ျမသီလာအလြမ္းေျပ

တခါတေလက်ေတာ့လည္း အနာတရေတြ ေဘးဒုကၡေတြ အလြမ္းေတြ အမွတ္တရေတြဟာ ငါ့က်မွပဲ ၾကံဳရလြန္းေလသလား.. လို႔ ေတြးမိတတ္သလို စာေရးဆရာမို႔ပဲ အခံစားလြန္ေနတာလား.. လို႔လည္း ေတြးမိေနတတ္ပါတယ္။

"ေၾကကြဲခ်ိန္"

ပန္းေတြေၾကြ
ေလေၿပမတိုက္
ေမွာင္မိုက္တဲ့ည
႐ွတတအခ်စ္... လြင့္ေန။
ေၿခာက္ေသြ ့ၿမက္ခင္း
ပူၿပင္းတလင္းၿပင္
ေတးသီၿခင္းကင္းလို႔
ၿငိမ္ဆိတ္ၿခင္းနဲ႔အနားသတ္
ၿမတ္ေသာႏွလံုးလည္းမဲ့
ၿပာလဲ့တဲ့ေကာင္းကင္
ရင္ခြင္ေပၚပိသလို
ပီဘိ အက်ည္းတန္....။
စိုး႐ြံ ့ဆဲအေသြးသား
ၿမားသြားနဲ႔ၿငိ
ၾကမ္း႐ွတဲ့အေတြ ့အထိမွာ
ငါ...အနာတရနဲ႔ ..။ ။

အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မေရးတာ ၁၉၈၆ေလာက္ကတည္းကပါ။ အဲဒီ အသက္ ၂၁ႏွစ္မွာ အသည္းက ကြဲဖူးျပီးသား။ အရာရာဟာ က်မအတြက္ အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္လို႔ခ်ည္းထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ေၾကေၾကကြဲကြဲခံစားရတဲံအခါေတြမွာေတာ့ လူတိုင္း အဲလိုရွိမွာပါပဲဆိုျပီးး ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ ခု 'မေနာ္ဟရီ'က 'ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း'ကဗ်ာေတြ တင္ေပးရင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္တင္ေပးမွပဲ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ေတြ႔ရတာ။ ('မေနာ္'ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ)။

ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ေတြ႔ရေတာ့ ေက်ာင္း(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ)တုန္းက ဘ၀ေတြကို မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေတြးမိတယ္...။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းလြမ္းခ်င္းေတြ ေရးခ်င္လာတယ္။ က်မက ဆယ္စုႏွစ္ ၂စုစာေက်ာ္ေက်ာ္ကို သူ႔၀န္းက်င္မွာ တကယ္ တန္ေအာင္ ေနခဲ့ရတာမို႔ေရာ.. ျပီးေတာ့ အဲဒီကာလေလးေတြကို မွတ္တမ္းေလးလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာမို႔ေရာ၊ ေနာက္ က်မက ကံေကာင္းေထာက္မစြာ နာမည္ေက်ာ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ရွိခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာေရာ ဆိုပါေတာ့။ (ဟဲဟဲ.. က်မနဲ႔အတူ မဟုတ္တာလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြေတာ့ မ်က္ခမ္းလႈပ္ေနေရာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး၊ ေရးမွာပဲ)။

အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ က်မ က်င္လည္ခဲ့တာ ႏွစ္ကာလ အရွည္အၾကာ (၁၉၈၀-၈၁ ကေန ၂၀၀၅ ေဖာ္၀ါရီလအထိ)။ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျပီးေတာ့ ဆရာမဘ၀.. သူ႔ရင္ခြင္နဲ႔ တခါမွ ၃လထက္ပို မေ၀းခဲ့ဖူး..။ တခါက ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး post တခုတင္ေတာ့ 'ပန္ဒိုရာ' မွတ္ခ်က္ေပးတာေလး သတိရတယ္။ ကိုယ့္အိမ္လို ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလး.. တဲ့။ တကယ့္ကိုပါပဲ.. က်မအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က တကယ့္ကို က်မရဲ႕ အိမ္တလံုး။ (တကယ္ေတာ့ ေဖေဖ့ေက်းဇူးလည္း ပါပါတယ္။ ေဖေဖက သူကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို အစြဲအလန္းၾကီးခဲ့ေလေတာ့ က်မ တကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ေပးေနခဲ့တာ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ထိ က်မ ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာေနခဲ့သမွ် ေဖေဖ တခါမွ မဆူဖူးတဲ့အျပင္ ညမိုးသိပ္ခ်ဳပ္ရင္ လာေတာင္ ၾကိဳေပးတာပါ)။

က်မ တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ RC-3 (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ)မွာ။ လူေနရပ္ကြက္ေတြ ၾကားထဲက ေက်ာင္း၀င္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ျပီးေတာ့ ျမိဳ႔လယ္ေခါင္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းမို႔ ကိုယ့္မ်က္ႏွာသိေတြခ်ည္း.. တကၠသိုလ္နဲ႔ေတာင္ မတူ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အဖြဲ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္ခဲ့တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ေပ်ာ္တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကေန Main ထဲကို လမ္း ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ျပီး တကူးတက သြားသြားလည္တာ။ ျပီးေတာ့ လူေျပာမ်ားလွတဲ့ RC-2 ထဲက 'ဗကပ ကင္တီး' လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆိုင္တန္းရွည္ကေလးမွာ သြားသြားထိုင္ရတာ အေမာ။ မိန္းထဲကိုေတာ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ.. တိုင္းရင္းသားရိုးရာအစားအစာေရာင္းပြဲေတြ အေဆာင္ဒင္နာေတြကို အေရာက္ သြားရတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ တတိယႏွစ္ေရာက္လို႔ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ တက္ရေတာ့မွ ေဖေဖ ေျပာေျပာျပတတ္တဲ့ ျမကၽြန္းသာရဲ႕ အရသာကို တကယ္ခံစားရတာပါ။ အဲဒီမွာ ' ၾကည္ေအး'ရဲ႕ 'ေမာင္ ကိုကို နဲ႔ ျမနႏၵာ'ကို ပို ခံစားရတာ။ 'ေကဖြဲ႔ဆိုသီ'ကို ေတြ႔တာ။ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္းရဲ႕ 'တခါတုန္းက တကၠသိုုလ္မွာ' နဲ႔ 'ျငိမ္းေက်ာ္' ရဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြ.. 'ေမာင္၀ဏၰ'နဲ႔ 'မင္းလူ'တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေတြကို ပိုသိသြားရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ 7 July အရိပ္ေတြေအာက္မွာပဲ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရင္ခြင္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်မ ေပါင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြက က်မလိုပဲ ကဗ်ာဆရာရူး စာေရးဆရာရူး အႏုပညာသမားရူးေတြေပါ့... (ထံုးစံအတိုင္း ေယာက်္ားေလး မ်ားတာေပါ့)။ က်မတို႔မွာ ခ်မ္းသာသမွ် (ပိုက္ဆံ နာရီ (တခါတေလ) ေရႊလက္စြပ္ပါပါေသး) ေတြကို ဦးခ်စ္ဆိုင္ရဲ႕ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးထဲက လက္ဘက္ရည္စားပြဲေပၚ ပံုခ်ၾကျပီး (ကိုုမင္းလူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္တုန္းကလိုပဲ) လက္ေရးကဗ်ာ စာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကတာ။ ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ အထိ။

အဲဒီ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလးထဲမွာ.... ေယာက်ာ္းေလးေတြၾကားထဲ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း ရည္းစားအေၾကာင္းေတြ ျငင္းရင္းခုန္ရင္း..၊ တခါတေလ သူတို႔ ေယာက်ာ္းေလး တေတြက ဘာဘာညာညာ ေကာင္းရင္း ျငိမ္ေနၾက၊ က်မက ဂစ္တာတလက္နဲ႔ 'စစ္ကိုင္းလမ္း' တို႔ 'သို႔... တရံတခါဆီ' တို႔ 'ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္'တို႔ အဲဒီ က်မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ခိုင္ထူးရဲ႕သီခ်င္းေတြကို ညည္းတီးေလး တီးေနရတာ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲသလို က်မက ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ က်မကို ၾကည့္မရတဲ့သူေတြကေတာ့ အပံုေပါ့။

က်မကေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွသိလဲဆိုေတာ့ က်မ စတုတၳႏွစ္(ေနာက္ဆံုးႏွစ္)မွာ Qualify ျဖစ္ေတာ့မွ ေအာင္စာရင္းက က်မနာမည္ေဘးမွာ 'ရစရာလား လမ္းသူရဲမ' ဆိုတာေတြ၊ 'မဟာ၀ိဇာတန္းေတာ့ ပ်က္ပါျပီ' ဆိုတာေတြ၊ 'အေကာင္သားသမီးဆိုေတာ့ ရမွာေပါ့..' ဆိုတာေတြ ေရးထားတာေတြ႔မွပဲ ကိုယ္ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားမွန္းသိေတာ့တာ။ (ေတာ္ေသးတာက ခုေခတ္လို ခိုးခ်တဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ ခိုးခ်ျပီး ရတာလို႔ေတာ့ မေျပာၾက)။ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္တာ အလြန္ေပါ့။ က်မ သိပ္ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ဆက္သင္ခြင့္ရမွာရယ္.. က်မ စြဲလန္းလွတဲ့ ေက်ာင္းထဲ ၾကာၾကာေနရဦးမွာအတြက္ရယ္ေပါ့။

(ဆက္ခ်င္ပါေသးသည္)