၇ဇူလိုင္(၄)

အဲဒီ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္အျပီး ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာေတာ့
ေက်ာင္းထဲမွာ လက္ကမ္းကဗ်ာစာအုပ္ေတြ
တပ္လွန္႕ႏႈိးေဆာ္စာေတြ ပလူပ်ံေနခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ရက္စက္လွတဲ့ သားသတ္သမားကို အံတုဖို႔အတြက္
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဆီမွာ ကေလာင္လက္နက္သာ ရွိခဲ့တာေလ။
အဲဒီအခါ အမ်ိဳးမ်ိဳး တားထား ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကားကေန
၇ဇူလိုင္ အထိမ္းအမွတ္စာေတြ ကဗ်ာေတြကေတာ့ တဖြဲဖြဲထြက္ေနတာပါပဲ။
အနည္းဆံုးေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔
ေအာင္ေက်ာ္ေရ..
မင္းေသခဲ့တာ
တို႔ေျဖသာတယ္
မင္းမွာ နယ္ခ်ဲ႕လက္ခ်က္မို႔။

ပင္ပ်ိဳခက္လက္
အညြန္႔တက္ကို
ရက္စက္သူမ်ား ခ်ိဳးပစ္သည္။

ေဗ်ာက္တိုလြယ္လွ်က္
အေစာင့္ဖက္၍
ေက်ာင္းတက္ရေသာ ေခတ္ဆရာ..

အဲလိုကဗ်ာတိုေလးေတြ ေရးထားတာေတာ့
ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔ရတာပဲတဲ့။
ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ထဲက အနာကို
သူတို႔ မေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တာ….
ခုဆို ၄၅ႏွစ္ရွိျပီ။

ခုလည္း
အမည္မသိေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕
ေက်ာင္း၀ကေတြ႔ရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

(မႏၱေလးေဆာင္က ထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ပါ။အဖံုးေရးတာ ဆရာျပည့္ပါပဲ)

ဇူလုိင္-၇-ရက္

ေအာ္…ပုလဲအျဖာျဖာ၊ ေစြေစြရြာ
မာတာ တကၠသိုလ္၊ ရႈိက္၍ငိုေလာ့၊
က်ည္ဆံမိုးေပါက္၊ ေျဖာက္ေျဖာက္ၿဖိဳးၿဖိဳး
ၫိႈးၫႈိးမဲမဲ၊ သဲသဲရြာရြာ
ျဖာျဖာၿဖိဳင္ၿဖိဳင္၊ လႈိင္လႈိင္သြန္းသြန္း
ရက္စြန္းခုနစ္တုိင္တိုင္၊ ဤဇူလုိင္တည့္။
၇-ဇူလိုင္၊ မေမ့ႏိုင္သည္
သဲဆိုင္ေျမ့ေျမ့ ကၽြမ္းမွ်တည္း။
သည္ရက္ခါက၊ မီးခုိးလ်ွံမ်ား
ငရဲလားတည့္။
ငရဲျပည္ရြာ၊ မဟုတ္ပါ
သည္ခါတကၠသိုလ္၊ ငရဲလိုတည့္။
သည္ရက္ခါက၊ က်ည္ဆံဖြားဖြား
စစ္ေျမလားတည့္။
စစ္ေျမတစ္စ၊ မဟုတ္ရပါ
သည္ခါတကၠသိုလ္၊ စစ္ေျမလုိတည့္။
သည္ရက္ခါက၊ မၫွာရက္စက္
ျပဳရက္ပစ္ခတ္၊ သားသတ္မုဆိုး
ျပဳသည္မ်ဳိးသို႔၊ မီးခိုးလည္းတုိက္
တုတ္ႏွင့္ရိုက္၍၊ သဲခိုက္ခမန္း
သူတို႔ၾကမ္းသည္ ေသလမ္းသြားဖို႔နိမိတ္တည္း။
သည္ရက္ဆီက
က်ည္ဖူးပုလဲ၊ ဖြဲဖြဲျဖာျဖာ
မၫွာရက္စက္၊ နားအက္ခမန္း
သည္းကၽြမ္းလုလု၊ သူတို႔ျပဳသည္
တစ္စုညီအကို ေသပြဲတည္း။
၇-ရက္ဇူလိုင္၊ မေမ့ႏုိင္သည္
သဲဆိုင္ေျမ့ေျမ့၊ ကၽြမ္းမွ်တည္း။ ။

ေက်ာင္းဂိတ္၀တြင္ေတြ႔ရေသာကဗ်ာ
အမည္မသိကဗ်ာဆရာ