က်မကေတာ့ အဲဒီ စားေသာက္တန္းေလးကို စြဲလမ္းလြန္းလို႔ ၀တၳဳေတြထဲ ခဏခဏထည့္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ စာေတြထဲမွာ လက္ေတြ႔ဘ၀ေတြ ပါလာခဲ့ျပီ။
ခ်ိန္းစရာမလိုဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾက..ျငင္းၾက ခုန္ၾက ရန္ျဖစ္ၾက ျပန္ခ်စ္ၾက။တခါတေလ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ရႈပ္ျပီး က်မ အိမ္ျပန္။ဒါေပမဲ့.. ေနာက္တပတ္ စေနဆို.. အမိန္႔ခ်ခံထားရသလို.. ေလထန္ကုန္းဆီ ေျခလွမ္းျမဲ။အဲဒီ ၊ လမ္းေဘးက ေျမာင္းပုပ္ေစာ္ ..တခါတေလ အိမ္သာနံ႔ေတာင္ ရတတ္ေသးတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးလဲ .. က်မ စြဲလန္းခဲ့ရတာပါပဲ။
တေန႔.. အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ခ်ိန္းလို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို က်မ ေရာက္သြား ခဲ့ပါတယ္။ ဇင္းမယ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ထဲလမ္းမတေနရာက Wawee ေကာ္ဖီဆိုင္။ ေကာ္ဖီကေတာ့ အခါတိုင္း က်မ
ထိုင္ေနက် ၀ါ၀ီေကာ္ဖီဆိုင္တိုင္းမွာ ရတဲ့ ေကာ္ဖီအရသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေနရာေလးကေတာ့ က်မကို တခ်ီထဲနဲ႔ အမိဖမ္း ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီဆိုင္ေလးေပါ့
ဦးခ်စ္ဆိုင္က ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးကို ခ်စ္တဲ့က်မ၊ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ရိပ္နဲ႔ ၀ါးရံုရိပ္ေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့က်မ.. ဒီဆိုင္ေလးကို စြဲပါျပီ။ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔မ်ားအတူထိုင္ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္္ျပီး စကားေတြ ေျပာလိုက္ရရင္ဆိုတဲ့ အေတြးကလဲ ဖိစီးလာပါတယ္။အဲလိုနဲ႔.. က်မရဲ႕ ရွားရွားပါးပါးရွိ္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ က်မရဲ႕ဆံုရပ္က အဲဒီေကာ္ဖီဆို္င္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။အဲဒီေကာ္ဖီဆို္င္ထဲ တေမ့တေမာ ထိုင္ရင္း စကားေတြေျပာ.. တခါတေလ က်ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ဟိုေငးဒီေငးထိုင္ေတြး။
ဒီလို သစ္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ
ဒါနဲ႔ပဲ.. ဆရာဂ်မ္း (ဦးတင္မိုး)လာေတာ့ အဲဒီဆိုင္ေလးဆီေခၚသြားလိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ တူသူေတြမို႔ က်မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ဆရာက အဲဒီဆိုင္ေလးကို ခ်စ္သြားျပီ။ က်မတို႔ ဘာသာစကားတူသူေတြ ေလးငါးေယာက္ အခ်ိန္အရယူျပီး အဲဒီဆိုင္ေလးဆီ ခဏခဏ ခ်ီတက္ အလြမ္းေျဖၾက။ဆရာဂ်မ္းက ေျပာတယ္.. ၀ါ၀ီမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္တာ အဓိက မဟုတ္ဘူး.. ေနရာေလးကို ေသာက္ခ်င္တာတဲ့၊
ဒီေနရာေလးမွာ ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ က်မတို႔တေတြ ထိုင္ေနက်
ဟိုးတေလာေလးတုန္းကလဲ ့ ျမန္မာ့လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဆိုတဲ့ အင္တာနက္ထဲက ျငင္းစရာခုန္စရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲ ေန႔တိုင္းထိုင္လို႔။ ေပ်ာ္လိုက္စိတ္တိုလိုက္ရယ္လိုက္…တကယ့္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္။ ဘာမွန္းမသိဘဲ သူ႔ဆီသြားမရဘဲ ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ေနရတာေတာင္ တစ္ခုခုလိုေနသလိုလို..။
ဟုတ္သား.. က်မ တေလွ်ာက္လံုး စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေသာက္ခဲ့တာ လက္ဘက္ရည္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ.. ေနရာေတြကို ေသာက္ခဲ့တာပဲေနာ္..။ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ရွိတဲ့ေနရာ.. ခ်စ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိတဲ့ေနရာ.. ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိတဲ့ေနရာ…..။ျပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့ ေနရာေတြ။ က်မေသာက္ခဲ့တာ… ေနရာမ်ားစြာ…။ ခုထိလဲေနာက္ထပ္ဘယ္ပဲေရာက္ေရာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြကိုေတာ့ ေသာက္ခ်င္ေနေသးတာပါပဲ။
ေမျငိမ္း(၇ဇြန္)
4 comments:
ဆရာမ စာေတြကို ဖတ္ၿပီး ကြန္မန္႔ေရးဖုိ႔က လက္တြန္႔ေနတယ္..။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ အခုေရးတဲ့ ပုိ႔စ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ရတယ္။ ေနရာေလးကို ေသာက္ခ်င္တာဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ့ စကားက ရုိးရုိးေလးနဲ႔ ရင္ထဲ စြဲသြားတယ္။
ညီမလဲ အမနဲ႔ တူတူပဲ ..
အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္တာ။ ငယ္ငယ္ထဲက အေဖနဲ႔တူတူ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနက်ေလ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။
RC-2 မွာတုန္းကေတာ့ အေဆာင္ကန္တင္းထက္ သြားရတာနီးတဲ့ အလယ္ကန္တင္းထိုင္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူငယ္ဆိုင္။ ဖယ္ရီေစာင့္ရင္း ထိုင္ျဖစ္တယ္။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္မွ အေဆာင္ကန္တင္းဘက္ သြားျဖစ္တာ။ အဲဒီက အစားအေသာက္ပိုေကာင္းသလိုပဲေနာ္။
မိန္းထဲမွာတက္တုန္းကေတာ့ … အီကိုကန္တင္းနဲ႔ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကဆိုင္ေတြ အထိုင္မ်ားတာ။ ေက်ာင္းျပီးၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဒီပလိုမာ ထပ္တက္ေတာ့မွ ရာမညမွာတက္ရတာမို႔ ေတာင္ငူေဆာင္နားက ဆိုင္မွာထိုင္ ျဖစ္တယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကိုလြမ္းလိုက္တာ အမရယ္။
ေရႊၾကည္ေအး၊ ေလထန္ကုန္းနဲ႔ ဘားလမ္းထဲက ကိုတင္အုန္း အေအးဆိုင္တို႔လည္း အႏုပညာသမား ေတြ အထိုင္မ်ားတယ္ဆိုျပီး ျမင္လိုျမင္ျငား သြားသြားထိုင္ျဖစ္တယ္။
အမရဲ႕ ဓာတ္ပံုထဲက ၀ါ၀ီေကာ္ဖီဆိုင္ေလးက ခ်စ္စရာေလး။ အမေျပာသလိုပဲ … တကယ္ေတာ့ လဘက္ရည္ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ ေနရာေလးေတြကို အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို စြဲလမ္းစြာ ေသာက္သံုးခဲ့ၾကတာပဲေနာ္။ ညီမလည္း လမ္းေဘးလဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့ အေၾကာင္း ဘေလာ့မွာ ေရးဖူးတယ္။ ဆိုင္ၾကီး ကနားႀကီးမွာ မရႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္မႈမ်ဳိးကို အဲဒီဆိုင္ေလးေတြမွာ ရတတ္လို႔ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းခဲ့ရတာပါ။
တေန႔ေန႔မွာေတာ့ အမနဲ႔အတူ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြေျပာဖို႔ အခြင့္အေရးရေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ အမေရ … ။
ဆရာမရဲ့စာေလးဖတ္ၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ခ်င္လာၿပီ။ က်ဆိမ့္ေလးတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ခ်င္တယ္။ လဘက္ရည္နဲ႔ မတည့္ပါဘူးဆိုတာေတာင္ ဆႏၵျပၿပီးေသာက္တတ္ခဲ့တာ။
အဘဂ်မ္းကိုလြမ္းလိုက္တာ ဆရာမရယ္။ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးခ်င္တာ အခုေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
Post a Comment