အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ အနာ(အပိုင္း-တစ္)

ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ ပိတ္ထားရတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ၁၉၉၁ ႏွစ္လယ္မွာ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီး လာပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ တက္လာ… စာသင္ႏွစ္ (Academic Year) တစ္ႏွစ္ ကို ၆လလို႔ ေလွ်ာ့ခ်။ သင္ရိုးေတြကိုေတာ့ မေလွ်ာ့..။ ဒီေတာ့ ဆရာဆရာမေတြလည္း ပင္ပန္း။ ကေလးေတြလည္း စာမတတ္။ ထြက္လို႔ရတဲ့ တံခါးေပါက္က က်ဴရွင္နဲ႔ အဂတိ လိုက္စားတာပဲ ျဖစ္လာေအာင္ တြန္းပို႔။ သူတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းဆီ တကယ္ ဦးတည္ လာ တာပါပဲ..။

အဲဒီအခါ…ကေလးေတြကို တကယ္စာတတ္ေစခ်င္ျပီး သင္ၾကားေရးကိုသာ အားစိုက္ လုပ္ခ်င္တဲ့..၊ ကိုယ္ရတဲ့ လစာေလးနဲ႔ တပည့္ေတြကို စာသင္ျပီး အိေျႏၵရရ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တဲ့.. ဆရာ ဆရာမေတြ အသည္းကြဲ ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အစပ်ိဳးလာတဲ့ ႏွစ္ေတြေပါ့။ အဲဒီ ပ်က္စီးျခင္းဟာ ဟိုး..ေအာက္ေျခ မူလတန္းကေနစလို႔ ထိပ္ပိုင္း တကၠသိုလ္တန္း မဟာတန္းေတြထိ ရိုက္ခတ္လာတဲ့ လိႈင္းေတြ။

စာေမးပြဲမွာ ခိုးခ်ေျဖတာက အစ… ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ မထင္ေတာ့ေအာင္၊ အရာရာ ေငြရွိရင္ ျဖစ္တယ္.. ပညာဆိုတာ ဘာမွ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ျဖစ္လာေအာင္၊ ခိုးတယ္ ဆိုတာကို ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့ေအာင္.. ရိုးသြားေအာင္၊ ျပီးေတာ့ ပညာတတ္ ေတြကို လက္စတံုး စီရင္ဖို႔.. စစ္အစိုးရရဲ႕ ယုတ္ညံ့တဲ့ (အလြယ္တကူ စြပ္စြဲလို႔ မရေအာင္ ေသခ်ာ အကြက္ခ် စီစဥ္ထားတဲ့) လုပ္ၾကံမႈ ေတြ.. အဲဒီ ႏွစ္ပိုင္းမွာ စလာတာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာေတြကိုလည္း စာေပစိစစ္ေရးဆိုတဲ့ ပါးကြက္အာဏာသားက အပိုင္းပိုင္း အတစ္တစ္ျဖစ္ေအာင္ ခုတ္ထစ္ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ က်မတို႔ စာေရးဆရာေတြမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ ေရးၾကရတာ။ က်မလည္း ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အက်ပ္အတည္းေတြ.. ပညာေရးေလာက ပ်က္စီး လာတာေတြ.. လွည့္ပတ္ ေရး။ အတားအဆီး ခံရ.. အဆုတ္အျဖဲ ခံရ..ခဏ ခဏ..။ တခါေတာ့ ပညာေရးေလာက ပ်က္စီးလာတဲ့အေၾကာင္း နဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳေလးလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ အတားခံရတိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပန္ျပင္ျပီး ေရးပို႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကံေကာင္းေထာက္မျပီး စိစစ္ေရး က လႊတ္လိုက္လို႔ မေဟသီမဂၢဇင္း (လ မမွတ္ထားမိ) မွာ ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာ ၀တၳဳရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္ရယ္.. အဲဒီ ၁၉၉၇ ေအာက္တိုဘာမွာ ပဲခူးတိုင္း ေရၾကီးတဲ့အေၾကာင္းကို ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွာ ၀တၳဳ ေရးေတာ့ ထပ္ျပီး ဆုတ္ျဖဲခံရတဲ ့ျပႆနာ ရယ္… ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉၇ ႏို၀င္ဘာမွာပဲ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဖျငိမ္းက သတင္းစာေတြထဲမွာ တကၠသိုလ္ ေမျငိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ယူျပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္ဆန္ ပုတ္ခတ္ေစာ္္ကားတဲ့ ေဆာင္းပါး ေရးေတာ့ု က်မက အဲဒါ က်မမဟုတ္ေၾကာင္း ကေလာင္နာမည္တူသာျဖစ္ေၾကာင္း.. ဂ်ာနယ္၃ေစာင္ ကေန ျပန္ရွင္းရတဲ့ ျပႆနာေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥေတြရဲ႕ အေျဖကေတာ့ အဲဒီတုန္းက စာေပ စိစစ္ေရး ရဲ႕ အာဏာရ ပါးကြက္သား ဗိုလ္မွဴးတင္စိုး(ကေလာင္အမည္ ႏြယ္သာကီ)က က်မကို ေခၚေတြ႔ျပီး က်မရဲ႕ ကေလာင္နာမည္ကို အခ်ိန္ အကန္႕အသတ္ မရွိ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဒီ အေမတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အနာ ၀တၳဳကို အေၾကာင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရရဲ႕ ေစတနာကို အထင္လြဲမွားေစတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ေနလို႔ ပါတဲ့။

အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ေခတ္တေခတ္ရဲ႕ မွတ္တမ္းေလးအေနနဲ႔ ဗဟုသုတအျဖစ္ သိေစခ်င္လို႔ ျပန္ ေျပာျပတာပါ။ ၀တၳဳကလည္း အတိုဆိုေပမဲ့ ရွည္ေနလို႔ ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္ပိုင္းခြဲျပီး တင္ပါဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတခါေတာ့ ႏွစ္ပိုင္းစလံုးကို တပါတည္း ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ဖတ္ရေအာင္ တခါတည္းပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ အနာ

(ပန္းခ်ီေဇာ္ေမာင္ရဲ႕ မူရင္း သရုပ္ေဖာ္ပံုပါပဲ)

ျမင္ရဲ့မဟုတ္လား….
ႀတိဂံေတြထဲက ရြာခ်လိုက္တဲ့
မိုးေတြ
ျမစ္တို႔ သန္မာစြာ စီးဆင္းႏိုင္ဖို႔ေလ။
ေဟာဒီမွာ
ေတာင္တန္းေတြလို ခိုင္ခံ့တဲ့
အနစ္နာေတြ
ေရတံခြန္ေတြလို သန္စြမ္းတဲ့
ေစတနာေတြ
သစ္ေတာေတြလို ထူထပ္တဲ့
ကရုဏာေတြ
ပန္းကေလးေတြ လန္းရင္ ၿပဳံး
ပန္းကေလးေတြ ႏြမ္းေတာ့ ႏုံးလို႔
အမုန္းတရားကင္းတဲ့
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပါ့။
သင္ပုန္းေတြေပၚမွာ
ပြန္းပဲ့တိုက္စား ခံေနရတာ
ေျမျဖဴေတြ မဟုတ္ဘူး
ဆရာတို႔ရဲ့ ဘ၀ေတြပါ။
ဒါေတြဟာ ဆရာတို႔စပ္တဲ့ ကဗ်ာ
ေကာင္းကင္ျပာလို တည္တ့ံခိုင္ၿမဲ
(တပည့္တို႔ ရင္ထဲ)
ဦးႏွိမ္၀ပ္တြား ပူေဇာ္လ်က္ပါပဲ။
( ညလယ္မိုး-အနႏၱၾတိဂံကဗ်ာ)

+++++

ရင္ထဲရွိ ထုထည္ အစိုင္အခဲတို႔ တစစီ ၿပိဳကြဲ ေၾကမြလာၾကသလို ခံစားရ၏။ လက္ထဲမွ ကိုယ္ေရးဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖည့္စြက္ထားသည့္ စာရြက္မ်ားက မ်က္လုံးအျမင္ မွာ ေ၀၀ါး။ ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ မ်ိဳသိပ္ ထားသည့္ၾကားမွပင္ ရႈိက္သံ တိုးတိုး ထြက္ခ်င္ေသး ၏။ ‘က်မသည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ပါ သျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာန၏ လက္ေထာက္ ကထိက ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳပါရန္’ မ်က္လုံးထဲက မ်က္ရည္ေတြကုိ က်မ အလြယ္တကူ မတားဆီးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေရးလက္စ ေဖါင္တိန္ကို အဖုံးပိတ္ကာ က်မ အားပါးတရ ရႈိက္ငင္ ငိုေႂကြးပစ္လိုက္မိေတာ့သည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကဗ်ာေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္း ညလယ္မိုး ၏ ကဗ်ာကလည္း က်မရင္ကို နာက်င္ေအာင္ ထိုးႏွက္ေသာ လက္နက္မ်ားလို….။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာထဲက စကားလုံးေတြကလည္း ေျပးထြက္လာၿပီး အၿပိဳင္ အဆိုင္ ရႈိက္ငင္ ငိုေႂကြးၾကေသးသည္။ ဘယ္သူ႔ကုိ ေတာင္းပန္ရပါ့မလဲ။ "က်မကို ခြင့္လႊတ္ပါ".....။

+++++

ၿပဳံးရယ္ရႊင္ပ်လ်က္ ေပါ့ပါးဖ်တ္လတ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားစြာ၏ ေရွ႕ေမွာက္မွာ က်မ ေပ်ာ္ခဲ့ရဖူးတာ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္မိုး…။ စာသင္ရလို႔မ်ားေတာ့ က်မမွာ ေမာတယ္ ပန္းတယ္ ဆိုတာ မရွိဖူးခဲ့။ က်မ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ သိေစ ခ်င္ တာေတြ.... “ကေလးေတြေရ ‘ကဗ်ာ’ဆိုတာ ေစတနာေတြကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ စကားလုံးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထား တဲ့ ‘အလွတရား’ တစ္ခုပါပဲ။ ကဗ်ာ ဆုိကတည္းက ေစတနာဆိုတဲ့ ဂယက္အနက္က တြဲ ပါ ၿပီးသားပဲ။ ေလာက ေကာင္းက်ိဳး၊ ဘ၀ ေကာင္းက်ဳိး၊ အနည္းဆုံးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ေကာင္းက်ဳိိးဆိုတဲ့ ေစတနာေတြကို ကဗ်ာေတြက ျပ႒ာန္းတယ္။”

အေမးအျမန္းထူ(ထက္ျမက္)တဲ့ ကေလးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရရင္ က်မရဲ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြက ပိုေတာင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသး။ စာ အင္မတန္ ေမးတတ္တဲ့ က်မနဲ႔၊ ဆရာ ေပး သေလာက္ကို လက္ပိုက္ ခံယူရတာထက္ ပိုလို ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြရဲ့ တုံ႔ျပန္ ေဆြးေႏြး မႈေတြနဲ႔ဆုိ က်မရဲ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြက ေ၀စည္ၿမဲ။

တခါတေလမ်ား ‘ဟီရိ နဲ႔ ၾသတၱပၸ’ ဆိုတဲ့ စကားေလး ႏွစ္လုံးတည္းနဲ႔တင္ စာသင္ခ်ိန္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္စာ ကုန္ေလာက္ေအာင္၊ ကေလးေတြက အေမးအျမန္း ထူတတ္ေသး တာ။ ‘မေကာင္းမႈကို လုပ္ဖို႔ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း’ ဆိုတဲ့ အေျဖကို သာဓကေတြ ဥပမာေတြနဲ႔ ေသခ်ာ ရွင္းျပကာမွ သူတို႔က ၿပဳံးရယ္ရႊင္ပ်နဲ႔ ေက်နပ္ၾကတာ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ က်မ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရဖူးသလဲ။ တကယ္ပဲ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အင္အားနဲ႔ က်မ ရြာခ် ေပးခဲ့ဖူးတာ… မိုးေရစက္မ်ားစြာ… ျမစ္တို႔ သန္မာစြာ စီးဆင္းႏိုင္ဖို႔ေလ။

အဲဒီအခါ ‘မေကာင္းမႈ’ ဆိုတာကို၊ ‘ဟီရိ’ ဆိုတာကို၊ ‘ၾသတၱပၸ’ ဆိုတာကို ခြဲသိသြားတဲ့ ကေလးေတြက ေလာကထဲမွာ ေကာင္းမႈကို ရွာေဖြက်င့္ႀကံဖို႔ေတာ့ ျမင္တတ္ သြားၾကမွာ ပဲဆိုတဲ့ ပီတိကို က်မ စားသုံးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ "မေကာင္းမႈ က်ဴးလြန္ေနတာကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒါဟာ မေကာင္းမႈကို အားေပးရာ ေရာက္တယ္" လို႔ သူတို႔ကို ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ဆုံးမ တဲ့ အခါလည္း သူတုိ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြက တည္ၾကည္ ေလးနက္လို႔။ က်မမွာေတာ့ က်မ ရဲ့ "ျမစ္" ေတြ သန္မာ အားေကာင္းၿပီရယ္လို႔ အားတက္ ေပ်ာ္ေမြ႔ ။ အနာတရေတြကို ေမ့လို႔။

အဆုပ္ေရာဂါ နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဟာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြပဲလို႔ က်မေျပာေတာ့ တပည့္အခ်ိဳ႕က ငိုခ်င္သတဲ့။ က်မကေတ့ာ ေဆးရုံက ၀ယ္ခိုင္းတဲ့ တီဘီေဆးေတြရဲ့ ေစ်းႏႈန္းေတြကို သိရကာမွ ငိုခ်င္။ ဒါေပမဲ့ ‘ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါ’ အဆင့္မွ မဟုတ္ေသးပဲေလလို႔ ေပခံ။ တစ္လ တစ္လ စားစရိတ္၊ သားေလးရဲ့ ေက်ာင္း စရိတ္၊ အေထြေထြ အသုံး စရိတ္၊ က်မမွာ ေပါင္ႏွံ ေရာင္းခ်စရာ မိဘအေမြ မရွိ။ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းခံစရာ လင္သား မရွိ။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ကေတာ့ ‘ ဒုကၡကို ခုခံရင္ အရည္အခ်င္း တိုးတက္တယ္ ’ တဲ့ ။

စာသင္ရင္း ေမာပန္း။ ညေန ညေန… အဖ်ား။ အားအင္ ကုန္ခန္း။ အသံေျခာက္ေျခာက္ ေခ်ာင္းမ်ဳိး ဆိုးလာ ခ်ိန္မွာေတာ့ သားေလး အနားပင္ ရဲရဲ မကပ္၀့ံၿပီ ။ တျဖည္းျဖည္း ျဖဴေဖ်ာ့ ႏြမ္းလ်လာတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည့္ရင္း အံကို နာနာခဲ။ ခုေတာ့၊ ညေနတိုင္း ရွိေနက် ကိုယ္ပူခ်ိန္ ၁၀၀ ဒီဂရီ ဖါရင္ဟိုက္ကိုပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အပူခ်ိန္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ရင္း ခုေတာ့ ထုသား ေပသား က်။ အသည္းႏွလုံးတို႔ မာေက်ာ၊ အစာအိမ္တို႔ မာေက်ာ။

စာသင္တာကလြဲလို႔ ဘာမွမလုပ္ခ်င္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္.. တပည့္ေတြအတြက္ ငါရွိမွ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ တဲ့ ဘ၀င္ခပ္ျမင့္ျမင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္… ဒါဟာ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္ျပဳျခင္း တစ္မ်ိဳးပဲလုိ႔ ေက်နပ္ ခ်င္တဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္အတြက္…။ လူငယ္ေတြရဲ့ အနာဂတ္ အေဆာက္အအုံထဲက အုတ္တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ မိန္းမအတြက္….
ေဟာ့ဒီမွုာ… ေတာင္တန္းေတြ…
ေရတံခြန္ေတြ….
သစ္ေတာေတြ….
အဲဒီ မာမာေက်ာေက်ာမိန္းမက တပည့္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ အလြန္ ေပ်ာ့ညံ့စြာ မ်က္ရည္က်တတ္ေလသည္။

“က်ေနာ္ လိုခ်င္တာ ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခု မဟုတ္ဘူး ဆရာမ… ၊ အသိပညာကို လိုခ်င္တာ”
(မ်က္ရည္က်)
“က်ေနာ္တို႔က မွတ္စုကိုပဲ လိုခ်င္တာ။ ရွင္းျပမေနပါနဲ႔ ဆရာမရယ္၊ ေမာပါတယ္”
(မ်က္ရည္က်)
“ဓမၼပဒ ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပ႒ာန္းရင္ ျဗဟၼစိုရ္တရား ထြန္းကားမွာပဲေနာ္ ဆရာမ။ အဲဒါဆို က်ေနာ္တို႔လို ငမြဲ ေတြ ေတာ္ေတာ္ အသက္ရႈ ေခ်ာင္မယ္”
(မ်က္ရည္က်)
“တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစာဟာ Social Studies ပဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ တာ၀န္ကလဲ သိပ္ၾကီးလာတာပဲေနာ္ ဆရာမ”
(မ်က္ရည္က်)
“ပညာတတ္တာ မေကာင္းပါဘူး ဆရာမရယ္… အျမင္က်ယ္လာေတာ့ ပို ငတ္တတ္လာ တယ္”
(မ်က္ရည္က်)
“ဘြဲ႔ရ ျပီးလဲ ကားေမာင္းရမွာပါပဲ ဆရာမရယ္…ဒါမွမဟုတ္ ကုန္ကူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘြဲ႔တစ္ခု ရထားေတာ့ သူမ်ား နဲ႔ေတာ့ ယွဥ္ႏို္င္တာေပါ့ ။ ဆရာမေျပာသလို က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ တကၠသိုလ္ ဘ၀၊ တကၠသိုလ္ အရသာ ဆိုတာ ကို သိပ္မခံစားရလည္း Society ကိုေတာ့ ပိုသိသြားတာပဲ”
(မ်က္ရည္က်)

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀ဆိုတာထဲမွာ ၾကံ့ၾကံ့ ခံႏို္င္ဖို႔ပါပဲကြယ္…ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာဟာ မင္းတို႔နဲ႔ လက္လွမ္းမီတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲမွာ အားမာန္အတြက္ အထင္ကရအျဖစ္ဆံုး ကဗ်ာပဲ။ မင္းတို႔အတြက္ ဆရာမတို႔ ေပးႏိုင္တာ ခြန္အားပါပဲ။ အသိဥာဏ္ပညာဆိုတာ ခြန္အားပဲေလ…”

အဲသည္တုန္းကေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ အားမာန္ အျပည့္။ စာေတြ ေအာ္ဟစ္သင္ရင္း ရင္ေခါင္းထဲက နာလည္း အျပံဳး မပ်က္။ တပည့္ေတြက ဆရာမကို ျမင္ရရင္ စိတ္ထဲ သိပ္တက္ၾကြျပီး သိပ္အားရွိတာပဲ တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ားကန္ ျပံဳးရယ္..။
ပန္းကေလးေတြ လန္းရင္ ျပံဳး
ပန္းကေလးေတြ ႏြမ္းေတာ့ ႏုံးလို႔။

+++++

(ဆက္ရန္...)