အေဖေန႔ အမွတ္တရ

ဇြန္လရဲ႕ ဒုတိယပတ္ တနဂၤေႏြက အေဖေန႔လို႔ က်မကို s0wha1 ေလးက အေဖခ်စ္သူခ်င္း လက္တို႔ေျပာတာေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳေလးကို တင္ဖို႔ေတြးမိပါတယ္။ က်မအေဖကေတာ့ လာမဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အမွတ္တမဲ့ ေနမိသူေတြအတြက္ သတိရေအာင္.. ျပီးေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ ဒီ ၀တၳဳ အေဟာင္းေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။

အေဖေပးခဲ့တဲ့အေမြ


(ဒီ ပံုေလးကို မူရင္းမဂၢဇင္းမွာထဲက ကို၀သုန္ ဆြဲခဲ့တာပါ။ႏွစ္မ်က္ႏွာစာအျပည့္ကို တစ္မ်က္ႏွာစာျဖတ္ထားတာပါ။ျပဳျပင္ေပးတာကေတာ့ s0wha1 ေလးပါပဲ။)

ခုက်ေတာ့ က်မနဲ႔ အေဖ့ၾကားမွာ ဒိုင္ယာရီေလးတစ္အုပ္သာ ရွိေတာ့သည္ဟု က်မ ခံစားေနရပါသည္။

+++++

မၾကာခဏဆိုသလို သူတပါးေရွ႔ေမွာက္မွာ က်မ ဖြင့္ဟ၀န္ခံမိသည့္ အမွန္တရားတစ္ခု က်မမွာ ရွိပါသည္။ အဲဒါကေတာ့ က်မဘ၀မွာ အေဖသည္ အေရးပါဆုံး ဆိုတာပါပဲ။ အေဖမရွိေတာ့ျခင္းသည္ က်မအတြက္ေတာ့ သူတကာ တင္စားသလုိ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳျခင္း မဟုတ္ပါ၊ ေျမၿပိဳျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ့္ကို က်မရပ္တည္ရာ ကမၻာေျမႀကီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲပ်က္ ၿပိဳက်သလို… က်မစိတ္ထဲ ရပ္တည္ရာ မဲ့လွပါသည္။

+++++

ခုလုိ ေ၀းသြားေတာ့မွပင္၊ အေဖႏွင့္ က်မအၾကားမွာ ရွိေနေသာ ဆက္သြယ္ႀကိဳးေတြက ပိုလို႔ ထင္းျပက္လာသည္ ဟု ထင္ပါသည္။ အေဖႏွင့္ က်မအၾကားမွာ ေတာ္ရုံလူတို႔ နားမလည္ႏုိင္၊ မျမင္ မသိႏိုင္သည့္ ဆက္သြယ္မႈေတြ ရွိေနသည္ကုိ အေဖကိုယ္တိုင္ပင္ သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ က်မအတြက္ေတာ့ အေဖသည္ က်မ၏ စိတ္ခႏၶာထဲရွိ သတၱိ၊ အင္အားႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔ကို ေမြးဖြား ဖန္ဆင္းေပးသူ ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ကို စံျပထားကာ က်မ ဘ၀ထဲမွာ ေနရာ ရႏိုင္ခဲ့တာပါ။ (သုိ႔ေပမဲ့ အေဖကိုယ္တိုင္ကေတာ့ျဖင့္ က်မရဲ့ ဘ၀၊ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈတို႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ က်မသိေအာင္ အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ဖူးပါ။) က်မရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတို႔က အေဖ့အတြက္မူ မဆန္းၾကယ္လွေပ။ အေဖက က်မထက္ ပုိ၍ မ်ားစြာေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ကိုယ့္အင္အားႏွင့္ ကုိယ္ ရုန္းကန္ တူးေဖာ္ ရယူ ႏိုင္ခဲ့သူေလ။

အေဖ့ အလုပ္စားပြဲေဘးက နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ Pains transform into thorns and drive to fly higher ဆိုတဲ့ စာတန္းက အေဖ့ရဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲေတြကို ေမ့မရေစႏိုင္ခဲ့။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း အေဖက “ငါသည္ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ရွိသူ ျဖစ္လ်က္ နာက်င္ေသာစိတ္ ကင္းသူ ျဖစ္လတၱံ႔” လို႔လည္း ဓမၼပဒကို ႏွလုံးသြင္းတတ္ျပန္ေသးတာ။ က်မက အဲသည္အေဖ့ကို ခိုးခိုးၾကည့္ကာ က်မရဲ့ခြန္အားေတြ ဂုဏ္သတၱိေတြ ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ ေသြးတတ္ခဲ့ရတာ။

က်မစိတ္ထင္ျဖင့္ အဲဒါေတြ အေဖေတာင္ သိမည္မထင္ပါ။ ဘ၀မွာ အေဖ့သမီးျဖစ္ရျခင္းအေပၚ ဂုဏ္ယူခဲ့ရတာ အႀကိမ္မ်ားစြာ။ က်မဘ၀မွာ အေဖ့ ဂုဏ္သိကၡာအေရာင္ႏွင့္ ဘ၀ လင္းလက္ ေတာက္ေျပာင္ခဲ့ရတာလည္း အခါမ်ားစြာ။ အဲသလိုႏွင့္ အေဖ့အေပၚ အထင္ႀကီးလွသည့္ သမီး၊ က်မက ဘ၀ကုို မေၾကာက္ေသာ၊ ဘ၀ထဲမွာ မာနႀကီးေသာ၊ အမွန္တရားကို ကိုးကြယ္ေသာ၊ လိမ္ညာမႈကို ရြံရွာေသာ၊ မတရားမႈကို ေခါင္းငုံ႔မခံခ်င္ေသာ၊ အဆင္းရဲခံႏိုင္ေသာ ကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြးေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနႏိုင္ခဲ့တာပါ။

+++++

ဟုိး ငယ္ငယ္ကတည္းက က်မက အေမ့ထက္ အေဖ့ကိုပုိၿပီး ရင္းႏွီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ အေဖ့ရဲ့ သြန္သင္ ဆုံးမပုံႏွင့္ မတူေသာ ေဆြးေႏြးစကားေတြႏွင့္အတူ ေလာကကို ယဥ္းပါးတတ္ပြန္ခဲ့တာ ကိုယ္တုိင္ပင္ သတိမထားမိခဲ့။ အေဖႏွင့္က်မ ဆက္ဆံေရးက သားအဖထက္ ေမာင္ႏွမႏွင့္ပိုတူသည္။ အေဖႏွင့္က်မ အသက္ႏွစ္ဆယ္သာ ကြာၿပီး အေဖက သိပ္ေခတ္မီသူျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ က်မက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖက္၊ စာဖတ္ဖက္၊ ဂစ္တာတီးဖက္၊ ပန္းခ်ီေရးဖက္၊ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ဖက္။ က်မက အရြယ္မေရာက္လွခင္ကတည္းက အေဖ့ေၾကာင့္ လူျဖစ္ေစာခဲ့သည္။ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ပင္ မျပည့္ခင္မွာ အေဖ့စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ အမ်ဳိးအစားေပါင္းစုံကို က်မ ဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အခ်စ္ေရး၊ စာေပေရးရာမ်ား အစုံ။ က်မက ကေလးလူႀကီးလုိလည္း မုန္းစရာ ေကာင္းခဲ့မည္ ထင္သည္။ အေဖ့ေၾကာင့္ စကားႀကီးက်ယ္ေတြ ေျပာတတ္၊ ရန္စြာတတ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စာလည္းေတာ္ခဲ့သည္။

ရွစ္ႏွစ္သမီးကေလးက ကမၻာ့ေျမပုံကို ေကာင္းေကာင္းသိတာလည္း အေဖေလ့က်င့္မႈေၾကာင့္။ အေမရိကန္ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဂ်င္မီကာတာ ႏိုင္-မႏိုင္ကို အေဖႏွင့္အတူ ေလာင္းခဲ့တာလည္း ဘယ္ေလာက္မွ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ က်မပါ။ အေဖႏွင့္အတူ အေဖခိုင္းသမွ် Newsweek, Time မဂၢဇင္းေတြထဲက News Maker လို People လို သတင္းတိုေတြ ဖတ္ရင္း ကိုယ့္အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ အဲလ္ဗစ္ပရက္စေလကို ႀကိဳက္၊ ရက္ကယ္၀ဲ့လ္ခ်္ကုိ ႀကိဳက္၊ မြန္ရိုးကို ႀကိဳက္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ က်မက အေဖႏွင့္ မတူတာတစ္ခုကေတာ့ အထင္အရွား ရွိခဲ့ေလသည္။ အဲဒါကေတာ့ သခ်ၤာေၾကာက္ျခင္းပါ။ အေဖက သခ်ၤာအလြန္ေတာ္.. က်မက အလြန္ည့ံ။ က်မႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အေဖစိတ္ဆိုးတာ အဲဒီ သခ်ၤာညံ့တာ တစ္ခု။ က်မကလည္း အခုထိတိုင္ သခ်ၤာဆိုလွ်င္ အသံပင္ မၾကားခ်င္သေလာက္။ အဲဒါကလြဲရင္ေတာ့ က်မေသြးထဲမွာ အေဖ့ဗီဇက ရာႏႈန္းမ်ားသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေသြးအမ်ဳိးအစားကုိက အေမက “ဘီ”ေသြးမွာ အေဖႏွင့္အတူ က်မက “အို”ေသြး ျဖစ္ခဲ့တာကို ေက်နပ္ခဲ့တာ။

+++++

ေလာကမွာ က်မအထင္ႀကီးဆုံး သက္ရွိပုဂၢိဳလ္ ခပ္နည္းနည္းမွာ အေဖက ပထမတန္းေနရာက ပါပါသည္။ အေဖ့ကို အရာရာတိုင္ပင္၊ အားကိုးတတ္မႈေၾကာင့္ က်မ၏ခ်စ္သူႏွင့္ပင္ မၾကာခဏ ျပႆနာမ်ားရတာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါ။ က်မဘ၀ရဲ့ အေရးပါေသာ အျဖစ္အပ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေဖ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ လိုသည္ဟု က်မ အၿမဲယူဆခဲ့သည္။ တစ္ႀကိမ္ပဲ၊ အေဖ့အဆုံးအျဖတ္မယူဘဲ က်မလုပ္ဖူူးသည္၊ အဲဒီတစ္ႀကိမ္သည္ က်မဘ၀၏ အမွားဆုံး အမွားတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ အေရးအႀကီးဆုံး အစိတ္အပိုင္းဟု ေသခ်ာမေတြးဘဲ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာ။ အဲဒီမွာ အႀကီးဆုံးအမွားကို လက္ခံလုိက္ရၿပီး ေနာက္ထပ္ရလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးကေတာ့ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ကာလကစလုိ႔ အေဖႏွင့္ က်မ သူစိမ္းဆန္သြားခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ က်မအတြက္ေတာ့ ကုသမရႏိုင္ေတာ့ေသာ ေရာဂါတစ္ခုကို ႀကိဳဆို ေခၚယူမိသလို အေဖ့ကို စတင္ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတာ။

+++++

အေဖနဲ႔ က်မရဲ့ ဘ၀အစ က်မ ငယ္ငယ္က အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးမိလွ်င္ ခုပင္ အေဖ့ကို လြမး္လာသည္။ အေဖႏွင့္အေမ ေျပာျပတဲ့ ညဦး စကား၀ုိင္းထဲက ငယ္ဘ၀ပုံျပင္ေတြ။ ရုန္းကန္ပင္ပန္း ႀကိဳးစားခဲ့ရသမွ်ေတြ၊ အေဖ့ႀကိဳးစားမႈေတြကို အေမက ပံံ့ပိုး။ တက္ညီ လက္ညီ။ အရည္အခ်င္းျဖင့္သာ အျမင့္တေနရာေရာက္ေအာင္ အလြယ္တကူ တက္လာႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေဖက ဘ၀မေမ့ဘဲ ရိုးသားေသာအခါ အရာရွိသားသမီးျဖစ္လွ်က္ႏွင့္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ဆင္းရဲခဲ့ၾကရသည္။ အသက္သုံးဆယ္မွာ အေဖ အရာရွိျဖစ္လာေတာ့ အေမ ေက်ာင္းဆရာမမွာ သားသမီး ငါးေယာက္ ပိုက္မိၿပီ။ အေဖက ရသမွ် လစာ အေမ့ကို အကုန္အပ္။ အေမ့ဆီက မုန္႔ဖိုးတစ္ရာ ျပန္ရသမွ်ကို လက္ဖက္ရည္ေတာင္ မေသာက္တတ္သည့္ အေဖက မုန္႔ဖိုးေတြကို စုၿပီး သူႏွစ္သက္ရာ ေရဒီယုိ၀ယ္၊ ကက္ဆက္၀ယ္၊ သီခ်င္းေခြ၀ယ္၊ ပန္းခ်ီေဆးေတြ၊ စုတ္တံေတြ၊ ကင္းဗတ္စေတြ၀ယ္၊ စာအုပ္၀ယ္။ အဲသလုိႏွင့္ သူ႔ အႏုပညာပစၥည္းေတြ စာအုပ္စင္မွာ နံရံကပ္စင္ေလးေတြမွာ ျပည့္ျပည့္ လာရတာ။

အေဖ့ကိုတူေသာ က်မကေတာ့ ရသမွ် မုန္႔ဖိုးေလးကုိ နည္းလြန္းလို႔မို႔၊ ကေလးပီပီ ပိုက္ဆံမစုႏိုင္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အတန္းထဲမွာ တျခားကေလးေတြ ကိုင္ေသာ ေရာင္စုံခဲတံဗူးေလး လိုခ်င္ခဲ့သည္။ ခဲတံဗူးေလးက ကိုယ္ထည္မွာ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ဖန္ေရတေကာင္းထဲ ကူးေနပုံကို ဆီစိမ္စကၠဴႏွင့္ ဖန္တီးထားရာ ဗူးခြံကေလးကို တြန္းေရႊ႕လိုက္လ်င္ ငါးကေလး ေရကူးသြားသလုိ။ ဆီစိမ္စကၠဴကလည္း အထဲက ေရာင္စုံခဲတံ ကေလးေတြကို ျမင္ေနရေစသည္။ အေရာင္စုံ အေသြးစုံ။ က်မက အရုပ္ကေလးေတြ ဆြဲတတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက က်မရဲ့ ရုပ္ပုံေလးေတြကို လိုခ်င္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔က စကၠဴျဖဴေတြ ေရာင္စုံခဲတံေတြေပးၿပီး က်မကို ပုံဆြဲခိုင္းၾကသည္။ က်မမွာ အဲသေလာက္ ဆြဲရတာကို ေပ်ာ္လွၿပီ။ ေနာက္ေတာ့၊ အိမ္မွာလည္း အဲဒီ ေရာင္စုံခဲတံေတြႏွင့္ က်မ ပုံဆြဲခ်င္လာသည္။ ေန႔ေန႔ ညည ေရာင္စုံခဲတံဗူးေလးကို စိတ္ကူး အိပ္မက္။ မုန္႔ဖိုးကလည္း စုမရ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့ပါ။
အေဖ…
သမီး ေရာင္စုံခဲတံဘူးေလး သိပ္လုိခ်င္ပါတယ္။
အေမ့ကိုလည္း မေျပာရဲဘူး။
သမီး ဒီလ အဆင့္တစ္ ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္။
သမီးကို ေရာင္စုံခဲတံ ၀ယ္ေပးပါေနာ္။
သမီး-မိခက္။
အဲဒီလို စာမ်ဳိး ေရးၿပီး၊ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းမသြားခင္ က်မတို႔အိပ္ခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ရွိ အေဖတို႔ အိပ္ခန္းနံရံကို ေက်ာ္တက္ကာ တဘက္ နံရံကပ္စင္ေလးေပၚက အေဖရုံးသြားလွ်င္ ယူသြားေနက် ဖိုင္တြဲေပၚမွာ တင္ထားလိုက္သည္။ (အေဖက ညတိုင္း အလုပ္မ်ားမ်ား လုုပ္သည့္အတြက္ မနက္ဆိုလွ်င္ ေနျမင့္မွ ႏိုးသည္။ အဲသည္တုန္းက အေဖက ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႔တခုထပ္ယူဖို႔ စာႀကိဳးစားေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ေနာင္ က်မႀကီးလာမွ သိရသည္)

အဲသည္ေန႔ရဲ့ ညေနမွာ အေဖ ရုံးက ျပန္လာတာ ေနာက္က်သည္။ ဒါေတာင္ အေဖ့ရုံးက က်မတို႔ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ ၾကားမွာ ကားလမ္းမတစ္စင္းသာ ျခားပါသည္။ အေဖျပန္လာေတာ့ က်မက စာေရးစားပြဲမွာ အိမ္စာ လုပ္ေနခ်ိန္။ ေရွ႔က စားပြဲေပၚကို စကၠဴအိတ္ေလး တစ္လုံးက်လာသည္။ စကၠဴအိတ္ေလးက ခပ္ဟဟ၊ ေရာင္စုံခဲတံဗူးဟု သိသာေစေသာ ဗူးခြံေပၚမွ ပိုးႀကိဳးေလးက ျပဴတစ္တစ္ျဖင့္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေဖက အိပ္ခန္းဆီ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ အဲသည္ ခဲတံဗူးေလးကို တစ္ႏွစ္ခံေအာင္ က်မ တရိုတေသ ႏွေျမာစုံမက္စြာ သုံးျဖစ္ခဲ့တာလည္း ခုထိ မွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္ စည္းကမ္းရွိ ပစၥည္းရိုေသေသာ စိတ္ကလည္း အေဖ့စိတ္ပါပဲ။

က်မ အသက္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အေဖ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းရွိ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႔ေလးဆီ ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္ ထမ္းရသည္။ ပထမဆုံး အိမ္ႏွင့္ အၾကာႀကီး ခြဲသြားရေသာ အခ်ိန္မ်ား။ ဘယ္ေလာက္ပင္ အိမ္ႏွင့္ ၾကာၾကာ ခြဲရ ေသာ္လည္း အေဖကေတာ့ အိမ္မွာ ခ်န္ထားခဲ့ရေသာ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္တစ္ေနရာ လြဲသြားတာကိုပင္ သိေလာက္ေအာင္ စည္းကမ္းက်နသူ။ သူတတ္ႏိုင္သမွ်ေလးႏွင့္ သူ႔ဘ၀ သူ႔မိသားစုေလးကိုလည္း သပ္ရပ္ ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ စည္းကမ္းတက် ထားတတ္သူ။ က်မကေတာ့ အဲသည္ကတည္းကေန အေဖရွိဆဲ ေနာက္ဆုံး က်မ အသက္ သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ တုိင္တဲ့အထိ က်မ လိုခ်င္တာကို အေဖ့ထံ စာေရးေတာင္းလွ်င္ ရတုန္း။ အေဖကလည္း အၿမဲ ျဖည့္ဆည္းခဲ့တာပါ။ အေဖ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ က်မကျဖင့္ ဘာတစ္ခုမွ အေဖ့ကို ျဖည့္ဆည္း မေပးခဲ့ဖူးတာကို ဘယ္လုိ ေျဖသိမ့္မလဲ။ အေျဖမရွိပါ။

+++++

အိမ္မွာ ေရဒီယိုတစ္လုံး၊ အဲဒီကမွ ကားကက္ဆက္ေလး…၊ေနာက္ေတာ့ မိုႏိုကက္ဆက္ေလး၊ ေနာက္ အျဖဴအမဲ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ အဲဒီကမွ ခုလို အရာရာျပည့္စုံေသာ ဘ၀ကို ရဖို႔ အေဖနဲ႔အေမ ရုန္းကန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့သည္။ အေဖ့ ေခၽြးစက္ေတြ၊ အေမ့ခြန္အားေတြ ရင္းလုိ႔။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မရဲ့ ေခၽြးတစ္စက္ တစ္ေပါက္မွ မပါ၀င္ခဲ့ဖူးတာပါပဲ။

+++++

ခုက်ေတာ့ က်မရဲ့ ငယ္အိပ္မက္ထဲကလို ၿပီးျပည့္စုံေသာ ဘ၀ထဲမွာ အေဖက အေမ့ကို တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ခ် လက္ခ် ထားသြားခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ေစာလြန္းလွပါတယ္ အေဖရယ္..။ အေဖ့လို က်န္းမာ သန္စြမ္း တက္ႂကြ ဖ်တ္လတ္ေသာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ငါးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္တာဟာ တုိေတာင္း လြန္းလွပါတယ္။

+++++

က်မအတြက္ေတာ့ျဖင့္ က်မအေဖက က်မရဲ့ Dictionary လည္းျဖစ္။ Encyclopedia လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။အဲဒီ အေဖ့ေနရာမွာ ဘာနဲ႔ အစားထိုးရမွာလဲ။ ခ်စ္သူ ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ မၾကည့္ျဖစ္ဘဲ အသည္းႏွလုံးႏွင့္သာ ၾကည့္တတ္ခဲ့ျခင္းမွာလည္း အေဖ့ထက္ ပုိေတာ္မယ့္ ေယာက္်ား မရွိႏိုင္ဘူးဟု က်မ ယုံၾကည္ခဲ့မိ တာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လူပုထုစဥ္ပီပီ အေဖ့မွာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ရွိေသာ္လည္း က်မကမူ မေျပာပ ေလာက္ေသာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ဟုသာ အၿမဲ ျမင္ခဲ့သည္။ အေဖ့ကို က်မ နားလည္သည္။ သိသည္။ ဒါကို အေဖပင္ သိမည္ မထင္။ က်မအတြက္ေတာ့ အေဖ့ကိုနားလည္ဖို႔ရာ အထူးပင္ ႀကိဳးစားစရာ မလိုပါ။ ဘာလို႔ဆို က်မသည္ စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္ကို လိုက္သည့္ေနရာတြင္ အေဖ့ကုိ လံုး၀တူေသာ သမီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ၿပီးေတာ့ အေဖသည္ က်မ တစ္သက္လုံး ေန႔စဥ္ဖတ္လာခဲ့ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

+++++

အေဖက စိတ္ကူးယဥ္တတ္သည္။ စိန္ပန္းျပာကို ႀကိဳက္သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းက ေက်ာက္မဲၿမိဳ႔ေလးကို စြဲလမ္းသည္။ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းကို လြမ္းတတ္သည္။ပီကာဆိုကို ခ်စ္သည္။ ဒါရိုက္တာၾကီး ဟစ္ခ်္ေကာ့ကို္ သေဘာက်သည္။ ဆိုဖီယာလိုရင္းႏွင့္ ဂေရစ့္ကယ္လီကို ႀကိဳက္သည္။ မြန္ရိုးႏွင့္ ပရက္စေလကို စြဲမက္သည္။ အက္ဘာ(ABBA) ႏွင့္ ေဘာ္နီအမ္ကို ႀကိဳက္သည္။ ေနရာတကာ အႏုဆန္သည္။ တကၠသိုလ္ မွာ အေဖက အႏုျမန္မာစာကို ယူသည္။ သားသမီးေတြကို နာမည္လွလွ ေပးသည္။ အဲဒီ စိတ္ႏွလုံးေတြက က်မရဲ့ငယ္ဘ၀ ထဲမွာ က်မႏွင့္ထပ္တူ တစ္သားတည္း ရွိေနခဲ့တာ အေဖသိရဲ့လား။ အေဖ့အၾကိဳက္မ်ားက က်မရဲ့ ခေရစီပါပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ အေဖနဲ႔က်မ အႀကိဳက္ေတြတူဆဲ။ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြၾကိဳက္တာ.. ေပၚဦးသက္ကို ၾကည္ၫိဳတာေတြ…Fame လို ရုပ္ရွင္ကို ရင္ခုန္တာေတြ...Flash Dance မွသည္ Selena ထိ ႀကိဳက္တာ။ တစ္ခါမွ တစ္ခုမွ မလြဲဖူးခဲ့။ အသက္ခ်င္းကြာ ေခတ္ခ်င္းကြာလ်က္ အေဖႏွင့္က်မက Bruce Willis ကိုႀကိဳက္တာ Jennifer Lopaz ကို ႀကိဳက္တာေတြထိ တူတာေရာ အ့ံၾသစရာ မေကာင္းဘူးလား။ က်မ တစ္ခုခုကို ခံစားႀကိဳက္ၿပီဆိုလွ်င္ အဲဒါ အေဖလည္း သေဘာက်မည္ဟု သိၿပီးသား။ အေဖက ေကာင္းတယ္လို႔ ၫႊန္းလိုက္ရင္လည္း က်မ ႀကိဳက္မည္ဟု ေသခ်ာၿပီးသား။

ခုဆို.. က်မကို ဘယ္သူလမ္းၫႊန္မွာလဲ။ ဘယ္သူက ဦးေဆာင္မွာလဲ။ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္ပဲ အေဖႏွင့္က်မ အႀကိဳက္ သေဘာကြဲလြဲဖူးသည္။ အဲဒီ တစ္ႀကိမ္ေလးကပဲ က်မရဲ့ဘ၀ကို ႀကီးမားထင္ရွားစြာေသာ အမည္းစက္ ထင္ေစခဲ့ဖူးတာ။ ခုေတာ့၊ က်မကို စံျပဳေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မွားမွာ..ဘ၀မွာ အရသာေတြ မဲ့မွာ.. ခံစားခ်က္ေတြ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္မွာ..။ က်မကို ဘယ္သူ ဆယ္ေပးမွာလဲ။ အဲဒါေတြက အေဖကိုယ္တိုင္ပင္ သိမည္မထင္ေသာ က်မအေပၚက အေဖ့ရဲ့ ေလာင္းရိပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္မွာေတာ့၊ အေဖ့ စာအုပ္ဗီရိုထဲမွာ ကုိယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိ ဆန္ဆန္ စာတမ္းေလး တစ္တြဲ ေတြ႔သည္။ က်မ မဖတ္ပါ။ ဖတ္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ က်မငယ္ငယ္က အေဖႏွင့္မိသားတစ္စု ပန္းၿခံ ကစားကြင္းဘက္ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ၾကားဖူးေနက် အေဖ့ငယ္ဘ၀ ခံစားခ်က္မ်ား။ ၿပီးေတာ့ က်မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားၿပီး သတိရေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ရမည္ေလ။ ညီမအငယ္ေတြကေတာ့ သိပ္ၿပီး မမီလိုက္ေတာ့ ဖတ္ရင္း ငုိၾက၏။ အေဖက စာေရးေကာင္းေတာ့ ၀တၳဳေလးလိုပဲ ေနမွာေပါ့။

အေဖ့ဆီမွာ က်မ ရွစ္လသမီးအရြယ္ အေဖ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္ရစဥ္ သမီးႀကီးက်မကို လြမ္းၿပီး ေရးေသာ ဒိုင္ယာရီလို စာတုိေလးေတြ ခုထိ ရွိေသးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ကြယ္လြန္သြားၿပီးခ်ိန္မွာလည္း အဲလို မွတ္တမ္းမ်ဳိးေတြ၊ ခံစားခ်က္စာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနသည္ကို က်န္ရစ္ေနသူေတြ ေတြ႔ၾကရလိမ့္မည္။ က်မက အေဖႏွင့္ အဲသလို တူပါသည္။

+++++

အေဖက သူေသသြားတဲ့အခါ အုတ္ဂူေလးနံေဘးမွာ စိန္ပန္းျပာပင္ စိုက္ေစခ်င္သတဲ့။ ေအးၿငိမ့္တဲ့ ဂီတသံစဥ္ ေတြလည္း ပ်ံ႕လြင့္ေစခ်င္သတဲ့။ ေလၫွင္းေလးလည္း တိုက္ခတ္ေစခ်င္သတဲ့။ ငွက္ေလးေတြကိုလည္း သီခ်င္း ဆိုေစခ်င္သတဲ့။ နာမက်န္းေနစဥ္မွာပင္… အဲဒီဆႏၵေတြကို စာၫြန္႔ပုံစံႏွင့္ အေဖ ေရးခဲ့ေသးသည္။ အေဖ့ ရုပ္အေလာင္းကို ေရႊ႕စဥ္ အိပ္ယာေအာက္မွာ အေဖကိုယ္တုိင္ ေရးခဲ့သည့္ နာေရးေၾကာ္ျငာကို ေတြ႔ေတာ့ အေမ့ခမ်ာ သုံးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္တိုင္ ေပါင္းလာခဲ့ေသာ ခ်စ္လင္အတြက္ ပူေဆြးရရွာသည္။

ဦးသိန္းေရႊ
(ပုသိမ္)
အသက္(၅၆)ႏွစ္

တကယ့္ကို အသက္ ၅၆-ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႔မွာ အေဖ့ရုပ္အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဳိဳလ္္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာလား.. ကံဆိုးတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ ။ အေဖ့ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ကို က်မ မေတြ႔လိုက္ရ။ ထိုအခါ… က်မအတြက္ေတာ့ အေဖက က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လၿမိဳင္မျပန္ခင္ ကန္ေတာ့စဥ္မွာ ကုလားထိုင္ေပၚ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္လုိ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ၿပဳံးၿပီး က်န္ခဲ့တာပါ။ က်မအတြက္ေတာ့…အေဖက အခါမ်ားစြာ ကလိုပဲ… ဟိုးအေ၀း အေ၀းေတြကို ခရီးသြားရင္း အလုပ္လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

က်မအေဖက သူ႔ဘ၀ထဲမွာ ေအာင္ျမင္သူ၊ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ လူလူခ်င္း စာနာတတ္ၿပီး သူတစ္ပါး အက်ဳိးပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကိုလည္း မလုပ္ မႀကံဖူးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့၊ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား သူ မဟုတ္သည့္အတြက္ အေဖက က်မတို႔ရဲ႕ မိသားစုဘ၀ထဲမွာသာ အထင္ကရ ျဖစ္ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေတာ့၊ က်မရဲ့ အထင္ကရ ကမၻာေျမတစ္ခု။ က်မအတြက္ဆိုလွ်င္၊ အေဖ့စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ထားခဲ့သည့္ အႏုပညာ ဆန္သည့္ အိမ္ခန္းကေလးက တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ျပတိုက္ပင္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီ ျပတိုက္ေလးထဲမွာ အေဖ အၿမဲ ရွိသည္။ အေဖ စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ခရီးသြားရင္း ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုေခြေတြ၊ အေဖ အေပ်ာ္ဆိုထားတဲ့ ကက္ဆက္ေခြေတြ၊ ေရးသားခဲ့ေသာ စာေတြ၊ မိသားစု လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုေခြေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖခ်စ္တဲ့၊ ရိုေသျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့၊ ဗိုလ္က် အႏုိင္ယူသမွ် ခံခဲ့တဲ့ အေဖ့ဇနီး (က်မတုိ႔အေမ)…။ျပီးေတာ့၊ အေဖကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ဗီဇစိတ္အရာမွာ အေဖႏွင့္ ထပ္တူ နီးပါးတူေအာင္ ေမြးခဲ့ေသာ သမီးႀကီး က်မ၊ ေနာက္ထပ္ အေဖ့ဗီဇေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ပါ၀င္ ဖြဲ႔စည္းေနလဲဆိုတာ မသိႏိုင္သည့္ အေဖ့သမီး(က်မ ရဲ့ ညီမအငယ္)ေတြ.. ေျမးေတြ..။ အဲဒီ အရာအားလုံးက အေဖ့ရဲ့ ျပတိုက္ထဲမွာ ရွိေနၾကပါသည္။

+++++

က်မအတြက္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ် မလိုေတာ့ပါ။ အေဖ့ထံမွ အေကာင္းဆုံးအေမြကို က်မရခဲ့တာ… ခုလာမည့္ ဇြန္လဆိုလွ်င္ သုံးဆယ့္ကိုးႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာပဲေလ။ တစ္ခုပဲ က်မ ေနာက္က်ခဲ့သည္။ က်မ၏ ကေလာင္ အမည္ကုိ “စိန္ပန္းျပာ”ဟု ေပးခဲ့ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ (က်မကိုေမြးလွ်င္ စိန္ပန္းျပာဟု နာမည္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးဖူးေၾကာင္း အေဖ ေျပာဖူးပါလွ်က္ႏွင့္...)။

(၁၉-၂-၂၀၀၁ တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ အေဖသို႔ လြမ္းဆြတ္လွစြာ…)
ေမၿငိမ္း
ေရႊအျမဳေတ ၂၀၀၂။