တခါက (၁၉၉၆အေစာပိုင္းေလာက္မွာ) က်မ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္နဲ႔ စကားအေခ်အတင္ ေျပာဖူးတာေလးကို ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ျပီးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဘားအံေကာလိပ္မွာ လာတက္ခ်ိန္။ က်မက ဘားအံေကာလိပ္ မွာ ယာယီ တာ၀န္ခံ ဌာနမွဴးလုပ္ေနခ်ိန္။ သူက က်မကိုေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က ထိန္းေနရတာတဲ့။ က်မကသူ႔ကို ဆရာမကလည္းျဖစ္ေနေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ရွင္တို႔အလုပ္ကေရာ လက္နက္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္သတ္ျပီး ထိန္းဖို႔ေပါ့.. ဟုတ္လား.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္တဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ.. မတရားလြန္းလို႔.. အႏို္င္က်င့္လြန္း လို႔သာ အံုၾကြၾကရတာ... လို႔။ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူက တပည့္ က်မက ဆရာမမို႔သာ က်မ အဖမ္းမခံရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္မွဴးနာမည္ ခုထိ မွတ္မိတုန္း... ပိုျပီး မွတ္မိစရာေကာင္းတာက သူ႔မိန္းမက RIT က ေက်ာင္းျပီးတာတဲ့။ ဂ်ီေဟာမွာ ေနခဲ့တာတဲ့။ ၁၉၉၄မွာ ေက်ာင္းျပီးတာတဲ့။ က်မက ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ရွင့္မိန္းမက ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ.. ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္က လူကို လက္ထပ္ႏိုင္တာလို႔။ သူ ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာမ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္မို႔လို႔.. တဲ့။ တျခား ဗိုလ္မွဴးေတြကို အဲလို မေျပာမိပါေစနဲ႔တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ဘားအံေကာလိပ္မွာ ဗိုလ္မွဴး ၃ေယာက္ အေ၀းသင္တက္ေနတာေလ)။
က်မ ဒါေလးကို ျဖတ္ေျပာရတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေရးရင္.. ေပ်ာ္စရာေတြ.. လြမ္းေမာစရာေကာင္းတာေတြ.. ခ်စ္စရာေကာင္းတာေတြပဲ ေရးခ်င္တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ က်မက ၀တၳဳေတာင္ အခ်စ္အေၾကာင္းပဲ ေရးခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာ။ ဒါေပမဲ့.. အခ်စ္အေၾကာင္းေတြထဲ ဘ၀အေမာေတြပါသလို... ျမသီလာကို လြမ္းးရင္လည္း သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကိုပါ ထည့္လြမ္းရေပလိမ့္မယ္။ မတရားသျဖင့္ ႏွိပ္စက္ဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြကို ထည့္ျပီးသတိရရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွပဲ ျမသီလာအတြက္ တာ၀န္ေက်မယ္ ထင္ပါတယ္။
+++++
တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္က RIT ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့တာဟာ ဦးေန၀င္းရဲ႕ ေက်ာင္းသား(အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား)ဆိုတာအေပၚ မေက်ႏိုင္တဲ့ ရန္ျငိဳးေၾကာင့္ျဖစ္သလို ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာ၅ရက္ စေနေန႔ၾကီးမွာ ၂၅က်ပ္တန္.. ၃၅က်ပ္တန္.. ၇၅က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴေတြ ဒုတိယအၾကိမ္ တရားမ၀င္ေၾကျငာခဲ့စဥ္တုန္းက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆူဆူပူပူ အလုပ္ခဲ့ဆံုးမို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီစက္တင္ဘာတုန္း ကလည္း အေဆာင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဆိုရင္ ထမင္းစားဖို႔ ပိုက္ဆံ မက်န္ေတာ့တဲ့ အထိ ျဖစ္သြားၾကရတာပါ။
အဲဒီတုန္းက အင္းစိန္ေစ်းဘက္မွာလည္း လုတာယက္တာေတြျဖစ္ျပီး သမ၀ါယမဆိုင္တဆိုင္ မီးရိႈ႕ခံရပါတယ္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ မဆလအစိုးရရဲ႕ တာ၀န္မဲ့မႈကို မေက်နပ္တဲ့ RIT ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အစိုးရပိုင္ မာဇဒါဂ်စ္တစီးကို ေက်ာင္းေရွ႔မွာ မီးတင္ရႈိ႕ပစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီဂယက္ေၾကာင့္ မႏၱေလးမွာပါ ဆႏၵျပတာေတြ ရွိလာတဲ့အတြက္ စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း တန္းလန္း ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရတာေလ။ အဲဒါကိုလည္း ဦးေန၀င္းက ေတးမွတ္ထားခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခု မတ္လ၁၃ရက္ကိစၥမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အလြန္လည္း မဟုတ္ဘဲ.. ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေျဖရွင္းရင္ေတာင္ ရႏို္င္တဲ့ ကိစၥေလးကို အေၾကာင္းျပျပီး အျပစ္မဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့တာ..။ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလားးးး။
+++++
မတ္လ၁၆ရက္ျပီးေနာက္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြက တစျပင္လိုျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္း၀င္း လံုျခံဳေရးတာ၀န္ယူရမယ္ တဲ့။ RIT ကိုေတာ့ စစ္တပ္က ၀င္စီးလိုက္ျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္ေတြျပန္ခိုင္းတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္လို႔ေတာ့ မေၾကျငာေသး။ ေက်ာင္းေတြကိုေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ လံုထိန္းေတြက ၀ိုင္းထားျပီ။ က်မတို႔ေတြ စစ္သားေတြၾကားကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္ၾကရတယ္။ ဒီေနရာမွာ RIT လိုပဲ စစ္တပ္က လိႈင္ေက်ာင္းထဲပါ တပ္စြဲဖို႔လုပ္တာ.. တဲ့။ ဆရာၾကီးဦးေကာင္းညြန္႔က "က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ယူတယ္.. ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး.. တကယ္လို႔ စစ္တပ္သာ ေက်ာင္းထဲေရာက္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ထိန္းႏိုင္မယ္လို႔ အာမ မခံဘူး" လို႔ တပ္က တာ၀န္ရွိသူကိုေျပာတယ္လို႔ က်မတို႔ အစည္းေ၀းကတဆင့္ သိရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္တပ္က လက္ခံျပီး ေက်ာင္းေကြ႔လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္လမ္းေထာင့္ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္းမွာပဲ စစ္တပ္က ေစာင့္ပါတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ မသကၤာတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ လြယ္အိတ္ေတြကိုေတာ့ လွန္ေလွာရွာေဖြပါတယ္။
အဲဒီရက္ေတြမွာပဲ ရန္ကုန္ျမိဳ႔လယ္ေခါင္အထိ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတုိ႔ရဲ႕ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ကုန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ျပန္ ဖြဲ႕စည္းၾကဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္ထားတဲ့ စာေတြေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာေတြက စက္တင္ဘာ ေငြစကၠဴျပႆနာ ေနာက္ပိုင္းကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ပ်ံ႕ေနခဲ့ တာပါ။ ခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ အရွိန္ေတာ္ေတာ္ျမင့္လာတာေပါ့။
မတ္လ၁၇ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းျပီး တပ္စြဲထားျပီ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထီမထင္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ စစ္သားေတြေရွ႕မွာပဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ အဓိပတိလမ္းမနဲ႔ ဂ်ပ္စင္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က တရားပြဲေတြလုပ္ေနၾကေသးတယ္။ လိႈင္မွာလည္း က်မတို႔ ဆရာမေတြ စစ္သားေတြေရွ႔က ျဖတ္ျပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္ရတာေပါ့။ ညေန ၃နာရီေလာက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးကို ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ အကုန္ပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္းထဲမွာ မိသမွ် ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဖမ္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေထာင္ကားနဲ႔တင္ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ ေက်ာင္းေတြရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ေၾကျငာတယ္ထင္တာပဲ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ပိတ္သြားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ၀င္းတံခါးေတာ္ေတာ္မ်ားဟာ ဒီေန႔ထက္ထိ ျပန္ပြင့္မလာၾကေတာ့တာပါ။
တံခါးေတြ အပိတ္ခံထားရတဲ့အထဲ နာဂစ္ကပါ ဒုကၡေပးတာ ခံထားရတဲ့ ျမသီလာ
၁၈ရက္ေန႔ ေသာၾကာေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔တိုက္စစ္ျပီး ဖမ္းေခၚတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၁၆ရက္ေန႔တုန္းက ေက်ာင္းထဲကေန အလံုပိတ္ကားနဲ႔ အျပည့္အသိပ္ ဖမ္းေခၚသြားခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ အသက္ရွဴက်ပ္ျပီး ေသဆံုးကုန္တယ္ဆိုတာေတြ ၾကားလာရတယ္။ (အဲဒီသတင္းဟာလည္း အမွန္ပါပဲ)။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသြးပ်က္လာ ၾကတယ္။ ေန႔လယ္ခင္းက်ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ ဆူးေလတ၀ိုက္နဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ ဆႏၵျပတယ္.. စာေ၀တယ္.. စာကပ္တယ္.. တရားေဟာတယ္လို႔ အိမ္က က်မဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ (ကိုတင္ေအးကေတာ့ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ တရားေဟာတာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မိုင္နီနီေအာင္လို႔ ေျပာပါတယ္။) ေနာက္ေတာ့ ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ကို မီးရႈိ႕တယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ က်မ ညေန အိမ္ျပန္ ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ ျမင္ျမင္သမွ် လူငယ္ေတြကို ဖမ္းျပီး ေထာင္ကားနဲ႔ ေခၚသြားတယ္ဆိုတာ ၾကားရေတာ့တာပါပဲ။
အဲလိုနဲ႔ တနလၤာေန႔မွာ ဂ်ဴတီအရ က်မေက်ာင္းကိုလာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ စစ္သားတစုနဲ႔ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးကိုသာ က်မ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းဟာ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ စ်ာပနဟာလည္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္စြာနဲ႔ပဲ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။ (ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသားေတြ အဲလိုနဲ႔ အမွန္တရားနဲ႔ တရားမွ်တမႈ အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတာ.. ၆၂၊ ၇၄၊ ၇၆၊ ၈၈၊ ၉၆၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ)
ဒါေပမဲ့ ကိုဖုန္းေမာ္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတိုက္ပြဲသမိုင္းထဲမွာ က်ည္က်ည္ေလာင္ေလာင္ ျမည္ဟီး ထင္က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ အထင္အရွား ပါပဲေလ။
+++++
အဲလိုနဲ႔ ေက်ာင္းထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြခ်ည္းပဲ က်န္ခဲ့ျပီး ပံုမွန္ ရံုးးတက္ရမယ္.. စာတမ္းေတြ ဖတ္ရမယ္.. သင္ၾကားေရးအတြက္ ဌာနတြင္းမြမ္းမံသင္တန္းေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြ ရွိလာပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ကိုဖုန္းေမာ္ရဲ႕ ျပႆနာေတာင္ မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့တာပါပဲ။ RIT ေက်ာင္းၾကီးေတာင္ ရံုးသမားေတြ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနသေယာင္။ ဒါေပမဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္တာကိုေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မဆိုင္တဲ့ စစ္တပ္ကို ေက်ာင္းနဲ႔ ပူးတြဲေတြ႔ေနရတာက သက္ေသပါပဲ။ ဒါကိုက အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္မရဘူးဆိုတဲ့ အမွတ္အသားပဲ မဟုတ္လား။ အဲလိုနဲ႔ ဆရာမေတြအတြက္ ေႏြရာသီနားရက္ Vacation ကာလ ေရာက္လာပါတယ္။ အသီးသီး ကို္ယ့္အိမ္ကိုယ္ယာေတြဆီ ျပန္ၾကေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ျပႆနာကေတာ့ က်မပါ။ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ေမလမွာ မဂၤလာက ေဆာင္ရေတာ့မွာ..။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာက ေလးေလးလံလံ.. ဘာလို႔မွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာထားဆိုထားတဲ့အတိုင္း မဂၤလာေဆာင္မယ္ေပါ့။ က်မက ေက်ာင္းေတြ ဇြန္မွာေတာ့ ျပန္ဖြင့္မွာပါ... အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုမွာဆိုျပီး ဇြန္လမွာ မဂၤလာပြဲလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့.. (ခုျပန္ေတြးရင္ေတာ့ စိတ္ထဲ မသက္သာ.. အားတုံ႔အားနာ)။
+++++
၈၈ရဲ႕ သၾကၤန္ရက္ေတြ ေရာက္လာေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ အားလံုးကို ေမ့ခဲ့ျပီ။ လမ္းေပၚမွာ ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ပါးမပ်က္။
အဲဒီသၾကၤန္တရက္ က်မျမိဳ႕ထဲေရာက္တုန္း က်မအတြက္ သတို႔သမီးအက်ႌခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အန္တီေအး(အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ဇနီးပါ) ဆီ ၀င္ပါတယ္။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕နားက ေလးထပ္တုိက္ရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ေနပါတယ္။ က်မ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာက ၀ရံတာမွာ ရပ္ေနပါ တယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အန္တီေအးနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ဆရာက က်မတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဒီႏွစ္သၾကၤန္ထူးတယ္ဆရာမတို႔..တဲ့။ ဟုတ္လားဆရာ.. ဘယ္လိုထူးတာလဲလို႔ က်မတို႔က ျပန္ေမးေတာ့ ဆရာက.. သၾကၤန္လည္တဲ့ကားေတြမွာ လူငယ္ေတြက နဖူးစီးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ျပီး အလံေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေထာင္ကိုင္ၾကတယ္... နဖူးစီးေတြကလည္း တိုက္တို္က္ဆိုင္ဆိုင္ အနီကဲတယ္... က်ေနာ္ အဲဒါကို သေဘာမက်ဘူး... အဲဒါ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာနဲ႔ တူေနတယ္... နိမိတ္တခုလိုျဖစ္ေနတယ္... တိုင္းျပည္အေရး ကလည္း ေအးေသးတာမဟုတ္ဘူး... တဲ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မက အဲဒီတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ဟုတ္လား ဆရာေပါ့.. ။
ဒါေပမဲ့ ေျပာရရင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ၈၈ ဟာ ျမန္မာတျပည္လံုး ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေက်ာ္.. အလံေတြ စာတန္းေတြကိုင္ဆြဲ.. နဖူးစီးတပ္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြက ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲ ႏႊဲရတဲ့ သမိုင္း၀င္ ႏွစ္ကာလ ျဖစ္ခဲ့ပါေရာလား..။
+++++
တံခါးေတြ အပိတ္ခံထားရတဲ့အထဲ နာဂစ္ကပါ ဒုကၡေပးတာ ခံထားရတဲ့ ျမသီလာ
အဲဒီသၾကၤန္တရက္ က်မျမိဳ႕ထဲေရာက္တုန္း က်မအတြက္ သတို႔သမီးအက်ႌခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အန္တီေအး(အဲဒီတုန္းက ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ဇနီးပါ) ဆီ ၀င္ပါတယ္။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕နားက ေလးထပ္တုိက္ရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ေနပါတယ္။ က်မ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာက ၀ရံတာမွာ ရပ္ေနပါ တယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အန္တီေအးနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ဆရာက က်မတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဒီႏွစ္သၾကၤန္ထူးတယ္ဆရာမတို႔..တဲ့။ ဟုတ္လားဆရာ.. ဘယ္လိုထူးတာလဲလို႔ က်မတို႔က ျပန္ေမးေတာ့ ဆရာက.. သၾကၤန္လည္တဲ့ကားေတြမွာ လူငယ္ေတြက နဖူးစီးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ျပီး အလံေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေထာင္ကိုင္ၾကတယ္... နဖူးစီးေတြကလည္း တိုက္တို္က္ဆိုင္ဆိုင္ အနီကဲတယ္... က်ေနာ္ အဲဒါကို သေဘာမက်ဘူး... အဲဒါ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာနဲ႔ တူေနတယ္... နိမိတ္တခုလိုျဖစ္ေနတယ္... တိုင္းျပည္အေရး ကလည္း ေအးေသးတာမဟုတ္ဘူး... တဲ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မက အဲဒီတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ဟုတ္လား ဆရာေပါ့.. ။ 
16 comments:
တီခ်ယ္ႀကီးေရ
ခုလို သူေတြ႕မဟုတ္တဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕အတိုင္း ျပန္ေရးေပးတာေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေဖ်ာက္ပ်က္ထားေပမယ္႔၊ မေပ်ာက္ပ်က္တဲ႔ သမိုင္းေတြပါ။ နာစရာ ျမသီလာၿပီးရင္။ လြမ္းစရာ ျမသီလာ ကိုဆက္ပါဦး။
ငထက္
Dear Ama...I've been following your Mya-Thi-Lar since the beginning without any fail. When I take a general view over all the episodes so far, I feel as if I was watching a dramatic movie full of emotions of all kinds.
Now, its tempo is gradually increasing as it reaches these unforgettable events in 88. I feel pretty sad to recall the cruelty that we students have ever come across. So miserable!!!
But, keep on writing! As you said these sadness take part in Mya-Thi-Lar's history. Let's keep it alive till we all meet again!!!
N.B. Ama...sorry to have to write in English as I give this comment with office computer and I don't wanna wait till I get back home :D
ဆရာမေရ..
မပ်က္မကြက္ဖတ္ေနပါတယ္လို့လာေျပာတာပါ..
ဘာေကာမန့္ ေရးရမယ္မွန္းလည္းမသိေတာ့ပါဘူးးးး
:(
ဘယ္သူပါ လိမ့္ေနာ္ ၉၄ႏွစ္ကဆို.......စဥ္းစားလို႔မရဘူး...
ဆရာမေရ..
ဖတ္သြားတယ္ေနာ္..
အေမ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္..၈၈မွာကေလးေမြးတာ
ကိုဖုန္းေမာ္ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔..ဖုန္းေမာ္..ဆိုတဲ့အမည္
ပါေအာင္ထည့္မွည့္ခဲ့ေသးတာ..
အခုမွသတိရတယ္..
ဆရာမ
ျမသီလာရဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ရင္နာနာနဲ႔ ဖတ္သြားေၾကာင္းပါ။
ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ကို ဒီလို ပုဂိၢိဳလ္ေရးအရေရာ၊ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ သူမိန္းမကိုေရာ ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာ၊ စစ္သားတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာတင္ စစ္တပ္ကိုေရာ ေ၀ဖန္ေပမဲ့ ဗိုလ္မွဴးက ေဒၚေမၿငိမ္းကို ဘာမွ မလုပ္ခဲ့တာကို
စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ဓါတ္ကို သိႏိုင္တယ္။
Hey "KO"
What is the difference between " Colonel" and civilian? All are Human Beings.. And you have to know that everybody has the rights to mention their beliefs and feelings. Even this colnel can say about the students, why not May Nyane? This is called freedom to express of Basic Human Rights . If you not dare to talk to Army officers Like May Nyane, SO BE IT.
If you still think these so called "Colonels" have one more ass hole than other human beings, go and lick them, pray for them.
No wonder..ဒီလိုေအာက္ဆြဲေတြေႀကာင့္တိုင္းၿပည္ပိုပ်က္ေနတာ..
ႏြားပလာတာေက်ြးလည္း..ဝါးေနတာကလြဲလို့..အ၇သာသိမွာမဟုတ္လို့..ခပ္စပ္စပ္ေလးၾကိမ္တို့၇တာ..
အနီးဆုံးရိွေနတဲ့ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ကို ေျပာခြင့္ရ တုန္း အဲဒိလိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေက်ာင္းသားထု ကိုယ္စား ၊ ျပည္သူေတြကိုယ္စား ခံစားခ်က္ေတြ ကို တင္ျပရဲခဲ့တဲ့ ၀န္ထမ္းဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ ့ေက်ာင္းသားေတြအေပၚထားတဲ့ ရင္ထဲ ကေစတနာကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ ဗိုလ္မွဴး ကဘယ္လိုတုန္ ့ျပန္လာမယ္မွန္းမသိဘဲနဲ ့ကို ေျပာခဲ့တာကိုး။
အဲဒိဗိုလ္မွဴးက သူဘာမွမလုပ္ခဲ့တာက ဆရာမဆိုတဲ့ေက်းဇူးေႀကာင့္လဲျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ ့ေဒါသကိုေတြ ့ခဲ့ရတဲ့အတြက္ သေဘာထားျပည့္၀တယ္ဆိုရေလာက္တဲ့အထိေတာ့မျမင္မိပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာဆရာမအႏၱရာယ္မျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒါမိ်ဳးကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ သူ ့အေတြးထဲမွာအနည္းဆုံးဆရာမစကားေတြက ခုထိပဲ့တင္ထပ္က်န္ရင္က်န္ေနဦးမယ္။
တကယ္ေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ တရားဥပေဒသာရိွရိုးမွန္ရင္ ကိုယ္ဘာလုပ္ခြင့္ေရာရိွမွာလဲ။ စစ္သားကိုပဲျဖစ္ျဖစ္မည္သူ ့ကိုမဆို ကုိယ္ယုံႀႀကည္ရာ ကိုလြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုတင္ျပခြင့္ရိွတာကိုက လူ ့အခြင့္အေရး တစ္ရပ္ပဲကိုး။ စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့အရာရိွတိုင္းကို ျပည္သူက ကီ်းလန္ ့စာစား လန္ ့ေနရတယ္ဆိုရင္ဒီစစ္တပ္က ျပည္သူ ့တပ္မေတာ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး
"ငါလုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွရက္နဲ ့မလုပ္လိုက္တာ၊ ငါသေဘာထားႀကီးလို ့၊ ကံေကာင္းတယ္မွတ္" ဆိုတာမိ်ဳးထက္
။စစ္အရာရိွကလဲ ျပည္သူေတြရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို နားလည္ရမယ္။ နားေထာင္ျပီးလိုတာေတြျပင္ရမယ္။ ဒါဆိုျပည္သူကလဲ ျပန္ေလးစားမယ္။ ဒါပါပဲ။
ငွက္တုိ႔၏ေတး
မလိုက္ရဲရင္လည္း
အသိုက္ထဲမွာပဲ က်န္ခဲ့ေလ။
တစ္ေန႔နီးမွာေပါ့
ေရွ႕ခရီးေမွ်ာ္ မာန္တင္းပါကြယ့္
(ငွက္ဆုိတာကေတာ့ ...) ပ်ံရင္းေသ။
ကဆုန္ဆိုင္းသလိုေပါ့
မုန္တိုင္းက ေရွ႕မွာေမႊ
ေတာမီးေတြက ေရွ႕မွာ၀ိုင္း။
ျခေသၤ့က ျမက္မစား
က်ားက ၾကြက္မေခ်ာင္း
မိေခ်ာင္းက ဖြတ္လိုမေန
အိုးေ၀ .. အိုးေ၀ တြန္သံေႏွာေလတဲ့
စိမ္းျမညိဳ ေဟာဟိုေတာဆီသို႔
အေမာခံ ေဇာမာန္တင္းပါလုိ႔
ပ်ံရင္းေသ ခရီးဆက္မယ္တဲ့
(အဲဒါ ..) ငွက္တို႔ရဲ့သမိုင္း။ ။
ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)
Attn: to KO comment,
Teacher May Nyein is not telling bad things to this "Bo Muu", she just told the truth. Thats why he gets angry but do nothings to her. Is it fair that they have gun and shot to student even though student have nothing? This "Bo Muu" never arrest teacher is not meaning that he is generous, this is because teacher says the truth & that time teacher is also his teacher. Who says that student don't want to get a happy student life???
ျမသီလာ… ဘ၀ေပးရသေတြက စံုလိုက္တာ မ ရယ္…
ျပန္လိုခ်င္တဲ့ အတိတ္ေတြ ျပန္မလိုခ်င္တဲ့ အတိတ္ေတြၾကားထဲ ေမ်ာပါနစ္ျမုပ္ရင္းေပါ့…
စဥ္းစားစရာ comment ေလးမို႔ အမွတ္တရ က်န္ခဲ့ေအာင္ Cbox ကေန ကူးျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။
စက္မႈေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး: ၈၇ အကုန္ပိုင္းေလာက္မွာတခါ ေက်ာင္းသားသမဂၢျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေၾကာင္း ေက်ျငာခ်က္တေစာင္လဲထြက္ေသးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလံုးဟာ စက္မႈက စတာဆိုၿပီး ညႇိဳးလိုက္တာထင္တယ္ က်ေနာ္လြဲေနရင္ ျပင္ေပးပါ
4 Nov 08, 12:51
စက္မႈေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး: ၁၉၈၇ မွာ ေငြစကၠဴေတြ တရားမ၀င္ေက်ညာေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေနနဲ႔ ဒီေငြစကၠဴေတြကို ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ ျပန္လဲေပးဖို႔ ေက်ျငာခ်က္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္
အေရးထဲ စစ္တပ္ေၾကာ္ညာ ဝင္ေနေသးဗ်ိဳ႕။
- “ပုဂိၢိဳလ္ေရးအရေရာ၊ ဘာမွ မဆိုင္တဲ့..”တဲ့ တဲ့လား။ နအဖဟာ ေၾကာက္ေခ်းပန္းရင္ အသေရဖ်က္မႈ၊ ဂုဏ္သိကၡာညိွဳးႏြမ္းေစမႈ၊ ဒါေတြနဲ႔ ထမီျခံဳေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အမွန္တရားကို မၾကားရဲတာပါပဲ။
- “ဗိုလ္မွဴးက ေဒၚေမၿငိမ္းကို ဘာမွ မလုပ္ခဲ့တာက..” ဒါကေတာ့ ဥပေဒရဲ့ အထက္မွာ စစ္ေခြးေတြရွိတယ္ဆိုတာ ျပတာပါပဲ။ ဗိုလ္ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရတယ္ထင္ရင္ က်ဳပ္တို႔ရက္ကြက္ထဲက ေခြးၾကီး ရမ္ဘိုလို ေနေပလိမ့္မည္။
- ေယာက်္ားမွွန္ရင္ နာမည္ေလးေတာ့ ေျပာခဲ့ပါ။ မဟုတ္ရင္ ထမီဝတ္ျပီးမွ ေကာ္မန္႔လာေပး။
MMED Watch
mmedwatch ေရ
ေကာင္းလိုက္တာ။ အဲသလိုကိုေျပာေစခ်င္တာ။
ဆရာမေရ
ဖတ္ၿပီးေမာသြားတယ္။ ဒါေတြဟာ အမွန္ေတြပဲဆိုေတာ့လည္း -----
ဆက္ေရးပါဗ်ာ။
Soldiers and officers just another government employees, in my opinion, Gen. Than Shwe is just another government employees as postal clerks or police man guarding the streets. He may be senior but he is there to serve people, we are not to serve him.
Post a Comment