အလင္းပန္းတပြင့္သို႔ ခ်စ္ျခင္း

၁၉၉၅ မွာ က်မ ဘားအံေကာလိပ္ကို Transfer သြားရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘားအံက အညိဳေရာင္နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရဆဲပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ သားၾကီးက ၄ႏွစ္သားေလး။ မူၾကိဳတက္ေနျပီ။ သားကို က်မ ရန္ကုန္မွာ ထားခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နယ္မွာ က်မ ရတဲ့ လခနဲ႔ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းတာက တေမွာင့္။ သားကို လြမ္းျပီး စိတ္ဆင္းရဲေနရတာက တေမွာင့္နဲ႔။ စိတ္ခ်ရတဲ့ အဖိုးအဖြားရဲ႕ အရိပ္မွာ.. ျပည့္ျပည့္စံုစံု လံုလံုျခံဳျခံဳ ထားခဲ့ရတာေတာင္ က်မမွာ ေန႔တိုင္း သားကေလးကို လြမ္းလို႔ ငိုေနရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္.. အန္တီစုက အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ သားကို လြမ္းတိုင္း ဘ၀ထဲ အဆင္မေျပျဖစ္တိုင္း အန္တီစုကို သတိရ..ကိုယ္ခ်င္းစာ..။ ျပီးေတာ့ အန္တီ့ခင္ပြန္း ေဒါက္တာမိုက္ကယ္အဲရစ္ နဲ႔ သားေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း သတိရ ကိုယ္ခ်င္းစာ။ အဲဒါေတြကို စာ သိပ္ေရးခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ၾကံဖန္ျပီး ၀တၳဳတို တပုဒ္ေရးျပီး ရြက္ႏုေ၀ မဂၢဇင္းကိုေပးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စိစစ္ေရးက စုတ္ျဖဲတာကို ခံရတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လြတ္လိုလြတ္ျငား ကိုယ့္အေၾကာင္း ေရးသလိုလိုနဲ႔ သားတစ္ေယာက္ အေမအျဖစ္ ေရးခဲ့တာပါ။ ခုမွ မထူးပါဘူးဆိုျပီး သားႏွစ္ေယာက္အေမအျဖစ္ အမွတ္တရ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ မိသားစုခ်စ္စိတ္ ေမတၱာတရားနဲ႔ တာ၀န္သိစိတ္ သစၥာတရားကို လဲယူလိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး အိမ္ရွင္မတေယာက္ရဲ႕ မိသားစုဘ၀မွာ ဘယ္လို ခံစားမွာပါလိမ့္လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာေတြးရင္း စိတ္ကူးယဥ္ ေရးခဲ့တာပါ။

အလင္းပန္းတစ္ပြင့္သို႔ခ်စ္ျခင္း

တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးအစုံတြင္ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ ရစ္၀ိုုင္းေနသည္။ မ်က္ရည္က်လိုက္လွ်င္ သူမ ပိုလွ သြားမည္ ထင္သည္။ သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့မႈႏွင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈမ်ားပါမွ မိန္းမတို႔၏ အလွ၌ ျပည့္စုံသည္ဟု သူယူဆသည္။ သို႔ေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ၏ ျပည့္စုံေသာအလွကို သူ ေတြ႔ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ “စိတ္ကို နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာ့ လိုက္ ပါလား ေမရယ္” ဟုသာ သူ ရင္တြင္းမွ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနမိသည္။ ႏႈတ္မွေတာ့ ဖြင့္ထုတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ ပါ။ သူမ၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ ၫႈိးႏြမ္းေစမည့္ မည္သည့္ အမူအယာကိုမွ သူ မျပဳမူလိုပါ။ သူမ၏ မ်က္ရည္ ၀ိုင္းေနသည့္ မ်က္လုံး တစ္စုံက ၿပဳံးလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနသည္။ ခုေန သူ ႏွင့္ သားတုိ႔ ကို တစုံတရာ ေျပာဆိုဖို႔ သို႔မဟုတ္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ သူမ ႀကိဳးစားလွ်င္ သူမ ငိုေၾကြးျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္သည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမကို မေပ်ာ့ည့ံ ေစခ်င္ပါ။

“သားတို႔.. လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနာ္၊ ေမေမဟာ သားတို႔ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္၊ သားတို႔ရဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေမေမရဲ့ လမ္းေကာင္းေလွ်ာက္မႈေတြေၾကာင့္ လုံၿခဳံမႈ ရွိေနလိမ့္မယ္၊ ငါ့အေမဟာ သိပ္ခ်စ္ခင္ ၾကည္ၫိုဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ယုံၾကည္ရမယ္” ဟု သူ သားတို႔ကုိ ေျပာျပေတာ့ သူမ၏ မ်က္လုံးတို႔က ပိုမို ေတာက္ပ လာၾကကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပဳံးရယ္ရင္း သူ႔လက္ဖ၀ါး ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ၫွစ္ကာ “က်မ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကုိ ေမာင္ေျပာေပးတာ ေက်းဇူးပဲေနာ္” ဟု လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ဆိုရွာသည္။ ေအးစက္စက္ လက္ဖ၀ါးတို႔ ၏ အေတြ႔ကို ေႏြးေထြးေအာင္ ျပဳစုဖို႔ သူအားထုတ္စဥ္မွာပင္ “ေမေမ့သားေတြ ဟာ လိမ္မာမွာပဲလို႔ ေမေမ စိတ္ခ် ေန ပါရေစ” ဟူေသာ တိုးဖြဖြ စကားသံ အဆုးံ၌ လွည့္ထြက္သြားေသာ သူမကုိ မတားလုိေတာ့ေပ။ သူ႔ကို သူမ ထပ္မံ ႏႈတ္ဆက္မသြားခဲ့။ မၾကာေသးခင္ဆီက ႏႈတ္ဆက္ညက ရင္တြင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။

“မနက္က်ရင္ ေမာင္နဲ႔သားတို႔က က်မကို ႏႈတ္ဆက္ ခ်န္ထားရစ္ၿပီး သြားမွာကုိ က်မ မခံစားႏုိင္ဘူး။ က်မ အရင္ ျပန္ မယ္ ေနာ္၊ ေမာင့္ကုိ က်မ သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမာင္ အၿမဲ သတိတရ ရွိပါ။ က်မဟာ ေမာင့္ကုိ ခ်စ္သလို ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေလာက ဆိုတာ ကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ ေမာင့္ကို ခ်စ္ရတာ ေမာင့္ကုိ ခြဲထားခဲ့ရတာ ေမာင္ အၿမဲ နားလည္ေပး ပါေနာ္။ က်မ ဘာမွ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ရယ္၊ က်မ ကို အၿမဲ နားလည္ လိုက္ေလ်ာ ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ကုိ က်မ အတိုင္းမသိ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုတာကိုပဲ ေျပာခ်င္ေတာ့တယ္” ၿပီးေတာ့.. သူမ၏ ညင္သာ ယဥ္ေက်းေသာ အနမ္းေႏြးမ်ား၊ မ်က္ရည္ေႏြးမ်ား။

ေက်ာခုိင္းသြားေသာ သူမကို ျမင္ေနရဆဲ။ ျဖဴျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ ပိန္ပိန္လ်လ် ထိုသူမမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အားအင္ေတြ သည္ေလာက္ ခိုင္မာ ျပင္းထန္ ေနရပါလိမ့္။ တကယ္ေတာ့ အစကတည္းက သူ သိခဲ့သည္ပဲ။ သူမ၏ ထို ထက္ျမက္မႈ၊ မွန္ကန္မႈႏွင့္ ဗီဇစိတ္တို႔၌ပင္ ႏွစ္လိုကာ အတိုင္းအဆမရွိ ခ်စ္မိခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ပုံမွန္အေနအထား၌ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔မႈ အမူအယာ တစြန္းတစ ရွာမရသည့္ သူမသည္ သူႏွင့္ေတြ႔သည့္ အခ်ိန္၌ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အၿပဳံးကုိ ဖန္တီးတတ္၏။ ႏူညံ့ေသာေလသံတိုးသက္ႏွင့္ အဖမဲ့အမိေ၀း ဘ၀ကို အားငယ္တတ္၏။ သူမကဲ့သို႔ ထူးခၽြန္ပါလွ်က္ႏွင့္ အထီးက်န္ႏိုင္ရသူတို႔၏ ဘ၀ကို မြမ္းမံေပးခ်င္ေၾကာင္း တမ္းတ၏။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ေရွ႕တြင္မွ ေခါင္းငုံ႔ ငိုရႈိက္ မေနလုိေသာ သူမသည္ သူ၏ေရွ႕ေမွာက္ တြင္မူ အျပစ္ကင္းစင္စြာ မ်က္ရည္က်၏။ ထိုမွ်ႏွင့္ပင္ သူမသည္ သူ၏ဘ၀တြင္ အေရးပါအရာေရာက္ဆုံး အေဖၚ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ ဗီဇစိတ္ကို ကူညီပံ့ပိုးေပးလိုေသာသူသည္လည္း သူမအႏွစ္လိုဆုံးေသာ ခ်စ္သူ ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ခုေတာ့ သူအတြက္ ခိုင္မာမ်ဳိးဆက္အျဖစ္ သားေတြကုိ ေမြးဖြားေပးကာ အေကာင္းဆုံး ဇနီးျဖစ္ခဲ့ၿပီးေသာ သူမက ခုေတာ့ သူမ၏လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီ။ “က်မမွာ ခ်င္ျခင္းေတြ က်န္ေသးတယ္၊ ေမာင္နဲ႔ သားေတြကို ခ်စ္ခ်င္၊ ျပဳစုခ်င္တဲ့ ခ်င္ျခင္းေတြအျပင္ ေလာကအတြက္… က်မရဲ့ မိဘေတြအတြက္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ က်မ ယုံၾကည္တဲ့ ခ်င္ျခင္းေတြကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းခ်င္ေသးတယ္”ဟု အစခ်ီကာ မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ားကို လမ္းၫႊန္ ပ်ဳိးေထာင္ျခင္းအလုပ္ကုိ သူမ အခ်ိန္ယူ လုပ္ကိုင္လိုေၾကာင္း ေတာင္းဆို လာသည္။ “ေမာင္ေျပာသလို က်မ မရွိလည္း သည္အလုပ္ကို လုပ္ကုိင္သူေတြ ရွိေနဦးမွာ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔အတြက္ သူတို႔ေလာကအတြက္ က်မ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလို႔ပဲ ေတြးထားတယ္၊ ဒါမွ က်မ အဆံုးစြန္အထိ တာ၀န္ေက် ႏုိင္မယ္၊ ဒီေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ေမာင္ရယ္” တဲ့။ သည္လိုႏွင့္ပင္ သူမ၏ တာ၀န္ရွိရာ ၿမိဳ႔ဆီသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရၿပီး သူကေတာ့ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့သည္၊ “ေမာင့္ကို က်မ ယုံၾကည္လို႔ သားေတြကို ထားခဲ့တာပါ” ဟုေတာ့ သူမ ကိုယ္ သူမ ေျဖသိမ့္ ေနခဲ့ရွာသည္။

ထိုစဥ္က ျမင္ကြင္းက သူမ ေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာပဲ သူ ဆုေတာင္းမိသည္။ အစဥ္အၿမဲ ခုလုိ ခိုင္မာေသာစိတ္ႏွင့္ ယုံၾကည္ခ်က္ သူမမွာ ၿမဲၿမံေနပါေစ။

“ဒုကၡ ေပါင္းစုံကေတာ့ ႀကိဳေနတာေပါ့ေမာင္၊ က်မက မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့ တခ်ဳိ႕က လက္မခံခ်င္ ၾကဘူး။ က်မရဲ့ ပ်ဳိးေထာင္မႈစံနစ္က တင္းမာလြန္း ျပတ္သားလြန္းတယ္ လို႔ ဆိုၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ရယ္၊ ‘ဒုကၡကုိ ခုခံရင္ အရည္အခ်င္း တိုးတက္တယ္’ ဆိုတာကို လက္ခံရမယ္ မဟုတ္လား။ ကေလးေတြဟာ က်မတို႔ တုန္းကထက္ အမ်ားႀကီး ေတာ္ၾကတယ္၊ အဆင္းရဲခံၿပီး ဘ၀မွာ ႀကိဳးစားၾကတယ္၊ တခ်ိန္မွာ အဲဒီ လူငယ္ေလး ေတြဟာ သိပ္ကို ေတာ္လာၾကရမယ္။ က်မေလ ေမာတဲ့အခါ အဲသည္အေတြးနဲ႔ အေမာေျပရတယ္၊ ၾကည္ႏူးတယ္၊ ေက်နပ္တယ္၊ ေမာင္လည္း က်မ နဲ႔ ထပ္တူ ခံစားပါ၊ ”

ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္ထံ သူမေရးေသာ အလြမ္းေျပစာသည္ အစီရင္ခံစာ တစ္ေစာင္လိုသာ ျဖစ္ေနတတ္ သည္။ သူကေတာ့ ေက်နပ္ၿမဲပါပဲ။ ရွည္သြယ္သြယ္၊ ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးပုံကိုက သူမ၏ ခိုင္မာေသာ၊ တုံ႔ျပန္မႈ ျမန္ေသာ သေဘာကို ျပသည္ဟု သူ ထင္သည္။

“တခါတေလမ်ား ေမာင့္ကို ကုိယ့္ေယာက္်ားရယ္လို႔ ႏြဲ႔ပါဦးကြာ” ဟု သူက ဆိုလွ်င္ ရွက္ရယ္ ရယ္ကာ မ်က္ႏွာနီ လာတတ္ေသာ သူမသည္ သူႏွင့္ သားတို႔ ေရွ႕တြင္ ကေလးငယ္သဖြယ္လည္း အျပစ္ကင္း၏။ စာေရးစာဖတ္ကို မျပတ္ လုပ္ေနတတ္ေသာ သူမသည္ ခင္ပြန္း ႏွင့္ သားကို ထမင္းပြဲေရွ႕ေရာက္ ျပဳစုသူလည္း ျဖစ္သည္။ စာေရးစာဖတ္ ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ မ်က္ခုံးကုိ ပင့္ခ်ီလ်က္ ကမၻာ ေလာကႀကီးအေပၚ တာ၀န္ေက်လိုသူ တစ္ေယာက္၏ ဟန္ပန္မ်ဳိး ရွိေနတတ္သကဲ့သို႔ သူႏွင့္သားတို႕၏ ေရွ႕တြင္မူ သားကိုသခင္ လင္ကိုဘုရားဟု သတ္မွတ္တတ္ေသာ ေအးေဆး သိမ္ေမြ႔သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ သာ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အားအင္မ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသာ သူမသည္ တစတစ ပို၍ ထက္ျမက္ လာသည္ ဟု သူက အခိုင္အမာ ယူဆမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ ပန္းပုထုသူပဲ ေမာင္၊ ကိုယ္လိုရာ ပုံအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ကုိယ့္အတတ္ ပညာနဲ႔ ေစတနာ ေမတၱာအေပၚ မူတည္ၿပီး ထုလုပ္ႏုိင္တာ၊ က်မေလ သားေတြကိုလည္း ပန္းပုရုပ္လို ပုံေဖာ္ခဲ့တာပဲ။ က်မ လိုခ်င္တဲ့ ပုံစံအတိုင္း သားေတြ ႀကီးျပင္းလာတာကို သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာ။ အဲသလိုသာ ပန္းပုရုပ္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပံုသြင္းႏုိင္ရင္လို႔ ေတြးမိေတာ့ က်မရဲ့ ယုံၾကည္ရာ ရည္ရြယ္ခ်က္က ပုိ ျပင္းထန္လာတာ ေမာင္ရဲ့”

သူမ၏ စကားႏွင့္အညီ သူမကေတာ့ တက္ၾကြ ရွင္သန္စြာ လႈပ္ရွား သက္၀င္ေနသည္။ “ေမာင့္ကို လြမ္းတဲ့အခါ က်မစာေတြ ေရးတယ္ေမာင္၊ သားကိုလြမ္းရင္ေတာ့ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း၊ ပ်ဳိးေထာင္ရင္း အလြမ္းေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္တြင္တာေပါ့ ေမာင္။ က်မလည္း ခုလို အျမဲ လုပ္ႏုိင္မွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကုိယ့္ခြန္အား ရွိတုန္းသာ၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေရ့… လူငယ္ေလးေတြဟာေလ ေက်ာက္ဆစ္ပန္းပုမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဖေယာင္းေတြသာ ျဖစ္တယ္၊ သိပ္ ပုံသြင္းလုိ႔ လြယ္ရွာတယ္၊၊ မီးျပင္းေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့ေနာ္၊ က်မက မီးျပင္းေတြရဲ့ အႏၱရာယ္ကို ေျပာျပရင္လည္း သူတို႔ေလးေတြက နားေထာင္ လိုက္နာၾကတယ္၊ သိပ္ကို စိတ္အင္အားေပးႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြေပါ့၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကေတာ့ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္တတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေပ့ါ ေမာင္။ အဲသည္အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ က်မ စိတ္ပင္ပန္းရတယ္။ ဒီ လူငယ္ကေလးေတြသာ က်မရဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပန္းပုရုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ေနာင္ထုရမယ့္ ပန္းပုရုပ္သစ္ေတြအတြက္ က်မ မပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်မရဲ့ စိတ္အေမာ၊ ကုိယ္အေမာကို ေမာင္က စာျပန္ေရးၿပီး အားေပးပါဦးေနာ္”။

သူမ၏ စာေတြထဲ လို္က္ပါေမာပန္းရသမွ်ကို သူမ၏ မိန္းမျမတ္ပီသမႈက အေမာေျဖ ေပးၿမဲပါပဲ။ ေအာင္ျမင္မႈမာန ႏွင့္ ထက္ရွေသာ စိတ္ဓါတ္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ပါလွ်က္ ခင္ပြန္းသည္ ကို အားကိုးခ်င္ေသာ မိန္းမသည္ မိန္းမျမတ္ ျဖစ္သည္ဟု သူ ယုံၾကည္သည့္အတြက္ သူမသည္ သူ၏တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ဇနီးေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ခိုင္မာ ေသခ်ာေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူမကို သူ တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ရျပန္သည္။

ေမတၱာတရားကို တန္ဖိုးထားတတ္လြန္းေသာ သူမသည္ သားတို႔အတြက္လည္း အစားထိုး မရႏိုင္ေသာ မိခင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သားတို႔ ဆုိး၍ ဆုံးမသည့္အခါ သူမက သူ႔ထက္ပို၍ အစြမ္းထက္တတ္သည္။ သားတို႔ကို လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ မတို႔ဘဲ “ေမေမဟာ သားတို႔ကုိ အင္မတန္ ခ်စ္တယ္၊ သားတို႔အတြက္ ေမေမ့ အသက္ ခႏၶာ အားလုံးကို ပုံရဲတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေမေမရဲ့ အဲဒီ ေမတၱာေၾကာင့္ သားတို႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္ လိမ္မာလိမ့္မယ္လို႔ ေမေမ လုံးလုံး ယုံၾကည္တယ္” ဟု အေမတေယာက္၏ အခ်စ္ကို ေပၚေပၚတင္တင္ ျပတတ္၏။ သားတို႔၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ား ေမွးစင္း ၿငိမ္၀ပ္သြားေအာင္ သူမပင္ တတ္ႏိုင္သည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ သူ ႏွင့္ သူမတို႔၏ သားႏွစ္ေယာက္သည္ လိမ္မာေသာ ကေလးမ်ားအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ သားတို႔သည္ သူတို႔၏ ေမေမအတြက္ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူကာ အလြမ္း ေျပရသည္။ အရာရာတိုင္းသည္ သူမ၏ ယုံၾကည္ခ်က္အတိုင္းပင္ လိုက္နာ ရွင္သန္ ေနရသလိုပါပဲ။ သူ ယုံၾကည္သည္။ သူ၏ ခ်စ္ေသာ သူမသည္ သူႏွင့္ အေ၀းမွာ ရွိေန ေသာ္လည္း သူ၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္မွ အစ ကိုယ္ခႏၶာအလုံးစုံကုိ လႊမ္းၿခဳံ ေထြးပုိက္ထား သည္ဟု သူ အခိုင္အမာ ယုံၾကည္သည္။

သားဦးကို ေမြးစဥ္က သူမ မ်က္ရည္က်သည္ကို ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ပထမဆုံး ျမင္ေတြ႔ခ ဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က သူမ၏ မ်က္လုံးနက္နက္ စူးစူးရဲရဲေတြက ေတာက္ပ ကာ မ်က္ရည္က် ေနခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ သူမ ငိုေနျခင္း မဟုတ္။ “သိပ္ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတာပဲေမာင္ရယ္” ဟူေသာ စကားတခြန္းကုိ တကုိယ္တည္း ၿငီးတြားေနသလို ဖြဖြ ရြတ္ေနသည္။

သူက “ေမာင္ကေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီးသားပါကြယ္” ဟုေျပာေတာ့ တခါမွ မႀကံဳဖူးစြာ သူမက ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္စုစုျဖင့္ စူသေယာင္ျပဳၿပီး တကယ့္ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ “ဟင့္အင္း..သိပ္ ေပ်ာ္ရမွာပဲ” ဟု ႏြဲ႔လာသည္။ သူသည္ သူမ၏ ထို ဟန္ပန္၌ ၾကည္ႏူးသြားရကာ “ဟုတ္တာေပါ့ မိန္းမရာ၊ သားဦးရတာဟာ သိပ္ကုိ ေပ်ာ္စရာ ေပါ့” ဟု လုိက္ေလ်ာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါက်ေတာ့မွ သူမသည္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ သည္းသည္းထန္ထန္ ရယ္ေမာကာ မ်က္ရည္ေတြ က်လာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အရယ္ရပ္ကာ မ်က္လုံးၾကည့္မ်ား ရုတ္တရက္ မႈိင္းေ၀လာၿပီး “ေမေမ နဲ႔ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ ေမာင္ရယ္” ဟု တုန္တုန္ ယင္ယင္ ေရရြတ္သည္။
“တကယ္ေတာ့ က်မက သားေလးလိုခ်င္တာ ေဖေဖ့ကိုယ္စား အေမြအႏွစ္ အေနနဲ႔ပါ ေမာင္ရယ္” ဟုလည္း ေျပာေသးသည္။

သူကေတာ့ သူမ၏ ေၾကကြဲႏူးညံ့ေနမႈကို ႏွစ္လို ေငးေမာေနမိခဲ့သည္။ သူမသည္ သူမ၏ မိဘႏွင့္ ပတ္သက္ လာသည့္အခါတိုင္း ႏူးည့ံ ေသ၀ပ္သြားတတ္သည္ မဟုတ္လား။ (သူမသည္ ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဖတဆိုး ျဖစ္ခဲ့ရ ရွာသူ ျဖစ္၏။ အရြယ္ေရာက္စဥ္မွ စ၍ မိခင္ႏွင့္ ခြဲခြာေနခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္သည္။)

“ေဖေဖကေလ..”ဟု အစခ်ီကာ သူမပင္ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိႏုိင္ပါလွ်က္ႏွင့္ သူမ မိခင္ ေျပာျပတတ္သည့္ သူမဖခင္၏ အရည္အေသြးမ်ား၊ ခိုင္မာစိတ္ထားမ်ားတို႔ကို သူမကုိယ္တိုင္ ျမင္သိ ၾကားခဲ့သကဲ့သို႔ ခံစားကာ သူ႔ကို ျပန္ေျပာျပတတ္သည္။ ထိုသို႔ ေျပာျပေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမသည္ ႏႈတ္ခမ္းပါးနီေထြးတို႔ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္လွ်က္ မ်က္လုံးအစုံက ရီေ၀ရႊန္းလဲ့လွ်က္ႏွင့္ အေ၀းတစ္ေနရာကို မျမင္ႏိုင္ဘဲလွ်က္ ေမွ်ာ္ေငး ၾကည့္ေယာင္ျဖင့္ ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ကုိ ရြတ္ေနသလိုပါပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သူမႏွင့္အတူ သူမကဗ်ာ၏ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္တြင္ လိုက္ပါ စီးေမ်ာရစၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာသည္ သူမဘ၀ႏွင့္အမွ် ရင္းထားရေသာ သိပ္လွပသည့္ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္ကလည္း ေမြးကင္းစ သားဦးကုိ ၾကည့္ကာ သူမ၏ မ်က္ႏွာရိပ္သည္ မႈိင္းလာလိုက္၊ ၾကည္လာလိုက္၊ ၿပဳံးလာလိုက္ႏွင့္ သူမပိုင္ ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ကို ရင္တြင္း၌ ဖြဲ႔သီေနျပန္သည္ ထင္၏။ ၾကည့္စမ္းပါ… ၾကည္လင္ ေသာ အသားအရည္က ၀င္းပကာ ရႊန္းလဲ့မ်က္၀န္းမ်ား စိုလက္လို႔။ မိခင္ဖြဲ႔ေမတၱာေတးကုိ အပီအသ သီက်ဴး ေနေသာ မ်က္ႏွာအမူအယာႏွင့္ က်က္သေရရွင္မေလး။ ထိုပိန္လွပ္လွပ္ျဖင့္ ညွိဳ႕ငင္မႈမရွိေသာ မိန္းမက သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ သိမ္းပိုက္ထားႏိုင္ျခင္း၌ သူ မအံ့ၾသျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူမ၏ ႏွလုံးသားမွ နက္ရႈိင္းစြဲထင္သည့္ လွပ မြန္ျမတ္ မႈကို သူ ခံစားဖူးၿပီေလ။

သူမ၏ ေပးစာမ်ားစြာ၌ သူမ၏ ေက်နပ္ပီတိမ်ားစြာကို ေတြ႔ရ၏။
“မနက္ခင္းမွာဆို ငွက္ေတြနဲ႔အတူ က်မ လမ္းထေလွ်ာက္ေရာ…ေမာင္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ေရကန္ကုိ ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလကလည္း ေအးလို႔။ ကေလးေတြကလည္း အိပ္ေရး၀၊ အနားရတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔။ ဘုရားရွိခိုးၾက၊ သီခ်င္းညည္းၾကနဲ႔ေပါ့။ သိပ္ကုိ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးစရာပါပဲ ေမာင္”။

ထိုအခါက သူမ၏ အေငြ႔အသက္မ်ားကလည္း အေပ်ာ္အေရာင္မ်ားသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူမ၏ စာတစ္ေစာင္ တိုးေလ သူ႔ထံ သူမ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းတို႔ တစ္ဆင့္ ေနာက္ဆုတ္ေလ ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလာသည့္ အခါ စိတ္ကိုသာ ႀကိဳးစား ေျဖသိမ့္ ရ ေတာ့သည္။

တခါတေလေတာ့ သူမသည္ မိန္းမတန္မဲ့ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ သားတို႔ကို ခြဲခြာႏိုင္ရန္ေကာ။ အသည္းမာႏိုင္ရန္ေကာဟု သူ စိတ္ခုခ်င္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရွိရာ အရပ္သို႔ သူ ခဏ ေရာက္သြားစဥ္တြင္ စိတ္ၿငိဳျငင္စရာ တစ္ဆစ္တစ္ပိုင္းမွ်ေလာက္ပင္ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူႏွင့္သားတို႔ကို သူမက ဂရုစိုက္ သည့္အခါတြင္မေတာ့ သူမသည္ သူ ႏွင့္ သားတုိ႔ အပါအ၀င္ သူမ၏ ေလာကတစ္ခုလံုးကို စိတ္မၿငိဳျငင္ေအာင္ ျပဳစားႏိုင္သူဟုပင္ မွတ္ထင္ရေတာ့သည္။

“ေမာင္နဲ႔အေ၀းမွာ ထားထားရတာ စိတ္မခ်ဘူး။ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ အစစ အရာရာ မွာေပါ့။ ကိုယ့္မိန္းမက ေခါင္းမာေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထက္ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး ဆိုတာကိုလည္း လက္မခံဘူး။” ဟု ခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္၏ စိတ္ျဖင့္ သူေျပာဖူးေသာ္လည္း သူမထံသုိ႔ သူ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို ေခတၱသြားေနစဥ္မွာပင္ သူ၏ အဆိုအားလုံးကို ရုတ္သိမ္းရေတာ့သည္။

သူမ၏ ကေလးမ်ားစြာသည္ သူမကုိ သူ ႏွင့္ သားတို႔က ခ်စ္သကဲ့ပင္ ခ်စ္ခင္ၾကၿပီး ဂရုစိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူမကို သူ ေျပာျပေတာ့ “က်မက ေကာင္းတာ၊ မွန္တာကို လုပ္တာပဲ ေမာင္ရယ္၊ သူတို႔ နားလည္ၾကမွာပါ။” တဲ့။ ပင္ပန္း ရသမွ်၌ပင္ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ တေန႔ထက္ တေန႔ သိသိသာသာ ၾကည္စင္ ၀င္းပ၍ လာသည္။ သူမ၏ အမူအရာကလည္း လန္းဆန္း သြက္လက္စြာ…။

သူမသည္ သူမ၏ ေတာက္ပေသာ အၿပဳံးႏွင့္ အရာရာတိုင္းကို ဖန္ဆင္းယူေနဟန္ျဖင့္ အမႈကိစၥမ်ားစြာကို တရဲတ၀့ံ ရင္ဆိုင္ေနတတ္သည္။ ေခါင္းညိတ္ၿပဳံး၊ ေခါင္းေမာ့ၿပဳံး၊ ၾကည္ႏူးၿပဳံး၊ ေၾကကြဲၿပဳံး၊ ေက်နပ္ၿပဳံး၊ မာနၿပဳံးမ်ားစြာကို ဖန္တီးကာ သူမ၏ တာ၀န္မ်ား ကုိ ေက်ပြန္ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ ထို ပါးလွပ္လွပ္၊ ပိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ သူမသည္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းေသာ အလင္းတိုင္ တစ္ခုသဖြယ္ သူမ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ရန္တို႔ကုိ လႊမ္းမိုး ၀ါးမ်ိဳေတာ့မည့္ႏွယ္ သို႔မဟုတ္ သူမ ျဖစ္ေစလိုသမွ်ကို မန္းမႈတ္၍ ဂါထာရြတ္ဆိုကာ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ေတာ့မည့္ ပညာရွင္သခင္မသဖြယ္ သူႏွင့္ တကြေသာ သူမခ်စ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထြန္းလင္း ေတာက္ပေနေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့… သူ၏ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ႏိုင္မႈသည္လည္း သူမကပင္ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ သူႏွင့္ သားတို႔ အတြက္ ဘ၀အဆက္ဆက္တိုင္ ေမ့ေပ်ာက္မရစြာ ဂုဏ္ယူ သတိရ ေနေစဖို႔ ရွင္သန္သူသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ဆိုလွ်င္ သူမသည္ အၿမဲ မၫႈိးႏြမ္းႏိုင္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ကဲ့သို႔လည္း၊ ႏူးၫံ့သိမ္ေမြ႔မႈကို ေပးကာ ဇနီးေကာင္း ပီသေသာ အလွပြင့္ခ်ပ္တို႔ကို လႊာပြင့္ေစသူေလ။ ထိုပန္းတစ္ပြင့္ကို သူ ပိုင္ဆိုင္သည္။ ျပည့္စုံၿပီ။

သည္ေတာ့ သူမကို သူ မ်က္ရည္ မက်ေစလိုေတာ့ပါ။ မ်က္ရည္က်ရန္ မလိုဘဲ သူမအတြက္ အလွႏိုင္ဆုံး ျဖစ္သည့္ ဗီဇစိတ္ကို သူမ၏ အျခား မည္သည့္ ခႏၶာ အစိတ္ အပိုင္း အလွတို႔ကမွ ယွဥ္ၿပိဳင္ တုပႏိုင္မည္ မဟုတ္ ေၾကာင္းကို သူမ၏ ခ်စ္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ ျဖစ္သည့္ သူက ေကာင္းစြာ သိေနၿပီပဲ မဟုတ္လား ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔၏ေလာကကို အလင္းေရာင္ေပးျခင္းျဖင့္ လွပေစေသာ (ထူးဆန္းလွသည့္) ပန္းေလး တစ္ပြင့္ မွာ သူမပဲ ျဖစ္ေတာ့သည္မွာ ခိုင္မာလွေသာ ေသခ်ာမႈတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

ေမၿငိမ္း
(ရြက္ႏုေ၀) ၁၉၉၆၊ဇန္န၀ါရီလ