ေၾကြေနတဲ့ ၾကယ္

က်မမွာ ဆရာမလုပ္သက္ အႏွစ္ဆယ္နီးပါးအတြင္း ဆရာမဘ၀နဲ႔ ၾကံဳရတာေလးေတြကို ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ က်မ တပည့္ေလးေတြဆီက ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြပါပဲ။ က်မမွာ ကိုယ္ေမြး တဲ့ သားရင္း သမီးရင္းလို ခ်စ္ရ ရင္းႏွီးရတဲ့ ကေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ အဲဒီထဲမွာ ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးေတြ ပိုမ်ားပါတယ္။ က်မက ဆိုးတဲ့ ကေလးေတြကို ပို ဂရုစိုက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သတိထားမိတာက အဲဒီ ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးေတြဆီမွာ ဆိုးတယ္လို႔ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။

ပိုျပီး ေသခ်ာ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အဲဒီ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပါးနီး ကေလးေတြဟာ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ စနစ္ရဲ႕ က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းမႈနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ အဖ်က္ဆီး ခံရမႈေတြ ၾကားထဲမွာ စိတ္အဖိစီး ခံေနၾကရတာပဲ ဆိုတာကို က်မ ေတြ႔လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေလးေတြ အထူးသျဖင့္ လူေတာ္ေလးေတြ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေသဆံုးသြားၾကတဲ့ အခါ တရားခံဟာ ဘာပဲ..ညာပဲ လို႔ အမည္တပ္ၾကရေပမဲ့ တကယ္က တရားခံက စိတ္က် ဖိစီးနာ ပါပဲ။ ဘ၀ထဲ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိမႈ.. အဓိပၸါယ္မဲ့မႈ.. လြတ္လပ္စြာ တီထြင္ ဖန္တီးခြင့္ မရွိမႈ.. အရည္အခ်င္း ထက္ အေရအတြက္က ပိုျပီး ၾကီးစိုး ေနရာရ လာမႈ…. ေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ရိုက္ပုတ္ ကန္ေက်ာက္ ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြပါပဲ။

ခုတေလာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ၾကယ္ေတြ အေၾကြစိပ္တာ ျမင္ရေတာ့ က်မရဲ႕ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရတဲ့ သားတပည့္ေလး တေယာက္အတြက္ က်မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္သတိရလို႔ ခု တင္လိုက္ပါတယ္။



ေႂကြေနတဲ့ၾကယ္


(ဒီကပါ)

အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ၊ မ်က္ခြံေလးေတြက ဖြဖြပိတ္လို႔တဲ့။ သူ ေသဆုံးရျခင္းအတြက္္ ဘယ္သူ႔ ေ၀ဖန္သံကိုမွ က်မ မၾကားပါ။ က်မက သူ႔ကို လႊမ္းထားေသာ ရွပ္အကၤီ်အကြက္ ကေလးရဲ့ ဘယ္ဘက္ ရင္ဘတ္ေနရာမွာ နီရဲေသာ ေသြးေတြမ်ား စြန္းေပေနမလားလို႔ပဲ ေမးၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တာ။ က်မက သူ႔ခမ်ာ ႏွလုံးသား ကြဲအက္ရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေသဆုံး ရ တာ ဟု ယုံၾကည္ထားသူပဲ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

က်မအတြက္ေတာ့ သားမိုးဟာ က်မ ၀မ္းနဲ႔ လြယ္ေမြးခဲ့ရသလို ၾကင္နာရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ က်မ ရဲ့ သေဘာထားကို သိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မည္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ၊ သားမိုးသည္ က်မအျမင္မွာေတာ့ အင္မတန္ လိမၼာ ယဥ္ေက်းေသာ၊ ထက္ျမက္ ေတာက္ပေသာ ကေလးပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တခုပါပဲ၊ သားမိုးဟာ မဟုတ္မခံစိတ္ ရွိသူမို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ နည္းနည္းေတာ့ ကန္႔လန္႔ က်ပါသည္။ အဲဒီအတြက္၊ က်မက သားေဘးမွ ရပ္ကာ တုိက္ပြဲေတြ အလီလီ ႏြဲခဲ့ရဖူးပါသည္။ ၿပီးေတာ့၊ ထိုတိုက္ပြဲမ်ားမွာ လည္း သားကပဲ တကယ္မွန္ခဲ့တာပါ။ သို႔ေပမယ့္၊ မတရားေလ့ရွိၿမဲ ေလာကထဲမွာေတာ့၊ သားမိုးက ျပႆနာ ေကာင္ေလး ေပါ့။ က်မကေတာ့ သားကို နားလည္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ဘာလို႔ဆုိ ... က်မကိုယ္တုိင္လည္း သားကဲ့သုိ႔ပင္ ေလာကႀကီးကို မုန္းခဲ့ရဖူးသည္ေလ။

+++++

သားက သူ႔ကို ျပႆနာကေလး (Problem Child) ဟု ေ၀ဖန္လွ်င္ သိပ္ ခါးသီး ရွာသည္။ က်မကို ခ်စ္ေသာ္ လည္း၊ အဲသည္ ျပႆနာေကာင္ေလးဟု သမုတ္လွ်င္ေတာ့ ျပန္လွန္ ျငင္းဆန္တတ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ၊ သားက ေလာက ႏွင့္ သဟဇာတ မျဖစ္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဆန္းျပား ေကာက္က်စ္ေသာ ေလာကႀကီးထဲမွာ ေျဖာင့္စင္း ရိုးရွင္းသည့္ သားက အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္။ ပရိယာယ္မ်ားလွသည့္ စက္၀ိုင္းထဲက ေထာင့္မွန္္တစ္ကြက္က သားမိုး ပဲ ျဖစ္သည္။

သားမိုး ႏွင့္ က်မၾကားရွိ ဆက္သြယ္ေနမႈက တကယ္ေတာ့ ဆန္းၾကယ္ပါသည္။ သားမိုး ႏွင့္ က်မက ဆရာႏွင့္ တပည့္ျဖစ္ေသာ္လည္း အစ္မႀကီး ႏွင့္ ေမာင္ငယ္ေလး အရြယ္မွ်သာ ကြာျခားျပီး၊ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ေတြကက်ေတာ့ သားအမိႏွင့္ ပိုတူသည္ဟု ထင္ပါသည္။ သားက က်မကို သူ၏ စိတ္တိုင္းမက်ေသာ အေမ တစ္ေယာက္လို သေဘာ ထားၿပီး၊ က်မကေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ႏွင့္ အမူအရာ တစ္ထပ္တည္းက်သည့္ သားဆိုးဆိုး တစ္ေယာက္လို သားမိုး အေပၚ ခံစားရသည္။ သားမိုးမွာ တစ္ခု ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ရိုေသ ေလးစားထိုက္သူကို ရုိေသရေကာင္းမွန္း သိျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္၊ သူႏွင့္ က်မ ဆက္ဆံေရးက ေျပလည္လို႔ ရေနတာလည္း ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

က်မကေတာ့ သားမိုး နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ သိသည္ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ထင္ပါသည္။ သားက စကား ေ၀ေ၀ဆာဆာ မေျပာေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လုံးေတြမွာ အေျဖရွိေနတတ္တာ က်မေတြ႔သည္။ သားမိုးရဲ့ စိတ္ညစ္ ေနတဲ့ မ်က္လုံး၊ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ မ်က္လုံး၊ ထြက္ေပါက္ရွာေနတဲ့ မ်က္လုံး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး ကို ခ်စ္တဲ့ မ်က္လုံး၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ နာက်ည္း စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္လုံး၊ အရြဲ႔တိုက္တဲ့ မ်က္လုံး၊ ၿပီးေတာ့… လမ္းမွား ေလွ်ာက္တဲ့ မ်က္လုံးေတြ။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေသာ သားရဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြကို က်မ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ဒါကို က်မ ေျပာျပလွ်င္ေတာ့ သားက ၀န္မခံခ်င္ေသာ မာန ႏွင့္ ခပ္ရိရိ ၿပဳံးရယ္ တတ္သည္။ ေလွာင္သလိုလည္း ခပ္ဟဟ ရယ္တတ္သည္။

သားရဲ့ ႏွလုံးသားကိုေတာ့ သူေရးေသာ သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ႏွင့္ ေျပာစကားေတြမွာ ေတြ႔ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သားမိုးက အႏုပညာ သေႏၶမ်ဳိးေစ့ မွာ ရွင္သန္ ေအာင္ျမင္သူပင္။ သူ႔ရဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး က်မက “သိပ္ေကာင္းတယ္”ဟု ေျပာလွ်င္ သူက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ခပ္မဲ့မဲ့ ရယ္တတ္သည္။ သားက အရာရာကို မယုံလုိသူ။ တခါက၊ ဟိုအေ၀း ေရျခား ေျမျခားကေန က်မထံ စာလွမ္း ေရးေတာ့ သားက ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါ ထည့္ေပးခဲ့သည္။

၀တၳဳထဲမွာ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က မတ္ေစာက္ မဲေမွာင္တဲ့ ေလွခါးတစ္စင္းရဲ့ ထိပ္ ျပတင္းတစ္ခု ကေန ေလာကထဲကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အသက္ႀကီးရင့္သြားတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီ လူငယ္ေလးရဲ့ အခ်ိန္ကာလထဲ စီးေမ်ာသြားတဲ့ အေတြးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြထဲမွာ က်မ ဖ်ားသြားဖူးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားက အသက္အစိတ္ ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ က်မ ကိုယ္တိုင္ပင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္း သင္ရိုးထဲက Modern Literary Theory ေတြထဲ လက္ပစ္ကူးဆဲ။ Time and Space ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကုိ ခပ္၀ါး၀ါးသာ သိဆဲ။ သားရဲ႕ စာက က်မကို ဖ်ားသြား ေစခဲ့တာ။ သားမိုးကို ဗီဇသေႏၶကိုက ထူးခၽြန္တဲ့ ကေလး ဟု က်မ တိတ္တိတ္ကေလး သမုတ္ ခဲ့ရပါသည္။

သားက Composer ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္ သူ႔အသက္ရြယ္ကေလးနဲ႔ လိုက္ေတာင္ မလိုက္။ ကိုေန၀င္း တုိ႔ ကိုရဲလြင္ တို႔ စိုင္းခမ္းလိတ္ တို႔၊ ခင္၀မ္း တို႔ ခင္ေမာင္တိုး တို႔ကို သားက အင္မတန္ ခ်စ္တာ။ ေလးစားတာ။ တခါ တခါ စိတ္ကူး ေပါက္ရင္ အဲဒီ လူေတြက သူ႔ရဲ႕ွ Second God လို႔လည္း ေျပာတတ္ ေသးသည္။ သူ မႀကိဳက္လွ်င္လည္း သားက တူးတူး ခါးခါး။ က်မက သူ မႀကိဳက္ေသာသီခ်င္းေတြကုိမွ ႀကိဳက္သည္ ဆိုလွ်င္လည္း ရႈံ႔မဲ့ ကဲ့ရဲ့တတ္သည္။ တကယ္ေတာ့၊ သားမိုးက ေက်ာက္ ေကာင္း တစ္ေစ့လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဆီမွာ က်မပင္ စြဲလန္းရေသာ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ ရွိ၏။ သို႔ေပမဲ့ ထိုေက်ာက္ကေလးက ရႊံ႔ႏြံတိ႔ုျဖင့္ ထူထပ္ ဖုံးလႊမ္း ခံရရွာသည္။ “ပတၱျမား မွန္လွ်င္ ႏြံမနစ္” ဟူေသာ အဆိုကို သား ႏွင့္ အတူပင္ က်မလည္း လက္မခံႏိုင္ပါ။ မယုံခ်င္ပါ။

+++++

သားမိုး ရဲ့ စိတ္လိုလက္ရ ရွိေသာ ပကတိ ခံစားခ်က္ကို သားရဲ့ ခ်စ္သူ ႏွင့္ အတူ ရွိေနခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ေတြ႕ရ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သားက တကယ့္ကို ႏူးည့ံေပ်ာ္ရႊင္လို႔။ သာမန္ လူငယ္ေလးေတြလိုပဲ သ၀န္တို လို႔၊ စိတ္တိုလို႔၊ ေက်နပ္လို႔။ ထိုအခါမ်ားမွာဆိုရင္ က်မပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ေပ်ာ္ရႊင္မိ ေသးသည္။ သားကိုယ္တိုင္လည္း အပူအားလုံး ေျပၿငိမ္းေနသည္ ထင္၏။ ထိုအခါ က်မသည္ သားကို သာမန္ လူငယ္ေလးသာ ျဖစ္ေစခ်င္မိပါသည္။ သာမန္ပဲ၊ ရည္းစားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္၊ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ စာက်က္၊ ပိုက္ဆံျဖဳန္း၊ ဒါမွမဟုတ္၊ အလုပ္ တစ္ခုခုလုပ္၊ ေတာ္ၿပီေပါ့။ သားမိုးကို အဲဒီေလာက္ေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ၿပီ။

ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာေတာ့ … ေတာ္ၿပီ၊ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြလည္း မရွာနဲ႔ေတာ့၊ သီခ်င္းေတြ ကဗ်ာေတြ လည္း မေရးနဲ႔ ေတာ့၊ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိသူေတြရဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အႀကီးႀကီးေတြအတြက္လည္း စိတ္မပ်က္နဲ႔ေတာ့၊ ႏြံေအာက္က ပတၱျမားေတြအတြက္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ နာမေနနဲ႔ေတာ့၊ “လုပ္ခြင့္” ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိလည္း ေမ့ထားလိုက္ေတာ့… မြန္းက်ပ္တဲ့ေခတ္ ဆိုတာကိုလည္း မေတြးနဲ႔ေတာ့။ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတာကိုလည္း မသိခ်င္နဲ႔ေတာ့ ဆိုတာေတြပဲ သားကို ေျပာခ်င္သည္။ သူ႔ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးကိုပင္ သိပ္ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္ သားက “ခ်စ္သူကို ခ်စ္တာေတာင္ ဥပကၡာစိတ္နဲ႔ တစ္၀က္သာ ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္” ဆုိတဲ့ “ဗားေတာ့ဗရက္” လို ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ခုေတာ့လည္း၊ အဲဒီ ဥပါဒါန္ကပဲ သားကို ေသဆုံးေစခဲ့သလားလို႔ က်မ ေတြးမိ ရၿပီ။

ဟန္လုပ္တာေတြကို မုန္းေသာသားအတြက္ ဟန္လုပ္မွေအာင္ျမင္သည့္ေလာကမွာ ေနရာ မရွိ။ အေကာင္းႏွင့္ မတန္သူေတြ အတြက္ သားမွာ ေပးစရာမရွိ။ သားခမ်ာ ထြက္ေျပးေသာ္လည္း မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ က်မ ကိုယ္တိုင္သည္လည္း အဲဒီ ကာလတစ္ခုမွာ သားကဲ့သိုပင္ ထြက္ေျပး ေနရသည္။ သားကဲ့သုိ႔ ပင္ ေလာကကို မုန္းေန ခဲ့သည္။ ပူေလာင္ ျပင္းျပလွသည့္ ရက္မ်ားပါပဲ။ သား ထြက္ေျပးေနတာကို က်မ မသိပါ။ က်မ ထြက္ေျပးေနတာကိုလည္း သား မသိႏိုင္ပါ။ ထိုအခ်ိန္ေတြမွာ၊ သား ႏွင့္ က်မ အၾကာႀကီးပဲ ေ၀းသြား ခဲ့ၾက သည္။ လူခ်င္းေရာ၊ စိတ္ခ်င္းေရာ။ ထိုအခ်ိန္ေတြသည္ က်မအတြက္ေတာ့ က်မဘ၀ထဲကေန လွီးထုတ္ ပစ္လိုက္ ခ်င္ေသာ ကာလ အစိတ္အပိုင္း ႀကီး တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္ ။ ဒါျဖင့္၊ သားမိုးက က်ေတာ့ ေရာ…။

သား ႏွင့္ သူ႔ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးတို႔ ကြဲသြားၾကသည္။ က်မကေတာ့ နားလည္ လိုက္ပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္ေသာ လူငယ္ေလးႏွင့္ လက္ေတြ႔က်ေသာ မိန္းမငယ္ေလးတို႔၏ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ဟု ။ သို႔ေပမဲ့ သားကေတာ့ “က်ားနာ” ကေလး ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ တေလာကလုံးမွာ သူ႔အေပၚ နားလည္သူ ဟူ၍ လက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္ မျပည့္ရသည့္အထဲ တကယ့္ ေသြးေၾကာ လက္မတစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္ပဲ့သြားသလို သားက ဒဏ္ရာ ရသြားခဲ့သည္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္ရသလို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အထပ္ထပ္ရ။ ေကာင္းကင္အေပၚ ေမာ့ၾကည့္ ေလေလ... တြယ္ရာမဲ့ လြင့္သြားသလို ခံစားရေလေလ…တဲ့။ ထိုအခ်ိန္မွာ သားမိုး သည္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ပိတ္ကားခ်ပ္ ေပၚမွာ မထင္ရွားေသာ အမႈန္ကေလး ျဖစ္သြားသည္။ အစက္အေျပာက္ ကေလးဆိုရင္ေတာင္ ေနရာ တစ္ေနရာ ရယ္လို႔ ရဦးမွာ။

အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာမွ က်မကလည္း လုပ္သမွ်မျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ အလဲလဲ အကြဲကြဲ စုတ္ျပတ္သတ္။ သားက က်မကို အျမင္မွာ မ်က္ရည္လည္ခဲ့ေသး၏။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးေလးလို “ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးက အေရးႀကီးတယ္၊ ခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ ထိန္းႏိုင္မွျဖစ္မွာ”ဟု ေျပာေသးသည္။ ေနာက္က်ေတာ့၊ သားက က်မနဲ႔ အေ၀းမွာ တမင္ ေန ေန ခဲ့သည္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္၊ထိုအခ်ိန္မွာ ဒဏ္ရာရထားေသာ က်မကလည္း သားကို အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ စိတ္နာေနခဲ့သည္။ တၾကိမ္ လမ္းမွာ မေတာ္တဆ ဆုံမိေတာ့ သားက က်မကုိ သူစိမ္းၿပဳံး ၿပံဳးျပခဲ့သည္။ က်မက ဒုကၡေရာက္ကာမွ နေဘးမွ ထြက္ေျပးသြားေသာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္လို သားမိုးအေပၚ စိတ္နာေနခဲ့၏။ သား ႏွင့္ က်မက ထိုကာလကေလးမွာ အယူအဆေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဆန္႔က်င္ေနျပန္သည္။ ျငင္းခုံၾကေတာ့လည္း အခါမ်ားစြာကလို ရဲေဘာ္ရဲဘက္ မဆန္ေတာ့။ အဲဒီတုန္းက သားက က်မကို ပဲ့ကိုင္မပါလည္း “တက္”ႏွင့္ပင္ လိုရာေရာက္ေအာင္ သြားရဲသည့္ ပင္လယ္ ခရီးသြား ေလွသမား လုိ သတၱိေကာင္း ေစခ်င္တာ။ က်မကက်ေတာ့ ကိုယ့္ေလွမွာ ပဲ့ကိုင္ေတာ့ပါမွ ျဖစ္မည္ဟု အားကိုး ခ်င္ ေနသူ။

သားမိုး ႏွင့္ က်မ မေတြ႔ေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသလဲ၊ က်မ မမွတ္မိပါ။ သားသတင္းကို ၾကားေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးထဲက လန္႔ႏိုးသူလို က်မ တုန္လႈပ္လ်က္မွ ေယာင္အအ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၀မ္းနည္း ဆို႔နင့္ေသာ္လည္း ေၾကေၾကကြဲကြဲႀကီး မျဖစ္မိတာကိုပင္ ကိုယ့္ဘာသာ အံ့ၾသ ေနမိေသး၏။ (သားအေပၚ စိတ္ခုေနမိခဲ့တာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။) ၿပီးေတာ့၊ သားကိုယ္တိုင္လည္း က်မက က်မရဲ့ ေလွကေလးအတြက္ ပဲ့ကိုင္အသစ္ ရွာေတြ႔မႈအေပၚ မေက်နပ္ေလေတာ့ ထုိကာလေတြမွာ က်မက သားမိုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္မွာ ထုံေပေပျဖစ္ေနခဲ့တာ။

ေနာက္မွ၊ တျဖည္းျဖည္း ကုိယ္တိုင္ဘ၀ထဲ တည္ျငိမ္လာမွ…။ တိုက္ဆိုင္တာေတြ အေတြ႔ မွာ သားကုိ သတိရ-ရ ေတာ့တာ။ က်မဆီမွာရွိေနတဲ့… အနည္းစုသာျဖစ္ေသာ္လည္း တန္ဖိုးရွိလွတဲ့… သားရဲ့ ကဗ်ာတစ္စ၊ ၀တၳဳတစ္စ၊ သီခ်င္းတစ္စေတြကို ျပန္ဖတ္မိရာက သားကုိ လြမ္းဆြတ္ရေတာ့တာ။ ထြက္ေျပးခဲ့ဖူးသူခ်င္းအတူတူ က်မက ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ လမ္းမွန္ေလးကို ရွာေတြ႔ခဲ့ရၿပီး၊ သားကေတာ့ ကံဆိုးလွစြာ လမ္းမွားကို ၀င္သြားမိတာ ခုထိတိုင္၊ ေတြးမိတိုင္း ရင္နာဆဲ။ က်မမွာေရာ အျပစ္ ရွိခဲ့ပါသလား။

ထိုအခါက်မွ သားမိုးမရွိေတာ့ျခင္းကို က်မက ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ ေၾကြသြားသလို ခံစားရေတာ့တာ။။ အဲဒီ ၾကယ္ ကေလးဟာ သူ႔ေကာင္းကင္မွာ အလင္းႏုိင္ဆုံး ေတာက္ပသြားခဲ့တဲ့ ၾကယ္ကေလးတစ္ပြင့္လည္း ျဖစ္ပါ တယ္။

+++++

သားမိုးရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ….သားက အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုပဲတဲ့။
သား ရဲ့ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ေပၚက ႏွင္းဆီနီနီရဲရဲ အပြင့္ႀကီးဟာ စြန္းေနေသာ ႏွလုံးေသြး ေတြကုိ ဖုံးထားတာမ်ား မဟုတ္ဘူးလား ရွင္။ သားဟာ သူ႔ရဲ့အႏုပညာ သေႏၶကို ကိုယ္တိုင္ တြင္းတူး ေျမျမွဳပ္ခဲ့ရလို႔ ႏွလုံး ကြဲအက္ခဲ့သူပါ။ နာက်င္စရာ ဘ၀ေပးထဲ အၿမဲလူးလိမ့္ ခံစားရင္း ႏွလုံး ကြဲအက္ခဲ့သူပါ။ ခ်စ္လွစြာေသာ ေကာင္မေလးရဲ့ ပစ္ခြာသြားမႈေၾကာင့္ ႏွလုံး ကြဲအက္ခဲ့သူပါ။ အေမလို ခ်စ္ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ ေပ်ာ့ညံ့မႈေၾကာင့္ ေၾကကြဲႏွလုံးမွာ ဒဏ္ရာရ သြားဖူးသူပါ။ လူေတြရဲ့ အ-မနာပေတြကို စက္ဆုပ္ ရြံရွာရင္း ႏွလုံး ကြဲအက္ခဲ့သူပါ။ ေႏြးေထြးတဲ့ စုံမက္ျခင္းမ်ိဳးကုိ ရွာမေတြ႔လို႔ ႏွလုံးမွာ ဒဏ္ရာ အထပ္ထပ္ စြဲခဲ့ရသူပါ။ က်မယုံပါတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ သားဟာ ႏွလုံးကြဲတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေမ့ေမ့ သားရဲ့ ဒဏ္ရာေတြထဲ တစ္ခ်က္ အပါအ၀င္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ က်မကေတာ့ သားကို ေမ့ေပ်ာက္မရႏိုင္တဲ့ အေမ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ က်မနဲ႔အတူ အယူအဆေတြကုိ ထက္ျမက္ ရွင္သန္စြာ ျပန္ ျပန္ ျငင္းတတ္တဲ့ သားနဲ႔ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာခြင့္ရရင္ ခုခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ အလြမ္းေျပမွာ။ အဲဒီအခါ သား နဲ႔ က်မ စိတ္ခုဖူးခဲ့ၾကတဲ့ အဖုအထုံး ေလး ကိုလည္း ျပန္ေျဖ ေပးခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့…..။

+++++

ေဟာဟိုမွာ ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္၊ အစြမ္းကုန္ လင္းလက္ ေတာက္ပလို႔။ မုိးကုတ္စက္၀ိုင္းရဲ့ ေအာက္နား အဆုံးဆီမွာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့အလင္းဟာ စၾကာ၀ဠာထဲမွာေတာ့ မွိန္ပ်ပ်သာ။ ေဟာ… ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ေၾကြသြားၿပီ။ အဲဒါဟာ… သားမိုးပါပဲ။ ဒါဆိုရင္… က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီ ၾကယ္ကေလးက ေၾကြသြားတာ မဟုတ္။ ေၾကြေနတာပါ။

“ၾကယ္ပြင့္ကေလးက စၾက္ာ၀ဠာထဲ လြင့္ေမ်ာရင္း…..
အဆုံးအစမရွိ ထင္ေနဆဲ၊ ၀ဲေနဆဲ၊
ေပ်ာက္ပ်က္မသြားႏိုင္ေတာ့သလို……”

++++++

"ေကာင္းကင္ရဲ့
အေနာက္ဘက္အက်ဆုံးမွာ
အလင္းႏိုင္ဆုံး လင္းၿပီး
တပြင့္တည္း သီးသန္႔ရွိေနခဲ့တဲ့
ၾကယ္ကေလးဟာ….
မင္းပါ… ကေလးရယ္…။
ႏို္င္သမွ် အစြမ္းကုန္ လင္းပါလွ်က္နဲ႔
ကမၻာေျမနဲ႔ ေ၀းရလို႔မို႔
အသိမွတ္ျပဳ မခံရရွာ….။
ဘယ္သူနဲ႔မွ မနီးဘဲ….
ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ…
သူရွိေနတာကို
သိေနတဲ့သူေတြေတာ့ ရွိပါရဲ့
ဒါေပမဲ့… သူတို႔ကိုယ္တုိင္က
အင္အားခ်ိနဲ႔ရွာ…
ဒါန႔ဲပဲ… ၾကယ္ကေလးကို
မွတ္တမ္းမွ်ပင္ မတင္ႏိုင္ခဲ့။
ခုေတာ့…
အဲလုိ မထင္မရွားနဲ႔ဘဲ ေၾကြခဲ့
ျဖည္း ျဖည္း ညင္း ညင္း။
သူ႔ခမ်ာ
ကမၻာေျမနဲ႔လည္း မပတ္သက္လွတာမို႔
ဘယ္လို မွတ္တမ္းမွတ္ရာမွလည္း
မက်န္ရစ္…။
ဒါေပမဲ့…
အဲဒီၾကယ္ကေလးကို ၾကင္နာသူေတြကေတာ့
မွတ္မွတ္ရရ
သူ႔ရဲ့ လင္းလက္ခဲ့ဖူးသမွ်ကို … တသသ။
သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း
သီးသန္႔ ရပ္တည္ရဲခဲ့မႈ
အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထြန္းလက္ခဲ့မႈနဲ႔
ေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္ခဲ့မႈေတြအတြက္
ဂုဏ္ျပဳခဲ့ဖူးသူေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…
သူဟာ ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္..
စစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေျခရာေလးမွ်ပင္ မက်န္ရစ္လည္း
စၾက္ာ၀ဠာရဲ့ သမိုင္းတေနရာမွာေတာ့
အေသအခ်ာ တင္ရွိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါ….
သူဟာ အသိအမွတ္ျပဳသူေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာ
မၿပီးဆုံးႏိုင္ေအာင္…. ေၾကြ ေန တဲ့….ၾကယ္…. "။

ေမျငိမ္း
ကလ်ာမဂၢဇင္း၊
၂၀၀၂၊ ဇႏၷ၀ါရီလ