုပ္တတ္သူမို႔ တႏိုင္တပိုင္ တာ၀န္ယူတယ္လို႔သာ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထား ခဲ့ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ပစၥလကၡတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုကို စိတ္ကုန္ျပီး ကိုယ့္တာ၀န္တခုကို စြန္႔ပစ္ခဲ့တာ။ ဒါဟာ.. က်မ ဇြဲမရွိခဲ့တာမ်ားလား..။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာခဲ့သား။ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ မ်က္ေစ့တမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္အတြင္း မွာေတာ့ မရႏိုင္၊ အဆင့္ဆင့္အေျခအေနကို ၾကည့္ရႈျပီး လံုးပန္းႏိုင္မွ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္မႈ ရွိႏိုင္မယ္ ဆိုတာ..။

ခုေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ အားမရ။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြေရွ႔မွာ.. ရွက္လည္း ရွက္မိေနသလိုလို။

ဒါနဲ႔ပဲ က်မသူငယ္ခ်င္း ခင္မင္းေဇာ္သံုးသပ္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္သြားမိပါတယ္။ ခင္မင္းေဇာ္က ေျပာထားပါတယ္...

ဘက္တဘက္တည္း ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ေတာင္မွ…
ငါ နဲ႕သူနဲ႕ သူတို႕နဲ႕ ငါတို႕နဲ႕ စစ္အုပ္စုကို ျပဳတ္က်ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ထပ္တူညီေနၾကၿပီ။
ဒီအခါမွာ ငါတို႕ ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းနဲ႕ သူတုိ႕ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္း မတူတဲ့အတြက္ ငါတို႕မွန္ေနတယ္ သူတို႕မွားေနတယ္။ ငါတို႕ ကိုေထာက္ခံသူမ်ားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါတုိ႕နဲ႕လာေပါင္း ငါတို႕ လမ္းစဥ္လိုက္ နင္တုိ႕ကို ငါတို႕ တာ၀န္ယူတယ္ ဒီလို ညီညြတ္ေစခဲ့သလား….။

(က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္လာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို အႏွစ္၂၀ေလာက္ တာ၀န္ေက်လာတဲ့ ဆရာမၾကီးေပါ့.. လူေတြက ၾကိဳဆိုၾကမွာပဲေပါ့..(ေျမာက္ေနတာ ေျမာက္ေနတာ)။ ဒီဘက္က ပညာေရးအတြက္ လိုသမွ် ကူမယ္ေပါ့... (ဟဲဟဲ..)။ ခုထိေတာ့ ကိုယ္ေပးတဲ့အၾကံ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထုပ္သိမ္း..၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ RFA ကေန ေျပာေနရေပလို႔။ က်မရင္းႏွီးခဲ့သမွ် အေတြ႔အၾကံဳေတြက ဒီဘက္မွာ သံုးမရဆိုပဲ.. )

ငါတို႕နဲ႕မတူတဲ့ သူတုိ႕ဆီ ေထာက္ခံကူညီေနသူေတြကို ငါတို႕ဆီလာေအာင္ စည္းရံုးရမယ္။ ငါတုိ႕ မွန္တယ္ ဆုိတာ သက္ေသျပဖုိ႕ ငါတုိ႕ ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါတုိ႕ ခုလိုျဖစ္ေနေအာင္ ေနွာင့္ယွက္ေနတဲ့ သူတို႕ကို အရင္ရွင္းၿပီး ငါတုိ႕လမ္းဆက္မွ ခရီးေပါက္မယ္ ဒီလိုစည္းရံုးေရး ဆင္းေနမိသလား…။

ဒီေနရာမွာေတာ့ ျပႆနာ တခုရွိပါတယ္။ ရန္ ငါ စည္းျပတ္ရမွာလား မျပတ္ရဘူးလား.. ဆိုတဲ့ ျပႆနာပါ။ ရန္သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သူ လံုး၀ေရွာင္.. ဆိုတာမ်ိဳးကိုပဲ က်မတို႔ လုပ္ျဖစ္ေနေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ငါတို႕ေတြးတာေတြ အကုန္မွန္ေနတယ္… သူတို႕လုပ္ေနတာေတြ ဟိုဟာလဲ မွား ဒီဟာလဲမွား.. ငါတုိ႕ေျပာသလို လုပ္သင့္တယ္…။ ဒီလိုလုပ္မွကို မွန္မယ္….. ငါတုိ႕ကမွ.... ငါတုိ႕ကမွ…… ငါတုိ႕ကမွ…… ဒီလိုနည္းနဲ႕ ညီညြတ္ေအာင္ စညး္ရံုးမိေန သလား..။

အင္း..ဒီေနရာမွာလည္း အမွန္ဆိုတာဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕လက္ခံႏိုင္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ေရခ်ိန္အေပၚ မူတည္ဆံုးျဖတ္ရမွာမို႔လို႔ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္သင့္တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ တညီတညြတ္တည္း လက္ခံႏိုင္ျပီလားဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကရပါဦးမယ္။ (ဥပမာ- ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ၾကိဳးစားခ်ိန္မွာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ႏွလံုးရည္နဲ႔ တိုက္ေနတာမ်ိဳး.. မဟတၱမဂႏၵီက ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနခ်ိန္မွာ ဆူဘတ္ခ်ႏၵရာဘို႔စ္ရဲ႕ တပ္ေတြက အသင့္ျပင္ဆင္ထားျပီး ရွိေနတာမ်ိဳး.. က်မတို႔ ဟန္ခ်က္ညီ ညီညြတ္ၾကျပီလား..။)

ငါတုိ႕က တကယ္လုပ္ေနတာေလ။ သူတုိ႕တကယ္လာလုပ္ၾကည့္ပါလား… ခဏနဲ႕ ေအာ္သြား မယ္… လက္ေတြ႕မရွိပဲ အာက်ယ္ေနၾကတယ္….။ ဒီလိုနည္းနဲ႕ ညီညြတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားမိေနသလား…။

အဲဒါေတာ့ က်မ အၾကံဳရဆံုးေပါ့။ က်မဒီဘက္ကို ေရာက္ေတာ့ Democratic Voice of Burma က အစီအစဥ္ေလးတခုေပးလို႔ "ေခတ္ေရးေခတ္ရာ"ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အထဲမွာတုန္းက မေျပာရတဲ့.. အထဲမွာကတည္းက ေျပာဖို႔ အားခဲထားခဲ့တဲ့.. စစ္အစိုးရနဲ႔ သူ႔လက္ကိုင္တုတ္အႏြယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပည္သူအေပၚႏွိပ္စက္ အႏိုင္က်င့္မႈေတြ..၊ လူထုရဲ႕အေျခအေနေတြကို ခံစားခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႔ ေျပာေတာ့တာေပါ့။ စာေရးဆရာကလည္း ျဖစ္.. ေက်ာင္းဆရာမကလည္းျဖစ္.. ႏိုင္ငံေရးလည္း နားမလည္ ဆိုေတာ့ တခါတေလ ဆရာသံေတြ.. ကရုဏာေဒါသသံေတြ ပါသြားတာလည္း ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ငါ တာ၀န္ေက်ႏိုင္ျပီလို႔ ေက်နပ္ေနခဲ့တာ..။ (ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့.."ဒီမိန္းမက တယ္စြာေနပါလား.. သူ႔မွာ ဘာႏိုင္ငံေရးအစဥ္အလာရွိလို႔ ဒါေတြေျပာေနတာလဲ.. ဒီဘက္ေရာက္မွ အသံလာက်ယ္ေနတယ္.. ငါတို႔က လုပ္လာတာ ၁၈ႏွစ္ရွိျပီ.." ဆိုတာေတြပဲ ျပန္ၾကားရေတာ့ ကိုယ့္ဘက္မွာ လူတေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ တိုးလာတာပဲလို႔ ဘာလို႔ မေတြးၾကပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားရင္း မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိခဲ့ဖူးေသး ..)

ေ၀ဖန္တာ လက္မခံဘူးလား... လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္…… ဆိုၿပီး အျပစ္ေတြခ်ည္း ရွာႀကံေျပာလို႕ ညီညြတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားမိေနသလား…။

အဲဒါကေတာ့ ကြက္တိေပါ့။ တေယာက္ကို တေယာက္ နားလည္ေပးဖို႔ လိုအပ္လွတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲမွာ အခ်င္းခ်င္း ပါ၀ါျပိဳင္ၾက.. လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြျပိဳင္ၾက.. မခန္႔ေလးစားေတြ ျဖစ္ၾက.. သေရာ္ၾက.. ကိုယ္လုပ္တာမွပဲ အေကာင္းလို႔ ထင္ၾက..။ နည္းနည္းေလးမွ မႏွိမ့္ခ်ႏိုင္ၾက..။ မညွိႏႈိင္းႏိုင္ၾက။

ေျပာရရင္ က်မမွာကလည္း သိပ္ဆိုးတဲ့ အက်င့္ တခုရွိပါတယ္.. အဲဒါက ႏိုင္ငံအတြက္ လုပ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြက လိမ္ညာတာ.. လူထုနဲ႔ပတ္သက္ျပီး တခုခု အလြဲသံုးစားလုပ္တာမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမွ သီးမခံႏိုင္တာပါ..။ ဘယ္လိုမွ လက္ပိုက္ၾကည့္ မေနႏို္င္တာပါ..။ အဲဒီေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြ ေရွ႔မွာလည္းေျပာ.. ကြယ္ရာလည္း ေျပာတဲ့ အက်င့္ ရွိပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးသာ လုပ္သင့္တာပါ..)။ အဲဒီအတြက္ ရလာတဲ့အေျဖကေတာ့ က်မကို ပစ္သတ္မယ္တို႔... ကားနဲ႔တိုက္သတ္ခံရမယ္တို႔... ကၽြန္းပင္ၾကီးေအာက္ ဆယ္ခါျပန္ ေရာက္သြားမယ္တို႔.. က်မက ရန္သူ႔လူလို႔ သတင္းလႊင့္ အျခိမ္းေျခာက္ ခံရတာပါပဲ။ က်မခမ်ာ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာျပီး ခုက်ကာမွ ေစတနာအေစာ္ကား ခံရေလျခင္း ဆိုျပီး စိတ္က်ခဲ့ရတဲ့ အထိပါပဲ။ (အင္းး လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္ဆိုတာ... ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သဘာ၀တခု မဟုတ္ဘူးလား... :P)။ အဲလို စုန္းျပဴးေတြေၾကာင့္ပဲ ခက္တာ။ ျပီးေတာ့ အဲဒါက က်မ တေယာက္တည္း ၾကံဳေနရတာ လည္း မဟုတ္ျပန္.. ခက္တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ.. ကိုယ့္အနားေလးမွာေတာင္ ေ၀းေနေသး..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ညီညြတ္ေရးက အေရးၾကီးဆံုးတဲ့..။

ဒီေနရာမွာ ညီညြတ္ေရးအတြက္ကေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္ေျပာသလို ကိုယ္စီ တလြဲမာနေတြ ေလွ်ာ့ၾကဖို႔ဆိုတာကို က်မ လံုးလံုး သေဘာတူပါတယ္။ ဒါဟာ ခုထိ မညီညြတ္ႏိုင္ မေပါင္းစည္းႏိုင္ၾကေသးတာရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္း လည္းျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ "မိမိကိုယ္ထက္ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္သူေတြ ေပါမ်ားႏုိင္ပါေစ…." ဆိုတဲ့ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ စကားကိုပဲ ကိုယ္တိုင္ ဆင္ျခင္ေနမိပါတယ္။ အင္းးး က်မကိုယ္တိုင္ ..........

၃ ၾသဂုတ္။

(မွတ္ခ်က္ - ေကသြယ္သတိေပးလို႔ နာမည္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္)