အဲဒီေန႔မွာ…
ဂီတအတြက္သာ တစိုက္မတ္မတ္ သက္၀င္ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ေမွာ္ဆရာ…
လာရာလမ္းကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔မွာ..
သူ႔ နာမ ဂုဏ္က်က္သေရက ေတာက္ပသေလာက္
သူ႔အိမ္ေလးကေတာ့ျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား ေတာက္ပ ထည္၀ါတာမ်ိဳး ရွိမေနပါ။
တကယ့္ ပကာသနနဲ႔ ေ၀းစြာ..။
ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ေတြသာ ခ်မ္းသာေလတယ္။
အဲဒီေန႔က
သူ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြ အားလံုး ေငးေငးငိုင္ငိုင္။
စိတ္ထဲမွာ သူ တကယ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီဆိုတာကို
ဘယ္သူမွ အလြယ္တကူ လက္မခံႏိုင္ၾကေသးတဲ့အခ်ိန္။
သြယ္သြယ့္ ခမ်ာ ပိုဆိုးေပါ့..။ အိပ္မက္မက္ေနသလိုပဲ…တဲ့။
မိေထာေလးကိုေတြ႔ေတာ့မွ ပို စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတာ။
သမီးေလးခမ်ာ ငယ္ေသးတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ သိပ္တူတာ။
သမီးေလးသာ သူနဲ႔ ၾကာၾကာ ေနခြင့္ရရင္ ဂီတအေမြ ေကာင္းေကာင္း ရမွာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..ေစာလြန္းလွပါေသးတယ္.. ကိုငွက္ရယ္…။
သူ႔ စ်ာပနေန႔ မွာေတာ့
အံ့ၾသတုန္လႈပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားတဲ့ လူအုပ္ၾကီး။
သူသာရွိေနရင္လည္း အံ့ၾသမွာ ထင္ပါရဲ႕။
ျပီး … ညစ္တစ္တစ္ပံုနဲ႔ ရယ္ခ်င္ရယ္ဦးမွာ..။
ရုပ္ရွင္မင္းသားလည္း မဟုတ္။ ရႈိးလည္း မထုတ္။
စတိုင္ကလည္း မလွ။ အေျပာကလည္း မခ်ိဳ…။
မသိရင္ အင္မတန္ ေအးတိေအးစက္ႏိုင္တဲ့ လူ။
ပီယ၀ါစာ ဘာညာသာရကာလည္း မေျပာတတ္။
(က်မဆိုရင္..သူနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေျပာျဖစ္တဲ့အခါဆို
သူ႔အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွ နားမလည္တဲ့
ေသးေသးေလးလို႔ ခံစားရတာမ်ိဳးေတာင္ ခဏခဏ ျဖစ္ဖူးတာ)
စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ပိုးစိုးပက္စက္က ေျပာတတ္ေသး..။
ဒီၾကားထဲ သီခ်င္းအထြက္ကလည္း က်ဲေသး။
အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း မ်ားမ်ားစားစား လက္မခံ။
ခုန္ေပါက္ ျမဴးတူး ေပါ့ပါး ေၾကြးေၾကာ္ရတဲ့ ဂီတပြဲမ်ိဳးေတြလည္း မဆို။
ၾကည့္ပါဦး…အဲလို အဆိုေတာ္မ်ိဳး။ ေတာ္ရံု ဘယ္လို ခ်စ္မွာလဲ..ပရိသတ္က..။
ဒါေပမဲ့..
အဲဒီေန႔မွာ
သူ႔ မိသားစုေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနည္းနည္းေလးက လြဲလို႔
သူ႔ ရုပ္ကလပ္ကို ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ရေတာ့ပါ။
ေသခ်ာ စင္တင္ ျပင္ဆင္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ကိုပဲ မ်ားျပားလွတဲ့
ပရိသတ္ထုကို ရွင္းလင္းဖယ္ရွားလို႔ မရခဲ့။
သူ႔အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေတာင္
သူ႔ကို ၾကည့္ခြင့္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရေလာက္ေအာင္
ပရိသတ္က တိုးမေပါက္ခဲ့။
အဲဒီေန႔က မိုးရြာရြာေအာက္မွာ ...
လူမစည္ကားအပ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လူေတြ က်ိတ္က်ိတ္တိုး..။
သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႔ပါဆိုတဲ့.. ပရိသတ္ေတြ။
သူ႔ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ဂူေနရာထိေအာင္ လူေတြ ေဖြးေနခဲ့တာ။
အဲဒီေန႔မွာ
သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ (သူေတာင္ သိခ်င္သိမယ့္)ပရိတ္သတ္ထဲက
ေယာက်္ားေလးေတြ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနတာကို ေတြ႔ရတာက ပို စိတ္ထိခိုက္စရာ..။
မိသားစုေတြအပါအ၀င္ က်မတို႔က.. ေသြးသားရင္းခ်ာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ပူေဆြးတာ။ အဲဒီ လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ သူ႔ဂီတ (သူ႔ ေမတၱာ ေစတနာ)ေတြ အေပၚ တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔ ႏွေမ်ာ တ သ ၾကတာ။ Hip Hop သီခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း ငိုလို႔။ တေယာက္က တဖြဖြ ရြတ္ေနတာ.. ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ၾကီး.. သြားျပီ.. သြားျပီ.. တဲ့။ က်မနားထဲ အဲဒီ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရရြတ္ေနသံကို ခုထိ ၾကားေန မိ တယ္။ တကယ့္ကို ယူက်ံဴးမရတဲ့ တ သ သံ။ အဲဒီ အဆိုေတာ္လူငယ္ေလးရဲ႕ မ်က္ရည္စြန္းေပေနတဲ့ တီးတိုး ေရရြတ္သံထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်မ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မာနၾကီးသေလာက္ ေဇာ လည္း အင္မတန္ၾကီးတဲ့ သူ။ လူငယ္ေတြအေပၚ ေစတနာ ၾကီးတဲ့ သူ။ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အခ်ိန္အခါ မေရြး ကူညီေပးတတ္တဲ့ သူ။ သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္တင္ ေျပာတာမ်ိဳး တခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ သူ။ စာဖတ္နာသေလာက္ စာႏွံ႔လြန္းတဲ့ သူ။ ဂီတေလာကမွာ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ နဲ႔ပဲ လမ္းေတြ အစင္းစင္းေဖာက္… မွတ္တိုင္ေတြ အတိုင္တိုင္ စိုက္ခဲ့သူ။
အဲဒီ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အသံရဲ႕ ျမည္ဟီးပဲ့တင္မႈက သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ ခုခ်ိန္ထိ..
ျပင္းျပ က်ယ္ေလာင္ဆဲ….
က်မတို႔ ေနာက္ထပ္ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထပ္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
ႏွေမ်ာလိုက္တာ……..ကိုငွက္ေရ…။
ေမျငိမ္း (၁၄ ၾသဂုတ္ ၀၇)
လိုသမွ်အားလံုး ဒီက ယူထားတာပါ။
ဂီတအတြက္သာ တစိုက္မတ္မတ္ သက္၀င္ ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ေမွာ္ဆရာ…
လာရာလမ္းကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔မွာ..
သူ႔ နာမ ဂုဏ္က်က္သေရက ေတာက္ပသေလာက္
သူ႔အိမ္ေလးကေတာ့ျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား ေတာက္ပ ထည္၀ါတာမ်ိဳး ရွိမေနပါ။
တကယ့္ ပကာသနနဲ႔ ေ၀းစြာ..။
ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ေတြသာ ခ်မ္းသာေလတယ္။
အဲဒီေန႔က
သူ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြ အားလံုး ေငးေငးငိုင္ငိုင္။
စိတ္ထဲမွာ သူ တကယ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီဆိုတာကို
ဘယ္သူမွ အလြယ္တကူ လက္မခံႏိုင္ၾကေသးတဲ့အခ်ိန္။
သြယ္သြယ့္ ခမ်ာ ပိုဆိုးေပါ့..။ အိပ္မက္မက္ေနသလိုပဲ…တဲ့။
မိေထာေလးကိုေတြ႔ေတာ့မွ ပို စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတာ။
သမီးေလးခမ်ာ ငယ္ေသးတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ သိပ္တူတာ။
သမီးေလးသာ သူနဲ႔ ၾကာၾကာ ေနခြင့္ရရင္ ဂီတအေမြ ေကာင္းေကာင္း ရမွာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..ေစာလြန္းလွပါေသးတယ္.. ကိုငွက္ရယ္…။
သူ႔ စ်ာပနေန႔ မွာေတာ့
အံ့ၾသတုန္လႈပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားတဲ့ လူအုပ္ၾကီး။
သူသာရွိေနရင္လည္း အံ့ၾသမွာ ထင္ပါရဲ႕။
ျပီး … ညစ္တစ္တစ္ပံုနဲ႔ ရယ္ခ်င္ရယ္ဦးမွာ..။
ရုပ္ရွင္မင္းသားလည္း မဟုတ္။ ရႈိးလည္း မထုတ္။
စတိုင္ကလည္း မလွ။ အေျပာကလည္း မခ်ိဳ…။
မသိရင္ အင္မတန္ ေအးတိေအးစက္ႏိုင္တဲ့ လူ။
ပီယ၀ါစာ ဘာညာသာရကာလည္း မေျပာတတ္။
(က်မဆိုရင္..သူနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေျပာျဖစ္တဲ့အခါဆို
သူ႔အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွ နားမလည္တဲ့
ေသးေသးေလးလို႔ ခံစားရတာမ်ိဳးေတာင္ ခဏခဏ ျဖစ္ဖူးတာ)
စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ပိုးစိုးပက္စက္က ေျပာတတ္ေသး..။
ဒီၾကားထဲ သီခ်င္းအထြက္ကလည္း က်ဲေသး။
အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း မ်ားမ်ားစားစား လက္မခံ။
ခုန္ေပါက္ ျမဴးတူး ေပါ့ပါး ေၾကြးေၾကာ္ရတဲ့ ဂီတပြဲမ်ိဳးေတြလည္း မဆို။
ၾကည့္ပါဦး…အဲလို အဆိုေတာ္မ်ိဳး။ ေတာ္ရံု ဘယ္လို ခ်စ္မွာလဲ..ပရိသတ္က..။
ဒါေပမဲ့..
အဲဒီေန႔မွာ
သူ႔ မိသားစုေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနည္းနည္းေလးက လြဲလို႔
သူ႔ ရုပ္ကလပ္ကို ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ရေတာ့ပါ။
ေသခ်ာ စင္တင္ ျပင္ဆင္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ကိုပဲ မ်ားျပားလွတဲ့
ပရိသတ္ထုကို ရွင္းလင္းဖယ္ရွားလို႔ မရခဲ့။
သူ႔အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေတာင္
သူ႔ကို ၾကည့္ခြင့္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရေလာက္ေအာင္
ပရိသတ္က တိုးမေပါက္ခဲ့။
အဲဒီေန႔က မိုးရြာရြာေအာက္မွာ ...
လူမစည္ကားအပ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ လူေတြ က်ိတ္က်ိတ္တိုး..။
သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႔ပါဆိုတဲ့.. ပရိသတ္ေတြ။
သူ႔ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ဂူေနရာထိေအာင္ လူေတြ ေဖြးေနခဲ့တာ။
အဲဒီေန႔မွာ
သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ (သူေတာင္ သိခ်င္သိမယ့္)ပရိတ္သတ္ထဲက
ေယာက်္ားေလးေတြ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနတာကို ေတြ႔ရတာက ပို စိတ္ထိခိုက္စရာ..။
မိသားစုေတြအပါအ၀င္ က်မတို႔က.. ေသြးသားရင္းခ်ာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ပူေဆြးတာ။ အဲဒီ လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ သူ႔ဂီတ (သူ႔ ေမတၱာ ေစတနာ)ေတြ အေပၚ တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔ ႏွေမ်ာ တ သ ၾကတာ။ Hip Hop သီခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း ငိုလို႔။ တေယာက္က တဖြဖြ ရြတ္ေနတာ.. ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္ၾကီး.. သြားျပီ.. သြားျပီ.. တဲ့။ က်မနားထဲ အဲဒီ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရရြတ္ေနသံကို ခုထိ ၾကားေန မိ တယ္။ တကယ့္ကို ယူက်ံဴးမရတဲ့ တ သ သံ။ အဲဒီ အဆိုေတာ္လူငယ္ေလးရဲ႕ မ်က္ရည္စြန္းေပေနတဲ့ တီးတိုး ေရရြတ္သံထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်မ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မာနၾကီးသေလာက္ ေဇာ လည္း အင္မတန္ၾကီးတဲ့ သူ။ လူငယ္ေတြအေပၚ ေစတနာ ၾကီးတဲ့ သူ။ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အခ်ိန္အခါ မေရြး ကူညီေပးတတ္တဲ့ သူ။ သူ႔ကိုယ္သူ ဂုဏ္တင္ ေျပာတာမ်ိဳး တခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ သူ။ စာဖတ္နာသေလာက္ စာႏွံ႔လြန္းတဲ့ သူ။ ဂီတေလာကမွာ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ နဲ႔ပဲ လမ္းေတြ အစင္းစင္းေဖာက္… မွတ္တိုင္ေတြ အတိုင္တိုင္ စိုက္ခဲ့သူ။
အဲဒီ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အသံရဲ႕ ျမည္ဟီးပဲ့တင္မႈက သံုးႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ ခုခ်ိန္ထိ..
ျပင္းျပ က်ယ္ေလာင္ဆဲ….
သူဟာ ကဗ်ာေျမၾကီးရဲ႕ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့။
ဒီလို ရွင္သန္ေနထိုင္ရင္းနဲ႕ ေပးဆပ္ရင္း ေပးဆပ္ရင္းးးး..
အေမ... သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့။
က်မတို႔ ေနာက္ထပ္ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထပ္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
ႏွေမ်ာလိုက္တာ……..ကိုငွက္ေရ…။
ေမျငိမ္း (၁၄ ၾသဂုတ္ ၀၇)
လိုသမွ်အားလံုး ဒီက ယူထားတာပါ။
3 comments:
တီခ်ာေရ ..
ဆီေဘာက္မွာေရးမရတာနဲ႔ ေကာ္မန္႔ေပၚမွာဘဲေရးလိုက္ပါေတာ့မယ္ ..
ကိုငွက္ မ႐ွိေတာ့တာကုိ ခုခ်ိန္ထိ မယံုႏိုင္သလိုပါဘဲ .. မေန႔တစ္ေန႔က ျဖစ္သလိုဘဲ ပူေဆြးေနဆဲပါ ..
ဂီတေမွာ္ေအာင္လွတဲ့ .. သူ႔လိုလူ ေနာက္ထပ္မရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့ ..
ကိုငွက္ကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ေလာကသစ္မွာ .. ခ်စ္တဲ့ဂီတသစ္ေတြ ဖန္ဆင္းေနၿပီးလား ..
ဆရာမရဲ႕ ဒီpost ကို htooeainthin.com မွာ ျပန္လည္ ေဝမွ်ထားပါတယ္... ဆရာမ ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္မရေသးဘဲ တင္လုိက္မိတာ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာမ...
ေလးစားစြာျဖင့္
ေမာင္လွ
ထူးအိမ္သင္ကိုေျပာမျပရေလာက္ေအာင္ကို
ႏွစ္သက္မိပါတယ္သူေလာကထဲကထြက္သြားတာလဲႏွေျမာစရာေကာင္းပါတယ္အရမ္းေၾကကြဲဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာအခုလိုေျပာတာကိုလည္းဟန္ေဆာင္တယ္လို႔မထင္ေစခ်င္ပါဘူးဗ်ာ
Post a Comment