Jun 25, 2007

စြန္ႏွစ္ေကာင္္(အပိုင္းတစ္)

က်မပို႔စ္တင္တာ သိပ္စိပ္ေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြ ဆက္တိုက္ၾကီးဖတ္ေနရတာ
ဖတ္အားၾကပါ့မလားလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးေနမိတာ။
အဲဒါကို s0wha1 ေလးက မွန္မွန္မတင္လို႔တဲ့..ေလ။
ၾကည့္ပါဦး။ က်မကေတာ့ တင္ခ်င္တာေပါ့။

ခုလဲ မိုးကေန..ေက်ာင္းထဲေရာက္.. အဲဒီကေန အင္းလ်ား။
အဲ..အင္းလ်ားေရာက္ေတာ့..

အင္းလ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြက တသီတတန္းကိုး……………..

ဒါနဲ႔ အဲဒီ တသီတတန္းထဲကေန အစတစ္စ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။
အင္းလ်ားကေန စတဲ့ စြန္ႏွစ္ေကာင္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ၁၉၉၅ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း အထူးထုတ္မွာ ပါခဲ့တာ။ (ဘေလာ့မွာေတာ့ ရွည္မွာမို႔ အပိုင္းခြဲျပီး တင္သြားပါ မယ္္ေနာ္)

စြန္ႏွစ္ေကာင္္

အင္းလ်ားကန္ေပါင္ရဲ့ ညေနကေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ အပူခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ လူေတြ စည္ကားလို႔၊ အလွမပ်က္။ ကန္ထဲမွာ ရြက္လႊင့္ေနေသာ ေလွႏွစ္စင္းက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေမ်ာလို႔။ ၿပီးေတာ့ တိမ္အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေနာက္ခံ ပန္းခ်ီကားႏွင့္။ သစ္ရြက္ သစ္ပင္ စိမ္းအုပ္အုပ္ေတြ။ အပူထဲက အေအး။ ရင္ထဲထိ ေအးခ်င္လွသည္။ တကယ္ဆို သူမတို႔ ရွိေနရာ၀န္းက်င္က တကယ့္ကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာဖြယ္ ျမကၽြန္း၀န္းက်င္ေပပဲ။ အင္းလ်ား တ၀ုိက္ဟာ စိမ္းေအးေသာ ကၽြန္းေျမပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ သူမ ခ်စ္ခင္တြယ္ဖက္ရာ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္။ သူမရင္ထဲ ကဗ်ာတစ္စ ေရာက္လာ၏။ ေအာင္ျပည့္ရဲ့ ကဗ်ာ။

ထားပါေတာ့ေလ။
ျမကၽြန္း…သာေနပါ၏။
စိုေနတဲ့ေခါင္းအုံးေလးနဲ႔ ရိႈက္သံေတြ

… ဘယ္မွာဖြက္ထားခဲ့သလဲ… ေျပာ

တဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ထိုခဏမွာ ေမာင့္ဆီမွ သက္ျပင္းရႈိက္သံ ဖြဖြကို ၾကားရသည္။

လတ္ တကယ္ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ၿပီေပါ့ဟုတ္လား

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ မယုံၾကည္၍ ျပန္ေမးျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္သည္ကို သူမလည္း အသိပင္။ ေသခ်ာၿပီးသားကိုပဲ ေမာင္က လက္မခံႏုိင္ေသးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ဆုံးျဖတ္တာမဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ အေရြးခ်ယ္ ခံလိုက္ရတာပါ

ေမာင္က သူမ၏လက္ခုံကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေတြႏွင့္ အုပ္ကာ ဖိၫွစ္လိုက္၏။ သူမကေတာ့ ေ၀့လည္လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကို လႊဲဖယ္ဖို႔ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရသည္။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ေလမိၿပီး ၿငိမ့္ေနေသာ အနီေရာင္ စြန္ႏွစ္ေကာင္။ ေကာင္းကင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတယ္နဲ႔ တူပါရဲ့။

တကယ္ဆို အဲဒီအျမင့္မွာ လြင့္၀ဲရျခင္းဟာ သူတို႔အတြက္ အတု သာပဲ။ သူမတုိ႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုစြန္ ႏွစ္ေကာင္ကို လႊတ္တင္သည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ရစ္ဘီးကို လိုသလို လွည့္ေနၾက၏။ သူတို႔ လက္ထဲမွာ ထို စြန္ႏွစ္ေကာင္၏ ကံၾကမၼာရွိသည္။ တကယ့္ စြန္ရဲေတြကေတာ့ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိုးပ်ံ အေဆာက္အဦးေတြ မ်ားလာသည့္ ၿမိဳ႔ျပ၏ ေကာင္းကင္က်ဥ္းက်ဥ္းကို စြန္႔ခြာကုန္္ၾက၏။ ခုေတာ့၊ သူမတို႔ အရင္ကလို စိတ္အား တက္ႂကြဖြယ္ စြန္ရဲေတြကို အလြယ္တကူ မျမင္ၾကရေတာ့။ ၿမိဳ႔ျပင္ လယ္ကြင္းေတြဘက္မွာျဖင့္ သူတို႔ကို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေလဟုန္စီးေနတာ တခါတခါ ျမင္ေတြ႔ႏုိင္မည္။


ဟုိမွာၾကည့္စမ္း ေမာင္၊ အဲဒီစြန္ေတြဟာ လတ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တူတယ္။ လတ္တို႔ အခုရွိေနတဲ့ ၀န္းက်င္ဟာ ေကာင္းကင္အတုပဲေလ ေမာင္ရယ္၊ ဒါကို လတ္တို႔ လက္ခံၾကရလိမ့္မယ္

ဒါေပမဲ့ လတ္ရယ္၊ ေမာင္တို႔သားသမီးေတြကို နယ္ၿမိဳ႔ကေလးမွာ

သူမ ေမာင့္ကုိ စကားဆုံးထိ ေျပာခြင့္မျပဳခ်င္ပါ။ ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လက္ခုံေတြႏွင့္ လွမ္းပိတ္လိုက္မိသည္။

လတ္တို႔လုိပဲေပါ့ ေမာင္၊ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ လတ္တုိ႔လိုပဲ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ေက်ာင္းလာတက္ခြင့္ေလာက္ေတာ့ သူတို႔ ရၾကမွာပါ

ေမာင္က ေခါင္းငုံလွ်က္ ၿငိမ္သြား၏။ ခဏၾကာမွ

ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ခဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာ ဒီေလာက္ကေလးပဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ေနာ္ လတ္

ဟု မခံခ်ိမခံသာဟန္ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ဆိုေလသည္။ သူမကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ၿပဳံးရင္း ကိုယ္က အေကာင္းဆုံးကို ေရြးခ်ယ္လို႔ မရဘူး၊ အေကာင္းဆုံးကသာ ကိုယ့္ကို ေရြးခ်ယ္လိမ့္မယ္ ဟူေသာ ရာဗင္ျဒာနသ္တဂိုုး၏ စကား ကိုပဲ ဒဏ္ရာတစ္ခုလို နာနာက်င္က်င္ႏိုင္စြာ သတိရ ေနမိျပန္သည္။ ထိုစကားသည္ သူမ လက္မခံခ်င္ခဲ့ဆုံး ေသာ စကားျဖစ္လွ်က္ ခုေတာ့ျဖင့္ သူမေရာ ေမာင္ပါ လက္ခံလိုက္ၾကရၿပီ။

ထိုညေနသည္ ခ်စ္ေသာ ျမိဳ႔ျပသို႔ ႏႈတ္ဆက္ညေနတို႔၏ အစလည္း ျဖစ္သည္။

+++++
(ေနာက္ေန႔ေတြ ဆက္တင္သြားပါမယ္။)

ေမျငိမ္း(ဇြန္၂၅)

4 comments:

Ma Yangon Thu said...

ဆရာမ.. မဂၤလာပါ။ ဆရာမရဲ႕ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြကုိ အျမဲေစာင့္ဖတ္ရတာမုိ႔ မအားတဲ့ၾကားကပဲ အခ်ိန္ယူဖတ္ပါတယ္။ း)

ကလိုေစးထူး said...

ဒီ၀တၳဳက ဘယ္ႏွစ္ရက္ တခါ တင္မွာလဲဗ်ိဳ႔။ တင္ေတာ့လဲ အခန္းက နည္းနည္းေလး။ စကားမစပ္ ေျပာရအုံးမယ္။ က်ေနာ့္ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ ေရႊအျမဳေတ စာအုပ္ တအုပ္ထဲမွာ အမပုံပါတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရိွတယ္ဗ်ိဳ႔။ အဲဒီအထဲမွာ အားရပါးရၾကီးကို ရယ္ေနတာ။ :)

Hteink Min said...

ဆရာမ အားရပါးရၾကီးရယ္ေနတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲၾကည့္ခ်င္ပါ့.. ဆရာမ ခြင့္ျပဳရင္ တင္လို္က္ပါလား။ ဆရာမက အရမ္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ဆရာမ တင္ေပးလို႔ ဖတ္ရတာကို ေက်းဇူးတင္ပါကိုေစးထူးရာ။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခ်င္တာေတာင္ စာအုပ္မရွိဘူး။ ဒါေလးေတြပဲ လိုက္စု ဖတ္ေနရတာ...

ေမျငိမ္း said...

ေမ(ေမဓါ၀ီ)က ေကာင္းခန္းမွာ
ျဖတ္ဆိုလို႔ ျဖတ္လိုက္တာပဲ..ဟိ