ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁၀)

(လိႈင္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္တခုျဖစ္တဲ့ အင္းလ်ားကန္သာယာ)

ကဗ်ာဆရာသစ္ေကာင္းအိမ္ရဲ႕စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့... က်မဟာ ျမသီလာကို စစ္ေျမျပင္မွာ စြန္႔ထားခဲ့ျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးခဲ့တဲ့... သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့... ရဲေဘာ္ တေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနသလား... လို႔ ခဏခဏ ေတြးမိခဲ့ဖူးပါတယ္။

+++++

ေက်ာင္းတေက်ာင္းအေနနဲ႔ ေက်ာင္းပီပီသသ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းဖို႔ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အၾကီးအကဲ ေတြေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္တယ္ ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လိႈင္တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းေျပာရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးေကာင္းညြန္႔နဲ႔ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆရာမၾကီး ေဒၚသိန္းကို ေမ့ထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာမၾကီး ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိန္းသိမ္းမြမ္းမံခဲ့လို႔ပဲ လိႈင္ဟာ တကၠသိုလ္ပီပီသသ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ပညာသင္ရာအရပ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါ။

ဆရာၾကီးဦးေကာင္းညြန္႔ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ၁၀ႏွစ္နီးပါး အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္ က်မတခါမွ ဆရာၾကီးေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မၾကံဳခဲ့ရဖူး.။ ဆရာၾကီး စိတ္တိုတာ တခါမွ မျမင္ခဲ့ရဖူး..။ ဆရာၾကီးဆူတာ တခါမွ မခံခဲ့ရဖူးပါ။ ဆရာၾကီးဟာ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြေရာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြေရာအေပၚမွာ အျမဲ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆက္ဆံ တုံ႔ျပန္တတ္တဲ့သူ။ (ဆရာၾကီးက မွတ္မွတ္ရရ.. တခါမွာ အင္မတန္ရႊတ္ေနာက္တဲ့ ေဆာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတအုပ္စု (ဘယ္သူေတြပါလဲဆိုတာ ခုထိ မွတ္မိေနေသး :))က ေက်ာင္းသားေရးရာ အေဆာက္အဦးေရွ႔မွာ ေက်ာင္းအုပ္ ၾကီး ပူေဇာ္ပြဲဆိုျပီး ေက်ာင္းရဲ႕ စဥ့္အုတ္တလံုးကို ပန္းေတြ အေမႊးတိုင္ေတြထြန္းျပီး ကန္ေတာ့ၾက တာ။ အဲဒါ သူသိသြားေတာ့ သူ႕ရံုးခန္း(အေဆာင္တစ္) အေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေဆာ့တဲ့ ကေလးေတြ ၾကံၾကံဖန္ဖန္... လို႔ ေျပာျပီီး ရယ္ေနတဲ့ သူမ်ိဳးပါ)။ (ဆရာၾကီး ေတာ္လို႔ ၈၈ကာလမွာ လိႈင္တကၠသိုလ္ထဲ စစ္ဖိနပ္ေတြ ေျခခ်ခြင့္မရခဲ့တာလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျပာျပပါ ဦးမယ္)။

ဆရာမၾကီးေဒၚသိန္းနဲ႔ကေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မဆံုဖူးလိုက္ရပါဘူး။ ဆရာမၾကီး မိန္းထဲ ေျပာင္းသြားရလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမၾကီး အျမဲျပံဳးေနတတ္ျပီး သိမ္ေမြ႔တာ မွတ္မိပါတယ္။ ဆရာမၾကီးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ေမာ္ကြန္းထိန္းေတြကိုဆို သိပ္ေတာင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ မရွိေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြက အထက္အရာရွိေတြ.. အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ခ်စ္တယ္.. ေလးစားတယ္.. ရိုေသတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ရွားပါးတာပါ.. ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေမတၱာကို ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာမၾကီးတို႔က ရခဲ့ၾကပါတယ္။။

+++++

အဲဒီတုန္းကလို႔ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္.. က်မအေနနဲ႔ လြမ္းစရာထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကလည္း ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။ သူတို႔အရြယ္အရ ဆရာမေတြကို ခပ္ေ၀းေ၀းကေန မၾကားတၾကား သီခ်င္းေစာင္း ဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြ ရွိေပမဲ့ ရိုင္းပ်တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေခတ္ပါ။

မွတ္မွတ္ရရ.. တေန႔.. က်မတို႔ ဆရာမတသိုက္ မိန္းထဲမွာ အတန္းတက္ျပီး ေန႔လယ္ လိႈင္ကို အတန္းျပန္၀င္ဖို႔ ၄၅ဒတ္ဆန္းကားနဲ႔ အလုအယက္ျပန္လာၾကရပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက ဆရာမေတြ ကားဂိတ္မွာ ရွိလို႔ကေတာ့ ကားထဲက ေယာက်္ားေလးေတြက အျပင္ထြက္ တြယ္စီးျပီး ဆရာမေတြကို ေနရာဖယ္ ေပးၾကတာပါ)။ အဲဒီတေန႔က်ေတာ့ ကားအရပ္မွာ ဆင္းမယ့္အုပ္နဲ႔ အင္းစိန္ဘက္လိုက္ဖို႔ တက္မယ့္ လူအုပ္ကလည္းမ်ားေတာ့ က်မတို႔ ကားထဲက လူေတြ အျမန္ဆင္း.. ဒရိုင္ဘာကလည္း ေလာေန။ က်မတို႔ဆရာမေတြ ဆြဲျခင္းေတာင္း တဘက္ အိတ္ေတြတဘက္နဲ႔ ဆင္းေနတုန္း ရုတ္တရက္ ကားက ထြက္မလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မက ေျခနင္းခံုမွာတန္းလန္း..။ က်မ ျပဳတ္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီး ေအာ္မိတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း လန္႔သြားတာ။

(အဲဒီေနရာေလးမွာေပါ့.. ကားေစာင့္စီးၾကရတာ)

အဲဒီအခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းသားေတြက စပယ္ယာကို ဆြဲ..၊ ကားကို ၀ိုင္းလိုက္ျပီး ဒရိုင္ဘာကို အျပင္ထြက္စမ္း.. ခဗ်ားဘယ္လိုလုပ္တာလဲ.. ဒီမွာ ဆရာမေတြဆင္းတုန္း မျမင္ဘူးလား.. ျပဳတ္က်ရင္ ခဗ်ားအေသပဲ.. လို႔ ေအာ္ၾကေရာ။ က်မတို႔မွာ အေျပးအလႊားနဲ႔ အဲဒီကေလးေတြကို တားရတယ္.. သားတို႔ရယ္.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး.. ဆရာမတို႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး.. နဲ႔။ (အဲဒီကေလးေတြက ကိုယ့္ေမဂ်ာ ကိုယ့္အတန္းက ကေလးေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး)။ ေက်ာင္းကားဂိတ္က တာ၀န္က်လံုျခံဳေရးေတြလည္း ေျပးလာၾကေပါ့။ ကေလးေတြက မရဘူး။ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ စပယ္ယာေတြ.. ဆရာမေတြကို ေတာင္းပန္ရမယ္တို႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ ရမယ္တို႔.. အိုးးး။ ေနာက္ဆံုး တကယ္ပဲ ဒရိုင္ဘာေရာ စပယ္ယာေရာ က်မတို႔ကို ကန္ေတာ့ပါမယ္လုပ္လို႔။ က်မတို႔က ျပန္ေျပာရတယ္..။ ရပါတယ္.. ေနာက္ကိုသာ အဲလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ျပီးသြားတာ။ (အဲဒီတုန္းက က်မတို႔က ဆရာမအေနနဲ႔ သိပ္ငယ္တာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္ထက္ၾကီးတယ္ ထင္ရင္ေတာင္ က်မတို႔က သား...တို႔၊ ကေလး...တို႔လို႔ တမင္ ေခၚၾကပါတယ္)။

(ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့.. က်မ ၂၀၀၃မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ကထိကအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ေတာ့ ၂၀၇ အဲကြန္းဘတ္စ္ေပၚမွာ ေနရာမရလို႔ အေပၚလက္တန္းက လက္ကိုင္ကြင္းကို မမီမကမ္းလွမ္းဆြဲကိုင္ရင္း ဆြဲျခင္းေတာင္းတဖက္နဲဲ႔ ကားေပၚမွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ ကို႔ရို႕ကားယား ဟန္ပ်က္ေနတာၾကည့္ျပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ရယ္ၾကပါတယ္။ အသက္ၾကီးၾကီးဆရာမၾကီးတေယာက္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ သူတို႔စိတ္ထဲ ရယ္စရာလို႔ ျမင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ တခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို သတိတရနဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိခဲ့ပါတယ္..။ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ အဲလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ က်မက အတန္း၀င္ဖို႔ အေျပးအလႊား သြားေနတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ Mobile phone ေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ၀င္တိုက္သြားျပီးေတာ့ ေဆာရီးလို႔ေတာင္ လွည့္မေျပာတာ..။ ဖဲ၀ိုင္းလုပ္ေနတာကို ဂ်ဴတီအရ ၀င္ဖမ္းရတဲ့ ဆရာမကို မေက်နပ္လို႔ သူ႔ေက်ာင္းသားက ျပန္ျပီး Rape လုပ္တယ္ဆိုတာေတြဟာ.... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလား.. အဲဒါကေရာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ နိမိတ္ပံုလား....။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာပါဦးမယ္..။ ေျပာရရင္ က်မ အဲဒီဘ၀ထဲက ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေပါ့)။

+++++

က်မရဲ႕ မိန္းထဲက ေက်ာင္းသူဘ၀ကေတာ့ နည္းနည္းပိုျပီး စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလာပါတယ္။ မဟာ၀ိဇၨာတန္း မွာ စာေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်မက ဆရာ ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ သင္တဲ့ Modern literary Theory ခ်ိန္ေတြ စကားေျပ အေရးအသားခ်ိန္ေတြ စာေပေ၀ဖန္ေရးေတြပဲ တက္ခ်င္ေနတတ္တယ္။ Assignment ေရးခိုင္းရင္လည္း အဲဒီ Paper ေတြကို က်မေရးရတာ လက္အေတြ႔ဆံုး။ ျပီးေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အဖြဲ႔က်ျပီေဟ့ဆိုလည္း ဆရာေဇာ္(ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္)တို႔ တကၠသိုလ္ မင္းေမာ္(ဆံုးရွာျပီ) တို႔နဲ႔ေလ။ ဆရာႏွစ္ေယာက္က စကားႏိုင္လုၾကရင္ သိပ္ရယ္ရတာ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ေခတ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း... နာမည္ေျပာင္ေတြအေၾကာင္း.. ေနာက္.. ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အတင္းေတြေရာ.. ေျပာၾကရင္ သိပ္ရယ္ရတာ။ က်မမွာ ဆရာေတြၾကားထဲ အျမဲ တခိခိနဲ႔ ရယ္ေနရ တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ က်မက ဆရာတကၠသိုလ္မင္းေမာ္ကို ေၾကာက္ရတာ။ က်မက သူ႔ဘာသာရပ္ (Phonetics & Linguistics)မွာ ညံ့လို႔ ဆရာက နည္းနည္းမွ မေက်နပ္။ ဆရာက စကားေျပာရင္လည္း သူ႔ကဗ်ာေတြလိုပဲ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ သိပ္ေျပာတတ္တာ။ ေနာက္တႏွစ္မွာ က်မ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ ဆရာေျပာတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ "ေမျငိမ္း. နင္ကေတာ့ေလ Linguistics ေတာ့ မရဘဲ လင္ယူလိုက္ေတာ့ လင္ပဲ ရျပီး ဂြစ္စတစ္ က်န္ေနဦးမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္.." တဲ့။ ဟီဟိ.. အဲလို ဆရာမ်ိဳး။

ဆရာေဇာ္ကက်ေတာ့ စကားေျပာရင္ ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ ရုပ္ကေလးက မလွသေလာက္ (စိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ပါဘူး.. ကိုယ့္အေဖပဲ.. ဟဲဟဲ) ႏွလံုးသားကေတာ့ အင္မတန္ ခံစားတတ္။ အိမ္မွာ ညအိပ္မေပ်ာ္ရင္ ေမာင့္လျပည့္၀န္းနဲ႔ လိမ္ေမာ္ခ်ိန္ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္တည္းကိုပဲ တျခမ္းဆီ သြင္းထားတဲ့ အေခြကို နားေထာင္တယ္ဆိုတဲ့ ရိုမန္တစ္ (romantic) အဘိုးၾကီး... သူ႔ရဲ႕ ယုဇနမခင္ပ်ိဳထဲက စာသားေတြကို က်မက သူ႔ေရွ႕မွာ ရြတ္ျပရင္ ေတာ္စမ္းပါဟာ.. ဆိုျပီး ရွက္ေနတတ္တဲ့ ေမာ္ဒန္အဘိုးၾကီးေပါ့။ က်မက တခ်ိဳ႔ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေ၀ဖန္ရင္ အင္းး အဲလိုကေတာ့ ၾကံဳရမွာပါပဲဟာ...လို႔ ေရႊျပည္ေအး ေလသံနဲ႔ ေျပာတတ္ေသး။ ဆရာေဇာ္ကေတာ့ ေမျငိမ္း... ဟိုလို မေရးနဲ႔ ဒီလိုေရး.. လို႔ တခါမွ မေျပာဖူးပါ။

ဆရာတို႔ဆီက ရသမွ် ဗဟုသုတေတြကို က်မ ေလာဘတၾကီး စုပ္မ်ိဳယူေနတဲ့ ကာလေတြေပါ့။ ဟဲဟဲ.. အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မတို႔၀ိုင္းကို ဌာနကေခၚတာ ဒန္္ဒန္အုပ္စုတဲ့။ (ေမာ္ဒန္ကို ေျပာတာ)။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုသာခ်ိဳတို႔ ကိုေဇာင္းထက္တို႔ကို ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရးလို႔ဆိုျပီး ဌာနက တခ်ိဳ႔ေသာ ေရွးရိုးစြဲ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ားက ေခၚဆူတာတို႔ မ်က္ႏွာသာမေပးတာတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္။ က်မခမ်ာလည္း ခရီးသြား၀တၳဳလို ျပည့္တန္ဆာအေၾကာင္းေရးလို႔.. ေနာက္ မိန္းကေလးက ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေရးလို႔ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာစာမဟာ၀ိဇၨာ ေက်ာင္းသူ တေယာက္အေနနဲ႔ မေရးသင့္ဘူး.. တို႔၊ အေရးရဲလြန္းတယ္တို႔ ေခၚ ေခၚေျပာခံရ.. အေနအထိုင္ကလည္း မတတ္ေတာ့ မ်က္ေစ့စပါးေမႊး စူးခံရ။ (တကယ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ.. ျမန္မာစာလို ဌာနၾကီးမွာ အႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ လူၾကီးေတြ ရွိေနတာ.. အဲဒါေတြလည္း မေမ့)။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မဟာ၀ိဇၨာႏွစ္အတန္းမွာ က်မ မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာသာ ေပ်ာ္တာ။ စာသင္ခ်ိန္ေတြ ကိုလည္း စိတ္တိုင္းမက်။ က်မကလည္း ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ခံစားသလားမသိ။ က်မက ေမာ္ကြန္းဆိုလည္း ေမာ္ကြန္းေတြရဲ႕ အေရးအသားအဖြဲ႔အႏြဲ႕ကို အေသးစိပ္ လိုက္ခ်င္တာ..။ ေမာ္ကြန္းေရးရျခင္းအေၾကာင္းတို႔ သမိုင္းေနာက္ခံတို႔ဆိုတာေတြက ျမန္မာစာ မဆန္ဘူးလို႔ ထင္။ ေနာက္ ေရွးကဗ်ာဆိုလည္း အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုေတြးလဲ.. ဘယ္လိုေရးလဲ.. ဘယ္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိလဲ.. ဆိုတာေတြ အေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္တာ။ န၀ေဒးဆိုလည္း သူ႔အဖြဲ႔အႏဲြ႔ကို အေသးစိတ္ လိုက္ခ်င္.. နတ္သွ်င္ေနာင္ဆိုလည္း သူ႔စကားလံုးအသံုးေတြ ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ခ်င္။ စာေပေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ ကေတာ့ စာအုပ္ထဲ ရွာဖတ္ဖို႔ပဲလို႔ ထင္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ Tutorial ေတြမွာ ေျဖတဲ့ က်မရဲ႕အေျဖေတြက ျပႆနာ စ ျဖစ္လာတယ္။ (က်မေရွ႕မွာ အင္မတန္ ခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီးႏွစ္ေယာက္ အဲလို ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ႏိုင္မႈေၾကာင့္ မဟာ၀ိဇၨာကေန အေ၀းၾကီးကို လြင့္သြားခဲ့ရဖူးတဲ့ သာဓကလည္း ရွိပါတယ္)။ ဒါေပမဲ့ ေဖာက္ထြက္ေတြးတာကို ခြင့္မျပဳတဲ့... တေသြး တသံ တမိန္႔ ဆန္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ က်မ ဘယ္လိုမွ မလိုက္နာခ်င္ ခဲ့ပါ။

ေျပာသာ ေျပာရတယ္.. က်မကလည္း သိပ္ေတာ့ အလုပ္မဟုတ္လွ။ ရကန္ရဲ႕ အကန္အေက်ာက္ဖြဲ႔ေတြကို ေျဖရင္း အကန္အေက်ာက္ေတြေကာင္းေပမဲ့ တျခားသူေတြကို အသားလြတ္ အပုပ္ခ်တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားရဲ႕ နိမိတ္ပံုျဖစ္တယ္။ အဲဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈတခု စာေပသမိုင္းတခုထိ တာသြားတယ္ေတြဆိုတာေတြပါ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္အျဖစ္ ေရးတာေလ။ ငယ္စိတ္ ငယ္မာန္နဲ႔ေပါ့။

ဒါနဲ႔ပဲ.. ကိုယ္ကလည္း paper တခုေျဖတာမွာ အားနည္း.. (သူမ်ားေတြလည္း တခုစီမွာေတာ့ အားနည္းတယ္ ေျပာတာပဲ)။ အင္းး က်မကေတာ့ ေခါင္းမာတာကိုလည္း ေလွ်ာ့မေပးခ်င္တဲ့ အခိုက္။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအျဖစ္ စာေမးပြဲက်ပါေတာ့တယ္။ မဟာ၀ိဇၨာတန္းစာေမးပြဲမွာ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ပါေတာ့တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ၁၉၈၇ ဟာ ျမန္မာစာဆရာမဘ၀ တိုက္ပြဲ၀င္ကာလေတြရဲ႕ အစပ်ိဳးခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ က်တာမို႔ က်မ ၀မ္းပမ္းတနည္းေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်မခ်စ္တဲ့ တကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာ.. ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနရ ေနရေပါ့ ....။

+++++

ဓာတ္ပံုေတြကို ျမန္မာက်ဴးပစ္က ရတာပါ။

(အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီမို႔ တခ်ိဳ႔ အခ်က္လက္မွားေနတာေတြေတြ႔ရင္ ျပင္ေပးၾကပါဦးေနာ္..)