၉၆ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ျပီး ၉၉ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ၉၇..၉၈ ေတြမွာေတာ့ တကၠသိုလ္္ေတြမွာ တႏွစ္ကို သံုးတန္းဖြင့္တာလို... ကေလးေတြ ကို စာမလိုက္ႏို္င္ေအာင္ သင္ရိုးေတြ အမ်ားၾကီးသင္ေစျပီး စာေမးပြဲမွာ ခိုးခ်ေျဖတာကို အားေပး အားေျမွာက္ လုပ္တာမ်ိဳးေတြလို... ကေမာက္ကမေတြ အမ်ားၾကီးလုပ္လာပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာပဲ.. ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ထိုးတက္။ ၀န္ထမ္းေလာကမွာ အဂတိေတြ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူေတြ ေျပာင္က်က် လုပ္လာ။ ေက်ာင္းေလာက မွာ က်ဴရွင္ေတြ အလြန္အမင္း ေခတ္စား လာ။ ဆရာဆရာမေတြဟာ က်ဴရွင္ကိုသာ အားထား ရပ္တည္ရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ကာလေတြထဲ က်ဴရွင္ မျပတဲ့ က်ဴရွင္မျပရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ မိသားစု ဘ၀ ေတြခမ်ာ အခက္အခဲ ေပါင္းစံု..။ အဲဒီထဲမွာမွ ပညာတန္ဖိုးက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေငြက အေရးပါလာမႈက မိသားစုဘ၀ထဲ အထိ ဒုကၡေပးလာတဲ့ အျဖစ္ေတြ က်မ ၀န္းက်င္မွာ အမ်ားၾကီး ၾကားလာရပါတယ္။ အဲဒီ ဘ၀ ေတြထဲက တကယ့္အျဖစ္ေလးတစ္ခုကို က်မ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ့္ ပညာတတ္ ေတြေတာင္မွ စိတ္က် ဖိစီး ခံရတဲ့ ေခတ္ကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာပါပဲ။
(၁)
ရာသီက ခုခ်ိန္မွာ ပိုပူလာသလိုပင္။ ေန႔ပူလုိ႔ ညေအးမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း အပူက မေလ်ာ့။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ “ရွင္က ပို ကို ပိုတယ္။ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။” ဟု ထုံးစံအတိုင္း ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဟုတ္မည္ ထင္၏။ ခုလည္း သူကသာ ရာသီဥတုကို အေၾကာင္းျပၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနတာ.. သူ႔မိန္းမကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကို အိပ္လို႔။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူကလြဲလို႔ တအိမ္သားလုံး ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကတာပဲ။
အသက္ရွဴသံ မွန္မွန္ေတြ… သြားႀကိတ္သံေတြ… ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ေတြက စည္းခ်က္ကို ညီလို႔။ သူ႔မွာသာ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ခက္ေနတာ။ ခုနကပဲ ကင္းတဲဆီမွ သံေခ်ာင္း ေခါက္သြားတာ ႏွစ္ခ်က္..။ မျဖစ္ဘူး၊ အိပ္မွ.. မနက္ ေစာေစာ ထၿပီး ဟင္းခ်က္ရဦးမွာ။ သူ… မ်က္လုံးကို သာမက စိတ္အာရုံကိုပါ တင္းတင္း မွိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ ခုနက သူ သံဗုေဒၶ ဆိုေနတာ ပဲ။ ဘယ္လို ဘယ္လို သံဗုေဒၶသံ ေပ်ာက္ၿပီး အေတြးေတြ ေရာက္လာပါလိမ့္။
ေၾသာ္… သားႀကီးရဲ့ ညေနတုန္းကစကား… ။ ထားပါ… ေမ့ပစ္လိုက္စမ္းပါ.. သူက ကိုယ္ေမြးထားတဲ့သားပဲ.. ကေလးမို႔ မွားတာ… ခြင့္လႊတ္ရမယ္။ အင္း… ဒါေပမဲ့ ကေလး လို႔သာ ေျပာတာ၊ သားက အသက္ပဲ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ဒါျဖင့္ အဲဒီ ကေလးက မွားတာ… ဘာ့ေၾကာင့္လဲ… ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ…။ အဓိက တရားခံက သူ႔မိန္းမ။ ကေလးတုိ႔ အေမ ေဆြေဆြ မဟုတ္ဘူးလား။ သူ အံႀကိတ္မိျပန္သည္။ ဘာတဲ့… သားႀကီးကေျပာတာ… “အေဖ ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ… လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးမလို႔လား.. မနက္ကလဲ ေသာက္ ၿပီးၿပီ မို႔လား” တဲ့။ ေဟာ.. သူ ေမ့လို႔ မရျပန္ဘူး။ ျပန္ သတိရ လာျပန္ၿပီ.. သူ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့ ညေနကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ပူပူေႏြးေႏြး ျမင္ကြင္းကို သူ ျပန္ ျမင္ခဲ့ရျပန္သည္။
ညေနက ကိုေက်ာ္လြင္ အိမ္ကုိ လာလည္သည္။ ကိုေက်ာ္လြင္ ႏွင့့္ သူက အေတာ္ခင္သည္မို႔ သူ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနသည္။ အိမ္မွာက သားက ဗီြဒီယိုၾကည့္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲမွာ ကက္ဆက္ဖြင့္ႏွင့္ ဆူညံလို႔။ သားအမိ သားအဖ ငါးေယာက္သာ ရွိေသာ္ လည္း အိမ္ခန္းက က်ဥ္းေတာ့ ေတာ္ရုံအသံဆို ဆူလွ သည္။ ကိုေက်ာ္လြင္က “ေဟ့လူ.. ကိုစံဦး လာဗ်ာ.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ရတာ ၾကာၿပီ” ဟု ေခၚခဲ့ တာ။
ေဆြေဆြကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အိမ္ျပန္ မေရာက္ႏိုင္ေသးေပ။ စာသင္၀ိုင္းေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ကူးေန ေပလိမ့္မည္။ သူ အေပၚအကၤ် ီ ေကာက္စြပ္ၿပီး ဗြီဒီယိုၾကည့္ေနေသာ သား အနားကုိ ေလွ်ာက္သြား လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာခဏ ႀကဳံရေသာ သိမ္ငယ္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ရင္း “သားေရ.. အေဖ့ကို ပိုက္ဆံတစ္ရာေလာက္ ခဏေပးစမ္းကြာ” ခပ္တိုးတုိး ေျပာလိုက္သည္။ သားက ေမာ့ၾကည့္၏။ အရင္ကလိုပဲ မၿပဳံးမရယ္ႏွင့္ စိတ္မသက္မသာ ဟန္ျဖင့္ ပိုက္ဆံ လွမ္းေပးလိမ့္ဦးမည္။ သူ စဥ္းစားၿပီး ရင္ထဲ နာလာဆဲ သားက မ်က္ေမွာင္ ႀကဳံ႕လိုက္သည္။ “အေဖ ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ.. လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးမလို႔လား… မနက္ကလည္း ေသာက္ၿပီး ၿပီ မို႔လား”တဲ့။
ရင္ထဲ ေလာင္မီးက်သည္ဆိုတာ အမွန္ပင္ ရွိေလသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ပူျပင္းစြာ ခ်က္ခ်င္းပင္ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္က အလုံးလိုက္ လာဆို႔သည္။ သူ ဘယ္လို တုံ႔ျပန္ရမလဲ။ သား အသံက အတန္ငယ္ က်ယ္၏။ သူ ရွက္တာလား၊ ၀မ္းနည္းတာလား မသိ။ ခံစားရစြာျဖင့္ သားေရွ႕က လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ သူ ေက်ာခိုင္းဆဲ သားက “ကၽြတ္”ကနဲ စုတ္တခ်က္ သပ္၏။
“ဘာလဲ.. အေဖက မယူေတာ့ဘူးလား” သူ႔မွာ ေျဖစရာ စကား မရွိေတာ့။ ကိုေက်ာ္လြင္ႏွင့္သူ အတူေလွ်ာက္ထြက္လာဆဲ ကိုေက်ာ္လြင္က အားနာဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ဆိတ္လို႔။ မွတ္မွတ္္ရရ.. ထုိညေန လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတို႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့ၾကသည္။
အျပန္က်ေတာ့မွ ကုိေက်ာ္လြင္က .. “ဒီလိုပဲ.. ကိုစံဦး၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲ က်ေနာ့္ ေရွ႕မွာမို႔ စိတ္မေကာင္းပိုျဖစ္မွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ေျဖသာေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ အေဖ ခ်င္းခ်င္း ေျပာရရင္.. က်ေနာ့္မွာလည္း ခင္ဗ်ားထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ေ၀ဒနာပုံစံတူေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာပါပဲ။”ဟု ခပ္တုိးတိုးေလး ေျပာေလသည္။ သည္ေတာ့မွ သူအၾကာႀကီး ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့ဖူးေသာ လူသားတစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္ကို ခု အသက္ငါးဆယ္ က်မွ ျပန္ထိေတြ႔ ေတာ့တာ။ တကယ္ပဲ… သူ… ညေနကတည္းက မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာ… ၿပီးေတာ့ တကယ္ပဲ သူ သားကို အျပစ္ မျမင္ခ်င္လွပါ။ အျပစ္ျမင္ၿပီဆိုလွ်င္ပင္ သူက သူ႔မိန္းမ ေဆြေဆြကိုသာ အျပစ္တင္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒါလည္း သူ.. မလြန္ ဟု ထင္၏။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္က သူ႔ကို မီးလို ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ေလသည္။
(၂)
ေဆြေဆြ ႏွင့္ သူ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ေဆြေဆြ အင္မတန္ ေပ်ာ္ခဲ့တာကို သူ သတိရသည္။ တကၠသိုလ္မွာ ေမဂ်ာ မတူပါဘဲႏွင့္ သူႏွင့္ ေဆြေဆြတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ေဆြေဆြက ဓါတုေဗဒေက်ာင္းသူ။ သူက ၀ိဇၨာ ဂုဏ္ထူူးတန္း တက္ေနဆဲ။ ေဆြေဆြက သူတို႔ ဘာသာရပ္ကုိ စိတ္၀င္စားသတဲ့။ သူကေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သိပၸံပညာရပ္မွာ ထူးခၽြန္ေသာ ေဆြေဆြ႔ ထက္ျမက္မႈကို သေဘာက်တာ။
ေနာက္ေတာ့ သူက အရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာပဲ နည္းျပဆရာ အလုပ္ကို ရသည္။ အဲဒီတုန္းက လခ သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ကို သူ ႏွင့္ ေဆြေဆြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သုံးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ သတၱိေတြ ရွိကာ ေဆြေဆြ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနဆဲ.. မခြဲႏိုင္မခြာရက္ လက္ထပ္လိုက္ၾကတာ။ အခက္အခဲေတြက အေသးအဖြဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀က ပိုလို႔ စိုေျပဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာ ႏွင့္ ဆရာမ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလစာ.. ေျခာက္ရာေက်ာ္က ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ မပူမပင္ စားေသာက္ႏိုင္ၾက၏။ ေျခာက္မိုင္ခြဲ စံပယ္ၿခံထဲမွာ အိမ္ခန္ကေလး ငွားေနတာမွ စေပၚ သုံးေထာင္ ႏွင့္ အိမ္လခ က ႏွစ္ရာ။ သူတို႔ တကယ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္၊ ဘ၀ဆိုတာကို ရဲရဲရင္ဆိုင္လို႔ သားႀကီးကို ေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီ အထိက… ဟုတ္လို႔။
သားတစ္ေယာက္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပည့္စုံလာၿပီ ဆိုရမည့္ အခ်ိန္ေတြက်ကာမွ၊ သူတို႔ရဲ့ ေခတ္ဆိုတာက ပ်က္ေတာ့တာ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ထိုးတက္၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း လစာေငြ သုံးေထာင္ေက်ာ္ကာမွ အိမ္လခ ေတြက အနည္းဆုံး တစ္ေသာင္း ျဖစ္လာတာ။ သူတို႔ရဲ့ ပညာေရး ေလာကထဲမွာ “၀ိုင္း” ဆိုတဲ့ စကားလုံး ေခတ္စားလာသည္။
စာသင္ျခင္းအလုပ္ျဖင့္ တစ္သက္လုံး ေရာင့္ရဲ အနစ္နာခံ ခဲ့ၾကသည့္ ဓေလ့ရွိသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ စာသင္ျခင္း အလုပ္ျဖင့္ ကား၀ယ္စီး။ ကိုယ္ပိုင္ တုိက္တာ ၿခံေျမ ေတြ ရွိသူေတြ ရွိလာၿပီ။ ထို႔အတူ ပိုမို ဆင္းရဲ က်ပ္တည္းသြားသူေတြလည္း ရွိလာၿပီ။ အလြန္ လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ သူ ႏွင့္ ေဆြေဆြ၏ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ထဲမွာ လုိေငြဇယားက ျမင့္တက္လာသည္။ ေဆြေဆြ၏ အလိုမက် မ်က္၀န္းေတြ၊ သူ႔ရဲ့ ဖုန္တက္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ကထိက တံဆိပ္ျပား။ သားသမီးတို႔ရဲ့ ပူဆာသံေတြ၊ သူ႔ ဘာသာရပ္က က်ဴရွင္ျပစား၍ မရေသာ ဘာသာရပ္။
ေနာက္ေတာ့ ကံေကာင္းသလား… ကံဆိုးသလား… သူ မေျပာတတ္။ ေဆြေဆြ စာသင္၀ိုင္း တစ္၀ိုင္း ရလာခဲ့သည္။ သူတို႔အိမ္ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဆီေရာင္ ၿဖိဳးဖ် ျမင္လာရသည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစဥ္တစိုက္ ဆိုသလိုပင္။ သူ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ အိမ္ခန္း တစ္ခန္း ရသည္။ အိမ္ငွားဖို႔ ဖယ္ဖယ္ထားရေသာ ေငြကေလး ပို ထြက္လာၿပီ။ သား ႏွင့္ သမီးေတြက တီဗြီ တဲ့။ ကက္ဆက္ တဲ့။ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စာသင္၀ုိင္းေတြမွာ ေဆြေဆြ ေအာင္ျမင္လာသည္။ သူ႔ဘ၀ထဲမွာ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းက သတ္မွတ္ထားသည့္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံလာၿပီ။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ပင္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ။
တကယ္ဆို ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဘ၀လဲ။ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ေအးၿငိမ္းၿပီဟု ထင္မွတ္ဆဲ… ။ ဘုရားေဟာသည့္ လူ႔ေဘာင္ထဲမွ ကိစၥ မ်ားေျမာင္ ေတြ က သူထံပါးကို စိတ္ဒုကၡမ်ားအျဖစ္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို ျပင္းပ်စြာေသာ ဆင္းရဲလည္း ျဖစ္ေလသည္။
သူ႔ရဲ့ ညခ်မ္းေတြမွာ ဇနီး ႏွင့္ သားသမီးေတြ ႏွင့္။ တီဗီြ အတူၾကည့္။ သူ ကူညီႏိုင္ေသာ အဂၤလိပ္စာပိုင္း ေလာက္ ေတာ့ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းစာကုိ ၀င္ကူမည္။ ၿပီးေတာ့ ေငြေနာက္ကို လိုက္ရင္း ပင္ပန္းရရွာေသာ ဇနီး အပါး မွာ ယုယ ေစာင့္ေရွာက္မည္…..။ ဒါေတြက သူ႔ရဲ့ စိတ္ကူးေတြေပါ့။
သို႔ေပမဲ့ လက္ေတြ႔ကေတာ့ လြဲမွားလွေခ်သည္။
သားသမီးေတြရဲ့ ဆူညံေသာ အျငင္းအခုံေတြ ေခတ္အလိုက္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြက သူႏွင့္ကြာဟ။ သူႏွစ္သက္ေသာ “ေၾကးမုံရိပ္သြင္” “ေႏွာင္းေခတ္ေတးမြန္”ေတြကို သားသမီးေတြက မႀကိဳက္။ သူတို႔ ႀကိဳက္ ေသာ တရုတ္သိုင္းကားေတြ၊ ဆူဆူညံညံ သီခ်င္း သံေတြကုိလည္း သူက နားမခံသာ။ ဒါေပမဲ့့ မိဘတုိ႔ သဘာ၀ သားသမီးေတြကို ဦးစားေပး ရမည္။ ထိုအခါ ညခ်မ္းေတြမွာ သူက အခန္းေအာင္းရင္း စာအုပ္ တစ္အုပ္ ဖတ္ကာ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ရ ရွာေသာ ေဆြေဆြ႔ကို ေမွ်ာ္မိေတာ့သည္။ ကုိယ့္မိန္းမသာ တီးတိုးေဖာ္.. အပန္းေျဖဖက္။
ေဆြေဆြျပန္လာလွ်င္ေတာ့ သူ သိသိသာပဲ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ “ေမာလုိက္တာ”ဟု ညည္းၫူလွ်က္ မ်က္ႏွာ မသာယာေသာ ဇနီးသည္ကို စိတ္မတိုမိဘဲ သနားေနမိေသးသည္။ တခါတေလမ်ား ေဖ်ာ္ရည္ပင္ ေဖ်ာ္ တိုက္ ေသးသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ မယားကို ေအာက္က်ရသည္ဟု မထင္ပါ။ သူ ေဆြေဆြ႔ကို ခ်စ္သည္။ ေဆြေဆြ ကေတာ့ အလြယ္တကူ အေမာေျပတတ္သူ မဟုတ္ေပ။ ခုေနာက္ပိုင္းမ်ား ပိုေတာင္ ဆိုးလာသလိုပဲ။ ေဆြေဆြသည္ အရာရာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အျငဴအစူလည္း လြယ္လာ၏။ သူကေတာ့ ေဆြေဆြ႔ခမ်ာ ပင္ပန္းရွာလို႔ပဲ ဟု ေျဖပါသည္။
သို႔ေပမဲ့ သား ႏွင့္ သမီးေတြ အေပၚမွာဆိုလွ်င္ သူ႔အေပၚမွာထက္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္ ဟု ေတာ့ သူ တိတ္တိတ္ကေလး ထင္မိေန၏။ ဒါေပမဲ့ အေရးမႀကီးပါ။ သူ႔ မိန္းမကို ခ်စ္သည္။ ထိုအခါ အိမ္အျပင္ထြက္ ေငြရွာရေသာ မိ္န္းမကို ကူညီရန္ သူ အိမ္အလုပ္ကို လုပ္သည္။ သူ တခါတရံ တုန္လႈပ္ သိမ္ငယ္ ခ်င္ေသာ္လည္း ဒါက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုအတြက္ပဲ ဟု ေျဖသိမ့္ ရသည္။ သူ ေျဖသိမ့္ မရတာကေတာ့ တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒါက သူ႔အေပၚ ေဆြေဆြ မခ်စ္ေတာ့ဘူး ဟု ယူဆ မိေနတာကိုသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ အယူအဆ က မွားလည္း မမွားေလာက္ျပန္ေပ။
ၾကည့္ေလ.. ည ည ေတြ… အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၏ အိပ္ယာေပၚမွာ ဇနီးမယားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္မိျခင္းသည္ တဏွာ ရာဂသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့တာ သူကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ယုံၾကည္ သိသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဇနီးကို သူ ေငး ေငး ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ အႀကိမ္မ်ားစြာ… ေဆြေဆြကေတာ့ မသိေပ။ အိပ္ယာထဲကို အလြန္ ပင္ပန္းဟန္ျဖင့္ ၀င္လာလွ်က္ သူက ၾကင္နာစြာ သုိင္းဖက္လွ်င္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ သူ႔လက္ေတြကို ပုတ္ထုတ္ၿပီး “ကဲ.. ေအးေအး ေနပါရေစေနာ္.. ပိုက္ဆံရွာလုိ႔ ပင္ပန္းတာက တစ္မ်ိဳး..” ဟု အဆုံး မသတ္ေသာ ျငဴစူစကားျဖင့္ တုံ႔ျပန္ေသာ ဇနီးမယား ေရွ႕မွာ သူ ရွက္ရြံ႕ ေၾကကြဲ ရတာ လည္း ေဆြေဆြ မသိ။ “ရွင္ကေတာ့ ေအးခ်မ္းတာပဲ.. သိပ္ ကံေကာင္းတယ္။ က်မမွာေတာ့ အေမာဆို႔မွာေတာင္ စိုးရတယ္” ဟု ေဆြေဆြေျပာစဥ္.. သူ ေျမမႈန္ကေလးေလာက္ေတာင္ ေသးငယ္လွ်က္.. ပထမဆုံးအႀကိမ္ အျဖစ္ သူ႔ရဲ့ ရွားပါး ျမင့္မားလွေသာ မဟာ၀ိဇၨာ(ဂုဏ္ထူး)ဘြဲ႔ကို မုန္းတီး သြားရတာလည္း ေဆြေဆြ သိဟန္ မတူ။ သူမ၏ အခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းမမ်ား၏ လင္ေယာက္်ားမ်ား စီးပြား အရွာေကာင္းပုံကုိ အားပါးတရ ေျပာၿပီး စကားေတြ အဆုံးမွာ “ဲသူတို႔မ်ား က်ေတာ့ ကံေကာင္းၾကတယ္” ဟု မခ်ိတင္ကဲဟန္ျဖင့္ ေျပာတတ္ေသာ သူ႕မိန္းမ ေရွ႕မွာ သူ နာက်င္ ေၾကကြဲရတာကိုလည္း ေဆြေဆြက ဂရုမစိုက္ေတာ့ၿပီ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိပါလိမ့္ ဟု သူ အေျဖမရခဲ့တာသာ အျပစ္ ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူသည္ သူတို႔၏ အမွတ္ေကာင္းမွ ရႏိုင္ေသာ အဓိက ပညာရပ္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္။ သူသည္ အရက္ေသစာ မေသာက္၊ ဖဲ မရိုက္၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္၊ မိန္းမ မရႈပ္ေသာ… ေယာက္်ားေကာင္း တစ္ေယာက္။ မိသားစုဘ၀ ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းသိမ္း တည္ေဆာက္ကာ သားသမီးအေပၚ ဂရုစိုက္ေသာ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္။ သူသည္ လူမႈ၀န္းက်င္တြင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း ထားသည္ဟု နာမည္ရကာ လူခ်စ္ လူခင္ ေပါေသာသူ တစ္ေယာက္။ ဒါျဖင့္… သူ႔မွာ ဘာ ခၽြတ္ယြင္းသလဲ။ ေငြ ေပါ့… ေငြ မရွာ ႏိုင္တာ။
တကယ္ေတာ့ သူသည္ မိသားစုကို ၾကြယ္ၾကြယ္ ၀ ၀ မထားႏိုင္ေသာ္လည္း ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိျဖင့္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ျပဳစုႏိုင္သူ ျဖစ္ပါေသးသည္။ တစ္ခုပဲ… သူ႔ မိသားစုကသာ ေရာင့္ရဲႏိုင္ဖို႔ လိုတာ။ သူက ရုန္းကန္ ႀကိဳးစားမွသာ ဘ၀အေပၚ အေကာင္းဆုံး ရင္ဆိုင္တတ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ရာ.. သူ႔မိသားစုက မဲ့ၿပဳံး ၿပဳံးခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုအခါ.. ထိုမိသားစုကုိ စြဲလန္း ခ်စ္မက္လွေသာ သူက ညေန ေက်ာင္းအဆင္းမွာ လွည္းတန္းေစ်း၀င္… ဟင္းလ်ာ ႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္သမွ် ၀ယ္ၿပီး အိမ္ျပန္။ ညေနစာ ထမင္း ဟင္း ခ်က္၊ ညေနတိုင္း စာအုပ္ဖတ္၊ ပုတီးစိပ္၊ တရားထိုင္၊ အိပ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ ေက်နပ္ခဲ့ပါ သည္။
(၃)
ေယာက္်ား တစ္ေယာက္၏ ခင္ပြန္းေကာင္း ပီသမႈထဲမွာ သညး္ခံႏိုင္ျခင္းဟူေသာ အရည္အေသြးက အေရးပါဆုံး ျဖစ္သည္ ဟု ထင္သည္။
သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သမီးတုိ႔က ေစ်း၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သားသမီးေတြက ေက်ာင္းစာေတြ၊ က်ဴရွင္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားႏွင့္ အနားယူျခင္းေတြဆီမွာ အခ်ိန္ကုန္။ သူက ခ်က္ ျပဳတ္၊ ေဆြေဆြက သူ႔လခကို အသိအမွတ္မျပဳေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ သူ လခ အပ္ေတာ့ “ရတယ္.. အေဖႀကီးပဲ ေလာက္ေအာင္သုံး… ထပ္မေပးရရင္ ေတာ္ၿပီ” ဟု ျပန္ေျပာသည့္ ေဆြေဆြ႔ေရွ႕မွာ သူ လဲက် ေသဆုံးသြားခဲ့တာလည္း ေဆြေဆြက မျမင္တတ္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေဆြေဆြ႔ကိုလည္း အျပစ္တင္ မရျပန္ေပ။ တကယ္လည္း သူ႔လခက ကားခရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုးရယ္၊ အိမ္လခႏွင့္ အေထြေထြ အသုံးစရိတ္ အေသးေတြထဲမွာ ပြန္း ပြန္း ကုန္ၾက၏။ လက္ၫႈိး ၫႊန္ျပစရာ တစုံတရာ ႀကီးႀကီး မားမားလည္း မပိုင္ဆိုင္ရ မျမင္ရဘဲႏွင့္ သူ႔လခက သူ႔ အေသးသုံး စရိတ္ႏွင့္ ကြက္တိက်၏။
သားကုိ ေဆြေဆြက တစ္လ သုံးေထာင္မုန္႔ဖိုးေပးရသတဲ့။ သား က်ဴရွင္လခက ငါးေထာင္ တဲ့။ သူ႔ လခက ေထာင့္ ေျခာက္ရာ။ သမီး တစ္ေယာက္က “ေဖႀကီးလစာသာ ေမွ်ာ္စားရရင္ ခက္မယ္” တဲ့။ ေျပာပါေစ… သူတို႔က ကေလးပဲ။ တန္ဖိုးအမွန္ကုိ မသိလုိ႔ ေျပာတာ။ သူ သည္းခံႏိုင္ခဲ့၏။ သား လူပ်ိဳေပါက္ကလည္း “သား… အေဖ့လို ေက်ာင္းဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး” ဟု မဲ့မဲ့ရြဲ႔ရြဲ႔ ေျပာတတ္၏။ သူ စာအုပ္သာ နာနာ ဖတ္ရ၏။ ထုိရက္အတြင္းမွာ ေမာင္သစ္ဆင္း၏ “က်ိန္စာ”ကိုပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေဆြေဆြ အမိုက္မ က ေတာ့ သားသမီးေတြအေျပာမွာ ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ဆို သူ႕ တန္ဖိုး ေတြကို ေဆြေဆြက ေျပာျပ သင့္တာ။ ခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ႏွစ္လို အထင္ႀကီးခဲ့ေသာ လင္ေယာက္်ား၏ အရည္အခ်င္းေတြကုိ သူမ ကိုယ္တိုင္ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ ထင္၏။ သူ႔ရင္ထဲ တႏုံ႔ႏုံ႔ အနာ စြဲစ ျပဳခဲ့ၿပီ။
သူရဲ့ ေန႔ရက္တို႔ကေတာ့ တစ္ရက္ ထက္ တစ္ရက္ ေအးစက္လာၾက၏။ ေဆြေဆြကလည္း သူ႔ အနား မကပ္ေတာ့။ သမီးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္။ သားကိုလည္း ေဆြေဆြက သူ႕ထက္ ပို ရင္းႏွီး၏။ သူ ႏွင့္ ေဆြေဆြသည္ သာေရး နာေရးပြဲေတြမွာသာ ယွဥ္တြဲ နီးကပ္ၾကေတာ့သည္ဟုပင္ သူ ထင္လာသည္။ တခါက ေဆြမ်ိဳးေတြ ဆုံရာမွာ “ခုေခတ္ထဲ ကိုစံဦးသာ အားကိုးေနရရင္ ဘယ္လြယ္မလဲ။ က်မပဲ ဦးေဆာင္ရတာ။ ပိုက္ဆံရွာရတာဆုိေတာ့ က်မပဲ စိတ္ပင္ပန္းရတာေပ့ါ။ သူကေတာ့ ေအးခ်မ္းလို႔” ဟု ေဆြေဆြက လင္ ေယာက္်ားကို အပင္ပန္းမခံေစေသာ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္၏ ေစတနာသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။ သူ႔အတြက္ ေတာ့ ရင္ထဲမွာ မုန္တိုင္းေတြ အဆင့္ဆင့္ ေပါက္ကြဲ။ “ကိုယ္ေအးခ်မ္းေနတယ္လို႔ ေဆြေဆြထင္သလား.. ကိုယ့္အနာကို ေဆြေဆြ တကယ္ပဲ မျမင္ဘူးလား.. ဟိုးတုန္းကလို ရွိသမွ် ေ၀စားၿပီး မိသားစုေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ ကိုယ္ ဘာနဲ႔ လဲရ လဲရ… ” “ ခုဆို.. ေဆြ႔သနပ္ခါးန႔ံကိုေတာင္မွ မရခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒါဟာ တဏွာ မဟုတ္ဘူး… ေမတၱာသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေရာ ေဆြ႔ကို ကုိယ္ ေျပာျပခြင့္မရ..” “ သားသမီး ေတြက ကုိယ့္ကို အထင္မႀကီးၾကတဲ့အတြက္ ကုိယ္က သူတုိ႔ကုိ ဆူရ ဆဲရမွာလား…။ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ေျပာျပရဦးမွာလား။ စဥ္းစားပါဦး… မိန္းမရယ္။ အေဖတစ္ေယာက္ကို သားသမီးက ေလးစားဖို႔ အတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ… မင္း တကယ္မသိဘူးလား မိန္းမရယ္ ” “ရွင္ ပိုက္ဆံလိုရင္ ကေလးေတြ ဆီက ေတာင္းသုံးထား။ ၿပီးရင္က်မ ျပန္ေပးလိုက္မယ္” လို႔ မင္းေျပာတဲ့အတြက္ အေဖတစ္ေယာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ ေသးသိမ္မလဲလို႔ မင္း ဘာ့ေၾကာင့္ မစဥ္းစားသလဲဟင္…။ ထို မုန္တိုင္းေတြကုိ သူ မ်ိဳ မ်ိဳ ခ်ေနခဲ့ရ တာ ၾကာၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မုန္တိုင္းေတြက ရင္၀မွာ ဆီးခံကာ သူ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မၾကာခဏ က်ိတ္ ၿမဳံ ေပါက္ကြဲ ရေသာ မုန္တိုင္းတို႔က ၿငိမ္သက္ျခင္းျဖင့္သာ ေသဆုံး ရသည္ဟု သူ ျမင္ေနသည္။
(၄)
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ရူးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ (ကိုယ္တိုင္ ရူးပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္မည္။ ) သို႔ေပမဲ့ ပညာတတ္မို႔ ယဥ္ယဥ္ေလးသာ ရူးတာပါ။ (ဒါဟာ ေျဖသိမ့္စရာ တစ္ခု..) သူ ေဆြေဆြ႔ ရဲ့ ငယ္ႏုေသာ အၿပဳံးေတြကို ျမင္ေယာင္ သည္။ သူခ်ီပိုးခဲ့ေသာ သားႀကီးရဲ့ သူ႔အေပၚ အားကိုးခဲ့ေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ သူ႔ သားသမီး ေတြရဲ့ သူ႔ ေက်ာင္းဆရာဘ၀အေပၚ ဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ ကိုယ္တိုင္.. ကုိယ့္ ထူးခၽြန္မႈ အတြက္ ဂုဏ္ယူခဲ့ရေသာ ႏွလုံးသားကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္တင္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့။
ေန႔စဥ္ အိပ္ယာမွ ေစာေစာထ.. ထမင္းအိုးတည္၊ ဟင္းေႏႊး၊ ထမင္းဗူး ငါးဗူးျပင္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္ဖို႔ အိမ္မွ ေစာႏိုင္ သမွ် ေစာထြက္။ ေက်ာင္းမွာ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္။ စာေတြ ဖိဖတ္။ အားလွ်င္ ကင္တင္းထိုင္… အိမ္ျပန္၊ ၀ယ္ထားၿပီး အသင့္ဟင္းလ်ာေတြကို ခ်က္ဖို႔ စီမံ..။ ၿပီးေတာ့ အိမ္၀င္းႀကီး တစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ (အဲ.. လမ္းေလွ်ာက္စဥ္မွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ အေတြးတခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ ျပန္ေတြး..) ညတုိင္း အိပ္ယာထဲမွာ ပုတီး စိပ္၊ တရားထိုင္.. ဘာကိုမွ် မေျပာခ်င္ေတာ့။ စကားမေျပာဘဲ ေမ်ာလြင့္ေနရျခင္းမွာ စိတ္သက္သာရာကို ေတြး၏။ ၿပီးေတာ့ တခါတရံမွာ အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ၀င္လာတတ္ေသာ စိတ္အနာကေလးေတြကုိေတာ့ ခုခံ တိုက္ခိုက္ရ သည္ေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ သူ အတန္အသင့္ေတာ့ ေအးခ်မ္းရာ ရွာတတ္ခဲ့ၿပီ။
ၾကည့္ေလ.. သူ႔မွာသာ ထိခိုက္ နာက်င္သမွ်….ေဆြေဆြႏွင့္တကြ သားသမီးတို႔ကေတာ့ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ နားလည္ ဟန္ မျပတာ။ ဒါႏွင့္ပင္ သူ႔မွာ အပူေတြ အဆင့္ဆင့္ ကဲလို႔။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ သူ ရူးေနလိုက္ေတာ့ၿပီ။ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ အတိတ္မွာ… မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဘ၀မွာ… စိတ္ကူးယဥ္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနသူဟာ အရူးတစ္မ်ိဳးပဲဟု သူ သိသည္။
ထိုအခါ…
ဘယ္သူမွ အျပစ္ မရွိေတာ့ၿပီ။
(၅)
“သူရူးတို႔သည္ အပူ အေအး..၊ အခ်ိဳ အခါး..၊ အခ်စ္ အမုန္း ႏွင့္ အေစာ္ကားခံရျခင္းတို႔ကုုိ မသိဟု သူထင္၏”
ေမျငိမ္း
ေရႊပုဇြန္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၈၊ ဇြန္
တစ္ေနရာစာ
(၁)
ရာသီက ခုခ်ိန္မွာ ပိုပူလာသလိုပင္။ ေန႔ပူလုိ႔ ညေအးမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း အပူက မေလ်ာ့။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ “ရွင္က ပို ကို ပိုတယ္။ ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။” ဟု ထုံးစံအတိုင္း ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဟုတ္မည္ ထင္၏။ ခုလည္း သူကသာ ရာသီဥတုကို အေၾကာင္းျပၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနတာ.. သူ႔မိန္းမကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကို အိပ္လို႔။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူကလြဲလို႔ တအိမ္သားလုံး ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကတာပဲ။
အသက္ရွဴသံ မွန္မွန္ေတြ… သြားႀကိတ္သံေတြ… ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ေတြက စည္းခ်က္ကို ညီလို႔။ သူ႔မွာသာ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ခက္ေနတာ။ ခုနကပဲ ကင္းတဲဆီမွ သံေခ်ာင္း ေခါက္သြားတာ ႏွစ္ခ်က္..။ မျဖစ္ဘူး၊ အိပ္မွ.. မနက္ ေစာေစာ ထၿပီး ဟင္းခ်က္ရဦးမွာ။ သူ… မ်က္လုံးကို သာမက စိတ္အာရုံကိုပါ တင္းတင္း မွိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ ခုနက သူ သံဗုေဒၶ ဆိုေနတာ ပဲ။ ဘယ္လို ဘယ္လို သံဗုေဒၶသံ ေပ်ာက္ၿပီး အေတြးေတြ ေရာက္လာပါလိမ့္။
ေၾသာ္… သားႀကီးရဲ့ ညေနတုန္းကစကား… ။ ထားပါ… ေမ့ပစ္လိုက္စမ္းပါ.. သူက ကိုယ္ေမြးထားတဲ့သားပဲ.. ကေလးမို႔ မွားတာ… ခြင့္လႊတ္ရမယ္။ အင္း… ဒါေပမဲ့ ကေလး လို႔သာ ေျပာတာ၊ သားက အသက္ပဲ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ဒါျဖင့္ အဲဒီ ကေလးက မွားတာ… ဘာ့ေၾကာင့္လဲ… ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ…။ အဓိက တရားခံက သူ႔မိန္းမ။ ကေလးတုိ႔ အေမ ေဆြေဆြ မဟုတ္ဘူးလား။ သူ အံႀကိတ္မိျပန္သည္။ ဘာတဲ့… သားႀကီးကေျပာတာ… “အေဖ ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ… လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးမလို႔လား.. မနက္ကလဲ ေသာက္ ၿပီးၿပီ မို႔လား” တဲ့။ ေဟာ.. သူ ေမ့လို႔ မရျပန္ဘူး။ ျပန္ သတိရ လာျပန္ၿပီ.. သူ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့ ညေနကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ပူပူေႏြးေႏြး ျမင္ကြင္းကို သူ ျပန္ ျမင္ခဲ့ရျပန္သည္။
ညေနက ကိုေက်ာ္လြင္ အိမ္ကုိ လာလည္သည္။ ကိုေက်ာ္လြင္ ႏွင့့္ သူက အေတာ္ခင္သည္မို႔ သူ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနသည္။ အိမ္မွာက သားက ဗီြဒီယိုၾကည့္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲမွာ ကက္ဆက္ဖြင့္ႏွင့္ ဆူညံလို႔။ သားအမိ သားအဖ ငါးေယာက္သာ ရွိေသာ္ လည္း အိမ္ခန္းက က်ဥ္းေတာ့ ေတာ္ရုံအသံဆို ဆူလွ သည္။ ကိုေက်ာ္လြင္က “ေဟ့လူ.. ကိုစံဦး လာဗ်ာ.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ရတာ ၾကာၿပီ” ဟု ေခၚခဲ့ တာ။
ေဆြေဆြကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အိမ္ျပန္ မေရာက္ႏိုင္ေသးေပ။ စာသင္၀ိုင္းေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ကူးေန ေပလိမ့္မည္။ သူ အေပၚအကၤ် ီ ေကာက္စြပ္ၿပီး ဗြီဒီယိုၾကည့္ေနေသာ သား အနားကုိ ေလွ်ာက္သြား လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာခဏ ႀကဳံရေသာ သိမ္ငယ္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ရင္း “သားေရ.. အေဖ့ကို ပိုက္ဆံတစ္ရာေလာက္ ခဏေပးစမ္းကြာ” ခပ္တိုးတုိး ေျပာလိုက္သည္။ သားက ေမာ့ၾကည့္၏။ အရင္ကလိုပဲ မၿပဳံးမရယ္ႏွင့္ စိတ္မသက္မသာ ဟန္ျဖင့္ ပိုက္ဆံ လွမ္းေပးလိမ့္ဦးမည္။ သူ စဥ္းစားၿပီး ရင္ထဲ နာလာဆဲ သားက မ်က္ေမွာင္ ႀကဳံ႕လိုက္သည္။ “အေဖ ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ.. လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးမလို႔လား… မနက္ကလည္း ေသာက္ၿပီး ၿပီ မို႔လား”တဲ့။
ရင္ထဲ ေလာင္မီးက်သည္ဆိုတာ အမွန္ပင္ ရွိေလသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ပူျပင္းစြာ ခ်က္ခ်င္းပင္ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္က အလုံးလိုက္ လာဆို႔သည္။ သူ ဘယ္လို တုံ႔ျပန္ရမလဲ။ သား အသံက အတန္ငယ္ က်ယ္၏။ သူ ရွက္တာလား၊ ၀မ္းနည္းတာလား မသိ။ ခံစားရစြာျဖင့္ သားေရွ႕က လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ သူ ေက်ာခိုင္းဆဲ သားက “ကၽြတ္”ကနဲ စုတ္တခ်က္ သပ္၏။
“ဘာလဲ.. အေဖက မယူေတာ့ဘူးလား” သူ႔မွာ ေျဖစရာ စကား မရွိေတာ့။ ကိုေက်ာ္လြင္ႏွင့္သူ အတူေလွ်ာက္ထြက္လာဆဲ ကိုေက်ာ္လြင္က အားနာဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ဆိတ္လို႔။ မွတ္မွတ္္ရရ.. ထုိညေန လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတို႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ ေနခဲ့ၾကသည္။
အျပန္က်ေတာ့မွ ကုိေက်ာ္လြင္က .. “ဒီလိုပဲ.. ကိုစံဦး၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲ က်ေနာ့္ ေရွ႕မွာမို႔ စိတ္မေကာင္းပိုျဖစ္မွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ေျဖသာေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ အေဖ ခ်င္းခ်င္း ေျပာရရင္.. က်ေနာ့္မွာလည္း ခင္ဗ်ားထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ေ၀ဒနာပုံစံတူေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာပါပဲ။”ဟု ခပ္တုိးတိုးေလး ေျပာေလသည္။ သည္ေတာ့မွ သူအၾကာႀကီး ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့ဖူးေသာ လူသားတစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္ကို ခု အသက္ငါးဆယ္ က်မွ ျပန္ထိေတြ႔ ေတာ့တာ။ တကယ္ပဲ… သူ… ညေနကတည္းက မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာ… ၿပီးေတာ့ တကယ္ပဲ သူ သားကို အျပစ္ မျမင္ခ်င္လွပါ။ အျပစ္ျမင္ၿပီဆိုလွ်င္ပင္ သူက သူ႔မိန္းမ ေဆြေဆြကိုသာ အျပစ္တင္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒါလည္း သူ.. မလြန္ ဟု ထင္၏။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္က သူ႔ကို မီးလို ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ေလသည္။
(၂)
ေဆြေဆြ ႏွင့္ သူ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ေဆြေဆြ အင္မတန္ ေပ်ာ္ခဲ့တာကို သူ သတိရသည္။ တကၠသိုလ္မွာ ေမဂ်ာ မတူပါဘဲႏွင့္ သူႏွင့္ ေဆြေဆြတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ေဆြေဆြက ဓါတုေဗဒေက်ာင္းသူ။ သူက ၀ိဇၨာ ဂုဏ္ထူူးတန္း တက္ေနဆဲ။ ေဆြေဆြက သူတို႔ ဘာသာရပ္ကုိ စိတ္၀င္စားသတဲ့။ သူကေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သိပၸံပညာရပ္မွာ ထူးခၽြန္ေသာ ေဆြေဆြ႔ ထက္ျမက္မႈကို သေဘာက်တာ။
ေနာက္ေတာ့ သူက အရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာပဲ နည္းျပဆရာ အလုပ္ကို ရသည္။ အဲဒီတုန္းက လခ သုံးရာ့ႏွစ္ဆယ္ကို သူ ႏွင့္ ေဆြေဆြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သုံးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါႏွင့္ပင္ သတၱိေတြ ရွိကာ ေဆြေဆြ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနဆဲ.. မခြဲႏိုင္မခြာရက္ လက္ထပ္လိုက္ၾကတာ။ အခက္အခဲေတြက အေသးအဖြဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဘ၀က ပိုလို႔ စိုေျပဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာ ႏွင့္ ဆရာမ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလစာ.. ေျခာက္ရာေက်ာ္က ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ မပူမပင္ စားေသာက္ႏိုင္ၾက၏။ ေျခာက္မိုင္ခြဲ စံပယ္ၿခံထဲမွာ အိမ္ခန္ကေလး ငွားေနတာမွ စေပၚ သုံးေထာင္ ႏွင့္ အိမ္လခ က ႏွစ္ရာ။ သူတို႔ တကယ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္၊ ဘ၀ဆိုတာကို ရဲရဲရင္ဆိုင္လို႔ သားႀကီးကို ေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီ အထိက… ဟုတ္လို႔။
သားတစ္ေယာက္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပည့္စုံလာၿပီ ဆိုရမည့္ အခ်ိန္ေတြက်ကာမွ၊ သူတို႔ရဲ့ ေခတ္ဆိုတာက ပ်က္ေတာ့တာ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ထိုးတက္၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း လစာေငြ သုံးေထာင္ေက်ာ္ကာမွ အိမ္လခ ေတြက အနည္းဆုံး တစ္ေသာင္း ျဖစ္လာတာ။ သူတို႔ရဲ့ ပညာေရး ေလာကထဲမွာ “၀ိုင္း” ဆိုတဲ့ စကားလုံး ေခတ္စားလာသည္။
စာသင္ျခင္းအလုပ္ျဖင့္ တစ္သက္လုံး ေရာင့္ရဲ အနစ္နာခံ ခဲ့ၾကသည့္ ဓေလ့ရွိသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ စာသင္ျခင္း အလုပ္ျဖင့္ ကား၀ယ္စီး။ ကိုယ္ပိုင္ တုိက္တာ ၿခံေျမ ေတြ ရွိသူေတြ ရွိလာၿပီ။ ထို႔အတူ ပိုမို ဆင္းရဲ က်ပ္တည္းသြားသူေတြလည္း ရွိလာၿပီ။ အလြန္ လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ သူ ႏွင့္ ေဆြေဆြ၏ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ထဲမွာ လုိေငြဇယားက ျမင့္တက္လာသည္။ ေဆြေဆြ၏ အလိုမက် မ်က္၀န္းေတြ၊ သူ႔ရဲ့ ဖုန္တက္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ကထိက တံဆိပ္ျပား။ သားသမီးတို႔ရဲ့ ပူဆာသံေတြ၊ သူ႔ ဘာသာရပ္က က်ဴရွင္ျပစား၍ မရေသာ ဘာသာရပ္။
ေနာက္ေတာ့ ကံေကာင္းသလား… ကံဆိုးသလား… သူ မေျပာတတ္။ ေဆြေဆြ စာသင္၀ိုင္း တစ္၀ိုင္း ရလာခဲ့သည္။ သူတို႔အိမ္ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဆီေရာင္ ၿဖိဳးဖ် ျမင္လာရသည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစဥ္တစိုက္ ဆိုသလိုပင္။ သူ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ အိမ္ခန္း တစ္ခန္း ရသည္။ အိမ္ငွားဖို႔ ဖယ္ဖယ္ထားရေသာ ေငြကေလး ပို ထြက္လာၿပီ။ သား ႏွင့္ သမီးေတြက တီဗြီ တဲ့။ ကက္ဆက္ တဲ့။ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စာသင္၀ုိင္းေတြမွာ ေဆြေဆြ ေအာင္ျမင္လာသည္။ သူ႔ဘ၀ထဲမွာ လူ႔အသိုင္းအ၀ုိင္းက သတ္မွတ္ထားသည့္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံလာၿပီ။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ပင္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ။
တကယ္ဆို ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဘ၀လဲ။ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ေအးၿငိမ္းၿပီဟု ထင္မွတ္ဆဲ… ။ ဘုရားေဟာသည့္ လူ႔ေဘာင္ထဲမွ ကိစၥ မ်ားေျမာင္ ေတြ က သူထံပါးကို စိတ္ဒုကၡမ်ားအျဖစ္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို ျပင္းပ်စြာေသာ ဆင္းရဲလည္း ျဖစ္ေလသည္။
သူ႔ရဲ့ ညခ်မ္းေတြမွာ ဇနီး ႏွင့္ သားသမီးေတြ ႏွင့္။ တီဗီြ အတူၾကည့္။ သူ ကူညီႏိုင္ေသာ အဂၤလိပ္စာပိုင္း ေလာက္ ေတာ့ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းစာကုိ ၀င္ကူမည္။ ၿပီးေတာ့ ေငြေနာက္ကို လိုက္ရင္း ပင္ပန္းရရွာေသာ ဇနီး အပါး မွာ ယုယ ေစာင့္ေရွာက္မည္…..။ ဒါေတြက သူ႔ရဲ့ စိတ္ကူးေတြေပါ့။
သို႔ေပမဲ့ လက္ေတြ႔ကေတာ့ လြဲမွားလွေခ်သည္။
သားသမီးေတြရဲ့ ဆူညံေသာ အျငင္းအခုံေတြ ေခတ္အလိုက္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြက သူႏွင့္ကြာဟ။ သူႏွစ္သက္ေသာ “ေၾကးမုံရိပ္သြင္” “ေႏွာင္းေခတ္ေတးမြန္”ေတြကို သားသမီးေတြက မႀကိဳက္။ သူတို႔ ႀကိဳက္ ေသာ တရုတ္သိုင္းကားေတြ၊ ဆူဆူညံညံ သီခ်င္း သံေတြကုိလည္း သူက နားမခံသာ။ ဒါေပမဲ့့ မိဘတုိ႔ သဘာ၀ သားသမီးေတြကို ဦးစားေပး ရမည္။ ထိုအခါ ညခ်မ္းေတြမွာ သူက အခန္းေအာင္းရင္း စာအုပ္ တစ္အုပ္ ဖတ္ကာ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်ရ ရွာေသာ ေဆြေဆြ႔ကို ေမွ်ာ္မိေတာ့သည္။ ကုိယ့္မိန္းမသာ တီးတိုးေဖာ္.. အပန္းေျဖဖက္။
ေဆြေဆြျပန္လာလွ်င္ေတာ့ သူ သိသိသာပဲ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ “ေမာလုိက္တာ”ဟု ညည္းၫူလွ်က္ မ်က္ႏွာ မသာယာေသာ ဇနီးသည္ကို စိတ္မတိုမိဘဲ သနားေနမိေသးသည္။ တခါတေလမ်ား ေဖ်ာ္ရည္ပင္ ေဖ်ာ္ တိုက္ ေသးသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ မယားကို ေအာက္က်ရသည္ဟု မထင္ပါ။ သူ ေဆြေဆြ႔ကို ခ်စ္သည္။ ေဆြေဆြ ကေတာ့ အလြယ္တကူ အေမာေျပတတ္သူ မဟုတ္ေပ။ ခုေနာက္ပိုင္းမ်ား ပိုေတာင္ ဆိုးလာသလိုပဲ။ ေဆြေဆြသည္ အရာရာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အျငဴအစူလည္း လြယ္လာ၏။ သူကေတာ့ ေဆြေဆြ႔ခမ်ာ ပင္ပန္းရွာလို႔ပဲ ဟု ေျဖပါသည္။
သို႔ေပမဲ့ သား ႏွင့္ သမီးေတြ အေပၚမွာဆိုလွ်င္ သူ႔အေပၚမွာထက္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္ ဟု ေတာ့ သူ တိတ္တိတ္ကေလး ထင္မိေန၏။ ဒါေပမဲ့ အေရးမႀကီးပါ။ သူ႔ မိန္းမကို ခ်စ္သည္။ ထိုအခါ အိမ္အျပင္ထြက္ ေငြရွာရေသာ မိ္န္းမကို ကူညီရန္ သူ အိမ္အလုပ္ကို လုပ္သည္။ သူ တခါတရံ တုန္လႈပ္ သိမ္ငယ္ ခ်င္ေသာ္လည္း ဒါက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုအတြက္ပဲ ဟု ေျဖသိမ့္ ရသည္။ သူ ေျဖသိမ့္ မရတာကေတာ့ တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒါက သူ႔အေပၚ ေဆြေဆြ မခ်စ္ေတာ့ဘူး ဟု ယူဆ မိေနတာကိုသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ အယူအဆ က မွားလည္း မမွားေလာက္ျပန္ေပ။
ၾကည့္ေလ.. ည ည ေတြ… အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၏ အိပ္ယာေပၚမွာ ဇနီးမယားကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္မိျခင္းသည္ တဏွာ ရာဂသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့တာ သူကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ယုံၾကည္ သိသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဇနီးကို သူ ေငး ေငး ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ အႀကိမ္မ်ားစြာ… ေဆြေဆြကေတာ့ မသိေပ။ အိပ္ယာထဲကို အလြန္ ပင္ပန္းဟန္ျဖင့္ ၀င္လာလွ်က္ သူက ၾကင္နာစြာ သုိင္းဖက္လွ်င္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ သူ႔လက္ေတြကို ပုတ္ထုတ္ၿပီး “ကဲ.. ေအးေအး ေနပါရေစေနာ္.. ပိုက္ဆံရွာလုိ႔ ပင္ပန္းတာက တစ္မ်ိဳး..” ဟု အဆုံး မသတ္ေသာ ျငဴစူစကားျဖင့္ တုံ႔ျပန္ေသာ ဇနီးမယား ေရွ႕မွာ သူ ရွက္ရြံ႕ ေၾကကြဲ ရတာ လည္း ေဆြေဆြ မသိ။ “ရွင္ကေတာ့ ေအးခ်မ္းတာပဲ.. သိပ္ ကံေကာင္းတယ္။ က်မမွာေတာ့ အေမာဆို႔မွာေတာင္ စိုးရတယ္” ဟု ေဆြေဆြေျပာစဥ္.. သူ ေျမမႈန္ကေလးေလာက္ေတာင္ ေသးငယ္လွ်က္.. ပထမဆုံးအႀကိမ္ အျဖစ္ သူ႔ရဲ့ ရွားပါး ျမင့္မားလွေသာ မဟာ၀ိဇၨာ(ဂုဏ္ထူး)ဘြဲ႔ကို မုန္းတီး သြားရတာလည္း ေဆြေဆြ သိဟန္ မတူ။ သူမ၏ အခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းမမ်ား၏ လင္ေယာက္်ားမ်ား စီးပြား အရွာေကာင္းပုံကုိ အားပါးတရ ေျပာၿပီး စကားေတြ အဆုံးမွာ “ဲသူတို႔မ်ား က်ေတာ့ ကံေကာင္းၾကတယ္” ဟု မခ်ိတင္ကဲဟန္ျဖင့္ ေျပာတတ္ေသာ သူ႕မိန္းမ ေရွ႕မွာ သူ နာက်င္ ေၾကကြဲရတာကိုလည္း ေဆြေဆြက ဂရုမစိုက္ေတာ့ၿပီ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိပါလိမ့္ ဟု သူ အေျဖမရခဲ့တာသာ အျပစ္ ျဖစ္ပါ လိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူသည္ သူတို႔၏ အမွတ္ေကာင္းမွ ရႏိုင္ေသာ အဓိက ပညာရပ္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္။ သူသည္ အရက္ေသစာ မေသာက္၊ ဖဲ မရိုက္၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္၊ မိန္းမ မရႈပ္ေသာ… ေယာက္်ားေကာင္း တစ္ေယာက္။ မိသားစုဘ၀ ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းသိမ္း တည္ေဆာက္ကာ သားသမီးအေပၚ ဂရုစိုက္ေသာ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္။ သူသည္ လူမႈ၀န္းက်င္တြင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း ထားသည္ဟု နာမည္ရကာ လူခ်စ္ လူခင္ ေပါေသာသူ တစ္ေယာက္။ ဒါျဖင့္… သူ႔မွာ ဘာ ခၽြတ္ယြင္းသလဲ။ ေငြ ေပါ့… ေငြ မရွာ ႏိုင္တာ။
တကယ္ေတာ့ သူသည္ မိသားစုကို ၾကြယ္ၾကြယ္ ၀ ၀ မထားႏိုင္ေသာ္လည္း ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိျဖင့္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ျပဳစုႏိုင္သူ ျဖစ္ပါေသးသည္။ တစ္ခုပဲ… သူ႔ မိသားစုကသာ ေရာင့္ရဲႏိုင္ဖို႔ လိုတာ။ သူက ရုန္းကန္ ႀကိဳးစားမွသာ ဘ၀အေပၚ အေကာင္းဆုံး ရင္ဆိုင္တတ္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ရာ.. သူ႔မိသားစုက မဲ့ၿပဳံး ၿပဳံးခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုအခါ.. ထိုမိသားစုကုိ စြဲလန္း ခ်စ္မက္လွေသာ သူက ညေန ေက်ာင္းအဆင္းမွာ လွည္းတန္းေစ်း၀င္… ဟင္းလ်ာ ႏွင့္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္သမွ် ၀ယ္ၿပီး အိမ္ျပန္။ ညေနစာ ထမင္း ဟင္း ခ်က္၊ ညေနတိုင္း စာအုပ္ဖတ္၊ ပုတီးစိပ္၊ တရားထိုင္၊ အိပ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူ ေက်နပ္ခဲ့ပါ သည္။
(၃)
ေယာက္်ား တစ္ေယာက္၏ ခင္ပြန္းေကာင္း ပီသမႈထဲမွာ သညး္ခံႏိုင္ျခင္းဟူေသာ အရည္အေသြးက အေရးပါဆုံး ျဖစ္သည္ ဟု ထင္သည္။
သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သမီးတုိ႔က ေစ်း၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သားသမီးေတြက ေက်ာင္းစာေတြ၊ က်ဴရွင္ေတြ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားႏွင့္ အနားယူျခင္းေတြဆီမွာ အခ်ိန္ကုန္။ သူက ခ်က္ ျပဳတ္၊ ေဆြေဆြက သူ႔လခကို အသိအမွတ္မျပဳေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ သူ လခ အပ္ေတာ့ “ရတယ္.. အေဖႀကီးပဲ ေလာက္ေအာင္သုံး… ထပ္မေပးရရင္ ေတာ္ၿပီ” ဟု ျပန္ေျပာသည့္ ေဆြေဆြ႔ေရွ႕မွာ သူ လဲက် ေသဆုံးသြားခဲ့တာလည္း ေဆြေဆြက မျမင္တတ္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေဆြေဆြ႔ကိုလည္း အျပစ္တင္ မရျပန္ေပ။ တကယ္လည္း သူ႔လခက ကားခရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုးရယ္၊ အိမ္လခႏွင့္ အေထြေထြ အသုံးစရိတ္ အေသးေတြထဲမွာ ပြန္း ပြန္း ကုန္ၾက၏။ လက္ၫႈိး ၫႊန္ျပစရာ တစုံတရာ ႀကီးႀကီး မားမားလည္း မပိုင္ဆိုင္ရ မျမင္ရဘဲႏွင့္ သူ႔လခက သူ႔ အေသးသုံး စရိတ္ႏွင့္ ကြက္တိက်၏။
သားကုိ ေဆြေဆြက တစ္လ သုံးေထာင္မုန္႔ဖိုးေပးရသတဲ့။ သား က်ဴရွင္လခက ငါးေထာင္ တဲ့။ သူ႔ လခက ေထာင့္ ေျခာက္ရာ။ သမီး တစ္ေယာက္က “ေဖႀကီးလစာသာ ေမွ်ာ္စားရရင္ ခက္မယ္” တဲ့။ ေျပာပါေစ… သူတို႔က ကေလးပဲ။ တန္ဖိုးအမွန္ကုိ မသိလုိ႔ ေျပာတာ။ သူ သည္းခံႏိုင္ခဲ့၏။ သား လူပ်ိဳေပါက္ကလည္း “သား… အေဖ့လို ေက်ာင္းဆရာ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး” ဟု မဲ့မဲ့ရြဲ႔ရြဲ႔ ေျပာတတ္၏။ သူ စာအုပ္သာ နာနာ ဖတ္ရ၏။ ထုိရက္အတြင္းမွာ ေမာင္သစ္ဆင္း၏ “က်ိန္စာ”ကိုပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေဆြေဆြ အမိုက္မ က ေတာ့ သားသမီးေတြအေျပာမွာ ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ဆို သူ႕ တန္ဖိုး ေတြကို ေဆြေဆြက ေျပာျပ သင့္တာ။ ခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ႏွစ္လို အထင္ႀကီးခဲ့ေသာ လင္ေယာက္်ား၏ အရည္အခ်င္းေတြကုိ သူမ ကိုယ္တိုင္ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ ထင္၏။ သူ႔ရင္ထဲ တႏုံ႔ႏုံ႔ အနာ စြဲစ ျပဳခဲ့ၿပီ။
သူရဲ့ ေန႔ရက္တို႔ကေတာ့ တစ္ရက္ ထက္ တစ္ရက္ ေအးစက္လာၾက၏။ ေဆြေဆြကလည္း သူ႔ အနား မကပ္ေတာ့။ သမီးႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္။ သားကိုလည္း ေဆြေဆြက သူ႕ထက္ ပို ရင္းႏွီး၏။ သူ ႏွင့္ ေဆြေဆြသည္ သာေရး နာေရးပြဲေတြမွာသာ ယွဥ္တြဲ နီးကပ္ၾကေတာ့သည္ဟုပင္ သူ ထင္လာသည္။ တခါက ေဆြမ်ိဳးေတြ ဆုံရာမွာ “ခုေခတ္ထဲ ကိုစံဦးသာ အားကိုးေနရရင္ ဘယ္လြယ္မလဲ။ က်မပဲ ဦးေဆာင္ရတာ။ ပိုက္ဆံရွာရတာဆုိေတာ့ က်မပဲ စိတ္ပင္ပန္းရတာေပ့ါ။ သူကေတာ့ ေအးခ်မ္းလို႔” ဟု ေဆြေဆြက လင္ ေယာက္်ားကို အပင္ပန္းမခံေစေသာ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္၏ ေစတနာသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။ သူ႔အတြက္ ေတာ့ ရင္ထဲမွာ မုန္တိုင္းေတြ အဆင့္ဆင့္ ေပါက္ကြဲ။ “ကိုယ္ေအးခ်မ္းေနတယ္လို႔ ေဆြေဆြထင္သလား.. ကိုယ့္အနာကို ေဆြေဆြ တကယ္ပဲ မျမင္ဘူးလား.. ဟိုးတုန္းကလို ရွိသမွ် ေ၀စားၿပီး မိသားစုေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ ကိုယ္ ဘာနဲ႔ လဲရ လဲရ… ” “ ခုဆို.. ေဆြ႔သနပ္ခါးန႔ံကိုေတာင္မွ မရခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒါဟာ တဏွာ မဟုတ္ဘူး… ေမတၱာသာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေရာ ေဆြ႔ကို ကုိယ္ ေျပာျပခြင့္မရ..” “ သားသမီး ေတြက ကုိယ့္ကို အထင္မႀကီးၾကတဲ့အတြက္ ကုိယ္က သူတုိ႔ကုိ ဆူရ ဆဲရမွာလား…။ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ ေျပာျပရဦးမွာလား။ စဥ္းစားပါဦး… မိန္းမရယ္။ အေဖတစ္ေယာက္ကို သားသမီးက ေလးစားဖို႔ အတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ… မင္း တကယ္မသိဘူးလား မိန္းမရယ္ ” “ရွင္ ပိုက္ဆံလိုရင္ ကေလးေတြ ဆီက ေတာင္းသုံးထား။ ၿပီးရင္က်မ ျပန္ေပးလိုက္မယ္” လို႔ မင္းေျပာတဲ့အတြက္ အေဖတစ္ေယာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ ေသးသိမ္မလဲလို႔ မင္း ဘာ့ေၾကာင့္ မစဥ္းစားသလဲဟင္…။ ထို မုန္တိုင္းေတြကုိ သူ မ်ိဳ မ်ိဳ ခ်ေနခဲ့ရ တာ ၾကာၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ မုန္တိုင္းေတြက ရင္၀မွာ ဆီးခံကာ သူ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မၾကာခဏ က်ိတ္ ၿမဳံ ေပါက္ကြဲ ရေသာ မုန္တိုင္းတို႔က ၿငိမ္သက္ျခင္းျဖင့္သာ ေသဆုံး ရသည္ဟု သူ ျမင္ေနသည္။
(၄)
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ရူးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ (ကိုယ္တိုင္ ရူးပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္မည္။ ) သို႔ေပမဲ့ ပညာတတ္မို႔ ယဥ္ယဥ္ေလးသာ ရူးတာပါ။ (ဒါဟာ ေျဖသိမ့္စရာ တစ္ခု..) သူ ေဆြေဆြ႔ ရဲ့ ငယ္ႏုေသာ အၿပဳံးေတြကို ျမင္ေယာင္ သည္။ သူခ်ီပိုးခဲ့ေသာ သားႀကီးရဲ့ သူ႔အေပၚ အားကိုးခဲ့ေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ သူ႔ သားသမီး ေတြရဲ့ သူ႔ ေက်ာင္းဆရာဘ၀အေပၚ ဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ ကိုယ္တိုင္.. ကုိယ့္ ထူးခၽြန္မႈ အတြက္ ဂုဏ္ယူခဲ့ရေသာ ႏွလုံးသားကုိ ျမင္ေယာင္သည္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္တင္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့။
ေန႔စဥ္ အိပ္ယာမွ ေစာေစာထ.. ထမင္းအိုးတည္၊ ဟင္းေႏႊး၊ ထမင္းဗူး ငါးဗူးျပင္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္ဖို႔ အိမ္မွ ေစာႏိုင္ သမွ် ေစာထြက္။ ေက်ာင္းမွာ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္။ စာေတြ ဖိဖတ္။ အားလွ်င္ ကင္တင္းထိုင္… အိမ္ျပန္၊ ၀ယ္ထားၿပီး အသင့္ဟင္းလ်ာေတြကို ခ်က္ဖို႔ စီမံ..။ ၿပီးေတာ့ အိမ္၀င္းႀကီး တစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ (အဲ.. လမ္းေလွ်ာက္စဥ္မွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ အေတြးတခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ ျပန္ေတြး..) ညတုိင္း အိပ္ယာထဲမွာ ပုတီး စိပ္၊ တရားထိုင္.. ဘာကိုမွ် မေျပာခ်င္ေတာ့။ စကားမေျပာဘဲ ေမ်ာလြင့္ေနရျခင္းမွာ စိတ္သက္သာရာကို ေတြး၏။ ၿပီးေတာ့ တခါတရံမွာ အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ၀င္လာတတ္ေသာ စိတ္အနာကေလးေတြကုိေတာ့ ခုခံ တိုက္ခိုက္ရ သည္ေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ သူ အတန္အသင့္ေတာ့ ေအးခ်မ္းရာ ရွာတတ္ခဲ့ၿပီ။
ၾကည့္ေလ.. သူ႔မွာသာ ထိခိုက္ နာက်င္သမွ်….ေဆြေဆြႏွင့္တကြ သားသမီးတို႔ကေတာ့ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ နားလည္ ဟန္ မျပတာ။ ဒါႏွင့္ပင္ သူ႔မွာ အပူေတြ အဆင့္ဆင့္ ကဲလို႔။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ သူ ရူးေနလိုက္ေတာ့ၿပီ။ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ အတိတ္မွာ… မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဘ၀မွာ… စိတ္ကူးယဥ္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနသူဟာ အရူးတစ္မ်ိဳးပဲဟု သူ သိသည္။
ထိုအခါ…
ဘယ္သူမွ အျပစ္ မရွိေတာ့ၿပီ။
(၅)
“သူရူးတို႔သည္ အပူ အေအး..၊ အခ်ိဳ အခါး..၊ အခ်စ္ အမုန္း ႏွင့္ အေစာ္ကားခံရျခင္းတို႔ကုုိ မသိဟု သူထင္၏”
ေမျငိမ္း
ေရႊပုဇြန္မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၈၊ ဇြန္
5 comments:
တစ္လံုးမက်န္ ၂ ခါ ဖတ္သြားၿပီး ရင္ထဲနင့္ရပါတယ္ ဆရာမေရ..
ဟုတ္တယ္ ပန္ ေရ..
အဲဒီကတည္းက သမာသမတ္ ရွိခ်င္တဲ့ ရိုးရိုးသားသား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ေတြခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ေရာ ဘ၀ေတြပါ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကတာ။ အမ အကုန္ေရးမခ်ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး...
ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး အမေရ ေတာ္ေတာ္ ရသ ေျမာက္တဲ့ အေရးအသားပါ၊ အဲဒီလိုမ်ဳိး မိသားစုဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ခံစားေနၾကရမလဲ မသိဘူးေနာ္၊ သူတို႕ကိုလဲ အျပစ္တင္လို႕ မရဘူးေနာ္၊ ေခတ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလိုပဲ၊ အမရဲ႕ တစ္ေနရာစာ အတြက္ ေက်းဇူးပါ၊
အစ္မေရ ... အေဖ့ကို သတိရတယ္။ အစ္မ၀တၱဳထဲက ဦးစံဦးနဲ႕ အေဖနဲ႕ အေတာ္ေလး တူေနတယ္။ ခုဆို သားေရာ သမီးပါ အနားမွာမရွိတဲ့အေဖ ဘယ္ေလာက္အားငယ္ေနမလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ ဟီး .... အစ္မစာေတြဖတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီ။
Post a Comment