ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁၂)

ေရွ႕အပိုင္းေတြမွာ က်မ တမင္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္... ကိုတင္ေအးနဲ႔ ကိုညိဳထြန္းဆိုတာ....။ စစ္အစိုးရက ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လမွာ ကြန္ျမဴနစ္ယူဂ်ီဆိုျပီး ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြေပါ့။ အဲဒီထဲက ကိုတင္ေအး ဆိုတာက က်မ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို စသံုးျပီး ထုတ္တဲ့ ပထမဆံုးကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္း။ ေနာက္.. ပထမဆံုး မဂၢဇင္းတိုက္ေတြကို အတူတူ သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ ျပီးေတာ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြထိုင္ရာ မုတ္ဆိတ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အတူတူ ပထမဆံုးထိုင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ က်မနဲ႔ တကၠသိုလ္ဘ၀မွာ ရွားရွားပါးပါး အဖြဲ႕အက်ဆံုး အရင္းႏွီးဆံုး ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ေထာင္ထဲမွာ ၁၆ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ရျပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ က်မက ဗမာျပည္မွာ မရွိေတာ့။ မႏွစ္က... သူ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ေတာ့လို႔ ဗမာျပည္ထဲက ထြက္လာရပါတယ္။

အဲဒီေနာက္... က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့ ဘ၀ေတြ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းသြားၾက ေပမဲ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာမွ ကြာဟမသြားခဲ့တာ အံ့ၾသစရာ..။ က်မ ျမသီလာ... ေရးေနေတာ့ သူ အားေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕ က်မ ေမ့ေနတာေတြ သူျပန္ေျပာျပတယ္။ သတိေပးတယ္။ က်မက အျပင္မွာ ဘ၀ေတြအစံု ျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြကို ေမ့ကုန္ျပီ။ သူကေတာ့ ၁၇ႏွစ္လံုးလံုး နံရံေလးဘက္ၾကားမွာ တေယာက္ထီးတည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ သတိရအမွတ္ရစရာ အဲဒီ နာက်င္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အျမဲအသစ္ျဖစ္ေနတာေလ..။ ခု သူေရးထားတဲ့ မတ္လ၁၃ရက္ေန႔၀န္းက်င္ကို အမွတ္ရေစမယ့္ စာေလးတပုဒ္ တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ က်မေရးတာထက္ ပိုအေသးစိတ္ သိခြင့္ ျမင္ခြင့္ ရေအာင္ေပါ့။

ေက်ာင္းသုံးဗလာစာရြက္ေပၚက ရွင္သန္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအဓိပၸါယ္

ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ မ်က္စိက်တတ္တဲ့လ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ယဥ္ပါးေနတဲ့လ၊ မတ္လ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ(၁၃)ရက္၊ အဲဒီေန႕က တနဂၤေႏြေန႕။
“မေန႕ကၾကားလား။ “
“ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ။”
“အာအုိင္တီမွာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အစုိးရက ေသနတ္နဲ႕ပစ္သတ္တာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပြဲခ်င္း ၿပီးေသသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရသြားၾကတယ္...တဲ့။”
“ဟင္....စစ္ေျမျပင္မွာ မဟုတ္ဘဲ။”

တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲမွာ ဒီသတင္းဟာ ဓာတ္ဆီ ေလွာင္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ မီးထေလာင္သလုိ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံႏွံသြားပါေတာ့တယ္။ အာအုိင္တီက ေက်ာင္းသားေတြ၊ အာစီတူးကေက်ာင္းသားေတြ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္ကေက်ာင္းသားေတြ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသား ေတြ...ဘယ္ကေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားဆုိတာ ငါတုိ႕ေသြးသားေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီလုိခံစားခဲ့ၾကတဲ့အတုိင္း... ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေဒသေကာလိပ္လုိ႕ေခၚခဲ့တဲ့ နယ္ေျမတကၠသုိလ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတုိ႕ ညီအစ္ကုိ ေတြရွိရာ အာအုိင္တီလုိ႕ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ဆီ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကုိယ္ ဦးတည္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္၀င္းထဲမွာ ကုိဖုန္းေမာ္က်ဆုံးခဲ့တဲ့ေနရာတ၀ုိက္ ေသြးကြက္ေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ... စတဲ့ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနေတြကုိ ၾကယ္ပုံအုတ္႐ုိးေလး ခတ္ၿပီး ျပသထားပါတယ္။ အားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ အားလုံးရဲ႕စကားသံေတြမွာ ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တစ္ေယာက္ အေသဆုိးနဲ႕ ေသလုိက္ရ သလုိ နာက်ည္းမႈအေရာင္ေတြ လႊမ္းလုိ႕ေပါ့။

ဒါေပမဲ့... ရန္သူစစ္အစုိးရဟာ ဒီအေျခအေနကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနပါဘူး။ မတ္လ(၁၅)ရက္ ေန႕ ညေနေစာင္းမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ထဲက ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြကုိ စစ္ေျမျပင္ စခန္းသိမ္း သလုိ ၀ိုင္းထားလုိက္ၿပီး၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြကုိ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႕တုိက္စစ္ၿပီး၊ အခ်ဳပ္ကားေတြေပၚ ဆြဲတင္ သြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ မတ္လ(၁၆)ရက္ေန႕၊ ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသုိလ္(ရာဇူး)ထဲမွာ မေန႕က အာအုိင္တီကုိ စစ္အစုိးရက ၀င္သိမ္းလုိက္ၿပီဆုိတဲ့သတင္းက ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္။ ရက္စက္ပါေပ့။ မတရားလည္း ပစ္သတ္ ေသး၊ ဘာတာ၀န္မွလည္း မယူ၊ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့သတင္းေတြကုိလည္းလိမ္ေၾကညာ၊ အခု ငါတုိ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ကုိ ဖမ္းသြားျပန္ၿပီ...
“ေတာက္...ဒါ လုံး၀ မတရားဘူး။”
မတရားမႈကုိ ေက်ာင္းကင္န္တင္းမွာ လက္ဘက္ရည္နဲ႕ ထုိင္မျမည္းတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ...
“အာစီတူးနဲ႕ သြားေပါင္းမယ္၊ အာအုိင္တီကုိ ခ်ီတက္မယ္ေဟ့...”
အဲဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေန႕က ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္တပ္ႀကီးေရွ႕ဆုံးကေန ဗမာႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုတ္လွ်ိဳးေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ အင္လ်ားကန္ေပါင္႐ုိးမွာ မုိးယံဆီ တလူလူျပန္လည္ လြင့္ပ်ံ႕လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခြပ္ေဒါင္းကုိ ျပန္ျမင္လုိက္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဗုိလ္ေန၀င္း စစ္အစုိးရဟာ ေသြးထဲက စိမ့္ေၾကာက္ သြားပုံရပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ၾကာၾကာၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အာစီတူးအထိ အေရာက္မခံ၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ကအထြက္ အင္လ်ားကန္ေပါင္ေရွ႕မွာတင္ ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား သပိတ္တပ္ႀကီးကုိ ကန္ေပါင္အဆုံး ေရွ႕ကစစ္တပ္က သံဆူႀကိဳးေတြနဲ႕ပိတ္၊ ေနာက္ကေန လုံထိန္းတပ္က အဓိက႐ုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းေရး အခ်ဳပ္ကားႀကီးနဲ႕တုိက္သတ္၊ လုံထိန္း တပ္သားေတြ အလုံးအရင္းနဲ႕ နံပါတ္တုတ္ေတြနဲ႕ ၀င္႐ုိက္ပါ ေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ မတ္လ(၁၆)ေန႕ဟာ ကုိဖုန္းေမာ္တုိက္ပြဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ေန႕ပါပဲ။ အဲဒီေန႕အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ အင္လ်ားကန္ေပါင္က တံတားျဖဴကုိ အမည္ေျပာင္းၿပီး တံတားနီလုိ႕ တြင္သြားခဲ့တာပါ။

အဲသလုိ စစ္ပုလိပ္ရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရၿပီး ေနာက္တေန႕၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ အမရ ေဆာင္ေရွ႕၊ ေက်ာင္း၀င္းအ၀င္အုတ္တုိင္ေလးႏွစ္ခုမွာ ဗလာစာရြက္ကုိ ဆုတ္ျဖဲၿပီး လက္ေရးအေသာ့ေလး ေတြနဲ႕ ေရးၿပီးကပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေလးႏွစ္ရြက္ကုိ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ၀ုိင္းဖတ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာက တကၠသုိလ္ဓမၼာ႐ုံထဲမွာေတာ့ စစ္ေရာင္ ေတြ၊ စစ္ကားေတြအျပည့္။

တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ကုိယ့္စာအုပ္ေလးေတြထုတ္ၿပီး၊ ကူးေတာင္ ကူးေနၾက ပါတယ္။ အဲဒီ ဗလာစာရြက္နဲ႕ေရးထားတဲ့ထဲက ပထမတစ္ရြက္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ေရးတဲ့သူက ဇာနည္ေမာ္ တဲ့။
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က အေႀကြေစာတဲ့ၾကယ္တစ္ပြင့္။ ကဗ်ာစာသားေလးေတြကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္

ဘုန္းေမာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာေသခဲ့၊
......
......
ေက်ာင္းသားနဲ႕ေက်ာင္းသူ
ေပါင္းကူကာလက္တြဲ
......
......
ရမ္းကားသူ ဒီပုလိပ္ကုိ ႏွိပ္ၾကစုိ႕လား။

....တဲ့။
ေနာက္တစ္ရြက္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က သတင္းမွန္ေၾကညာခ်က္။ အစုိးရက ကုိဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး၊ ေရဒီယုိကေၾကညာခဲ့တာဟာ မမွန္မကန္ လုပ္ၾကံဖန္တီးထားတာသာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ အျဖစ္အပ်က္ သတင္းမွန္က ဒီလုိပါဆုိၿပီး ေရးသားထားတာပါ။

အခုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အႏွစ္(၂၀)ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္... က်ေနာ္တုိ႕ ရင္ထဲမွာ ခုနေလးတင္ ျဖစ္သြားခဲ့သလုိ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႕က်င္ေရးေသြးေတြဟာ ေႏြးေထြးေနဆဲပါ....

ဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္ေတြးရင္း၊ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေရးကေသာကေမ်ာနဲ႕ ဒီကေန႕အထိ ဘယ္သူမွန္း မသိရတဲ့ ေက်ာင္းသူ သုိ႕မဟုတ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္စီက ေရးထားတဲ့ အဲဒီဗလာ စာရြက္ႏွစ္ရြက္မွာ ေဖာ္ျပေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအဓိပၸါယ္ေတြကုိ ေဖာ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

သတင္းမွန္ေၾကညာခ်က္လုိ႕ ဗလာစာရြက္ေလး နဲ႕ေရးၿပီး၊ အမရေဆာင္ေရွ႕အုတ္တုိင္ေလးမွာ ဘာေၾကာင့္လာကပ္ထားရတာလဲဲ...
ဒီမုိကေရစီမဲ့တာ၊ သတင္းေတြပိတ္ဆုိ႕ထားခံရတာ၊ အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ထားခံရတာေတြ ကုိ ေက်ာင္းသုံးဗလာစာရြက္ေလးတစ္ရြက္၊ ေဘာပင္န္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဆန္႕က်င္ျပလုိက္တာပဲ မဟုတ္လား...

ၿပီးေတာ့ ဇာနည္ေမာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးထဲမွာပါတဲ့ ကဗ်ာစေတြကုိ ၾကည့္ပါဦး...

ဘုန္းေမာ္ ၿပံဳးေပ်ာ္ကာေသခဲ့...

ဖိႏွိပ္မႈကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ရင္ဆုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္။

ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေက်ာင္းသူ ေပါင္းကူကာလက္တြဲ...

ဒါ ညီညြတ္ေရးကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူးလား...

ရမ္းကားသူ ဒီပုလိပ္ကုိ ႏွိပ္ၾကစုိ႕လား....တဲ့

လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္(၂၀)က ဗလာစာရြက္အၾကမ္းေလးေပၚက လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေလးေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ စာသားထဲက ႏုိင္ငံေရးအဓိပၸါယ္ေတြကုိ ျပန္ေဖၚၾကည့္လုိက္ေတာ့...

ရမ္းကားသူ စစ္အာဏာရွင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႕ဆက္လက္ ႏွိပ္ကြပ္ၾကရဦးမယ္၊ တုိက္ပြဲ၀င္သြားၾကရ ဦးမယ္... ဆုိတာပဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ။

တင္ေအး
(ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္)