ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ (၃)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ

ေခတ္တေခတ္ကို တာ၀န္ေက်ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးေပးဆပ္ၾကရသလဲ..။
အနည္းဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ..။ ျဖန္႔ျဖဴးေ၀ငွလိုတဲ့ ေစတနာေတြ…။
အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုတာကလည္း ရွားေတာင့္ရွားပါး..။ ဒီၾကားထဲမွာ …
တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္မတိုင္မီ ေပ်ာက္ပ်က္ ေၾကြလြင့္ၾက..။
တခ်ိဳ႕ အေဖ်ာက္ဖ်က္ အေခၽြအလႊင့္ ခံၾကရ….။


၁၉၃၈ ၀န္းက်င္မွာ ျမန္မာစာေပေလာကထဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တစုေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္စမ္း…တဲ့။ ေခတ္ကို စမ္းသပ္ ဖြဲ႔ဆိုတဲ့ စာေပ..တဲ့။ ေခတ္ ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို စမ္းသပ္တဲ့ စာေပ ပါပဲ။ တကယ့္ အခန္႔သံုး အေနနဲ႔သာ စာေရးၾကရတဲ့ ျမန္မာစာေပ ေရယဥ္ေၾကာထဲမွာ ေရစီး သြက္သြက္ ကေလး ေတြ၊ ေရတံခြန္ေပါက္ကေလးေတြ နဲ႔ ျမစ္လက္တက္သြယ္ေလး ေတြ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ ေပါင္းစပ္လာ သလို… အဲဒီ ေရစီးေၾကာင္းက အားေကာင္းလာတယ္။ ေခတ္စမ္းစာေပ..ေပါ့။ ေဇာ္ဂ်ီ မင္းသု၀ဏ္ သိပၸံေမာင္၀ ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴး … စတဲ့ လူငယ္ေလးေတြက ေျပာင္္းလဲ စီးဆင္းလိုက္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္း။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ကို က ပင္မေရစီးပါ..။

ထံုးစံအတိုင္း.. လူၾကီးတခ်ိဳ႔က ျမန္မာစာေပကို မခန္႔ေလးစား လုပ္ၾကတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ မၾကိဳက္ၾက။ အခန္႔ေတြ အခက္ေတြ အကြန္႔ေတြ အညြန္႔ေတြ အဖြဲ႔ေတြ အထံုးေတြပါမွ စာေပလို႔ ေခၚရေတာ့မေပါ့…တဲ့။ စမ္းသပ္ တီထြင္တဲ့ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေလးေတြကေတာ့ မတြန္႔ မတုံ႔ ခဲ့ပါဘူး။ ထီးၾကိဳက္ နန္းၾကိဳက္ ပံုေတြ စံေတြထဲက ရုန္းထြက္လို႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးယဥ္ပါးတဲ့ စကားလံုးေလးေတြ နိမိတ္ပံုေလးေတြ ဘ၀ေတြ ရႈခင္း ရႈကြက္ ေလး ေတြ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ေရြးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြက လူထုၾကားထဲကို အလြယ္တကူ စီးဆင္းတိုး၀င္သြားခဲ့တာ……. ဒီကေန႔ထက္ထိ။ အဲဒီ ပင္မေရစီးေၾကာင္းကေန အလက္အတက္ ေတြေတာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပြားလို႔.. ေမာ္ဒန္ေတြ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ ထိ။

ဆရာမင္းသု၀ဏ္ဟာ အဲဒီ ပင္မေရစီးၾကီးထဲက ေခ်ာင္းကေလးတစင္းပါ။ ေခတ္စမ္း မတိုင္ခင္က ျမန္မာစာေပ ေလာကထဲ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့တဲ့ ျပည္သူလူထုကို ရည္ရြယ္ေျပာျပတဲ့ စာကဗ်ာ ေတြ .. ေခတ္စမ္း က ေဖာက္ယူခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီထဲမွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးနဲ႔ တြဲဖက္.. ကေလးကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့တာ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ လိုအပ္ျပီး ကေလးေတြနဲ႔ တကယ္ လိုက္ဖက္တဲ့ ကေလးကဗ်ာဆိုတာ မရွိဖူးခဲ့တဲ့ ကြက္လပ္ကို ေခတ္စမ္း လူငယ္ေလးေတြက ျဖည့္ခဲ့ၾကတာ။

မိုးေရ တက္ေရ
တေဖြးေဖြး..
ကြင္းက်ယ္အေ၀းေ၀း။
လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံရွည္
မိုးကုပ္ေအာက္မွာ တည္
ၾကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္
တဲနဲ႔ ပနံတင့္။

၀ါဆို ၀ါေခါင္ ေရေတြၾကီးလို႔
သေျပသီးမွည့္ေကာက္စို႔ကြယ္..
ခရာဆူးျခံဳ ဟိုအထဲက
ေမွ်ာ့နက္မည္းၾကီး တြယ္တတ္တယ္။
ေမွ်ာ့နက္ဆိုတာ
ခ်ိဳ နဲ႔လားကြဲ႔
ေျမြနဂါးေတာင္ ေၾကာက္ဘူးကြယ္။
တို႔လည္းလိုက္မယ္
ခ်န္မထားနဲ႔..
အုန္းလက္ႏြားေလး ထားခဲ့ကြယ္။
လိုက္မယ္ လိုက္မယ္။

ေခါင္းအံုးၾကီး ေခါင္းအံုးၾကီး
ျမင္းပ်ံလုပ္လို႔စီး..
ေခါင္းအံုးၾကီးက မိုးေပၚပ်ံ
မိုးက ျခင္ေထာင္ခံ
ျခင္ေထာင္ခံလို႔ ေျမမွာေျပး
ထိုက္တဲ့ ဇာနည္ေသြး…..။

အဲလို ကဗ်ာေတြ..။ ကေလးေတြကို သူတို႔ ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္ကြင္းေလးေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အျပင္ မေၾကာက္တတ္ေအာင္.. ရဲရင့္ေအာင္ အားေမြးေပးတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳး ေလးေတြ ဆရာၾကီး ေရးခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔ေခတ္ ပညာေရးထဲမွာ ေျပာေနတဲ့ Child Psychology ကို အေျခခံတာပါပဲ။ အေစာပိုင္း ျမန္မာသင္ပုန္းၾကီး ေဒါင္းဖတ္စာထဲမွာ က-ကန္စြန္းပင္ ေရမွာရႊင္ … ခ-ခရမ္းသီး ဓါးနဲ႔လွီး ကေန စလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ နဲ႔ ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴး တို႔ ေရးခဲ့တာေတြပါ။

ဆရာကေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ခံစားမႈကိုလည္း ဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ ပန္းဦးပန္သူ ကဗ်ာက အဲဒီ ေခတ္ က အခ်စ္ဦးနဲ႔ လြဲရတဲ့ လူငယ္ေတြ တသသ ရြတ္ရတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။

လယ္ေတာကအျပန္
ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔
ေမာင္ခူးကာေပး…။
မနက္တုန္းဆီက
ေၾကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့
သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ႔
ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး…။

ဆရာေရးတာက လက္ရွိဘ၀ထဲက ႏွင္းဆီေတြ ခေရေတြ လယ္ေတာေတြနဲ႔.. တကယ္ပဲ ကိုယ့္အနားမွာ ျဖစ္ေန သလို ခံစားရေစ တာေလ။

အဲလိုနဲ႔ပဲ မင္းသု၀ဏ္က လူငယ္ေတြအတြက္..
ယမင္းရုပ္ကေလးနဲ႔ ဘၾကီးေအာင္ညာတယ္… ဆိုတဲ့ ကေလးကိုေတာင္ လိမ္တတ္တဲ့ ဘၾကီးေအာင္လို လူၾကီး မ်ိဳး ရွိတတ္တယ္ ဆိုတာကို ေပးခဲ့။
"မႈိုင္းညိဳဥာဥ့္ရိပ္ လူေျခတိတ္၌ ဂုတ္က်ားက်ယ္ေလာင္ ဆီးၾကိဳေဟာင္ေသာ္ ဖိုးေမာင္လာျပီ ဆိုၾကသည္".. ဆိုတဲ့ ကိုယ္ရြာလံုျခံဳေရးအတြက္ အသက္စြန္႔သြားတဲ့ သာမန္ရြာသားေလး ဖိုးေမာင္ကို ေပးခဲ့။
"ခရီးမတ္တတ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ ခဲ့ရပါ၍ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ".. ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေလး ကို ေပးခဲ့။

ဖုထစ္ရြတ္တြ ငွက္ဠင္းတသို႔
ပ်ဥ္းမငုတ္တို သက္ၾကားအိုသည္
ကုန္းမိုထက္တြင္ တပင္တည္း။
ပ်ဥ္းမငုတ္တို သက္ၾကားအိုသည္
စစ္ကိုလည္းၾကံဳ ျခအံုလည္းျဖစ္
ဓါးထစ္လည္းခံ ေနလွ်ံလည္းတိုက္
ေလျပင္းခိုက္လည္း မငိုက္ဦးေခါင္း
ေႏြသစ္ေလာင္းေသာ္
ရြက္ေဟာင္းညွာေၾကြ ရြက္သစ္ေ၀၍
ေလျပည္ထဲတြင္ ငယ္ရုပ္ဆင္သည္
အသင္ ေယာက်္ားေကာင္းတကား..။

ဆိုတဲ့ အညံ့မခံစိတ္ကို ျပေပးခဲ့..။

ဒီေလာက္ကေလးနဲ႔ေတာင္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကို ဘယ္ေလာက္လြမ္းထိုက္ မေမ့ထိုက္ေၾကာင္းက လံုေလာက္ ပါျပီ။ ဆရာဟာ ၈၈၈၈ အျပီး ႏိုင္ငံအေရးမွာ ဒီမိုကေရစီလမ္းဘက္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ရပ္တည္ခဲ့လို႔ စစ္အစိုးရရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဒုကၡေပးတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာက လူထုဘက္မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခဲ့တာ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ..။ အဲဒီ... ေခတ္ရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္ က်မတို႔ရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ၾကီးတစ္ပြင့္ ေၾကြလြင့္ခဲ့တာ...
ဒီကေန႔ သံုးႏွစ္ျပည့္ပါ။


ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုငွက္နဲ႔ ဆရာ.. ရက္ကပ္လ်က္.. ဂူခ်င္းလည္းကပ္လွ်က္..။
က်မတို႔ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ေရေ၀းကို သြားခဲ့ရတာေပါ့။
အဲဒီတုန္းက က်မ စိတ္ေျဖ ေတြးမိေသးတယ္..။
စကားေျပာေဖာ္.. ကဗ်ာရြတ္ေဖာ္.. ႏိုင္ငံ့အေရးေတြ ေဆြးေႏြးေဖာ္ေတာ့ ရမွာလို႔။

ႏွလံုးသား မ်ားမ်ားသံုးျပီး စာေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့
အဲဒီ ၾသဂုတ္ ၁၄ နဲ႔ ၁၅ ဟာ ေတာ္ေတာ္ ႏွလံုးနာရတဲ့ ရက္ေတြပါ။
ခုေတာ့ ၾသဂုတ္ဟာ ခ်စ္သူေတြကို ဆံုးရႈံးရတဲ့ လ လို႔ ေျပာရေတာ့မယ့္ လ
ေသခ်ာ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။

ေမျငိမ္း(ၾသဂုတ္ ၁၅)

ဓါတ္ပံု- ထိန္၀င္း