အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ အနာ(အပိုင္း-ႏွစ္)

က်မ ေနာက္ဆံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလအထိ ဒဂံုတကၠသိုလ္လို ေက်ာင္းၾကီးမွာေတာင္ ဆရာဆရာမေတြ ေျမျဖဴသံုးေနရတုန္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမနဲ႔ တီဘီေရာဂါကလည္း မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတုန္း။ ျပီးေတာ့ အဂတိ မလိုက္စားတဲ့.. က်ဴရွင္ လည္း မျပခ်င္ဘူးဆို္တဲ့ ဆရာေတြလည္း ဒုကၡခံေနရတုန္းပါပဲ..။




အပိုင္း(ႏွစ္)

သင္ပုန္းေတြေပၚမွာ
ပြန္းပဲ့တိုက္စားခံေနတာ
ေျမျဖဴေတြမဟုတ္ဘူး
ဆရာတို႔ရဲ့ ဘ၀ေတြပါ…။

အၿမဲ ၾကည္လင္ေနတဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ ၊ ၾကင္နာတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၊ တိုက္ပုံ ႏြမ္းႏြမ္း ၀တ္စုံ ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔၊ အ၀တ္အစား ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြနဲ႔၊ စာသင္တဲ့အခါမွာ လန္းဆန္းေနၾကတဲ့ က်မတုိ႔ရဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို မၾကာခဏ လြမ္း..လြမ္းေနမိၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ အားျဖည့္။ ဒါေပမဲ့ ေခ်ာင္းဆိုး ရက္ေတြ စိပ္ စိပ္ လာၿပီ။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က မယုံႏုိင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ… ၈၀-၆၀ တဲ့။ ေဆးကုသ စရိတ္က အနည္းဆုံး သုံးရာ။ ရတဲ့ လခက ေထာင့္ေျခာက္ရာ။ သားကေလးက မၾကာခဏ ႏႈတ္ခမ္းစူ။ သား မုန္႔ဗူး မွာ ေျခာက္ကပ္။ အေမနဲ႔ သား မုန္႔ဗူး က ပုံတူ။

“ေမေမ… ပိုက္ဆံေတြကို ၀ယ္လို႔ရလားဟင္”။
သားရဲ့ ေမးခြန္းအဆုံးမွာ က်မ ဗုန္းဗုန္း လဲက်။ က်မရဲ႕ သားေလး ခမ်ာမွာေတာ့ က်မလို ပီတိကို မစားတတ္ရွာ။ အဲဒီ သားေလးကို ေမြးစဥ္က က်မ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သလဲ။ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေက်ာင္းမွာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ထားဖို႔ …။ သားရဲ့ စိတ္ခႏၶာ ကိုယ္ခႏၶာ က်န္းမာဖို႔ ။

ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ ေမြးလွ်င္ သားသမီးေတြ မျပည့္မစုံ ႀကီးျပင္းရမွာကုိ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ သားကုိ တစ္ဦးတည္းေသာ သား အျဖစ္သာ ေမြးယူခဲ့တာ။ ခုေတာ့ သားခမ်ာ ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမက အစ… အစစ အရာရာ အဆုံး၊ ခ်ိဳ႕တဲ့။ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။ က်မရဲ့ အေမးထဲ က်မ ဘာသာ အက်ဥ္းက်။

သိပ္ ခက္တာပါပဲ။ သင္ခဲ့တဲ့ ပညာ တစ္ေလွႀကီးကို ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ က်မ မွာ အခ်ိန္ပင္ မေလာက္ငွႏိုင္ေသး။ ကိုယ္တိုင္ ပညာေတြ စုေဆာင္းဆဲ။ ၿပီးေတာ့ သားကုိ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ။ အခ်ိန္က အစ ဆင္းရဲလွသည္။ ဘာအတြက္လဲ၊ ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲ၊ အက်ိဳးဆက္ေတြက ဘာလဲဆိုတာေတြကို စဥ္းစားမိ လွ်င္ေတာ့ တင္းထား ေသာ လက္သီးဆုပ္တို႔က ေျပေလ်ာ့ခ်င္လာၿပီ။

“ျမန္မာစာဆိုတာ ဖတ္တတ္ရင္ ရတာပဲ၊ အတန္းတက္ဖို႔ မလိုပါဘူး ”
“ပိုက္ဆံေပးသင္ရင္ တစ္လနဲ႔ ျပတ္တယ္”
“မွတ္စုပဲ ေပးပါ ဆရာမ၊ ရွင္းမျပနဲ႔ ”

အံကို နာနာက်ိတ္၊ ‘သြားရင္း’ တုိ႔ပင္ ပဲ့ေႂကြလုၿပီ။ အဲဒီ ရက္ေတြထဲ ကိုယ့္ေသြးကို ျပန္ ေဖာက္ေသာက္ၾကတဲ့ လူေတြကုိ မၾကာခဏ အိပ္မက္။ ရင္ေခါင္းထဲမွာ နာ၊ လည္ေခ်ာင္း နာ၊ အာရုံေၾကာေတြ နာ၊ မ်က္လုံး အၾကည့္ ေတြ နာ၊ အသည္းႏွလုံး နာ၊ အစာအိမ္ နာ… စတဲ့ အနာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ရင္း။

တကယ္ေတာ့ ေျမျဖဴေတြဟာလည္း ဆရာေတြနဲ႔ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚ..။
ေသေဖာ္ ေသဖက္။ အတူတူ ပြန္းပဲ့.. လြင့္ေႂကြ.. ကုန္ဆုံး… ေနာက္ဆုံး။

+++++

စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ လူေတြ က်ဲပါး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါဟု မေသခ်ာေသာ ကေလးေတြကို က်မ လြမ္းလိုက္တာ။ ဟိုး အရင္က က်မနဲ႔ စကားအၿပိဳင္ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးေတြကုိေတာ့ အလြမ္းဆုံးေပါ့။ က်မ ျပင္ဆင္ ရွာေဖြခဲ့သမွ် သင္ခန္းစာေတြ၊ အေတြအႀကဳံေတြကုိ ဘယ္သူ႔ ေပးရပါ့။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေပးရမလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေပးႏိုင္မလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရသြားမလဲ။ ခုေတာ့ က်မရဲ့ ေရွ႕မွာ မ်က္လုံးေတြက အေရာင္မဲ့။ အသည္းႏွလုံးေတြ နာ လိုက္တာ။ ဒါဟာ၊ အဆုတ္နာထက္ ဆိုးပါတယ္ ကေလးတို႔ရယ္…။

“က်မ ေပးခ်င္တာေတြကို ယူမယ့္သူေတြ ရွိေနသေရြ႔ေတာ့ က်မ ေက်ာင္းဆရာမ ဆက္လုပ္ေနဦးမွာပါ။” ဆုိေသာ ကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ့ဖူးတာကို ျပန္သတိရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မြတ္သိပ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြပင္ ေျခာက္ေသြ႔ လာ သည္။

ဟုိး အရင္ကလို အတန္းလုံး ျပည့္ေနတဲ့ ကေလးအမ်ားႀကီးကုိ လည္ေခ်ာင္းကြဲလုမတတ္၊ မ်က္လုံးေတြ ျပာေ၀ သြားေတာ့မတတ္၊ ေအာ္ဟစ္ သင္ပစ္လုိက္ခ်င္တာ။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါး၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြဟာ က်မ ေရွ႔ေမွာက္မွာေတာ့ တကယ့္ ကေလးငယ္ေလးေတြလို သူတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြက ေလာကကို ဖတ္ရႈခ်င္ စိတ္ေတြနဲ႔ ေတာက္ပလို႔ ရွိခဲ့ ဖူး ပါတယ္။

ခုေတာ့ျဖင့္ ပ်င္းရိ ေလးကန္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ႔ မ်က္လုံးေတြကလည္း အေရာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး စြန္္းေပလို႔။ တကၠသိုလ္ပညာဟာ ခိုးယူလုိ႔ ရသတဲ့ လား။ ျပင္ပမွာ ၀ယ္ယူရတာကမွ ပို တန္ဖိုး ရွိသတဲ့လား။ ကိုယ့္လမ္း ကို ကုိယ္ပဲ ျပဌာန္္းၾကတာပါ ကေလးတို႔ေရ…။ တကယ္ဆို၊ လူ ဆယ္ေယာက္စာ တစ္၀ိုင္းေလာက္ကုိပဲ စာသင္ တတ္တဲ့ အက်င့္ ရွိရင္ ေတာင္ ဆရာမမွာ အနည္းဆုံးေတာ့ အဆုတ္နာေရာဂါ မျဖစ္ဘဲ ေနဦးမွာ။ က်မအတြက္ေတာ့ မိုးခါးေရဟာ ခါးေနဆဲပါပဲ။

++++

က်မရဲ့ သားကေလးကေတာ့ျဖင့္ မတြန္႔မဆုတ္ဘဲ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ေလသည္။ သားရဲ့ မ်က္လုံးေတြက တေန႔တျခား က်ယ္ေျပာ ေတာက္ပ။ သား ႏႈတ္ခမ္းေတြကလည္း တေန႔ ထက္ တေန႔ ရွည္လ်ား ဆန္႔ထြက္။ သားရဲ့ ႏွလုံးသားကလညး္ အသံ စုံစုံ ျမည္တတ္ခဲ့ၿပီ။ သားရဲ့ လုိအပ္ခ်က္တို႔က ပကာသန မပါေသာ လိုအပ္ခ်က္စစ္စစ္ ေတြလည္း ျဖစ္ေနျပန္ သည္။ ထိုအခါ၊ သား၌ အျပစ္ တစုံတရာ မရွိ။ သားေလးမွာ ေတာင္းဆုိခြင့္ ရွိသည္။ ဘာလို႔ ဆို သူက က်မရဲ႕ ဖန္တီး ေခၚယူမႈေၾကာင့္ ဒီေလာကထဲ ေရာက္လာရ ေလသူ။ သူ႔ခမ်ာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိ။ သားမွာ အျပစ္ မရွိ။ ဒါျဖင့္၊ က်မမွာေရာ အျပစ္ ရွိေန သလား..။

+++++

“သားရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေဆာ့တယ္ ေမေမ… အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာက အဂၤလိပ္စာလည္း သင္ေပးတယ္တဲ့၊ သားလည္း လိုခ်င္လိုက္တာ..” (ဒါဟာ ရွိသင့္တဲ့ အသံုးခ် ပစၥည္းတခု ဟု က်မ လက္ခံသည္။)
“သားရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အဂၤလိပ္စာသင္တာ သီခ်င္းေတြ၊ ကာတြန္းေတြနဲ႔တဲ့ ေမေမ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ သူတို႔ ဆရာမက အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာတဲ့ က်ဴရွင္တဲ့။ သားလည္း တက္ခ်င္တယ္ ေမေမရာ” (ဒါဟာလည္း လိုအပ္ေသာ အေျခအေန တစ္ရပ္ပင္)
“သားရဲ့ ေက်ာင္းအၤက်ီေတြ ၀ါေနတာ ခဏ ခဏ ၀တ္လို႔ဆို ဟုတ္လား ေမေမ…၊ သား သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အၤက်ီေတြက်ေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတာပဲ။ သူတို႔မွာ ေက်ာင္းအၤက်ီေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာတဲ့။”
(က်မရဲ႕ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ေၾကာင့္ သားမွာ ခုလို မျပည့္မစုံ ခံစားရတာ။ က်မ အေနျဖင့္ ခုလုိ ေက်ာင္းႀကီး ေက်ာင္းေကာင္း မွာ ထားသင့္ သလား၊ မထားသင့္ ဘူးလား၊ ခုထိ မေ၀ခြဲတတ္ေသးတာ က်မရဲ့ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ေပါ့)

သို႔ေပမဲ့၊ က်မကေတာ့ (မိုက္မဲသည္ ဆိုရမလား။ ဒါမွမဟုတ္၊ ေတာ္သည္ဟု ခ်ီးမြမ္းသည္ ကိုပဲ ခပ္မဲ့မဲ့ ၿပဳံးေနသင့္သလားေတာ့ မသိ)
ေတာင္တန္းေတြ…
ေရတံခြန္ေတြ…
သစ္ေတာေတြ…လို
တန္ဖိုး ျမင့္မားခ်င္စိတ္ ရွိေနစၿမဲ။ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လက္သီးဆုပ္ကို ေျဖေလ်ာ့ မပစ္ႏုိင္ဘဲ ရွိဆဲ။ ေနကေတာ့ ၫိဳ လုၿပီ ျဖစ္သည္။

ရုတ္တရက္ မူးမိုက္ လဲက် မသြားခင္ အခ်ိန္ကေလးထိ က်မ သတိမလစ္ေအာင္ ထိန္း ထားခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မရဲ့ စိတ္ခြန္အားက ခႏၶာကိုယ္ကို အရႈံးေပး လိုက္ရေတာ့၏။

ထို သတိလစ္သြားစဥ္ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ အေမွာင္ထု၏ ဖိစီးမႈက ၿငိမ္းေတာ့ ၿငိမ္းေအး လွသည္။ ေ၀ဒနာ မရွိ။ သတိရလာခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အနာေတြက ျပန္ေရာက္လာၿပီ။ အနားမွာ သားကေလးက ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ ငိုလို႔။ ေသခ်ာၿပီ။ က်မ ရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔ မရေတာ့ၿပီ။ က်မရဲ့ က်န္းမာေရးက က်မကို မီးနီ ျပ ေနၿပီ။ က်မ လက္ေလွ်ာ့ လုိက္ရေတာ့မွာလား။ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္လိုက္စဥ္မွာ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးက် လာသည္။ က်မ၏ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေငြစကၠဴကေလး သုံးေလးရြက္သာ ရွိေတာ့တာကုိ သတိရ ျဖစ္ေအာင္ ရ၏။ ၿပီးေတာ့ ခုေလာက္ထိ ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ မိဘေတြကို သတိရ၏။ တပည့္ကေလးေတြရဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိလည္း သတိရ၏။ က်မ တေယာက္ေယာက္ကို ဒါမွမဟုတ္ တေလာကလုံးကုိ ေတာင္းပန္ခ်င္ လာျပန္ၿပီ။ “က်မကို ခြင့္လႊတ္ ပါ။ ”

သားေလးက ငိုလို႔။ သူဟာ က်မ တကူးတက ေခၚယူထားေသာ သူကေလး။ အဲဒီအတြက္ ရွိေနတဲ့ တာ၀န္၊ သူဟာ က်မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေတာက္ပ ၀င့္ႂကြား ေစခ်င္သည္။ က်မ ဘာလုပ္ ႏိုင္မလဲ။ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ၀င္လုပ္လွ်င္ျဖင့္ အနည္းဆုံး ဒါ့ထက္ ၀င္ေငြ ႏွစ္ဆ ရမည္။ အဆင္ေျပ မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မက အဲဒီမွာ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဘာ့အတြက္ အလုပ္ လုပ္ေပးေနရမွာတဲ့လဲ။ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာ က်မရဲ့ ရပ္တည္မႈ တန္ဖိုး က ဘာလဲ..။ ဟင့္အင္း… အေကာင္းေတြကိုခ်ည္း လုိခ်င္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ပါ။

ထိုခဏ ၊ က်မ ဘ၀ရဲ့ သက္ရွိ အားလုံး ေသဆုံးသြားၾက၏။ ဟိုး… ဟိုးတုန္းက နာခံတတ္ေသာ ကေလးေတြ ေနရာမွာ သားကေလးကသာ ခြန္အား ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒါျဖင့္၊ က်မရဲ့ တန္ဖိုး တည္ရာ၊ တန္ဖိုး တည္ခြင့္ဟာ.. ဘယ္ေနရာမွာလဲ..ဟင္။ က်မရဲ့ ဆင္ျခင္ ဥာဏ္ေတြ … လႊင့္ပစ္။ မွတ္ဥာဏ္ေတြကိုသာ.. ပ်ိဳးေထာင္။ ဒါက ေတာ့… စက္ရုပ္ ပဲ။

ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြက္ို ေမြးထုတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အဆုံး၊
ဘြဲ႔ရ (ပညာမတတ္)ေတြကို ေက်ာခိုင္းဖို႔သာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ရလိမ့္မည္။
(တုန္လႈပ္..)
က်မစာသင္ခ်င္တယ္။ တရားတဲ့လမ္းေတြ ၫႊန္ျပခ်င္တယ္။
တတ္စြမ္းသေလာက္ ေမြးျမဴ ေပးခ်င္ပါတယ္။
(ငိုေႂကြး..)
ရက္မ်ားစြာ က်မက လြမ္းဆြတ္။
က်မကိုေရာ ဘယ္သူက လြမ္းဆြတ္ေနပါ့မလဲ။
က်မက ကမၻာေျမတစ္ခုလုံးစာအတြက္ လြမ္းဆြတ္ပါတယ္။

ဒါဟာ၊ အင္မတန္ ဘ၀င္ျမင့္တဲ့ (ဆရာမ ပီပီသသ ႀကီးက်ယ္ခ်င္တဲ့) ခပ္ရူးရူး ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ့ က်ဆုံးခန္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ့… စားစရာ ပီတိမွ်ပင္ မရွိေတာ့ၿပိီ ဟု ေျခကုန္ လက္ပန္းက်။

အဲဒီ ကာလထဲမွာပဲ… က်မကို “ညလယ္မိုး” ရဲ့ “အနႏၱ ႀတိဂံ” ကဗ်ာက ရိုက္ပုတ္ ကန္ေက်ာက္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့.. ညည ေခ်ာင္း တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုး၊ သားေလး အိပ္ေမာက်ေနတာကို ထိုင္ ထိုင္ ေငးရင္း… မ်က္ရည္က်။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ တာ၀န္မွ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ပုံစံ ေတြကို ေလးေလးကန္ကန္ ျဖည့္၊ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ကေယာင္ ေခ်ာက္ခ်ား။ မီးျပတိုက္ေလးေတြကို ထင္ေယာင္ ျမင္မွား…။ ကံ၊ ကံရဲ့ အက်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္လင့္၊ (က်မ ေကာင္းမႈကို သာ အၿမဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ )။

သားရဲ့ အတန္းပိုင္ဆရာမေလး ေဒၚေခ်ာေခ်ာက သိပ္ကုိ စိတ္ထား ျဖဴစင္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ၊ က်မရဲ႕ ေရွ႔ေဆာင္ လမ္းျပ ဆရာ ဆရာမ တခ်ိဳ႕။ အို… ေလာကမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး..ပဲ။ အေဖၚေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိဦးမလဲ။ (အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္တာပဲ ေနာ္)။

“ကဗ်ာဟာ အနည္းဆုံး လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္အတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာပါတယ္” လို႔ က်မ ကိုယ္တိုင္ ယုံၾကည္ လက္ခံတာပဲ။ ဒါဆို… က်မ သင္ေပးေနတဲ့ ကဗ်ာေတြဆီက တဆင့္ အနည္းဆုံး တစ္ေယာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေပးခ်င္တဲ့ တရားကို ရမွာပဲ.. ေနာ္။ တစ္ေယာက္ ကေန အစ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတုိ႔အတြက္ ဘက္တူ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာႏိုင္တာပဲ။

ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးေတြ..
ျမစ္တုိ႔ သန္မာစြာစီးဆင္းႏိုင္ဖို႔ ေလ…

က်မတို႔ ပို႔ခ်သမွ် တခ်ိန္မွာ
ျမစ္ေတြ၊ ပင္လယ္ေတြ ျဖစ္ရမယ္။
ကၽြန္းေတြ၊ ေသာင္ ေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြ၊ ေတာင္တန္း ေတြ ျဖစ္ရမယ္။
ျမက္ပင္ေတြ၊ ကိုင္းပင္ေတြ၊ သစ္ေတာေတြျဖစ္ရမယ္။
ေနာက္ထပ္…
ေနာက္ထပ္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ သယံဇာတ ေတြ…ျဖစ္လာရမယ္။

“သင္ပုန္းေပၚမွာ
ပြန္းပဲ့တိုက္စားခံေနရတာ
ေျမျဖဴေတြမဟုတ္ဘူး
ဆရာတို႔ဘ၀ေတြပဲ။”

အနည္းဆုံးေတာ့၊ က်မဟာ အတိုက္စား ခံေနတဲ့ ေျမျဖဴ တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သစၥာ။ မွန္ကန္တဲ့ သစၥာတရား အတြက္ သက္ေသျပခ်က္ မလို။ အက်ိဳးခံစားခြင့္ မလို။ ျပယုဂ္ မလို။ လုံေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ မွတပါး ဘာတစ္ခုမွ မလို။ ဒါဟာ၊ ဆရာတို႔ စပ္တဲ့ ကဗ်ာ…. ေကာင္းကင္ျပာလို တည္တံ့ခုိင္ၿမဲ….။

ကဗ်ာ အဆုံးမွာ မ်က္ရည္ က်ေတာ့၊ သည္တႀကိမ္ က်ေသာ မ်က္ရည္က ၾကက္သီး ခ်မ္းျမ ထ ကာ ခ်ဳိျမလွ်က္ ရွိေလသည္။

+++++

လက္သီးေတြကို ျပန္ဆုပ္လိုက္မိသည္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး တင္းတင္း က်စ္က်စ္။ သား ကေလးကိုေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေထြးပိုက္ရမည္။ ဒါဟာ အေမက ေပးႏိုင္ေသာ အင္အား။ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာသည့္ အထိေတာ့ ေမတၱာတရား နဲ႔ ေငြေၾကး၊ ေစတနာနဲ႔ ေငြေၾကး၊ သစၥာနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္အား ဆိုတာေတြရဲ့ အားၿပိဳင္မႈေတြကို သား နားလည္ေအာင္ ေျပာျပ သြားရ ပါလိမ့္မည္။ သားႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အနာဂတ္ ကာလမွာေတာ့ က်မ ကိုယ္တိုင္ ျဗဟၼစိုရ္တရား အေၾကာင္း၊ သုံးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာရဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ အသုံး၀င္္မႈ အေၾကာင္း၊ ခႏၱီပါရမီအေၾကာင္း၊ ေသြးေၾကာေတြရဲ့ စီးဆင္းမႈမွာ စိတ္အင္အားက လႊမ္းမိုးထားေၾကာင္းနဲ႔ ဗုဒၶ ရဲ့ ဇြဲ၊ လုံ႔လ အေၾကာင္းေတြကို သင္ေပးခြင့္ ရႏိုင္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ လာျပန္သည္။

ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သားကုိ တင္းတင္းေပြ႔ကာ ေလာကထဲ အလို္က္သင့္ ေနတတ္ဖို႔ “ဓမၼပဒ”ကို သား နားလည္ေအာင္ ပုံေျပာသလို ေျပာျပရမည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အေမ ဆရာမအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္စြာ အေမနဲ႔ အတူ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ရဲသည့္ သားကေလး ျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစား ေမြးျမဴ ရပါဦးမည္။ ဒါထက္ ပိုလို႔ သတၱိေကာင္း ႏို္င္လွ်င္ေတာ့ျဖင့္ အလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္စာကို ယတိျပတ္ ဆြဲစုတ္ကာ ခပ္မာမာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေခါင္းေမာ့ ၿပဳံးျပႏိုင္ခ်င္လွပါသည္။

ေမျငိမ္း
မေဟသီ (၁၉၉၇)။