ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၈)

အဓိကေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ေခတ္ တကၠသိုလ္၀န္းက်င္ဟာ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ ေရးသလို.. ေမာင္၀ဏၰတို႔ ကိုမင္းလူတို႔ ေရးသလို.. ႏြြမ္ဂ်ာသိုင္းေရးသလို.. ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကံုး)ေရးသလို.. တကယ္ပဲ ႏူးညံ့ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုပါပဲ..။ က်မတို႔ေခတ္ေတြမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့သူေတြ... စာဖတ္တဲ့သူေတြ... ေက်ာင္းေပ်ာ္ ေတြကို နားလည္တဲ့သူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အဖြဲ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့။ ကိုယ့္အဖြဲ႔ထဲမွာ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားၾကလည္း အဖြဲ႔ကေတာ့ အတူ သြားလာမပ်က္..။ ရည္းစားေတြပါ အသီးသီး ေခၚလာျပီး ကင္တီးမွာ စားၾက ေသာက္ၾက။

သူငယ္ခ်င္းတစု လကုန္ကာနီး မုန္႔ဖိုးေတြ ကုန္လုျပီဆိုရင္ ေတာင္ငူကင္တီး.. အန္းက်ိတ္ဆိုင္က ကန္စြန္းပလိန္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ မွာျပီး.. အလကားရတဲ့ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳ ခ်ဥ္စပ္နဲ႔ ထမင္း ၀ိုင္း စားလိုက္ၾကတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ထမင္းေၾကာ္ၾကက္ဥေဆာင္း (ရွယ္) တပြဲမွ ၃က်ပ္ေလ..။ က်မက အဖြဲ႔ထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့အထဲ ပါတယ္။ တလမွ မုန္႔ဖိုး ၁၀၀ ရတာကို စာအုပ္ပါ ၀ယ္ရေသးတာ။ (အဲဒီတုန္းက အေဖ့အရာရွိလစာကမွ ၁၇၀၀..)။ ရည္းစားလုပ္သူကက်ေတာ့ တပတ္ ၁၀၀ ေတာင္ရတာ။ က်မတို႔ထဲမွာ ၄ေယာက္ေလာက္က ပိုက္ဆံရွိျပီးေတာ့ ၈ေယာက္ေလာက္က ငမြဲေတြ.. ဒါေပမဲ့ သာတယ္ နာတယ္ မရွိ.. ဒီလိုပဲ ၀ိုင္းျပီး စားၾက ေသာက္ၾကတာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ အဲဒီရက္ေတြမွာ ကဗ်ာေရး စာေရးလို႔ေတာ့ ပိုေကာင္းလာသလိုလို ရွိသား..။ အရင္က မျပီးမျပတ္ရွိေနခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြေတာင္ အဆံုးေတြ ဘာေတြ သတ္လို႔။ ၀တၳဳေတြဘာေတြေတာင္ ေရးျဖစ္ေသး။ တေန႔... ခါတိုင္းလို မနက္ေစာေစာ.. ေႏြဦးမွာ ႏွင္းေတြ မကုန္ေသးသလိုလို.. ျမဴေတြပဲ ေ၀ေနသလိုလို..။ အဲဒီမနက္မွာ ကံေကာ္ေတြလည္း ပြင့္ေကာင္းတုန္း..။ အရွည္ၾကီးဆိုင္ရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေတြ ေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း.. စိတ္ထဲ သာသာယာယာနဲ႔ အရင္က မျပီးျပတ္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္ အဆံုးသတ္ ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြအတြက္ သံုးတတ္ရင္ အခ်စ္ဟာ ေမာင္းႏွင္အားတမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုသလို ထင္ပါရဲ႕။

တမ္းခ်င္း

ႏွင္းပြင့္ထိရွ
ေဟမႏၱတဲ့...
ရင္၀လာရိုက္
စိုက္လိုက္မတ္တပ္
လွပ္လွပ္ေျပးေဆာ့
ေလအေနာ့မွာ...။

ႏွင္းၾကားေလေအး
ဟိုးအေ၀းက
ဖြဖြေျပးအလာ
ရင္မွာတမ္းျဖစ္
ကံ့ေကာ္သစ္နဲ႔
ခ်စ္သူ႔ပံုရိပ္
တိတ္တိတ္ေလး ေ၀
ႏွင္းေတြနဲ႔အတူ
ကလူမူႏြဲ႔
ဟန္ပန္ဖြဲ႔လို႔
ကိုယ့္ထံလာ...။

ဆႏၵကိုျမွဴ ေမႊးၾကဴရနံ႔
ကံ့ေကာ္အကူနဲ႔
ခ်စ္သူ႔ကိုယ္ပြား
ရင္ၾကားတိုး၀င္
ၾကင္သူေရ လာခဲ့
ျပည့္စံုတဲ့ ေဆာင္းမနက္
တသက္တာ စြဲမက္စရာ
အမွတ္သညာခ်န္ထား
ေ၀းသြားတဲ့အခါ.. လြမ္းရေအာင္..။

ႏွင္းစြက္ကံ့ေကာ္
ေမ့ကို ေမာ္ဖူး
ႏွင္းလူးမနက္
ၾကင္ဖက္နဲ႔ဆို
ပိုညက္တဲ့ရသ
ကံ့ေကာ္ရြာဘ၀
တမ္းတမေျပ
လြမ္းျမဲ.. လြမ္းေနရေစမယ္..။ (၁၉၈၆)

တကယ္တမ္းေတာ့ သူနဲ႔ က်မက ၀ါသနာတူခ်စ္သူေတြဆိုျပီး ကိုယ္စာေရးတာ သူဖတ္ေပး သူေရးတာ ကိုယ္ဖတ္ေပးနဲ႔ ေနမွာလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးသမွ်..။ သူက က်မ ကဗ်ာေတြကို မၾကိဳက္ပါ။ က်မေရးတာကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးတာပဲ.. ဘာမွမေျပာ..။ သူေရးတာက အႏုအရြေပမဲ့ သူဖတ္တာက သိပၸံ၀တၳဳေတြနဲ႔ မင္းသိခၤ...။ ၀တၳဳတိုမွာ ေက်ာ္စြာထက္နဲ႔ ႏိုင္ေဇာ္ကို ၾကိဳက္တာေလးတူလို႔သာ ေတာ္ေသး။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာတခုက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က အရင္လိုပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတိုင္း စာေတြ ေပေတြ ကဗ်ာေတြ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ျငင္းၾက ခုန္ၾက ရန္ျဖစ္ၾကတုန္းပဲ။ ဆိုေတာ့ ေတြးစရာ ေခၚစရာ မွတ္စရာအသစ္ေတြေတာ့ ရတာေပါ့ေလ..။ ၀တၳဳတိုေရးခ်င္စရာ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျမွာက္ေပးလို႔ သူတို႔နဲ႔အတူ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ လိုက္ၾကည့္ရင္း ရႈမ၀ရယ္.. ေပဖူးလႊာရယ္ကို ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳေတြ ပို႔လိုက္ေသးတယ္။ (ရည္းစားလုပ္သူက မလိုက္ပါ.. သူက စိစစ္ေရးကိုျဖတ္ျပီးမွ စာေရးရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္တာမို႔ မဂၢဇင္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မပတ္သက္ဘူးလို႔ ေျပာေနတဲ့သူေလ)။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မက ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထက္ေက်ာ္ျပီး စာေပေလာကဆိုတာၾကီးကို ေခါင္းျပဴ ၾကည့္မိသြားေတာ့တာ။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာေတြအထိုင္မ်ားတဲ့ မုတ္ဆိတ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာကိုပဲ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာကိစၥတခုကို က်မ ထပ္ ၾကံဳရတာပါ။ တကၠသိုလ္အဆင့္အတြက္ နည္းျပဆရာမေတြလိုလို႔ အလုပ္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေခၚတဲ့သတင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔အတန္းက သိပ္ငယ္ေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အတန္းသားေတြပါ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ႏိုင္တယ္...တဲ့။ က်မအတြက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ အိပ္မက္တခုေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် နည္းလွေပမဲ့ တကယ္တမ္းသာ အလုပ္ရခဲ့ရင္ က်မ မဟာတန္း ဆက္တက္ႏိုင္မွာ.. ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ပါ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ က်မတေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ရေတာ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရးေျဖေျဖဖို႔ တလေက်ာ္ေလးပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ ေျဖရမွာ ေမလဆန္း..။

+++++

အဲဒီတုန္းက ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုတာက တရား၀င္ေပးလိုက္တဲ့ အတန္းနားရက္ေတြသာျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းတံခါးၾကီး ပိတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ Term Paper ေရးဖို႔ နဲ႔ အလုပ္၀င္စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေက်ာင္းကို ခါတိုင္းလိုပဲ လာေနၾကရပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေႏြပိတ္ရက္မွာ ထူးျခားတာကေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲအမွတ္ေတြ စစ္တာမို႔ ကင္တီးေတြကလည္း ပိတ္တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ ေႏြတလ.. က်မနဲ႔ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (၇ေယာက္တဖြဲ႕) အုပ္စုလိုက္ Term Paper ေရးရတာ တဖက္.. အလုပ္၀င္စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရတာ တဖက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳးစားလိုက္ၾကရပါတယ္။

က်မအေနနဲ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ခင္သြားတာလည္း အဲဒီ ကာလမွာပါပဲ..။ တကယ္တမ္းးက်ေတာ့ က်မက လူဆိုးလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ က်မရဲ႕ အတန္းေဖာ္ေတြက က်မကို ခ်စ္ၾကသားပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ခ်ိဳ .. ေအး နဲ႔ ေလးေလး..။ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. က်မထက္ အသက္နည္းနည္းပိုၾကီးၾကေတာ့ က်မကို အငယ္လိုသေဘာထားျပီး အျမဲအလိုလိုက္ၾကတဲ့ သူေတြေပါ့။ အဲလို အလိုလိုက္ခဲ့ၾကတာ.. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ...။ သူတို႔ကို က်မ ခြဲခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလအထိ ဆိုပါေတာ့။ (ဘ၀မွာ အဲလို အေပးအယူသေဘာ လံုး၀မပါဘဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူစိမ္းေတြ ကိုယ့္မွာရွိတာဟာ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။)

ဒီလိုနဲ႔ ေမလဆန္းထဲက ရက္တရက္မွာ ေရးေျဖစာေမးပြဲေျဖပါတယ္။ တရက္တည္းကို အေထြေထြ ဗဟုသုတ.. အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ျမန္မာစာ ေျဖတာပါ။ ရည္းစားနဲ႔အတူ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း Hယင္းမာက ကင္တီးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနေပး ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖအျပီး အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က အိုေကလား..တဲ့။ က်မက "အင္းး မဆိုးပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အားလံုးက ေျဖႏိုင္တဲ့သူခ်ည္းပဲ.. ေျဖတဲ့သူက ျမန္မာစာေမဂ်ာတခုထဲေတာင္ ေထာင္ေက်ာ္တာ..။ အတန္းၾကီးေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ.. တို႔ေတြ မရႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္.." လို႔ ေျဖမိတယ္။ ဟုတ္တယ္.. အားလံုးေျဖႏိုင္ၾကတာပဲ..။ ဒါနဲ႔ပဲ ေျဖျပီးထြက္လာတဲ့ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ထံုးစံအတိုင္း ကန္ေပါင္ေပၚတက္.. ေက်ာက္ျဖဴရခိုင္မုန္႔တီဆိုင္မွာ ထိုင္။ ဗူးသီးေၾကာ္စား.. အာပူလွ်ာပူေသာက္ရင္း အင္းလ်ားရဲ႔ ညေနကို အပူပင္ ကင္းကင္း ခံစားလိုက္ေတာ့တယ္။

(ခုေခတ္ အင္းလ်ားက ဗူးသီးေၾကာ္ဆိုင္.. က်မတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ သစ္သားခံုပုေလးေတြနဲ႔ပါ)

(အဲဒီ ေမလမွာပဲ က်မရဲ႕ ဆြဲငင္သိမ္းရစ္ရင္းႏွင့္ပင္.. ပထမဆံုး၀တၳဳတိုကို ေပဖူးလႊာက ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္.. က်မ မ်က္ရည္လည္ရေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာခဲ့ရတဲ့ ေမလေပါ့.. အဲဒီတုန္းက စာမူခ ၁၀၀ ရတာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကုန္ေကၽြးပစ္ လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရႈမ၀မဂၢဇင္းကို ပို႔ခဲ့တဲ့ 'အမရဒ႑ာရီ'ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကေတာ့ အပယ္ခံရပါတယ္.. )

+++++

ဒီလိုနဲ႔ ေမလဆန္းမွာ ဒုတိယႏွစ္၀က္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြျပန္ေရာက္..။ ဒီႏွစ္၀က္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးရေတာ့တယ္။ က်မက Literature မွာသာ ခၽြန္ေပမဲ့ Phonetics & Linguistics က်ေတာ့ ညံ့တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း အဲဒါကို အားစိုက္ရတာ တဖက္.. ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္တဲ့ အရွိန္က တက္လာတာ တဖက္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းမွာ စာေမးပြဲက်ရင္ ရိုးရိုးတန္း ျပန္ဆင္းရသလိုပဲမို႔လား..။ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္ထားရတာ.. အေမ့ကို သနားတာေပါ့။

အဲဒီလို ေက်ာင္းစာနဲ႔ စိတ္ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားကပဲ ဇူလိုင္လရဲ႕ မိုးေရစက္လက္ ရက္ေတြထဲမွာ ကိုဂ်က္နဲ႔ က်မ ႏွစ္ေယာက္တြဲျပီး ကဗ်ာစာအုပ္လွလွေလးတအုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ (စာအုပ္နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားျပီ)။ တမ္းခ်င္းကဗ်ာေလးကို အဲဒီစာအုပ္မွာ ထည့္ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ေက်ာင္းထဲမွာ တင္ အုပ္ေရ ၅၀၀ေလာက္ ကုန္သြားတာပဲ။ ခါတိုင္းဆို အုပ္ေရ ၂၀၀ေလာက္ပဲ ကုန္ေလ့ရွိတာ။ က်မတို႔မွာ ေပ်ာ္လိုက္ရတာ..။ အဲဒီ ဇူလိုင္လမွာပဲ က်မရဲ႕ ျပည့္စံုျခင္းကဗ်ာကို ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းက ေဖာ္ျပပါတယ္။ အဲဒီဇူလိုင္လရဲ႕ တမနက္ခင္းမွာပဲ က်မတို႔ ေျဖထားခဲ့တဲ့ အလုပ္၀င္ေရးေျဖစာေမးပြဲရဲ႕ ေအာင္စာရင္း ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားေရ.. က်မ ေအာင္တယ္..တဲ့။ ေအး နဲ႔ ခ်ိဳေတာ့ မပါဘူး.. တဲ့။ ေျပာလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ျပီး 'ေဟ့... မေနာက္နဲ႔ေနာ္'လို႔ က်မျပန္ေျပာလိုက္ေသးတာ..။

ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ.. က်မ ေရးေျဖေအာင္ခဲ့ပါတယ္..။ ေနာက္လာမယ့္ ၂ပတ္မွာ ႏႈတ္ေျဖ အင္တာဗ်ဴး...တဲ့။ အဲဒီေန႔က က်မ သိပ္ေပ်ာ္မယ္ထင္ေပမဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မထက္ၾကိဳးစားတဲ့ ခ်ိဳ နဲ႔ ေအး မပါတာကို လက္မခံႏိုင္သလိုျဖစ္ေနျပီး က်မတို႔ထက္အတန္းၾကီးတဲ့.. စာၾကိဳးစားတဲ့(က်မအသိ) အမၾကီးေတြ မေအာင္တာကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေျဖတဲ့သူ ေထာင္ေက်ာ္မွာ ၂၅၀ နီးပါး ေအာင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ ျပန္ေရြးဦးမွာတဲ့..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မ အင္တာဗ်ဴး ၀င္ရပါေတာ့တယ္။

+++++

အင္တာဗ်ဴးအတြက္ က်မတို႔ ဆံထံုးေတြ ထံုးရ..၊ ဗမာအက်ီၤ ရင္ဖံုးလက္ရွည္ ခ်ဳပ္၀တ္ရ..၊။ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားရ..၊ ျပီးေတာ့ က်မတို႔က ကိုယ့္ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ဖတ္သြား က်က္သြားလိုက္ရတာ.. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘာမွလည္း မေမး..။ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက လူၾကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ က်မနာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အျမဲ ေျဖရ ရွင္းရတတ္ပါတယ္။ ခုနစ္တန္းကစျပီး လူရည္ခၽြန္အတြက္ ႏႈတ္ေျဖေျဖရတဲ့ အခါေတြမွာ ဆရာၾကီးေတြက "သမီးနာမည္က အဆန္းပဲ.. ဘသူေပးတာလဲ.. ဘာလို႔ အဲလိုေပးတာလဲ.." ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ (ေကာင္းသား.. တျခားေမးခြန္းသိပ္မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ နာမည္ေပးတဲ့ အေဖ့ေတာင္ေက်းဇူးတင္ရေသး) ခု ဆရာမ အလုပ္ ၀င္ရမယ့္ အင္တာဗ်ဴးလည္း ဒီနာမည္ကို အေမးခံရျပန္တာပဲ..။

ဒါေပမဲ့ က်မမွာ ခြက်တာ တခုတည္း။ မင္း လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္ျပီးပလား..ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း..။ ဟင့္အင္း.. ေပါ့။ ((အေဖေတာင္မွပဲ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိျဖစ္ေနျပီး ပါတီ၀င္မဟုတ္ရံုမက ပါတီ့မိတ္ေဆြ ဆိုတာေတာင္ မဟုတ္ (ဒါေၾကာင့္ ရာထူးဆက္မတက္)))။ ဆရာၾကီးေတြက ဆက္ေမးတယ္.. လမ္းစဥ္လူငယ္ေရာ.. ဟင့္အင္း..။ သူတို႔ ျပံဳးၾကတယ္။ ျပီးမွ အလုပ္ရရင္ ၀င္လိုက္ေနာ္ သမီး.. တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့..ေပါ့။ (ၾကည့္ပါဦး.. တကယ္ေမးရမယ့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြကိုေတာ့ မေမး.. တကယ္ေတာ့ အဲဒါကိုက တကၠသိုလ္ေတြမွာ စညံ့လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို က်မ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရပါတယ္)။ ေနာက္ေတာ့.. "ကဲ .. ညည္းကို အလုပ္ခန္႔ရင္ ဘယ္ေဒသ သြားခ်င္လဲ.." တဲ့။ က်မက "သမီးကေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ လုပ္ခ်င္တာေပါ့.. ဒါေပမဲ့ နယ္သြားရမယ္ဆိုလည္း သြားရမွာပါပဲ.. ဒါေပမဲ့ အညာဘက္ေတာ့ မသြားခ်င္ဘူး.. ပူတယ္"လို႔ ျပန္ေျဖတာ..။ ဟီဟိ..။ သူမ်ားေတြကေတာ့ အလုပ္လိုခ်င္လြန္းလို႔ ဘယ္ပို႔ပို႔ သြားပါ့မယ္... လို႔ ေျပာတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပါတီ၀င္မဟုတ္တာလည္း က်မတေယာက္တည္း။ ဒီေတာ့ က်မခမ်ာ.. ေအာင္စာရင္းကို မေမွ်ာ္ရဲ ေမွ်ာ္ရဲေပါ့..။

ဒါေပမဲ့....... က်မဘ၀မွာ အမက္ေမာဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုး တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာဆရာမဘ၀ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(လိႈင္နယ္ေျမ)ဆိုတဲ့ ေရႊအိုေရာင္နယ္ေျမမွာ စခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

(တခါက ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ေကာင္းခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းၾကီးပါ - ဓာတ္ပံုက ျမန္မာက်ဴးပစ္ကရတာပါ)

+++++

၁၉၈၆... ဟာ ကံတရားက က်မကို ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး တထုပ္ပါပဲ။ ၁၉၈၆ မွာ တကယ့္ဘ၀အတြက္ လို႔ ရည္ရြယ္မိတဲ့ သူတေယာက္နဲ႔ ဆံုရတယ္..။ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြအေပၚ စာေရးဆရာတေယာက္အျဖစ္ ေရာက္သြားတယ္..။ တကယ့္ကို အိပ္မက္ဆန္ဆန္ပဲ အသက္ ၂၁ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးမွာပဲ တကၠသိုလ္က ဆရာမဆိုတဲ့ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းလွတဲ့ အေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္ထုပ္ တခုကို ထပ္ျပီး ရခဲ့ျပန္တယ္..။ တကယ့္ကို က်မအတြက္ ကံတရားက ေရႊေရာင္ေန႔ရက္ေတြ ေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ..။

(ျမသီလာအလြမ္းေျပမွာ က်မအေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ေရးသလိုျဖစ္ေနတာက က်မတို႔ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင္ေစခ်င္တာရယ္.. ခုေခတ္နဲ႔ မတူတဲ့ အရင္က ေခတ္တေခတ္ကို ေရးျပခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ.. ေနာက္ပိုင္း ဆရာမဘ၀ကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္)