ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁၇)

၁၉၉၁ ေမက ျပန္စတဲ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ စစ္အစိုးရက ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ နဂိုပံုမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ ေပ်ာ္ရႊင္လည္ပတ္ေနသေယာင္ေယာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သားပါ။ ဒါေပမဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ေက်ာင္း၀င္း လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီ ထိုင္ေနရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အင္အား တိုးျမွင့္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း ဆိုသူမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈေတြေအာက္မွာ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဟာ မလံုျခံဳေတာ့တာကို ေတြ႔ေနရပါ တယ္။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ကေတာ့ အပင္ပန္းဆံုးကာလေတြပါပဲ..။ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီဆိုတာလည္း ရွိရဲ႕။ ဆရာမတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားအေယာက္၂၀စီကို ဘာမွ ဆူဆူပူပူ မရွိေအာင္ တာ၀န္ယူ အာမခံ ထိန္းရမယ္ဆိုတဲ့ guardianship ဆိုတာလည္း လုပ္ရရဲ႕။ အတန္းေတြ အေျပးအလႊား၀င္.. က်ဴတိုရီယယ္ေတြ အေျပးအလႊားစစ္.. အမွတ္ေတြလည္း အေျပးအလႊား ထည့္ရေသး။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။

(မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ က်ဴတာေတြရဲ႕ လစာက ၁၂၀၀..။ သားအတြက္ ႏို႔မႈန္႔က တဗူး ၃၅၀...။ ေမာင္ထူးျမတ္က တစ္လကို အနည္းဆံုး ၄ဗူးေလာက္ ပံုမွန္ ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္)။ က်မရဲ႕ အလုပ္တာ၀န္ခ်ိန္ စုစုေပါင္းက မနက္ ၈နာရီကေန စလိုက္တာ ညေန ၅နာရီအထိ.. ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ ေတာက္ေလွ်ာက္..။ အဲဒီ လစာေလးနဲ႔ က်မတို႔ အဆင္းရဲခံျပီး လုပ္ခဲ့ၾကရတာ.. မတန္တဆ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ က်မက သားကေလး ေတာင္ ၂လသားမရွိခင္ အဲလို လုပ္ရတာမို႔ ပင္ပန္းၾကီးလွတာပါပဲ။ အဲဒီ ခံစားခ်က္ေလးကို ၀တၳဳ ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးတယ္။

အဲဒီလို ကာလမွာပဲ ဘူမိေဗဒတန္းကို က်မ တာ၀န္ယူရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒတန္း ဆိုတာက ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာေတာ့ ေတာ္တဲ့ကေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့ ေမဂ်ာတခုထဲမွာ ပါတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေျပာခဲ့သလိုပဲ မိန္းကေလးကို ေယာက်္ားေလးအေရအတြက္ရဲ႕ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေခၚတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ မာေက်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြသာ ဘူမိကို ေရာက္တယ္ေပါ့။ က်မက အဲလို ေတာ္တဲ့ အတန္းကို စာသင္ရတာမ်ိဳး ၾကိဳက္ပါတယ္။ တခုပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက ဌာနက စီနီယာမ်ားက ဘူမိတန္းက ကေလးေတြေၾကာင့္ ဆရာမတခ်ိဳ႕ ငိုရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာၾကတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ အဲလို စိန္ေခၚခ်က္ ရွိတာမ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္။

(တကယ္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာေျပာတာလည္း ပါတာပါ.. ဌာနမွာဆို စီနီယာတခ်ိဳ႕က က်မကို ၾကည့္မရဘူး။ က်မက စြာတယ္ေပါ့.. ဒီေတာ့့ က်မယူရမယ့္အတန္းကို ဆိုးတယ္လို႔ က်မစိတ္ညစ္သြားေအာင္ သာသာထိုးထိုးေျပာတာမ်ိဳး :P ။ နည္းနည္းပိုဆိုးတာက က်မကို ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ မတူဘူးလို႔ သူတို႔က အျမဲ အျပစ္တင္တယ္။ အဓိ္ကျပႆနာက က်မက ဆရာမအလုပ္၀င္ကာစတုန္းက ဆရာမအက်ႌေပၚမွာ ကုတ္အက်ႌ ေလးတထည္ ထပ္ ထပ္ ၀တ္တတ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခါးတို ဗမာအက်ႌ၀တ္ရတာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳလို႔။ ခါးသားၾကီးေပၚေပၚေနတာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္တခုက က်မက ထမီတိုတို ၀တ္လို႔။ အဲဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ က်မလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္ နည္းနည္း ကားျပီး ျမန္ျမန္လည္း ေလွ်ာက္တတ္ေတာ့ ထမီရွည္ရင္ ထမီစတရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔မို႔ ခပ္တိုတို၀တ္တာ။ အဲဒါလည္း လူၾကီးေတြက သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက က်မက သိပ္ကန္႔လန္႔တိုက္တယ္လို႔ သူတို႔က ထင္ၾကတယ္။ ဥပမာ ေက်ာင္းသားေတြကို Roll sheet ယူရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို က်မက မလိုဘူးလို႔ ထင္တယ္။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ အဲလို လုပ္စရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔အတန္းက တက္မွျဖစ္မယ့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အတန္းလို႔ ထင္ရင္ တက္မွာပဲလို႔ က်မက ျငင္းတတ္တယ္.. အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့)။

ဒီလိုနဲ႔ အတန္းယူရမယ့္ မနက္မွာ က်မယူရမယ့္ ပထမႏွစ္တန္းခြဲကို အသြားမွာ အတန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ရွိေနတဲ့ ဌာနကို အရင္၀င္သြားပါတယ္။ ဌာနကို အသြား က်မ၀င္ရမယ့္အတန္းဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တခန္းလံုး ေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ရွိေနတာ ေတြ႔ပါတယ္။ ဆူဆူညံညံေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒရဲ႕ ဌာနမွဴးက က်မတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ေခၚတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ထင္(စာေရးဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕သား)... ပါ။ ဆရာက ပိန္ပိန္ေသးေသးညွက္ညွက္ေလး။ (ခုေတာ့ ဆံုးရွာျပီ)။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴဒိုခါးပတ္နက္ ရထားတာတဲ့ဗ်.. (တကယ္ပဲလား.. ေနာက္တာလားေတာ့ မေသခ်ာ... ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဆရာက တကၠသိုလ္မ်ား ဂ်ဴဒိုအသင္းရဲ႕ ဥကၠဌ)။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ခ်စ္လည္းခ်စ္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ၾကတယ္။

က်မ ဘူမိေဗဒဌာနထဲ၀င္သြားေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က "ေဒၚျငိမ္း ေက်ာင္းသားစာရင္း လာယူတာလား" တဲ့..။ "ဟုတ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့... "ျပီးရင္ က်ေနာ္ ဌာနမွာ လာေပးမယ္..." တဲ့။ "ဆရာကလည္း က်မ ကူးသြားပါ့မယ္.." ဆိုေတာ့ "ေနပါေစ.. က်ေနာ္ တေယာက္ကူးခိုင္းထားျပီ.. လူဆိုးစာရင္းေရာပါတယ္.. ဟဲဟဲ.." တဲ့။ က်မက "ဒါဆိုလည္း လူဆိုးထိန္းလုပ္ရတာေပါ့ ဆရာရယ္"လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဆရာက "က်ေနာ့ ေမ်ာက္ေတြက အဲလိုဆိုးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ေယာက်္ားေလးမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေသာင္းက်န္းတာေပါ့.." တဲ့။ ဆရာ့ေလသံက ကိုယ့္သားသမီးဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္တတ္တဲ့ မိဘရဲ႕ အသံမ်ိဳး။ က်မျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. "ဆရာရယ္.. က်မ အဆင္ေျပမွာပါ.." လို႔။ ဆရာက "အမေလး... ယံုပါတယ္ ေဒၚျငိမ္းရယ္.." တဲ့။ တကယ္ပဲ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာက ဘူမိေဗဒေဘာလီေဘာပြဲေတြ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြ ရွိျပီဆိုရင္ "ေဒၚျငိမ္း.. ခဗ်ားေမ်ာက္ေတြကို လာကူထိန္းေပးဗ်ာ .." လို႔ ဌာနမွာ လာ လာ ေခၚတာ။ ကေလးေတြ တျခားေမဂ်ာက ကေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာေပၚလို႔ ရံုးခန္းေရာက္လည္း က်မက ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ ပါေသးတာေလ...။ အဲလိုနဲ႔ ဆရာ မကြယ္လြန္ခင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းအထိ ဆရာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ရင္ က်မကို ဘူမိေဗဒမိသားစု၀င္တေယာက္လိုပဲ သူ႔တပည့္ေဟာင္းေတြ အေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ ေတြ႔ေသးလား.. ဘယ္သူ႔သတင္းၾကားေသးလား..နဲ႔။ က်မနဲ႔ ေျပာမကုန္.. ေမးမကုန္ ရွိေတာ့တာ။

တကယ္တမ္း ဘူမိေဗဒတန္း၀င္ျပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဆူဆူညံညံ အသံေတြမၾကားရဘဲ ျငိမ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔လို႔ေတာင္ အံ့ၾသသြားရပါေသးတယ္။ ကေလးေတြဆိုလို႔ ေျပာရရင္ အရပ္ရွည္ရွည္ အေကာင္ၾကီးၾကီးေတြေတာင္ မ်ားေသးတာ။ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြကလည္း က်မကို အကဲခတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ။ တခန္းလံုးျပည့္က ေယာက်္ားေလးေတြ။ မိန္းကေလးေတြက အေယာက္ ၂၀တည္း ရွိတာမို႔ ေရွ႕ဆံုးက ၂တန္းမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ ကုန္ျပီ။ အလယ္တန္းနားက ေနရာလြတ္မွာ ၀င္၀င္ထိုင္တတ္တဲ့ မိန္းကေလး ၄ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီ ၄ေယာက္လံုးက သိသိသာသာ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ...။ သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ မိုးခ်ိဳသင္းေလး နဲ႔ အေပါင္းအပါတစုေပါ့.. :) ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ အဲဒီ က်မနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပထမေန႔မွာကတည္းက သူတို႔ေလးေတြက က်မစာသင္တဲ့အေပၚ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ စိတ္၀င္တစား တုံ႔ျပန္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဌာနကိုလာေတာ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း လူဆိုးစာရင္း.. က်မကို ျပတယ္။ က်မက "သူတို႔က ဘယ္လိုဆိုးသလဲဆရာ" လို႔ ေမးေတာ့ ဆရာက ရယ္ျပီး "အေမးအျမန္း ထူတာ အတြန္႔တက္တာပါ..." တဲ့။ "အမေလး... ဒီေလာက္မ်ားေတာ့" လို႔ က်မ ျပန္ေျပာျဖစ္ ခဲ့ေသး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာေတြကေတာ့ အဲလို ေက်ာင္းသားမိ်ဳးေတြကို မၾကိဳက္တာ က်မလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဘူမိက ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ တခါ ပတ္ခ်ာရိုက္ဖူးတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က အကၡရာစဥ္စံနစ္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဗ်ည္းတြဲ တူေတြ စဥ္ရာကေန ဗ်ည္းအုပ္စုတူ စဥ္တဲ့ စနစ္ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ က်မတို႔ ဆရာအငယ္ေတြ ပတ္ခ်ာရိုက္ကုန္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ခ်ိန္လည္း မရွိ။ သိပ္လည္း နားမလည္ေသး။ အဲလိုနဲ႔ ဘူမိတန္းက အေမးအျမန္းထူတဲ့ ကေလးေတြၾကားထဲ က်မ တခါတေလမွာ ပတ္ခ်ာလည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက အေျဖရတာ က်မထက္ေတာင္ ျမန္ေသး။ ေနာက္ဆံုး ကေလးေတြက ရျပီ ဆရာမ.. ေနာက္မွ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ ေနာ္... စိတ္မပူနဲ႔... လို႔ ျပန္ေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။

သူတို႔ဆီက အတန္းအျပီးမွာ ေနာက္အတန္းဆက္တိုက္ မရွိတာမို႔ သူတို႔ စာသင္ခ်ိန္ျပီးျပီဆိုရင္ အတန္းထဲကေန တအုပ္ၾကီး က်မနဲ႔အတူ လိုက္ထြက္လာျပီး ကင္တီးထိုင္ၾကတာပါပဲ။ တခါတေလ... သင္ခန္းစာထဲက ေဆြးေႏြးစရာေတြ ကင္တီးမွာ ဆက္ေျပာၾက..။ ဥပမာ... သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္စကားေျပ သင္ျပီး ထြက္လာတဲ့ေန႔ဆို မြန္ျမန္မာစစ္ပြဲ ကိစၥ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး..။ တခါတေလေတာ့ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း။ တခါတေလ သူတို႔ ႏွလံုးသားေရးရာေတြအေၾကာင္း။ သူတို႔က ေမာင္ထူးျမတ္အေဖနဲ႔ကလည္း ခင္ၾကေတာ့ တခါတေလ အိမ္ထိ လိုက္လည္ၾကေပါ့။ က်မနဲ႔ ကင္တီးအတူထိုင္ေနက် ပံုမွန္တအုပ္စု ရွိေနတဲ့အထိေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နယ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ကေလးေတြက မိဘနဲ႔ ေ၀းေနတာမို႔ က်မနဲ႔ ပို နီးနီးေနတယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ထြန္းထြန္းျမင့္(လပြတၱာကပါ.. ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီလို႔ ၾကားတာပဲ)က စိတ္အေပ်ာ့ဆံုး။ က်မကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အားကိုးတယ္။ သူက စေခၚတာ က်မကို အေမ...လို႔။ (အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ ဘူမိေတြထိ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက က်မကို အေမ... လို႔ လိုက္ေခၚၾကေတာ့တာ့)။ အဲဒီ က်မနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ အသက္သိပ္မကြာပါဘူးဆိုတဲ့.. အင္မတန္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့.. က်မနဲ႔ ကင္တီးအတူထိုင္ဖက္ ေယာက်္ားေလး ေတြကပဲ စာေမးပြဲအျပီး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ျမန္မာစာဌာန က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ျပီး က်မကို ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကတာ။ က်မ ခု ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္လည္မိတုန္းပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကေလးေတြ ကန္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုေပးရင္း ငိုခဲ့ရတာပဲ။ (အဲဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြကို အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရဖူးလို႔လည္း ၂၀၀၃မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္ျပီး က်မ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့ေလ)။

လိႈင္မွာ တခိ်ဳ႕ဆရာမေတြကဆိုရင္ က်မကို ဘူမိေဗဒဌာနကလို႔ ထင္တာေတာင္ ရွိေသးတာ။ က်မက ဘူမိေဗဒက ေဘာလီေဘာပြဲေတြ.. ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြမွာ အျမဲ အသည္းအသန္ ေအာ္ဟစ္ အားေပး ေနတတ္လို႔ေလ။ (စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတာက က်မသင္ခဲ့ရတဲ့ ၄ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဘူမိေဗဒတန္းေတြထဲက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ ၃ေယာက္က လူ႕ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီထဲမွာ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုးရဲ႕ တဦးတည္းေသာအငယ္ဆံုးသား၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုးေလးလည္း ပါတာေပါ့။ ဥာဏ္မိုးက က်မရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ သင္ရတဲ့ ဘူမိတန္းက တပည့္ေပါ့.. က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ကေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္..)။

မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ အဲဒီ ၉၁ဘူမိတန္းထဲမွာ မိုးသြင္သြင္ကလည္း က်မနဲ႔ အနီးဆံုးကေလးတေယာက္ေပါ့။ (သူလည္း ဆံုးရွာျပီ)။ သူ႔ကို က်မက မိုးမိုးလို႔ ေခၚတယ္။ မိုးမိုးက စာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ မိုးမိုးက ေခၚလာျပီးေတြ႔ေပးလို႔ "သုမွဴးျငိမ္း" ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးေနတဲ့ သမီးေလးတေယာက္လည္း က်မ ေကာက္ရဖူးတယ္..။ က်မရဲ႕ တကယ့္ သမီးနဲ႔ အေမလို သူနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာ၊ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ.. တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္။

အဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းျပင္ပေလာကကေန က်မဆီ လာ လာ လည္တဲ့ က်မမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ပါ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ခင္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိသလိုပဲ တျခားေက်ာင္းကေန လာလာလည္တဲ့ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း က်မနဲ႔ တသားတည္း ခင္သြားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက သူတို႔ရဲ႕ RIT က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း က်မအတန္းထဲ ၀င္ထိုင္.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင္.. ကဗ်ာစာအုပ္ တူတူ ထုတ္ၾက... သူတို႔က တီခ်ယ္ၾကီးလို႔ က်မကို ေခၚ။ ဆိုေတာ့ အဲဒီကေလးေတြကို သူမ်ားနဲ႔ က်မ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရရင္ ခြက်ေရာ.. တပည့္လို႔လည္းေျပာမရ.. သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္။ ဟဲဟဲ.. အဲဒီေတာ့ က်မက အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းျပီး က်မရဲ႕ ကေလးေတြလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရေတာ့တာပဲ.. (ဟုတ္တယ္မို႔လား.. ငထက္ေရ..)။

အဲဒီႏွစ္က ဘူမိေဗဒ ကေလးေတြမွာ ထူးျခားတာက စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတာ။ ေနာက္ က်မလုပ္သက္တေလွ်ာက္ မွတ္မွတ္သားသားရွိရတဲ့ တပည့္ကေလးေတြကို အဲဒီႏွစ္ ဘူမိတန္းကေန စဆံုရတာ။ ေနလင္း.. တြတ္ပီ.. မိုးဇက္.. ေဇာ္မိုးျမင့္.. မိုးသြင္သြင္.. ထြန္းထြန္းျမင့္.. ထူးျမတ္.. ေဇာ္မင္းေအး... သီဟေဇာ္... ခ်ိဳသင္း.. ႏိုင္ႏိုင္... မိေခ်ာ... ထားထား... ေအမီ... သႏၱာ...။ တခ်ိဳ႕လည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ေနျပီ။ တခ်ိဳ႕ ခုခ်ိန္ထိ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေသး။ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ ဆရာဆရာမျပန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းထဲမွာေတြ႔ၾကရင္ သူတို႔က က်မကို ခုထိ ရိုရိုေသေသရွိတုန္း.. သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြပါ။ (အဲဒီႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ ေက်ာင္း ဆက္မတက္ေတာ့လို႔ တပည့္မျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားက မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ ေပါ့ .. ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ က်မ ေတြ႔ျပီး ခင္သြားေတာ့ေတာင္ သူက က်မကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆရာမ.. ဂ်ီေအာ္ေလာ္ဂ်ီရဲ႕ ဆရာမအေနနဲ႔ ဆက္ဆံတာ)။ အဲဒီ ၉၁ကေန ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ ဘူမိတန္းေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ၀င္သင္ရတာ စလိုက္တာ ၉၅ ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ..။ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာလည္း ဘူမိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာ အပံုေပါ့။

တခု စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက အဲဒီတုန္းက က်မက အသက္ ၂၆.. သူတို႔ေလးေတြက ၁၉.. ၂၀..။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ က်မက အသက္ ၆ႏွစ္ေက်ာ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ပဲ ကြာတာမို႔ တခ်ိဳ႕က က်မနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြၾကားက သံေယာဇဥ္ကို နားမလည္တာပါပဲ။ ဒါကို က်မက ဂရုမစိုက္တတ္ေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ တပည့္ၾကားက မိသားစုဆန္တဲ့ ေမတၱာတရားဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္တတ္ၾကေစခ်င္တာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ေလးေတြအေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ (က်မဆိုးတာတခုကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြကို မေျပာဘဲ သူတို႔နာမည္ရင္းေတြနဲ႔ ေရးခဲ့တာ.. သူတို႔ခမ်ာ ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး)။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီ ၀တၳဳေလး ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မအနားက ဆရာဆရာမေတြက က်မ ရည္ရြြယ္တာကို နားလည္ျပီး က်မရဲ႕ ေမ်ာက္ကေလးေတြကို သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ အခု အဲဒီ၀တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီ ၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တဲ့ အတန္းက စာသင္ခ်ိန္ ၂လတည္းရျပီး ဇူလိုင္လမွာ စာေမးပြဲ စစ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီ ႏွစ္လတာကေလးသာ စာသင္လိုက္ရေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ တသက္လံုး အဲဒီ ကေလးေတြနဲ႔ က်မ ဆက္စပ္ေနခဲ့ၾကတာ ၁၇ႏွစ္ရွိျပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ ဆရာတပည့္ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး တန္ဖိုးရွိမႈတခုလို႔ က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။

၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြက ဒီဇင္ဘာလထိသာ ခံလိုက္ျပီး ထပ္ျဖစ္လာတဲ့ အန္တီစု ႏိုဗယ္ဆုရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ျပန္ပိတ္လိုက္ရျပန္ေပမဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

+++++

အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ

အေမ
က်ြန္ေတာ္ ကႏၱာရ မုိးေရတစ္စက္ ေသာက္မိခဲ့ျပီ။
သား - ေနလင္း

ထုိစာကို သားေနလင္း၏လက္ေရးျဖင့္ ဖတ္လုိက္ရေသာအခါမွာ မ်က္ရည္တုိ႔ပင္ လည္လာခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... သားေနလင္း၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ခံစားရတာကုိပဲ က်မက ေက်နပ္သြားခဲ့ျပီ။ ေတြ႔ရင္ ဆူပစ္လုိက္ဖုိ႔ေတြးထားသမွ်တုိ႔ ေပ်ာက္ကာ “ဒါမ်ဳိးေတာ့ အေတာ္ တတ္တဲ႔ ေကာင္ေလး” ဟု ေရရြတ္ကာ သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။

ၾကည္႔စမ္း... ဒါဟာ အေမပဲမဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္... အဲဒီသားရဲ႕ အေမအရင္းကေရာ ဘယ္လုိ ခံစားေနမလဲ...။ အဲသလုိပဲ... က်မေမြးထားရတဲ့ သားအရင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေကာ က်မ ဘယ္လုိ ခံစားလိမ္႔မလဲ...။ ဒါေပမဲ့... ေသခ်ာတာကေတာ႔ က်မက ခြင္႔လႊတ္အားၾကီးတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းပင္။

+++++

က်မသည္ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ခြတ္မလႊတ္ႏိုင္ျခင္း မ်ားျပားသေလာက္... လူငယ္မ်ား ကေလးမ်ားႏွင္႔ ပတ္သတ္လွ်င္မူ ခြင္႔လႊတ္လြယ္လြန္းသူ ခြင္႔လြတ္ႏိုင္လြန္းသူသာ ျဖစ္ပါသည္။

က်မ၏ေမာင္ႏွမအပါအဝင္ က်မ၏ရင္ေသြး သားကေလးႏွင့္တကြ က်မ၏တပည္႔မ်ားအားလုံးကုိ က်မ အျမဲတမ္း ခြင္႔လႊတ္လြယ္ခဲ့သည္။ က်မ၏ လက္ေအာက္ငယ္သားေလးမ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မည္ကုိ က်မ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ “ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရဲ႕ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး... ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အေကာင္းကုိ ညႊန္ျပရသလုိပဲ စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း တင္းက်ပ္ တိက်ရတယ္”ဟု ေျပာဖူးသည္။

က်မကေတာ့ ကေလးေတြကို ေခ်ာ႔ေျပာရတာပဲ သေဘာက်သည္။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ က်မကုိ က်မ၏ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ တပည္႔မ်ားက ခ်စ္ခင္ၾက၏။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အခ်စ္ခံရဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ က်မကုိယ္တုိင္ကုိက ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေဖးေဖးမမ အေျပာခံရတာကို သေဘာ က်ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ႔ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္လြယ္ေမြးရသည္႔ သားကုိ ခ်စ္ခဲ့ရျပီး ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ က်မ က်မ၏တပည္႔မ်ားကုိ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ေမြးရေသာ သားသမီးမ်ားလုိ သေဘာထားကာ ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကလည္း က်မ၏ခြင့္လြတ္ႏိုင္စြမ္းအားကုိ ပုိမ်ားေစခဲ့တာျဖစ္သည္ဟု က်မက ယူဆသည္။

သားကေလးႏွစ္လသားမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်မ ယူရသည့္ အတန္းက ဘူမိေဗဒ ပထမႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ေယာက်ာ္းေလး ဦးေရ၂ဝဝ၊ မိန္းကေလးဦးေရ ၂၅ ေယာက္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားေသာ ေမဂ်ာမုိ႔ ခပ္ဆုိးဆုိးကိုင္တြယ္ရမည္ဟု အားလုံးက မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ အတန္း လည္း ျဖစ္သည္။ က်မကေတာ့ က်မေရွ႕မွာထုိင္ေနၾကေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ထြားထြားၾကီးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာက်ေတာ႔ ႏုႏုကေလးသာရွိၾကေသာ တပည္႔မ်ားကို ၾကည္႔ကာ... က်မ၏ သုံးလသား သားကေလးႏွင့္ ထပ္တူပင္ ျမင္ေနမိသည္။ တကယ္လည္း ကေလးေတြလုိ ေပ်ာ္ရႊင္လြယ္ကာ... တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကေသာ အျပစ္ကင္းသည္႔ လူငယ္ေလးေတြပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွင့္ က်မက အဆင္ေျပလြယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကို က်မက သားသမီးလုိ သေဘာထား၏။ သူတုိ႔ကလည္း က်မကို အေမလုိ သေဘာထား၏ ။

အဲသည္႔စာသင္ႏွစ္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ က်မႏွင္႔ ထုိဘူမိေဗဒ ကေလးမ်ားႏွင့္ တသားတည္းက်ကာ ထုိစဥ္က က်မ၏ လုပ္သက္ ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း အဆင္ေျပဆုံး... ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆုံး စာသင္ႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။

+++++

က်မ၏ဆရာမ ဘဝတသက္တာ အမွတ္တရ တပည္႔သားသမီးမ်ားစြာရွိသည္႔အထဲမွာေတာ႔ သားေနလင္းက အထင္ရွားဆုံး စာရင္းထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ က်မကုိက လိမ္မာေသာ ကေလးထက္ ဆုိးသည္ဆုိေသာကေလးေတြကို အမွတ္တရရွိမိတာလည္း ပါပါလိမ္႔မည္။ သားေနလင္းကုိ ဆုိး သည္ဟုေျပာၾကေတာ႔ က်မမွာ သူ႔ကို ဆက္ဆံဖုိ႔ အေတာ္အားတင္းခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးသည္ ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မရဲ့သားေနလင္းက လူငယ္ပီပီ မဟုတ္မခံ၊ မွန္တာေျပာ၊ လြတ္လပ္ ေပါ႔ပါး၊ ထက္ျမက္ တက္ၾကြ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္ျပီး တဘက္မွာေတာ့ လူၾကီးသူမကုိ ရုိေသရ ေကာင္းမွန္း သိေသာ၊ နာခံတတ္ေသာ၊ သူ႔အမွားကုိ သူတာဝန္ယူ တတ္ေသာ အရည္အခ်င္းရိွသည္႔ ကေလးသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သိုေပမဲ့ အမွန္တရားကုိက ခါးသက္သည္မုိ႔ သားေနလင္းကုိ ဆုိးသည္ဟု အလြယ္တကူ အမည္တပ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

က်မကေတာ႔ ေမတၱာေပးျခင္းျဖင္႔ ေမတၱာသာျပန္ရႏိုင္သည္ကုိ ယုံၾကည္လွသူသာ ျဖစ္ပါသည္ ။

+++++

အဲသည္႔ႏွစ္မွာေတာ့ျဖင့္ က်မက သားဆုိးေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့သည္ဟုပင္ ဆုိရပါမည္။ တကယ္စစ္စစ္မွာေတာ႔ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထက္ျမက္သည္႔ ကေလးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဲသည္႔ထဲမွာမွ က်မအေပၚခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ၊ က်မဆုံးမသမွ်ကို ခြန္းတုံ႔မျပန္ နာခံတက္ေသာ က်မဆဲဆုိသမွ် မနာဘဲ ရယ္ေနတတ္ေသာ၊ တခါတရံ က်မ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္သည္႔ အေရးအရာျပႆနာ တုိ႔ကိုပင္ ကူညီစဥ္းစားေပးတတ္ေသာ၊ က်မသေဘာက် စာဖတ္နာေသာ သားေနလင္းကုိေတာ႔ က်မကုိယ္တုိင္က ေမြးထုတ္ထားရေသာ သားလုိပဲ ျမင္ခဲ့သည္ ။

က်မ ကေလးေတြ မူးလုိ႔... ဖဲရႈံးလုိ႔... အသည္းကြဲလုိ႔... ဘာျဖစ္လုိ႔ ညာျဖစ္လုိ႔ေတြအေပၚ က်မပူပန္လုိ႔ ။ ကုိယ္တုိင္မျမင္ဖူးေသာ သူ႔အေမႏွင့္ထပ္တူ ကုိယ္ခ်င္းစာ ခံစားခဲ့၏ ။

အဲသည္႔ႏွစ္မွာပဲ... ေက်ာ္သီဟ၊ ေဇာ္မုိးျမင္႔၊ မုိးဇက္၊ ထြန္းထြန္းျမင္႔၊ မုိးသြင္သြင္ တုိ႔လုိ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ထူးျခားသည္႔ ကေလးေတြကုိလည္း က်မက က်မသားႏွင့္ထပ္တူ ျမင္ခဲ့တာပါပဲ ။

ေက်ာ္သီဟက်ေတာ႔ လူၾကီးေလးလုိ စကားေျပာတတ္လုိ႔

ေဇာ္မုိးျမင္႔က်ေတာ႔ ရုိးရွင္းလုိ႔

မုိးဇက္က်ေတာ႔ က်မကုိ အျမဲတခုတ္တရ ႏႈတ္ဆက္တတ္လုိ႔

ထြန္းထြန္းျမင္႔က်ေတာ့ ခြၽဲတတ္လုိ႔

မုိးသြင္သြင္က်ေတာ႔ အေနရွင္းသေလာက္... က်မကိုေတာ႔ အထူးခ်စ္ခင္ေလးစားကာ ရုိေသလုိ႔... အမ်ားၾကီးပါပဲ... ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ အေနေအးျပီး က်မနဲ႔ေဝးေသာ္လည္း က်မအေပၚ ဂါရဝရွိေသာ ကေလးေတြကိုလည္း က်မ အျမဲ အမွတ္ရပါသည္။

အဲသည္ကေလးေတြ ပထမႏွစ္ေအာင္ျပီး... ဒုတိယႏွစ္... တတိယႏွစ္... ေနာက္ဆုံးႏွစ္...။

က်မဘဝတေလွ်ာက္မွာေတာ႔ ပထမႏွစ္ျပီးသြားလွ်င္ ထုိပထမႏွစ္တုန္းကဆရာမကုိ ေမ႔ပစ္လုိက္ တတ္ေသာ တပည္႔မ်ား၊ ေမ႔မသြားလွ်င္ေသာ္မွ အလွမ္း ေဝးသြားေသာ တပည္႔မ်ားသာ ေတြ႔ခဲ့၏ ။

ခု ဘူမိေဗဒ(၁၉၈၈-၉၃) ကေလးမ်ားကေတာ႔ သူတုိ႔ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ေရာက္... က်မထံ အလည္လာမပ်က္။ မုန္႔အတူစားဖုိ႔ မေမ႔မေလ်ာ႔ ေခၚမပ်က္။ ျပီးေတာ့ က်မခ်စ္ေသာသားမ်ားက က်မကို အေမတဲ့ ။

အသက္သုံးဆယ္ပင္မျပည္႔ခ်င္ေသးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ ကုိယ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ထက္ ပို မငယ္ေသာလူငယ္မ်ား၏ အေမတစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ ကုိယ္႔ထက္ ဘယ္ေလာက္မွ မငယ္လွေသာ လူငယ္မ်ား၏အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းအေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားမလဲ... က်မ မေတြးတတ္ပါ ။

က်မကေတာ့ အဲဒီလို အေမျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ မ်က္လုံးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္ ။

+++++

သူတုိ႔ကေလးေတြက က်ီးကန္းေတြလုိပဲ ညီညြတ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ထိလုိ႔ကေတာ႔ ဝုိင္း ‘အာ ’လုိ႔ မဆုံးၾကေတာ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ျဖင္႔ ရက္စက္ရုိင္းစုိင္းလြယ္ၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကျပန္။ ျပီးေတာ႔ လုိအပ္လွ်င္ ေျဖရွင္းရဲေသာ သတၱိေတာ႔လည္း ရွိၾက၏။ သူတုိ႔က ‘က်ေနာ္တုိ႔က ဆုိးတာပါ အေမရ... မုိက္ရုိင္းတာမဟုတ္ဘူး’ ဟုလည္း ေျပာတတ္၏ ။ က်မကေတာ႔

သားေယာက်္ားေလးဆုိတာ ထက္ျမက္ရမယ္.. ရဲရင္႔ရမယ္.. အမွန္တရားကုိပဲ ေရြးရမယ္.. လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးရမယ္.. ေလာကမွာ အားလုံးကုိ သိထား ၾကဳံထားဖူးရမယ္ဟု ခံယူထားသူမုိ႔ သားေတြကို ေထာက္ခံတာပါပဲ။ က်မကေတာ႔ က်မသားကုိပင္... သိပ္ မခ်ဳပ္ခ်ယ္(မထိန္းခ်ဳပ္)ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကီးျပင္းေစသူ ျဖစ္ပါသည္။ ျပီးေတာ႔ “ဆုိိးတဲ့ကေလးဟာ တခ်ိန္မွာ လိမ္မာဖုိ႔ပဲရွိေတာ႔တယ္” တေလွ်ာက္လုံး လိမ္မာတဲ့ ကေလးသာ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိးမလဲ ပူရျပီးေတာ့ မေတြ႔ဘူး မႈးျမစ္ထင္မွာစုိးရတယ္" ဟု က်မက ယုံၾကည္ျပန္ရာ က်မ၏အျမင္မွာေတာ႔ သားမ်ားက ဘယ္လုိမွ လူဆုိးမျဖစ္ေတာ႔ေပ။ က်မက သိပ္စိတ္တုုိလာရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကို "ေမ်ာက္ေတြ" ဟုသာ ဆဲေရးျဖစ္သည္။ တကယ္ပဲ ေမ်ာက္ကေလး ေတြလုိ စပ္စပ္စုစု စူးစမ္းျပီး အျငိမ္မေနႏိုင္ၾကသည္႔သတၱဝါကေလးေတြပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကေတာ့ အဲသည္႔ ေမ်ာက္ကေလးေတြႏွင္႔ပတ္သက္လွ်င္ ဘိနပ္ေပ်ာက္တာအစ ရည္းစားကြဲတာအထိ သိရေနက်မုိ႔ သူတုိ႔ကလည္း က်မကုိ အျမဲအတုိင္အေတာလုပ္တတ္ၾကသည္ ။

ဆရာမ... ဘယ္သူေတာ႔ဘာျဖစ္ျပန္ျပီ... ဟူေသာ အတုိင္စကားလုံးေတြကို အျမဲၾကားေနရက်။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကီးမားေသာ အျပစ္မ်ားေတာ႔မဟုတ္။ က်မကလည္း အျမဲပဲ ကူေျဖရွင္းေပးေနက်။ သူတုိ႔မ်ား ေအာင္စာရင္းထြက္လွ်င္ က်မမွာ ေျပးၾကည္႔ရတာအေမာ...။ သူတုိ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္လွ်င္ က်မ ေစြ႔ေစြ႔ ခုန္ေပ်ာ္ရသလုိ သူတုိ႔နာမည္မပါေတာ႔လည္း ေၾကြးက်န္သလား... က်သလား ပူရတာ... ။

ဒါေတြ သူတုိ႔ကေတာ႔ အလုံးစုံ သိမည္မထင္။ သိဖုိ႔လည္း မလုိလွပါ။ လုိအပ္သည္က က်မ၏ ႏိုင္စြမ္းသေလာက္ေသာ ေမတၱာတရားျဖင္႔ သူတုိ႔ကေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔... ဘဝမွာေနေပ်ာ္ဖုိ႔... အရာရာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကုိ အေမလုိ... မိတ္ေဆြလုိ... ညီအစ္ကုိလုိ... တုိင္ပင္ရင္ဖြင့္တတ္ေသာ သူတုိ႔ေလးေတြ... ပင္မတကၠသုိလ္ထဲ ေရာက္သြား...။

“အေမေရ... ဘယ္သူေတာ့ စြံသြားျပီ”

“ဘယ္သူေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ကဲေနတယ္”

“ဘယ္သူ အတန္းမတက္ဘူး”

“ဘယ္သူရယ္... ဖဲေတြခ်ည္း ရုိက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ အရက္ အရမ္းေသာက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ အသည္းကြဲလုိ႔” ဆုိေသာစကားမ်ားကေတာ့ ၾကားေနရဆဲ။ က်မကလည္း အဲလုိအသံေတြ ၾကားေနရျခင္းမွာပဲ သာယာ နာေပ်ာ္သူ ။ ငါ႔သားသမီးေတြ ငါ႔ကုိမေမ႔ၾကေသးဘူးေပါ႔ ။

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကေတာ႔ သားေနလင္းက

“အေမ... က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ျပီ... အခ်ိန္ယူစဥ္စားခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ လုပ္မွထင္တယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။သူ႔ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ေတာ့ ရွက္စနုိးရိပ္ျဖင္႔ ရယ္ဟဟ။ “အမယ္.. ဘာေတြတုံးဟဲ့... ” ဟု က်မကေျပာမွ “ရည္းစားထားေတာ႔မလုိ႔... အေမေရ႕”ဟု ေျပာသည္။

“ အမယ္.... ” ဟုေရရြတ္ျပီး က်မက တဟားဟား ရယ္ေတာ႔ သားက မ်က္ႏွာေတြ နီလုိ႔ ။ အတူပါလာေသာ သား ေက်ာ္သီဟက “တကယ္... အေမရဲ႕” ဟု ထပ္ေျပာမွ က်မက အရယ္ရပ္ကာ “ေအးပါ... ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ နင္တုိ႔ၾကည္႔ရတာ ရညး္စားထားမယ့္သူနဲ႔မတူဘဲ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ သူေတြနဲ႔ တူေနလုိ႔” ဟု ရယ္သြမ္းေသြးမိသည္ ။

“အေမမသိလုိ႔... အေမ့သားေနလင္း... ေကာင္မေလးအေဆာင္ေရွ႕ သြားသြားေၾကြေနတာ... ကံေကာင္းလုိ႔ နမုိးနီးယား မျဖစ္တာ” ဟုလည္း သား ထြန္းထြန္းျမင့္က ထပ္ခၽြန္သည္ ။

က်မကေတာ႔ ရင္ထဲမွာ... “အမယ္ ငါ႔သားက ခ်စ္တတ္ေနျပီပဲ”ဟု ေရရြတ္မိေသးသည္။ ကိုယ္႔တုန္းကဆုိ ခု သူတုိ႔အသက္မွာ အိမ္ေထာင္သည္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ မဟုတ္လား ။

သားေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔... ၾကည္ႏူးလုိ႔၊ က်မကေတာ႔ သားေတြ ငါ႔ကုိေမ႔ေရာေပါ႔၊ ဒါျဖင္႔... သူတုိ႔ရဲ႕ ေမြးအေမေတြကုိေရာ...။ က်မရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္သြားေသး၏။ တကယ္ေတာ႔ သားသမီး ဆုိတာဟာ မိဘရင္ကုိ စုံကန္ထြက္သြားၾကမယ္႔သူေတြပဲဟု ေျဖေတြးမိေသး၏။ သို႔ေပမဲ့ ေပ်ာ္ေနမည္႔ သားတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္ေတာ႔လည္း ေက်နပ္သားပင္ ။

သားက သူ႔မိန္းကေလးဘယ္သူဆိုတာကုိ ေျပာျပေတာ႔ က်မမွာ ပုိလုိ႔ပင္ စိတ္ၾကည္ႏႈးရေသး၏။ အင္မတန္ ေအးခ်မ္းလိမ္မာျခင္းျဖင့္ ျပီးျပည္႔စုံေသာ ျပီးေတာ႔ သူစိမ္းထဲကမဟုတ္ဘဲ သားရဲ႕အတန္းေဖာ္၊ က်မ၏ သမီးတစ္ေယာက္လည္းပဲ ျဖစ္ျပန္သည္။

“ေကာင္းတယ္... ဒါမွ မင္း လိမ္မာမွာ”

က်မ၏ေကာက္ခ်က္ကုိ သားက သေဘာတက် ျပံဳး၏။ ျပီးေတာ႔“ မေသခ်ာေသးပါဘူး အေမရ...” ဟု မပြင္႔တပြင္႔ ေျပာ၏။ ေဟာ... က်မက စိတ္ပူသြားရျပန္သည္။ ဟုတ္ပ... ေတာ္ၾကာျငင္းလုိ္က္မွ ငါ႕သားအသည္းကြဲရဦးမွာ... ဒုကၡ... ဟု ေတြးျပီး စုိးရိမ္ေနမိျပန္သည္ ။

ေနာက္ေတာ႔သားေတြေပ်ာက္ေနၾကသည္။ က်မမွာကလည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ အလုပ္ေတြမ်ားလုိ႔... သားေတြႏွင့္ အဆက္ျပတ္လုိ႔ ။

ေနာက္ေတာ႔... သားေနလင္းက ေကာင္မေလးကိုု ပရုိပုိ႔စ္လုပ္တာ... ေနာက္... မထင္မွတ္ပဲ... လက္ခံအေျဖကို ျပန္ရတာ...။ သားက သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိပဲ...။ သူ႔မွာရည္းစားကေလးကုိ ဘယ္လုိထားရမွန္းေတာင္ မသိေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးထား မက္ေမာလုိ႔ ... အရူးအမူးေပ်ာ္လုိ႔... တဲ့ ။

“အေမ႔သားေနလင္းေတာ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ဆုိျပီး ညလုံးေပါက္ ေကာင္မေလးအေဆာင္ေရွ႔ ဂစ္တာတီး... မအိပ္မစားနဲ႔အေမ... စာလဲမဖတ္ဘူး” တုိင္ေတာသံေတြ ထူလာျပန္သည္။

“ဒီေကာင္ေလးဟာ... ဒါ... အဲေလာက္ ျဖစ္စရာလား” ဟု က်မ မာန္လုိက္သည္ ။ က်မက သားေတြကို Mature ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ တကယ္ေတာ႔က်မ မတရားတာ... အတိတ္ကုိ ေမ႔သြားတာပါ ။

ေနာက္ေတာ႔... က်မဆီ အၾကာၾကီး မလာဘဲ သားက ေပ်ာက္ေနျပီး အေပ်ာ္ေတြ လြန္ကဲေနသည္ဆိုေသာ သတင္းေတြ ၾကားလာသည္။ အားလုံးေပါင္း ဆယ္ရက္ေလာက္ ထင္ပါရဲ႕... သားေနလင္းႏွင့္ က်မ အဆက္ျပတ္ သြားတာ ။

တရက္ေတာ႔... သားဆုိးပုံက သူ႔ေကာင္မေလး၏စိတ္ကုိ ထိခုိက္စရာျဖစ္သြားသည္ဟူေသာ သတင္း က်မဆီ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီသတင္းမွာ က်မကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ဆုိးသြားရသည္။ သည္ေတာ႔ လူၾကဳံမ်ားစြာႏွင္႔ အဲသည့္ေန႔မွာ “ေနလင္းကုိ ေျပာလုိက္စမ္း... ဆရာမက သိပ္ ဆူခ်င္ေနတယ္လုိ႔” ဟု မွာမိေတာ႔သည္။ အဲသည္ေန႔ရဲ႕ ညမွာပဲ ျဖစ္သည္ ။ သားေနလင္းရဲ႔ “အေမ... က်ေနာ္ ကႏၱာရမုိးေရ တစ္စက္ ေသာက္မိခဲ့ျပီ” ဟူေသာ စာကေလးကုိ ဖတ္ခဲ့ရတာ။ က်မသားရဲ႕ က်မအေပၚ မေမ႔မေလွ်ာ႔မႈအတြက္ ေက်နပ္ပီတိ ရွိသြားရတာ...။ သားရဲ႕ အေမရင္းကုိ သား ေမ႔မေနမွာကုိလည္း သေဘာေပါက္ ေက်နပ္သြားရတာ...။ ျပီးေတာ႔ က်မသား တကယ္႔အခ်စ္ကုိ ေတြ႔ခဲ႔ျပီ။ ထုိအခါမွာေတာ႔ သားေနလင္းအတြက္ ေက်နပ္စြာ... က်မ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖစ္သလုိ ေပါ႔ပါးသြားရသည္။ ျပီးေတာ႔.. က်မ ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ကာ ေမြးထုတ္ခဲ့ရေသာ သားႏွင့္က်ရင္လည္း က်မ ခုလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ ပီတိျဖစ္တတ္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိေသးသည္။ သည္႔အတြက္ေတာ့ျဖင့္ သိပ္ စိတ္ပူစရာလုိမည္မထင္။ က်မက ခြင္႔လႊတ္လြယ္ေသာ အေမပဲ မဟုတ္လား ။

+++++

က်မ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ က်မ၏သားသမီးမ်ားအားလုံး ဘဝမွာ အခ်စ္ေရးမွအစ... အစစ အရာရာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားတြင္... ကႏၱာရမုိးေရစက္မ်ားစြာ ေသာက္သုံးၾကရပါေစ... လုိ႔ေပါ႔ ။

“ခ်စ္ေသာ သားမ်ားႏွင့္ သမီးမ်ားသုုိ႔ အမွတ္တရ”
(၁၉၉၄-၉၅ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း)