ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၀)

ျမသီလာကို စေရးဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမိတာလဲလို႔ တပည့္ေဟာင္းတေယာက္က ေမးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္တုုန္းက က်မမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေသာကတခု အင္မတန္ ဖိစီးေနတဲ့အခ်ိန္..။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာတုန္းကလိုပဲ အခ်စ္၀တၳဳေလးေတြ ေရးခ်င္ေနမိခဲ့တယ္။ (က်မက စိတ္က်ရင္ အဲလိုပဲ)။ တကယ့္ေတာ့ ျမသီလာကို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ အလြမ္းေနာက္ခံ Auto-Biography ဆန္ဆန္ ၀တၳဳလို ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေခတ္က ပါလာေတာ့ ေရွာင္မရျပီ။ က်မ ေသခ်ာေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိလာရာကေန.. က်မလိုပဲ ႏိုင္ငံအျပင္ေရာက္ေနၾကတဲ့ တပည့္ေဟာင္း မိတ္ေဟာင္းေတြ ကို လွမ္းလွမ္းေမးျပီး သမိုင္း၀င္ အခ်က္အလက္ေတြကို တိတိက်က်ေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြ ေလ်ာ့ရေတာ့တာေပါ့။

+++++

၉၂.. ၉၃.. ၉၄.. ၉၅ ႏွစ္မ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွာ ေရႊေရာင္လႊမ္းသေယာင္ရက္မ်ားလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းကေတာ့ ေရႊရည္စိမ္ရက္ေတြပါဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ အားကစားပြဲေတြ.. ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲေတြ.. အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေတြ.. ႏႈတ္ဆက္မိတ္ဆံုစားပြဲေတြ.. မိတ္ဆံုေပ်ာ္ပြဲစားခရီးေတြနဲ႔ ျပန္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာပါတယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ကို မိတ္ကပ္လိမ္းေတာ့လည္း ၾကည့္ေပ်ာ္ရွိေပ်ာ္ေတာ့ အရွိသား ဆိုသေလာက္ေပါ့။ ဒါကလည္း အဲဒီတုန္းက ပညာေရးေကာင္စီရဲ႕ ဥကၠ႒ရာထူး ယူထားတဲ့ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ မ်က္လွည့္ျပကြက္ ေတြေပါ့။ သၾကၤန္ေတြမွာ "အဆင့္ျမင့္ပညာ၀န္ၾကီးဌာန တကၠသိုလ္မ်ားမ႑ပ္"ဆိုျပီး ေဆာက္ခိုင္း.. ဆရာမေတြက န၀တအာဏာပိုင္ေတြကို ပန္းကံုးေတြ စြပ္ရ။ တႏွစ္ဆို က်မေတာင္ ပါသြားရေသး။ ဗိုခင္ညြန္႔က ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္ တခ်ိဳ႕ ဆရာမေတြမ်ား ပီတိေတြျဖစ္လို႔။ သူ နာမ္ႏိွမ္ႏွ္ိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကာလကို ေမ့ကုန္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

အဲသလိုပဲ တခ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြကလည္း ဒီလိုေတာ့လည္း အတြင္းေရးမွဴး-၁ က မဆိုးပါဘူးလို႔ သိသိသာသာ အသံထြက္ေနခဲ့ျပီ။ အဲလိုေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာၾကီးဆရာမၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မ မေမ့ပါ။ နာမည္နဲ႔တကြ.. မွတ္ထားတယ္။ ခုထိ သူတို႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲ..။ ပင္စင္ေတြေတာ့ သြားၾကရွာပါျပီ။ အဲဒီဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြက ခင္ညြန္႔ရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြထဲမွာ ေသရာပါဒဏ္ရာအနာတရေတြ ရသြားၾကတဲ့.. အသက္ေပးသြားရတဲ့... ေက်ာင္းသားေတြ။ ဗိုခင္ညြန္႔စနက္နဲ႔ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနၾကပံုပဲ။ အဲဒီ ဗိုခင္ညြန္႔က လာမယ့္ ၁၉၉၅မွာ က်ေရာက္မယ့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၇၅ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ စိန္ရတုသဘင္ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကိုလည္း ၾကီးက်ယ္ခမ္းနား သိုက္ျမိဳက္စြာ ၀ွဲျခီးက်င္းပေပးဦးမွာဆိုပဲ..။

အဲဒီ ေရႊရည္စိမ္ခန္းစီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ျမသီလာရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ စိတ္ၾကြေဆး၊ စိတ္ျငိမ္ေဆး၊ မူးယစ္ေဆး ဆိုတာေတြက မလိုခ်င့္အဆံုး လြယ္လြယ္ေလး ၀ယ္လို႔ရလာတာေတြ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္ေတြ ေအာက္မွာ ေဆးေရာင္းသူ ေဆး၀ယ္သူေတြ..။ ေနာက္ေတာ့ အင္မတန္ လွပပ်ိဳမ်စ္ ခ်စ္ခ်င့္စဖြယ္ ေက်ာင္းသူေလးေတြက အခေၾကးေငြေပးျပီး ေခၚလို႔ရသတဲ့။ က်မၾကည့္သမွ်ေတာ့ တကယ့္ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ေလးေတြ..။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ေသာ (စစ္ေထာက္လွမ္းေရး) စစ္ဗိုဆိုသူေတြက ျမသီလာထဲကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ၀င္လာျပီး ျမသီလာရဲ႕ သမီးပ်ိဳေတြကို ေခၚ ေခၚ သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားလာရတာပါပဲ။ ျမသီလာဟာ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ ျပကြက္ ကစားကြက္ေအာက္မွာ တကယ္ပဲ ေမ်ာပါေနခဲ့သလိုလို..။ က်မကေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုသူေတြကို ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယံု။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ အခြင့္အေရးတခုရဖို႔အတြက္ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ဟန္လုပ္ေသာအတတ္မွာ တဘက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထား သူေတြ။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၉၂ေနာက္ပိုင္း ျမသီလာဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ႏွစ္၀င္ ေပ်ာ္ေမာစရာ ၀န္းက်င္ တခု မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပံုမွန္ျဖစ္တဲ့ တပည့္ေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ရွိမေနခဲ့ရင္... ျမသီလာဆိုတာ ဘာမွအဓိပၸါယ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီ ကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းအတြက္ ေက်ာ္သီဟ(ဟသၤာတ)က က်မကို ၀န္ထမ္းစာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ အဲဒီမွာ က်မ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက လိုအပ္ေနေသးသေရြ႕ေတာ့ က်မ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္သြားျဖစ္မွာပါ... လို႔။ အဲဒီကာလေတြထဲမွာ က်မက ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာမအလုပ္အေပၚ ေတာ္ေတာ္ သံသယျဖစ္လာတာေလ။ ၆လတတန္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ ပညာေရးတစ္ႏွစ္ကို အျပီးလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာေတြ..။ သင္ရိုးကုန္ သင္ဖို႔ထက္ စာေမးပြဲမွာ ေမးမယ့္ အပုဒ္ေရေလာက္ မွန္းျပီးသင္ရတာေတြ.. က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. ေတြ။ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း။ အဖိစီး လြန္ေနတဲ့ မဆီမဆိုင္ အလုပ္တာ၀န္ေတြ..။

အဲဒီတေလာေလးမွာပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ ကေလးေတြက အလုပ္မရၾကတဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီး ၾကားလာရတယ္။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ စျပီး မွိန္ေဖ်ာ့လာတဲ့ အခ်ိန္ကာလေပါ့။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အေရး ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔သာ စဥ္းစားၾကရေတာ့တဲ့အေျခေနက အဲဒီကာလမွာပဲ သိသိသာသာ စလာတာ။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားစု သြားဖို႔ ရည္မွန္းၾကတာ ဂ်ပန္ နဲ႔ စကၤာပူ။ ခ်စ္သူခ်င္းေတြ ခြဲၾကရ.. မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ခြဲၾကရ။ ဘ၀ေတြက တကယ့္ကို ရုန္းေလ နစ္ေလဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးေတြၾကားထဲ စိတ္က်.. ဆိုတဲ့ စကားလံုးတလံုး ျဗဳန္းဆို တြင္က်ယ္လာတာလည္း အဲဒီ ၉၃.. ၉၄.. ကာလေတြထဲမွာပါပဲ။ ပညာေရးကို ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ အထင္မၾကီးေတာ့တာေတြ စလာတဲ့ ကာလဦးေပါ့။

+++++

၉၃ထဲက တရက္မွာေတာ့ က်မ သားလို ခ်စ္ရတဲ့ တပည့္ေလးတေယာက္ စကၤာပူသြားျပီး အလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္လို႔ က်မကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်မသမီးေလးလို ခ်စ္ရတဲ့ သူ႕ရည္းစားေလးကလည္း တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုလို႔။ က်မစိတ္ထဲ ထိခိုက္ေနမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူခြင့္ျပဳျပီးသား စံုတြဲေလး။ သူတို႔ေလးေတြဟာ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ၾကီးထဲက မဟုတ္ေပမဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ခိုင္မာတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳး လုပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့လည္း မရွိျပန္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ပိုက္ဆံစုႏိုင္ဖို႔အေရး.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြကို ကူႏိုင္ဖို႔အေရး.. တဲ့။ က်မတပည့္ေလးခမ်ာ မသြားခ်င္ရွာဘူး...။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္လုပ္ရမွာ ဆရာမရယ္..တဲ့။ က်မမွာ အားေပးရတာေတာင္ အဆြံ႔ဆြ႔ံပါ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို ခံစားျပီး ၉၃ ထဲမွာ "ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္" ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(အဖံုးဒီဇိုင္း ေမာင္သီဟ.. ပါ)

+++++

ျမသီလာရဲ႕ ၉၃၊ ၉၄ ေရႊရည္စိမ္ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ က်မကေတာ့ ဆရာမဘ၀တေလွ်ာက္လံုး က်မရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာရာျဖစ္တဲ့ ၀ါသနာတူ အိပ္မက္တူ ဘာသာစကားတူ တပည့္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနရတာေတြကိုသာ သတိတရ ရွိရတာပါပဲ။ အဲဒီ ကာလ ၉၄ထဲမွာ "အိပ္မက္တခုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္"ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္းတအုပ္ကို ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက RIT ေက်ာင္းေနာက္ခံ။ Civil က ေက်ာင္းသား နဲ႔ Architecture က ေက်ာင္းသူရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ အခ်က္ေတြက ဗိသုကာဘက္ကေန ဘက္လိုက္မႈပါသြားလို႔ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာ ျဖစ္သြားတာေတြလည္း ပါတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။ (ဘာလို႔ဆို အဲဒီတုန္းက ဗိသုကာေက်ာင္းသား ခ်ိဳတူးေဇာ္.. ဗလ နဲ႔ လင္းသန္႔ (သူလည္း စာေရးပါေသးတယ္၊ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ရဲ႕သားပါ)တို႔ေတြက ေမာင္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုတဲ့ ဗိသုကာဆရာမေလးနဲ႔ ကလည္း ခင္္ၾကေတာ့ ဗိသုကာဘက္ကေန လိုက္မိသြားတာ :D)။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက Popular Guy လို႔ စာတန္းကပ္ထားတတ္တဲ့ ပစ္ကပ္ကား ေလးနဲ႔ေက်ာင္းတက္တဲ့ "ဥာဏ္သာ"ကို စခ်င္တာနဲ႔ က်မဇာတ္လိုက္ကို Popular Guy စာတန္းကပ္တဲ့ကားေတြ ေပးစီးလိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း "ဥာဏ္သာ" လိႈိင္ကိုလာလည္ရင္ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက စတယ္ဆိုပဲ။

အဲဒီတုန္းက စေနပိတ္ရက္ဆိုရင္ ဗိသုကာဌာနမွာ စာအုပ္ေတြလာဖတ္ ပံုေတြလာဆြဲ လုပ္တဲ့ ခ်ိဳတူးေဇာ္တို႔ေတြနဲ႔ ေႏြးေအးမွာ ထိုင္ျပီး တညေနခင္းလံုး စကားေျပာၾက။ ကင္တီးမွာ ထိုင္ရင္းသားကေန ဆင္ဆာက မလြတ္ႏိုင္မယ့္ ဇာတ္ေတြ.. ခဲရာခဲဆစ္ရိုက္ရမယ့္ ဇာတ္ေတြ ရွာၾက။ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္းခြဲၾက။ သရုပ္ေဆာင္ေတြ ေရြးၾက..။ ခ်ိဳတူးေဇာ္က ပါးစပ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ရိုက္..။ ဥပမာ စာေရးဆရာၾကီး လင္းယုန္သစ္လြင္ရဲ႕ "ဓမၼ၀ိလာသ" ကိုေပါ့..။ ပုလဲ ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကို ထည့္မယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဘယ္သူေပါ့။ ေညာင္တုန္းကမ္းပါးေတြ ျပိဳတာနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္လိုနိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ရိုက္မယ္..။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ပုလဲ မုဒိမ္းက်င့္ခံရတာကိုေရာ ဘယ္လိုျပမယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့လည္း The little Buddha နဲ႔ Mahatma Gandhi ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္ေနၾကတဲ့သူေတြမို႔ ဗုဒၶကို ျမန္မာမႈျပဳျပီး ရိုက္ရင္ ဘာေတြ ထပ္ထည့္မယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတၳဳပၸတၱိကို မဟတၱမဂႏၶီလိုမ်ိဳး ရိုက္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အိုး.. က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစု အဲလို ရိုက္ခဲ့ၾကတာ သံုးေလးကားေလာက္ ျပီးတယ္။ ေဇာ္ၾကီးေရာ.. က်မေရာ ၾကိဳက္တဲ့ "The thing called LOVE" ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလးလို သိမ္ေမြ႔တဲ့ အခ်စ္ကားေလးကေန... လကာၤဒီပခ်စ္သူ... ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္း..။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ နဲ႔ ၈ေလးလံုးေနာက္ခံ တကၠသိုလ္ ဇာတ္လမ္းေတြထိ .. စံုေရာ။ အဲဒါဟာ လက္ရွိေခတ္အေပၚ မေက်နပ္ႏိုင္သမွ်ေတြ အတြက္ ထြက္ေပါက္ေပးတာလည္းျဖစ္တယ္ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္၃ႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ သားက က်မကို ေကာင္းေကာင္း အေဖာ္လုပ္ေနျပီ။

က်မ သြားေလရာ သူပါျပီ။ က်မတို႔ စကား၀ိုင္းေတြ ေကာင္းေနခ်ိန္ ေမာင္ထူးျမတ္က လူရွင္းေနတဲ့ ကင္တီးထဲ ေျပးလႊားေဆာ့ေပါ့။ တခါတေလ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ပံုဆြဲစကၠဴေတြနဲ႔ သားက သူ႔ဘာသာ သူ အလုပ္ေတြမ်ား..။ က်မတို႔က စကားေတြမ်ား..။ ဟန္ကို က်လို႔။ ညေနေစာင္းဆို ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းေလွ်ာက္..။ ဘ၀ဆိုတာထဲ ဥစၥာပစၥည္း ဘယ္ေလာက္ငတ္ငတ္.. ထမင္း၀ျပီး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရရင္ ေတာ္ျပီလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ အဲဒီကာလေတြမွာပဲေပါ့.. တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ကိုငွက္က စိတ္ရႈပ္လို႔ဆိုျပီး ေျပရာေျပေၾကာင္းရယ္လို႔ ညေမွာင္ေမွာင္ ဂ်ီေဟာေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းစပ္မွာ သီခ်င္းလာ ဆိုတာ။ ျပီးရင္ အင္းလ်ားေဆာင္ဘက္ သြားဦးမွာလို႔ ခ်င္ျခင္းေတြနဲ႔ ဆိုခဲ့တဲ့ ညေတြ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီေဟာအေဆာင္ေပၚက ဂ်င္းသုပ္၊ လက္ဘက္သုပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္သုပ္ နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဗူး အစိမ္းကြက္ေလး ခ်ခ်ေပးတာ ခု ဘေလာ့ဖတ္ေနတဲ့သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြပါလဲ သိခ်င္ပါဘိ။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ RITထဲက ကဗ်ာေရးတဲ့ ေက်ာ္ေဇာခိုင္.. ညလယ္မိုး.. လူေသြး.. ေက်ာ္မိုးထက္တို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ ေမာင္ႏွမေတြလို ခင္သြားခဲ့တာပါ..။ သူတို႔နဲ႔ဆိုလည္း ကဗ်ာကိစၥ စာကိစၥေတြေရာ.. ဘ၀အေမာေတြပါမက်န္ တိုင္ပင္ၾက.. အၾကံေပးၾက အားေပးၾက။ (ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၈ထဲမွာ အရံႈးခံရဖို႔မ်ားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ (၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ.. အခ်စ္ကဗ်ာ၉၈) ထုတ္ျပန္ေတာ့လည္း က်မကို ပိုက္ဆံေခ်းၾကရတဲ့ အထိေပါ့.. ဟဲဟဲ)။ ဒီေတာ့လည္း က်မမွာက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထြက္ ေက်ာင္းသူေဟာင္း.. လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဆရာမ.. စက္မႈတကၠသိုလ္ ရဲ႕ အိမ္သားတေယာက္အျဖစ္.. ျမသီလာႏြံထဲပဲ တ၀ဲလည္လည္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခါခါ လဲက်ခဲ့ေပမဲ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ထႏိုင္တဲ့အားေတြ ရွိခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မအတြက္ ေနာက္ထြက္ေပါက္တခုကေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြေရးေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္ရျခင္းအေပၚမွာလည္း က်မ အျမဲပဲ ေက်နပ္ခဲ့ ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေရး စာေရးဆရာမ တေယာက္က "မေမျငိမ္းက တေယာက္တည္း အေပၚ ခ်စ္တာကို အားသန္တယ္.. ကိုယ္ကေတာ့ လူသားသန္းေပါင္း ၅၀ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ပဲ ေရးတတ္တယ္.." လို႔ က်မကို ေျပာတုန္းကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔သာ တကယ္က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကရင္ ကမၻာၾကီးက တကယ္ေအးခ်မ္းမွာလို႔ ယံုတာပါ။

+++++

ဒီေတာ့ ၉၃ ၉၄ ကာလရဲ႕ ျမသီလာမွာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္စရာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ၉၃-၉၄ ကေန ၉၅ထိ ပညာသင္ႏွစ္ ၃ႏွစ္ဆက္တိုက္လည္း ဘူမိေဗဒတန္းေတြကိုပဲ သင္ရတာ။ အဲဒီထဲက တပည့္ေက်ာ္ေတြထဲမွာလည္း သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္စရာေလး ေတြပါေပမဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလးေတြ ႏြယ္ျပီးပါလာေတာ့ သိပ္ေရးလို႔ မရတာေတြ ရွိလာ။ က်မက ဆရာမဆိုေပမဲ့ စာေရးဆရာမို႔လို႔လားမသိ နည္းနည္းေတာ့ ဘက္လိုက္တယ္ေလ.. ဥပမာ.. ခိုင္သင္းၾကည္ရဲ႕ ခင္ပြန္း ခန္႔ႏိုင္က Geology က တပည့္ေပါ့.. လို႔ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေမာင္၀ိတ္ကလည္း တပည့္ပဲေလလို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး :P ။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔ တခါ ႏွစ္ခါလားပဲ ကင္တီးထိုင္ဖူးတဲ့ Geologyက တပည့္ေလးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္းကေန သီခ်င္းေတြၾကိဳက္တတ္ျပီး အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့ အလွမ္းေ၀းရရွာတဲ့ နယ္ျမိဳ႔က ရြက္ပုန္းသီး အဆိုေကာင္းလူငယ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးေရးျဖစ္သြားတာ..၊ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို သုခမိန္လိႈင္ ေရးျပီး ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုခဲ့တဲ့ အိမ္.. သီခ်င္းေလးနဲ႔ စပ္ေရးထားလို႔ ၀တၳဳနာမည္ကိုလည္း "အိမ္" လို႔ပဲ နာမည္ေပးျပီး ျမန္မာ့ဓနမဂၢဇင္းကို ေပးခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို ဆရာေအာင္သင္းက အၾကိဳက္ဆံုး ၀တၳဳတိုအျဖစ္ ေရြးခဲ့ဖူးတာေလးေတြ က်ေတာ့ ေျပာျပခ်င္ျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခု က်မ ျပည္ပေရာက္မွ အဲဒီတပည့္ေလး စကၤာပူမွာရွိေနလို႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရေတာ့ က်မမွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာရ တာေလးက်ေတာ့ လည္း ေျပာျပခ်င္ျပန္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီသားကိုပဲ ခုထိ က်မနဲ႔ အလွမ္းေ၀းလွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ လွမ္းလွမ္းေမးရ.. သီခ်င္းေတြ ရွာရွာခိုင္းရ လုပ္ေနရတာ။

အဲလိုပဲ အဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ "ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း"ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ...၊ ၁၉၉၄မွာေတာ့ အမွတ္ရစရာ "တမိုးတည္းေအာက္မွာ" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ YIT, MASU, နဲ႔ လိႈင္တကၠသိုလ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပါတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေေပါ့။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလးကို Geology က ေနလင္းေက်ာ္သီဟ နဲ႔ ေနဆူးသစ္.. ျပီးေတာ့ RITက ဒတၳ နဲ႔ တင္မင္းထက္တို႔ ေလာေဆာ္ျပီး အားလံုး ၀ိုင္းစီစဥ္ၾကတာ (က်မကလြဲရင္ေပါ့ :) )။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္ခ်ိန္ က ေက်ာင္းထဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တာေတြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ စာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကည့္... တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကေတာ့ ထြက္ေနတာပါပဲ။ က်မေတာင္ ၉၄တႏွစ္တည္းမွာတင္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာစာအုပ္ ၄အုပ္ေလာက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက မ်ိဳးမ်ိဳး (အဆိုေတာ္၊ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္းသား)လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေသးတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြက လြတ္လပ္တယ္။ ေရာ့ခ္သီခ်င္းဆန္ဆန္ ခုန္ေပါက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ၉၂၊ ၉၃၊ ၉၄ မွာ ျမသီလာရင္ခြင္ထဲ ထူးျခားခ်က္က Celebrity ေတြျဖစ္လာမယ့္ အေလာင္းအလ်ာလူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးကို အဲဒီ ႏွစ္ေတြထဲမွာ ေမြးထုတ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ မူးယစ္ေဆးရဲ႕သားေကာင္ေတြကိုလည္း ၉၃၊ ၉၄ ျမသီလာ၀န္းက်င္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်မကေတာ့ မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္ဆိုတာဟာ သံုးစြဲတဲ့သူေတြသာ မကဘဲ သုံးစြဲသူေတြရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြပါ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ၾကရတာမို႔ သူတို႔ကိုလည္း သားေကာင္လို႔သာ သတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ သားေကာင္ေတြထဲ က်မတေယာက္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့။

+++++

တကယ္ေတာ့ မဆလ လက္ထက္ကတည္းကပဲ လူငယ္ေတြနဲ႔ မူးယစ္ေဆးက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္စပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ အထူးသျဖင့္ ဘိန္းျဖဴေပါ့။ အင္မတန္ေငြရလြယ္သေလာက္ လူမ်ိဴးတမ်ိဳး လံုး ေပ်ာက္သုဥ္းသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းထက္တဲ့ ဘိန္းလုပ္ငန္းကို အစိုးရကိုယ္တိုင္က အလိုတူအလိုပါ လုပ္ေနမွေတာ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္အမ်ားစု ဘိန္းစြဲ ေဆးစြဲနဲ႔ မိသားစုလိုက္ ဘ၀ေတြ ပ်က္ကုန္ၾကရတာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္မိသားစု၀င္တေယာက္ ေဆးနဲ႔ေသ.. ဘိန္းနဲ႔ေသ လို႔မွ ထုတ္မေျပာရဲၾက.. ထုတ္ မေျပာႏိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ အဲလို ေသသြားရတဲ့ လူငယ္ေတြ.. နာလန္မထူႏိုင္ ေအာင္ ဘ၀ပ်က္သြားရတဲ့ လူေတာ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ က်မတို႔ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ..။

အဲဒီ မူးယစ္ေဆးဂယက္ ဘိန္းျဖဴဂယက္က ၉၁ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ မသိမသာ ေခါင္းေထာင္လာခဲ့တာ..။ ၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္း တခ်ီ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထဲမွာ တကယ္ကိုပဲ သိသိသာသာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့တာ။ တကၠသိုလ္ေတြဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါး၀ယ္ဖို႔ အလြယ္ဆံုးေနရာ... ျဖန္႔ဖို႔အလြယ္ဆံုးေနရာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရး ဆိုသူေတြအထဲက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြဆီမွာ ေဆး၀ယ္ရတာ အလြန္လြယ္ သတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲမွာလည္း မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ အမ်ားၾကီး.. ၾကားရသေလာက္ေတာ့ informer ေတြ.. အရပ္၀တ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုပဲ..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြက ဒီေလာက္ ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္ေနတဲ့ ဘိန္းအေရာင္းအ၀ယ္ကိုေတာ့ မဖမ္းႏိုင္ဘဲ တကၠသိုလ္သဘာ၀အေလ်ာက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြေရးထုတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုေတာ့ ေခၚေမးရ တာနဲ႔ သတိေပးရတာနဲ႔။ ျမသီလာ၀န္းက်င္ဟာ ပိုပိုျပီး ညစ္ႏြမ္းလာခဲ့ရျပီ။

+++++

အနာဂတ္မွာ ဘာမွလုပ္မရႏိုင္ေတာ့... ဘ၀ၾကီးက အဓိပၸါယ္မရွိဘူး..။ ကိုယ္လုပ္လည္း ျဖစ္မလာဘူး..။ ျဖစ္ခ်င္ရာေတြျဖစ္လာတာပဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ဖိစီးတဲ့အခါ ထြက္ေပါက္မွားေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ရုန္းထြက္ၾကမလဲဆိုတာကေတာ့ တဦးခ်င္းရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ ခံစားပံုေပၚ မူတည္မွာပါ။ က်မတို႔ မမီလိုက္တဲ့ Virginia Woolf, Vincent Vangogh, Marilyn Monroe , Elvis Presley, ဟဲမင္းေ၀း.. ျမိဳ႔မျငိမ္း...။ တကယ္တမ္း သူတို႔ ေရြးတဲ့လမ္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေရြး လိုက္ရသလဲ.. သူတို႔ပဲ သိေပလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီ ထြက္ေပါက္မွားသူတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံၾကရတဲ့ နံေဘးက သူေတြကေတာ့ ဓားစာခံေပါ့ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဓားစာခံျဖစ္ရတာက ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ကိစၥေပပဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ဂယက္ကလည္း ၉၁ ေက်ာင္းေတြျပန္အဖြင့္မွာကတည္းက ျမသီလာ၀န္းက်င္ကေန အစပ်ိဳးခဲ့တာပါပဲ။ ျမသီလာ၀န္းက်င္မွာ မူးယစ္စရာေတြ အလြယ္တကူ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္...။ က်မက ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြတဘက္.. သားတဘက္.. Thesis တဘက္.. စာေရးတဲ့အလုပ္တဘက္ ရွိေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ...။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၉၄ကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ မီးေတာင္ေလးက အရွိန္ရ ေနခဲ့ျပီ။ ၁၉၉၄မွာ က်မ က်မ္းျပဳအျပီး မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈတခုနဲ႔အတူ ျပင္းထန္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈတခုကို က်မ လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

"ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ျပီး ေသသြားရတာသာ အျမတ္ပဲ... မင္းလည္း မင္းယံုၾကည္ရာကို လုပ္လို႔ရျပီပဲ...။ ေက်းဇူးျပဳျပီး... ငါ တေယာက္တည္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့" လို႔ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ တသက္တာ လက္တြဲေဖာ္ ဆိုသူက ကိုယ့္ကို ေျပာလာခဲ့ရင္ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ၾကမလဲ...။ ဒါဟာ... က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္စရာ... ရွက္ရြံ႕ေၾကကြဲစရာပါပဲ။

+++++