အခ်စ္ဆိုတာကို ခုလို အသက္၄၀ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စားဖို႔.. ကိုယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာဖို႔.. စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔ဆိုတာေတြအေပၚ အေျခခံမွ ျဖစ္မွာပါလားလို႔ ျမင္ပါတယ္။
ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ စိတ္ကစားတတ္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းက အခ်စ္လို႔ ထင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ အခ်စ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာစေတြ႔တာ ၁၇ႏွစ္အရြယ္..။ အဲဒီလူကို စြဲစြဲလန္းလန္းျဖစ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ စြဲစြဲလန္းလန္းခ်စ္မိတယ္မသိ။ သူဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာအက်င့္စရိုက္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ကိုယ့္ကို ခ်စ္လား မခ်စ္လားလည္း ခုထိ မသိ။ (သူကေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္မွန္းသိပါတယ္)။ သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိပံုရသား။ အဲဒီလူကို ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္မရဘဲ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ခ်စ္ေနခဲ့တာ ၅ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာက အံ့ၾသစရာေကာင္းျပီး ကိုယ္က ခ်စ္ေနရင္ျပီးတာပါပဲ...လို႔ ရွိခဲ့တယ္ထင္တာပဲ။ ထူးျခားတာက သူ႔ကို ပိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ အခ်စ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာက ေမ့ေပ်ာက္သြားတတ္ျပန္ေရာ..။
ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းရင့္က်က္တဲ့ အသက္၂၀အရြယ္မွာ တကယ္ခ်စ္ျပီလို႔ ထင္တဲ့သူ ေတြ႔ျပန္တယ္။ သူနဲ႔ တဘ၀စာ အတူေနသြားရရင္ ေကာင္းမွာ...လို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ 'ဘ၀မွာ အႏုပညာသာ အခရာ..'လို႔ ထင္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ သူက အႏုပညာအားေကာင္းသူ။ က်မအထင္ၾကီးတဲ့အခ်က္ သေဘာက်တဲ့အခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသူ။ ေတာ္ေတာ္လည္း စြဲစြဲလန္းလန္း ရွိခဲ့သား။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္သူေတြဘ၀အေနနဲ႔ေတာ့ က်မကသာ ခပ္မ်ားမ်ား မွားခဲ့သူ။ အႏုပညာကို သူက ဘ၀အျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ မမွားမယြင္း ေရြးခ်ိန္ က်မကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အႏုပညာထက္ လက္ေတြ႔ဘ၀ လိုအပ္ခ်က္ ဆိုတာေတြကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ က်မကသာ ေျပာင္းလဲခဲ့သူ။ (ဒီလိုနဲ႔ ကြဲလြဲျခင္းေတြ အမ်ားၾကီးေနာက္မွာ လမ္းခြဲၾကေတာ့ ဓါးစာခံသားတေယာက္သာ ေၾကကြဲစရာ က်န္ခဲ့တယ္)။ ဒီေတာ့လည္း ေတြးမိျပန္တယ္.. အခ်စ္ဆိုတာက အဲလို ပ်က္သုဥ္းသြားတတ္သလားေပါ့။
အဲဒီအခါက်ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေရြးခ်ယ္စဥ္းစားလို႔ မရဘူးလို႔ ျမင္လာျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာက ႏူးညံ့သေလာက္ ဘ၀ဆိုတာကေတာ့ ၾကမ္းတာကိုး။ (ေဒၚ)ခင္ႏွင္းယု ေရးဖူးတဲ့ "ခ်စ္သူကို လေရာင္ေအာက္မွာ ရွာျပီး ဘ၀ေဖာ္ကို ေနေရာင္ေအာက္မွာ ရွာရတယ္"ဆိုတာကို သတိရေနခဲ့လ်က္နဲ႔ေပါ့..။
အသက္၃၀က်ေတာ့ ဘ၀က ေတာ္ေတာ္အနယ္ထိုင္ျပီ ထင္သား။ ေတာ္ေတာ္ စံုတဲ့ နာနာက်င္က်င္ အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ မိန္းမတေယာက္ဟာ.. သူရပ္တည္ရာ၀န္းက်င္အလိုက္ ထိန္းသိမ္းရတဲ့အေနအထားနဲ႔.. ဗမာ့လူအဖြဲ႔အစည္းထဲမွာေတာ့ အင္မတန္ဒုကၡမ်ားတဲ့ တခုလပ္ဆိုတဲ့ နာမကိုလည္း ယူထားရေသး။ အဲဒီအရြယ္မွာ အဟန္႔အတားၾကားက ျဖစ္ႏိုင္ေခ်လည္း အင္မတန္နည္းတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာကို ေတြ႔ႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ အရြယ္အရ တည္ျငိမ္မႈ.. အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ ရင့္မာမႈေတြနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ စြန္႔စား ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခ်စ္က်ေတာ့ ေလးနက္ခိုင္မာမႈ ပိုမ်ားေနသလားပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ ... ခု အသက္ ၄၀ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ... အခ်စ္ဆိုတာက တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စားဖို႔.. ကိုယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာဖို႔.. စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔ဆိုတာေတြအေပၚ အေျခခံမွ ျဖစ္မွာပါလားလို႔ ျမင္လာတာပါပဲ။
တကယ္တမ္းျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့..
က်မဘ၀မွာ သူ႔ကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့.. သူ႔ကိုပဲ လက္ထပ္ခဲ့.. သူနဲ႔ပဲ တသက္လံုး အတူ လက္တြဲခဲ့... ဆိုတာမ်ိဳးကို သိပ္လိုခ်င္တာပါပဲ။ (မတန္ခူးတို႔လိုေပါ့)။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ၾကည္လင္လိုက္မလဲ..။ ဒါေပမဲ့ 'အခ်စ္'ဆိုတာ ကလည္း တခါတေလ ကုသိုလ္ကံနဲ႔မ်ား တြဲလာေလသလားေပါ့။
အခ်စ္ကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးသမွ်ကေတာ့ အသက္အရြယ္ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားကိုလိုက္ျပီး အနည္းနဲ႔အမ်ား ပူေလာင္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ..။ အဲဒီပူေလာင္မႈကိုပဲ တြန္းအားတခုလို သံုးႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ထင္ရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အခ်စ္နဲ႔ေနရတာဟာ ရွင္သန္မႈကို ေတြ႔ရတာတမ်ိဳးပဲလို႔ေတာ့ ယံုတယ္။
(မတန္ခူးေရ.. Tag ထားတာေလး ေရးလိုက္ပီ)
အခ်စ္ဆိုတာကို ခုလို အသက္၄၀ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စားဖို႔.. ကိုယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာဖို႔.. စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔ဆိုတာေတြအေပၚ အေျခခံမွ ျဖစ္မွာပါလားလို႔ ျမင္ပါတယ္။ 
14 comments:
အမေရ..တစ္ဘ၀မွာတစ္ေယာက္ပဲခ်စ္...တစ္ေယာက္ပဲ
တြဲ..တစ္ေယာက္ပဲလက္ထပ္ေတာ့ေရာ..တစ္ဖက္က
ေရာင္ၿပန္ညီမွေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပါ...ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမညီ
ေတာ့......
အခ်စ္အေၾကာင္း အေတြ ့အၾကံဳေတြ ဖတ္သြားပါတယ္ ဆရာမ။
အခ်စ္ဆိုတာကို ခုလို အသက္၄၀ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စားဖို႔.. ကိုယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာဖို႔.. စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔ဆိုတာေတြအေပၚ အေျခခံမွ ျဖစ္မွာပါလားလို႔ ျမင္ပါတယ္။
"solid"
မေမျငိမ္း
အမ်ိဳးသမီးေတြ မွာ အခ်စ္က အသက္ ၄၀ မွာလဲ ရွိႏိုင္ေသးတယ္
ဆိုတာ လက္ခံ လား..ဟင္..
သိခ်င္လို႕ပါ...
အခ်စ္ဆိုတာက ႏူးညံ့သေလာက္
ဘ၀ဆိုတာကေတာ့ ၾကမ္းတာကိုး။
လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲက ထြက္လာတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြကသာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ခင္မင္ေသာ
ေအာင္သာငယ္
ဟုတ္တာေပါ့ မေနာ္ေရ..။ အေရးၾကီးတာက ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ တခုခုကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ႏိုင္ဖို႔သာပဲ..ေနာ္။
ေကာင္းကင္ကိုေရ.. တတ္သေလာက္ေလး ေရးရတာပဲ :)
Steve ေရ..အဲဒါကလည္း ဘ၀နဲ႔ရင္းျပီးမွ ရတဲ့အေျဖ။
mama... အမ်ိဳးသမီးေရာအမ်ိဳးသားပါ အသက္ရွိေနေသးသေရြ႔ အခ်စ္ဆိုတာ ရွိေနႏိုင္တယ္လို႔ က်မ ယံုတယ္။
ကိုေအာင္သာငယ္ေရ.. ဟုတ္ပါတယ္။
ဘ၀ထဲ ေတာ္ေတာ္ လူးလိမ့္ျပိဳလဲခဲ့ရျပီးမွ ရလာတဲ့ အသိပါပဲ။
ဆရာမေရ
အခ်စ္ကိုေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ၾကတာပါပဲ။
ဘာႀကီးမွန္းေတာ႔ မသိဘူး။ ပုံေသ ကားခ်ပ္ မရွိသလိုပဲ။
လူတေယာက္တည္းကိုပဲ ငယ္ငယ္ကခ်စ္တာနဲ႔ ႀကီးလာမွ ခ်စ္တာေတာင္ မတူျပန္ဘူး။
အခ်စ္မွာ ဆရာမေျပာတဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္မွဳ၊ ငဲ႔ညွာမွဳေတြ ေပါင္းမွ ပိုလွတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။
မေမၿငိမ္းေရ
တသတ္လုံးလက္တြဲသြားခဲ့တဲ့သူေတြေကာ၊ တေလ်ာက္လုံး ခ်စ္သြားႏုိင္ခဲ့ၾကရဲ႕လားလုိ႔ တခါတရံမွာ က်ေနာ္ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္မိပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ဆုိရင္ ရုိးသားဖုိ႔နဲ႔ ျမင္တဲ့အတုိင္း ေျပာရဲဖုိ႔ပါပဲ။
အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ထက္ ခ်စ္တတ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတယ္လုိ႔ဆုိရင္ က်ေနာ္မွားလား။
အခ်စ္'ဆိုတာ ကလည္း တခါတေလ ကုသိုလ္ကံနဲ႔မ်ား တြဲလာေလသလားေပါ့။
ဟုတ္တာေပါ့.. ကိုေ၀လင္းေရ.. တသက္လံုးတကယ္ခ်စ္မသြားႏိုင္ၾကရင္ေတာင္ ေမတၱာတရားနဲ႔ ယွဥ္ဖို႔.. အမုန္းမျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ခ်စ္သြားႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ခ်ိဳသင္းေျပာသလို လူတေယာက္တည္းကိုေတာင္ အရြယ္ေၾကာင့္ ခ်စ္တာမတူဘူးဆိုသလို..။
အင္းး ျမတ္ႏိုးေရ.. တို႔ကေတာ့ ကံတရားဆိုတာကို ယံုတယ္.. :)
အခ်စ္အေၾကာင္းမေျပာေတာ႔ဘူး
ကေလးထိန္းျခင္း အႏုပညာ ဖလွယ္မလား :P
MaMa said...
မေမျငိမ္း
အမ်ိဳးသမီးေတြ မွာ အခ်စ္က အသက္ ၄၀ မွာလဲ ရွိႏိုင္ေသးတယ္
ဆိုတာ လက္ခံ လား..ဟင္..
သိခ်င္လို႕ပါ.
Why not?
Women in their 40s have active love and sex. I mean its for normal women.
မ ေရ… မ ရဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းက ၀တၳဳတပုဒ္ထက္ ပိုစိတ္၀င္စားဖို ့ ေကာင္းတယ္… အသက္အရြယ္ အေတြ ့အၾကံုအရ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အခ်စ္ရဲ့အနက္ေတြထဲ ေနာက္ဆံုးပိတ္အနက္ေလးက ပိုျပီးျပည့္စံံုသြားသလားလို ့… ပိုေလးနက္သြားသလားလို ့( ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စားဖို႔.. ကိုယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာဖို႔.. စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔)… မ ေရ… တေယာက္နဲ ့တေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ပါ၀င္စားျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာလို ့.. စိတ္ရွည္သည္းခံရင္း ဘ၀ခရီးကို အတူေလွ်ာက္ေနခြင့္ရတဲ့ မ ေလာက္ ကံေကာင္းတာ ရွိနိုင္ဦးမလား… (အလုပ္ေတြ ရွ ုပ္ေနတဲ့ၾကားက ေရးေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ မ ရယ္… ဟိုး အရင္က ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာမတေယာက္ကို ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာေလး အဲလို ပူဆာလို ့ရတယ္ ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ရဲခဲ့တဲ့အျဖစ္… ခုဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ)
မတန္ခူးေရ..
ခုထိေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့ ဘ၀ေလးတခုဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္အေဖာ္ကို ေက်းဇူးတင္ရတာလည္း အမွန္ပါပဲ..။ ေနာက္ျပီးေတာ့ .. အဲလို ကိုယ့္ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြက ပူဆာတာေလးေတြ..၊ Tag တာေလးေတြကို ျပန္ေရးရတာေလးေတြကပဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ယဥ္ေက်းမႈေနာ္..။ အဲဒီဘေလာ့ေလးေတြေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြ ဆံုရတာ.. သိပ္ကို ၾကည္ႏူးစရာပါ..။
Post a Comment