ကိုယ္က်င့္တရား….

က်မတို႔ ျမန္မာစကားထဲက လူခၽြန္ လူေကာင္း၊ လူေကာင္း လူေတာ္ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေလးကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အင္မတန္ကို တန္ဖိုးရိွျပီး ၾကံဳရဖို႔ ေတြ႔ရဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့ ရတနာတပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံထဲက ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို လူခၽြန္ လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ေ၀ါဟာရပါပဲ။ လူခၽြန္ဆိုတာကေတာ့ ထူးခၽြန္တဲ့လူ.. ဥာဏ္ရည္ (Intelligent) နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ လူေကာင္းကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား (Moral) နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ လူေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ထူးခၽြန္တဲ့.. ေျဖာင့္မတ္တဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြပါ ပါေနသလိုပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘာလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ လူအမ်ားစုဟာ လူခၽြန္ လူေကာင္းကိုပဲ သေဘာက်ၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလို လူခၽြန္ လူေကာင္းကို သေဘာက်တာ၊ သေဘာက်ရေကာင္းမွန္း သိတာေတြက လူဆိုး လူညံ့ေတြကို သေဘာက်တာထက္ စာရင္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေဂါတမဗုဒၶကို ေယရႈခရစ္ေတာ္ကို ၾကိဳက္ၾကျပီး ေဒ၀ဒတ္ ကို ယုဒ ကိုေတာ့ မၾကိဳက္ၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကိဳက္ျပီး ဂဠဳန္ဦးေစာ နဲ႔ ဦးေန၀င္း ကို မၾကိဳက္တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာပါတယ္... လူေတြက ဘယ္သူမွ မျပည့္စံုႏုိင္ဘူး (Nobody is perfect)… တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့.. ဒါေၾကာင့္လဲ လူခၽြန္လူေကာင္း ဆိုတာက ရွားပါးေ၀ါဟာရ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္ ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရား ဆိုတာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ တခါ ေတြ႔ခြင့္ ရတာ ေပါ့ေနာ္..။ (စကားခ်ပ္ - က်မရဲ႕ တပည့္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶေတာင္ လြဲခဲ့ မွားခဲ့တာပဲတဲ့.. ဒုကၠရစရိယာကာလ ကို ေျပာတာပါ.. ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ လမ္းအမွန္ကို ရွာရင္း မေတြ႔ေသးခိုက္မွာ လြဲတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတပါးကို ထိခိုက္ေစတာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွား မဟုတ္ပါ၊ အျပစ္ မဟုတ္ပါ။)

က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာင္ ထူးတဲ့ ခၽြန္တဲ့ ေတာ္တဲ့ ေကာင္းတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့တာေတာင္မွပဲ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရေလာက္ေအာင္ ထိုးထြက္လာသူက ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရေလာက္ေအာင္ နည္းတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အျပစ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကိုလည္း က်မတို႔ ထည့္ေျပာရပါမယ္။ က်မကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပစ္ဆိုတာဟာ အဲဒီလူရဲ႕ အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ႔နေဘးနားက တျခားသူ တေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးကို ထိခိုက္ေစမႈလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္တာပါပဲ။ တရားဥပေဒေတြကလည္း အဲဒီ အေပၚ အေျခခံျပီး ဆံုးျဖတ္တာပါပဲ။ အမွား အမွန္ဆိုတာကလည္း အဲဒါပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ မွားတာကလည္း အျပစ္ မဟုတ္ေသးပါ။ က်မလည္း မွားခဲ့တာေတြ ရွိတာပါပဲ။ အမွားကို သိသိနဲ႔ ဆက္မွားတာကမွ အျပစ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ရွိပါတယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴး ေရးခဲ့တာ.. မွားတဲ့ဘက္မွာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္း..။ သြေအာင္၊ မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ အပါအ၀င္ ဆိုၾကထားတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ေတြကို သံုးသပ္ရင္း လူေတြအေပၚ
ဘယ္သူက မွားျပီး မွန္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနေတာ့
အဆိုးနဲ႔ အေကာင္း တြဲေနတတ္တာကို
ျမင္ႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္
ဒီအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္က အမ်ားတကာ ေမ့ေငါ့ကာ
အျမင္ကပ္လို႔ မုန္းစရာ ျဖစ္ကာ
အ႐ိုင္းအစိုင္း အျဖစ္ ျမင္လာ….

အဲဒီ သီခ်င္းေလးက အေျဖတခုပါပဲ။ အမွား နဲ႔ အမွန္ ဆိုတာက အသိသာၾကီး.. အကြဲျပားၾကီးပါပဲ။

က်မ ကေတာ့ လူခၽြန္လူေကာင္း ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာမွာ လူေတြရဲ႕ေရွ႕က ေနရတဲ့ သူေတြ.. Public figure ေတြကေတာ့ မျဖစ္မေန လိုအပ္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြကို ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ ျပဳရမယ့္သူေတြ။ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ကေန စလို႔ အႏုပညာသမား ၊ စာေရး ဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ… အထိ။ အမ်ားက ေမးေငါ့ စရာ မျဖစ္ဖို႔ လိုလွပါ တယ္။

၁၉၆၂ ေနာက္ပိုင္း စစ္အစိုးရ ၾကီးစိုးခဲ့တဲ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လူခၽြန္လူေကာင္းဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္း တခုလို ျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာ ေတြကို ထိန္းခ်င္တဲ့ လူၾကီးသူမ ဦးေဆာင္သူေတြ လက္က်န္ရွိေသးတာမို႔ ၁၉၇၀ ေလာက္ထိေတာ့ စံျပ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာကို လူခၽြန္ လူေကာင္းဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားၾကီးကို ေတြ႔ေနရေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၇၀ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးေန၀င္းက စျပီး က်မတို႔ ယဥ္ေက်းမႈထဲက တလင္တမယားစနစ္ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းေကာင္းေလးကို ခ်ိဳးေဖာက္ျပီး လက္ရွိ တရား၀င္ဇနီး ေဒၚနီနီျမင့္ အျပင္ ရတနာနတ္မယ္ကို မယားျပိဳင္အေနနဲ႔ အက်အန မဂၤလာေဆာင္ ယူလိုက္ပါတယ္။

ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားမွ ေနာက္ႏြားညီသိုက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္၏.. ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အရည္အခ်င္းေကာင္း စာရိတၱေကာင္း စိတ္ထားေကာင္းမရွိရတဲ့အထဲ စည္းကမ္းေကာင္းပါ မရွိတဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူက စျပီး လုပ္ျပလိုက္ပါတယ္။ က်မ စိတ္ထင္ေတာ့ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာပဲ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ မွာ လိမ္လည္တာေတြ၊ သူတပါးအေပၚ မတရားလုပ္တာေတြ၊ အိမ္ေထာင္ေရး သစၥာေဖာက္တာေတြ၊ မေကာင္းမႈကို ေျပာင္က်က် လုပ္ရဲတာေတြ မ်ားလာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္က က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ သိပ္ တင္းက်ပ္တာေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ (ဥပမာ- တခုလပ္ မုဆိုးမဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ အဲဒီသူေတြ ေနာက္ထပ္ အိမ္ယာသစ္ ထူေထာင္တာကို အလြယ္တကူ လက္မခံဘဲ ကဲ့ရဲ႕ ရႈတ္ခ် ပစ္ပယ္တာမ်ိဳးေတြ)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြက အစ.. ရုပ္ရွင္နယ္ပယ္.. ဂီတေလာကေတြကေန စာေရးဆရာ ေလာကလို ကိုယ္က်င့္တရားကို အထြတ္အျမတ္ ထားရတဲ့ နယ္ပယ္ေတြထိပါ ကိုယ္က်င့္တရား မထိန္းတာေတြ သစၥာမေစာင့္တာေတြ ေရာက္လာတာကေတာ့ သိပ္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းေတြ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းေတြ ၾကားထဲ၊ စာရိတၱ အေလ်ာ့အလ်ဲေတြနဲ႔ အတူ လူမႈေရးျပႆနာေတြအထိ ေနာက္ႏြားညီသိုက္ေတြ ေကာက္ေကြ႔လာခဲ့တာ ခုဆို ျပန္ေျဖာင့္ဖို႔ေတာင္ အစရွာရ ခက္ေနပါျပီ။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ အမ်ားညီ .. ဤ ကၽြဲဖတ္္ ဆိုတာကို လက္ခံလာတာက ဆိုးတာပါ။ သူက ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ သူက သူေဌးပဲ ၊ သူက အဆိုေတာ္ပဲ ၊ သူက မင္းသားမင္းသမီးပဲ၊ သူက ရုပ္ေခ်ာတာပဲ၊ သူက စာေရးဆရာပဲ ဒါေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ ဆိုတာေတြဟာ မွားခြင့္ လိုင္စင္ေတြလား…။ အဲသလို မွားက်င့္ရွိေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ျဖန္႔ေ၀မႈထဲမွာေရာ အဲဒီမွားက်င့္ေတြက လႊမ္းမိုးမလာဘူး.. အဆိပ္အေတာက္ မပါဘူး.. လို႔ ေသခ်ာပါသလား..။ သူတို႔ဟာ Role model ေတြ မဟုတ္ဘူးလား….။ သူတို႔ဆီက ဘယ္လို အတုယူစရာမ်ိဳးကို ကိုယ့္ ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ကို ေပးမွာပါလဲ။ သူ႔ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ သူ႔ စရိုက္ အျပဳအမူက သပ္သပ္စီပဲလို႔ တကယ္ လက္ခံ ၾကရ မွာလား…။ ခုေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီးကို စိတ္ဓါတ္ပိုင္း စာရိတၱပိုင္းေတြမွာ အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံး ေနၾကရတာ အဲလို ေရွ႕ေဆာင္သူေတြမွာ တာ၀န္ မရွိဘူးလို႔ တကယ္ ေသခ်ာ ပါသလား…။

က်မ ကေတာ့ တိုင္းျပည္တခု ပ်က္စီးျခင္းရဲ႕ အစဟာ လူေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္စီးတာက စတာပဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာကို ယံုပါတယ္။ က်မမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔ က်မရဲ႕ ဒီအယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မေက်လည္တာေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း အျပန္အလွန္ အေရးတယူ ေဆြးေႏြးတာေတြ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ က်မတို႔ရဲ႕ ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ သိပ္အေရးၾကီးတဲ့ ခံယူခ်က္ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ေမျငိမ္း (ဇူလိုင္၂၀)