ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမုိး

ကိုေစးထူးရဲ႕ ေမြးေက်းဇူး ပို႔စ္ကို ဖတ္အျပီးမွာ
က်မ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့..
အေမလြမ္းကဗ်ာရွည္တပုဒ္ကို သတိရသြားပါတယ္။
စက္မႈတကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားတေယာက္ျဖစ္တဲ့
ေမာင္နႏၵေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ။
အေမေမွ်ာ္တဲ့မိုး စာအုပ္ထဲကပါပဲ။
မွ်ေ၀ခံစားၾကဖို႔ပါ…။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမုိး


ဓါတ္ႀကိဳးေပၚမွာ…
ငါ့ကို..
ငွက္ကေလးေတြ ၾကည့္ေနပုံက
ငါ့အလြမ္းကို ဓါတ္ႀကိဳးထဲ
ဆြဲေခၚသြား…။

ငွက္ကေလးရဲ့
ငါမလြမ္းခ်င္ပါဘူး…
အဲဒီ ဓါတ္ႀကိဳးေတြကတဆင့္
ငါ့စိတ္ေတြကုိ တြန္းကန္
ငါ့အလြမ္းငါ ျငင္းဆန္သလုိနဲ႔
ငါ့ဘ၀ငါ… ေနာက္ျပန္စီးမိေပါ့ ။ ။

မတုန္လွႈပ္လုိက္ပါနဲ့
ငါလည္းပဲ
ၾကဳိးတစ္ေခ်ာင္းထဲက
ဖုိဓါတ္လွ်ပ္စစ္ တစ္ခုရယ္ပါ..
တစ္ကုိယ္ေရ အထီးက်န္ဆန္လုိ႔မုိ႔
ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကုိယ္ ပူေလာင္
စီးဆင္းလာတဲ့ ေကာင္ပါ … ။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူး … ငွက္ကေလးရဲ႔
အေမက..ရုိးတယ္ ၊ လွတယ္
ေနာက္ျပီး .. အ တယ္..
မိရုိးဖလာ ေတာင္သူအတတ္နဲ႔
သူ့႔ဘ၀သူ စာလုံးေပါင္းဖတ္ႏုိင္လည္း
မုိးကုိေတာ့ အျမဲ သူ ေမွ်ာ္
ေၾသာ္..ငါဟာ မုိးေရလား…
သူ႔သား ငါဟာ..
မုိးေရျဖစ္မယ့္ တိမ္တုိက္လား…
အေငြ႔ပ်ံလုိ႔ ေကာင္းဆဲ
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ႔မယ္…။

ငယ္ငယ္က
ထြန္ေရးေျဖာင့္ေအာင္ မထြန္တတ္ခဲ့
ဒါ႔ေၾကာင့္မ်ား ငါဘ၀
ရုပ္ဆုိး ေကာက္ေကြ႔ေန ထင္ရဲ့…
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္..။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူး ငွက္ကေလးရဲ့..
ရုတ္တရက္ ကားဟြန္းသံ
လယ္ကန္သင္းေပၚ ျဖတ္ပ်ံသြား
ငါ ေျခေထာက္ငါ ငုံ႔ ၾကည့္မိတယ္
အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ဖိနပ္ကေလး
ဟုိး..အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ…
(ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္)ဆုိတဲ့
ငါေျခရာေတြလည္း က်န္ခဲ့ျပီ…
(ဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလား)
ဒါကိုပဲ မၾကာခဏ ေထြးထုတ္ေနမိေတာ့
မွတ္ပုံတင္ထဲက
ငါ့ဓါတ္ပုံ မွိန္ဖ်ဖ်လည္း က်န္ခဲ့ျပီ..။

တကယ္ေတာ့..ငါဟာ
ျမိဳ႔ၾကီးရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚ
တိတ္တဆိတ္ စာသင္ခဲ့တာပါ…။

ပလက္ေဖာင္းေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလား..
ေမ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ပလက္ေဖာင္းေတြလား..
လူတုိင္းလူတုိင္း ျဖတ္နင္းသြားၾက…
ငါလည္း.. ငါ့ေလာဘငါ ေက်ာပုိးရင္းေပါ့…။

ေဟာဒီ ျမိဳ႔ၾကီးမွာက
ကားေတြ ခပ္မ်ားမ်ား
အမိႈက္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား
ဒါေတြကို ေရွာင္ရွားနုိင္ေပမယ့္
ငါဘ၀ငါက် ေရွာင္ရွားလုိ႔မရ…
ဒီသင္ခန္းစာကေတာ့..ခက္ခဲလြန္းထင္ပါ႔…
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္…။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူး..ငွက္ကေလးရဲ႕…
မြန္းတည့္ ေနေရာင္ျခည္ေတြက
ငါ႔ကိုယ္ေပၚ တစုူးတစုိက္
ေမတၱာဓါတ္ ခုိက္ေနပုံေလ…
ငါ႔မွာ ဦးထုပ္မရွိခဲ့ပါဘူး…
ဦးထုပ္ရွိဖုိ႔ကုိလည္း မစဥ္စားခဲ့ပါဘူး…
ငါ႔ဦးေခါင္းကုိ ငါ…
ထမ္းထားရတာပဲ ေလးလံလွပါျပီ…
ဒါေတာင္…ဆံပင္ေတြ ရွည္ရွည္လာခဲ့ေသး
ငါ႔မွာသာ အေတာင္ပံေတြရွိရင္
အေမ့ဆီ အေျပးပ်ံလုိက္ခ်င္ေသး
ခုလုိ…ေႏြေခါင္ေခါင္ေပမဲ့
အေမကေတာ့…
မုိးေမွ်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္…။

ငါၾကီးခဲ့တဲ့ ရြာေလးမွာ
မုိးက ႏွစ္စဥ္ေခါင္လုိ႔မုိ႔
ငါလည္း…မုိးကုိေမွ်ာ္ရင္း
ငါ႔ရြာေလးငါ စြန့္ခြာလာခဲ့…

ငါဟာ..မုိးေရလား…
အေမ့သား..ငါဟာ
မုိးေရျဖစ္မယ့္ တိ္မ္တုိက္လား
အေငြ႔ပ်ံလုိ႔ ေကာင္းဆဲေပါ့..
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္..။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူူးငွက္ကေလးရဲ႕…
ပလက္ေဖာင္းေတြကလည္း
ရွည္လ်ားလြန္းလွခ်ည႔္
လူေတြကုိ ငါသိတာ..
ဘာၾကာေသးလုိ႔႔လဲ..
သူတုိ႔ ကြမ္းစားၾကသလုိ
ငါလည္း တစ္ယာျပီး တစ္ယာ...
သူတုိ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကသလုိ
ငါလည္း တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္...
ပလက္ေဖာင္း တေလွ်ာက္လုံး
ကြမ္းေသြးကြက္ နဲ႔ ေဆးလိပ္တုိ
အခ်ည္းႏွီးေတြခ်ည္းပါပဲ…
ေသခ်ာၾကည့္မွ တအံ့တၾသ
ငါေထြးလုိက္တဲ့ ကြမ္းေသြးဟာ.. ငါ
ငါပစ္လုိက္တဲ႔ ေဆးလိပ္တုိဟာ.. ငါ
ငါကုိယ္တုိင္သာ ျဖစ္ေနပါပေကာ..။

ငွက္ကေလးရဲ႕…
မလြမ္းခ်င္ပါဘူး…
အေမေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိုေလာက္မွ
အေမ့အေပၚ ငါ
ခံတြင္း အခ်ဥ္ေျပေစခဲ့ဖူးပါစ…
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္…။

အခုေတာ့…
အေမ ေမွ်ာ္တဲ့ မုိးလုိ…
မုိးကုိ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ငါ႔လုိ
ငါ႔ကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ အေမဆီ
သည္းသည္းမည္းမည္း သြန္းျဖိဳးဖုိ႔
အေငြ႔ပ်ံေနတဲ့ ခႏၶာေတြဆီ
ျပန္က်မုိးေတြ ရြာသြန္းဖုိ႔…။

ငွက္ကေလးေရ…
ငါတုိ႔မွာ…
မုိးလိုရြာဖုိ႔ ခြန္အားအျပည္႔နဲ႔
ဒီ ခြန္အားသာပဲ
ငါတို႔ ေမွ်ာ္တဲ့ မုိးပါ..။

ေမာင္နႏၵ (၁၉၉၅)