ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁၈)

ျမသီလာအေၾကာင္း ေတြးသမွ် ေရးရသမွ် လြမ္းစရာ တမ္းတစရာေတြဆိုေပမဲ့ ရင္နာရတာေတြလည္း အမ်ားသားမို႔ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ခဏခဏပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ ဘ၀ရဲ႕အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြက ျမသီလာနဲ႔ ခြဲမရ..။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုက ျမသီလာရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ တထပ္တည္း က်ေနရတာပါ။ ျမသီလာ သာမွ... ျမသီလာ လွမွ... ျမသီလာ ေကာင္းမွ... ျမသီလာ ျငိမ္းခ်မ္းမွ .. ေက်ာင္းသားလူငယ္အရြယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြကလည္း သာမွာ.. လွမွာ.. ေကာင္းမွာ.. ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မဟုတ္လား...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေအာင္ျပည့္ရဲ႕

ျမကၽြန္း...
သာေနပါ၏။
စိုေနတဲ့ ေခါင္းအံုးေလးနဲ႕
ရႈိက္သံေတြ
ဘယ္မွာ ဖြက္ထားခဲ့သလဲ.. ေျပာ။

ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို က်မ ျငိခဲ့တာ။

+++++

တခါတေလ.. က်မက အတိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ (Amnesia) ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ ဥပမာ.. ၁၉၉၁ ထဲမွာဆိုရင္ ဘ၀အေမာထဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လက္ပစ္ကူးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အတိတ္ေမ့ခ်င္တယ္..။ ေက်ာင္းကင္တီးထဲ ေက်ာက္ေခတ္ဆိုတဲ့ အေအးဆိုင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ခ်င္တယ္..။ ကိုယ့္လခက သားေလးရဲ႕ တလစာ ႏို႔မႈန္႔ဗူးဖိုးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွိခဲ့တာကို ေမ့ခ်င္တယ္...။ က်ဴရွင္သင္ရတာကို ကေလးေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြအတြက္ အားနာျပီး မသင္ခဲ့တဲ့အတြက္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အျမဲ ပူပန္ေနခဲ့ရဖူးတာကို ေမ့ခ်င္တယ္..။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဆရာမမို႔ တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက မခန္႔ေလးစား လုပ္တာမ်ိဳး ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရဖူးတာေတြကို ေမ့ခ်င္တယ္။ သားကေလး တဘက္.. အလုပ္တာ၀န္ေတြ တဘက္ၾကားက စိတ္လည္း ခ်မ္းသာ ၀င္ေငြလည္းရတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးတဲ့ အလုပ္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ခဲ့ရလို႔ အိပ္ယာထဲ တလေလာက္ ပစ္လဲသြားခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ထားခ်င္ တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ျမသီလာနဲ႔ပဲ ဆက္ႏြယ္ေနခဲ့တဲ့ အနာတရတခ်ိဳ႕ကလည္း ေမ့ထား ခ်န္ထား ခဲ့ခ်င္တဲ့အထဲ ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။

ဒီေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာထားတာ သက္သက္နဲ႔ အနားမွာ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ တပည့္ေလးေတြအေၾကာင္းပဲ သတိရခ်င္ တယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြ ခမ္းနားေအာင္ အျပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကျပီး တကယ့္ကို ရိုရိုေသေသ ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလး ေတြကိုပဲ သတိရခ်င္တယ္။ (၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ဆရာဆရာမေတြက အစဥ္အလာ မပ်က္ေစခ်င္လို႔ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းနဲ႔ စီစဥ္ၾကရတာ တဲ့..။ ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ဖို႔ အလွဴေငြကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဆီက ၾကိဳးစားပမ္းစား ေကာက္ရတယ္ တဲ့.. က်မ ရွက္ေနခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ တပည့္ေတြနဲ႔ အတူတူ မရွိအတူရွိအတူ မုန္႔ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေတြ.. စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကတာေတြ.. ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ၾကတာေတြ... အဲဒါေတြကိုပဲ ျပန္သတိရခ်င္ပါတယ္။

+++++

၉၁ ရဲ႕ ဇူလိုင္မွာပဲ စာေမးပြဲေတြ စစ္.. ဆက္တိုက္ပဲ အမွတ္ေတြ ျခစ္ၾကရ .. ။ စက္ရုပ္ေတြလိုပဲ..။ ၾသဂုတ္မွာ ေအာင္စာရင္းအထြက္... တဲ့..။ စက္တင္ဘာမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္မွာ.. တဲ့။ အဲဒီ ၾကားပိတ္ရက္ေလးမွာပဲ ၃ႏွစ္တာရက္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲမွာ စုပံုသြားတဲ့ ၁၀တန္းေအာင္ ေတြကို ၆လ တသုတ္ႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္သြားမွာတဲ့။ Academic Year ကို ၆လစီ သတ္မွတ္မတဲ့..။ အဲဒီတုန္းကလည္း က်မ ဘုရားတမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ တႏွစ္စာ သင္ရိုးကို ဘယ္လိုမ်ား ၆လနဲ႔ တတ္ေအာင္ သင္မလဲေပါ့..။ အဲဒီကတည္းက တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္ လို႔ က်မအပါအ၀င္ ဆရာအမ်ားစုၾကီးက ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ ၉၁-၉၂ မွာပဲ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပညာေရးစနစ္ စခဲ့တယ္ ဆိုရမွာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ခဏ တျဖဳတ္ေလး အနားရခိုက္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳတအုပ္ ျပီးေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ "အဆိပ္ျဖင့္... ျမက္ခင္းမ်ားဆီ" ဆိုတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တၳဳေလးပါ..။ ၈ေလးလံုးအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ကာလထဲမွာတုန္းက.. အေဖ့ရဲ႕ Free Bird Tour Company နဲ႔ ခရီးေတြ လိုက္ထြက္ရင္းက ရလာဖူးတဲ့ inspiration ကို ေက်ာင္း၀န္းက်င္နဲ႔ ယွက္ႏြယ္ျပီး ျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ (စာအုပ္လက္ခံမရွိလို႔ မ်က္ႏွာဖုံုးပုံေလး တင္မေပးႏိုင္ပါ)။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပါပဲ... က်မတို႔ မဟာ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕အတြက္ က်မ္းျပဳဖို႔ က်မ္းေခါင္းစဥ္ေတြ တင္ရမယ္.. တဲ့။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေရႊေစ်း တက်ပ္သား ၁ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိခ်ိန္မွာ Thesis ေရးဖို႔အတြက္က စရိ္တ္စက ဘာဘာ ညာညာက အနည္းဆံုး ၅ေသာင္းေလာက္ ကုန္မွာ..။ က်မ ရတဲ့ လံုးခ်င္း တအုပ္ စာမူခက ၃ေသာင္း..။ အင္မတန္ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျပီး က်မကို သမီးရင္းလို သေဘာထားတဲ့ ေယာကၡမေတြကေတာ့ အားေပးတယ္.. "သမီး စိတ္မပူနဲ႔ .. ပညာေရးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္သာ လုပ္.. မာမာတို႔ ရွိတယ္.." တဲ့။ က်မအနားက က်မလို ဘိုင္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း က်မလိုပဲ စိတ္ညစ္ၾကတာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ၾကိဳသိထားျပီးသား ကိစၥမို႔ ျပင္ဆင္ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါပဲ..။ (အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. "ရင္ကြဲနာ" ကို ေရးျဖစ္တာ)။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၉၁ ရဲ႕ စက္တင္ဘာမွာ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ အတန္းသစ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ပိုင္း ႏွစ္ခ်ိန္ ခြဲလိုက္ပါတယ္။ က်မက မနက္ပိုင္းဆို သားေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ခ်င္တာမို႔ ေန႔လယ္ပိုင္း ၁၁နာရီကေန ၄ နာရီကို ယူလိုက္ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းသမားေတြက မနက္၇နာရီကေန ေန႔လယ္ ၁နာရီအထိပါ။ အဲဒီအခါ ၉၁-၉၂ ဘူမိတန္းေတြနဲ႔ လြဲသြားရျပီး (ဘေလာ့ဂါ ေကသြယ္တို႔... ခု Myanmar geology Friend Website လုပ္ေနတဲ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့)ေနဆူးသစ္တို႔ ႏွစ္ေပါ့..။ သူတို႔ကေတာ့ အဲလို က်မနဲ႔ လြဲသြားတာ ကံေကာင္းလို႔လို႔ ေျပာတာပဲ) :) :( ။ ပထမႏွစ္ ဓာတုေဗဒတန္းခြဲ(၁)ရယ္... ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိကအတန္းရယ္ကို အတန္းပိုင္ ယူရပါတယ္။ အဲဒီ ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိက အတန္းမွာေတာ့ စာေရးစာဖတ္ ၀ါသနာပါျပီး က်မနဲ႔အတူ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္လြမ္းေ၀(ခု ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္၊ ရတီမဂၢဇင္း)က ေက်ာင္းသား ေပါ့။ ခုေတာ့ သူလည္း ဆရာျပန္ျဖစ္ေနတာမို႔ ခုေလာက္ရွိ လက္ေထာက္ကထိက ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနပလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီေတြကလည္း ယူရမပ်က္ပါပဲ..။ ဂ်ဴတီေစာင့္တဲ့ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ က်မ အိပ္ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနတာကို အေဖာ္ဆရာမေတြက ေစာင့္ ေစာင့္ေပး ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ သားက ၇လသား။ လူေကာင္အၾကီးၾကီးက အေမႏို႔ေရာ ႏို႔မႈန္႔ေရာ တြယ္တဲ့ အရြယ္။

က်မ ခမ်ာ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္နဲ႔ တကယ့္ကို ပူပံုပန္း ျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္...။ ပံုထဲမွာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ တပည့္မေလးေတြတခ်ိဳ႕နဲ႔ မိန္းထဲမွာ ေတြ႔တုန္း ရိုက္ထားတဲ့ပံု။ အဲဒီေန႔က က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိန္းထဲက စာၾကည့္တိုက္ကို Thesis ကိစၥသြားရင္း ရိုက္ထားတဲ့ပံုမို႔ ဆရာမလို ၀တ္မထားတာပါ..။ :P

အဲဒီတုန္းကဆို အလုပ္ေတြက ပိ..။ က်မ္းျပဳဖို႔က တဘက္..။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး အက္ေၾကာင္းကလည္း ေပၚလာ... ။ အိုး ရူးမသြားတာေတာင္ ကံေကာင္း..။

+++++

အဲဒီ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေျပးအလႊား ႏိုင္ၾကရပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး သင္ရိုးကိုေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲဆိုေတာ့ ဌာန အလိုက္ Notes ရိုက္ေရာင္းမယ္.. တဲ့။ အဲဒါကို ကိုင္ျပီးသင္ တခ်ိန္ တပုဒ္ႏႈန္းတဲ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ၾကေတာ့တာပဲ..။ က်မက စာတပုဒ္ကို ၂ခ်ိန္ေလာက္ ယူသင္တာ။ အမတ္ၾကီး သိဃၤသူရ္ ေက်ာက္စာအေၾကာင္း သင္ရင္.. သိဃၤသူ႔သမီးေက်ာက္စာ နဲ႔ ဖြားေစာေက်ာက္စာေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေခတ္သူ ေခတ္သားေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ပုဂံျမိဳ႕ အခင္းအက်င္း ေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေနာက္ခံ ဗမာဆိုတဲ့ စရိုက္လကၡဏာေလးေတြကို တပည့္ေတြနဲ႔ အတူ စိတ္ကူးျပီး မွန္းၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စာတေၾကာင္းစီ ဖတ္ျပ ရွင္းျပရံုနဲ႔ေတာင္ အခ်ိန္က ေလာက္ဖို႔ မလြယ္..။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ သိသိသာသာ စာမလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ ကေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ ေခတ္စားလာတာပါ..။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း စား၀တ္ေနေရးဒုကၡက ၾကီးလာၾက..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မအေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံခ်င္တဲ့ အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ လက္ခံလိုက္ရ။ ေက်ာင္းသားဘက္ကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တတ.. ဆရာဆရာမေတြဘက္ ကလည္း ေၾကာင့္ေၾကာင့္က်က်နဲ႔ပဲ က်ဴရွင္ေရစီးေၾကာင္းၾကီး တြင္က်ယ္လာလိုက္တာ..။ က်မခမ်ာလည္း ေတာင့္မထားႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ေမ်ာပါသြား ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းရက္ တခ်ိဳ႕ ညေနပိုင္းေတြမွာ က်ဴရွင္လိုက္သင္တာမ်ိဳး လုပ္လာရပါတယ္။ က်ဴရွင္ယူတာကေတာ့ က်မအတန္းက ကေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။

စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ သားအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာရယ္... ျမိဳ႕ထဲက မိဘအိမ္ သြားရတာရယ္.. စာေရးဆရာဘ၀အတြက္ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္္ ထိုင္တာေတြရယ္ကို ေ၀ပံုက် လုပ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေ၀ယ်ာ၀စၥ.. (ကေလးကိစၥကို ေယာကၡမေတြနဲ႔ ေယာက္မေလးက အခ်ိန္ျပည့္ ကူေပးေနၾကလို႔သာ ေတာ္ေသးတာပါ)။ သားက အေမကို ေမွ်ာ္တတ္တဲ့ အရြယ္လည္း ေရာက္လာ ျပီေလ။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္း ပင္ပန္း က်မက ၀တၳဳတိုေလးေတြေတာ့လည္း ေရးျဖစ္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ က်မ Thesis ေခါင္းစဥ္တင္လိုက္ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာက က်မကို ဒီတခ်ီေတာ့ အလွည့္ ေပးသားပါ..။ က်မ တင္တဲ့ "အလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ သီခ်င္းမ်ားကို ရသစာေပရႈေထာင့္မွ ေလ့လာျခင္း.." ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတိုင္း အတိအက် မရေပမဲ့ "အလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ ဘ၀ႏွင့္ ဂီတစာေပ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတာ့ က်လာပါတယ္။ (ျမန္မာစာမွာက Thesis ေခါင္းစဥ္တင္ရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က်ဖို႔ မေသခ်ာတတ္လို႔ပါ.. ဘယ္လိုထံုးစံလဲေတာ့ မသိ)။ က်မက ကံေကာင္းခ်င္ ေတာ့ ဆရာေအး (ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)က အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးလိုက္လို႔ပါပဲ။ ပိုျပီး ကံေကာင္းတာက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ရွိတဲ့အျပင္ တပည့္အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ သက္ညွာ တတ္တဲ့ ဆရာ ဦးညြန္႔ေသာင္းက Supervisor ျဖစ္လာလို႔ပါပဲ..။ အဲဒီအခါ Thesis ေရးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ၾကံဳရတတ္တဲ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးပူပန္ရမႈေတြ အခက္အခဲေတြကို က်မ သိပ္မၾကံဳရေတာ့ ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ၁၉၉၂ ကေန ၁၉၉၄ အထိ ၂ႏွစ္အတြင္း Thesis အျပီး ေရးရန္... ေပါ့။

+++++

လိႈင္ျမသီလာရဲ႕ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္အစ ၉၁ေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြကေတာ့ က်မအတြက္ ပင္ပန္းေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေနရတဲ့ ရက္ေတြပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္မွာ က်မရဲ႕ ဘူမိက ေမ်ာက္ကေလး ေတြကလည္း ဒုတိယႏွစ္ကို ညေနပိုင္းတက္ရတာမို႔ က်မ ေကာ္ရစ္ဒါ ဂ်ဴတီ က်ျပီဆို သူတို႔လည္း အတန္းအားတာနဲ႔ ၾကံဳျပီဆိုရင္ ကင္တီးသြားဖို႔ လာေခၚေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ဂ်ဴတီေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုရင္ က်မ တာ၀န္က်တဲ့ ခံုတန္းမွာ ဧည့္သည္ေတြမျပတ္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက လိႈင္မွာ က်မနဲ႔ ကင္တီး လာ လာ ထိုင္တတ္တဲ့သူေတြက RIT ကေန လာၾကတဲ့... ငထက္ (ကဗ်ာေရးတဲ့ တင္မင္းထက္)... သူရ(ကဗ်ာေရးတဲ့ သားမႊန္း) နဲ႔ ေဇာ္ၾကီး(ခ်ိဳတူးေဇာ္-စတုတၳႏွစ္ျမိဳ႕ျပ ေက်ာင္းသူရိုက္တဲ့ ဒါရိုက္တာ)ရယ္... ဗလ(ဗိသုကာ) ရယ္... တခါတေလ ေမာင္အံ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့ ေမာင္နႏၵ) ပါပါလာတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ကေန လာ လာ လည္တတ္တာက မင္းခိုက္စိုးစန္၊ လိႈင္မွာ ေက်ာင္းတက္ ေနၾကတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ဧထက္.. ရွင္ေဒ၀ီနဲ႔ ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း ကဗ်ာအုပ္စုေတြ..၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေတြ စေရးေနျပီျဖစ္တဲ့ လူပန္႔ငယ္...။ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြကေတာင္ ေျပာယူရတယ္။ ငါတို႔ကိုလည္း အခ်ိန္ေပးပါဦးတဲ့။

ေက်ာင္းမွာလည္း အားကစားပြဲေတြနဲ႔...။ က်မ မိန္းဘက္ေတာင္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲဒီ ၁၉၉၁ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔မွာေတာ့ အန္တီစုအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆုကို သားႏွစ္ေယာက္က ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံ အေမရဲ႕ ကိုယ္စားအျဖစ္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုျမိဳ႔မွာ လက္ခံယူေနတဲ့အခ်ိန္..။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲမွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြကို အျမဲ ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ထင္သလို ေက်ာင္းသား ေတြက တရားမွ်တမႈနဲ႔ လြတ္လပ္မႈေတြအတြက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနတတ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔ကစတဲ့ ဆႏၵျပမႈက ဒီဇင္ဘာ၁၁ရက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္ဖမ္းမွပဲ ရပ္သြားခဲ့တာပါ။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ အန္တီစုေရးတဲ့ Freedom from Fear စာအုပ္ကို Penguin စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္)။

ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ အမႈနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္ေတြမွာ ၀င္ဖမ္းတာ အေယာက္ ၂၅၀ေက်ာ္ပါသြားျပီး ဒဂံုေဆာင္မွာ ေနတဲ့ Geology က ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္အဖမ္းမွာေတာ့ အေယာက္ ၅၀ေက်ာ္အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်မသား ေနလင္းအပါအ၀င္ Geology က ေက်ာင္းသား ၁၀ေယာက္ေလာက္ဟာလည္း ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ အမိန္႔ခ် ခံခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပဲ စာေရးဆရာမ ခက္မာလည္း အဖမ္းခံရ.. ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္၂၀ဆိုျပီး အမိန္႔ခ်ခံခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈကို ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက 10D လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မျပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြေပါ့ ........................ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ပိတ္သြားရျပန္ပါေတာ့တယ္။

+++++